Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.362.2020.3.MM
z 15 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2020 r. (data wpływu 30 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 15 czerwca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania użyczenia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.362.2020.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 28 maja 2020 r. (data doręczenia 4 czerwca 2020 r.; identyfikator poświadczenia doręczenia UPD…). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 15 czerwca 2020 r., nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 12 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni – Pani P. – w lutym 2020 r. otrzymała wspólnie z siostrą darowiznę kamienicy w C od swojego ojca J.

Przed dokonaniem darowizny ojciec Wnioskodawczyni prowadził w kamienicy, która była przedmiotem darowizny, działalność gospodarczą w zakresie najmu pomieszczeń biurowych i pomieszczeń mieszkalnych. Po dokonaniu darowizny, córki użyczyły swojemu ojcu w drodze umowy użyczenia rzeczoną kamienicę, w której on dalej prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu powierzchni mieszkaniowych i biurowych. Wnioskodawczyni nie otrzymuje od swojego ojca żadnej zapłaty za użyczenie kamienicy. Nie ponosi też żadnych kosztów utrzymania tej nieruchomości. Zgodnie z umową użyczenia wszelkie koszty ponosi Jej ojciec.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 15 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że nie prowadzi działalności gospodarczej, w związku z tym kamienica nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość została darowana przez ojca Wnioskodawczyni do Jej majątku prywatnego. Umowa użyczenia zawarta została na czas nieokreślony oraz na piśmie. Wnioskodawczynię nie łączy z ojcem stosunek pracy, pracy nakładczej, bądź umowy będącej podstawą uzyskiwania przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Wnioskodawczyni nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Po otrzymaniu kamienicy w ramach darowizny została ona od razu oddana w użyczenie. Ojciec Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nabycie przez Wnioskodawczynię ww. kamienicy nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czynność ta nie została udokumentowana fakturą. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem kamienicy. W związku z użyczeniem kamienicy ojciec Wnioskodawczyni ponosi wszystkie związane z jej utrzymaniem koszty, np. remonty, ubezpieczenie, podatek od nieruchomości i inne, które mają powodować, że zostanie utrzymana substancja rzeczy będącej przedmiotem umowy użyczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy z tytułu nieodpłatnego użyczenia przez Wnioskodawczynię nieruchomości swojemu ojcu, który prowadzi w niej działalność gospodarczą w zakresie wynajmu biur i mieszkań, u Wnioskodawczyni powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymanych w ten sposób nieodpłatnych świadczeń?
2. Czy z tytułu nieodpłatnego użyczenia przez Wnioskodawczyni kamienicy swojemu ojcu, który wcześniej ją Jej przekazał w formie darowizny, a przed darowizną i po darowiźnie prowadzi i prowadził w niej działalność gospodarczą w zakresie wynajmu biur i mieszkań, u Wnioskodawczyni powstanie obowiązek zapłaty podatku VAT od otrzymanych w ten sposób nieodpłatnych świadczeń?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieodpłatne świadczenia otrzymane przez przedsiębiorcę zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej.

Prawodawca przewidział jednak wyjątek od tej zasady. Mianowicie przychodu z działalności gospodarczej nie stanowi wartość nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez przedsiębiorcę od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn (art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych). Wobec czego, po stronie Wnioskodawczyni nie powstaną nieodpłatne świadczenia, które mógłby podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z siostrą użyczyły swojemu ojcu w drodze umowy użyczenia stanowiącą ich własność (otrzymaną w drodze darowizny od ojca) kamienicę, w której biorący do używania prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu powierzchni mieszkaniowych i biurowych. Córki nie otrzymują od swojego ojca żadnej zapłaty za użyczenie kamienicy. Nie ponoszą też żadnych kosztów utrzymania tej nieruchomości. Zgodnie z umową użyczenia wszelkie koszty ponosi biorący do używania. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, w związku z tym kamienica nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość została darowana przez ojca Wnioskodawczyni do Jej majątku prywatnego. Umowa użyczenia zawarta została na czas nieokreślony oraz na piśmie. Wnioskodawczynię nie łączy z ojcem stosunek pracy, pracy nakładczej, bądź umowy będącej podstawą uzyskiwania przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Wnioskodawczyni nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Po otrzymaniu kamienicy w ramach darowizny została ona od razu oddana w użyczenie. Ojciec Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nabycie przez Wnioskodawczynię ww. kamienicy nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czynność ta nie została udokumentowana fakturą. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem kamienicy. W związku z użyczeniem kamienicy ojciec Wnioskodawczyni ponosi wszystkie związane z jej utrzymaniem koszty np. remonty, ubezpieczenie, podatek od nieruchomości i inne, które mają powodować, że zostanie utrzymana substancja rzeczy będącej przedmiotem umowy użyczenia.

Użyczenie jest uregulowane w art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy, w zakresie przewidzianym umową i przepisami prawa.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności.

Z uwagi na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą. Użyczenie nie jest też umową wzajemną.

Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej i nie może żądać zwrotu kosztów od użyczającego. Zwykłe koszty utrzymania rzeczy to wydatki i nakłady pozwalające zachować rzecz w stanie niepogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie, np. koszty konserwacji, bieżących remontów, drobnych napraw itp.

Za zwykłe koszty utrzymania rzeczy nie można uznać kosztów obciążających dłużnika niezależnie od istnienia stosunku użyczenia (np. podatków, kosztów ubezpieczenia rzeczy, opłat i innych publiczno i prywatnoprawnych ciężarów związanych zwykle z własnością lub posiadaniem rzeczy). Stosownie zatem do powyższego, jeżeli na podstawie umowy użyczenia biorący w użyczenie ponosi opłaty, które to opłaty użyczający musiałby ponieść bez względu na fakt zawarcia umowy użyczenia, to fakt ten wywoła określone skutki podatkowe.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl zaś art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem ust. 2g i art. 21 ust. 1 pkt 125 i 125a.

Treść ww. art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Zwolnienie, o których mowa m.in. w art. 21 ust. 1 pkt 125 nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 (art. 21 ust. 20).

Przez pojęcie „otrzymane” należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Otrzymane pieniądze (z uwagi na istnienie wielu form rozliczeń) to nie tylko wypłacona gotówka, ale również środki pieniężne, którymi np. regulowane są, zobowiązania podatnika, np. zobowiązania i ciężary zapłacone przez biorącego w używanie za użyczającego.

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że samo nieodpłatne przekazanie kamienicy do używania, po stronie osoby użyczającej – Wnioskodawczyni, nie powoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponoszenie przez biorącego w używanie zwykłych kosztów utrzymania również nie stanowi po stronie Wnioskodawczyni jakiegokolwiek przychodu. Wnioskodawczyni nie ponosiłaby tych kosztów, gdyby nie to, że korzysta z tego lokalu korzystający.

Natomiast kwota kosztów ponoszonych przez biorącego do używania, niestanowiących wydatków z tytułu zwykłych kosztów utrzymania, stanowi dla Wnioskodawczyni przychód. Przychód ten (niezależnie od źródła przychodu) jednak w opisanym we wniosku przypadku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy, jest zwolniony z opodatkowania (użyczenie na rzecz ojca). Wyłączenie zwolnienia wskazane w art. 21 ust. 20 nie znajdzie w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem z przedstawionego opisu nie wynika, aby zachodziły przesłanki opisane w tym przepisie.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawczyni uznała, że w analizowanej sprawie nie powstaną po Jej stronie nieodpłatne świadczenia, które mogłyby podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni powołała przy tym art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko to należy uznać za nieprawidłowe. Tut. Organ wprawdzie zgadza się co do faktu, że w omawianej sprawie na użyczającym nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku z tytułu użyczenia ojcu kamienicy, jednakże z innej przyczyny niż to wskazano we własnym stanowisku.

Prawidłowym bowiem jest w badanej sprawie stanowisko wskazujące, że u użyczającego nie powstanie przychód z tytułu samego faktu użyczenia kamienicy, jak również w przypadku ponoszenia przez biorącego do używania kosztów zwykłego utrzymania nieruchomości. Natomiast w przypadku ponoszenia przez biorącego do używania wydatków przekraczających zakres zwykłych kosztów utrzymania (według opisanych wyżej wskazań), u Wnioskodawczyni powstanie przychód, korzystający jednak ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, pomimo że Wnioskodawczyni wywiodła prawidłowy skutek prawny w postaci braku obowiązku zapłaty za bezpłatne użyczenie swojemu ojcu kamienicy, to ze względu na odmienną argumentację od zawartej w niniejszej interpretacji, Jej stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  

• z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
  
  

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.