2020.07.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.221.2020.1.NL
z 21 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 maja 2020 r. (data wpływu 04 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w opisanym stanie faktycznym przyznana Wnioskodawcy:

„kwota różnicy ceny” winna być zakwalifikowana jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych,
„rekompensata finansowa” winna być zakwalifikowana jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 czerwca 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w opisanym stanie faktycznym przyznana Wnioskodawcy „kwota różnicy ceny” oraz „rekompensata finansowa” winny być zakwalifikowane jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie obrotu energią elektryczną. Wnioskodawca posiada siedzibę i miejsce zarządu w Polsce oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z dokonanymi transakcjami sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych, Wnioskodawca złożył wniosek do spółki Z S.A. o wypłatę:

„kwoty różnicy ceny” na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2538 ze zm.),
„rekompensaty finansowej” na podstawie art. 7 ust. 1b w zw. z art. 8 ww. ustawy.

W wyniku złożenia powyższych wniosków, Wnioskodawca otrzymał na rachunek bankowy poniższe środki:

„kwotę różnicy ceny” za okres od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca 2019 r.,
„rekompensatę finansową” za okres od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano pytania:

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym przyznana Wnioskodawcy „kwota różnicy ceny” winna być zakwalifikowana jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?
Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym przyznana Wnioskodawcy „rekompensata finansowa” winna być zakwalifikowana jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno „kwota różnicy ceny”, jak i „rekompensata finansowa” przyznane zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 1b w zw. z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw nie powinny być kwalifikowane jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, stosownie do wyłączenia określonego w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zgodnie z art. 7 ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw, przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną lub dystrybucji energii elektrycznej może zwrócić się do Z. S.A., z wnioskiem o wypłatę m.in.:

„kwoty różnicy ceny” (art. 7 ust. 1) - tj. kwoty na pokrycie różnicy między wielkością przychodów za obrót energią elektryczną na rzecz odbiorców końcowych, o których mowa w art. 5 ust. 1, określoną na podstawie średnioważonej wolumenem ceny energii elektrycznej na rynku hurtowym powiększonej o pozostałe koszty jednostkowe, o których mowa w ust. 4 pkt 1, a wielkością przychodów wynikających z zastosowania cen energii elektrycznej, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, lub cen i stawek opłat za energię elektryczną stosowanych w dniu 30 czerwca 2018 r., o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, obliczonej zgodnie ze wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 30 czerwca 2019 r.
„rekompensaty finansowej” (art. 7 ust. 1b) - tj. kwoty na pokrycie różnicy między wielkością przychodów za obrót energią elektryczną na rzecz odbiorców końcowych, o których mowa w art. 5 ust. 1a, określonej na podstawie średnioważonej wolumenem ceny energii elektrycznej na rynku hurtowym powiększonej o pozostałe koszty jednostkowe, o których mowa w ust. 4 pkt 1, a wielkością przychodów wynikających z zastosowania cen energii elektrycznej, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, lub cen i stawek opłat za energię elektryczną stosowanych w dniu 30 czerwca 2018 r., o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, za okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., obliczonej zgodnie ze wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 12 ani żadnych innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wynika, że wskazane powyżej kwoty stanowią przychód (dochód) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie podatnik nie jest zobowiązany pomocy tej wykazywać w swoich przychodach (dochodach) do opodatkowania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, do tej kategorii należy zaliczyć każdą wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną, o ile nie została ujęta w katalogu zawartym w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zauważyć należy, że w art. 12 ust. 1 pkt 1-11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wymienił jedynie przykładowe kategorie pożytków, których otrzymanie kreuje u podatnika przychód podatkowy. Zatem ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje źródeł przychodów, jednak zasadą jest, że za źródło przychodu uznaje się każdy zindywidualizowany stosunek prawny, zdarzenie lub stan faktyczny, z którym wiąże się uzyskanie przychodu, a wyjątki od tej zasady wynikać muszą z konkretnego przepisu ustawy wyłączającego bądź zwalniającego konkretny dochód z opodatkowania. Podatek dochodowy od osób prawnych ma bowiem cechy podatku powszechnego obejmującego swoim zakresem przedmiotowym wszelkie uzyskiwane w ciągu roku podatkowego przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bez względu na ich charakter.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca sprzedaje energię elektryczną na rzecz odbiorców końcowych. Z uwagi na znaczny wzrost kosztów energii elektrycznej oraz wprowadzone ograniczenia w kształtowaniu cen na rzecz odbiorców końcowych, Spółce przysługuje zwrot „kwoty różnicy cen” oraz „rekompensata finansowa”. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o przyznanie środków z tytułu „kwoty różnicy ceny” oraz „rekompensaty finansowej” i taką pomoc uzyskał.

W ocenie Wnioskodawcy, środki uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu „zwrotu różnicy ceny” i „rekompensaty finansowej” nie stanowią przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy, ponieważ pochodzą one ze środków budżetu państwa wypłacanych w ramach programu rządowego. Tym samym spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się m.in. nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, w ramach rządowych programów.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 kwietnia 2017 r., Znak: 1462-IPPB6.4510.46.2017.1.AG „W konsekwencji możliwość zastosowania przedmiotowego przepisu jest uzależniona od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

uzyskany przychód musi stanowić przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, praw czy też innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń;
nieodpłatne świadczenia są finansowane lub współfinansowane ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, i jednocześnie;
nieodpłatne świadczenia są finansowane lub współfinansowane w powyższy sposób w ramach programów rządowych”.

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym we wniosku stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie powyższe przesłanki.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę zostało przyznane na podstawie wniosku Wnioskodawcy, złożonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2538 ze zm.). Podstawę prawną do otrzymanego przez Wnioskodawcę dofinansowania stanowią przepisy ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw. Jak wynika z uzasadnienia rządowego projektu powyższej ustawy z dnia 21 grudnia 2018 r. zmienionego autopoprawką z dnia 27 grudnia 2018 r. „Ustawa w znacznym stopniu redukuje administracyjne obciążenia rachunków za energię elektryczną poprzez zmniejszenie poziomu podatku akcyzowego z 20 zł/MWh do 5 zł/MWh, co jest praktycznie wartością minimalną dopuszczalną przez prawo europejskie. Obniżeniu ulegnie również opłata przejściowa o 95% dla wszystkich odbiorców energii elektrycznej. Takie obniżenie stawki podatku oraz opłaty przejściowej zapewni utrzymanie łącznych kosztów odbiorców, w szczególności odbiorców w gospodarstwie domowym, na poziomie zbliżonym do 2018 r. Niemniej jednak sama obniżka podatku akcyzowego oraz opłaty przejściowej może być niewystarczająca dla zachowania cen energii elektrycznej sprzed wzrostów, czyli z I półrocza 2018 r. dla niektórych grup odbiorców, dlatego wprowadza się mechanizm utrzymania cen energii elektrycznej, przy jednoczesnej wypłacie utraconych przychodów przedsiębiorstwom obrotu oraz dystrybucyjnym”. Z powyższego uzasadnienia wynika wola projektodawców (tj. Rady Ministrów), aby w celu złagodzenia skutków podwyżek cen energii wprowadzić odpowiednie rozwiązania i mechanizmy poprzez wprowadzenie odpowiednich przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz zaangażowanie organów władzy publicznej we wdrożenie przedmiotowych rozwiązań. Ponadto, z uzasadnienia projektu ustawy wynika również, iż podstawowym założeniem projektodawców było, aby część środków przeznaczonych na finansowanie wprowadzanych przez ustawę mechanizmów pochodziła z budżetu państwa.

Omawiane środki mają swoje źródło w środkach z budżetu państwa, gdyż są finansowane:

ze środków ze sprzedaży uprawnień do emisji, o których mowa w art. 27 ust. 3 ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych,
przez budżet państwa w zakresie zmniejszenia przychodów z obniżonej stawki akcyzy podatku dochodowego.

Środki uzyskane ze sprzedaży w drodze aukcji uprawnień do emisji stanowią dochód budżetu państwa na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Aż 80% środków z tej sprzedaży przekazywanych jest do Funduszu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym.

Podkreślić ponadto należy, iż zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw:

Tworzy się Fundusz.
Kwoty różnic cen, rekompensaty finansowe oraz dofinansowania finansowane są z Funduszu.
Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
Dysponentem Funduszu jest minister do spraw energii.
Zarządzanie Funduszem powierza się zarządcy rozliczeń cen.
Szczegółowe zasady współpracy zarządcy rozliczeń cen od dysponentem Funduszu w zakresie zarządzania Funduszem określa umowa.
Bank Gospodarstwa Krajowego, zwanym dalej „BGK”, prowadzi obsługę bankową Funduszu.

Zgodnie za art. 12 ww. ustawy przychodami Funduszu są:

80% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych;
środki stanowiące zwrot kwot różnicy cen, rekompensat finansowych oraz dofinansowań;
dotacje celowe z budżetu państwa;
odsetki od wolnych środków finansowych przekazanych w zarządzanie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia z 2009 r. o finansach publicznych;
dobrowolne wpłaty, darowizny i zapisy;
wpływy z innych środków publicznych;
wpływy z innych tytułów.

Na podstawie art. 13 ww. ustawy, środki funduszu przeznacza się na:

wypłatę kwoty różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań;
wypłatę wynagrodzenia dla BGK za prowadzenie obsługi bankowej Funduszu.

S.A. jest celową spółką Skarbu Państwa, powołaną w trybie przepisów ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1571).

W świetle przedstawionych powyżej intencji projektodawców i ustawodawcy oraz struktury źródeł przychodu Funduszu należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę nieodpłatne świadczenie jest współfinansowane ze środków budżetu Państwa, gdyż dotacje celowe z budżetu państwa stanowią jedno ze źródeł przychodów Funduszu.

W dalszej kolejności należy podnieść, że dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę przyznane jest w ramach programu rządowego. Zaznaczyć należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęcia „program rządowy”. Jednakże dokładna analiza przebiegu procesu legislacyjnego oraz kształtu rozwiązań prawnych zastosowanych w ustawie stanowiącej podstawę do wypłaty omawianych świadczeń wskazuje na to, iż program wypłaty ww. świadczeń należy uznać za program rządowy. Projekt ustawy, a co za tym idzie, sama koncepcja mechanizmów mających służyć zapobieżeniu nadmiernemu wzrostowi cen energii, ich rekompensowania oraz ramy prawne świadczeń jakie otrzymał Wnioskodawca, został opracowany i zgłoszony przez Radę Ministrów. Powyższy projekt został uchwalony bez istotnych poprawek - kształt regulacji został więc de facto ukształtowany przez Radę Ministrów. Już z powyższego można wnioskować, że istniejące rozwiązania w zakresie łagodzenia skutków wzrostu cen energii elektrycznej, ponieważ zostały opracowane przez Radę Ministrów, stanowią „program rządowy”. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 10a ww. ustawy, w sprawach decyzji wydawanych przez Zarządcę Rozliczeń organem wyższego stopnia jest Minister właściwy do spraw energii. Ponadto, to właśnie Minister właściwy do spraw energii jest dysponentem Funduszu. Skoro więc za realizację programu udzielania dofinansowań odpowiada członek Rady Ministrów, tym bardziej należy uznać że wypłata dofinansowania odbywa się w ramach programu rządowego.

Potwierdzeniem prawidłowości przyjętego przez Wnioskodawcę stanowiska jest m.in. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 kwietnia 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.49.2020.1.MR, w której za prawidłowe uznano stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym uzyskane przez wnioskodawcę „dofinansowanie” wskazane w art. 7 ust. 4a ustawy o zmianie ustawy podatku akcyzowego nie stanowi przychodu opodatkowanego zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podkreślenia wymaga fakt iż zarówno „kwota różnicy ceny”, jak i „rekompensata finansowa” (których dotyczy niniejszy wniosek), a także „dofinansowanie” (którego dotyczy powoływana powyżej interpretacja) uregulowane są w tej samej ustawie i pochodzą dokładnie z tych samych źródeł finansowania oraz są wypłacane w ramach tego samego programu rządowego. Idea wprowadzenia do porządku prawnego możliwości uzyskiwania powyższych środków również jest identyczna. Nie ma zatem żadnego uzasadnienia dla odmiennego traktowania na gruncie przepisów prawa podatkowego powyższych okoliczności, skoro konstrukcyjnie pozostają one ze sobą zbieżne. Winny one zatem zostać uznane za niekwalifikujące się do kategorii przychodu - zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić iż w opisanym stanie faktycznym kwoty otrzymanych przez Wnioskodawcę świadczeń („kwota różnicy ceny” i „rekompensata finansowa”), zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią przychodu Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle ww. przepisu otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne (np. w postaci dofinansowania czy dotacji) stanowią, co do zasady, przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Nie wszystkie przychody rozpoznawane przez podatnika wpływają na podstawę opodatkowania. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ustalaniu dochodu nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Katalog przysporzeń nie stanowiących przychodów podatkowych został określony w art. 12 ust. 4 ww. ustawy. Jest to katalog zamknięty, co oznacza, że jedynie w warunkach ściśle określonych w tym katalogu otrzymane przysporzenie przychodu podatkowego stanowić nie będzie.

Jak wynika z art. 12 ust. 4 pkt 14 ww. ustawy, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie obrotu energią elektryczną. W związku z dokonanymi transakcjami sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych, Wnioskodawca złożył wniosek do spółki Z S.A. o wypłatę „kwoty różnicy ceny” na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw oraz „rekompensaty finansowej” na podstawie art. 7 ust. 1b w zw. z art. 8 ww. ustawy. W wyniku złożenia powyższych wniosków, Wnioskodawca otrzymał na rachunek bankowy środki stanowiące „kwotę różnicy ceny” za okres od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca 2019 r. oraz „rekompensatę finansową” za okres od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia 2019 r.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2538 oraz Dz.U. z 2019 r. poz. 1210), przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną oraz odbiorca końcowy kupujący energię elektryczną na własny użytek na giełdzie towarowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 312) lub rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 2286, 2243 i 2244) lub za pośrednictwem towarowego domu maklerskiego lub domu maklerskiego prowadzącego działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi mogą zwrócić się do Zarządcy Rozliczeń S.A., o którym mowa w rozdziale 7 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz.U. z 2018 r. poz. 1571 i 2538), zwanego dalej „zarządcą rozliczeń cen”, z wnioskiem o wypłatę odpowiednio kwoty na pokrycie różnicy między wielkością przychodów za obrót energią elektryczną na rzecz odbiorców końcowych, o których mowa w art. 5 ust. 1, określoną na podstawie średnioważonej wolumenem ceny energii elektrycznej na rynku hurtowym powiększonej o pozostałe koszty jednostkowe, o których mowa w ust. 4 pkt 1, a wielkością przychodów wynikających z zastosowania cen energii elektrycznej, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, lub cen i stawek opłat za energię elektryczną stosowanych w dniu 30 czerwca 2018 r., o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, obliczonej zgodnie ze wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 30 czerwca 2019 r., - jako rekompensaty odpowiednio z tytułu obowiązku sprzedaży energii elektrycznej po cenach lub stawkach opłat za energię elektryczną określonych w art. 5 ust. 1 albo nabycia energii elektrycznej po cenach wyższych niż ceny nabycia w dniu 30 czerwca 2018 r., zwanej dalej „kwotą różnicy ceny”.

„Kwota różnicy ceny”, o której mowa powyżej jest to rekompensata z tytułu obowiązku nałożonego na przedsiębiorstwa obrotu, polegającego na sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowych po cenach obowiązujących w 2018 r. oraz rekompensata dla odbiorców końcowych energii elektrycznej, którzy kupują energię elektryczną na giełdzie z pominięciem przedsiębiorstw obrotu po cenach wyższych niż ich ceny nabycia w dniu 30 czerwca 2018 r.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1b ww. ustawy, przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną może zwrócić się do zarządcy rozliczeń cen z wnioskiem o wypłatę kwoty na pokrycie różnicy między wielkością przychodów za obrót energią elektryczną na rzecz odbiorców końcowych, o których mowa w art. 5 ust. 1a, określonej na podstawie średnioważonej wolumenem ceny energii elektrycznej na rynku hurtowym powiększonej o pozostałe koszty jednostkowe, o których mowa w ust. 4 pkt 1, a wielkością przychodów wynikających z zastosowania cen energii elektrycznej, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, lub cen i stawek opłat za energię elektryczną stosowanych w dniu 30 czerwca 2018 r., o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, za okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., obliczonej zgodnie ze wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, zwanej dalej „rekompensatą finansową”.

Minister właściwy do spraw energii określi, w drodze rozporządzenia sposób obliczenia kwoty różnicy ceny przez przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną oraz odbiorcę końcowego, o którym mowa w ust. 1 (art. 7 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, wniosek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 1b, składa się do zarządcy rozliczeń cen przy użyciu formularza udostępnionego na platformie elektronicznej utworzonej w tym celu przez zarządcę rozliczeń cen i opatruje się kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

Zgodnie z art. 10a ww. ustawy, w sprawach decyzji, wydawanych przez zarządcę rozliczeń cen, organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r. poz. 60, 730 i 1133), w stosunku do zarządcy rozliczeń cen, jest minister właściwy do spraw energii, jako dysponent Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, zwanego dalej „Funduszem”.

Stosownie do art. 11 ww. ustawy:

Tworzy się Fundusz.
Kwoty różnicy ceny, rekompensaty finansowe oraz dofinansowania finansowane są z Funduszu.
Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
Dysponentem Funduszu jest minister właściwy do spraw energii.
Zarządzanie Funduszem powierza się zarządcy rozliczeń cen.
Szczegółowe zasady współpracy zarządcy rozliczeń cen oraz dysponenta Funduszu w zakresie zarządzania Funduszem określa umowa.
Bank Gospodarstwa Krajowego, zwany dalej „BGK”, prowadzi obsługę bankową Funduszu.

W art. 12 tej ustawy wskazano natomiast, iż przychodami Funduszu są:

80% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1201 i 2538);
środki stanowiące zwrot kwot różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań;
dotacje celowe z budżetu państwa;
odsetki od wolnych środków finansowych Funduszu przekazanych w zarządzanie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2077 ze zm.);
dobrowolne wpłaty, darowizny i zapisy;
wpływy z innych środków publicznych;
wpływy z innych tytułów.

Zgodnie z art. 13 ww. ustawy, środki Funduszu przeznacza się na:

wypłatę kwot różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań;
wypłatę wynagrodzenia dla BGK za prowadzenie obsługi bankowej Funduszu.

Mając na względzie powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie art. 7 ust. 1 i 1b ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw „kwota różnicy ceny” oraz „rekompensata finansowa” spełniają definicje przychodu, o której mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się zatem do ww. wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że Wnioskodawca otrzymał określone kwoty na skutek złożenia wniosku do spółki Z S.A. Przyznanie „kwoty różnicy ceny” oraz „rekompensaty finansowej” jest definitywne i nie podlega rozliczeniu, które jest wymagane w przypadku otrzymanej dotacji czy dofinansowania. Otrzymane „kwota różnicy ceny” oraz „rekompensata finansowa” nie stanowią w istocie realizacji żadnego celu publicznego. Stanowią one wyłącznie rekompensatę dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Ponadto zauważyć należy, że przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosi się do wartości otrzymanych nieodpłatnie (lub czesiowo odpłatnie) rzeczy lub praw, a także innych nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych) świadczeń finansowych. Zatem otrzymane w ww. formie pieniądze nie mogą stanowić nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w tym przepisie. Nieodpłatne świadczenia stanowią bowiem odrębną, od środków pieniężnych, kategorię przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Otrzymane pieniądze stanowią natomiast przychód z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Ponadto należy wskazać, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 kwietnia 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.49.2020.1.MR, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce.

W związku z powyższym, ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji.

Ponieważ jednak podstawowym zadaniem organu interpretacyjnego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie, który może być zmieniony w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, to fakt wydania we wcześniejszym okresie interpretacji indywidualnej, odmiennej od poglądu zaprezentowanego w niniejszej interpretacji nie powoduje, że pogląd ten jest nieprawidłowy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin