Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.236.2020.1.MMU
z 17 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2020 r. (data wpływu 25 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2011 r., dotyczącym roku podatkowego 2010,
• jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie będzie negatywna, czy Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2010 r., dotyczącym roku podatkowego 2009
• jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie formy wpłacania zaliczek na podatek w 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2019 r. Wnioskodawca, wraz z drugim podmiotem z grupy, nieprzerwanie należał do Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej jako: „PGK”). PGK została zawiązana na mocy umowy z 29 września 2010 r., a jej byt był kontynuowany na mocy umów z 27 września 2013 r. oraz 28 września 2016 r. Każda z tych umów została zawarta na okres trzech lat podatkowych, natomiast rok podatkowy PGK odpowiadał przez cały ten okres rokowi kalendarzowemu. Spółka była spółką reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o CIT oraz Ordynacji podatkowej w rozumieniu art. la ust. 3a ustawy o CIT, zgodnie z jego brzmieniem na moment zawierania umów PGK.

Ze względu na konsolidację swoich rozliczeń w zakresie podatku CIT w ramach PGK w czasie jej funkcjonowania, Spółka w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2019 r. nie składała indywidualnych zeznań CIT-8.

Spółka była natomiast podatnikiem CIT składającym indywidualnie zeznania CIT-8 w okresie przed utworzeniem PGK, jak również jest nim obecnie, po zakończeniu ostatniej umowy PGK. W zakresie indywidualnych rozliczeń CIT, rok podatkowy Spółki był zbieżny z rokiem kalendarzowym w okresie przed powstaniem PGK, jak również jest z nim zbieżny obecnie, po rozwiązaniu PGK.

Spółka wykazała w zeznaniu złożonym w 2011 r., dotyczącym roku podatkowego 2010, oraz w zeznaniu złożonym w 2010 r., dotyczącym roku podatkowego 2009, podatek należny CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2011 r., dotyczącym roku podatkowego 2010?
2. Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie będzie negatywna, czy Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2010 r., dotyczącym roku podatkowego 2009?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2011 r., dotyczącym roku podatkowego 2010.
2. Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie będzie negatywna, Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2010 r., dotyczącym roku podatkowego 2009.
   
   

Uzasadnienie wspólne w zakresie obu pytań

Jak wynika z art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym do końca trzeciego miesiąca roku następnego.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT, na podatnikach ciąży obowiązek wpłaty miesięcznych zaliczek na CIT w ciągu roku podatkowego, w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Jednocześnie art. 25 ust. 6 określa, iż zaliczki, o których mowa w art. 25 ust. 1 ustawy o CIT, mogą być wpłacane w uproszczonej formie, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym w roku poprzedzającym dany rok podatkowy. Jeżeli w tym zeznaniu podatnicy nie wykazali podatku należnego, mogą wpłacać zaliczki miesięczne w wysokości 1/12 podatku należnego wynikającego z zeznania złożonego w roku poprzedzającym dany rok podatkowy o dwa lata. Jeżeli również w tym roku podatnicy nie wykazali podatku należnego, nie są możliwe wpłaty zaliczek w uproszczonej formie.

Stosownie do art. 25 ust. 7a ustawy o CIT, podatnicy informują o wyborze formy wpłacania zaliczek według wyżej opisanych zasad w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, składanym za rok podatkowy, w którym wpłacali zaliczki w uproszczonej formie.

Stosownie do art. la ust. 1 ustawy o CIT, podatnikami mogą być również spółki prawa handlowego mające osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych określanych „podatkowymi grupami kapitałowymi” (dalej jako: „PGK”), pod warunkiem spełnienia wymogów przewidzianych w art. 2 ustawy o CIT.

W świetle przepisów art. la ust. 7 (w brzmieniu obecnym i tym obowiązującym dla umów PGK) w zw. z art. 7a i art. 8 pkt 7 ustawy o CIT, należy stwierdzić że w okresie trwania PGK, spółki wchodzące w jej skład nie mają statusu podatnika w zakresie podatku CIT, a status ten przysługuje w tym okresie PGK.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2011 r., sygn. II FSK 491/10, w którym Sąd stwierdził: [...] w wyniku zarejestrowania umowy byt uzyskuje nowy podatnik [...]. Ponadto w tym okresie spółki wchodzące w skład grupy przestają, dla potrzeb podatku dochodowego osób prawnych, istnieć jako odrębni podatnicy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 8 ust. 7 ustawy o CIT, jeżeli podatnik nie postanowi inaczej w stosownej dokumentacji, rok podatkowy PGK jest zbieżny z rokiem kalendarzowym.

Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ust. 7 ustawy o CIT, w przypadku Spółek wchodzących w jej skład, ich rok podatkowy kończy się w dniu poprzedzającym początek roku podatkowego przyjętego przez PGK. Kolejny rok podatkowy tych spółek rozpoczyna się w dniu następującym po dniu, w którym upłynął okres obowiązywania umowy PGK lub w którym grupa utraciła status PGK.

Z powyższego wynika, że w okresie funkcjonowania PGK nie biegną lata podatkowe poszczególnych spółek tworzących PGK. Należy zatem uznać, że okres obowiązywania umowy o utworzeniu PGK jest - w zakresie indywidualnych rozliczeń CIT poszczególnych spółek - traktowany jako „niebyły”. Wobec tego, okres ten nie powinien być uwzględniany przy określaniu wartości referencyjnej dla wpłaty miesięcznych zaliczek na CIT w uproszczonej formie.

Art. 25 ust. 7 pkt 2 ustawy o CIT wymaga konsekwentnego stosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT przez cały rok podatkowy, zatem wysokość podatku należnego wykazana w zeznaniu referencyjnym powinna być znana już w momencie wpłaty pierwszej zaliczki w uproszczonej formie w danym roku podatkowym. W tym kontekście należy zauważyć, że zeznanie za pierwszy rok podatkowy spółki po wygaśnięciu PGK składane jest w trakcie trwania jej drugiego roku podatkowego.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1

Biorąc powyższe pod uwagę i odwołując się bezpośrednio do brzmienia art. 25 ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy któraś ze spółek tworzących PGK, wyrazi wolę wpłacania zaliczek w formie uproszczonej po ustaniu bytu PGK, powinna odwołać się do wartości podatku należnego CIT wykazanego w ostatnim zeznaniu złożonym przed pierwszym rokiem podatkowym spółki po wygaśnięciu PGK. Będzie to bowiem ostatnie zeznanie złożone przed zawieszeniem statusu spółki jako podatnika CIT. Jeżeli w zeznaniu tym dana spółka wykazała stratę, powinna odwołać się do wartości podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w jeszcze wcześniejszym roku poprzedzającym pierwszy rok podatkowy spółki po wygaśnięciu PGK. Co do zasady, w polskim systemie podatkowym lata funkcjonowania PGK traktuje się bowiem jako „niebyłe” z perspektywy indywidualnych rozliczeń CIT tworzących ją spółek, ponieważ w tym okresie nie pełniły one funkcji podatnika CIT.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka złoży zeznanie za rok podatkowy 2020 co do zasady do końca marca 2021 r. Tym samym, chcąc wpłacać w roku podatkowym 2021 zaliczki na CIT w uproszczonej formie, Spółka nie będzie mogła odwołać się do wysokości podatku należnego wykazanego w zeznaniu za rok podatkowy 2020. W 2020 r., tj. w roku bezpośrednio poprzedzającym rok podatkowy 2021, Spółka nie składała i nie złoży żadnego zeznania, bowiem w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2019 r. nie występowała w roli podatnika CIT. W efekcie, ostatnim zeznaniem do którego Spółka może się odwołać (tj. dla którego na moment składania zeznania CIT za 2020 r. znana jest wysokość podatku należnego) jest zeznanie złożone w 2011 r., za rok podatkowy 2010. Rok podatkowy 2011 jest bowiem ostatnim rokiem, w którym Spółka składała zeznanie za 2010 r., kiedy to miała status podatnika CIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z 18 czerwca 2015 r., znak ITPB3/4510-120/15/PS. Wprawdzie dotyczy ona sytuacji, w której zeznaniem referencyjnym jest deklaracja złożona jeszcze przed utworzeniem PGK, jednak zgodnie z przedstawionym opisem (i) zaliczki uproszczone miały być wpłacane w roku podatkowym spółki bezpośrednio następującym po wygaśnięciu PGK i (ii) pierwszy rok podatkowy PGK nie był zbieżny z rokiem kalendarzowym.

Należy zaznaczyć, że powyższe spostrzeżenia znajdują odzwierciedlenie w powszechnie akceptowanych zasadach kalkulacji okresu, w którym możliwe jest odliczenie straty podatkowej, tj. „najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych”. W świetle licznych interpretacji indywidualnych, do tego okresu wlicza się wyłącznie lata podatkowe danej spółki bezpośrednio poprzedzające początek pierwszego roku podatkowego przyjętego przez PGK oraz lata podatkowe danej spółki od dnia następującego po dniu, w którym ustanie byt PGK. Tym samym, na gruncie ustawy o CIT, ciągle okresy obejmujące kolejno następujące lata podatkowe oblicza się z pominięciem okresu, w którym spółka nie pełni funkcji podatnika CIT. Okres ten z perspektywy danej spółki nie przerywa ciągłości okresów rozliczeniowych sprzed powstania PGK i po jej wygaśnięciu.

Pogląd ten znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacjach indywidualnych z:

• 7 lutego 2017 r., znak 1462-IPPB5.4510.1090.2016.1.JC,
• 20 grudnia 2016 r., znak 3063-ILPB2.4510.147.2016.1.PS,
• 2 listopada 2016 r., znak 1462-IPPB5.4510.918.2016.1.RS,
• 13 kwietnia 2016 r., znak IBPB-1-1/4510-49/ 16/BK,
• 23 listopada 2015 r., znak IPPB5/4510-983/15-2/BC.
  
  

Ponadto warto podkreślić, że w treści przepisu bezpośrednio wskazano okoliczności, w których niemożliwe jest zastosowanie uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT, tj. w sytuacji, kiedy w zeznaniach podatkowych złożonych w dwóch kolejnych latach nie zostanie wykazany podatek należny. Spółka wykazała podatek należny w zeznaniu złożonym w 2011 r., dotyczącym roku podatkowego 2010, tj. w ostatnim zeznaniu złożonym przed pierwszym rokiem podatkowym po wygaśnięciu PGK. Przepisy ustawy o CIT nie przewidują innych wyłączeń w tym zakresie. W konsekwencji, ograniczenia w zastosowaniu uproszczonej formy zaliczek na CIT nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy w roku bezpośrednio poprzedząjącym dany rok podatkowy nie zostało złożone zeznanie, a w drugim roku poprzedząjącym ten rok podatkowy Spółka nie występowała w roli podatnika CIT, Spółka jest uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w ostatnim zeznaniu złożonym przed pierwszym rokiem podatkowym Spółki po wygaśnięciu PGK. W niniejszym zdarzeniu przyszłym, Spółka powinna więc odwołać się do wartości podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2011 r., dotyczącym roku podatkowego 2010.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2

W ocenie Wnioskodawcy, jeżeli Organ uzna stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, należy uznać, że Spółka będzie uprawniona do zastosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu złożonym w 2010 r., dotyczącym roku podatkowego 2009.

Jak wskazano wyżej, przepisy ustawy o CIT nie przewidują innej możliwości wyłączenia stosowania zaliczek na CIT w formie uproszczonej niż sytuacja, w której w zeznaniach złożonych w dwóch latach poprzedzających dany rok podatkowy spółka nie wykaże podatku należnego (wykaże stratę).

Jednocześnie, w świetle przytoczonej wyżej argumentacji okres funkcjonowania PGK traktuje się z perspektywy indywidualnych rozliczeń CIT spółki jako „niebyły”, tj. z perspektywy spółki nie przerywa on ciągłości okresów rozliczeniowych sprzed powstania PGK i po jej wygaśnięciu.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, jedyną alternatywną interpretacją przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie jest taka, w której Spółka, wybierając uproszczoną formę wpłacania zaliczek na CIT w roku podatkowym 2021, powinna je uiszczać z uwzględnieniem zeznania złożonego w ostatnim roku przed utworzeniem PGK, tj. zeznaniu złożonym w 2010 r., dotyczącym roku podatkowego 2009. Taka interpretacja może również wynikać z literalnego brzmienia przepisu art. 25 ust. 6 ustawy o CIT, który odnosi się do zeznania złożonego w roku poprzedzającym dany rok podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

W myśl art. 25 ust. 1a updop, zaliczki miesięczne, o których mowa w ust. 1, podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni, z zastrzeżeniem ust. 2a. Zaliczkę za ostatni miesiąc roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 dnia pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 25 ust. 6 updop, podatnicy mogą wpłacać zaliczki miesięczne w danym roku podatkowym w uproszczonej formie w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym w roku poprzedzającym dany rok podatkowy. Jeżeli w tym zeznaniu podatnicy nie wykazali podatku należnego, mogą wpłacać zaliczki miesięczne w wysokości 1/12 podatku należnego wynikającego z zeznania złożonego w roku poprzedzającym dany rok podatkowy o dwa lata. Jeżeli również w tym roku podatnicy nie wykazali podatku należnego, nie są możliwe wpłaty zaliczek w uproszczonej formie.

Na podstawie art. 25 ust. 7 updop, podatnicy, którzy wybrali formę wpłacania zaliczek na zasadach określonych w ust. 6 – 6b, są obowiązani:

• stosować tę formę wpłacania zaliczek w całym roku podatkowym;
• wpłacać zaliczki w terminach określonych w ust. 1a i 2a, uwzględniając zasady wyrażone w tych przepisach;
• dokonać rozliczenia podatku za rok podatkowy zgodnie z art. 27.
  
  

Zgodnie z art. 25 ust. 7a updop, o wyborze formy wpłacania zaliczek według zasad, o których mowa w ust. 6 - 6b, podatnicy informują w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, składanym za rok podatkowy, w którym wpłacali zaliczki w uproszczonej formie.

Stosownie natomiast do art. 25 ust. 8 updop, przepisy ust. 6, 6a i 7 nie mają zastosowania do podatników, którzy po raz pierwszy podjęli działalność w roku poprzedzającym rok podatkowy lub w roku podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2019 r. był członkiem podatkowej grupy kapitałowej. Umowa PGK przewidywała, że rokiem podatkowym PGK był rok kalendarzowy, a sama umowa była zawierana na okres trzech lat. Umowa PGK była kontynuowana na mocy umów z 27 września 2013 r. oraz z 28 września 2016 r. Obecnie, po zakończeniu okresu obowiązywania umowy PGK, Spółka zamierza skorzystać z możliwości wpłacania zaliczek miesięcznych na CIT w uproszczonej formie (tj. w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, tj. deklaracji CIT-8 złożonej w roku poprzedzającym aktualny rok podatkowy). Spółka w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2019 r. była uczestnikiem PGK. Z tego powodu jako podstawę do wyliczenia wysokości zaliczki zamierza przyjąć 1/12 kwoty podatku wykazanego w zeznaniu złożonym w 2011 r. (kalendarzowym), tj. zeznaniu Spółki za rok podatkowy 2010, a jeżeli okazało się że rozumowanie Spółki jest błędne, to w zeznaniu złożonym w 2010 r., tj. za rok podatkowy 2009.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia stosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych w 2021 r. i obliczenia kwoty należnej zaliczki jako 1/12 kwoty podatku wykazanego w zeznaniu złożonym w ostatnim roku przed powstaniem PGK (tj. zeznaniu za 2011 r. złożonym w 2010 r. lub w zeznaniu za 2010 r. złożonym w 2009 r.)

Mając powyższe na względzie zauważyć należy, że możliwość dokonywania wpłat zaliczek miesięcznych w uproszczonej formie, o której mowa w art. 25 ust. 6 updop, istnieje dla podatników kontynuujących działalność. Wynika to z faktu, że wysokość zaliczki na podatek uzależniona jest od podatku wykazanego we wcześniejszych zeznaniach podatkowych. Stanowi ona co do zasady równowartość 1/12 podatku należnego wynikającego z zeznania złożonego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli z zeznania tego nie wynikał podatek należny, za podstawę do obliczenia wysokości zaliczki przyjmuje się zeznanie złożone w roku poprzedzającym dany rok podatkowy o dwa lata.

Art. 27 ust. 1 updop stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Oznacza to, że w 2021 r. podstawą dla zaliczek uiszczanych w uproszczonej formie jest podatek należny odpowiednio za 2019 r. (zeznanie złożone w 2020 r.) lub za 2018 r. (zeznanie złożone w 2019 r.).

Dla zobrazowania tego schematu należy wskazać, że jeżeli podatnik podatku dochodowego od osób prawnych (przyjmując, że jego rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym) chce skorzystać z uproszczonej formy wpłacania zaliczek na ten podatek w roku 2021 jest zobowiązany wziąć pod uwagę zeznanie podatkowe, które złożył w roku 2020. W roku 2020 podatnik składał zeznanie za rok 2019. Jeżeli w zeznaniu za rok 2019 podatnik wykazał podatek należny, to kwotę tę dzieli się przez 12. Otrzymana wartość stanowi wysokość zaliczki wpłacanej w formie uproszczonej w roku 2021. W sytuacji, gdy w zeznaniu złożonym w 2020 r. (czyli za rok podatkowy 2019) podatnik nie wykazał podatku należnego, należy wziąć pod uwagę zeznanie składane w roku 2019, czyli za rok podatkowy 2018.

Z uproszczonej formy wpłacania zaliczek nie mogą skorzystać więc podatnicy, którzy:

• nie wykazali podatku należnego w żadnym z zeznań złożonych w ciągu 2 lat podatkowych, poprzedzających dany rok podatkowy, albo
• rozpoczęli działalność w danym lub poprzednim roku podatkowym.
  
  

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa podatkowego do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że dla stosowania przez Wnioskodawcę uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych w 2021 r. punktem wyjścia powinien być rok podatkowy, który jak wynika z opisu sprawy przynależał do podatkowej grupy kapitałowej nie zaś do Wnioskodawcy, który nie posiadał statusu podatnika.

Zatem, skoro Wnioskodawca nie opłacał podatku należnego w żadnym z zeznań złożonych w ciągu 2 lat podatkowych, ponieważ jak wynika z opisu sprawy w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2019 r. był członkiem podatkowej grupy kapitałowej, to nie jest uprawniony do wpłacania w 2021 r. zaliczek w formie uproszczonej. Uprawnienie do wpłacania zaliczek w formie uproszczonej będzie przysługiwać Wnioskodawcy po spełnieniu warunków wynikających z art. 25 ust. 6 updop, tj. dopiero w 2022 roku, jeżeli w zeznaniu podatkowym CIT-8 złożonym w 2021 r. za rok podatkowy 2020 wystąpi podatek należny.

Podsumowując, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają uregulowań dających prawo stosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych podatnikowi po okresie obowiązywania umowy o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej, na zasadach umożliwiających liczenie lat podatkowych podatnika z pominięciem okresu, w którym był członkiem PGK.

Zatem, Wnioskodawca w 2021 r. nie jest uprawniony do wpłacania zaliczek w formie uproszczonej, gdyż w roku poprzedzającym ten rok (tj. w roku 2020) nie sporządzał i nie złożył „swojego” zeznania. Zeznanie składała PGK, a z tego zeznania nie wynika oddzielny podatek należny spółki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów w odniesieniu do odmiennych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych od omawianego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.