Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.399.2020.1.AA
z 20 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2020 r. (data wpływu 3 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania najmu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego oraz stanowiska garażowego przeznaczonego do parkowania samochodu osobowego. Garaż jest integralnie związany z mieszkaniem (jeden akt notarialny). W dniu 1 marca 2020 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu okazjonalnego. Fakt zawarcia umowy został zgłoszony do naczelnika urzędu skarbowego (za pośrednictwem poczty elektronicznej).

W umowie najmu okazjonalnego zawarty został zapis:

„(…) - czynsz z tytułu najmu lokalu mieszkalnego wynosi miesięcznie 1.900 zł

- czynsz z tytułu najmu garażu wynosi miesięcznie 300 zł

Powyższe kwoty nie obejmują opłat eksploatacyjnych za wodę, ogrzewanie, śmieci, fundusz remontowy, utrzymanie części wspólnych oraz zużytą energię elektryczną.

Opłaty te zobowiązany jest ponosić najemca.

Miesięczne opłaty za media, o których mowa powyżej (z wyłączeniem energii elektrycznej) na dzień wydania najemcy lokalu wynoszą w sumie 472 zł. Opłaty te będą korygowane w zależności od naliczeń administracyjnych.

Czynsz za lokal i garaż wraz z opłatami za media w łącznej wysokości 2.672 zł najemca będzie regulował do 10 dnia każdego miesiąca (…)”

Po podpisaniu umowy najmu z najemcą został spisany protokół zdawczo-odbiorczy przejęcia licznika energii elektrycznej i przejęcia zobowiązań za zużytą energię elektryczną na najemcę.

Z tytułu umowy najmu Wnioskodawca będzie odprowadzać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5%.

Ze środków otrzymanych od najemcy Wnioskodawca będzie regulował opłaty administracyjne należne do zapłaty na rzecz spółdzielni mieszkaniowej i opłaty wynikające ze zużycia mediów. Spółdzielnia mieszkaniowa wystawia rachunki dotyczące zużytych mediów na nazwisko Wnioskodawcy jako właściciela lokalu, natomiast Wnioskodawca poprzez zawartą umowę najmu okazjonalnego będąc wyłącznie pośrednikiem pomiędzy najemcą a spółdzielnią mieszkaniową, przekazuje otrzymane należności na konto spółdzielni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien odprowadzać podatek ryczałtowy od całej kwoty, jaką otrzymuje od wynajmującego, tj. od kwoty 2.672 zł, czy też wyłącznie od kwoty czynszu w wysokości 2.200 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on odprowadzać podatek wyłącznie od kwoty 2.200 zł, ponieważ ta kwota faktycznie stanowi przysporzenie majątkowe i generuje u niego przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Natomiast wszelkie koszty związane z eksploatacją lokalu (opłaty eksploatacyjne za wodę, ogrzewanie, śmieci, fundusz remontowy, utrzymanie części wspólnych), które są ponoszone przez najemcę nie stanowią dla Wnioskodawcy przysporzenia majątkowego i tym samym nie generują przychodu do opodatkowania podatkiem PPE.

W zawartej przez Wnioskodawcę umowie najmu jest wyraźnie wskazane, że kwoty czynszu nie obejmują opłat eksploatacyjnych oraz, że opłaty eksploatacyjne zobowiązany jest ponosić najemca.

Spółdzielnia mieszkaniowa wystawia rachunki dotyczące zużytych mediów na nazwisko Wnioskodawcy jako właściciela lokalu, natomiast Wnioskodawca poprzez zawartą umowę najmu okazjonalnego będąc wyłącznie pośrednikiem pomiędzy najemcą a spółdzielnią mieszkaniową, przekazuje otrzymane należności na konto Spółdzielni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać na podstawie wyżej powołanego art. 11 tejże ustawy.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145): przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy wybiorą opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43, z późn. zm.): osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1a ww. ustawy: opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednak, aby powstał przychód po stronie wynajmującego, muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 6 ust. 1a ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu (przykładowo opłaty eksploatacyjne za wodę, ogrzewanie, śmieci, fundusz remontowy, utrzymanie części wspólnych oraz za zużytą energię) jeżeli z umowy najmu wynikać będzie, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu mieszkalnego nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że oprócz czynszu za najem lokalu mieszkalnego i garażu, najemca w umowie zobowiązał się do ponoszenia opłat eksploatacyjnych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa przychodem do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym są otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty czynszu. Natomiast pozostałe należności z tytułu opłat eksploatacyjnych – skoro do ich ponoszenia jest zobowiązany najemca – nie będą stanowić przychodu ze źródła jakim jest najem i tym samym nie będą podlegać opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Opłaty te nie mieszczą się w pojęciu „świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani też nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego.

Reasumując – podstawą obliczenia ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych będzie kwota czynszu otrzymana przez Wnioskodawcę od najemcy z tytułu wynajmu lokalu mieszkalnego i garażu – czynsz za najem. Natomiast opłaty eksploatacyjne nie stanowią u Wnioskodawcy przysporzenia majątkowego, nie będą tym samym stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, ponieważ z umowy wynika, że to najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.