Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.367.2020.2.WL
z 21 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2020 r. (data wpływu 15 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2020 r. (data wpływu 29 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 czerwca 2020 r. (data wpływu 29 czerwca 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Bank prowadzi działalność w szczególności na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jednolity, Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 z późn. zm.).

Bank wykonuje czynności bankowe, w tym wskazane w art. 5 ust. 1 pkt 3 Prawa bankowego; udzielanie kredytów.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług „Zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;”.

Działalność Banku w zakresie udzielania kredytów jest działalnością zwolnioną od podatku od towarów i usług.

Bank, w dniu 14 sierpnia 2008 roku zawarł z dwoma kredytobiorcami umowę kredytu w wykonaniu, której Bank oddał do dyspozycji kredytobiorców na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel. Środki pieniężne Bank przekazał na wskazany przez kredytobiorców rachunek bankowy,

W umowie kredytu, zgodnie z art. 69 ust. 2 pkt 6 Prawa bankowego określono sposób zabezpieczenia spłaty kredytu.

Kredytobiorcy byli współwłaścicielami niezabudowanej nieruchomości. Udziały współwłaścicieli były równe, po ½.

Zabezpieczeniem spłaty kredytu były hipoteki obciążające przysługującą każdemu z kredytobiorców część ułamkową nieruchomości.

Kredytobiorcy nie wykonali umowy kredytu i nie zwrócili Bankowi kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami.

Bank uzyskał przeciwko kredytobiorcom tytuły wykonawcze i złożył wniosek o wszczęcie przeciwko kredytobiorcom egzekucji.

Egzekucja została skierowana do nieruchomości; obciążonej hipotekami zabezpieczającymi wierzytelności Banku z tytułu umowy kredytu.

Egzekucja przeciwko kredytobiorcom była bezskuteczna.

Również na drugiej licytacji nieruchomości nikt nie przystąpił do przetargu.

Bank, wobec bezskuteczności drugiej licytacji, zgodnie z przepisami art. 984 § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tekst jednolity, Dz. U. z 2019 r., poz. 1460 z późn. zm.), złożył wniosek o przejęcie nieruchomości na własność.

Sąd w dniu 24 września 2018 roku przysądził na rzecz Banku, jako wierzyciela hipotecznego, prawo własności nieruchomości.

Bank przejął nieruchomość.

W związku z przejęciem przez Bank nieruchomości na własność, Bankowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Bank przejął nieruchomość z zamiarem jej sprzedaży, w celu zaspokojenia roszczeń Banku z tytułu zawartej z kredytobiorcami umowy kredytu; roszczeń o zwrot kwoty wykorzystanego kredytu z odsetkami.

Nieruchomość jest terenem budowalnym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i jej dostawa nie podpada pod zwolnienie przewidziane art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Bank, przedmiotową nieruchomość przejął na własność w celu wykorzystania (zaspokojenia roszczeń) wyłącznie na cel działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług przepisem art. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

W sprawie wystąpiły wszystkie wymagane art. 43 ust. 1 pkt 2 (ustawy o podatku od towarów i usług) warunki; nieruchomość jest wykorzystywana wyłącznie na cel działalności zwolnionej od podatku i z tytułu jej nabycia nie przysługiwało Bankowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W piśmie z dnia 25 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał:

Na pytanie Organu nr 1: „Czy Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług?” Wnioskodawca odpowiedział: „X z siedzibą w Y (adres: … Y, ul. …), wpisany przez Sąd Rejonowy dla … w … XX Wydział Krajowego Rejestru Sądowego do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym za nr …, posiadający NIP … i REGON … jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.”

Na pytanie Organu nr 2: „Jaki jest numer geodezyjny działki/działek, będących przedmiotem pytania?” Wnioskodawca odpowiedział: „Będąca przedmiotem pytania działka gruntu jest oznaczona numerem geodezyjnym 1, jest położona w obrębie …, w gminie ….”

Na pytanie Organu nr 3: „Czy nabycie nieruchomości w drodze przejęcia na własność w toku postępowania egzekucyjnego było czynnością opodatkowaną czy zwolnioną od podatku od towarów i usług i czy z tytułu tej czynności wystawiono fakturę z wykazaną kwotą podatku?” Wnioskodawca odpowiedział: „Nabycie nieruchomości nie było czynnością opodatkowaną i z tytułu tej czynności komornik nie wystawił faktury.”

Na pytanie Organu nr 4: „W jaki sposób nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej?” Wnioskodawca odpowiedział: „Bank przejął nieruchomość na własność w celu zaspokojenia roszczeń z tytułu zawartej z kredytobiorcami umowy kredytu. Od chwili przejęcia nieruchomości X nie wykorzystywał i nie wykorzystuje nieruchomości w inny sposób niż przeznaczenie do sprzedaży (w celu zaspokojenia roszczeń z tytułu zawartej z kredytobiorcami umowy kredytu, to jest działalności zwolnionej od podatku). Zaspokojenie roszczeń z tytułu zawartej z kredytobiorcami umowy kredytu ma nastąpić przez sprzedaż nieruchomości przez X. Nieruchomość od chwili przejęcia na własność jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku przez przeznaczenie jej do sprzedaży (w celu zaspokojenia roszczeń z tytułu zawartej z kredytobiorcami umowy kredytu, to jest działalności zwolnionej od podatku).”

Na pytanie Organu nr 5: „W związku ze wskazaną we wniosku informacją, że nieruchomość stanowi teren budowlany należy wskazać czy kwalifikacja nieruchomości jako terenu budowlanego wynika z przeznaczenia gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego czy z wydanej dla nieruchomości decyzji o warunkach zabudowy lub decyzji o lokalizacji celu publicznego?” Wnioskodawca odpowiedział: „Kwalifikacja nieruchomości jako terenu budowlanego wynika z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy … zatwierdzonego Uchwałą Nr … z dnia 18 czerwca 2004 roku. Działka nr 1, obręb …, Gmina … znajduje się w jednostce planistycznej 1 MN, ML - w terenach pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz pod zabudowę letniskową.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy X z siedzibą w Y (adres: ... Y, ul. ...), wpisany przez Sąd Rejonowy dla ... w ... XX Wydział Krajowego Rejestru Sądowego do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym za nr ..., posiadający NIP ... i REGON ..., zwany dalej Bankiem przy dostawie nieruchomości niezabudowanej może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r. poz. 106)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie przedstawionego wyżej stanu faktycznego i prawnego Wnioskodawca uważa, że do sprzedaży przez Bank przejętej na własność nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym przeciwko kredytobiorcom, wcześniej będącej zabezpieczeniem spłaty kredytu, ma zastosowanie przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 (ustawy o podatku od towarów i usług) i dostawa przez Bank tej nieruchomości jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.).

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że Bank dokonując sprzedaży ww. działki nr 1, stanowiącej składnik jego majątku, będzie występował jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosowanie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest zwolnienie od podatku sprzedaży nieruchomości niezabudowanej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Bank – czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług – przejął nieruchomość oznaczoną numerem geodezyjnym 1 z zamiarem jej sprzedaży, w celu zaspokojenia roszczeń Banku z tytułu zawartej z kredytobiorcami umowy kredytu; roszczeń o zwrot kwoty wykorzystanego kredytu z odsetkami. Nieruchomość jest terenem budowalnym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. Kwalifikacja nieruchomości jako terenu budowlanego wynika z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy … zatwierdzonego Uchwałą Nr … z dnia 18 czerwca 2004 roku. Działka nr 1 obręb …, Gmina … znajduje się w jednostce planistycznej 1 MN, ML - w terenach pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz pod zabudowę letniskową. Nabycie nieruchomości nie było czynnością opodatkowaną i z tytułu tej czynności komornik nie wystawił faktury.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W konsekwencji, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej,
  

• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (…) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy, przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Wobec powyższego należy wskazać, że przy nabyciu przez Bank działki nie wystąpił podatek od towarów i usług. Nie można zatem uznać, że Bankowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu działki, lub że takie prawo mu nie przysługiwało.

W świetle powyższego, dostawa działki nr 1 nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, iż nie został spełniony jeden z warunków, o których mowa w tym przepisie.

Reasumując, sprzedaż działki nr 1 nie będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.