Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.322.2020.2.JK2
z 23 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2020 r. (data wpływu 15 kwietnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 lipca 2020 r. (data nadania 14 lipca 2020 r., data wpływu 14 lipca 2020 r.) na wezwanie z dnia 30 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.322.2019.1.JK2 (data nadania 30 czerwca 2020 r., data doręczenia 8 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.322.2019.1.JK2 (data nadania 30 czerwca 2020 r., data doręczenia 8 lipca 2020 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 14 lipca 2020 r. (data nadania 14 lipca 2020 r., data wpływu 14 lipca 2020 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, która ma problem z ustaleniem rezydencji podatkowej za rok 2019, a w związku z tym interpretacji tego, czy w rozliczeniu za rok 2019 powinna wykazać cały światowy dochód czy tylko ten uzyskany w Polsce. W 2019 roku do połowy września Wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w polskiej firmie. Jednakże poza Polską Wnioskodawczyni spędziła więcej niż 183 dni (łącznie 238 za granicą) z tego: - 88 dni spędziła w Australii jako pracownik polskiej firmy w podróży służbowej -15 dni w innych krajach europejskich jako pracownik polskiej firmy podróży służbowej - 32 dni przebywała w krajach innych niż Polska w ramach podróży prywatnej/turystycznie w czasie urlopu podczas zatrudnienia w polskiej firmie. Wnioskodawczyni 17 września 2019 r. przeprowadziła się na stałe do Kanady, gdzie posiada prawo stałego pobytu (103 dni spędzone w Kanadzie z czego 97 pracując dla kanadyjskiej firmy). Od 17 września 2019 r., kiedy Wnioskodawczyni przyjechała do Kanady, jest oficjalnie stałym rezydentem Kanady i to tu przeniosła swoje centrum interesów życiowych. Parter życiowy, z którym Wnioskodawczyni tworzy wspólne gospodarstwo domowe, jest Kanadyjczykiem i w Kanadzie wspólnie tworzą ognisko domowe. W Kanadzie Wnioskodawczyni podjęła zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu w ramach umowy o pracę na czas nieokreślony, posiada polisy ubezpieczeniowe oraz odprowadza wszystkie składki na ubezpieczenie społeczne. Wnioskodawczyni posiada kartę stałego rezydenta (stały pobyt) oraz długoterminową umowę wynajmu mieszkania. W Kanadzie też ma wszystkie swoje rzeczy osobiste oraz konto bankowe. Wnioskodawczyni uczęszcza także na kurs językowy. Wnioskodawczyni nie planuje powrotu do Polski. Wnioskodawczyni wyjazd za granicę zgłosiła do urzędu miasta w grudniu 2019 r. a formularz ZAP-3 z informacją o zmianie adresu ma złożyć w połowie kwietnia 2020. Opóźnienie ze złożeniem formularza ZAP-3 wynika z informacji, jaką uzyskała poprzez formularz kontaktowy na stronie KIS w grudniu: "nie ma obowiązku aktualizowania w urzędzie skarbowym zmiany adresu miejsca zamieszkania." Wnioskodawczyni w Polsce w ma konto bankowe oraz jest 1/18 nieruchomości odziedziczonej w spadku po dziadku.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 19 września 2019 r., tj. do dnia przeprowadzenia się do Kanady Jej miejscem zamieszkania była Polska. Wnioskodawczyni była zatrudniona w Polsce, ale wyjeżdżała służbowo do Anglii, Francji, Portugalii i 3 miesiące do Australii. W wyżej wymienionym okresie Wnioskodawczyni miała następujące powiązania z Polską:

• w Polsce mieszka najbliższa rodzina, tj. matka i rodzeństwo;
• aktywność społeczna i kulturalna odbywała się tam, gdzie w danym czasie przebywała, politycznie nie angażowała się nigdzie;
• nie posiada żadnych inwestycji;
• nie posiada kredytów;
• konto bankowe, na które wpływały pobory z tytułu zatrudnienia miała w polskim banku;
• nie posiadała majątku nieruchomego i ruchomego; wyjątek to 2/48 udziału w nieruchomości powstała w wyniku spadku, bez dochodów - szacowana wartość 4 tys. zł;
• posiadała polisę ubezpieczenia grupowego w zakładzie pracy;
• czerpała dochody tylko z tytułu zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę;
  
  

W wyżej wymienionym okresie Wnioskodawczyni była związana z obywatelem Kanady, z którym tworzymy gospodarstwo domowe. Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo; od 19 września posiada/ma kartę stałego rezydenta Kanady. W 2019 roku do 19 września Wnioskodawczyni zamieszkiwała i zatrudniona była w Polsce, ale często była delegowana do pracy za granicą. W dniu 19 września Wnioskodawczyni wyjechała na stałe do Kanady i tu została zatrudniona w oparciu o umowę o pracę od dnia 25 września. Do 19 września 2019 roku podlegała opodatkowaniu w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy składając rozliczenie PIT za 2019 rok Wnioskodawczyni powinna rozliczyć tylko dochody uzyskane w Polsce, tj. od 1 stycznia do 19 września czy również dochody uzyskane w Kanadzie (od 20 września do 31 grudnia)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w rozliczeniu za 2019 rok powinna rozliczyć tylko dochód uzyskany z polskich źródeł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ze stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 września 2019 r. Wnioskodawczyni wyjechała na stałe do Kanady i od tego dnia posiada kartę stałego rezydenta Kanady.

Mając powyższe na uwadze w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja z dnia 14 maja 2012 r. między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem (Dz. U. z 2013 r., poz. 1371).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, jednakże nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas status tej osoby określa się według następujących zasad:

1. osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas osobę tę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba fizyczna przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnych z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, oraz
4. jeśli osoba fizyczna jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe ograny Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Kanadą.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 19 września 2019 r., tj. do dnia przeprowadzenia się do Kanady posiadała miejsce zamieszkania w Polsce, bowiem Wnioskodawczyni była zatrudniona w Polsce w oparciu o umowę o pracę i z tego tytułu czerpała dochody, a pobory wpływały na konto bankowe w polskim banku. W Polsce mieszka najbliższa rodzina, tj. matka i rodzeństwo. Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo. Tym samym w ww. okresie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast od dnia 19 września 2019 r. ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze Wnioskodawczyni posiada z Kanadą, gdyż tam z partnerem życiowym tworzy wspólne gospodarstwo domowe, ognisko domowe, podjęła zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu w ramach umowy o pracę na czas nieokreślony, posiada polisy ubezpieczeniowe oraz odprowadza wszystkie składki na ubezpieczenie społeczne, posiada kartę stałego rezydenta (stały pobyt) oraz długoterminową umowę wynajmu mieszkania. W Kanadzie Wnioskodawczyni ma wszystkie swoje rzeczy osobiste oraz konto bankowe, uczęszcza na kurs językowy. Wnioskodawczyni nie planuje powrotu do Polski.

Zatem mając na uwadze powyższe, z chwilą przeprowadzenia się do Kanady, tj. przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych oraz utworzenia tam ogniska domowego Wnioskodawczyni utraciła miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Wobec powyższego od tego momentu Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując, należy stwierdzić, że w zeznaniu za 2019 r. składanym w Polsce Wnioskodawczyni jest zobowiązana do rozliczenia i wykazania przychodów (dochodów) uzyskanych w okresie posiadania miejsca zamieszkania na terytorium Polski, z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.

Natomiast Wnioskodawczyni nie jest zobowiązania do wykazania i rozliczenia w Polsce w zeznaniu podatkowym za 2019 r. przychodów (dochodów) uzyskanych na terytorium Kanady po wyjeździe do Kanady. W okresie, w którym Wnioskodawczyni posiada ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, Jej dochody zagraniczne nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.