Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.69.2017.12.MT
z 24 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białystoku z dnia 22 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 985/17 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.), dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Wniosek został następnie uzupełniony – w odpowiedzi na wezwanie organu – pismem z dnia 17 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.).

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 9 czerwca 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawczyni interpretację indywidualną znak 0115-KDIT2-1.4011.69.2017.2.MT, w której uznał jej stanowisko za nieprawidłowe. W interpretacji uznano, że przedawnienie zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu umowy pożyczki, która nie była zaciągnięta na cele związane z działalnością gospodarczą, spowodowało powstanie po jej stronie przychodu podatkowego, który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł (art. 11, art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pismem z dnia 17 lipca 2017 r. (data wpływu 21 lipca 2017 r.) Wnioskodawczyni złożyła skargę na ww. interpretację przepisów prawa podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 22 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 985/17 uchylił zaskarżoną interpretację.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z dnia 22 grudnia 2017 r. znak 0110-KWR4.4021.98.2017.2.MK do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 301/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną organu.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 sierpnia 2008 r. Wnioskodawczyni zawarła z Bank S.A. umowę pożyczki gotówkowej. Bank udzielił Wnioskodawczyni pożyczki gotówkowej w kwocie 16 767 zł 07 gr na okres od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia 4 września 2012 r. łącznie na warunkach określonych w umowie. Pożyczkobiorcy zgodnie z § 1 pkt 3 umowy została przekazana do dyspozycji kwota 11 358 zł. Wnioskodawczyni zobowiązała się do spłaty udzielonej jej pożyczki wraz z odsetkami w 48 miesięcznych ratach, płatnych do dnia 4 każdego kolejnego miesiąca począwszy od 4 października 2008 r. - § 1 pkt 5 umowy pożyczki.

Zgodnie z § 3 ust. 5 umowy pożyczkobiorca oświadczyła, że poddaje się egzekucji do kwoty zadłużenia 55 651 zł 20 gr, do wysokości której Bank mógł wystawić bankowy tytuł egzekucyjny w razie niewywiązania się z warunków umowy pożyczki bądź niewykonania obowiązków w przypadku odstąpienia od umowy. Pożyczkobiorca wyraziła jednocześnie zgodę na wykonanie przez Bank przelewu praw wynikających z umowy pożyczki na rzecz osób trzecich, w tym na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzących fundusz sekurytyzacyjny lub wybrany przez Bank fundusz sekurytyzacyjny - § 3 pkt 5 ust. 1 i 2 umowy.

Wnioskodawczyni nie wywiązała się z zobowiązań umownych i zaprzestała regulowania spłat pożyczki. Z uwagi na powyższe, Bank w dniu 2 grudnia 2010 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny określający stan zadłużenia pożyczkobiorcy na łączna kwotę 14 999 zł 21 gr.

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2011 r. Sąd Rejonowy (…) w sprawie o sygn. X nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez Bank przeciwko dłużnikowi – Wnioskodawczyni, odnoszącemu się do umowy pożyczki z dnia 14 sierpnia 2008 r.

Bank po uzyskaniu klauzuli wykonalności wszczął postępowanie egzekucyjne przed komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym (…). Sprawa egzekucyjna została zarejestrowana pod sygn. X. W przedmiotowej sprawie postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na wniosek wierzyciela, zgodnie z art. 825 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego – postanowienie z dnia 16 stycznia 2013 r.

Bank na skutek zmian podmiotowych zmienił nazwę na Bank X. S.A. W dniu 14 grudnia 2012 r. Bank ten zawarł z Y. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą (…) umowę przelewu wierzytelności, na mocy której Bank dokonał cesji przysługujących mu praw, w tym wynikających z opisanej umowy pożyczki gotówkowej.

Od momentu zakupu, tj. od dnia 14 grudnia 2012 r. NS FIZ nie podejmowała wobec Wnioskodawczyni żadnych działań windykacyjnych. Y. wystąpiła na drogę postępowania sądowego ze stosownym pozwem w dniu 26 października 2015 r., jednakże stało się to już po upływie 3 lat od chwili, gdy termin przedawnienia zaczął biec na nowo po nadaniu klauzuli wykonalności dnia 26 kwietnia 2011 r.

Sąd Rejonowy (…) w dniu 6 listopada 2015 r. w sprawie o sygn. (…) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym obligujący Wnioskodawczynię do zapłaty na rzecz Y. NS FIZ kwoty w łącznej wysokości 24 454 zł 62 gr wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Od ww. nakazu Wnioskodawczyni złożyła sprzeciw podnosząc fakt przedawnienia roszczenia wobec upływu okresu 3 lat od jego wymagalności. Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 2 marca 2016 r. powództwo zostało oddalone. Wyrok uprawomocnił się w dniu 16 kwietnia 2016 r.

Umowa pożyczki została zawarta na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi opodatkowania przychodu od przedawnionej wierzytelności oddalonej prawomocnym wyrokiem przez Sąd z uwagi na przedawnienie wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z przedawnieniem wierzytelności i oddaleniem pozwu o zapłatę przez Sąd Rejonowy nie ma podstaw do wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Instytucja przedawnienia nie jest równoznaczna z umorzeniem, na podstawie którego powstaje przychód powodujący obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Według Wnioskodawczyni w niniejszej sprawie substytucja taka nie zaistniała.

Stanowisko swoje Wnioskodawczyni wspiera poglądem wyrażonym w interpretacji indywidualnej z dnia 25 września 2015 r. sygn. IPPB4/4511-765/15-2/MP wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 8 czerwca 2016 r. sygn. ILPB2/4511-1-638/16-2/WS wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Jak podkreśla Wnioskodawczyni, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego nie nastąpiło po jej stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, bowiem samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z treścią art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane, sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązania. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz – wedle panującego poglądu – odnowienia (art. 506) i ugody (art. 917).

W ocenie Wnioskodawczyni, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że mimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi więc na fakt, że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania może to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie przedawnienia. W sytuacji, gdy wierzyciel nie umorzył należności, samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychód z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni uważa, że w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie nastąpiło po jej stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, ponieważ samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawczyni, w niniejszej sprawie nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a ona sama nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest – z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f – suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest natomiast – stosownie do art. 9 ust. 2 omawianej ustawy – nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zasadę powszechności opodatkowania (art. 9 ust. 1). Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada przy tym zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych w oparciu o system przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”.

Źródła przychodów zostały określone przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak, źródłami przychodów są m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (art. 10 ust. 1 pkt 1);
• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3);
• inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9).

Przychody z poszczególnych źródeł przychodów i zasady ich ustalania zostały uregulowane w art. 12-20 omawianej ustawy.

Ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

• pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;
• pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Uznaje się przy tym, że przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika (wartością wchodzącą do jego majątku) jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Analiza art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje również, że ustawodawca odróżnia przysporzenia, które mają charakter:

• pieniężny – pieniądze i wartości pieniężne;
• niepieniężny – świadczenia w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa), nieodpłatne świadczenia inne niż świadczenia w naturze (otrzymane usługi lub świadczenia polegające na udostępnianiu rzeczy lub praw).

Z uwagi na ww. rozróżnienie, przychodem w rozumieniu omawianego przepisu jest nie tylko uzyskanie przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Poza powołanym przepisem określającym w sposób ogólny pojęcie przychodu ustawodawca przewidział również szczegółowe regulacje dotyczące przychodów z konkretnych źródeł. Regulacje te uwzględniają „specyfikę” poszczególnych źródeł i określają szczególne kategorie przychodów właściwe dla danego źródła (część z nich stanowi odstępstwa od omówionych zasad ogólnych wynikających z art. 11 ustawy).

W przedstawionym stanie faktycznym doszło do przedawnienia zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu umowy pożyczki. Wnioskodawczyni rozważa, czy zdarzenie to skutkuje po jej stronie powstaniem zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na wstępie należy wskazać, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie pożyczki są obojętne (neutralne) podatkowo z uwagi na zwrotny charakter środków pożyczki. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się jednak w sytuacjach, w których pożyczka traci swój zwrotny charakter i staje się trwałym (definitywnym) przysporzeniem majątkowym pożyczkobiorcy. W takich przypadkach dłużnik osiąga bowiem konkretne przysporzenie majątkowe.

Co istotne, opłatą za korzystanie ze środków finansowych pożyczkodawcy są odsetki płacone przez pożyczkobiorcę. Brak konieczności zapłaty wymagalnych odsetek (tj. takich, których termin płatności upłynął), także jest przysporzeniem, skutkującym powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. A zatem, w wyniku przedawnienia roszczenie przedawnione nie wygasa, a jedynie nie może być przymusowo zrealizowane.

Wobec tego, pomimo przedawnienia zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu umowy pożyczki, zobowiązanie to nadal istnieje i Wnioskodawczyni jako dłużnik ma obowiązek jego wykonania. Wnioskodawczyni nie została zwolniona z obowiązku realizacji zobowiązania. Nie doszło również do umorzenia ciążących na niej należności przez wierzyciela. Samo przedawnienie zobowiązania nie wywołało więc zmiany charakteru udzielonej pożyczki na świadczenie bezzwrotne ani zmniejszenia pasywów Wnioskodawczyni. Po stronie Wnioskodawczyni nie powstała trwała korzyść majątkowa. Nie ma zatem podstaw do uznania, że w wyniku przedawnienia Wnioskodawczyni uzyskała przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisanej sytuacji nie ma zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 6 omawianej ustawy. Jest to przepis szczególny, wedle którego przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest m.in. wartość przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek). Przepis ten – choć odnosi się bezpośrednio do sytuacji przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki – dotyczy włącznie podatników którzy zaciągnęli pożyczki związane z prowadzoną przez nich pozarolniczą działalnością gospodarczą. Tymczasem Wnioskodawczyni zawarła przedmiotową umowę pożyczki na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą.

W posumowaniu, w wyniku przedawnienia zobowiązania z tytułu umowy pożyczki po stronie Wnioskodawczyni nie powstał obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie uzyskała ona przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, nie było podstaw do wystawienia na rzecz Wnioskodawczyni informacji PIT-8C.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała albo drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.