Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.438.2020.1.MM
z 22 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2020 r. (data wpływu 4 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z wykorzystywaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu operacyjnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Jest wspólnikiem Spółki komandytowej z siedzibą w …, zwanej dalej „Spółką”. W dniu 19 grudnia 2018 r. Spółka złożyła wniosek o zawarcie umowy leasingu operacyjnego. W dniu 28 grudnia 2018 r. Spółka zawarła z leasingodawcą taką umowę leasingu operacyjnego, zwaną dalej „Umową”. Przedmiotem Umowy jest samochód osobowy, dalej zwany „Samochodem”. Integralną część Umowy stanowią Ogólne Warunki Umów obowiązujące u leasingodawcy.

Umowa określa w szczególności:

• przedmiot leasingu - markę, model/wersję Samochodu, rok jego produkcji,
  

• dane dostawcy (zbywcy) Samochodu,
  

• cenę nabycia Samochodu netto, stanowiącą jednocześnie wartość przedmiotu leasingu netto (wartość umowy netto),
  

• cenę nabycia samochodu brutto,
  

• parametry finansowe leasingu: kwotę netto wpłaty początkowej równą 1% wartości przedmiotu leasingu netto, wartość końcową netto (cenę netto wykupu Samochodu) równą 1% wartości przedmiotu leasingu netto, wysokość miesięcznych rat leasingowych,
  

• czas trwania Umowy (84 miesiące).
  
  

Z uwagi, że dostawa Samochodu przez dostawcę nie nastąpiła w 2018 r. do dnia zawarcia Umowy, lecz miała miejsce w czerwcu 2019 r., Umowa z natury rzeczy nie specyfikuje numeru fabrycznego (VIN) Samochodu. Samochód został wydany Spółce przez leasingodawcę w czerwcu 2019 r. Pierwsza rata leasingowa, zgodnie z harmonogramem rat, była należna za lipiec 2019 r. Opłata wstępna (kwota wpłaty początkowej) została zapłacona przez Spółkę w dniu 28 grudnia 2018 r. Spółka ubezpieczyła Samochód w czerwcu 2019 r. Do Umowy sporządzony został harmonogram płatności rat leasingowych. Harmonogram ten określa terminy płatności poszczególnych rat leasingowych oraz ich wysokość z podziałem na część kapitałową (stanowiącą spłatę wartości przedmiotu leasingu) oraz część odsetkową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opłaty leasingowe wynikające z zawartej przez Wnioskodawcę Umowy podlegają limitowi, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 będzie twierdząca, to czy powyższy limit dotyczy wyłącznie części rat leasingowych będących spłatą wartości Samochodu, czy całych rat?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, do opłat leasingowych wynikających z Umowy nie znajduje zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, przedmiotowe opłaty leasingowe nie podlegają na podstawie i w trybie powyższego przepisu limitowaniu w zaliczaniu ich do kosztów uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę, jako wspólnika w Spółce, będącego podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu udziału w zyskach Spółki.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu opłat leasingowych dotyczących samochodu osobowego wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159), zwanej dalej „Ustawą zmieniającą”, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 (ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i art. 2 w brzmieniu dotychczasowym. Przy czym do umów zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Należy zauważyć, że ustawodawca uchwalając przedmiotowe zmiany w art. 8 ust. 1 Ustawy zmieniającej wskazał, że w przypadku umów leasingu zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł rozliczać leasing na zasadach obowiązujących do końca 2018 r., chyba że umowa taka została zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r.

Odnosząc się do stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, dla rozstrzygnięcia, czy opłaty leasingowe wynikające z Umowy podlegają regulacji art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy podlegają limitowaniu w zaliczaniu ich w koszty na podstawie tego przepisu, należy w pierwszej kolejności ocenić, czy Umowa jest umową leasingu, najmu, dzierżawy oraz inną umową o podobnym charakterze.

Wskazać w tym miejscu należy na definicję umowy leasingu zawartą w art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zgodnie z którą przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Umowa leasingu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności, (art. 709² Kodeksu cywilnego).

Umowa leasingu, zgodnie z Kodeksem cywilnym, powinna zatem obligatoryjnie zawierać:

• oznaczenie rzeczy oddawanej w leasingu;
  

• oznaczenie zbywcy, od którego finansujący zobowiązuje się nabyć rzecz;
  

• określenie warunków umowy nabycia rzeczy przez finansującego od zbywcy, w szczególności ceny za nabycie rzeczy,
  

• wysokość wynagrodzenia pieniężnego (rat leasingowych) należnego finansującemu od korzystającego,
  

• okres trwania leasingu; umowa nie może zostać zawarta na czas nieokreślony.
  
  

Z perspektywy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a tej ustawy.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Umowa zawarta przez Spółkę spełnia wszelkie obligatoryjne elementy treści umowy leasingu jako czynności prawnej, tzw. essentialia negotii, w tym w szczególności warunki określone w ww. art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. na podstawie Umowy leasingodawca oddał Spółce do odpłatnego używania przedmiot leasingu podlegający amortyzacji,
2. przedmiotem leasingu jest Samochód; w tym miejscu podkreślić należy, że przedmiotem leasingu mogą być m.in. rzeczy ruchome oznaczone co do tożsamości (zindywidualizowane), jak i co do gatunku, gdzie do konkretyzacji przedmiotu umowy dochodzi najpóźniej z momentem przekazania rzeczy,
3. Umowa została zawarta na czas oznaczony (okres) 84 miesięcy, wypełniając tym samym warunek zawarcia jej na okres stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji (w przypadku nowych samochodów, 40% normatywnego okresu amortyzacji to 24 miesiące),
4. suma ustalonych w Umowie opłat leasingowych, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej Samochodu (wartości przedmiotu leasingu netto).
   
   

W odniesieniu do art. 8 ust. 1 i ust. 2 Ustawy zmieniającej należy wskazać, że Umowa nie została zmieniona od dnia jej zawarcia (ani tym bardziej odnowiona). W 2019 r. sporządzony został harmonogram rat leasingowych, przy czym nie zmienił on ani wysokości ustalonych w Umowie rat i opłat leasingowych, ani zasad i okresu ich uiszczania, a tym samym okresu użytkowania Samochodu w leasingu. W konsekwencji nie spowodował on jakiejkolwiek zmiany Umowy. Również fakt wydania Samochodu Spółce do użytkowania w ramach Umowy po jej zawarciu nie stanowił jakiejkolwiek zmiany jej warunków. Warto w tym miejscu podkreślić, że powszechną praktyką na rynku usług leasingowych jest to, że w transakcję leasingową angażowane są zazwyczaj trzy podmioty: leasingodawca (finansujący), dostawca i leasingobiorca jako korzystający, a przedmiot leasingu jest wydawany po podpisaniu umowy leasingu i po jego nabyciu od dostawcy.

Jak już wspomniano wyżej, do umów leasingu dotyczących samochodów osobowych zawartych przed 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. Ze względu na to, że umowa leasingu ma charakter konsensualny, staje się ona skuteczna przez samo złożenie zgodnych oświadczeń woli stron tej umowy. Oznacza to, że dla jej zawarcia nie jest konieczne, tak jak miało to miejsce w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, wydanie rzeczy (leasingowanego Samochodu). Zatem należy przyjąć, że Umowa, jako zawarta w 2018 r., nawet jeśli przewidywany jest późniejszy moment (w 2019 r.) wydania przedmiotu leasingu, co w przypadku umów leasingu jest standardową praktyką, będzie objęta reżimem prawnym obowiązującym do końca 2018 r. w zakresie rozliczania w kosztach podatkowych wydatków związanych z opłatami leasingowymi.

Bez znaczenia dla powyższego jest fakt, że w dacie zawarcia Umowy nie był znany nr fabryczny nadwozia Samochodu (VIN). Jak już wspomniano wcześniej, dla skutecznego zawarcia umowy leasingu nie jest konieczne oznaczenie przedmiotu leasingu co do tożsamości, tj. jego pełne zindywidualizowane. Wystarczające jest oznaczenie go co do gatunku, gdzie do konkretyzacji dochodzi najpóźniej z momentem jego wydania korzystającemu (leasingobiorcy). Wobec powyższego, w przypadku Umowy (podpisanej przed dniem 1 stycznia 2019 r.), w rezultacie której Spółka otrzymała po 31 grudnia 2018 r. Samochód do użytkowania na okres określony w Umowie, pomimo braku w Umowie numeru nadwozia Samochodu, który to numer został poznany dopiero po tym dniu - w momencie wydania Samochodu, należy uznać, że Umowa została skutecznie zawarta.

Reasumując, ponieważ Umowa nie została zmieniona po 31 grudnia 2018 r., zastosowanie znajdować może do niej przepis art. 8 ust. 1 Ustawy zmieniającej, w rezultacie czego ponoszone przez Spółkę opłaty leasingowe nie podlegają limitowaniu w zaliczaniu ich przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu w trybie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca określił warunki, jakie muszą być spełnione przy tego typu zdarzeniu, aby umowa była rozliczana tak, jakby nic się nie zmieniło. Otóż nie mogą powstać inne istotne zmiany w jej zapisach, dotyczące, np. czasu jej trwania, czy wartości opłat leasingowych.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159), w art. 23 w ust. 1 po pkt 47 dodaje się pkt 47a.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od 1 stycznia 2019 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2 w brzmieniu dotychczasowym. Przy czym do umów zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Celem wprowadzonych, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zmian jest ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytuły używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Obecnie korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowi preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta ma charakter wielopłaszczyznowy. Nie ogranicza się bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana jest również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. Sytuacja taka prowadzi do tego, iż jako samochody „firmowe” powszechnie wykorzystywane są samochody luksusowe, których charakterystyka niejednokrotnie przekracza faktyczne potrzeby przedsiębiorcy związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Charakterystyka ta predysponuje taki pojazd do wykorzystywania zasadniczo również do celów prywatnych.

Należy zauważyć, że ustawodawca uchwalając przedmiotowe zmiany, w art. 8 ust. 1 wskazał, że w przypadku umów leasingu zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł rozliczać leasing na zasadach obowiązujących do końca 2018 r., chyba że umowa taka została zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej. W dniu 19 grudnia 2018 r. Spółka złożyła wniosek o zawarcie umowy leasingu operacyjnego. W dniu 28 grudnia 2018 r. Spółka zawarła z leasingodawcą taką umowę leasingu operacyjnego. Przedmiotem Umowy jest samochód osobowy. Integralną część Umowy stanowią Ogólne Warunki Umów obowiązujące u leasingodawcy.

Umowa określa, w szczególności:

• przedmiot leasingu - markę, model/wersję Samochodu, rok jego produkcji,
  

• dane dostawcy (zbywcy) Samochodu,
  

• cenę nabycia Samochodu netto, stanowiącą jednocześnie wartość przedmiotu leasingu netto (wartość umowy netto),
  

• cenę nabycia samochodu brutto,
  

• parametry finansowe leasingu: kwotę netto wpłaty początkowej równą 1% wartości przedmiotu leasingu netto, wartość końcową netto (cenę netto wykupu Samochodu) równą 1% wartości przedmiotu leasingu netto, wysokość miesięcznych rat leasingowych,
  

• czas trwania Umowy (84 miesiące).
  
  

Jak już wyjaśniono powyżej, do umów leasingu dotyczących samochodów osobowych zawartych przed 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. Ze względu na to, że umowa leasingu ma charakter konsensualny, staje się ona skuteczna przez samo złożenie zgodnych oświadczeń woli stron tej umowy. Oznacza to, że dla jej zawarcia nie jest konieczne wydanie rzeczy (jak np. w niniejszej sprawie leasingowanego samochodu). Zatem należy przyjąć, że umowa zawarta w 2018 r., nawet jeśli przewiduje późniejszy moment (np. w 2019 r.) wydania przedmiotu leasingu, będzie objęta dotychczasowymi (tj. obowiązującymi do końca 2018 r.) regulacjami rozliczania w kosztach podatkowych wydatków związanych z leasingiem samochodu.

Reasumując − w niniejszej sprawie, w przypadku podpisania przez Spółkę komandytową Umowy leasingu przed 1 stycznia 2019 r., a otrzymania samochodu osobowego będącego przedmiotem Umowy leasingu po dniu 31 grudnia 2018 r., w przypadku braku w podpisanej Umowie numeru VIN pojazdu samochodowego, będącego przedmiotem tej Umowy, który to numer był znany dopiero po dniu 31 grudnia 2018 r., nie będzie miał zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 47a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu tej ustawy od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Dodać należy, że opłaty leasingu stanowią u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do wysokości Jego udziału w Spółce.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyrażone w ust. 1 zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W związku z powyższym, skoro opłaty leasingowe wynikające z zawartej przez Spółkę Umowy nie podlegają limitowi, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu tej ustawy od dnia 1 stycznia 2019 r., to rozstrzygnięcie w zakresie pytania Nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy, jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie chroni pozostałych wspólników Spółki komandytowej.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.