Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.355.2020.2.AA
z 22 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2020 r. (data wpływu 9 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej budynku będącego środkiem trwałym – jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 29 czerwca 2020 r. (data wpływu 3 lipca 2020 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej budynku będącego środkiem trwałym,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawczyni rozważa możliwość zakupu jako osoba prywatna (poza prowadzoną działalnością gospodarczą) oddanego już do użytku domu mieszkalnego w miejscowości turystycznej (…). Budynek, jaki zamierza nabyć Wnioskodawczyni, będzie budynkiem trwale związanym z gruntem (tj. posadowiony na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie na inne miejsce).

Budynek, jaki planuje nabyć Wnioskodawczyni, będzie to więc dom mieszkalny, który będzie gotowy do zamieszkania w świetle przepisów prawa budowlanego.

Budynek, jaki zamierza nabyć Wnioskodawczyni, nie będzie wykorzystywany przed jego nabyciem przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 60 miesięcy.

Po zakupie domu Wnioskodawczyni zamierza dostosować go do wynajmu turystom, wykonując w nim m. in. następujące ulepszenia:

• wykonać kominek,
• wyposażyć dom w panele i instalację fotowoltaniczną,
• dokonać adaptacji na cele mieszkalne piętra budynku (m.in. zamontować schody oraz grzejniki na podczerwień, położyć panele podłogowe),
• wykonać taras z zadaszeniem, który będzie stanowił integralną część budynku,
• wykonać ocieplenie fundamentów.
  
  

Powyższe ulepszenia zostaną wykonane oczywiście w sytuacji, gdy zakupiony dom nie będzie posiadał opisanych powyżej elementów.

Wydatki na opisane powyżej ulepszenia będą dokumentowane fakturami, rachunkami lub umowami, które będą potwierdzać wysokość poniesionych wydatków przed wprowadzeniem budynku do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni, jak wskazano powyżej, zamierza nabyć budynek jako osoba fizyczna, nie ujmując go początkowo w ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej. Prywatnie (poza działalnością gospodarczą) Wnioskodawczyni zamierza wykonać również opisane powyżej ulepszenia w budynku. Tym samym wydatki, jakie zamierza ponieść na ulepszenie budynku Wnioskodawczyni, będą stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej tego budynku i zostaną poniesione przed wprowadzeniem budynku do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię.

Po dokonaniu opisanych powyżej ulepszeń, których wartość będzie wynosiła co najmniej 30% wartości początkowej domu, Wnioskodawczyni zamierza rozszerzyć przedmiot prowadzonej obecnie działalności o wynajem krótkoterminowy i długoterminowy.

Następnie Wnioskodawczyni wprowadzi opisywany budynek do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i w ramach tej działalności rozpocznie jego wynajem.

Obecnie Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą – praktyka lekarska dentystyczna. Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza wynajmować dom turystom wypoczywającym w miejscowości (…). Dom będzie oferowany do wynajmu zarówno krótkoterminowego (np. na kilka dni), jak również długoterminowego (np. na miesiąc lub kilka miesięcy), w zależności od potrzeb potencjalnych Klientów. Ponieważ budynek, jaki zamierza nabyć Wnioskodawczyni, będzie spełniał wymagania domu mieszkalnego, będzie on oferowany do wynajmu przez cały rok. Ponieważ zakupiony budynek będzie spełniał wymagania domu mieszkalnego, Wnioskodawczyni zakwalifikuje go w ewidencji środków trwałych do rodzaju 110 – budynki mieszkalne. Po wprowadzeniu opisywanego domu do ewidencji środków trwałych rozważa możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem przewidzianego w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 10-letniego okresu amortyzacji, przyjmując jako wartość początkową kwotę zakupu nieruchomości oraz wartość ulepszeń opisanych powyżej (wartość początkowa środka trwałego = cena zakupu wskazana w akcie notarialnym + wartość opisanych powyżej ulepszeń wykazana na fakturach lub rachunkach).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym nabyty budynek po dokonaniu ulepszeń stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej budynku będzie mógł być amortyzowany z zastosowaniem 10% stawki amortyzacji?
2. Czy poniesienie wydatków na ulepszenie budynku jako osoba fizyczna (poza prowadzoną działalnością gospodarczą, przed wprowadzeniem budynku do ewidencji środków trwałych), będzie upoważniać Wnioskodawczynię do skorzystania z 10% stawki amortyzacji przewidzianej dla budynków mieszkalnych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni w KŚT wskazano, że oddziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. poz.1316, z późn. zm.) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676). W związku z tym obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB i PKWiU 2015. Natomiast zgodnie z PKOB sekcja 1, dział 11, grupa 111, klasa 1110 Budynki mieszkalne jednorodzinne obejmuje m.in. domki wypoczynkowe.

Mając na uwadze powyższe, dom, jaki zamierza nabyć Wnioskodawczyni, powinien zostać uznany za budynek mieszkalny, który może być amortyzowany stawką 10% po spełnieniu dodatkowych warunków opisanych w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 2 ustawy. Co więcej Wnioskodawczyni zamierza nabyć budynek, który został wybudowany i odebrany jako budynek mieszkalny. Budynek przeznaczony do zamieszkania przez cały rok, a nie tylko w sezonie letnim. Fakt, że Wnioskodawczyni będzie wykorzystywała budynek w inny sposób, nie powoduje, że nabyty budynek będzie przeznaczony do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych i jako taki powinien zostać uznany za budynek mieszkalny Ponieważ z opisanego powyżej stanu faktycznego wynika, że podatnik zamierza dokonać ulepszeń o wartości co najmniej 30% wartości początkowej, przyjęcie, że zakupiony budynek należy uznać za budynek mieszkalny, będzie uprawniało Wnioskodawczynię do zastosowania 10% stawki amortyzacji tego budynku.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawczyni poniesienie wydatków na ulepszenie budynku o wartości co najmniej 30% wartości początkowej budynku jako osoba prywatna przed wprowadzeniem go jako składnik majątku prowadzonej działalności gospodarczej oraz do ewidencji środków trwałych będzie uprawniało Wnioskodawczynię do zastosowania 10% stawki amortyzacji budynku (w przypadku uznania budynku za budynek mieszkalny). Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 (przepis cytowany powyżej) wydatki na ulepszenie powinny zostać poniesione przez podatnika przed wprowadzeniem danego środka trwałego do ewidencji. Ponieważ Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą wydatki ponoszone przez nią jako osoba prywatna przed wprowadzeniem budynku jako składnika majątku prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za wydatki poniesione przez tego samego podatnika, który będzie następnie dokonywał odpisów amortyzacyjnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej po wprowadzeniu budynku do ewidencji środków trwałych. Wydatki na ulepszenie budynku będą dokumentowane fakturami, rachunkami lub umowami z wykonawcami, które będą potwierdzać wysokość poniesionych wydatków przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej budynku będącego środkiem trwałym – jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością ‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest m.in. od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 ‒ 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

‒ dla których okres amortyzacji ‒ nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane ‒ jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone ‒ jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

Natomiast celem ustalenia zakresu pojęciowego „ulepszenia środka trwałego” posiłkować się należy kryteriami zawartymi w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu: jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Środek trwały uznaje się za ulepszony ‒ w rozumieniu przepisów art. 22j ‒ wówczas, gdy podatnik poniósł wydatki na jego ulepszenie, a ich suma jest równa co najmniej określonemu procentowi wartości tego środka przed ulepszeniem.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to wydatki poniesione w danym roku podatkowym na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, których suma przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wyliczenie zawarte w powyższym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa to wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego. Rekonstrukcja zaś to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego, zazwyczaj dotyczy to elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania.

Należy także zauważyć, że nie każdy rodzaj prac wykonywanych w danym środku trwałym będzie stanowił jego ulepszenie, ale tylko takie prace, które noszą cechy przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji. Tym samym, nie jest możliwe twierdzenie, że środek trwały uległ ulepszeniu, jeżeli poczyniony na środek trwały zakres prac nie będzie się mieścił w opisanym wyżej zakresie robót składających się na ulepszenie, a więc będzie poza ten zakres wykraczał. Dotyczy to np. prac o charakterze remontowym bądź działań przekraczających przetworzenie istniejącego środka trwałego, a polegających na wytworzeniu zupełnie nowego środka trwałego.

Za takim rozumieniem przepisów przemawia fakt, że art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy mówi o możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej m.in. dla budynków mieszkalnych, które zostały ulepszone.

W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych ‒ przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przy czym budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku, Wnioskodawczyni rozważa możliwość zakupu, jako osoba prywatna, oddanego już do użytku domu mieszkalnego (dalej: Budynek) w miejscowości turystycznej. Budynek będzie budynkiem trwale związanym z gruntem, będzie gotowy do zamieszkania w świetle przepisów prawa budowlanego. Budynek nie będzie wykorzystywany przed jego nabyciem przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 60 miesięcy. Po zakupie Budynku Wnioskodawczyni zamierza dostosować go do wynajmu turystom, wykonując w nim m.in. następujące ulepszenia: kominek, wyposażenie w panele i instalację fotowoltaniczną, dokonanie adaptacji na cele mieszkalne piętra Budynku (m.in. zamontowanie schodów oraz grzejników na podczerwień, położenie paneli podłogowych), wykonanie tarasu z zadaszeniem, który będzie stanowił integralną część Budynku, ocieplenie fundamentów. Wydatki te będą stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej tego Budynku i zostaną poniesione przed wprowadzeniem Budynku do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Po dokonaniu opisanych prac Wnioskodawczyni wprowadzi Budynek do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i w ramach tej działalności rozpocznie jego wynajem. Budynek będzie oferowany do wynajmu zarówno krótkoterminowego, jak również długoterminowego w zależności od potrzeb potencjalnych klientów. Zakupiony Budynek będzie spełniał wymagania domu mieszkalnego, Wnioskodawczyni zakwalifikuje go do ewidencji środków trwałych do rodzaju 110 – budynki mieszkalne. Wydatki na ulepszenie budynku będą dokumentowane fakturami, rachunkami lub umowami z wykonawcami, które będą potwierdzać wysokość poniesionych wydatków przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego, w świetle zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ Budynek, jaki zamierza nabyć, nie był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy, ale wydatki na jego ulepszenie stanowią co najmniej 30% wartości początkowej. Tym samym, Wnioskodawczyni ma możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Budynku, który wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastosowaniem 10% rocznej stawki amortyzacji, a poniesione przez nią – jako osobę fizyczną – wydatki na ulepszenie Budynku będą powiększały wartość początkową tego środka trwałego.

Reasumując ‒ w opisanym powyżej stanie faktycznym nabyty Budynek po dokonaniu ulepszeń stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej Budynku może być amortyzowany z zastosowaniem 10% stawki amortyzacji. Poniesienie wydatków na ulepszenie Budynku przez Wnioskodawczynię jako osobę fizyczną przed wprowadzeniem Budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie upoważniać ją do skorzystania z 10% stawki amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.