Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.76.2020.9.IM
z 22 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismami z 22 czerwca 2020 r. (data wpływu 25 czerwca 2020 r.) oraz z 16 lipca 2020 r. (data wpływu 16 lipca 2020 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, KPiR, VAT, zajmującą się projektowaniem architektonicznym ‒ głównie architekturą wnętrz. Dodatkowo działalność jest rozszerzona m.in. o sprzedaż detaliczną produktów dot. wyposażenia wnętrz, architektury itp., prace remontowo-budowlane, działalność reklamową, działalność związaną z wynajmem nieruchomości.

Wnioskodawca posiada możliwość użyczenia mu dwóch sąsiadujących ze sobą lokali w kamienicy, które chciałby wykorzystać do prowadzenia swojej działalności. Oba lokale razem miałyby tworzyć uzupełniające się wzajemnie miejsca pracy Wnioskodawcy.

Pierwszy lokal o powierzchni ok 38 m², składający się z korytarza, łazienki, kuchni oraz jednego pomieszczenia, Wnioskodawca chciałby przystosować pod biuro będące pracownią jego firmy ‒ miejscem wykonywania projektów w zakresie biurowym, tj. głównie pracy wykonywanej m.in. za pomocą komputera. Odbywałyby się tu jego wstępne spotkania z klientami oraz etapy projektu polegające na prezentacji wykonanej pracy.

Drugi lokal o powierzchni ok. 103 m², składający się z korytarza, łazienki, 3 pokoi (jeden z nich z kuchnią), spiżarki oraz z pomieszczenia gospodarczego, Wnioskodawca chciałby przystosować jako mieszkanie pokazowe swojej firmy. Wszystkie pomieszczenia wykonane w charakterystycznym wyrobionym stylu oraz zgodnie z standardami projektowymi Wnioskodawcy jako pokaz możliwości projektowych firmy oraz jako ekspozycja elementów wyposażenia wnętrz, które Wnioskodawca dobiera dla swoich klientów. Lokal byłby swojego rodzaju showroom’em z oferowaną ekspozycją handlową. Lokal byłby w takim razie miejscem pracy, ekspozycją oraz pewnego rodzaju sklepem, dzięki czemu Wnioskodawca osiągałby przychód. Lokal miałby pełnić również funkcję mieszkania, w którym Wnioskodawca mieszkałby razem z rodziną. Zarazem tak zaprojektowane i wykończone wnętrza Wnioskodawca wykorzystałby jako formę reklamy swojej firmy.

Dodatkowo zaprojektowanie i wykończenie obu lokali zdecydowanie podniesie ich wartość, biorąc pod uwagę wynajem nieruchomości w przyszłości.

W uzupełnieniach wniosku Wnioskodawca wskazał następujące informacje.

Umowa użyczenia lokali jest zawarta z rodzicami Wnioskodawcy, którzy są właścicielami obu lokali.

Umowa użyczenia ma charakter nieodpłatny.

Z umowy użyczenia wynika, że po stronie Wnioskodawcy są opłaty użytkowe lokali, tj. prąd, ogrzewanie, woda, internet, wywóz śmieci, opłata za fundusz remontowy, opłata za fundusz eksploatacyjny oraz podatek dochodowy od lokali.

W umowie nie ma zapisu, że Wnioskodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia prac remontowo-budowlanych czy zakupu wyposażenia, ale jeżeli ma zamiar przystosować lokal do swoich potrzeb, to wszystkie koszty z tym związane są po jego stronie.

Prace remontowo-budowlane obu lokali polegają na gruntownym remoncie, m.in. są to prace wyburzeniowe ścian działowych, skuwanie starych tynków, skuwanie starych wylewek, skuwanie starych płytek, likwidacja starych instalacji elektrycznych, wodno-kanalizacyjnych, wynoszenie powstałego gruzu, stawianie nowych ścian działowych, wykonywanie nowych tynków, wykonanie nowych pełnych instalacji elektrycznych, wykonanie nowych pełnych instalacji teleinformatycznych, wykonanie nowych pełnych instalacji centralnego ogrzewania, kompleksowej renowacji drewnianych przedwojennych podłóg, renowacji drewnianych, przedwojennych skrzydeł drzwiowych, wykonanie nowych parapetów, wykonanie nowych instalacji wodno-kanalizacyjnych, wykonanie nowych instalacji spalinowych oraz wentylacyjnych, wykonanie nowych łazienek od podstaw (kładzenie płytek, biały montaż, malowanie), wykonanie sztukaterii ściennych oraz sufitowych, malowanie ścian i sufitów, montaż oświetlenia oraz gniazd i włączników.

Wartość żadnego pojedynczego elementu wyposażenia obu lokali zakupionego w trakcie trwania remontu nie przewyższa kwoty 10 000 zł. Na wyposażeniu biura Wnioskodawca posiada jedynie komputer, którego kwota w momencie zakupu w 2017 r. wynosiła nieco ponad 10 000 zł.

Pierwszy lokal o powierzchni ok. 38 m² będzie wykorzystywany tylko jako biuro. Nie będzie wykorzystywany w celach mieszkaniowych Wnioskodawcy ani jego rodziny.

Towary wykorzystane do prac remontowo-budowlanych to Wnioskodawca przypuszcza kilkaset pozycji, takich jak m.in.: kleje, tynki, farby, kable, elementy instalacji co, wod.-kan., elektryczne itp. Towary te w większości nie mają możliwości ewentualnej dalszej odsprzedaży. Towary wyposażenia wnętrz to również ogromna lista elementów takich jak: meble, armatura, ceramika, oświetlenie, listwy, dekoracje itp. Towary te są elementami ekspozycji i nadają się do ewentualnej odsprzedaży w ramach sprzedaży ekspozycyjnej i z tego tytułu w takim przypadku Wnioskodawca uzyskałby przychód podlegający opodatkowaniu.

Pojęcie „odpisać od podatku dochodowego” w obu przypadkach Wnioskodawca rozumie jako zaliczenie wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. W przypadku lokalu biurowego Wnioskodawca nie ma wątpliwości, tylko w przypadku opisywanego lokalu pokazowego.

Wnioskodawca opisał sytuację dotyczącą obu lokali, dlatego że pod względem funkcjonalnym są ze sobą powiązane. Przedmiotem wniosku jest tylko lokal pokazowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy nakłady związane z wyposażeniem lokalu pokazowego, o którym mowa Wnioskodawca może wprowadzać jako środki trwałe do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej?
2. Czy nakłady związane z przystosowaniem lokalu pokazowego (prace remontowo-budowlane) Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?
3. Czy określone zakupione towary do lokalu pokazowego Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?
4. Czy zakupione towary do lokalu pokazowego Wnioskodawca może amortyzować?
5. Czy koszty poniesione dla lokalu pokazowego związane z mediami takimi, jak: prąd, woda, gaz, internet Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?
   
   

Pytania wynikają z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy projekt wnętrz jest złożonym przedsięwzięciem składającym się z wielu etapów. Do wykonywania paru etapów pracy projektowej na odpowiednim standardzie niezbędna jest profesjonalna pracownia projektowa w formie lokalu przygotowanego do odpowiedniego systemu pracy oraz przyjęcia klientów. Istotne jest również, aby pracownia godnie reprezentowała firmę, co szczególnie ważne jest dla projektanta wnętrz. Do wykonania kolejnych etapów pracy projektowej niezbędna jest profesjonalna wzorcownia z materiałami, próbkami, przykładowymi rozwiązaniami, co wcale lub z trudem mieści się w pracowni. Kolejnym etapem jest prezentacja materiałów i elementów wyposażenia w formie czasochłonnych wyjazdów z klientami do odpowiednich salonów, które często są oddalone o kilkadziesiąt km od pracowni i od siebie nawzajem.

Następnym etapem jest szczegółowy dobór wraz ze sprecyzowaniem oferty, co wiąże się niejednokrotnie z kolejnymi czasochłonnymi i problematycznymi wyjazdami do ww. salonów.

Stworzenie lokalu pokazowego w formie showroom’u sąsiadującego z pracownią Wnioskodawcy tworzyłoby jeden wzajemnie uzupełniający się zespół projektowy w formie kompleksowego miejsca pracy ww. etapów. W pracowni, tzn. pierwszym lokalu wykonywane byłyby pewne etapy pracy, natomiast w drugim lokalu, tzn. mieszkaniu pokazowym, Wnioskodawca mógłby prezentować m.in.: materiały, elementy wyposażenia wnętrz, gotowe (działające) rozwiązania, standard wykończenia, styl i funkcjonalność praktycznie każdego rodzaju pomieszczenia. Lokal byłby wizytówką firmy. Takich efektów prezentowania ww. rozwiązań Wnioskodawca nie uzyskałby podczas spotkań w salonach. Dodatkowo pozwoli to Wnioskodawcy zaoszczędzić mnóstwo czasu, wyjaśnień oraz pozwoli na przedstawienie własnych ofert handlowych bez zbędnych pośredników, co jest bardzo istotne w branży Wnioskodawcy.

Rozwiązanie takie ponadto pozwoli Wnioskodawcy podnieść standard oferowanych usług, ułatwi proces projektu klientom Wnioskodawcy, a także uatrakcyjni jego firmę na rynku.

Wykonanie lokalu pokazowego dodatkowo zapewni firmie Wnioskodawcy reklamę w wielu formach. Wnioskodawca będzie mógł reklamować firmę posiadaniem mieszkania pokazowego, będzie mógł wykorzystywać w sieci i innych mediach zdjęcia z pokazowej realizacji firmy, będzie mógł po prostu reklamować się, pokazując ww. mieszkanie.

Przygotowanie i wykończenie pracowni oraz mieszkania pokazowego jest również inwestycją podnoszącą standard, a zarazem wartość obu lokali przy ewentualnym podnajmowaniu ww. nieruchomości.

Prowadzenie własnej działalności, a w szczególności takiej jak pracownia architektury wnętrz, ze względu na charakter pracy wiąże się zdecydowanie z pracą po standardowo ustalonych godzinach pracy, pracy w domu, pracy w dzień i w nocy. Mieszkanie pokazowe, o którym mowa, pełniąc również funkcję mieszkania, w którym Wnioskodawca mieszkałby razem ze swoją rodziną, nie tylko umożliwiłoby pracę w pełnym zakresie pracy niezależnie od pory dnia, ale i podniosło wydajność i efekty pracy. Wykorzystanie lokalu pokazowego dodatkowo jako własne mieszkanie pozwoliłoby Wnioskodawcy dopiero w 100% wykorzystać jego możliwości jako miejsce do prowadzenia działalności gospodarczej.

W zawodzie architekta miejsce, w którym się przebywa, a w szczególności takie jak własne mieszkanie, jest źródłem inspiracji, czyli siłą rzeczy codziennym i stałym miejscem pracy umysłowej.

Lokal pokazowy, który Wnioskodawca planuje również użytkować jako mieszkanie, umożliwi mu również wykonanie pracy polegającej na testowaniu materiałów i elementów wyposażenia wykorzystanych w mieszkaniu, które w następstwie Wnioskodawca miałby wykorzystywać w swoich projektach. Jedynym wiarygodnym testem ww. produktów jest sprawdzenie ich również w codziennym użytkowaniu, co możliwe byłoby właśnie tylko podczas wykorzystania w tym przypadku lokalu pokazowego dodatkowo jako mieszkanie. Takie testowanie pozwoli Wnioskodawcy podnieść swoją wiedzę i kwalifikacje, ale również wyrobi wiarygodność wobec jego klientów opartą na konkretnych przypadkach, przykładach i doświadczeniu.

Podsumowując swoje uzasadnienie, Wnioskodawca uważa, że zarówno pierwszy lokal (pracownia), jak i drugi (lokal pokazowy użytkowany również jako mieszkanie) byłyby miejscami ciągłej pracy w pełnym wymiarze godzin, wszystkie koszty poniesione na przystosowanie i wykończenie obu lokali byłyby kosztami w pełnej kwocie dla uzyskania przychodu firmy.

Ponadto w uzupełnieniach wniosku Wnioskodawca wskazał następujące własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego.

Analizując, jaką rolę będzie spełniać lokal pokazowy, jaki czas będzie spełniał w proporcji jako lokal usługowy (100%) do lokalu mieszkalnego (100%) jednocześnie, jakie da Wnioskodawcy możliwości prowadzenia działalności oraz samego rozwoju firmy Wnioskodawca uważa, że na każde z zadanych 8 pytań odpowiedź może być tylko pozytywna.

Według Wnioskodawcy lokal pokazowy, mimo że będzie dodatkowo pełnił funkcję mieszkania, to jednak w 100% i w pełnym wymiarze godzin będzie lokalem usługowym (z pełnymi jego prawami i możliwościami) i tak też można go traktować. Wszystkie koszty wynikają z odpowiedniego przygotowania lokalu pod lokal pokazowy, aby mógł zarabiać, reklamować firmę i przynosić korzyści działalności Wnioskodawcy. Wszystkie te koszty nie mają takiego uzasadnienia dla standardowego mieszkania.

Uzasadnienie opinii Wnioskodawcy

Projekt wnętrz jest złożonym przedsięwzięciem składającym się z wielu etapów. Do wykonywania paru etapów pracy projektowej na odpowiednim standardzie niezbędna jest profesjonalna pracownia projektowa w formie lokalu przygotowanego do odpowiedniego systemu pracy oraz przyjęcia klientów. Istotne jest również, aby pracownia godnie reprezentowała firmę, co szczególnie ważne jest dla projektanta wnętrz. Do wykonania kolejnych etapów pracy projektowej niezbędna jest profesjonalna wzorcownia z materiałami, próbkami, przykładowymi rozwiązaniami, co wcale lub z trudem mieści się w pracowni. Kolejnym etapem jest prezentacja materiałów i elementów wyposażenia w formie czasochłonnych wyjazdów z klientami do odpowiednich salonów, które często są oddalone o kilkadziesiąt km od pracowni i od siebie nawzajem. Następnym etapem jest szczegółowy dobór wraz ze sprecyzowaniem oferty, co wiąże się niejednokrotnie z kolejnymi czasochłonnymi i problematycznymi wyjazdami do ww. salonów.

Stworzenie lokalu pokazowego w formie showroom’u sąsiadującego z pracownią Wnioskodawcy tworzyłoby jeden wzajemnie uzupełniający się zespół projektowy w formie kompleksowego miejsca pracy ww. etapów. W pracowni tzn. pierwszym lokalu wykonywane byłyby pewne etapy pracy, natomiast w drugim lokalu, tzn. mieszkaniu pokazowym, Wnioskodawca mógłby prezentować m.in.: materiały, elementy wyposażenia wnętrz, gotowe (działające) rozwiązania, standard wykończenia, styl i funkcjonalność praktycznie każdego rodzaju pomieszczenia. Lokal byłby wizytówką firmy. Takich efektów prezentowania ww. rozwiązań Wnioskodawca nie uzyskałby podczas spotkań w salonach. Dodatkowo pozwoli to Wnioskodawcy zaoszczędzić mnóstwo czasu, wyjaśnień oraz pozwoli na przedstawienie własnych ofert handlowych bez zbędnych pośredników, co jest bardzo istotne w branży Wnioskodawcy.

Rozwiązanie takie ponadto pozwoli Wnioskodawcy podnieść standard oferowanych usług, ułatwi proces projektu klientom Wnioskodawcy, a także uatrakcyjni firmę Wnioskodawcy na rynku.

Wykonanie lokalu pokazowego dodatkowo zapewni firmie Wnioskodawcy reklamę w wielu formach. Będzie mógł reklamować firmę posiadaniem mieszkania pokazowego, Wnioskodawca będzie mógł wykorzystywać w sieci i innych mediach zdjęcia z pokazowej realizacji firmy, będzie mógł po prostu reklamować się, pokazując ww. mieszkanie.

Przygotowanie i wykończenie pracowni oraz mieszkania pokazowego jest również inwestycją podnoszącą standard, a zarazem wartość obu lokali przy ewentualnym podnajmowaniu ww. nieruchomości.

Prowadzenie własnej działalności, a w szczególności takiej jak pracownia architektury wnętrz, ze względu na charakter pracy, wiąże się zdecydowanie z pracą po standardowo ustalonych godzinach pracy, pracy w domu, pracy w dzień i w nocy. Mieszkanie pokazowe, o którym mowa, pełniąc również funkcję mieszkania, w którym Wnioskodawca mieszkałby razem ze swoją rodziną, nie tylko umożliwiłoby pracę w pełnym zakresie pracy niezależnie od pory dnia, ale i podniosło wydajność i efekty pracy. Wykorzystanie lokalu pokazowego dodatkowo jako własne mieszkanie pozwoliłoby Wnioskodawcy dopiero w 100% wykorzystać jego możliwości jako miejsce do prowadzenia działalności gospodarczej.

W zawodzie architekta miejsce, w którym się przebywa, a w szczególności takie jak własne mieszkanie, jest źródłem inspiracji, czyli siłą rzeczy codziennym i stałym miejscem pracy umysłowej.

Lokal pokazowy, który Wnioskodawca planuje również użytkować jako mieszkanie, umożliwi mu również wykonanie pracy polegającej na testowaniu materiałów i elementów wyposażenia wykorzystanych w mieszkaniu, które w następstwie Wnioskodawca miałby wykorzystywać w swoich projektach. Jedynym wiarygodnym testem ww. produktów jest sprawdzenie ich również w codziennym użytkowaniu, co możliwe byłoby właśnie tylko podczas wykorzystania w tym przypadku lokalu pokazowego dodatkowo jako mieszkanie. Takie testowanie pozwoli Wnioskodawcy podnieść swoją wiedzę i kwalifikacje, ale również wyrobi wiarygodność wobec klientów Wnioskodawcy opartą na konkretnych przypadkach, przykładach i doświadczeniu.

Planowany lokal pokazowy jest również innowacją w branży architektonicznej, co prowadzi do rozwoju tego kierunku.

Zdaniem Wnioskodawcy podtrzymując swoje wcześniejsze stanowisko oraz uzasadnienie, uważa, że na każde z wymienionych pytań odpowiedz jest pozytywna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się projektowaniem architektonicznym, głównie architekturą wnętrz. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca chciałby użyczyć od swoich rodziców dwa sąsiadujące ze sobą lokale do prowadzenia działalności. Pierwszy lokal chciałby przystosować pod biuro będące pracownią jego firmy, miejscem wykonywania projektów (nie będzie wykorzystywany w celach mieszkaniowych Wnioskodawcy i jego rodziny). Natomiast drugi lokal (dalej: lokal pokazowy), składający się z korytarza, łazienki, 3 pokoi, spiżarki oraz z pomieszczenia gospodarczego, Wnioskodawca chciałby przystosować jako mieszkanie pokazowe swojej firmy. Lokal pokazowy byłby swojego rodzaju showroom’em z oferowaną ekspozycją handlową, miejscem pracy, ekspozycją oraz pewnego rodzaju sklepem, dzięki czemu Wnioskodawca osiągałby przychód. Lokal pokazowy miałby pełnić również funkcję mieszkania, w którym Wnioskodawca mieszkałby razem z rodziną. Zarazem zaprojektowane i wykończone wnętrza Wnioskodawca wykorzystałby jako formę reklamy swojej firmy. Z umowy użyczenia wynika także, że Wnioskodawca ponosi opłaty użytkowe lokali, tj. prąd, ogrzewanie, woda, internet, wywóz śmieci, opłatę za fundusz remontowy, opłatę za fundusz eksploatacyjny oraz podatek dochodowy od lokali. Ponadto z umowy nie wynika, że Wnioskodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia prac remontowo-budowlanych, czy zakupu wyposażenia, jednak jeżeli ma zamiar przystosować lokal do swoich potrzeb, to wszystkie koszty z tym związane są po jego stronie. Prace remontowe-budowlane obu lokali polegają na gruntownym remoncie, towary wykorzystane do prac remontowo-budowlanych nie mają możliwości ewentualnej dalszej odsprzedaży, natomiast towary wyposażenia wnętrz (meble, armatura, ceramika, oświetlenie, listwy, dekoracje itp.) są elementami ekspozycji i nadają się do ewentualnej odsprzedaży w ramach sprzedaży ekspozycyjnej i z tego tytułu Wnioskodawca uzyskałby przychód podlegający opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością ‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały, musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Stosownie do art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo ‒ w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Co warte podkreślenia w kontekście niniejszej sprawy, jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Wskazane przez Wnioskodawcę wydatki związane z wyposażeniem lokalu pokazowego, z pracami remontowo-budowlanymi, czy zakupionymi towarami do lokalu pokazowego nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w art. 23 ust. 1 tej ustawy, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w tym przepisie, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 4 kwietnia 2017 r. sygn. II FSK 3526/16 ‒ Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem) należy oceniać (badać) ad Casum.

W konsekwencji, kwestia kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzależniona jest od wykazania przez podatnika związku przyczynowo-skutkowego, czyli udowodnienia, że wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu.

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego NSA odniósł się także w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r. sygn. II FSK 1859/15 gdzie stwierdził, że Kryterium celowości nie wyznacza w sposobu ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszy uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy.

W doktrynie wskazuje się, że zwrot „w celu uzyskania przychodu” nie powinien być interpretowany zbyt szeroko. Możność uzyskania przychodu przez dokonanie danego wydatku powinna być oceniana z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego i praktyki obrotu gospodarczego. Nie jest bowiem wykluczone, że dany wydatek teoretycznie może się przyczynić do uzyskania przychodu, niemniej jednak faktycznie jest on obojętny dla uzyskiwania przychodu. W praktyce występują bowiem sytuacje, w których podatnicy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki, które przeznaczone są na realizację ich potrzeb osobistych, a ich możność przyczynienia się do powstania przychodu jest czysto teoretyczna.

Jednocześnie należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji towaru handlowego. Definicja ta została jednak zawarta w Rozporządzeniu Ministra Finansów z 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544 ze zm.).

I tak – w myśl § 3 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia – określenie towary oznacza towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, produkcję niezakończoną, wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Należy zaznaczyć, że towar handlowy jest to wyrób przeznaczony do sprzedaży w stanie nieprzerobionym.

Zatem, jeżeli składnik majątku został nabyty w celu dalszej odsprzedaży, wówczas nie jest zaliczony do składników majątku trwałego, a stanowi majątek obrotowy (towar handlowy).

Jednocześnie, w sytuacji gdy podatnik decyduje się zużyć takie towary na własne, osobiste potrzeby, wydatek na zakup takich towarów nie stanowi kosztu podatkowego.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wymienionych przez Wnioskodawcę wydatków należy stwierdzić, że wydatki te mają charakter osobisty, ponieważ realizują prywatne potrzeby Wnioskodawcy i jego rodziny (lokal pokazowy miałby pełnić również funkcję mieszkania, w którym Wnioskodawca mieszkałby razem z rodziną). Przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego nie daje podstaw do uznania, że wydatki zostały poniesione w celu faktycznego osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu.

W konsekwencji powyższego, nakłady związane z wyposażeniem lokalu pokazowego (towary wyposażenia wnętrz, tj. meble, armatura, ceramika, oświetlenie, listwy, dekoracje itp.) oraz nakłady związane z przystosowaniem lokalu pokazowego (prace remontowo-budowlane), który będzie pełnił funkcję mieszkania dla Wnioskodawcy i jego rodziny, należy ocenić, jako wydatki mające charakter osobisty, niespełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Ponadto należy stwierdzić, że Wnioskodawca również nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na lokal pokazowy związanych z mediami takimi, jak: prąd, woda, gaz, internet, ponieważ lokal pokazowy nie jest przeznaczony tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Będzie on wykorzystywany także na potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawcy i jego rodziny. Z wniosku nie wynika, aby w lokalu pokazowym była wyodrębniona powierzchnia użytkowa na potrzeby wyłącznie pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem ‒ wydatki związane z mediami, takimi jak: prąd, woda, gaz, internet dotyczące lokalu pokazowego wykorzystywanego na potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawcy i jego rodziny nie spełniają warunków uznania za koszty uzyskania przychodów wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Reasumując:

• nakładów związanych z wyposażeniem lokalu pokazowego, o którym mowa we wniosku, Wnioskodawca nie może wprowadzać jako środki trwałe do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej,
• nakładów związanych z przystosowaniem lokalu pokazowego (prace remontowo-budowlane) Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów,
• określonych zakupionych towarów do lokalu pokazowego Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów,
• zakupionych towarów do lokalu pokazowego Wnioskodawca nie może amortyzować,
• kosztów poniesionych dla lokalu pokazowego związanych z mediami, takimi jak: prąd, woda, gaz, internet Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.