Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.386.2020.2.MM
z 30 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2020 r., uzupełnionym pismem z dnia 18 lipca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr 0115-KDIT2.4011.386.2020.1.MM z dnia 2 lipca 2020 r. wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 lipca 2020 r.

We wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni uzyskuje dochody opodatkowane według skali podatkowej.

W grudniu 2014 r. Wnioskodawczyni uległa wypadkowi, w wyniku którego konieczne były operacje. Od tego czasu jest systematycznie rehabilitowana, w tym co roku na zorganizowanych, wyjazdowych turnusach rehabilitacyjnych – zarówno refundowanych przez NFZ, jak i prywatnie. Operacje chirurgiczne przeszła również w roku: 2016, 2017, 2018 i 2019.

Wniosek o orzeczenie niepełnosprawności złożyła dopiero po kilku latach od wypadku. Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym na stałe wydane w lutym 2020 r. przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Określono w nim, że niepełnosprawność istnieje od 54 roku życia (czyli od 2014 r.) – w obrębie narządu ruchu, laryngologii i endokrynologii, a znaczny stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 3 lutego 2020 r.

Wnioskodawczyni korzysta odpłatnie z pomocy przewodników przede wszystkim w zakresie wizyt u lekarzy, zabiegów rehabilitacyjnych, w szczególności związanych z wyjazdem poza miejsce zamieszkania (S.), m.in. do W. Wysokość tych wydatków w latach 2015-2019 była zróżnicowana – często powyżej kwoty 2280 zł.

Od 1990 r. do dziś Wnioskodawczyni jest właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, który służy zarówno do dojazdów do lekarzy, na rehabilitację, jak i załatwiania zwykłych czynności życiowych. Co roku Wnioskodawczyni ponosi koszty rzędu ponad 4000 zł, rozumiejąc pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu, takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

W ramach rehabilitacji, na którą Wnioskodawczyni dojeżdżała własnym samochodem osobowym, były wykonywane zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zaordynowane przez lekarzy specjalistów:

• od 15 stycznia 2015 r.: ćwiczenia indywidualne czynne, indywidualne czynno-bierne wspomagane, indywidualne instruktażowe, specjalistyczne na przyrządach, ćwiczenia indywidualne w odciążeniu, krioterapia miejscowa – rehabilitacja po operacji;
• od 5 maja 2016 r.: UGUL kończyny dolne, ćwiczenia w basenie, krioterapia, Sollux, laseroterapia, masaż klasyczny, psychoedukacja, treningi relaksacyjne.

Wnioskodawczyni chciałaby dokonać odliczenia od podatku ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 7 oraz pkt 14, tj. ulgi z tytułu opłacenia przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa oraz z tytułu używania samochodu osobowego. Chce dla każdej z tych ulg zastosować maksymalną kwotę odliczenia w każdym roku podatkowym (2280 zł).

Wnioskodawczyni nie dysponuję dowodami na poniesienie wydatków w określonej wysokości. Może je uprawdopodobnić dowodami na realizację rehabilitacji.

Wnioskodawczyni oświadcza, że ani wydatki związane z opłaceniem przewodników, ani z użytkowaniem samochodu osobowego nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Fundusz Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Roczne dochody pozwalają Wnioskodawczyni oraz małżonkowi na skorzystanie z ulgi z tytułu opłacania przewodników oraz z tytułu użytkowania samochodu, a odliczenia chcieliby dokonać za lata: 2015-2019, składając stosowne korekty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni przysługuje odliczenie od dochodu w kwocie 2280 zł w związku z opłacaniem przewodników od 2020 r., a w związku z używaniem samochodu osobowego w kwocie 2280 zł na zasadzie złożenia korekt zeznań podatkowych za lata 2015-2019, w sytuacji uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności od 2014 r. wydanego w 2020 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje jej odliczenie w pełnej kwocie limitów za lata 2015-2019 w związku z używaniem samochodu osobowego 2280 zł, na zasadzie złożenia korekt zeznań podatkowych, a w związku z opłacaniem przewodników ulga przysługuje od 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 18 maja 2018 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z kolei w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Jednakże ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14 i w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

W związku z tym na mocy art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. – w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. (uchylony).

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      

Stosownie do treści art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym na stałe wydane w lutym 2020 r. przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Określono w nim, że niepełnosprawność istnieje od 54 roku życia (czyli od 2014 r.) – w obrębie narządu ruchu, laryngologii i endokrynologii, a znaczny stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 3 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni korzysta odpłatnie z pomocy przewodników przede wszystkim w zakresie wizyt u lekarzy, zabiegów rehabilitacyjnych, w szczególności związanych z wyjazdem poza miejsce zamieszkania (S.), m.in. do W. Wysokość tych wydatków w latach 2015-2019 była zróżnicowana – często powyżej kwoty 2280 zł. Od 1990 r. do dziś Wnioskodawczyni jest właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, który służy zarówno do dojazdów do lekarzy, na rehabilitację, jak i załatwiania zwykłych czynności życiowych. Co roku Wnioskodawczyni ponosi koszty rzędu ponad 4000 zł, rozumiejąc pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu, takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC. W ramach rehabilitacji, na którą Wnioskodawczyni dojeżdżała własnym samochodem osobowym, były wykonywane zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zaordynowane przez lekarzy specjalistów: od 15 stycznia 2015 r.: ćwiczenia indywidualne czynne, indywidualne czynno-bierne wspomagane, indywidualne instruktażowe, specjalistyczne na przyrządach, ćwiczenia indywidualne w odciążeniu, krioterapia miejscowa – rehabilitacja po operacji; od 5 maja 2016 r.: UGUL kończyny dolne, ćwiczenia w basenie, krioterapia, Sollux, laseroterapia, masaż klasyczny, psychoedukacja, treningi relaksacyjne.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa wyjaśnić należy, że z treści art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że prawo do odliczeń wydatków na opłacenie przewodnika osób z niepełnosprawnością narządu ruchu przysługuje tylko tym osobom, które zostały zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Skoro zatem w orzeczeniu o niepełnosprawności wskazano, że znaczny stopień niepełnosprawności datuje się u Wnioskodawczyni od dnia 3 lutego 2020 r., to wydatki przez nią poniesione na opłacenie przewodnika począwszy od dnia 3 lutego 2280 r. (maksymalnie do kwoty 2280 zł) podlegają odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Wyjaśnić przy tym należy, że osoby pełniące funkcję przewodników osób niepełnosprawnych winny wykazać wartości otrzymanych gratyfikacji w rocznym zeznaniu podatkowym, gdyż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane przez nich świadczenia stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do możliwości dokonania przez Wnioskodawczynię w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczeń z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego zauważyć należy, że z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych do 31 grudnia 2016 r. – wynika, że prawo do odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przysługiwało tylko osobie niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Tymczasem Wnioskodawczyni w lutym 2020 r. uzyskała orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, w którym stwierdzono, że jej niepełnosprawność istnieje od 54-go roku życia (tj. od 2014 r.), natomiast ustalony stopień niepełnosprawności (znaczny) datuje się od 3 lutego 2020 r. Z powyższego wynika zatem, że w latach 2015-2016 Wnioskodawczyni nie była osobą zakwalifikowaną ani do I, ani też do II grupy inwalidztwa. Wobec tego Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu za lata 2015-2016 – w ramach ulgi rehabilitacyjnej – wydatków za używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Natomiast, skoro art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym – w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. – daje możliwość odliczenia wydatków poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, niezależnie od tego, do której grupy niepełnosprawności dana osoba została zakwalifikowana, to Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego za lata 2017-2019 do wysokości limitu przyznanego przez ustawodawcę.

Wskazać jednocześnie należy, że określona w ustawie kwota 2280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona za dany rok podatkowy tytułem poniesienia ww. wydatków i to niezależnie od tego, czy osoba niepełnosprawna posiadała orzeczenie o niepełnosprawności i była właścicielem samochodu osobowego przez cały rok, czy też uzyskała to orzeczenie lub nabyła własność/współwłasność ww. samochodu w trakcie roku podatkowego. Jednakże użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2280 zł” (a nie „w wysokości 2280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu oraz odległości jakie Wnioskodawczyni nim pokonywała.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.