Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.243.2020.1.MC
z 29 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2020 r. (data wpływu 20 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania usługi poddzierżawy nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania usługi poddzierżawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zgodnie z treścią umowy poddzierżawy i dzierżawy nieruchomości i ruchomości zawartej pomiędzy Szpitalem 1 sp. z o.o. (dzierżawca - Wnioskodawca) a Szpitalem 2 sp. z o.o. ten ostatni zobowiązany jest do opłacania miesięcznego czynszu oraz regulowania zobowiązań publicznoprawnych związanych z Przedmiotem Umowy, w tym w szczególności w zakresie podatku od nieruchomości.

W ramach ww. umowy poddzierżawy Szpital 2 sp. z o.o. opłaca na podstawie odrębnej faktury VAT czynsz wyliczony w sposób przewidziany w umowie. Odrębnie ponosi wszelkie koszty związane z eksploatacją nieruchomości, utrzymania na własny koszt nieruchomości we właściwym stanie technicznym i w tym celu jako poddzierżawca zawarł niezbędne umowy.

Formalny obowiązek w zakresie podatku od nieruchomości spoczywa na Wnioskodawcy jako dzierżawcy nieruchomości od (…). Poddzierżawca zobowiązany jest do zwrotu kosztów za w/w podatek w ramach wiążącej strony umowy cywilnoprawnej. Zwroty kwot mają być uiszczone w wysokości faktycznie poniesionych wydatków w zależności od wysokości podatku od nieruchomości w danym okresie.

W związku z powyższym i wobec ww. postanowień umownych wnioskodawca/dzierżawca (Szpital 1 sp. z o. o.) wystawia z tego tytułu na rzecz poddzierżawcy (Szpital 2 sp. z o.o.) fakturę VAT obejmującą równowartość podatku od nieruchomości powiększoną o stawkę podatku VAT w wysokości 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uiszczana przez poddzierżawcę na rzecz Wnioskodawcy/dzierżawcy kwota stanowiąca równowartość podatku od nieruchomości powinna być powiększona o stawkę podatku VAT (w tym w wysokości 23%) i czy w konsekwencji taka czynność powinna być dokumentowana fakturą VAT czy też notą księgową?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatnikiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zwrot zapłaconego podatku od nieruchomości nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ww. ustawy o VAT.

Obciążenie poddzierżawcy (Szpital 2 sp. z o.o.) podatkiem od nieruchomości nie podlega opodatkowaniu VAT. Skoro zwrot podatku nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy o VAT, to dokumentem na podstawie którego następuje rozliczenie jest nota obciążeniowa.

Brak jest podstaw w takim przypadku do wystawiania faktury VAT, która zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdza dokonanie sprzedaży. Zwrot zapłaconego podatku od nieruchomości nie jest również świadczeniem usług i nie może stanowić przedmiotu refakturowania. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości wpłacającemu nie przysługuje wzajemne świadczenie z drugiej strony).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analizując bowiem powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Podkreślenia wymaga, że aby dana czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie należy wskazać, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto, w myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie zaś z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
   
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w tym pojęciu. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla tego świadczenia.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że zgodnie z treścią umowy poddzierżawy i dzierżawy nieruchomości zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Szpitalem 2 sp. z o.o., ten ostatni zobowiązany jest do opłacania miesięcznego czynszu oraz regulowania zobowiązań publicznoprawnych związanych z Przedmiotem Umowy, w tym w szczególności w zakresie podatku od nieruchomości. W ramach umowy poddzierżawy Szpital 2 sp. z o.o. opłaca na podstawie odrębnej faktury czynsz wyliczony w sposób przewidziany w umowie. Odrębnie ponosi wszelkie koszty związane z eksploatacją nieruchomości, utrzymania na własny koszt nieruchomości we właściwym stanie technicznym i w tym celu jako poddzierżawca zawarł niezbędne umowy. Formalny obowiązek w zakresie podatku od nieruchomości spoczywa na Wnioskodawcy jako dzierżawcy nieruchomości od (…). Poddzierżawca zobowiązany jest do zwrotu kosztów za ww. podatek w ramach wiążącej strony umowy cywilnoprawnej. Zwroty kwot mają być uiszczone w wysokości faktycznie poniesionych wydatków w zależności od wysokości podatku od nieruchomości w danym okresie. Wobec postanowień umownych Wnioskodawca (dzierżawca) wystawia z tego tytułu na rzecz poddzierżawcy (Szpital 2 sp. z o.o.) fakturę obejmującą równowartość podatku od nieruchomości powiększoną o stawkę podatku VAT w wysokości 23%.

W analizowanym przypadku wątpliwości sprowadzają się do ustalenia czy uiszczana przez poddzierżawcę na rzecz Wnioskodawcy kwota stanowiąca równowartość podatku od nieruchomości powinna być powiększona o kwotę podatku od towarów i usług oraz czy Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury.

Odnosząc się do przedmiotowych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w przypadku świadczonych usług dzierżawy nieruchomości za podstawę opodatkowania należy uznać wszystko, co stanowi zapłatę, tj. kwotę wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez Wnioskodawcę od poddzierżawcy, łącznie z kosztami dodatkowymi obejmującymi w analizowanym przypadku podatek od nieruchomości. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług dzierżawy nieruchomości należy zaliczyć pobierane przez świadczącego przedmiotowe usługi wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych, tj. pokrycie ponoszonego kosztu podatku od nieruchomości.

Jednocześnie wskazać należy, że w przypadku usług dzierżawy - niezależnie od tego, jakie elementy kalkulacji ceny wchodzą w skład czynszu dzierżawnego - podstawową usługą świadczoną przez wydzierżawiającego na rzecz dzierżawcy jest usługa dzierżawy. Należy podkreślić, że ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty ponoszone przez wydzierżawiającego w związku ze świadczoną usługą - w przypadku dzierżawy nieruchomości - mieszczą się w pojęciu „czynszu”, a zatem obciążenie nimi dzierżawcy zależy wyłącznie od umowy zawartej pomiędzy stronami transakcji. Zgodnie z obowiązującą także na gruncie przepisów prawa podatkowego cywilistyczną zasadą swobody umów strony transakcji w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa dzierżawy nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedmiotu dzierżawy (np. media) lub przerzuca na dzierżawcę jakieś inne koszty związane z nieruchomością (np. koszt podatku od nieruchomości). Wynagrodzeniem wydzierżawiającego jest bowiem w tym przypadku uzgodniona kwota za wykonanie usługi dzierżawy, bez względu na jej poszczególne elementy. Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Podkreślić przy tym należy, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże
postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

W tym miejscu należy zatem wyjaśnić, że w myśl art. 6 ustawy Ordynacja podatkowa, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega „refakturowaniu”. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości.

Koszty podatku od nieruchomości są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy nieruchomości i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – czyli tak jak będąca przedmiotem wniosku usługa poddzierżawy.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na wydzierżawiającym, jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę dzierżawcy/poddzierżawcy ze skutkiem zwalniającym wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku zawarcia umowy poddzierżawy są dzierżawca i poddzierżawca, mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez wydzierżawiającego, które zobowiązany jest mu zwrócić dzierżawca, opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą dzierżawcę, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, sam podatek od nieruchomości, jako że nie może być przedmiotem odsprzedaży, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest zatem dopuszczalne wystawianie przez dzierżawcę faktury, na której jako przedmiot sprzedaży będzie wykazany sam „podatek od nieruchomości”. Jeżeli jednak strony umowy poddzierżawy postanowią, że dzierżawca będzie „przerzucał” koszt podatku od nieruchomości na poddzierżawcę wówczas koszt ten stanowić będzie element cenotwórczy usługi poddzierżawy. W tej sytuacji, przedmiotem opodatkowania będzie skategoryzowana usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach kosztów. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie będzie podlegał koszt podatku od nieruchomości, ale usługa poddzierżawy, w której jako element kalkulacyjny będzie znajdować się koszt ww. podatku.

W przedmiotowej sprawie, jak wskazano we wniosku, formalny obowiązek w zakresie podatku od nieruchomości spoczywa na Wnioskodawcy (Szpitalu 1 sp. z o.o.) jako dzierżawcy nieruchomości od (…). Poddzierżawca zobowiązany jest do zwrotu kosztów za podatek od nieruchomości w ramach wiążącej strony umowy cywilnoprawnej. Zwroty kwot mają być uiszczone w wysokości faktycznie poniesionych wydatków w zależności od wysokości podatku od nieruchomości w danym okresie.

Mając zatem na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku podatek od nieruchomości stanowi element rozliczeń z biorącym nieruchomość w poddzierżawę, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usług poddzierżawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego. W przedmiotowej sprawie kwota odpowiadająca wysokości kwoty podatku od nieruchomości, którym Wnioskodawca obciąża biorącego nieruchomość w poddzierżawę stanowi wynagrodzenie za usługę poddzierżawy nieruchomości. Zatem podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę z tytułu poddzierżawienia nieruchomości obejmującą oprócz czynszu za poddzierżawę również kwotę odpowiadającą wysokości podatku od nieruchomości.

Tym samym koszt podatku od nieruchomości jest elementem świadczenia należnego z tytułu umowy poddzierżawy oraz wraz z czynszem stanowi podstawę opodatkowania, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, a w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem właściwej dla świadczonych usług stawki podatku. Jednocześnie, Wnioskodawca jest zobowiązany świadczenie przedmiotowej usługi udokumentować poprzez wystawienie faktury zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.