2020.08.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.181.2020.2.AM
z 3 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2020 r. (który wpłynął 29 kwietnia 2020 r. za pośrednictwem e-PUAP), uzupełnionym 21 lipca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty opłat z tytułu Licencji Znakowej stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy koszty opłat z tytułu Licencji Znakowej stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 tej ustawy i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 lipca 2020 r. Znak: 0111-KDIB2 1.4010.181.2020.1.AM wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 21 lipca 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest firmą handlową będącą wyłącznym dystrybutorem w Polsce marki X., która obecnie jest jedną z najpopularniejszych marek sportowych na świecie. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży konsumentom towarów. Głównym przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy jest profesjonalna sprzedaż oryginalnego obuwia, odzieży sportowej oraz akcesoriów sportowych, które to towary zostały zgodnie z obowiązującym przepisami prawa wprowadzone na rynek polski. Towary sprzedawane są konsumentom zarówno w sprzedaży bezpośredniej (sieć firmowych sklepów stacjonarnych), jak również za pośrednictwem sklepu internetowego, gdzie nabyty przez konsumenta towar wysyłany jest na odległość. Ewidencja obrotu i kwot podatku należnego z tytułu sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej prowadzona jest przy zastosowaniu przez Spółkę kas rejestrujących. Wszystkie transakcje tego typu są dokumentowane za pomocą paragonów fiskalnych. Co do zasady, Spółka nie wystawia faktur nabywcom indywidualnym, chyba że takiego dokumentu zażąda klient. Dodatkowo Spółka swoje wyroby sprzedaje poprzez sieć współpracujących firm, tzw. „Partnerów handlowych”, na podstawie zawartych z nimi umów. Wnioskodawca zawiera ze swoimi Partnerami handlowymi umowy „o świadczenie usług w zakresie sprzedaży detalicznej na sprzedaż towarów marki X.” w ich sklepach (stacjonarnych oraz internetowych). Mając na uwadze specyfikę branży, w której działa Spółka oraz dążenie do zwiększenia konkurencyjności oferty na rynku, używanie znaku rozpoznawalnego na rynku międzynarodowym, kojarzonym z najwyższą jakością i przestrzeganiem określonych standardów, pozwala na uzyskanie i utrzymanie przewagi konkurencyjnej. Powiązanie produktów Spółki z wypracowaną marką pozwala na prowadzenie przez Spółkę sprzedaży tych produktów. Wartości te są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W związku z dystrybucją i sprzedażą produktów X., Wnioskodawca oraz Dystrybutor (podmioty powiązane) zawarli umowę o udzieleniu prawa do stosowania Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny na warunkach określonych w umowie. Na mocy Umowy Wnioskodawca używa niewyłącznej i nieprzenoszalnej licencji na używanie Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny. Zgodnie z Umowami Znaki towarowe i Wartości Niematerialne mogą być używane w związku z promocją, dystrybucją i/lub sprzedażą produktów. Znak towarowy w postaci litery/liter „A” oraz „B” jest umieszczany na każdym produkcie. Na podstawie zawartej umowy, Wnioskodawca ponosi opłaty licencyjne z tytułu licencji na rzecz podmiotu powiązanego. Wskazana w niniejszym wniosku Licencja Znakowa nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT i nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku CIT podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i jest czynnym podatnikiem VAT.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 15 lipca 2020 r., Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

Umowę, o której mowa we wniosku, Wnioskodawca zawarł z podmiotem powiązanym, w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Licencja, o której mowa we wniosku, obejmuje następujące uprawnienia:
- Wnioskodawca będzie miał prawo używać Znaku towarowego w celach informacyjnych i marketingowych na obszarze Zatwierdzonego Kanału wykorzystywanego do dystrybucji Produktów na Terytorium,
- Wnioskodawca uzyskał w okresie obowiązywania Umowy i wyłącznie w związku z dystrybucją i sprzedażą Produktów zgodnie z warunkami Umowy uzyskał niewyłączne, nieprzenoszalne prawo do używania Znaków Towarowych A. i B. oraz Autoryzowanej Nazwy Domeny X.,
- Wnioskodawca nie nabywa żadnych praw lub udziałów w wyniku zawarcia Umowy do żadnych patentów, znaków towarowych, w tym Znaków Towarowych, nazw domen, w tym Autoryzowanej Nazwy Domeny lub innych praw własności intelektualnej lub jej Podmiotów Stowarzyszonych.
Warunki ww. umowy nie przewidują prawa Wnioskodawcy do udzielania dalszych licencji (sublicencji) na korzystanie ze znaków towarowych będących własnością Licencjodawcy.
Znak towarowy jest na każdym produkcie. Znak wykorzystywany jest do sponsoringu czy to indywidualnych osób (celebryci, sportowcy), czy klubów, czy imprez, gdzie zawsze znak się pojawia. Znak jest nierozerwalnie związany ze sprzedażą produktów.
Wynagrodzenie - ustalone w ww. umowie, należne podmiotowi powiązanemu za udzielenie licencji - zostało wliczone w ceny, które Wnioskodawca płaci Dystrybutorowi lub Podmiotom Stowarzyszonym za produkty do sprzedaży. Ceny za produkty będą cenami określonymi w aktualnie opublikowanych cennikach Dystrybutora lub Podmiotów Stowarzyszonych, określonym dla Terytorium. Taki cennik może być okresowo zmieniany przez podmiot sprzedający według własnego uznania.
Licencja Znakowa została przyznana Wnioskodawcy do końca 2021 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty opłat z tytułu Licencji Znakowej stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka, która nabywa jako licencjobiorca prawo do używania znaku towarowego i logotypu międzynarodowej grupy, co przekłada się na uzyskanie przez nią przewagi konkurencyjnej i osiąganie wyższego zysku, ma prawo ująć poniesione z tego tytułu wydatki w kosztach uzyskania przychodu.

Na skutek dokonanej z dniem 1 stycznia 2018 r. nowelizacji ustawy o CIT, wprowadzono istotne zmiany w zakresie uznawania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z usługami niematerialnymi, jak również z opłatami i należnościami za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości tj. licencjami. W szczególności, wprowadzono art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, na podstawie którego ograniczona została możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów m.in. opłat oraz należności licencyjnych, ponoszonych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, w części w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty stanowiącej sumę dochodu uwzględnionego w podstawie opodatkowania, wysokości odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów oraz różnicy między przychodami i kosztami finansowania zewnętrznego (tzw. EBITDA dla celów podatkowych). Zarazem zgodnie z art. 15e ust. 12 ustawy o CIT, powyższy przepis stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł.

Jednocześnie, w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT ustawodawca postanowił, że organicznie to nie będzie miało zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru (produktu) lub świadczeniem usługi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Natomiast, zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Zarazem zgodnie z art. 15e ust. 12 ustawy o CIT, powyższy przepis stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł.

Na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wyłączeniem z kosztów podatkowych zostały objęte opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 tj.:

autorskich lub pokrewnych praw majątkowych;
licencji;
praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej oraz
wartości stanowiących równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know- how).

Równocześnie, jak stanowi przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru (produktu) lub świadczeniem usługi.

Należy zaznaczyć, iż Ustawodawca wyjaśnił w treści uzasadnienia do Ustawy nowelizującej, że cyt.: „omawiane ograniczenie z ust. 1 nie znajdzie zastosowania w przypadku tych kategorii kosztów, które mają charakter kosztów bezpośrednio wpływających na koszt wytworzenia danego towaru lub świadczonej usługi, jak również do kosztów refakturowanych przez podatnika. Celem tego wyłączenia - w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży towaru lub usługi - jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej. W takich przypadkach koszt nabycia określonego prawa może być (jest) zupełnie nieadekwatny do dochodu (marży) uzyskiwanego na danej działalności. Jako przykłady kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi można wskazać koszty nabywanych od spółek powiązanych usług projektowych, które są wykorzystywane przy produkcji polskiej spółki meblarskiej czy koszty usług reasekuracji, które są związane ze świadczeniem usług ubezpieczenia.”

Biorąc pod uwagę brzmienie obowiązujących przepisów prawnych oraz powyżej przywołane uzasadnienie do Ustawy nowelizacyjnej, warunkiem zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT jest istnienie obiektywnego związku między ceną określonego towaru (produktu) a wysokością kosztu nabycia prawa do korzystania z danej wartości niematerialnej (licencji) przez podatnika.

W kontekście powyższego, w przypadku kiedy koszt nabywanych licencji jest czynnikiem determinującym ceny zbywanych przez podatników towarów (produktów) należy stwierdzić, że zostają spełnione warunki do zastosowania zwolnienia z ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT z tytułu nabycia prawa do korzystania z wartości niematerialnych i prawnych jakim są m.in. licencje za znak towarowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty Licencji Znakowej mają bezpośredni związek ze sprzedażą przez Spółkę danej kategorii produktów, a przemawia za tym fakt, że brak nabycia ww. licencji uniemożliwiłoby sprzedaż towarów (produktów) klientom na określonym w Umowie terytorium. Co także istotne, bez nabycia Licencji Znakowej Spółka nie mogłaby prowadzić działalności w przyjętym przez siebie modelu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zachodzi bezpośredni związek między kosztem nabycia Licencji Znakowej ze sprzedawanymi towarami (produktami).

Spółka pragnie równocześnie podkreślić, że opatrzenie produktów rozpoznawalnym na rynku znakiem towarowym i znakiem graficznym pełni w praktyce biznesowej decydującą rolę przy wyborze towarów przez klientów. Niewątpliwie, zdaniem Spółki, nabycie praw do korzystania ze Znaków Licencjonowanych umożliwia Wnioskodawcy czerpanie wielu korzyści z ich rozpoznawalności na rynku oraz związanej z tym renomy, które wynikają z obecności marki na rynku przez dłuższy czas oraz ze związanej z nią rozległej działalności marketingowej. Co za tym idzie - nabycie praw do Znaków Licencjonowanych wpływa na ilość klientów wybierających produkty ze względu na markę oraz zwiększenie poziomu sprzedaży.

W konsekwencji, Wnioskodawca uznaje, że zachodzi ścisły ekonomiczny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ponoszonymi przez Wnioskodawcę kosztami Licencji Znakowej oraz sprzedawanymi przez Wnioskodawcę Produktami opatrzonymi przedmiotowymi Znakami Licencjonowanymi.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że koszt Licencji Znakowej powinien zostać uznany za koszt uzyskania przychodów bezpośrednio związany z nabyciem przez Wnioskodawcę towaru (produktu) lub świadczeniem usługi, na gruncie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym nie kwalifikujący się do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT i możliwy do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Argumentacja Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w czasie od dodania art. 15e do ustawy o CIT, tj. od dnia 1 stycznia 2018 r., m.in. o sygn.:

0114-KDIP2-3.4010.15.2018.1.PS, 0111-KDIB1-2.4010.288.2018.1.MS, 0111-KDIB1-2.4010.308.2018.1.AW, 0111-KDIB1-2.4010.308.2018.1.AW, 0111-KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG, 0111-KDIB2-3.4010.40.2018.2.AZE, 0111-KDIB1-2.4010.186.2018.1.MM, 0111-KDIB2-3.4010.151.2018.1.AZE, 0111-KDIB2-1.4010.220.2018.1.MJ, 0114-KDIP2-3.4010.155.2018.1.MC, 0111-KDIB1-1.4010.237.2018.1.NL, 0114-KDIP2-3.4010.149.2018.2.MC, 0111-KDIB2-3.4010.161.2018.1.KB, 0111-KDIB1-1.4010.201.2018.1.BS, 0111-KDIB2-3.4010.189.2018.1.LG, 0111-KDIB2-3.4010.171.2018.1.LG, 0111-KDIB1-1.4010.215.2018.1.BS, 0111-KDIB2-1.4010.290.2018.1.BKD, 0111-KDIB2-1.4010.217.2018.1.BKD, 0111-KDIB1-2.4010.275.2018.1.MM, 0111-KDIB1-3.4010.294.2018.1.MBD, 0111-KDIB1-1.4010.236.2018.1.MG, 0114-KDIP2-3.4010.183.2018.1.KK, 0111-KDIB1-3.4010.320.2018.1.PC, 0114-KDIP2-3.4010.182.2018.1.KK, 0114-KDIP2-3.4010.187.2018.1.KK, 0111-KDIB2-3.4010.185.2018.1.KB, 0111-KDIB2-3.4010.234.2018.1.KB, 0111-KDIB2-1.4010.248.2018.1.AT, 0114-KDIP2-2.4010.355.2018.1.AM, 0111-KDIB2-3.4010.220.2018.1.KK, 0114-KDIP2-2.4010.337.2018.1.AM, 0114-KDIP2-3.4010.206.2018.2.MC, 0111-KDIB2-1.4010.287.2018.1.BJ, 0111-KDIB2-3.4010.241.2018.2.KK, 0111-KDIB1-1.4010.328.2018.1.NL.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, powołane wyżej interpretacje indywidualne świadczą o ukształtowaniu się jednolitej praktyki interpretacyjnej w zakresie wyłączenia zawartego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT w stanach faktycznych w dużym stopniu zbliżonych do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku.

Argumentacja przedstawiona przez Spółkę znajduje również potwierdzenie w oficjalnym stanowisku Ministerstwa Finansów, zaprezentowanym w informacji z dnia 23 kwietnia 2018 r. dotyczącej wykładni pojęcia kosztów usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. W przywołanej Informacji MF podniósł, że: „Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.” Jako przykład kosztu bezpośrednio związanego z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru (produktu) lub świadczeniem usługi, MF w opublikowanej Informacji wskazał na koszty licencji znaku towarowego służącego do oznaczania produktów sprzedawanych przez podatnika. Co istotne, w podanym przez MF przykładzie jednym z aspektów warunkujących bezpośredni związek ponoszonego kosztu z nabywanym towarem był model kalkulacji wynagrodzenia, którego wysokość jest uzależniona od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi należne wynagrodzenie stanowi określony procent od obrotu. Wprawdzie powołana wyżej Informacja nie posiada charakteru wiążącego (czy to względem organów podatkowych/celno-skarbowych czy też wobec podatników) to niewątpliwie zawarta w niej wykładnia przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o CIT powinna być traktowana jako wskazówka interpretacyjna w zakresie jego stosowania w przypadkach przedstawionych w Informacji.

Tym samym, Spółka pragnie podkreślić, iż obok powyższej jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych w wydawanych interpretacjach indywidualnych, również stanowisko MF wyrażone w Informacji przemawia jednoznacznie za prawidłowością stanowiska Spółki wyrażonym w niniejszym wniosku tj. możliwości zastosowania wyłączenia z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT do ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów Licencji Znakowej.

Reasumując Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji Znakowej mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z nabyciem przez Wnioskodawcę towarów (produktów) lub świadczeniem usług, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w konsekwencji ww. koszty nie będą podlegały ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, a więc będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, a które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop.

Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. 2017 r., poz. 2175) z dniem 1 stycznia 2018 r. wprowadziła do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 15e ustanawiający ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie określonych usług niematerialnych.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b prawa podlegające amortyzacji ust. 1 pkt 4–7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a objaśnienie pojęć rozdziału ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j rozporządzenie w sprawie oceny warunków transakcji, określania dochodów lub strat i eliminowania podwójnego opodatkowania ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 updop wskazano:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a wyjaśnienie pojęć ustawowych pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.W tym miejscu wyjaśnić należy, że odesłanie w art. 15e updop do art. 16b ust. 1 pkt 4-7 tej ustawy służy do określenia rodzaju praw i wartości, od których opłaty podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów podatkowych.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony. Ilekroć w ustawie jest mowa o znakach towarowych - rozumie się przez to także znaki usługowe (art. 120 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej – t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 286, z późn. zm.). Art. 163 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania znaku, zawierając z nią umowę licencyjną. Do umowy tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 76 warunki formalne dotyczące umowy licencyjnej ust. 1–4 oraz art. 78 przejście patentu na inny podmiot i art. 79 wynalazek bez patentu.

Zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 updop, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Wprowadzenie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów podatników związanych z umowami, które generowały opłaty za korzystanie z wartości niematerialnych i prawnych na rzecz podmiotów powiązanych miało na celu uszczelnienie systemu podatku dochodowego i przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania, co bezpośrednio wpływa na funkcjonowanie krajowego rynku wewnętrznego.

Ustawodawca w art. 15e ust. 11 pkt 1 updop, wyłączył z zakresu kosztów podlegających limitowaniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, koszty usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru albo świadczeniem usługi.

Kluczowe dla odczytania zakresu omawianego wyłączenia jest zatem precyzyjne ustalenie znaczenia pojęcia kosztów „bezpośrednio związanych” z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 updop, odnosi się do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadzi do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy stwierdzić, że koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usług lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą.

W myśl natomiast art. 15e ust. 12 updop, przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3 000 000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest firmą handlową będącą wyłącznym dystrybutorem w Polsce marki X., która obecnie jest jedną z najpopularniejszych marek sportowych na świecie. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży konsumentom towarów. Głównym przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy jest profesjonalna sprzedaż oryginalnego obuwia, odzieży sportowej oraz akcesoriów sportowych, które to towary zostały zgodnie z obowiązującym przepisami prawa wprowadzone na rynek polski. Towary sprzedawane są konsumentom zarówno w sprzedaży bezpośredniej (sieć firmowych sklepów stacjonarnych), jak również za pośrednictwem sklepu internetowego, gdzie nabyty przez konsumenta towar wysyłany jest na odległość. Dodatkowo Spółka swoje wyroby sprzedaje poprzez sieć współpracujących firm, tzw. „Partnerów handlowych”, na podstawie zawartych z nimi umów. Wnioskodawca zawiera ze swoimi Partnerami handlowymi umowy „o świadczenie usług w zakresie sprzedaży detalicznej na sprzedaż towarów marki X.” w ich sklepach (stacjonarnych oraz internetowych). Mając na uwadze specyfikę branży, w której działa Spółka oraz dążenie do zwiększenia konkurencyjności oferty na rynku, używanie znaku rozpoznawalnego na rynku międzynarodowym, kojarzonym z najwyższą jakością i przestrzeganiem określonych standardów, pozwala na uzyskanie i utrzymanie przewagi konkurencyjnej. Powiązanie produktów Spółki z wypracowaną marką pozwala na prowadzenie przez Spółkę sprzedaży tych produktów. Wartości te są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W związku z dystrybucją i sprzedażą produktów X., Wnioskodawca oraz Dystrybutor (podmioty powiązane) zawarli umowę o udzieleniu prawa do stosowania Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny na warunkach określonych w umowie. Na mocy Umowy Wnioskodawca używa niewyłącznej i nieprzenoszalnej licencji na używanie Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny. Zgodnie z Umowami Znaki towarowe i Wartości Niematerialne mogą być używane w związku z promocją, dystrybucją i/lub sprzedażą produktów. Znak towarowy w postaci litery/liter „A” oraz „B” jest umieszczany na każdym produkcie. Na podstawie zawartej umowy, Wnioskodawca ponosi opłaty licencyjne z tytułu licencji na rzecz podmiotu powiązanego. Wskazana w niniejszym wniosku Licencja Znakowa nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT i nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku CIT podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i jest czynnym podatnikiem VAT. Umowę, o której mowa we wniosku, Wnioskodawca zawarł z podmiotem powiązanym, w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Licencja, o której mowa we wniosku, obejmuje następujące uprawnienia:

Wnioskodawca będzie miał prawo używać Znaku towarowego w celach informacyjnych i marketingowych na obszarze Zatwierdzonego Kanału wykorzystywanego do dystrybucji Produktów na Terytorium.
Wnioskodawca uzyskał w okresie obowiązywania Umowy i wyłącznie w związku z dystrybucją i sprzedażą Produktów zgodnie z warunkami Umowy uzyskał niewyłączne, nieprzenoszalne prawo do używania Znaków Towarowych A. i B. oraz Autoryzowanej Nazwy Domeny X.,
Wnioskodawca nie nabywa żadnych praw lub udziałów w wyniku zawarcia Umowy do żadnych patentów, znaków towarowych, w tym Znaków Towarowych, nazw domen, w tym Autoryzowanej Nazwy Domeny lub innych praw własności intelektualnej lub jej Podmiotów Stowarzyszonych.

Warunki ww. umowy nie przewidują prawa Wnioskodawcy do udzielania dalszych licencji (sublicencji) na korzystanie ze znaków towarowych będących własnością Licencjodawcy. Znak towarowy jest na każdym produkcie. Znak wykorzystywany jest do sponsoringu czy to indywidualnych osób (celebryci, sportowcy), czy klubów, czy imprez, gdzie zawsze znak się pojawia. Znak jest nierozerwalnie związany ze sprzedażą produktów. Wynagrodzenie - ustalone w ww. umowie, należne podmiotowi powiązanemu za udzielenie licencji - zostało wliczone w ceny, które Wnioskodawca płaci Dystrybutorowi lub jej Podmiotom Stowarzyszonym za produkty do sprzedaży. Ceny za produkty będą cenami określonymi w aktualnie opublikowanych cennikach Dystrybutora lub jej Podmiotów Stowarzyszonych, określonym dla Terytorium. Taki cennik może być okresowo zmieniany przez podmiot sprzedający według własnego uznania. Licencja Znakowa została przyznana Wnioskodawcy do końca 2021 r.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia, czy koszty opłat z tytułu korzystania z prawa do stosowania Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Na podstawie umowy o udzieleniu prawa do stosowania Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny Wnioskodawca używa niewyłącznej i nieprzenoszalnej licencji na używanie Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny. Zgodnie z licencją ww. prawa mogą być używane w związku z promocją, dystrybucją i/lub sprzedażą produktów.

Jak wskazano we wniosku koszty Licencji Znakowej mają bezpośredni związek ze sprzedażą przez Spółkę danej kategorii produktów, a przemawia za tym fakt, że brak nabycia ww. licencji uniemożliwiłoby sprzedaż towarów (produktów) klientom na określonym w Umowie terytorium. Co także istotne, bez nabycia Licencji Znakowej Spółka nie mogłaby prowadzić działalności w przyjętym przez siebie modelu.

W konsekwencji, koszty licencji pozostają w ścisłym bezpośrednim związku z nabyciem przez Wnioskodawcę towarów i/lub świadczeniem usług. Gdyby bowiem Wnioskodawca nie ponosił kosztów licencji, nie mógłby sprzedawać towarów oznaczonych znakami towarowymi, czy też wykorzystywać ich przy świadczeniu usług.

Ponadto również przyjęty przez Spółkę oraz Podmiot powiązany model rozliczeń wynagrodzenia za licencję wskazuje na to, że cena oferowanych przez Wnioskodawcę towarów jest skorelowana z kosztami tej licencji. Wynagrodzenie ponoszone na rzecz podmiotu powiązanego - zostało bowiem wliczone w ceny, które Wnioskodawca płaci Dystrybutorowi lub Podmiotom Stowarzyszonym za produkty do sprzedaży, co sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest wprost uwzględniona w cenie nabywanych przez Wnioskodawcę towarów przeznaczonych do sprzedaży. Powyższe oznacza, że w odniesieniu do kosztów licencji spełniony jest również związek kwotowy, tj. wartość poniesionego kosztu jest uwzględniona w wartości (cenie) nabytych a przeznaczonych do sprzedaży towarów.

Podsumowując, koszty opłat z tytułu korzystania z prawa do stosowania Znaków towarowych i Autoryzowanej Nazwy Domeny stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji ww. koszty nie podlegają ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin