Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.151.2020.1.AM
z 28 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych klientom świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania – jest prawidłowe;
  

• momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłacanych świadczeń – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych klientom świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania oraz momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wypłacanych świadczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna („Bank”) jest podmiotem prowadzącym działalność bankową w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. 2019 r., poz. 2357 ze zm.; „Prawo bankowe”). W ramach swojej działalności Bank oferuje konsumentom szeroką gamę produktów bankowych, w tym kredytów i pożyczek, zarówno hipotecznych, jak i gotówkowych (odpowiednio „finansowanie hipoteczne” i „finansowanie gotówkowe”; łącznie określane jako „finansowanie”).

Otrzymując z Banku finansowanie, klienci są zobowiązani do ponoszenia określonych kosztów na rzecz Banku. Są to w szczególności koszty prowizji ponoszonej przez klientów przy uruchomieniu finansowania oraz odsetki płacone przez okres, na jaki udzielane jest finansowanie (tj. od kilku miesięcy do kilkudziesięciu lat). Na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych, wartość prowizji otrzymanej od klienta Bank rozpoznaje w całości jako przychód podlegający opodatkowaniu z chwilą uruchomienia finansowania, bez względu na okres, na jaki dane finansowanie jest udzielane. Przychód z tytułu odsetek rozpoznawany jest natomiast z chwilą faktycznego ich otrzymania, tj. przez cały okres na jaki finasowanie zostało udzielone.

Niejednokrotnie zdarza się, że pomimo zaciągnięcia finansowania na określony czas (np. 10 lat), klient dokonuje spłaty (zwrotu) całego kapitału wcześniej (np. po 6 latach od uruchomienia finansowania).

Zgodnie z art. 49 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2019 r., poz. 1083 ze zm.) w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Rozumienie tych przepisów na przestrzeni lat budziło wątpliwości interpretacyjne. W szczególności wątpliwości dotyczyły prowizji za udzielenie finansowania, której nie uznawano za koszt dotyczący całego okresu finansowania, ale za opłatę jednorazową, niepowiązaną z tym okresem. W konsekwencji wcześniejsza spłata kapitału finansowania nie wiązała się ze zwrotem prowizji za jego udzielenie.

Mając na uwadze wskazane wątpliwości, polski sąd skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”). TSUE, wyrokiem z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18, rozstrzygnął, że prawo do obniżki całkowitego kosztu finansowania w przypadku wcześniejszej jego spłaty obejmuje również koszty, których wysokość nie jest zależna od okresu obowiązywania umowy. W konsekwencji Bank, mając na uwadze wyrok TSUE (pomimo, że nie był stroną postępowania przed sądem, który skierował pytanie prejudycjalne), postanowił zmienić swoją dotychczasową praktykę i dokonywać wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania gotówkowego.

Z ostrożności – mając na uwadze brzmienie art. 39 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. 2017 r., poz. 819 ze zm.), które jest podobne do brzmienia art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim – Bank powziął decyzję o dokonywaniu klientom wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji również w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania hipotecznego.

Bank dokonuje wypłat świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji na podstawie umów zawartych z konsumentami w rozumieniu art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. 2019 r. poz. 1145, 1495 ze zm.), przy czym konsumentami mogą być zarówno rezydenci, jak i nierezydenci w rozumieniu przepisów podatkowych.

Zgodnie z przyjętymi w Banku zasadami, możliwość otrzymania przez klienta świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania, dotyczy finansowania udzielonego na mocy umów zawartych po określonej dacie (tj. po 18 grudnia 2011 r. w przypadku finansowania gotówkowego i po 22 lipca 2017 r. w przypadku finansowania hipotecznego). Wypłata świadczenia jest i będzie dokonywana w dwóch trybach:

• reklamacyjnym – otrzymanie świadczenia jest możliwe jedynie na podstawie indywidualnych reklamacji/dyspozycji złożonych przez klientów,
  

• automatycznym – świadczenie jest wypłacane automatycznie po dokonaniu wcześniejszej całkowitej spłaty finansowania.
  
  
  

Dla porządku należy dodać, że dla obliczania wysokości świadczenia wypłacanego klientom w związku z wcześniejszą spłatą finansowania, Bank wykorzystuje tzw. metodę liniową, z zastrzeżeniem, że do 11 grudnia 2019 r. częściowo stosował tzw. metodę odsetkową. Kwestia sposobu ustalania wysokości wypłacanego świadczenia nie ma jednak, zdaniem Banku, wpływu na charakter samego świadczenia i skutki podatkowe będące przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca poinformował także, że niektóre z wypłacanych świadczeń mogą dotyczyć finansowania, które zostało udzielone przez Bank, ale następnie zostało sprzedane podmiotom trzecim (np. funduszom inwestycyjnym, firmom windykacyjnych, czy do Banku (…)), jednak (np. na mocy ustaleń biznesowych), Bank może być zobowiązany do poniesienia kosztów wypłaty niektórych świadczeń, jak te, które są przedmiotem niniejszego zapytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wypłacane klientom świadczenie z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania może być uznane za podatkowy koszt uzyskania przychodów Banku?
2. Czy Bank powinien ujmować w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wypłacane świadczenie z chwilą ujęcia go w księgach rachunkowych, tj. bez względu na to, czy świadczenie jest wypłacane w wyniku reklamacji/dyspozycji klienta, czy w sposób automatyczny i bez względu na moment, w którym nastąpiła wcześniejsza spłata finansowania?
3. Czy wcześniejsza spłata finansowania i powiązana z nim wypłata świadczenia mieści się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług?
4. Czy w związku z wypłatą świadczenia związanego z wcześniejszą spłatą finansowania na Banku ciążą obowiązki płatnika lub obowiązki informacyjne przewidziane przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2 w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek w pozostałym zakresie (pytanie nr 3 wniosku dotyczące przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz pytanie nr 4 wniosku dotyczące przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) zostanie rozpatrzony odrębnie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Banku, w zakresie pytania:

1. wydatki ponoszone przez Bank na wypłatę klientom świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finasowania spełniają wszystkie warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: UPDOP), a tym samym mogą być zaliczane przez Bank do podatkowych kosztów uzyskania przychodów;
2. Bank może ująć w kalkulacji podatku dochodowego świadczenia wypłacane z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania w momencie, w którym wypłatę taką ujmie w księgach rachunkowych, przy czym nie ma tutaj znaczenia sposób ujęcia tego świadczenia w świetle przepisów o rachunkowości, a także moment dokonania wcześniejszej spłaty finansowania.
   
   

Stanowisko w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej. Jednocześnie w piśmiennictwie i praktyce interpretacyjnej ugruntowane jest stanowisko, że dany wydatek może być zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Zdaniem Banku, świadczenia wypłacane przez Bank w związku z wcześniejszą spłatą finansowania spełniają wszystkie wyszczególnione powyżej przesłanki, co zostało poniżej szczegółowo opisane.

Poniesienie kosztu

Pierwszym warunkiem zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jego poniesienie przez podatnika. Jak powszechnie przyjmuje się w piśmiennictwie (np. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2019, wyd. 3, pod red. Dr K. Gil) „koszt poniesiony oznacza istnienie (zaistnienie) zobowiązania do świadczenia czegoś po stronie podatnika. Innymi słowy koszt będzie uznany za poniesiony, o ile nastąpi uszczuplenie w majątku podatnika poprzez zmniejszenie jego aktywów lub zwiększenie pasywów”.

Odnosząc powyższe do opisywanego zdarzenia należy wskazać, że Bank dokonuje faktycznej wypłaty kwot wynikających z wcześniejszej spłaty finansowania. W konsekwencji kwoty te uszczuplają majątek Banku, a tym samym są ponoszone przez Bank.

Definitywność

Przesłankę definitywności należy rozumieć, jako poniesienie wydatku w sposób powodujący, że nie będzie on zwrócony podatnikowi w żadnej formie (np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 marca 1996 r., sygn. akt SA/Ka 332/95). Również i ten warunek należy uznać za spełniony, ponieważ wypłacane klientom świadczenie nie jest Bankowi zwracane w żaden sposób, ani też Bank nie może dochodzić takiego zwrotu od podmiotów trzecich.

Związek z prowadzoną działalnością oraz celowość

Przesłankę związku ponoszonego wydatku z prowadzoną działalnością oraz jego celowość można w opisywanej sytuacji analizować łącznie. W szczególności wskazać należy, że świadczenie związane z wcześniejszą spłatą finansowania ma związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Bank, tj. z działalnością bankową w rozumieniu przepisów Prawa bankowego. Definiując z kolei pojęcie celowości wydatku można wskazać, że kosztami poniesionymi w celu zachowania źródeł przychodów będą wszelkie koszty poniesione w celu pozostania w posiadaniu przychodów, dochowania status quo w przypadku otrzymywanych przychodów (zob. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2019, wyd. 3, pod red. Dr K. Gil). Ocena związku kosztu z przychodem powinna odbywać się poprzez analizę racjonalności oraz gospodarczego uzasadnienia podejmowanych działań, a nie wyłącznie poprzez stwierdzenie faktycznego, pozytywnego wpływu na powstanie przychodu. Powyższe zostało potwierdzone m.in. w uchwale 7 sędziów NSA z 25 czerwca 2012 r., sygn. akt. II FPS 2/12, gdzie wskazano: „Działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć.

Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p”.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego należy wskazać, iż Bank dokonując wypłaty świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty postępuje racjonalnie i jego działanie ma na celu zminimalizowanie strat oraz zabezpieczenie źródła przychodów. Wypłata przedmiotowych świadczeń ma bowiem oparcie w wykładni przepisów, a dodatkowo, gdyby Bank nie zdecydował się na wypłaty, mógłby narazić się na konsekwencje materialne np. w postaci kosztów postępowań sądowych, czy dodatkowych kosztów z tytułu egzekucji zasądzonej kwoty Zaniechanie wypłat świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania mogłoby także wpłynąć negatywnie na postrzeganie Banku przez klientów, co również racjonalny przedsiębiorca powinien brać pod uwagę.

Udokumentowanie

Przepisy podatkowe nie precyzują, w jaki sposób podatnicy mają udokumentować przebieg i treść określonej czynności prawnej. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że każdy podatnik - co wynika m.in. z art. 9 UPDOP - jest zobowiązany prowadzić ewidencje w sposób zapewniający określenie wysokości podstawy obliczania podatku dochodowego. W tym kontekście zwrócić należy uwagę na art. 180 OP nakazujący dopuścić jako dowód w postępowaniu podatkowym wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem. W konsekwencji należy podkreślić, że co do zasady dowodem poniesienia kosztów może być każdy dokument źródłowy, który potwierdza faktyczne poniesienie kosztu. W opisywanej tu sytuacji Bank będzie posiadał w szczególności procedury i wytyczne dotyczące zasad wypłaty świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania, dokumenty reklamacji i dyspozycji klienta, potwierdzenia wcześniejszej spłaty finansowania, czy wreszcie zapisy na kontach wskazujące na uszczuplenia w środkach finansowych, które będą skutkiem dokonanych wypłat. W konsekwencji należy uznać, że całokształt dokumentów i dowodów posiadanych przez Bank będzie potwierdzał fakt poniesienia wydatków, a także ich związek - w sposób opisany powyżej - z działalnością przez niego prowadzoną.

Brak ujęcia w art. 16 ust. 1 UPDOP

Ustawodawca w art. 16 ust. 1 UPDOP zawarł katalog pozycji, które mimo iż obiektywnie mogą spełniać warunki do uznania za koszty podatkowe, to za takowe nie są uznawane. Należy przy tym pamiętać, iż jest to swego rodzaju ograniczenie prawa podatnika i wskazane wyłączenia powinny być interpretowane ściśle, co oznacza, iż nie jest dopuszczalne pozbawianie podatnika prawa rozpoznania w kosztach podatkowych innego rodzaju wydatków, niż te, które zostały wprost wymienione w ustawie i przepis ten należy interpretować ściśle. W opinii Banku, żadna z wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP pozycji nie odnosi się do wypłaty świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania.

W szczególności przedmiotowe wydatki nie mogą zostać uznane za wydatki związane z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP). Przedmiotowy przepis odnosi się do nienależytego wykonywania zobowiązań i tym samym nie może on znaleźć zastosowania do wypłat z tytułu wcześniejszej spłaty zobowiązań. Konieczność poniesienia tych wydatków nie jest bowiem powodem nienależytego działania czy zaniechania Banku, lecz wynika z nieprzewidywalnego działania klienta, jakim jest wcześniejsza spłata finasowania.

Reasumując powyższe należy wskazać, że wydatki ponoszone przez Bank na wypłatę klientom świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finasowania spełniają wszystkie warunki wynikające z art. 15 ust. 1 UPDOP, a tym samym mogą być zaliczane do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2

Zasady określania momentu w jakim dany wydatek należy ująć w podatkowych kosztach uzyskania przychodów określają przepisy określone w art. 15 ust. 4 - 4m UPDOP. W szczególności dla określenia tego momentu należy wskazać, że wydatki ponoszone na wypłatę klientom świadczeń z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania należy uznać za wydatki inaczej niż bezpośrednio związane z przychodem, a tym samym zastosowanie będą miały zasady określone w art. 15 ust. 4d - 4e UPDOP. Wydatki te będą zatem mogły stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodów z chwilą ich poniesienia, tj. z chwilą ujęcia (zaksięgowania) ich w księgach rachunkowych na podstawie posiadanych dowodów.

Kwestia interpretacji zwrotu „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)” budziła wątpliwości na przestrzeni lat. Obecnie jednak ugruntowane jest stanowisko - zarówno organów, jak i sądów - że zwrot ten oznacza czynność księgowania (wpisania do ksiąg), a więc czynność wprowadzenia do ksiąg rachunkowych opisu danego zdarzenia, które na gruncie przepisów prawa podatkowego identyfikowane jest jako powodujące powstanie kosztu uzyskania przychodu, przy czym nie ma tutaj znaczenia kwalifikacja danego zdarzenia na gruncie przepisów o rachunkowości (z wyjątkiem wprost przywołanej w art. 15 ust. 4e UPDOP sytuacji ujęcia danego zdarzenia, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów).

W szczególności kluczowe jest to, że przepisy o rachunkowości nie mogą determinować, jakie dane zdarzenie powoduje skutki w świetle przepisów podatkowych - według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Przepisy o rachunkowości mają znaczenie dla powstania czy wysokości zobowiązania podatkowego tylko w takim zakresie, jaki wynika jednoznacznie z przepisów ustaw podatkowych.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 17 października 2017 r., sygn. II FSK 2447/15 „Orzecznictwo sądowe wyraźnie rozdziela prawo bilansowe od prawa podatkowego. Ciągle aktualne są poglądy, że funkcją ksiąg jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, zaś zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć ani modyfikować materialnego prawa podatkowego”. W konsekwencji oznacza to, że sposób ujęcia danego zdarzenia w księgach rachunkowych nie oznacza automatycznie, że dane zdarzenie powinno powodować rozpoznanie takiego samego skutku na gruncie przepisów prawa podatkowego. Twierdzenia takie potwierdzają sądy (np. NSA w wyroku z dnia 20 maja 2018 r., sygn. II FSK 1385/16), a także organy podatkowe - jako przykład można tutaj podać interpretację z 22 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.36.2019.1.BKD, w której uznano, iż „W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie Ustawy CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy”.

Reasumując tę część analizy należy wskazać, że Bank może ująć w kalkulacji podatku dochodowego świadczenia wypłacane z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania w momencie, w którym wypłatę taką ujmie w księgach rachunkowych, przy czym nie ma tutaj znaczenia sposób ujęcia tego świadczenia w świetle przepisów o rachunkowości.

Przekładając powyższą analizę na opisany stan faktyczny i treść pytania nr 2 wskazać należy, że na moment ujęcia wypłaty świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania nie ma znaczenia, czy wypłata ta następuje w wyniku reklamacji/ dyspozycji klienta, czy w sposób automatyczny, nawet w sytuacji, gdy okoliczność wcześniejszej spłaty finansowania miała miejsce w poprzednich latach podatkowych, także przedawnionych. Decydujący w tym zakresie będzie - zgodnie z art. 15 ust. 4e UPDOP - dzień, na który przedmiotowe zdarzenie zostanie ujęte w księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.