Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.419.2020.1.MD
z 5 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2020 r. (data wpływu 5 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych niedochodzenia od dłużnika roszczenia, od którego wierzyciel jednostronnie odstąpił – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych niedochodzenia od dłużnika roszczenia, od którego wierzyciel jednostronnie odstąpił.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej. W 1999 r. był sprawcą wypadku drogowego skazanym prawomocnym wyrokiem sądu. Skutki finansowe zdarzenia z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu przejął Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, który na podstawie regresu zobowiązał Wnioskodawcę do spłaty zadłużenia w kwocie 23 183,35 zł (na podstawie orzeczenia Sądu Rejonowego). W okresie do końca 2019 r. Wnioskodawca nie miał żadnych możliwości spłaty powyższego zobowiązania. Fundusz podejmował liczne próby ściągnięcia długu w formie wezwań, monitów i egzekucji komorniczych. W 2019 r. Wnioskodawca otrzymał pismo „Monit Ostateczny”, był też wzywany do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w celu przeprowadzenia wywiadu środowiskowego. Ze strony Wnioskodawcy nie było żadnych pism czy wniosków o umorzenie, czy zawarcie ugody. Wraz z pismem zawiadamiającym z dnia 29 stycznia 2020 r. Wnioskodawca otrzymał PIT-11 z wykazanym przychodem z tytułu odstąpienia. Otrzymany PIT-11 został automatycznie potraktowany jako przychód do opodatkowania i w związku z tym Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w kwocie 4 101 zł. Wnioskodawca podkreśla fakt, iż czynność prawna w postaci odstąpienia od dochodzenia wierzytelności była czynnością jednostronną podjętą przez Fundusz na podstawie własnych procedur, dowodów i wniosków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy nie dochodzi do umorzenia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny to czy wtedy zachowanie wierzyciela w postaci jednostronnego odstąpienia od dochodzenia całości nieprzedawnionego roszczenia powoduje, że powstaje przychód po stronie dłużnika – osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zobowiązań, od których odstąpił w przedmiotowej sprawie wierzyciel nie stanowi dla niego, jako dłużnika przychodu z któregokolwiek ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wystawiony w niniejszej sprawie PIT-11 to jedynie rodzaj pewnej emanacji wiedzy merytorycznej w zakresie podatków wystawiającego, niedający pełnej gwarancji, co do poprawności i zasadności wystawiania tego typu dokumentów.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji jednostronnego odstąpienia przez wierzyciela od dochodzenia całości lub części roszczenia po stronie osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej nie powstaje przychód. Nie można uznać, że jednostronne odstąpienie przez wierzyciela od dochodzenia długu, przy niezaistnieniu sytuacji przedawnienia, jak i zgody dłużnika na umorzenie długu w trybie art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, powoduje po stronie osoby zadłużonej powstanie trwałego przysporzenie majątkowego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na katalog otwarty źródeł przychodów, rozumianych w świetle art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. A więc przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9,10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Tak skonstruowana definicja przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym i niezwrotnym. W niniejszym stanie faktycznym jednak nie mamy do czynienia z definitywnym i niezwrotnym przychodem po stronie Wnioskodawcy – dłużnika.

Gdy wierzyciel jednostronnie odstępuje od dochodzenia części nieprzedawnionego roszczenia, ale go nie umarza, po stronie dłużnika nie powstaje przychód podatkowy. Samo zrzeczenie się wierzyciela, będące jednostronnym aktem nie wystarcza do zwolnienia z długu (tak chociażby Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 29 września 2017 r., 0112-KDIL3-1.4011.156.2017.1.KF, LEX). Zwolnienie z długu zostało uregulowane w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik owe zwolnienie przyjmuje.

Wierzytelność jest prawem podmiotowym, którego wierzyciel może się zrzec. Choć co do zasady zwolnienie z długu jest korzystne dla dłużnika to nie można odbierać dłużnikowi prawa do współdecydowania o umorzeniu jego własnego długu. Samo oświadczenie wierzyciela o zwolnieniu dłużnika z długu nie wystarcza do umorzenia zobowiązania. Zwolnienie z długu wymaga zawarcia umowy, ugody, układu, wymiany wzajemnych oświadczeń między wierzycielem a dłużnikiem (tak: R. Morek, Art. 508 KC, Kodeks cywilny. Komentarz, (red.) K. Osajda, Legalis). Brak zgody dłużnika powoduje, że czynność prawna mająca na celu zwolnienie go z długu nie wywołuje skutków prawnych. Mając na uwadze powyższe, wierzytelność będzie umorzona wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu.

Zachowanie wierzyciela dłużnika w niniejszej sprawie należy raczej kwalifikować jedynie jako jego zobowiązanie wobec dłużnika, że nie będzie on dochodził od niego spełnienia świadczenia (pactum de non petendo). Umowa taka nie ma jednak charakteru zwolnienia z długu i nie jest z nią tożsama. Na jej podstawie bowiem nie dochodzi do wygaśnięcia wierzytelności, tak jak to się dzieje w wyniku zawarcia umowy zwolnienia z długu. Ma jedynie charakter obligacyjny. Wierzyciel zobowiązuje się w niej do niepodejmowania działań zmierzających do uzyskania zaspokojenia swojego roszczenia. W ramach umowy pactum de non petendo dłużnik może ciągle dobrowolnie świadczyć na rzecz wierzyciela i będzie to skuteczne, (tak G. Sikorski, Art. 508 Istota zwolnienia z długu (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, Ciszewski Jerzy (red.), Nazaruk Piotr (red.), WKP 2019, LEX). Zasadniczą różnicą między pactum de non petendo a zwolnieniem z długu z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny jest kwestia istnienia zobowiązania. W przypadku zwolnienia z długu zobowiązanie wygasa, natomiast w tym drugim przypadku nadal istnieje, chociaż wierzyciel ma ograniczoną możliwość doprowadzenia do jego realizacji.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie nastąpiło umorzenie w rozumieniu art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny jednostronnie odstąpienie wierzyciela od dochodzenia całości nieprzedawnionego roszczenia nie spowodowało powstania po stronie dłużnika przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zauważyć należy, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa majątek podatnika (takie przysporzenie, którym może rozporządzać jak właściciel). Przychód podatkowy musi charakteryzować się definitywnością i nie mieć charakteru zwrotnego.

W świetle wskazanych przepisów opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Stosownie natomiast do definicji dochodu, jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl pkt 9 tego artykułu, do źródeł przychodów zalicza się inne źródła.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe.

Art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej. W 1999 r. był sprawcą wypadku drogowego skazanym prawomocnym wyrokiem sądu. Skutki finansowe zdarzenia z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu przejął Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, który na podstawie regresu zobowiązał Wnioskodawcę do spłaty zadłużenia w kwocie 23 183,35 zł (na podstawie orzeczenia Sądu Rejonowego). W okresie do końca 2019 r. Wnioskodawca nie miał żadnych możliwości spłaty powyższego zobowiązania. Fundusz podejmował liczne próby ściągnięcia długu w formie wezwań, monitów i egzekucji komorniczych. W 2019 r. Wnioskodawca otrzymał pismo „Monit Ostateczny”, był też wzywany do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w celu przeprowadzenia wywiadu środowiskowego. Ze strony Wnioskodawcy nie było żadnych pism czy wniosków o umorzenie, czy zawarcie ugody. Wraz z pismem zawiadamiającym z dnia 29 stycznia 2020 r. Wnioskodawca otrzymał PIT-11 z wykazanym przychodem z tytułu odstąpienia. Otrzymany PIT-11 został automatycznie potraktowany jako przychód do opodatkowania i w związku z tym Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w kwocie 4 101 zł. Wnioskodawca podkreśla fakt, iż czynność prawna w postaci odstąpienia od dochodzenia wierzytelności była czynnością jednostronną podjętą przez Fundusz na podstawie własnych procedur, dowodów i wniosków.

Kwestie związane z działalnością Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego regulują przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2214), zwanej dalej „ustawą o UFG”.

Przepisy ustawy o UFG nałożyły na Fundusz obowiązek zaspokajania roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, w sytuacjach określonych w tych przepisach.

Według art. 94 ust. 1 ustawy o UFG w uzasadnionych przypadkach, kierując się przede wszystkim wyjątkowo trudną sytuacją materialną i majątkową zobowiązanego, jak również jego sytuacją życiową, Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny może umorzyć opłatę w całości lub w części albo udzielić ulgi w jej spłacie.

Stosownie do art. 110 ust. 1 ustawy o UFG, z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów.

Na podstawie art. 110 ust. 2 ustawy o UFG, w uzasadnionych przypadkach, kierując się przede wszystkim wyjątkowo trudną sytuacją materialną i majątkową zobowiązanego, jak również jego sytuacją życiową, Fundusz może odstąpić od dochodzenia zwrotu części lub całości świadczenia albo udzielić ulgi w jego spłacie.

W świetle art. 110 ust. 3 ustawy o UFG, tryb postępowania przy rozpatrywaniu spraw, o których mowa w ust. 2, określa statut Funduszu.

Zatem przepisy ustawy o UFG z jednej strony nakładają obowiązek na sprawcę szkody zwrotu Funduszowi kwoty wypłaconego przez niego poszkodowanemu odszkodowania, z drugiej natomiast przewidują możliwość udzielenia przez Fundusz sprawcy szkody ulg w spłacie tego zobowiązania. Jednakże ustawa o UFG w sposób ogólny reguluje te kwestie odsyłając do unormowań zawartych w statucie Funduszu.

Zgodnie z § 54 ust. 3 statutu Funduszu stanowiącego załącznik do obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2014 r. w sprawie ogłoszenia statutu Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (Dz. Urz. MF z 2014 r., poz. 14), szczegółowe warunki i sposób postępowania Funduszu przy odstępowaniu od dochodzenia zwrotu części lub całości wypłaconego przez Fundusz świadczenia albo udzielaniu ulgi w jego spłacie, oraz przy umarzaniu opłaty w całości lub w części albo udzielaniu ulgi w jej spłacie, określa regulamin uchwalony przez Radę Funduszu, który jest dostępny na stronie internetowej Funduszu.

W myśl § 1 ust. 5 regulaminu umarzania wierzytelności Funduszu z tytułu opłat, odstępowania od dochodzenia zwrotów wypłacanych świadczeń i poniesionych kosztów (roszczeń regresowych) oraz udzielania ulg w spłacie, z dnia 30 sierpnia 2018 r., przez umorzeniu wierzytelności rozumie się umorzenie w całości lub w części dochodzonej przez Fundusz wierzytelności z tytułu opłaty lub odstąpienie od dochodzenia przez Fundusz w całości lub w części zwrotu wypłaconego odszkodowania lub świadczenia oraz związanych z nimi kosztów.

Na podstawie § 3 ust. 1 powołanego regulaminu umorzenie wierzytelności w całości lub w części albo udzielenie ulgi w jej spłacie następuje na wniosek zobowiązanego wraz z uzasadnieniem lub z inicjatywy Funduszu.

Podkreślić należy, iż wypłata odszkodowania przez Fundusz i jego zwrot przez osobę będącą sprawcą szkody, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego jest obojętne podatkowo. Przychód po stronie tej osoby pojawia się – co wynika z przedstawionej definicji przychodu – w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia świadczenia lub jego części, przez które zgodnie z regulaminem rozumie się również odstąpienie od dochodzenia zwrotu odszkodowania. Wtedy bowiem osoba ta osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód), polegające na całkowitym zwolnieniu z obowiązku wykonania określonego zobowiązania na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego lub jego zmniejszeniu. Stąd też umorzenie takie stanowi realne przysporzenie w majątku zobowiązanego wobec Ubezpieczeniowego Fundusz Gwarancyjnego.

Zatem powzięcie przez Fundusz decyzji o umorzeniu dłużnikowi roszczenia wynikającego z uprzedniej wypłaty przez Fundusz odszkodowania osobie poszkodowanej oznacza, że zobowiązanie dłużnika zostaje zniwelowane i dłużnik nie musi go spłacać. Na gruncie cytowanych wyżej przepisów podatkowych oznacza to, że po stronie dłużnika, któremu Fundusz umorzył zobowiązanie, powstaje przychód z tytułu otrzymania od Funduszu nieodpłatnego świadczenia. Niewątpliwie bowiem świadczenie to ma charakter indywidualny, ma określoną wartość oraz dłużnik uzyskuje korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku, który musiałby ponieść, gdyby Fundusz nie umorzył mu długu.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że jednostronne odstąpienie od dochodzenia całości nieprzedawnionego roszczenia przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny spowodowało u Wnioskodawcy powstanie przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy. W rezultacie Wnioskodawca jest zobowiązany do opodatkowania takiego przychodu i wykazania go w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy w którym osiągnięty został przychód, a więc za rok 2019, w którym doszło do umorzenia zobowiązania przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu zaś do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji wskazać należy, że dotyczy ona tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.