2020.08.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.113.2020.1.PK
z 7 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 maja 2020 r. (data wpływu 19 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z 16 lipca 2020 r. (data wpływu 21 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania odsprzedaży energii elektrycznej wykorzystywanej do ładowania pojazdów elektrycznych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odsprzedaży energii elektrycznej wykorzystywanej do ładowania pojazdów elektrycznych. Ww. wniosek został uzupełniony pismem 16 lipca 2020 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 26 czerwca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.263.2020.1.PK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest podmiotem działającym w ramach koncernu V., posiadającym siedzibę i zarejestrowanym dla celów podatku od wartości dodanej poza terytorium kraju. Jednocześnie Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów tego podatku w Polsce w związku z rozpoczęciem działalności gospodarczej na terytorium Polski, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.; dalej: ustawa o VAT).

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w sektorze elektromobilności i usług mobilnościowych. Celem Wnioskodawcy jest rozwój i promowanie elektromobilności dzięki umożliwieniu swoim klientom dostępu do infrastruktury stacji ładowania na terytorium Polski. W tym celu Wnioskodawca działa jako tzw. dostawca usługi e-mobilności, w ramach której oferuje i zamierza oferować swoim klientom dostęp do usług ładowania w rozumieniu ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1124 ze zm.; dalej: ustawa o elektromobilności), które obejmują ładowanie i zapewnienie możliwości korzystania z infrastruktury stacji ładowania na terytorium Polski przy użyciu określonych narzędzi uwierzytelniających (np. aplikacja mobilna/karty RFID).

Jako dostawca wspomnianej usługi e-mobilności (dalej: eMSP) Wnioskodawca umożliwia swoim klientom dostęp do ogólnodostępnych stacji ładowania. W tym celu Spółka zawiera umowy z operatorami ogólnodostępnych stacji ładowania w rozumieniu art. 2 pkt 7 ustawy o elektromobilności, tj. podmiotami odpowiedzialnymi za budowę, zarządzanie, bezpieczeństwo funkcjonowania, eksploatację, konserwację i remonty ogólnodostępnej stacji ładowania. W szczególności operatorzy ogólnodostępnych stacji ładowania, zgodnie z ustawą o elektromobilności, są (będą) odpowiedzialni za:

zapewnienie, że stacja ładowania spełnia: (i) wymagania techniczne i eksploatacyjne określone w szczególności w polskich normach, zapewniające ich bezpieczne używanie, w tym bezpieczeństwo pożarowe, bezpieczne funkcjonowanie sieci elektroenergetycznych oraz dostęp do stacji ładowania dla osób niepełnosprawnych (zgodnie z art. 13 ustawy o elektromobilności) oraz (ii) wymagania techniczne określone w rozporządzeniu Ministra Energii w sprawie wymagań technicznych dla stacji ładowania i punktów ładowania stanowiących element Infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego z dnia 26 czerwca 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1316);
zapewnienie przeprowadzenia przez Urząd Dozoru Technicznego badań stacji ładowania;
zapewnienie bezpiecznej eksploatacji stacji ładowania;
wyposażenie ogólnodostępnej stacji ładowania w: (i) oprogramowanie pozwalające na podłączenie i ładowanie pojazdu elektrycznego oraz przekazywanie danych do Ewidencji Infrastruktury Paliw Alternatywnych o dostępności punktu ładowania i cenie za usługę ładowania oraz (ii) system pomiarowy umożliwiający pomiar zużycia energii elektrycznej i przekazywanie danych pomiarowych z tego systemu do systemu zarządzania stacji ładowania w czasie zbliżonym do rzeczywistego;
zawarcie umowy sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby funkcjonowania stacji ładowania.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie wykonuje i nie będzie wykonywał zadań operatora ogólnodostępnej stacji ładowania. Operatorem ogólnodostępnej stacji ładowania jest i będzie każdorazowo odrębny, niezależny od Wnioskodawcy podmiot. Spółka nie jest i nie będzie również właścicielem jakiejkolwiek ogólnodostępnej stacji ładowania.

Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadać na terytorium Polski spółki, oddziału czy biura. Wnioskodawca nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać na terytorium Polski żadnych pracowników. Wszelkie działania związane z obsługą klientów w Polsce są i będą dokonywane spoza terytorium Polski. Przykładowo, narzędzia autoryzacyjne (karty RFID, o których szerzej mowa w dalszej części niniejszego wniosku) wykorzystywane w celu skorzystania z usług ładowania są i będą wysyłane klientom spoza terytorium Polski. Ponadto, faktury na rzecz klientów są i będą wystawiane przez pracowników Wnioskodawcy poza terytorium Polski. Usługi wsparcia polskich klientów są i będą świadczone na rzecz polskich klientów spoza terytorium Polski.

W zależności od uzgodnień z kontrahentami w ramach konkretnego przypadku, Wnioskodawca rozważa wdrożenie w Polsce następujących modeli biznesowych.

Model Podstawowy (Agency Model)

W omawianym modelu biznesowym występują następujące podmioty:

operator stacji ładowania (podmiot zewnętrzny; dalej także: CPO);
dostawca usługi e-mobilności (Wnioskodawca; dalej także: eMSP);
klient końcowy (użytkownik pojazdu).

Ponadto, na wcześniejszym etapie obrotu, występuje właściciel stacji ładowania (podmiot zewnętrzny, od którego operator stacji ładowania nabywa energię elektryczną), a także przedsiębiorstwo energetyczne (podmiot zewnętrzny, od którego energię elektryczną nabywa właściciel stacji ładowania).

W przypadku tego modelu biznesowego Wnioskodawca oraz klient końcowy zawierają umowę cywilnoprawną, której przedmiotem ma być dostawa energii elektrycznej. Klientami końcowymi mogą być zarówno podmioty będące zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi, jak również osoby niebędące podatnikami.

Zasady współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a klientami końcowymi (użytkownikami pojazdów) są niezależne od umowy pomiędzy Wnioskodawcą a operatorami stacji ładowania. Innymi słowy, nie występuje stosunek prawny bezpośrednio pomiędzy klientem końcowym a operatorem stacji ładowania.

Wnioskodawca zawiera umowę na dostawę energii elektrycznej z operatorem stacji ładowania we własnym imieniu i na własny rachunek, zapewniając sobie w ten sposób dostęp do punktów ładowania. Umowy na dostawę energii elektrycznej na rzecz klientów końcowych będą również zawierane przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek.

Łańcuch dostaw energii elektrycznej w omawianym modelu biznesowym można zobrazować następująco:

CPO » eMSP (Wnioskodawca) » klient końcowy

Dostawa pomiędzy CPO a Wnioskodawcą (i jednocześnie pomiędzy Wnioskodawcą a klientem końcowym) odbywa się na stacji ładowania przy użyciu stosownego narzędzia służącego do Identyfikacji klienta końcowego (karty RFID lub aplikacji mobilnej). Innymi słowy, Wnioskodawca zawiera transakcję z operatorem stacji ładowania, a fizycznie świadczenie realizowane jest na stacji ładowania bezpośrednio przez CPO na rzecz klienta końcowego po skorzystaniu przez niego z karty RFID lub aplikacji mobilnej. Wnioskodawca pełni aktywną rolę w procesie kształtowania cen energii elektrycznej nabywanej przez klientów końcowych, tj. negocjuje warunki zakupu, w tym własne stawki z operatorami stacji ładowania (po których ci sprzedają energię elektryczną na rzecz Wnioskodawcy), we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca ma realny wpływ na kształtowanie cen energii elektrycznej oferowanych klientom końcowym również poprzez możliwość stosowania rabatów, a także organizowania akcji promocyjnych czy programów lojalnościowych. Cena, jaką klient końcowy uiszcza za pobraną energię elektryczną, jest inna niż cena, jaką musiałby on uiścić, gdyby nie był klientem Wnioskodawcy.

Klienci końcowi mają wybór pomiędzy kilkoma różnymi taryfami oferowanymi im przez Wnioskodawcę (przy czym należy podkreślić, że taryfy te są ustalane przez Wnioskodawcę samodzielnie, niezależnie od cen energii elektrycznej stosowanych przy dostawie energii realizowanej na rzecz Wnioskodawcy przez operatorów stacji ładowania). Mianowicie, cena uiszczana przez klienta końcowego może być kalkulowana jako:

iloczyn ustalonej stawki za energię elektryczną i ilości energii faktycznie pobranej przez klienta końcowego (przy czym obowiązują różne stawki za kWh pobranej energii: jedna, niższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem zmiennym (AC) oraz druga, wyższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem stałym (DC)) lub
iloczyn stawki ustalonej za czas ładowania i faktycznego czasu, w jakim klient ładował pojazd (przy czym obowiązują różne stawki za kWh pobranej energii: jedna, niższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem zmiennym (AC) oraz druga, wyższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem stałym (DC)) lub
miesięczna stała kwota, uiszczana niezależnie od ilości zużytej energii elektrycznej, czasu ładowania oraz liczby procesów ładowania.

W ramach ceny pobieranej od klientów końcowych Wnioskodawca nie wyodrębnia wynagrodzenia za świadczenia główne oraz świadczenia pomocnicze (poboczne), tj.:

energię elektryczną pobieraną podczas procesu ładowania;
korzystanie z infrastruktury stacji ładowania;
wyszukiwanie ogólnodostępnych stacji ładowania za pośrednictwem samochodu, telefonu komórkowego lub innego rodzaju urządzeń z połączeniem internetowym;
automatyczne wystawianie faktur i wysyłka faktur drogą elektroniczną;
wsparcie klienta oraz
korzystanie z aplikacji mobilnej.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że wynagrodzenie za energię elektryczną pobraną przy ładowaniu pojazdu stanowi dominującą część wynagrodzenia pobieranego od klientów końcowych.

Wnioskodawca dopuszcza następujące (niezależne od siebie) warianty rozliczeń z klientem końcowym:

na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę po upływie danego okresu rozliczeniowego (np. miesięcznego, do 10. dnia każdego kolejnego miesiąca) na podstawie danych przekazanych Wnioskodawcy przez operatora stacji ładowania; klient będzie mógł uregulować płatność na rzecz Wnioskodawcy bezgotówkowe, tj. np. przelewem z rachunku bankowego lub kartą kredytową, w terminie wskazanym na fakturze (np. 7 lub 14 dni od dnia wystawienia faktury); Wnioskodawca nie nalicza jakichkolwiek dodatkowych opłat o charakterze odsetkowym w związku z rozliczeniem procesów ładowania „z dołu”;
przy wykorzystaniu tzw. e-portfela; w omawianym przypadku klient końcowy wpłaca wybrane przez siebie kwoty, które następnie może wykorzystać do rozliczenia należności z tytułu ładowania pojazdu; wpłacane środki są przypisywane do poszczególnych użytkowników, którzy mogą samodzielnie sprawdzić aktualny stan rozliczeń za pomocą specjalnie stworzonej do tego celu platformy, strony internetowej lub aplikacji; na moment wpłaty środków zarówno Wnioskodawca, jak i klient końcowy nie określają szczegółów dotyczących zasad świadczenia na rzecz danego użytkownika; w szczególności, w momencie wpłaty środków na e-portfel klient nie określa np., czy zamierza korzystać z konektorów szybkiego czy wolnego ładowania (co ma wpływ na wysokość opłaty pobieranej przez Wnioskodawcę); co do zasady środki zgromadzone przez użytkownika mogą zostać wykorzystane przez niego bezterminowo, przy czym Wnioskodawca nie wyklucza wprowadzenia ograniczenia czasu, w którym użytkownik będzie mógł wykorzystać wpłacone środki; w takim przypadku niewykorzystane przez użytkownika środki wpłacone na e-portfel nie podlegają zwrotowi.

Odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wobec klienta końcowego ponosi Wnioskodawca. Prawa i obowiązki stron w tym zakresie są kształtowane w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego, w tym w szczególności przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: k.c.).

Szczególnie istotny w tym kontekście jest art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Obowiązki Wnioskodawcy są również regulowane przez przepisy dotyczące umowy sprzedaży (art. 535-602 k-c.), w tym zwłaszcza art. 556-5764 k.c., dotyczące rękojmi za wady. Stosownie do brzmienia art. 556 k-c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną. Istotą odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady jest konieczność dostarczenia przez sprzedawcę rzeczy o dokładnie takich właściwościach, jakie wynikają z umowy lub jej przeznaczenia. Oznacza to, że w przypadku ładowania pojazdów elektrycznych na stacji ładowania, to właśnie Wnioskodawca jest odpowiedzialny względem klienta końcowego za wady realizowanego świadczenia. Wnioskodawca nie wyklucza, że ustawowe zasady odpowiedzialności względem klientów końcowych zostaną ograniczone w stosowanych przez Wnioskodawcę ogólnych warunkach umownych w zakresie dozwolonym przez przepisy prawa powszechnie obowiązującego.

Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym wobec klientów końcowych za obsługę zgłaszanych przez nich reklamacji. Wnioskodawca jest uprawniony do zablokowania Karty RFID np. w przypadku jej zgubienia, kradzieży lub w przypadku nieregulowania płatności przez klienta końcowego w oznaczonym terminie. Wnioskodawca może również odmówić dostępu do usług ładowania w przypadku, gdy środki zgromadzone na e-portfelu zostały wyczerpane (w takim przypadku klient nie może autoryzować transakcji za pomocą narzędzia identyfikacyjnego - odpowiednio Karty RFID lub aplikacji mobilnej).

Ryzyko ekonomiczne związane z brakiem płatności jest ponoszone odrębnie i niezależnie od siebie przez każdy z podmiotów uczestniczących z transakcji. Oznacza to, że operator stacji ładowania ponosi ekonomiczne ryzyko niewykonania zobowiązania przez Wnioskodawcę, a Wnioskodawca - ryzyko niewykonania zobowiązania przez klienta końcowego. Wnioskodawca jest obowiązany do zapłaty (z tytułu energii elektrycznej zużytej do ładowania pojazdu klienta końcowego) na rzecz operatora stacji ładowania niezależnie od tego, czy uzyskał zapłatę od klienta końcowego.

Przebieg przykładowego procesu ładowania pojazdu elektrycznego i fakturowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym może wyglądać następująco:

Klient końcowy przy użyciu aplikacji udostępnionej przez Wnioskodawcę wyszukuje na swoim telefonie komórkowym pobliską stację ładowania. Wybór stacji jest ograniczony do tych spośród stacji, z których operatorami Wnioskodawca zawarł umowę.
Klient końcowy identyfikuje się za pomocą aplikacji lub karty RFID w punkcie ładowania (w ten sposób Wnioskodawca przeprowadza automatyczną kontrolę, czy dany klient końcowy może aktywować proces ładowania pojazdu), a następnie ładuje swój pojazd. Wnioskodawca może więc, jak wspomniano powyżej, aktywnie reagować podczas procesu ładowania i, jeśli to konieczne, odmówić dostępu lub zablokować proces ładowania.
Regularna cena w punkcie ładowania, jeśli będzie widoczna, nie jest ceną, którą zostanie obciążony klient końcowy na fakturze.
Po zakończeniu procesu ładowania przez klienta końcowego, operator stacji ładowania przekazuje Wnioskodawcy raport dotyczący procesu ładowania (CDR).
Wnioskodawca sprawdza CDR pod kątem wiarygodności. Na podstawie danych zawartych w CDR, w oparciu o taryfę stosowaną w rozliczeniu z danym klientem końcowym, Wnioskodawca kalkuluje kwotę do zapłaty przez klienta końcowego.
Na koniec danego okresu rozliczeniowego (miesięcznego) lub w określonym terminie po jego zakończeniu Wnioskodawca wystawia fakturę zbiorczą dla wszystkich procesów ładowania dla danego klienta końcowego, a następnie wysyła tę fakturę do klienta końcowego (działając we własnym imieniu i na własny rachunek).

Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę w omawianym modelu biznesowym nie wymaga uzyskania zezwoleń, koncesji lub pozwoleń, w szczególności koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 755 ze zm.; dalej: Prawo energetyczne). Co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie posiadał wspomnianej koncesji. Według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy koncesji takiej nie będzie posiadał również właściciel stacji ładowania ani operator stacji ładowania.

Model Podstawowy (Agency Model) - możliwa modyfikacja

Wnioskodawca nie wyklucza modyfikacji przedstawionego Modelu Podstawowego w ten sposób, że w „łańcuchu dostaw” występuje jeszcze jeden (oprócz Wnioskodawcy) dostawca usługi e-mobilności.

W takim przypadku, w omawianym modelu biznesowym występują następujące podmioty:

operator stacji ładowania (podmiot zewnętrzny; dalej także: CPO);
pierwszy dostawca usługi e-mobilności (podmiot zewnętrzny; dalej także: eMSP 1);
drugi dostawca usługi e-mobilności (Wnioskodawca, dalej także: eMSP 2);
klient końcowy (użytkownik pojazdu).

Łańcuch dostaw energii elektrycznej w omawianym modelu biznesowym można przedstawić następująco:

CPO » eMSP 1 (podmiot zewnętrzny) » eMSP 2 (Wnioskodawca) » klient końcowy

Ponadto, analogicznie jak w przypadku zasadniczego wariantu Modelu Podstawowego, na wcześniejszym etapie obrotu występuje właściciel stacji ładowania (podmiot zewnętrzny, od którego operator stacji ładowania nabywa energię elektryczną), a także przedsiębiorstwo energetyczne (podmiot zewnętrzny, od którego energię elektryczną nabywa właściciel stacji ładowania).

Zakres praw i obowiązków Wnioskodawcy względem klienta końcowego pozostaje w tym przypadku taki sam, jak w przypadku zasadniczego Modelu Podstawowego opisanego powyżej. Jedyną różnicą - w porównaniu do wspomnianego Modelu Podstawowego - jest wydłużenie „łańcucha dostaw” o jeden podmiot, którym jest pierwszy dostawca usługi e-mobilności (eMSP 1), od którego to dostawcy energię nabywa Wnioskodawca.

Wnioskodawca zawiera umowę na dostawę energii elektrycznej z pierwszym dostawcą usługi e-mobilności we własnym imieniu i na własny rachunek, zapewniając sobie w ten sposób dostęp do punktów ładowania (pierwszy dostawca usługi e-mobilności zawiera z kolei analogiczną umowę z operatorem stacji ładowania, na zasadach analogicznych jak Wnioskodawca w zasadniczym wariancie Modelu Podstawowego). Umowy na dostawę energii elektrycznej na rzecz klientów końcowych będą również zawierane przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek.

Dostawa pomiędzy operatorem stacji ładowania a eMSP 1 oraz pomiędzy eMSP 1 a Wnioskodawcą (i jednocześnie pomiędzy Wnioskodawcą a klientem końcowym) odbywa się na stacji ładowania przy użyciu stosownego narzędzia służącego do identyfikacji klienta końcowego (karty RFID lub aplikacji mobilnej). Innymi słowy. Wnioskodawca zawiera transakcję z eMSP 1, a fizycznie świadczenie realizowane jest na stacji ładowania bezpośrednio przez CPO na rzecz klienta końcowego po skorzystaniu przez niego z karty RFID lub aplikacji mobilnej.

Wnioskodawca pełni aktywną rolę w procesie kształtowania cen energii elektrycznej nabywanej przez klientów końcowych, tj. negocjuje warunki zakupu, w tym własne stawki z pierwszym dostawcą usługi e-mobilności (po których ten sprzedaje energię elektryczną na rzecz Wnioskodawcy), we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca ma realny wpływ na kształtowanie cen energii elektrycznej oferowanych klientom końcowym również poprzez możliwość stosowania rabatów, a także organizowania akcji promocyjnych czy programów lojalnościowych. Cena, jaką klient końcowy uiszcza za pobraną energię elektryczną, jest inna niż cena, jaką musiałby on uiścić, gdyby nie był klientem Wnioskodawcy.

Klienci końcowi mają wybór pomiędzy kilkoma różnymi taryfami oferowanymi im przez Wnioskodawcę (przy czym należy podkreślić, że taryfy te są ustalane przez Wnioskodawcę samodzielnie, niezależnie od cen energii elektrycznej stosowanych przy dostawie energii realizowanej na rzecz Wnioskodawcy przez pierwszego dostawcę usługi e-mobllności). Mianowicie, cena uiszczana przez klienta końcowego może być kalkulowana jako:

iloczyn ustalonej stawki za energię elektryczną i ilości energii faktycznie pobranej przez użytkownika pojazdu (przy czym obowiązują różne stawki za kWh pobranej energii: jedna, niższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem zmiennym (AC) oraz druga, wyższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem stałym (DC)) lub
iloczyn stawki ustalonej za czas ładowania i faktycznego czasu, w jakim klient ładował pojazd (przy czym obowiązują różne stawki za kWh pobranej energii: Jedna, niższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem zmiennym (AC) oraz druga, wyższa - jeżeli klient ładuje pojazd wykorzystując instalację opierającą się na terminalu ładowania prądem stałym (DC)) lub
miesięczna stała kwota, uiszczana niezależnie od ilości zużytej energii elektrycznej, czasu ładowania oraz liczby procesów ładowania.

W ramach ceny pobieranej od klientów końcowych Wnioskodawca nie wyodrębnia wynagrodzenia za świadczenia główne oraz świadczenia pomocnicze (poboczne), tj.:

energię elektryczną pobieraną podczas procesu ładowania;
korzystanie z infrastruktury stacji ładowania;
wyszukiwanie ogólnodostępnych stacji ładowania za pośrednictwem samochodu, telefonu komórkowego lub innego rodzaju urządzeń z połączeniem internetowym;
automatyczne wystawianie faktur i wysyłka faktur drogą elektroniczną;
wsparcie klienta oraz
korzystanie z aplikacji mobilnej.

Wnioskodawca dopuszcza następujące (niezależne od siebie) warianty rozliczeń z klientem końcowym:

na podstawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę po upływie danego okresu rozliczeniowego (np. miesięcznego, do 10. dnia każdego kolejnego miesiąca) na podstawie danych przekazanych Wnioskodawcy przez operatora stacji ładowania za pośrednictwem pierwszego dostawcy usługi e-mobilności; klient będzie mógł uregulować płatność na rzecz Wnioskodawcy bezgotówkowe, tj. np. przelewem z rachunku bankowego lub kartą kredytową, w terminie wskazanym na fakturze (np. 7 lub 14 dni od dnia wystawienia faktury); Wnioskodawca nie nalicza jakichkolwiek dodatkowych opłat o charakterze odsetkowym w związku z rozliczeniem procesów ładowania „z dołu”;
przy wykorzystaniu tzw. e-portfela; w omawianym przypadku klient końcowy wpłaca wybrane przez siebie kwoty, które następnie może wykorzystać do rozliczenia należności z tytułu ładowania pojazdu; wpłacane środki są przypisywane do poszczególnych użytkowników, którzy mogą samodzielnie sprawdzić aktualny stan rozliczeń za pomocą specjalnie stworzonej do tego celu platformy, strony internetowej lub aplikacji; na moment wpłaty środków zarówno Wnioskodawca, jak i klient końcowy nie określają szczegółów dotyczących zasad świadczenia na rzecz danego użytkownika; w szczególności, w momencie wpłaty środków na e-portfel klient nie określa np., czy zamierza korzystać z konektorów szybkiego czy wolnego ładowania (co ma wpływ na wysokość opłaty pobieranej przez Wnioskodawcę); co do zasady środki zgromadzone przez użytkownika mogą zostać wykorzystane przez niego bezterminowo, przy czym Wnioskodawca nie wyklucza wprowadzenia ograniczenia czasu, w którym użytkownik będzie mógł wykorzystać wpłacone środki; w takim przypadku niewykorzystane przez użytkownika środki wpłacone na e-portfel nie podlegają zwrotowi.

Obowiązki Wnioskodawcy są również regulowane przez przepisy dotyczące umowy sprzedaży (art. 535-602 k.c.), w tym zwłaszcza art. 556-5764 k.c., dotyczące rękojmi za wady. Stosownie do brzmienia art. 556 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną. Istotą odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady jest konieczność dostarczenia przez sprzedawcę rzeczy o dokładnie takich właściwościach, jakie wynikają z umowy lub jej przeznaczenia. Oznacza to, że w przypadku ładowania pojazdów elektrycznych na stacji ładowania, to właśnie Wnioskodawca jest odpowiedzialny względem klienta końcowego za wady realizowanego świadczenia. Wnioskodawca nie wyklucza, że ustawowe zasady odpowiedzialności względem klientów końcowych zostaną ograniczone w stosowanych przez Wnioskodawcę ogólnych warunkach umownych w zakresie dozwolonym przez przepisy prawa powszechnie obowiązującego.

Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym wobec klientów końcowych za obsługę zgłaszanych przez nich reklamacji.

Wnioskodawca jest uprawniony do zablokowania Karty RFID np. w przypadku jej zgubienia, kradzieży lub w przypadku nieregulowania płatności przez klienta końcowego w oznaczonym terminie. Wnioskodawca może również odmówić dostępu do usług ładowania w przypadku, gdy środki zgromadzone na e-portfelu zostały wyczerpane (w takim przypadku klient nie może autoryzować transakcji za pomocą narzędzia identyfikacyjnego - odpowiednio Karty RFID lub aplikacji mobilnej).

Ryzyko ekonomiczne związane z brakiem płatności jest ponoszone odrębnie i niezależnie od siebie przez każdy z podmiotów uczestniczących z transakcji. Oznacza to, że operator stacji ładowania ponosi ekonomiczne ryzyko niewykonania zobowiązania przez eMSP 1, eMSP1 - ryzyko niewykonania zobowiązania przez Wnioskodawcę, a Wnioskodawca - ryzyko niewykonania zobowiązania przez klienta końcowego. Wnioskodawca jest obowiązany do zapłaty (z tytułu energii elektrycznej zużytej do ładowania pojazdu klienta końcowego) na rzecz eMSP 1 niezależnie od tego, czy uzyskał zapłatę od klienta końcowego.

Model Odprzedaży (Brand Model)

W omawianym modelu biznesowym występują następujące podmioty:

operator stacji ładowania (podmiot zewnętrzny; dalej także: CPO);
dostawca usługi e-mobilności (Wnioskodawca; dalej także: eMSP);
odprzedawca (podmiot zewnętrzny; dalej także: Odprzedawca);
klient końcowy (użytkownik pojazdu).

W omawianym modelu biznesowym to nie Wnioskodawca, lecz inny, niezależny podmiot (np. z Grupy V.) jest dostawcą narzędzia używanego przez klientów końcowych w celu skorzystania ze stacji ładowania (odpowiednio karty RFID lub aplikacji mobilnej).

W przypadku tego modelu biznesowego Wnioskodawca oraz Odprzedawca zawierają umowę cywilnoprawną, której przedmiotem ma być dostawa energii elektrycznej.

Zasady współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Odprzedawcą są niezależne od umowy pomiędzy Wnioskodawcą a operatorami stacji ładowania, jak również umowy pomiędzy Odprzedawcą a klientem końcowym. Innymi słowy, nie występuje stosunek prawny bezpośrednio pomiędzy Odprzedawcą a operatorem stacji ładowania. Analogicznie nie występuje również stosunek prawny bezpośrednio pomiędzy klientem końcowym a Wnioskodawcą.

Wnioskodawca zawiera umowę na dostawę energii elektrycznej z operatorem stacji ładowania we własnym imieniu i na własny rachunek, zapewniając sobie w ten sposób dostęp do punktów ładowania. Umowa na dostawę energii elektrycznej na rzecz Odprzedawcy będzie również zawierana przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek.

Łańcuch dostaw energii elektrycznej w omawianym modelu biznesowym można zobrazować następująco:

CPO » eMSP (Wnioskodawca) » eMSP (Odprzedawca) » klient końcowy

Dostawa pomiędzy CPO a Wnioskodawcą (i jednocześnie pomiędzy Wnioskodawcą a Odprzedawcą oraz pomiędzy Odprzedawcą a klientem końcowym) odbywa się na stacji ładowania przy użyciu stosownego narzędzia służącego do Identyfikacji klienta końcowego (karty RFID lub aplikacji mobilnej). Innymi słowy, Wnioskodawca zawiera transakcję z operatorem stacji ładowania, a fizycznie świadczenie realizowane jest na stacji ładowania bezpośrednio przez CPO na rzecz klienta końcowego po skorzystaniu przez niego z karty RFID lub aplikacji mobilnej.

Odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wobec Odprzedawcy ponosi Wnioskodawca. Prawa i obowiązki stron w tym zakresie są kształtowane w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego, w tym w szczególności przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: k.c.).

Obowiązki Wnioskodawcy są również regulowane przez przepisy dotyczące umowy sprzedaży (art. 535-602 k.c.), w tym zwłaszcza art. 556-5764 k.c., dotyczące rękojmi za wady. Stosownie do brzmienia art. 556 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną. Istotą odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady jest konieczność dostarczenia przez sprzedawcę rzeczy o dokładnie takich właściwościach, jakie wynikają z umowy lub jej przeznaczenia. Oznacza to, że w przypadku ładowania pojazdów elektrycznych na stacji ładowania, to właśnie Wnioskodawca jest odpowiedzialny względem Odprzedawcy za wady realizowanego świadczenia. Wnioskodawca nie wyklucza, że ustawowe zasady odpowiedzialności zostaną przez niego ograniczone w zakresie dozwolonym przez przepisy prawa powszechnie obowiązującego.

Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym wobec Odprzedawcy za obsługę zgłaszanych przez niego reklamacji. W omawianym modelu biznesowym Wnioskodawca nie obsługuje reklamacji zgłaszanych przez klientów końcowych wobec braku bezpośredniego stosunku prawnego pomiędzy Wnioskodawcą a klientami końcowymi.

Przebieg przykładowego procesu ładowania pojazdu elektrycznego i fakturowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym może wyglądać następująco:

Klient końcowy przy użyciu aplikacji udostępnionej przez Odprzedawcę wyszukuje na swoim telefonie komórkowym pobliską stację ładowania.
Klient końcowy identyfikuje się za pomocą aplikacji lub karty RFID w punkcie ładowania (w ten sposób Wnioskodawca przeprowadza automatyczną kontrolę, czy Odprzedawca oraz dany klient końcowy mogą aktywować proces ładowania pojazdu), a następnie ładuje swój pojazd. Wnioskodawca może więc, jak wspomniano powyżej, aktywnie reagować podczas procesu ładowania i, jeśli to konieczne, odmówić dostępu lub zablokować proces ładowania.
Regularna cena w punkcie ładowania, jeśli będzie widoczna, nie jest ceną, którą zostanie obciążony klient końcowy na fakturze (cena widoczna na fakturze jest indywidualnie negocjowana i ustalana zarówno przez, po pierwsze, Wnioskodawcę, jak i, po drugie, przez Odprzedawcę).
Po zakończeniu procesu ładowania przez klienta końcowego, operator stacji ładowania przekazuje Wnioskodawcy raport dotyczący procesu ładowania (CDR).
Wnioskodawca sprawdza CDR pod kątem wiarygodności. Następnie raport CDR wraz z kalkulacją opłat jest przesyłany do Odprzedawcy jako czytelny raport celem rozliczenia wszystkich procesów ładowania, a Odprzedawca uiszcza na rzecz Wnioskodawcy kwotę z wystawionej przez Wnioskodawcę faktury.
Warunki rozliczenia pomiędzy Odprzedawcą a klientem końcowym są uregulowane wyłącznie w umowie pomiędzy tymi podmiotami i nie są znane Wnioskodawcy.

Model Odprzedaży (Brand Model) - możliwa modyfikacja

Wnioskodawca nie wyklucza modyfikacji przedstawionego Modelu Odprzedaży w ten sposób, że w ”łańcuchu dostaw” występuje jeszcze jeden (oprócz Wnioskodawcy) dostawca usługi e-mobilności.

W takim przypadku, w omawianym modelu biznesowym występują następujące podmioty:

operator stacji ładowania (podmiot zewnętrzny; dalej także: CPO);
pierwszy dostawca usługi e-mobilności (podmiot zewnętrzny; dalej także: eMSP 1);
drugi dostawca usługi e-mobilności (Wnioskodawca, dalej także: eMSP 2);
odprzedawca (podmiot zewnętrzny; dalej także: Odprzedawca);
klient końcowy (użytkownik pojazdu).

Łańcuch dostaw energii elektrycznej w omawianym modelu biznesowym można przedstawić następująco:

CPO » eMSP 1 (podmiot zewnętrzny) » eMSP 2 (Wnioskodawca) » odprzedawca (podmiot zewnętrzny; dalej także: Odprzedawca) » klient końcowy

Ponadto, analogicznie jak w przypadku zasadniczego wariantu Modelu Odprzedaży, na wcześniejszym etapie obrotu występuje właściciel stacji ładowania (podmiot zewnętrzny, od którego operator stacji ładowania nabywa energię elektryczną), a także przedsiębiorstwo energetyczne (podmiot zewnętrzny, od którego energię elektryczną nabywa właściciel stacji ładowania).

W omawianym modelu biznesowym - podobnie jak w zasadniczym wariancie Modelu Odprzedaży - to nie Wnioskodawca, lecz inny, niezależny podmiot (np. z Grupy V.) jest dostawcą narzędzia używanego przez klientów końcowych w celu skorzystania ze stacji ładowania (odpowiednio karty RFID lub aplikacji mobilnej).

Zasady współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Odprzedawcą są niezależne od umowy pomiędzy Wnioskodawcą a pierwszym dostawcą usługi e-mobilności, jak również umowy pomiędzy Odprzedawcą a klientem końcowym. Innymi słowy, nie występuje stosunek prawny bezpośrednio pomiędzy Odprzedawcą a pierwszym dostawcą usługi e-mobilności. Analogicznie nie występuje również stosunek prawny bezpośrednio pomiędzy klientem końcowym a Wnioskodawcą.

Wnioskodawca zawiera umowę na dostawę energii elektrycznej z pierwszym dostawcą usługi e-mobilności we własnym imieniu i na własny rachunek, zapewniając sobie w ten sposób dostęp do punktów ładowania. Umowa na dostawę energii elektrycznej na rzecz Odprzedawcy będzie również zawierana przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek.

Zakres praw i obowiązków Wnioskodawcy względem Odprzedawcy pozostaje w tym przypadku taki sam, jak w przypadku zasadniczego Modelu Odprzedaży opisanego powyżej. Jedyną różnicą - w porównaniu do wspomnianego Modelu Odprzedaży - jest wydłużenie „łańcucha dostaw” o jeden podmiot, którym jest pierwszy dostawca usługi e-mobilności (eMSP 1).

Dostawa pomiędzy operatorem stacji ładowania a eMSP 1, pomiędzy eMSP 1 a Wnioskodawcą, pomiędzy Wnioskodawcą a Odprzedawcą oraz pomiędzy Odprzedawcą a klientem końcowym odbywa się na stacji ładowania przy użyciu stosownego narzędzia służącego do identyfikacji klienta końcowego (karty RFID lub aplikacji mobilnej). Innymi słowy, Wnioskodawca zawiera transakcję z eMSP 1, a fizycznie świadczenie realizowane jest na stacji ładowania bezpośrednio przez CPO na rzecz klienta końcowego po skorzystaniu przez niego z karty RFID lub aplikacji mobilnej.

Wnioskodawca pełni aktywną rolę w procesie kształtowania cen energii elektrycznej nabywanej przez Odprzedawcę celem odprzedaży na rzecz klientów końcowych, tj. negocjuje warunki zakupu, w tym własne stawki z pierwszym dostawcą usługi e- mobilności (po których ten sprzedaje energię elektryczną na rzecz Wnioskodawcy), we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca ma realny wpływ na kształtowanie cen energii elektrycznej oferowanych Odprzedawcy również poprzez możliwość stosowania rabatów, a także organizowania akcji promocyjnych czy programów lojalnościowych.

Odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wobec Odprzedawcy ponosi Wnioskodawca. Prawa i obowiązki stron w tym zakresie są kształtowane w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego, w tym w szczególności przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: k.c.).

Szczególnie istotny w tym kontekście jest art. 471 k-c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wnioskodawca nie wyklucza, że ustawowe zasady odpowiedzialności zostaną przez niego ograniczone w zakresie dozwolonym przez przepisy prawa powszechnie obowiązującego.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

każdy klient, zawierając umowę dotyczącą ładowania pojazdów, nabywa jednocześnie „automatycznie w pakiecie” możliwość skorzystania z następujących świadczeń:
- z bezgotówkowego ładowania samochodów na stacjach ładowania, tj. w istocie nabycia energii elektrycznej,
- wyszukiwanie ogólnodostępnych stacji ładowania za pośrednictwem samochodu, telefonu komórkowego lub innych rodzajów połączeń on-line,
- automatyczne fakturowanie za pośrednictwem poczty elektronicznej e-mail,
- usługi wsparcia klienta,
- aplikacja mobilna,
przy czym należy podkreślić, że świadczeniem głównym jest nabycie energii elektrycznej do napędu pojazdu.
Jeżeli chodzi o pozostałe świadczenia, mające charakter poboczny, to tylko od klienta zależy, czy ze świadczeń tych skorzysta. Jednocześnie należy podkreślić, że wymienione świadczenia nie stanowią celu samego w sobie, lecz służą jedynie lepszemu wykorzystaniu świadczenia głównego, jakim jest nabycie energii elektrycznej niezbędnej do naładowania pojazdu (mają tym samym charakter pomocniczy). Wnioskodawca nie wyodrębnia również samoistnego wynagrodzenia za wspomniane świadczenia pomocnicze;
nabycie możliwości korzystania z ww. świadczeń wymaga podjęcia określonych dodatkowych działań ze strony klienta oraz Wnioskodawcy. Aby umożliwić klientowi skorzystanie z infrastruktury stacji ładowania, Wnioskodawca (lub ewentualnie Inny podmiot - w przypadkach wskazanych we wniosku) wydaje klientowi Kartę RFID. Karta ta umożliwia skorzystanie z infrastruktury stacji ładowania bez konieczności uiszczania zapłaty na tej stacji (nie jest ona środkiem płatniczym, lecz służy jedynie identyfikacji klienta). W celu skorzystania z Karty RFID klient dokonuje jej aktywacji na stronie internetowej.
Alternatywnym sposobem identyfikacji klienta na stacji ładowania jest skorzystanie z aplikacji mobilnej. Aby skorzystać z tej możliwości, klient musi zainstalować aplikację na swoim urządzeniu (np. smartfonie);
z chwilą zawarcia umowy klient nabywa możliwość korzystania z: wyszukiwania ogólnodostępnych stacji ładowania za pośrednictwem samochodu, telefonu komórkowego lub innych rodzajów połączeń on-line oraz z usług wsparcia klienta. Automatyczne fakturowanie jest możliwe wyłącznie, jeśli Spółka dokona realnej sprzedaży energii elektrycznej na rzecz klienta.
Natomiast możliwość korzystania z bezgotówkowego ładowania samochodu klient nabywa z chwilą aktywacji Karty RFID lub wraz z chwilą zainstalowania aplikacji mobilnej (w zależności od tego, z którego z ww. narzędzi korzysta dany klient).
Aktywacja Karty RFID lub instalacja aplikacji mobilnej (w zależności od tego, które z ww. narzędzi wybierze konkretny klient) jest niezbędna, aby klient mógł zostać zidentyfikowany na stacji ładowania i rozpocząć pobieranie energii;
Wnioskodawca udostępnia klientom dane o lokalizacjach stacji ładowania w aplikacji mobilnej oraz na stronie internetowej. Dzięki temu, klient może wyświetlić (np. na ekranie smartfona) mapę, na której wskazane są lokalizacje stacji ładowania, albo - po prowadzeniu określonej lokalizacji - znaleźć najbliżej położoną stację ładowania;
Wnioskodawca wskazuje, że pomiędzy wymienionymi dwoma świadczeniami istnieje zależność i świadczenia te są ze sobą powiązane. Jak wspomniano powyżej, są to świadczenia nabywane przez klienta Wnioskodawcy „automatycznie w pakiecie”, przy czym świadczenie polegające na możliwości wyszukiwania ogólnodostępnych stacji ładowania ma na celu ułatwić skorzystanie ze świadczenia zasadniczego, jakim jest nabycie energii elektrycznej do naładowania pojazdu. Należy przy tym zaznaczyć, że możliwe są sytuacje, w których klient skorzysta ze świadczenia zasadniczego, tj. pobierze energię do napędu pojazdu, nie skorzystawszy z możliwości wyszukiwania ogólnodostępnych stacji ładowania (może tak być w szczególności wówczas, gdy klient zna już lokalizację stacji, z której chce skorzystać).
Możliwość wyszukiwania ogólnodostępnych stacji ładowania pojazdów dla klientów stanowi w rzeczywistości swoisty zabieg marketingowy ze strony Spółki, który ma na celu m.in. związanie nowych klientów silniej ze Spółką;
Wnioskodawca wskazuje, że - jak wspomniano powyżej - świadczenie polegające na automatycznym fakturowaniu za pośrednictwem poczty elektronicznej e-mail to świadczenie niejako nabywane przez klienta Wnioskodawcy „w pakiecie” ze świadczeniem głównym, jakim jest nabycie energii elektrycznej do naładowania pojazdu. Zawierając umowę, klient wyraża zgodę na otrzymywanie e-faktur za energię nabytą od Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie wyodrębnia i tym samym nie otrzymuje odrębnego wynagrodzenia za to, że wystawia faktury w formie elektronicznej a nie w formie papierowej;

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w Modelu Podstawowym oraz w Modelu Odprzedaży po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy w zakresie podatku akcyzowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w Modelu Podstawowym, jak i w Modelu Odprzedaży, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w zakresie podatku akcyzowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 864 ze zm.; dalej: ustawa o podatku akcyzowym), w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Jednocześnie, jeżeli w stosunku do energii elektrycznej powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z ww. czynności, to nie powstaje obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem Innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej (art. 9 ust 3 ustawy o podatku akcyzowym).

Wnioskodawca nie zamierza nabywać wewnątrzwspólnotowo energii elektrycznej. Jak wspomniano, Wnioskodawca nie posiada ani nie będzie posiadać koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną. Wnioskodawca nie będzie również produkował energii elektrycznej. Nie jest również zamiarem Wnioskodawcy dokonywanie importu energii elektrycznej. W konsekwencji należy wykluczyć możliwość powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w oparciu o art. 9 ust. 1 pkt 1 oraz 3-5 ustawy o podatku akcyzowym.

W związku z powyższym, analizie należy poddać ewentualnie możliwość powstania obowiązku podatkowego na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, z którego wynika opodatkowanie akcyzą sprzedaży energii nabywcy końcowemu na terytorium kraju lub pkt 6 wskazanego przepisu, dotyczącego opodatkowania zużycia energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Wnioskodawca jest jednak zdania, że nabywana przez niego energia elektryczna jest (będzie) już opodatkowana podatkiem akcyzowym na wcześniejszym etapie obrotu.

Dla przypomnienia, w łańcuchu dostaw energii elektrycznej w opisanym zdarzeniu przyszłym, w każdym z przedstawionych modeli biznesowych występują co najmniej następujące podmioty:

Przedsiębiorstwo energetyczne » Właściciel stacji ładowania » CPO eMSP (wnioskodawca) » klient końcowy

Jak wspomniano wyżej, w zależności od przyjętego modelu biznesowego, w łańcuchu dostaw mogą pojawić się podmioty takie jak pierwszy dostawca usługi e-mobilności (pomiędzy CPO a eMSP, tj. Wnioskodawcą) oraz Odprzedawca (pomiędzy eMSP, tj. Wnioskodawcą a klientem końcowym). Nie są to jednak odstępstwa istotne z punktu widzenia oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego na gruncie podatku akcyzowego.

Pojęcie nabywcy końcowego zdefiniowano w art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym jako podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, z wyłączeniem określonych podmiotów, wymienionych w treści tego przepisu (które to podmioty nie występują w łańcuchu dostaw energii elektrycznej w przedstawionym zdarzeniu przyszłym).

Sprzedaż energii elektrycznej jest (będzie) już opodatkowana akcyzą na etapie dostawy pomiędzy przedsiębiorstwem energetycznym a właścicielem stacji ładowania. To sprzedaż realizowana przez przedsiębiorstwo energetyczne na rzecz właściciela stacji ładowania, tj. podmiotu nieposiadającego koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną, podlega opodatkowaniu akcyzą w oparciu o art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Tym samym, mając na uwadze wyrażoną w art. 9 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym zasadę jednofazowości tego podatku, zarówno w przypadku Modelu Podstawowego, jak i w przypadku

Modelu Odprzedaży po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w akcyzie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że tekst jednolity ustawy o podatku akcyzowego został opublikowany w Dz.U. z 2020 r. poz. 722.

W zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin