2020.08.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.248.2020.1.PC
z 7 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 czerwca 2020 r. (data wpływu 8 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

koszt naprawy urządzenia do reprofilacji może być uznany za remont zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych i jako taki ujęty w kosztach podatkowych,
Spółka postąpi prawidłowo, zaliczając jednorazowo do kosztów podatkowych w rozliczeniu CIT-8 za 2019 r. wydatek na remont urządzenia w dacie ujęcia faktury w księdze pomimo, że zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości koszt remontu urządzenia z uwagi na istotną wartość rozlicza w czasie dla celów bilansowych

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2020 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

koszt naprawy urządzenia do reprofilacji może być uznany za remont zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych i jako taki ujęty w kosztach podatkowych,
Spółka postąpi prawidłowo, zaliczając jednorazowo do kosztów podatkowych w rozliczeniu CIT-8 za 2019 r. wydatek na remont urządzenia w dacie ujęcia faktury w księdze pomimo, że zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości koszt remontu urządzenia z uwagi na istotną wartość rozlicza w czasie dla celów bilansowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w ramach której świadczy specjalistyczne usługi reprofilacji, szlifowania oraz regeneracji nawierzchni kolejowych. Celem realizacji świadczonych usług, Spółka w swojej działalności wykorzystuje m.in. urządzenie do reprofilacji szyn w torach kolejowych, które jest w rozumieniu przepisów PKP i ERA (dyrektywy Unijne) jest maszyną - pojazdem kolejowym poruszającym się po torach kolejowych w celu wykonywania robót reprofilacji szyn poprzez frezowanie. W rozumieniu przepisów jest pojazdem pomocniczym dwudrogowym wg DIN 25003 w grupie 1.1.3.1. Pojazd (maszyna) aby mogła się poruszać po torach kolejowych musi odpowiadać warunkom technicznym, sprawności tak jak każdy pojazd kolejowy.

Urząd Transportu Kolejowego jako instytucja odpowiedzialna za dopuszczenie pojazdu kolejowego do eksploatacji po torach kolejowych działających na bazie ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 1043) wydał na tą maszynę świadectwo nr T/2011/0983 dopuszczenia do eksploatacji typu z dnia 28 grudnia 2011 r. jako bezterminowe.

Niezależnie od posiadania w/w świadectwa właściciel musi w sposób ciągły dbać o stan techniczny pojazdu zgodnie z przepisami kolejowymi warunkującymi bezpieczeństwo ruchu kolejowego. W tym celu posiada obligatoryjny obowiązek przestrzegania zasad utrzymania w sprawności technicznej pojazdu określonych w DSU (Dokumentacji Systemu Utrzymania) zatwierdzonej przez Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego nr (...) z dnia 21 kwietnia 2016 r. Dokumentacja systemu utrzymania jest opracowana zgodnie z § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków technicznych eksploatacji pojazdów kolejowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 226 z późn. zm.), a stosowanie tego systemu jest warunkiem bezpiecznego ruchu kolejowego i wyróżnia się w nim 5 poziomów utrzymania (napraw, konserwacji), wykonywania w ściśle określonych terminach w zależności od przebiegu km, mtg pracy, upływu czasu.

Poziomy od 1 - 3 są to czynności konserwatorsko - naprawcze w ograniczonym zakresie, natomiast poziomy 4 i 5 są naprawami o szerszym zakresie przy czym poziom 5 jest oznaczony jako Naprawa Główna - Rewizyjna i zgodnie z DSU jest wyznaczona terminem bez względu na przebieg wynoszącym co 8 lat od rozpoczęcia eksploatacji. Przeprowadzenie takiej naprawy rewizyjnej jest warunkiem dalszej ważności świadectwa, dopuszczenia do eksploatacji i cyklicznym wydawaniem Świadectwa Sprawności Technicznej potwierdzającym, że pojazd kolejowy spełnia wymogi pojazdów do poruszania się po torach kolejowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszt naprawy urządzenia do reprofilacji może być uznany za remont zgodnie z ustawą CIT i jako taki ujęty w kosztach podatkowych?
Czy Spółka postąpi prawidłowo, zaliczając jednorazowo do kosztów podatkowych w rozliczeniu CIT-8 za 2019 r. wydatek na remont urządzenia w dacie ujęcia faktury w księdze pomimo, że zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości koszt remontu urządzenia z uwagi na istotną wartość rozlicza w czasie dla celów bilansowych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie powodujące zmiany jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tych składników majątkowych. Zdaniem Spółki, zakupioną usługę należy traktować jako remont ponieważ jej celem jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego urządzenia. W rozumieniu przepisów kolejowych w tym Urzędu Dozoru Technicznego naprawa-rewizja jest tylko elementem utrzymania pojazdu a nie modernizacją ani innowacyjnością, które gdyby takie przeprowadzono wymagałyby nowego Świadectwa Dopuszczenia do Eksploatacji oraz przeprowadzenia badań, prób zgodnie z przepisami UTK i EBA (Niemiecki Urząd Transportu Kolejowego).

Ad. 2.

Koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ustawy o CIT, są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodów został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy CIT. Odrębnie ustalony został dla kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami (art. 15 ust. 4) i pośrednio związanych z przychodami (art. 15 ust. 4d).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Natomiast w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT określono, że koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ustawodawca uzależnia moment ujęcia wydatku jako kosztu uzyskania przychodów od momentu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Spółka działa w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.; dalej: „uor”). Zgodnie z zapisami zawartymi w polityce rachunkowości Spółki, w przypadku, gdy kwoty poniesionych przez jednostkę kosztów istotnie wpływają na wynik finansowy, wówczas koszty te należy potraktować jako koszty do rozliczenia w czasie i zaewidencjonować na koncie „Rozliczenia międzyokresowe czynne”. Spółka wprowadzając fakturę do ksiąg rachunkowych ujmuje wydatek na koncie 640- (rozliczenia międzyokresowe), następnie z chwilą przyporządkowania wydatków do poszczególnych okresów sprawozdawczych, których dotyczą, są one przenoszone na stronę Wn konta 40- i równolegle odnoszone na zespół 5-. Do rozliczeń międzyokresowych Spółka zalicza w szczególności koszty ubezpieczeń oraz znaczące koszty remontów. Obecnie Spółka dokonała zakupu usługi remontowej dotyczącej urządzenia wykorzystywanego do świadczenia usług i zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości poniesione koszty remontu będzie rozliczać sukcesywnie w rachunku bilansowych na przestrzeni kolejnych ośmiu lat podatkowych poprzedzających przeprowadzenie kolejnego wymaganego remontu. Rok podatkowy Spółki nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym i trwa od 1 kwietnia do 31 marca następnego roku podatkowego.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 w powiązaniu z art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT, wydatek poniesiony na remont środka trwałego jako niezwiązany bezpośrednio z konkretnymi przychodami Spółki, a jedynie z zabezpieczeniem i zachowaniem jej źródeł przychodu stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem.

Zatem ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego (w tym kosztu pośredniego).

W związku z tym moment zakwalifikowania wydatków na remont środka trwałego - w ciężar kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z treścią art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, jest datą ujęcia w księgach rachunkowych wydatku na podstawie wystawionej przez kontrahenta faktury, bez znaczenia pozostaje fakt ujęcia ww. wydatku na kontach księgowych (zgodnie z przyjętymi zasadami polityki rachunkowości w Spółce).

Zatem Spółka, wprowadzając do ksiąg rachunkowych faktury za wykonaną usługą remontową ujmuje je w całości jako koszty podatkowe pośrednio związane z uzyskanymi przychodami w rozliczeniu rocznym CIT-8 składanym za rok podatkowy w terminie do 30 czerwca 2020 r.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej ITPB3/423-204/14-9/17-S/PS, 0111-KDIB2-3.4010.382.2018.1.LG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ad.1.

godnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o CIT - jest więc:

przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o CIT nie definiuje przytoczonych w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, pojęć takich jak: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa. Pojęcie to definiują przepisy prawa budowlanego.

Remontem, zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm.), jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont – należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Z powyższego wynika, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków jako nakłady na ulepszenie środka trwałego lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w tym zakresie wskazać należy, że przy kwalifikacji wydatków, w wyniku poniesienia których nastąpiło remont/ulepszenie środka trwałego, niezbędne jest również określenie, czy te wydatki zwiększają wartość użytkową środka trwałego. W wyroku NSA z 4 grudnia 2020 r. (sygn. akt I SA/Łd 312/01) sąd stwierdził, że: ustalenie, że dany środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji jest tylko pierwszą przesłanką zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki poniesione na ulepszenie musi być spełniona jeszcze jedna przesłanka: wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tego środka do używania.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego podkreślił, że przeprowadzenie naprawy rewizyjnej jest warunkiem koniecznym dalszej ważności świadectwa, dopuszczenia do eksploatacji i cyklicznym wydawaniem Świadectwa Sprawności Technicznej potwierdzającym, że pojazd kolejowy – jakim jest urządzenie do reprofilacji - spełnia wymogi pojazdów do poruszania się po torach kolejowych.

Remont urządzenia do reprofilacji następuje w toku eksploatacji powyższego środka trwałego i co do zasady jest wynikiem jego zużycia. Prace remontowe nie powodują, że ulegną zmianie cechy czy funkcje środka trwałego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że nakłady na przeprowadzenie naprawy rewizyjnej urządzenia do reprofilacji, Wnioskodawca ma prawo zakwalifikować jako nakłady na prace remontowe. Tym samym, możliwe jest zaliczenie poniesionych wydatków bezpośrednio w bieżące koszty uzyskania przychodów (jako wydatki remontowe).

Ad.2.

Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Wnioskodawca podkreślił, że wydatki na remont urządzenia do reprofilacji, stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, i są to koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, w związku z tym znajdzie dla nich zastosowanie art. 15 ust. 4d i 4e ww. ustawy.

Spółka działa w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.). Zgodnie z zapisami zawartymi w polityce rachunkowości Spółki, w przypadku, gdy kwoty poniesionych przez jednostkę kosztów istotnie wpływają na wynik finansowy, wówczas koszty te należy potraktować jako koszty do rozliczenia w czasie i zaewidencjonować na koncie „Rozliczenia międzyokresowe czynne”. Spółka wprowadzając fakturę do ksiąg rachunkowych ujmuje wydatek na koncie 640- (rozliczenia międzyokresowe), następnie z chwilą przyporządkowania wydatków do poszczególnych okresów sprawozdawczych, których dotyczą, są one przenoszone na stronę Wn konta 40- i równolegle odnoszone na zespół 5-. Do rozliczeń międzyokresowych Spółka zalicza w szczególności koszty ubezpieczeń oraz znaczące koszty remontów. Obecnie Spółka dokonała zakupu usługi remontowej dotyczącej urządzenia wykorzystywanego do świadczenia usług i zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości poniesione koszty remontu będzie rozliczać sukcesywnie w rachunku bilansowych na przestrzeni kolejnych ośmiu lat podatkowych poprzedzających przeprowadzenie kolejnego wymaganego remontu.

W rachunku podatkowym natomiast Spółka zamierza ująć koszty remontów jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w dniu w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT). O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem.

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych – ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Reasumując, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

Z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka wprowadzając do ksiąg rachunkowych faktury za wykonaną usługą remontową ujmuje je w całości jako koszty podatkowe pośrednio związane z uzyskanymi przychodami w rozliczeniu rocznym CIT-8 składanym za rok podatkowy w terminie do 30 czerwca 2020 r.

W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z ustawą o CIT można go uznać za koszt pośredni, ta data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego. W takim przypadku rozliczenie przedmiotowych kosztów remontu, dla celów rachunkowych, poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe przez okres 8 lat nie ma znaczenia dla celów podatkowych. Rozliczenie kosztów remontu powinno następować, na podstawie odpowiednio udokumentowanych wydatków, w dacie poniesienia kosztu, tj. w dniu w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.

Tym samym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym:

koszt naprawy urządzenia do reprofilacji może być uznany za remont (zgodnie z ustawą CIT) i jako taki ujęty w kosztach podatkowych,
Spółka postąpi prawidłowo, zaliczając jednorazowo do kosztów podatkowych w rozliczeniu CIT-8 za 2019 r. wydatek na remont urządzenia w dacie ujęcia faktury w księdze pomimo, że zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości koszt remontu urządzenia z uwagi na istotną wartość rozlicza w czasie dla celów bilansowych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin