2020.08.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-1.4011.462.2020.3.MD

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.462.2020.3.MD
z 4 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2020 r. (data wpływu 15 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 lipca 2020 r. (data wpływu 30 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone we wniosku Nr 1 i Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 lipca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.462.2020.1.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 17 lipca 2020 r. (data doręczenia 21 lipca 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 27 lipca 2020 r. (data wpływu 30 lipca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 28 lipca 2020 r. Brakującą opłatę uiszczono w dniu 28 lipca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która posiada miejsce zamieszkania i nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest wspólnikiem spółki jawnej z siedzibą na terytorium Polski (dalej: Spółka). Prowadzi działalność gospodarczą w formie Spółki od dnia 8 października 2001 r. (data wpisu Spółki do rejestru). W Spółce jest trzech wspólników Spółki, w tym Wnioskodawca.

Wnioskodawca posiada udział kapitałowy (rozumiany jako wartość wniesionego wkładu) wynoszący 328 000 zł, co stanowi 33,3% łącznych wkładów wniesionych do Spółki. Wnioskodawca jest udziałowcem Spółki nieprzerwanie od dnia jej powstania.

Spółka prowadzi działalność w zakresie:

PKD 10.61.Z - wytwarzania produktów przemiału zbóż;

PKD 10.3 - przetwarzania i konserwowania owoców i warzyw;

PKD 10.7 - produkcji wyrobów piekarskich i mącznych;

PKD 10.8 - produkcji pozostałych artykułów spożywczych;

PKD 0l.1 - produkcji roślin innych niż wieloletnie;

PKD 11.0 - produkcji napojów bezalkoholowych;

PKD 46.2 - sprzedaży hurtowej płodów rolnych;

PKD 46.3 - sprzedaży hurtowej żywności i napojów;

PKD 46.9 - pozostałej sprzedaży hurtowej;

PKD 47.9 - pozostałej sprzedaży detalicznej;

PKD 49.4 - transportu drogowego towarów;

PKD 68.2 - wynajmu nieruchomości;

PKD 73.1 - reklamy;

PKD 45.11.Z - sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek;

PKD 45.19.Z - sprzedaży hurtowej i detalicznej pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli;

PKD 93.13.Z - działalności obiektów służących poprawie kondycji fizycznej;

PKD 96.04.Z - działalności usługowej związanej z poprawą kondycji fizycznej;

PKD 86.90.D - działalności paramedycznej;

PKD 86.90.E - pozostałej działalności w zakresie opieki zdrowotnej, gdzie indziej niesklasyfikowanej;

PKD 56.10.A - restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych;

PKD 56.29.Z - pozostałej usługowej działalności gastronomicznej.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabyła w dniu 11 marca 2010 r. prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku handlowo-administracyjnego, który usytuowany jest na gruncie stanowiącym przedmiot nabytego prawa wieczystego użytkowania. Budynek został wybudowany w 1977 r. i od tego roku jest używany. Ww. budynek w chwili jego nabycia przez Spółkę w 2010 r. był kompletny, sprawny i wykorzystany zgodnie z nabytym celem, tj. handlowo-administracyjnym (w KŚT sklasyfikowany w grupie 1 podgrupie 10, tj. budynki niemieszkalne). Z chwilą nabycia przez Spółkę budynek obciążony był prawem najmu na rzecz czterech najemców w celach administracyjno-handlowych (jeden z najemców użytkował budynek od dnia 1 października 1998 r. do dnia 30 kwietnia 2011 r., drugi od dnia 22 lutego 2005 r. do dnia 31 grudnia 2011 r., trzeci i czwarty do dnia 31 marca 2010 r.). Spółka wykorzystuje również nabyty budynek dla własnych celów administracyjnych od drugiej połowy 2010 r. do dnia złożenia wniosku (znajduje się tam m.in. biuro siedziby wspólników Spółki, działy sprzedaży, działy finansowe).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności w formie Spółki przyjął budynek zakupiony w dniu 11 marca 2010 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie dokumentu OT z dnia 30 kwietnia 2010 r. Dla przyjętego budynku do ww. ewidencji zastosował indywidualną stawkę amortyzacji wynoszącą 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.).

W okresie od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej ok. 125% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej ok. 38% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.

W okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. Spółka dokonała zwiększeń wartości początkowej budynku w łącznej wysokości stanowiącej ok. 42% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.

Wszystkie zwiększenia wynikały z przebudowy budynku, polegały m.in. na wykonaniu docieplenia budynku, zmianie wyglądu elewacji na nowocześniejszą, przebudowie wentylacji, klimatyzacji na sprawniejszą.

W okresie od dnia 1 maja 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., Wnioskodawca w ramach działalności Spółki stosował indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% dla wartości początkowej budynku wraz ze zwiększeniami wynikającymi z nakładów poczynionych na przebudowę.

Niezależnie od powyższego Spółka w 2012 r. podjęła decyzję o rozbudowie istniejącego budynku handlowo-administracyjnego o część rekreacyjno-wypoczynkową (SPA). Decyzją z dnia 2 lipca 2013 r. uprawniony organ wydał Spółce decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielił pozwolenia na budowę „dla inwestycji polegającej na rozbudowie, budynku handlowo-usługowego o część rekreacyjno-wypoczynkową z parkingiem i zagospodarowaniem terenu”. W dniu 19 marca 2015 r. uprawniony organ wydał decyzję zmieniającą, w której pozwolił na rozbudowę budynku handlowo-usługowego o część rekreacyjno-wypoczynkową z parkingiem i zagospodarowaniem terenu według skorygowanego projektu budowlanego. Zgodnie z projektem budowlanym (w tym zmienionym projektem budowlanym), na którym była oparta decyzja o pozwoleniu na rozbudowę, została wykonana rozbudowa istniejącego budynku o część podbasenia (poziom -2), część basenową (poziom -1), sauny (-1), gabinety (poziom 0), nową część biurową (poziom +1). Mniejsza część rozbudowy została zrealizowana w ramach obecnie istniejącego rzutu budynku, zaś większa poza obrysem (nowe fundamenty i ściany). Powierzchnia netto budynku przed rozbudową wynosiła 1 740,72 m², natomiast część rozbudowana 1 314,72 m². Po rozbudowie łączna powierzchnia budynku wynosi 3 055,09 m².

W związku z ww. rozbudową, zostały poczynione od 2012 r. do 2015 r. wyodrębnione nakłady na inwestycje polegające na rozbudowie budynku o część wypoczynkowo-rekreacyjną. Nakłady inwestycyjne łącznie wyniosły ok. 831% wartości początkowej budynku handlowo-administracyjnego przyjętego w dniu 30 kwietnia 2010 r. Po zakończeniu prac i oddaniu do użytku rozbudowanego budynku o część rekreacyjno-wypoczynkową Spółka w dniu 31 grudnia 2015 r. zwiększyła wartość początkową budynku o powyższe nakłady inwestycyjne związane z rozbudową. Tym samym, w okresie od 2010 r. – do 2015 r. zwiększono wartość początkową budynku o łączną wartość stanowiącą ok. 1 136% wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r. (suma przebudowy i rozbudowy).

Podkreślenia wymaga, że od dnia zakupu budynek jest bez przerwy wykorzystywany w celach handlowo-administracyjnych, a od zakończenia rozbudowy również w celach rekreacyjno-wypoczynkowych. W budynku znajduje się nieprzerwanie od drugiej połowy 2010 r. siedziba wspólników Spółki oraz inne działy organizacyjne Spółki. W wyniku poniesienia ww. wydatków na ulepszenia, tj. na przebudowę (od dnia 1 maja 2010 r. – do dnia 31 grudnia 2013 r.) oraz rozbudowę o część rekreacyjno-wypoczynkową nie został wytworzony nowy obiekt. W szczególności część rozbudowana (rekreacyjno-wypoczynkowa) jest połączona funkcjonalnie i fizycznie z poprzednią częścią budynku administracyjno-handlową, zaś całość budynku jest objęta jednym numerem porządkowym budynku. W wyniku rozbudowy budynek pełni funkcje administracyjno-handlowo-rekreacyjno-wypoczynkową. Część stara i nowo wybudowana nie są oddzielone jednolitą ścianą przeciwpożarową od fundamentów po dach. Wewnątrz budynku zostały wykonane strefy przeciwpożarowe (na każdym piętrze przebiegają one inaczej), ale nie przebiegają jednak one wzdłuż granicy linii starej części budynku i dobudowanej. Część budynku handlowo-biurowa i rekreacyjno-wypoczynkowa ma jedno wspólne wejście znajdujące się w starej części budynku. Zarówno klienci Spółki (w tym SPA), jak również pracownicy biurowi korzystają z tego wejścia. W wyniku ulepszeń nastąpił wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego zakupu. W wyniku ulepszenia uzyskano wymierne korzyści tego ulepszenia w porównaniu do stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszeń.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca jako wspólnik Spółki podjął decyzję o zmianie metody i stawki amortyzacyjnej budynku (według wartości początkowej i po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na przebudowę i rozbudowę) z indywidualnej 10% na 2,5%. Powodem zmiany stawki była Jego zdaniem duża wartość zwiększeń wartości początkowej budynku, zwiększenie kubatury budynku oraz inny sposób użytkowania części rekreacyjno-budowlanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, w przedstawionej sytuacji mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% dla wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r.?
Czy inwestycję w postaci rozbudowy oraz przebudowy już istniejącego budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez Spółkę, Wnioskodawca, jako jej wspólnik, mógł zakwalifikować, jako ulepszenie środka trwałego i amortyzować po zakończeniu inwestycji według tej samej metody i stawki (z dnia wprowadzenia po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, tj. z dnia 30 kwietnia 2010 r.)?
Czy zmieniając od dnia 1 stycznia 2016 r. metodę i stawkę amortyzacyjną budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej przed pełnym zamortyzowaniem środka trwałego, Wnioskodawca jako wspólnik Spółki, naruszył art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy jeżeli tak, to powinien kontynuować przyjętą stawkę amortyzacyjną 10% aż do pełnego zamortyzowania budynku według wartości początkowej po powiększeniu jej o sumę wydatków poniesionych na ulepszenie?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i Nr 2. Natomiast w zakresie objętym pytaniem oznaczonym we wniosku Nr 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki był uprawniony zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla wartości początkowej budynku przyjętej w dniu 30 kwietnia 2010 r., ponieważ budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika.

Ad. 2)

W ocenie Wnioskodawcy, inwestycję w postaci rozbudowy o część rekreacyjno-wypoczynkową oraz przebudowę wykonaną w latach 2010-2013 już istniejącego budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej należy zakwalifikować jako ulepszenie środka trwałego i amortyzować po zakończeniu inwestycji według tej samej metody i stawki.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane także środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku, nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

tzw. „amortyzację metodą dygresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

amortyzację przy zastosowaniu tzw. „metody jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybrana metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Treść art. 22h ust. 2 ww. ustawy, stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z czym, podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Wyboru tego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości zmiany stawki amortyzacji w trakcie jej trwania.

Przepis art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych.

Mając powyższe na uwadze:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 wyżej cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Powyższe przepisy mają zastosowanie do budynku opisanego przez Wnioskodawcę w przedstawionym stanie faktycznym. Z tego powodu indywidualna wartość stawki dla używanego niemieszkalnego budynku w przedmiotowej sprawie maksymalnie mogła zostać określona przez Wnioskodawcę na poziomie 10% w skali roku, z uwagi na fakt, że budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika po raz pierwszy.

Ad. 2)

Inwestycję w postaci rozbudowy oraz modernizacji już istniejącego budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej można zakwalifikować jako ulepszenie środka trwałego i amortyzować po zakończeniu inwestycji według tej samej metody i stawki.

Należy zauważyć, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Natomiast, zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł (w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r. - kwota 3 500 zł). Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł (w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r. - kwota 3 500 zł) i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W przedstawionym stanie faktycznym, podstawą do zwiększenia wartości początkowej budynku o wartość wydatków poniesionych na jego ulepszenie, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej cytowanym art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.:

po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu przekroczyć 3 500 zł (albo 10 000 zł w brzmieniu ustawy obowiązującej od dnia 1 stycznia 2018 r.).

po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania;

po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje w jaki sposób efekt ten może się wyrażać, tj. np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z tego powodu, że w przedstawionym stanie faktycznym zawartym w przedmiotowym wniosku:

w chwili zakupu budynek był zdatny do użytku i został przyjęty do ewidencji środków trwałych;
wydatki późniejsze były poniesione celem przebudowy (wydatki w okresie od dnia 1 maja 2010 r. – do dnia 31 grudnia 2013 r.) i rozbudowy (wydatki w okresie 2012 r.-2015 r.) istniejącego budynku;
w wyniku przeprowadzonych ulepszeń nie został wytworzony nowy obiekt (w szczególności część rozbudowana jest połączona funkcjonalnie i fizycznie z poprzednią częścią budynku), zaś całość budynku jest objęta jednym numerem porządkowym budynku;
w wyniku ulepszeń nastąpił wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego zakupu,
w wyniku ulepszeń uzyskano wymierne korzyści tego ulepszenia w porównaniu do stanu z dnia przyjęcia środka trwałego w stosunku do stanu po dokonaniu ulepszeń, dlatego inwestycję w postaci rozbudowy oraz przebudowy już istniejącego budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej,

Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, mógł zakwalifikować, jako ulepszenie środka trwałego i amortyzować po zakończeniu inwestycji według tej samej metody i stawki, jak w dniu rozpoczęcia amortyzacji budynku.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 19 października 2011 r., Nr ILPB1/415-973/11-2/AA, w której rozważano inwestycje ulepszeniowe w budynek całkowicie zamortyzowany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz.1325), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednak zastrzec, że jak wynika z treści art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wskazać przy tym należy, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym pozostałych wspólników Spółki jawnej, ani nie dotyczy innych kwestii, poruszanych we wniosku, które nie były przedmiotem zapytania.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin