2020.08.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.48.2020.2.MH
z 6 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2020 r. (data wpływu 14 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania odszkodowania zasądzonego na podstawie wyroku sądowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 czerwca 2020 r., nr 0113-KDWPT.4011.48.2020.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 czerwca 2020 r. (data doręczenia 30 czerwca 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 lipca 2020 r. (data wpływu 14 lipca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 7 lipca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 5 lipca 2013 r. wraz z małżonką zawarł umowę najmu budynku handlowo-usługowego ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na okres 15 (piętnastu) lat, liczony od dnia sporządzenia i podpisania przez strony protokołu zdawczo-odbiorczego (nie później niż do dnia 15 sierpnia 2013 r.). Przychody z najmu w całości były opodatkowane ryczałtem ewidencyjnym przez Wnioskodawcę, wybór zgłoszony do Urzędu Skarbowego.

W okresie do lipca 2017 r. należność za czynsz spływały prawie systematycznie, ale od sierpnia 2017 r. najemca zaprzestał regulowania czynszu. Nagle zamknął lokal i nie podejmował kontaktu z właścicielami budynku. Można uznać, że lokal został porzucony - najemca zaprzestał jego ochrony i nie opłacał należności. W tym czasie doszło do włamania i podpalenia nieruchomości. Wnioskodawca był angażowany do procedur policyjnych, pomimo że w tym czasie wciąż użytkownikiem lokalu był, zgodnie z podpisaną umową, najemca. Lokal nie został przekazany do dyspozycji właścicieli, a nawet nie została też wypowiedziana umowa najmu.

Faktyczne otwarcie lokalu bez udziału najemców dokonano w dniu 20 listopada 2017 r. i na tą okoliczność został sporządzony protokół przejęcia lokalu w stanie zdemolowanym i częściowo wypalonym po pożarze.

Wobec tej sytuacji, Wynajmujący zwrócili się do Kancelarii Prawnej o reprezentowanie ich przed sądem przeciwko najemcy. Kancelaria ustaliła, że nastąpiło przekształcenie podmiotu, który był stroną umowy, a nowy podmiot nie wyraża zgody na dobrowolne uregulowanie zaległości czynszowych.

W dniu 9 lipca 2018 r. Kancelaria Prawna skierowała do Sądu Okręgowego pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym:

rozpoznanie sprawy w trybie postępowania upominawczego,

orzeczenie nakazem zapłaty kwoty 748 279,20 zł wraz z odsetkami:
- kwoty 20 106 zł 62 gr (wartość z faktury, czynsz za 10/2017),
- kwoty 36 504 zł 70 gr (wartość z faktury, czynsz za 11/2017),
- kwoty 691 667 zł 88 gr odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści w postaci czynszu najmu za okres trwania umowy - 12 czynszów.

W dniu 26 października 2018 r. Kancelaria Prawna, posiadająca pełnomocnictwo wynajmujących, skierowała pismo procesowe powodów do Sądu Okręgowego o zapłatę zaległego czynszu 56 611 zł 32 gr wraz z odsetkami, zwrot kosztów z tytułu kosztów procesu oraz kwoty stanowiącej równowartość szkody 691 667 zł 88 gr (równowartość 1 rocznego czynszu). Wyrokiem z dnia 30 listopada 2018 r. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę 56 611 zł 32 gr wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym oraz dalszymi odsetkami ustawowymi w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty:

20 106 zł 62 gr od dnia 23 października 2017 r. do dnia zapłaty,

36 504 zł 70 gr od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty

oraz zasądzono solidarnie od powodów na rzecz pozwanej kwotę 6 107 zł 44 gr tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego wyroku zostały wniesione apelacje obu stron do Sądu Apelacyjnego, który wyrokiem z dnia 22 listopada 2019 r. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanej spółki na rzecz powodów solidarnie kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od:

20 106 zł 62 gr od października 2017 r.,

36 504 zł 70 gr od września 2017 r.,

691 667 zł 88 gr od dnia 6 kwietnia 2018 r.,

48 248 zł z tytułu kosztów procesu,

42 684 zł z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Orzeczone kwoty wraz z odsetkami wpłynęły na rachunek bankowy poszkodowanych w grudniu 2019 r. W związku z otrzymanymi kwotami, powstała wątpliwość dotycząca opodatkowania przedmiotowych kwot u wynajmujących - jako stron umowy najmu.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 6 lipca 2020 r. doprecyzował opis stanu faktycznego wskazując, że przychody z umowy najmu budynku handlowo-usługowego ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością były opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w ramach najmu prywatnego. W zakresie zasądzonych kwot wyrok Sądu Apelacyjnego brzmi następująco:

„(...) zasądza od pozwanej na rzecz powodów solidarnie 748 279,20 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od
- 20 106,62 złotych od dnia 23 października 2017 r.,
- 36 504.70 złotych od dnia 21 września 2017r.,
- 691 667,88 złotych od dnia 6 kwietnia 2018r.,
zasądza od pozwanej na rzecz powodów solidarnie 48 248 złotych tytułem kosztów procesu;
zasądza od pozwanej na rzecz powodów solidarnie 42 684 złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego”.

Kwota 20 106 zł 62 gr wraz z ustawowymi odsetkami została zasądzona tytułem zaległego czynszu najmu za październik 2017 r., kwota 36 504 zł 70 gr wraz z ustawowymi odsetkami została zasądzona tytułem zaległego czynszu najmu za wrzesień 2017 r., natomiast kwota 691 667 zł 88 gr wraz z ustawowymi odsetkami została zasądzona tytułem odszkodowania.

Odszkodowanie w wysokości 691 667 zł 88 gr wraz z ustawowymi odsetkami zostało zasądzone na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

Wyrok Sądu Apelacyjnego stał się prawomocny w dniu 22 listopada 2019 r. Pomiędzy Wnioskodawcą a Jego małżonką istnieje majątkowa wspólnota małżeńska. Kwoty określone w wyroku i opisane powyżej zostały solidarnie zasądzone na rzecz Wnioskodawcy oraz małżonki ….

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy odszkodowanie w wysokości 691 667 zł 88 gr (sześciuset dziewięćdziesięciu jeden tysięcy, sześciuset sześćdziesięciu siedmiu złotych, osiemdziesięciu ośmiu groszy) zasądzonych przez Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 22 listopada 2019 r. w sprawie sygn. akt I 19 jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów został uregulowany w art. 10 ust. 1 ww. ustawy. W myśl pkt 9 tego artykułu, do źródeł przychodów zalicza się inne źródła.

Stosownie zaś do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje zatem te odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które nie zostały otrzymane z związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub nie dotyczyły korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przy tym chodzi tu zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Wnioskodawca, ani Jego małżonka, nie zawierali wskazanej umowy najmu na budynek handlowo-usługowy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a przychód z najmu był opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w ramach tzw. najmu prywatnego. Nie zachodzi zatem w przedstawionym stanie faktycznym wyłączenie określone w lit. a) art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, nie stosuje się również wyłączenia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odszkodowanie zostało zasądzone na podstawie normy art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego. Dotyczyło naprawienia wyrządzonej przez najemcę szkody z tytułu niewykonania zobowiązania umownego, polegającego na przerwaniu umowy najmu zawartej na czas oznaczony, z przyczyn leżących wyłącznie po stronie najemcy oraz braku możliwości dalszego najmu budynku z uwagi na wyrządzone w nim przez najemcę i osoby trzecie szkody oraz konieczność ich usunięcia przez Wnioskodawcę. Nie ulega bowiem wątpliwości, że najemca budynku, który był odpowiedzialny za nadzór i właściwe jego utrzymanie, nie wykonał tego obowiązku, czego skutkiem była dewastacja budynku i konieczność przywrócenia go do stanu użyteczności przez Wnioskodawcę, a w konsekwencji brak możliwości wynajęcia lokalu.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy uzyskane przez Niego i Jego małżonkę odszkodowanie zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjny wyrokiem z dnia 22 listopada 2019 r. w sprawie sygn. akt I 19 jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na postawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca ustalił katalog źródeł przychodów. Do katalogu tego zalicza się wymienione w pkt 9 „inne źródła”.

Stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W świetle powyższego, przychodem z innych źródeł jest każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne. Z przychodem tym mamy jednakże do czynienia wyłącznie w przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe. Podstawą uzyskania ww. przychodu mogą być zatem tylko takie czynności faktyczne lub prawne, w wyniku których rzeczywiście następuje przyrost w majątku danej osoby fizycznej.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Powyższe nie oznacza, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zwalnia się z opodatkowania inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia wynikający z ww. przepisu, obejmuje wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 5 lipca 2013 r. wraz z małżonką zawarł umowę najmu budynku handlowo-usługowego ze spółką na okres 15 (piętnastu) lat. Przychody z umowy najmu były opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w ramach najmu prywatnego.

W dniu 9 lipca 2018 r. Kancelaria Prawna skierowała do Sądu Okręgowego Wydział Cywilny pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym:

rozpoznanie sprawy w trybie postępowania upominawczego,

orzeczenie nakazem zapłaty kwoty 748 279,20 zł wraz z odsetkami:
- kwoty 20 106 zł 62 gr (wartość z faktury, czynsz za 10/2017),
- kwoty 36 504 zł 70 gr (wartość z faktury, czynsz za 11/2017),
- kwoty 691 667 zł 88 gr odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści w postaci czynszu najmu za okres trwania umowy - 12 czynszów.

W dniu 26 października 2018 r. Kancelaria Prawna, posiadająca pełnomocnictwo Wynajmujących, skierowała pismo procesowe powodów do Sądu Okręgowego Wydział Cywilny o zapłatę zaległego czynszu 56 611 zł 32 gr wraz z odsetkami, zwrot kosztów z tytułu kosztów procesu oraz kwoty stanowiącej równowartość szkody 691 667 zł 88 gr (równowartość 1 rocznego czynszu).

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2018 r. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością kwotę 56 611 zł 32 gr wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym oraz dalszymi odsetkami ustawowymi w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty:

20 106 zł 62 gr od dnia 23 października 2017 r. do dnia zapłaty,

36 504 zł 70 gr od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty

oraz zasądzono solidarnie od powodów na rzecz pozwanej kwotę 6 107 zł 44 gr tytułem zwrotu kosztów procesu.

20 106 zł 62 gr od października 2017 r.,

36 504 zł 70 gr od września 2017 r.,

691 667 zł 88 gr od dnia 6 kwietnia 2018 r.,

48 248 zł z tytułu kosztów procesu,

42 684 zł z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

Odszkodowanie w wysokości 691 667 zł 88 gr wraz z ustawowymi odsetkami zostało zasądzone na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

Odszkodowanie dotyczyło szkody z tytułu przedwczesnego zakończenia stosunku najmu z przyczyn leżących po stronie wyłącznie najemcy (pozwanej spółki) i jest równowartością rocznego czynszu. Wyrok Sądu Apelacyjnego stał się prawomocny w dniu 22 listopada 2019 r. Orzeczone kwoty wraz z odsetkami wpłynęły na rachunek bankowy poszkodowanych w grudniu 2019 r.

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zobowiązanie z tytułu umowy należy traktować jako niewykonane, kiedy dłużnik w ogóle nie spełnił umówionego świadczenia. Zatem, aby można było dochodzić kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej, konieczne jest powstanie szkody. Szkoda może obejmować zarówno rzeczywistą stratę poniesioną przez wierzyciela, jak i utracone korzyści. Utraconymi korzyściami będą w większości przypadków zyski, które zostałyby osiągnięte, gdyby przedmiot umowy został należycie wykonany.

Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Aby rozstrzygnąć kwestię opodatkowania kwoty będącej odszkodowaniem, a zasądzonej wyrokiem sądu należy ustalić jaki rodzaj szkody został pokryty tym odszkodowaniem. Szkoda rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym, może mieć w świetle przepisów Kodeksu cywilnego postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista. Ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskutek doznania tej postaci uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego ww. odszkodowanie nie dotyczyło szkody rzeczywistej, lecz utraconych dochodów (w szczególności w postaci utraconych zarobków) jakie Wnioskodawca by uzyskiwał, gdyby najemca nadal opłacał należności z tytułu najmu lokalu. Przepisy prawa przyznają właścicielowi prawo do roszczenia o odszkodowanie, które obejmuje rekompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel by uzyskał, gdyby nieruchomość na przykład wynajął, bądź uzyskiwał inne pożytki. Utratą korzyści jest w tym przypadku szkoda polegająca na nie uzyskaniu pożytków cywilnych, które nieruchomość przynosi (czynszu z wynajmu). Tym samym brak jest podstaw do twierdzenia, że otrzymane odszkodowanie dotyczy szkody rzeczywistej i nie podlega opodatkowaniu. Należy również pokreślić, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten wyłącza możliwość zwolnienia z opodatkowania odszkodowania dotyczącego korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W konsekwencji, ww. odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wraz z innymi uzyskanymi dochodami.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest jedynie kwestia opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymanego przez Wnioskodawcę odszkodowania w wysokości 691 667 zł 88 gr, gdyż tylko to świadczenie było przedmiotem pytania sformułowanego ostatecznie w uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W związku z tym, tutejszy Organ nie zajmował stanowiska w sprawie opodatkowania pozostałych wypłaconych kwot oraz odsetek.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin