2020.08.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.268.2020.2.IZ
z 13 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325,), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2020 r. (data wpływu 7 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) oraz pismem z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 10 sierpnia 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 29 lipca 2020 r. (skutecznie doręczone 29 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania procedury uproszczonej określonej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT w odniesieniu do opisywanych transakcji trójstronnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) oraz pismem z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 10 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania procedury uproszczonej określonej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT w odniesieniu do opisywanych transakcji trójstronnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podmiotem z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca jest spółką zależną od A. - jednego z największych japońskich podmiotów handlowych. Działalność handlowa Spółki obejmuje szeroki zakres towarów, w tym maszyn i urządzeń. Spółka działa jako pośrednik w różnych gałęziach handlu, a także wspomaga transakcje, zapewniając wiedzę specjalistyczną w zakresie finansowania, logistyki i zarządzania ryzykiem, zdobytą dzięki wieloletniemu doświadczeniu w handlu międzynarodowym.

Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT w Wielkiej Brytanii oraz w wielu innych krajach (m.in. w Holandii i w Niemczech). Spółka jest także zarejestrowana na cele transakcji wewnątrzwspólnotowych w tych krajach.

Jednocześnie Spółka dokonała rejestracji jako polski podatnik VAT czynny, w tym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W Polsce istnieje również przedstawicielstwo firmy A. (od której Spółka jest zależna), którego funkcje biznesowe ograniczają się wyłącznie do gromadzenia informacji (personel biura zajmuje się wyłącznie pozyskiwaniem informacji). Przedstawicielstwo to nie kupuje / nie sprzedaje towarów ani usług w Polsce, ani poza Polską.

Spółka realizuje transakcje podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, w tym import towarów, krajową dostawę towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce, Spółka bierze udział w tzw. transakcjach trójstronnych (uregulowanych w art. 135-138 ustawy o VAT).

W związku z powyższym, Spółka nabywa towary od dostawcy mającego siedzibę w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska (np. w Holandii, dalej: „Dostawca Unijny”), który jest zarejestrowany w tym kraju unijnym jako podatnik VAT, w tym na cele transakcji wewnątrzwspólnotowych. Następnie, Spółka odsprzedaje zakupione od Dostawcy Unijnego towary, klientowi mającemu siedzibę na terytorium Polski i zidentyfikowanemu w Polsce jako podatnik VAT, w tym także dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT (dalej: „Polski Kontrahent”).

W odniesieniu do powyższych transakcji trójstronnych Spółka informuje, że:

towary są transportowane bezpośrednio z terytorium kraju UE (w którym ma siedzibę Dostawca Unijny) na terytorium Polski;

transport towarów jest organizowany przez Dostawcę Unijnego lub przez Spółkę;

na potrzeby transakcji (w odniesieniu do Dostawcy Unijnego i Polskiego Kontrahenta) Spółka używa swojego unijnego numeru identyfikacyjnego VAT nadanego przez kraj UE inny niż Polska; ten numer VAT nie jest numerem identyfikacyjnym nadanym przez państwo członkowskie UE rozpoczęcia lub zakończenia transportu;

Dostawca Unijny korzysta z numeru unijnego VAT nadanego przez kraj UE, w którym posiada swoją siedzibę działalności gospodarczej;

Polski Kontrahent używa polskiego numeru VAT UE;

Polski Kontrahent jest wskazany przez Spółkę, jako podmiot zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w związku z dostawą realizowaną zgodnie z trójstronną procedurą uproszczoną;

Spółka wystawia fakturę spełniającą wymogi dotyczące zastosowania procedury uproszczonej, zgodnie z art. 136 ustawy o VAT;

Spółka nie ma siedziby działalności gospodarczej w Polsce (ani nie będzie jej mieć w przyszłości)

Spółka zaznacza, że może wystąpić sytuacja, iż będzie ona posiadała rejestrację VAT w kraju rozpoczęcia transportu (w tym na cele transakcji wewnątrzwspólnotowych). W żadnym przypadku jednak, Spółka nie będzie posługiwała się numerem VAT nadanym przez kraj wysyłki, na cele danej transakcji trójstronnej.

Nie jest wykluczone również, iż w przyszłości Spółka zgromadzi odpowiednie stałe zaplecze personalne i techniczne, które spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku opisywanych transakcji trójstronnych, w których Wnioskodawca występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw, posługuje się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez kraj unijny inny niż kraj rozpoczęcia i zakończenia transportu, Spółka jest uprawniona do zastosowania procedury uproszczonej określonej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?
Czy w przypadku zgromadzenia w przyszłości stałego zaplecza personalnego i technicznego (które spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski) Spółka będzie miała nadal prawo do skorzystania z uproszczonej procedury rozliczenia podatku VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, w przypadku opisywanych transakcji trójstronnych, w których Wnioskodawca występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw, posługuje się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez kraj unijny inny niż kraj rozpoczęcia i zakończenia transportu, Spółka jest uprawniona do zastosowania procedury uproszczonej określonej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.
W ocenie Spółki, w przypadku zgromadzenia w przyszłości stałego zaplecza personalnego i technicznego (które spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski) Spółka będzie miała nadal prawo do skorzystania z uproszczonej procedury rozliczenia podatku VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

UZASADNIENIE

Transakcje trójstronne

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Na gruncie przepisów o VAT tego typu transakcja stanowi tzw. transakcję łańcuchową.

Przepisy ustawy o VAT przewidują specjalną procedurę dla wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych (tj. takich w których występują trzy podmioty w łańcuchu dostaw), która pozwala na uproszczone rozliczenie VAT od tych transakcji.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Analiza stanu faktycznego prowadzi do stwierdzenia że ww. warunki są spełnione. W opisanym stanie faktycznym Spółka uczestniczy w transakcjach, w przypadku których występują trzy podmioty: Dostawca Unijny, Spółka i Polski Kontrahent, przy czym każdy z nich jest zarejestrowanym podatnikiem VAT na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w swoim kraju.

Powyższe transakcje dotyczą dostaw tego samego towaru, który w każdym przypadku jest wydawany przez Dostawcę Unijnego bezpośrednio Polskiemu Kontrahentowi, jako ostatniemu podmiotowi w łańcuchu dostaw. Powyższe towary będące przedmiotem dostaw, transportowane są bezpośrednio z kraju UE na terytorium Polski, przez Dostawcę Unijnego lub Wnioskodawcę.

Rejestracja VAT w Polsce Spółki a procedura uproszczona

Wskazać należy, że ustawa o VAT przewiduje zastosowanie procedury uproszczonej dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem procedura uproszczona rozliczenia podatku przy wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych polega na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT, z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

W ocenie Spółki, w danym stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie ze wskazanych wyżej warunków, o czym świadczy fakt, że:

dostawa na rzecz Polskiego Kontrahenta (czyli ostatniego podmiotu w łańcuchu) jest bezpośrednio poprzedzona WNT u Spółki (jako drugiego w kolejności podatnika).
Wskazać należy że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o którym mowa powyżej zostało zdefiniowane odrębnie na potrzeby regulacji dotyczących transakcji trójstronnych i rozumie się przez nie nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT);
Spółka będąc drugim w kolejności podatnikiem, nie posiada siedziby w państwie członkowskim, w którym kończy się transport, tj. w Polsce (Spółka ma siedzibę działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii);
Spółka, zarówno wobec Dostawcy Unijnego jak i Polskiego Kontrahenta, stosuje ten sam numer dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT, nadany przez państwo członkowskie inne niż państwo rozpoczęcia i zakończenia transportu;
Polski Kontrahent stosuje dla celów transakcji numer VAT przyznany w państwie, w którym kończy się transport lub wysyłka (tj. polski numer VAT UE);
Polski Kontrahent jest wskazany przez Spółkę jako zobowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów w ramach procedury uproszczonej. W tym celu Spółka wystawia na rzecz Polskiego Kontrahenta fakturę VAT, zgodnie z wymogami art. 136 ustawy o VAT. Faktura będzie zawierała stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez Polskiego Kontrahenta.

Zdaniem Spółki, na możliwość rozliczenia przedmiotowej transakcji w ramach procedury uproszczonej nie wpływa fakt, że Spółka została zarejestrowana dla potrzeb VAT w Polsce. Spółka nie będzie bowiem używała polskiego numeru VAT na cele danej transakcji trójstronnej.

Spółka zauważa, że regulacje ustawy o VAT dotyczące procedury uproszczonej w art. 135-138 nie wskazują na konieczność braku rejestracji w kraju zakończenia transportu towaru. Regulacje te wskazują jedynie na stosowanie właściwego numeru identyfikacyjnego, którym nie może być numer przyznany przez kraj rozpoczęcia bądź zakończenia wysyłki.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej praktyce interpretacyjnej. Przykładowo:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2018 r., sygn. 0114- KDIP1-2.4012.349.2018.1.KT, przyznając rację podatnikowi wnioskującemu o wydanie powyższej interpretacji i odstępując od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny potwierdził, że:

„(...) w przypadku wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, w których Wnioskodawca występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw posługiwał się numerem identyfikacyjnym nadanym mu w Austrii, zastosowanie znajduje procedura uproszczona określona w art. 135 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT. Na powyższe niewątpliwie nie wpływał fakt rejestracji Wnioskodawcy dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce i posiadanie przez Wnioskodawcę nadanego w Polsce numeru identyfikacyjnego VAT”;

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 7 sierpnia 2017 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.229.2017.2.SM, wskazał że:

„na prawo do rozliczenia transakcji przy zastosowaniu procedury uproszczonej nie wpływa bowiem fakt, że Wnioskodawcy nadany został numer identyfikacyjny do celów podatku VAT również w Polsce. Podmioty posiadające numery identyfikacyjne VAT w kilku krajach mają bowiem możliwość samodzielnego decydowania o tym, który z numerów zostanie podany dla konkretnej transakcji. Tym samym Wnioskodawca ma prawo posłużyć się niemieckim numerem VAT pomimo, że jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku VAT i rozliczyć przedmiotową transakcję zgodnie z przepisami niemieckimi w zakresie jej udokumentowania”,

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 2 grudnia 2016 r. sygn. 1462 IPPP3.4512 645.2016.3.ISK, przyznając rację podatnikowi wnioskującemu o wydanie powyższej interpretacji i odstępując od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny potwierdził, że:

„Ponadto, przepisy ustawy o VAT, a w szczególności art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT wskazujący na warunki pozwalające na zastosowanie procedury uproszczonej nie przewidują wyłączenia możliwości zastosowania procedury uproszczonej, w przypadku gdy drugi w kolejności podatnik (jak np. Spółka) otrzymała również numery nadane przez państwa rozpoczęcia czy zakończenia transportu. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, dopóki Spółka nie zastosuje polskiego numeru VAT wobec Dostawcy i Kontrahenta dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT, dopóty transakcje zawierane w warunkach określonych w stanie faktycznym niniejszego wniosku będą mogły korzystać z uproszczenia przewidzianego dla wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych”.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz stanowisko organów podatkowych przedmiotowym zakresie, w ocenie Spółki, w przypadku opisywanych wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, w których Spółka występując jako drugi podmiot w łańcuchu dostaw posługuje się numerem identyfikacyjnym nadanym przez kraj UE inny niż Polska i kraj rozpoczęcia transportu, Spółka może zastosować dla potrzeb dokonanych transakcji procedurę uproszczoną uregulowaną w przepisach art. 135-138 ustawy o VAT.

Ewentualne powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce a procedura uproszczona

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT jednym z warunków umożliwiających zastosowanie procedury uproszczonej przy wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych jest brak posiadania przez drugiego w kolejności podatnika VAT dokonującego dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT, siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka.

Spółka zauważa, że definicja „siedziby” oraz „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. (dalej „Rozporządzenie”).

Zgodnie z art. 10 Rozporządzenia „miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika” jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa. W celu ustalenia tego miejsca, uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa, i miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa. W przypadku gdy te kryteria nie pozwalają z całkowitą pewnością określić miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika, decydującym kryterium jest miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem.

W myśl natomiast art. 11 Rozporządzenia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wynika z powyższego, w systemie podatku VAT funkcjonują dwie odrębne instytucje prawne - siedziba oraz stałe miejsce prowadzenia działalności, które posiadają określone, przypisane im cechy. W związku z tym, że nie są to instytucje tożsame, wystąpienie określonych skutków podatkowych z nimi związanych należy analizować odrębnie dla każdego z tych pojęć.

W konsekwencji, jeżeli w ustawie o VAT określone skutki podatkowe związane są z wystąpieniem siedziby działalności gospodarczej nie można uznać, że automatycznie dotyczą one także stałego miejsca prowadzenia działalności. Świadczy o tym fakt, że Ustawodawca konstruując przepisy ustawy o VAT, na potrzeby określenia skutków prawnych wprost wskazuje przypadki kiedy dotyczą one obu tych instytucji - np. w przypadku przepisów art. 89 ust. 1 pkt 3 bądź 28b ustawy o VAT.

Jednocześnie wskazać należy, że przy dokonywaniu wykładni normy prawnej, pierwszeństwo należy przyznać językowym metodom wykładni, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości sięgać po wykładnię systemową lub celowościową. Tezę o pierwszeństwie wykładni literalnej potwierdził przykładowo NSA w wyroku z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1542/09, gdzie wskazał, „iż przy wyjaśnieniu treści przepisu podstawowe znaczenie ma wykładnia językowa, a pozostałe dyrektywy mogą jedynie być pomocne dla odczytania właściwego sensu normy”. W przypadku art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT sens tego uregulowania jest wyraźnie określony i nie pozostawia pola do jego interpretacji przez pryzmat wykładni innych niż językowa Gdyby bowiem ustawodawca chciał objąć tym przepisem zarówno siedzibę jak i stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie ograniczyłby się do klarownego wskazania tylko pierwszego z tych pojęć. Tym samym objęcie zakresem przepisu art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT także stałego miejsca prowadzenia działalności nie znajduje uzasadnienia w treści tego przepisu.

Biorąc zatem pod uwagę zarówno literalne brzmienie powyższych przepisów, dotychczasowe stanowisko organów podatkowych w tym zakresie oraz zakładając racjonalne działanie ustawodawcy, w ocenie Spółki, w przypadku ewentualnego rozpoznania w przyszłości na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, będzie ona miała nadal prawo do skorzystania z uproszczonej procedury rozliczenia podatku VAT dotyczącej wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest co do zasady podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Jednakże, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Do zasad opodatkowania dostawy towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych) - tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu – odnosi się art. 7 ust. 8 ustawy, który stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe. Cechą wszystkich transakcji łańcuchowych jest to, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy. Przy czym, w przypadku transakcji trójstronnych nie przyporządkowuje się transportu lub wysyłki do konkretnej dostawy.

Na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast przez procedurę uproszczoną – w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy – rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Przepis art. 136 ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106e, następujące informacje:

adnotację „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu” lub „VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE”;
stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

Przy czym, zgodnie z art. 136 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w procedurze uproszczonej ostatnim w kolejności podmiotem jest podatnik wymieniony w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem w rozumieniu art. 15, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 97, a drugim w kolejności podatnikiem jest podatnik podatku od wartości dodanej określony w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, który posługuje się w procedurze uproszczonej numerem identyfikacyjnym wydanym mu na potrzeby tego podatku przez państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska, z uwzględnieniem obowiązujących w tym innym państwie członkowskim przepisów w zakresie dokumentowania tej procedury.

Trzeba zaznaczyć, że na potrzeby ww. przepisów art. 135-136 ustawy, przez „VAT” rozumie się podatek i podatek od wartości dodanej (art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy).

W świetle powyższych regulacji, procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej pozwala na:

objęcie obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, z tytułu dostawy pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu;

uznanie, że doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.

Zatem pomimo, że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT, jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru. Z uwagi na zastosowanie dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej procedury uproszczonej rozliczania podatku VAT, obowiązki rejestracyjne dla celów VAT są ograniczone w stosunku do drugiego podatnika w łańcuchu, a podatek jest rozliczany przez ostatniego podatnika.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że transakcja trójstronna ma miejsce wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki: uczestnikami są trzej podatnicy z różnych państw Unii Europejskiej, każdy z podatników jest zarejestrowany w innym państwie na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, dostawa towaru formalnie odbywa się między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności, natomiast towar jest fizycznie wydawany przez pierwszego bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi i jest transportowany z terytorium jednego państwa unijnego na obszar drugiego państwa UE. Przy czym - jak wyżej wskazano - w przypadku transakcji trójstronnych nie przyporządkowuje się transportu lub wysyłki do konkretnej dostawy. Jednakże, przesłanką uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną jest warunek, by transport został dokonany przez pierwszego lub drugiego uczestnika obrotu lub na ich rzecz.

Łączne zrealizowanie powyższych warunków (wynikających z art. 135 ust. 1 ustawy) umożliwia zakwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej. Jeżeli chociaż jeden z tych warunków nie jest spełniony, dostawa nie może być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną dokonywaną w procedurze uproszczonej, a co za tym idzie musi być opodatkowana na zasadach ogólnych.

Z treści wniosku wynika, że Spółka jest podmiotem z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii. Działalność handlowa Spółki obejmuje szeroki zakres towarów, w tym maszyn i urządzeń. Spółka działa jako pośrednik w różnych gałęziach handlu, a także wspomaga transakcje, zapewniając wiedzę specjalistyczną w zakresie finansowania, logistyki i zarządzania ryzykiem, zdobytą dzięki wieloletniemu doświadczeniu w handlu międzynarodowym. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT w Wielkiej Brytanii oraz w wielu innych krajach (m.in. w Holandii i w Niemczech). Spółka jest także zarejestrowana na cele transakcji wewnątrzwspólnotowych w tych krajach. Jednocześnie Spółka dokonała rejestracji jako polski podatnik VAT czynny, w tym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W Polsce istnieje również przedstawicielstwo firmy A. (od której Spółka jest zależna), którego funkcje biznesowe ograniczają się wyłącznie do gromadzenia informacji (personel biura zajmuje się wyłącznie pozyskiwaniem informacji). Przedstawicielstwo to nie kupuje/nie sprzedaje towarów ani usług w Polsce, ani poza Polską.

Spółka realizuje transakcje podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, w tym import towarów, krajową dostawę towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce, Spółka bierze udział w tzw. transakcjach trójstronnych (uregulowanych w art. 135-138 ustawy o VAT).

W związku z powyższym, Spółka nabywa towary od dostawcy mającego siedzibę w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska (np. w Holandii, „Dostawca Unijny”), który jest zarejestrowany w tym kraju unijnym jako podatnik VAT, w tym na cele transakcji wewnątrzwspólnotowych. Następnie, Spółka odsprzedaje zakupione od Dostawcy Unijnego towary, klientowi mającemu siedzibę na terytorium Polski i zidentyfikowanemu w Polsce jako podatnik VAT, w tym także dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych VAT (dalej: „Polski Kontrahent”).

W odniesieniu do powyższych transakcji trójstronnych Spółka informuje, że:

towary są transportowane bezpośrednio z terytorium kraju UE (w którym ma siedzibę Dostawca Unijny) na terytorium Polski;

transport towarów jest organizowany przez Dostawcę Unijnego lub przez Spółkę;

na potrzeby transakcji (w odniesieniu do Dostawcy Unijnego i Polskiego Kontrahenta) Spółka używa swojego unijnego numeru identyfikacyjnego VAT nadanego przez kraj UE inny niż Polska; ten numer VAT nie jest numerem identyfikacyjnym nadanym przez państwo członkowskie UE rozpoczęcia lub zakończenia transportu;

Dostawca Unijny korzysta z numeru unijnego VAT nadanego przez kraj UE, w którym posiada swoją siedzibę działalności gospodarczej;

Polski Kontrahent używa polskiego numeru VAT UE;

Polski Kontrahent jest wskazany przez Spółkę, jako podmiot zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w związku z dostawą realizowaną zgodnie z trójstronną procedurą uproszczoną;

Spółka wystawia fakturę spełniającą wymogi dotyczące zastosowania procedury uproszczonej, zgodnie z art. 136 ustawy o VAT;

Spółka nie ma siedziby działalności gospodarczej w Polsce (ani nie będzie jej mieć w przyszłości)

Biorąc pod uwagę treść złożonego wniosku w kontekście wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie spełnione są przesłanki wynikające z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy, zatem Wnioskodawca na podstawie tego przepisu uprawniony jest do zastosowania procedury uproszczonej do opisanych transakcji trójstronnych. Oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski. Podatnikiem z tego tytułu w Polsce będzie natomiast trzeci (ostatni) podmiot w łańcuchu – podatnik polski, wskazany przez Wnioskodawcę (drugiego w kolejności podatnika) jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Jednoczenie Wnioskodawca wskazał, że nie jest wykluczone, że w przyszłości zgromadzi odpowiednie stałe zaplecze personalne i techniczne, które spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wydane na jej podstawie nie definiuje pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności” jak też nie sprecyzuje co należy rozumieć pod pojęciem „siedziby podatnika.”

W tym celu o należy się odwołać należy się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.)

Zgodnie z art. 10 ust. 1-3 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, na użytek stosowania art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112/WE „miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika” jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa. W celu ustalenia miejsca, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa, i miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa. W przypadku gdy te kryteria nie pozwalają z całkowitą pewnością określić miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika, decydującym kryterium jest miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem. Sam adres pocztowy nie może być uznany za miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika.

Z kolei art. 11 ust. 10-3 ww. rozporządzenia stanowi, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednym z warunków umożlwiających zastosowanie procedury uproszczonej określonej w ar. 135 ust. 1 pkt 4 jest warunek, że drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka.

Jak słusznie zauważył Wnioskodawca, w przepisie tym mowa jest o siedzibie działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka, a nie o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium tego kraju.

Zatem, w przypadku, gdy Wnioskodawca zgromadzi odpowiednie stałe zaplecze personalne i techniczne, które spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a więc na terytorium kraju, w którym kończy się transport lub wysyłka towaru, Wnioskodawca będzie miał możliwość zastosowania procedury uproszczonej do opisanych we wniosku transakcji trójstronnych, pod warunkiem, że nie będzie posługiwał się polski numerem identyfikacyjnym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

W tym miejscu podkreślić należy, że w niniejszej interpretacji w zakresie pytania nr 2, jako element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przyjęto za Wnioskodawcą, że zgromadzenie w przyszłości odpowiedniego stałego zaplecza personalnego i technicznego spowoduje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin