• pracowników działu technologicznego do spraw nowych wyrobów,
  
• project menagera,
  
• pracowników działu modelarni,
  
• pracowników działu planowania,
  
• pracowników działu jakości,

• koszty materiałów wykorzystanych do produkcji (adaptacji) modelu, takie jak drewno, sklejka, metal, tworzywa, kleje, farby, szpachle, wkładki metalowe,
  
• koszty materiałów zużytych do przygotowania form, takie jak żywice, utwardzacze oddzielacze, pokrycia ognioodporne, kształtki szamotowe, filtry ceramiczne, dodatki do mas, otuliny,
  
• koszty materiałów zużytych do produkcji serii próbnej wyrobów, przez co rozumie się m.in. koszt materiałów wsadowych do pieca takich jak określone typy złomu, koks, tlen, surówka przeróbcza lub specjalna, żelazostopy, dodatki stopowe, modyfikatory, druty lub zaprawy do wykonania żeliw sferoidalnego (jeżeli odlew jest z takiego materiału) oraz materiały zużyte już po wybiciu odlewu takie jak m.in. śrut, farby, zużyte tarcze szlifierskie,
  
• koszty mediów (w tym energii elektrycznej) zużytych na etapie tworzenia modelu jak również produkcji serii próbnej,

Wskazany powyżej katalog wydatków ma charakter przykładowy (tj. Spółka ponosi również inne typy wydatków) ale wymienione powyżej pozycje mają najbardziej istotny charakter.

W uzupełnieniu informacji na temat kosztów amortyzacji. Spółka wskazuje, że jeżeli nabywane wyposażenie spełnia definicję środków trwałych zawartą w art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), Spółka ujmuje nabywane aktywa w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jeżeli cena nabycia materiałów i wyposażenia nie przekracza kwoty 10.000 zł. Spółka, co do zasady, dokonuje jednorazowych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16f ust. 3 in fine ustawy o CIT. W przypadku nabycia materiałów i wyposażenia, których wartość przekracza 10.000 zł. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej. W przypadku wyposażenia, które nie spełnia definicji środka trwałego (klisze badawcze RTG), ponoszone przez Spółkę wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z ogólnymi zasadami.

Wnioskodawca podkreśla, że do środków trwałych związanych z działalnością badawczo-rozwojową nie przypisuje samochodów osobowych oraz budynków, zgodnie z art. 18d ust. 3 ustawy o CIT.

Proporcjonalne ustalenie kosztów związanych ze środkami trwałymi.

W związku z tym, że niektóre środki trwałe używane są przez Spółkę także w celach związanych z działalnością operacyjną, niestanowiącą działalności badawczo-rozwojowej, Spółka opracowała metodę pozwalającą określić stopień wykorzystywania danego środka trwałego w działalności badawczo-rozwojowej.

Powyższe wyodrębnienie środków trwałych związanych z działalnością B+R jest możliwe dzięki opracowanemu kluczowi alokacji, bazującemu na proporcji wykorzystania danego środka trwałego do projektów związanych z działalnością B+R w stosunku do jego ogólnego wykorzystania. Podstawą wyliczenia proporcji jest faktyczne wykorzystanie danego środka trwałego do działalności badawczo- rozwojowej.

Zgodnie z tym modelem, Spółka ustala stopień wykorzystania środka trwałego do działalności B+R biorąc pod uwagę:

• zarejestrowany czas pracy danej maszyny/urządzenia na wykonywanie zleceń zakwalifikowanych jako B+R,
• zarejestrowany czas pracy pracowników wykonujących zlecenia B+R,
• inne klucze alokacji, których wykorzystanie jest bardziej adekwatne do sposobu działania danego środka trwałego.
  
  

W oparciu o wskazane powyżej klucze alokacji Spółka dokonuje proporcjonalnego podziału odpisów amortyzacyjnych w celu wyodrębnienia tej wartości odpisu, która jest związana z prowadzoną działalnością badawczo-rozwojową. Spółka nie wyklucza stosowania w przyszłości innych kluczy alokacji związanych z wyliczeniem właściwej wartości odpisu amortyzacyjnego, przypadającej na stopień wykorzystania danego środka trwałego w działalności badawczo-rozwojowej Spółki.

Na tym etapie wniosku Spółka wskazuje również, że stosuje wskazane powyżej klucze alokacji do przypisania do działalności B+R również innych kosztów, których nie jest w stanie wyliczyć w sposób bezpośrednio. Do puli tych kosztów Wnioskodawca zalicza przede wszystkim koszty mediów, w tym koszty energii elektrycznej oraz gazu ziemnego. Powodem, dla którego Wnioskodawca jest zmuszony do proporcjonalnego rozliczenia kosztów wskazanych w zdaniu poprzednim, jest brak fizycznej możliwości ich dokładnego wyliczenia (m.in. brak odpowiedniej infrastruktury dotyczącej liczników energii na poszczególnych urządzeniach).

Rozliczenie kosztu materiałów wsadowych.

Ze względu na specyficzny charakter zagadnienia jakim jest rozliczanie materiałów wsadowych do pieca (materiały, z których wykonywana jest partia próbna odlewu), Wnioskodawca zdecydował się opisać to zagadnienie w sposób indywidualny. Wytworzenie określonego stopu żeliwa wymaga przeprowadzenia procesu odlewniczego, który ma typowo charakter dwustopniowy ze względu na stosowaną technologię (proces duplex). W pierwszym kroku wytwarzane jest żeliwo bazowe, stanowiące zaczyn wytwarzany w tzw. żeliwiaku lub piecu indukcyjnym. W celu wytworzenia żeliwa bazowego Spółka musi zużyć (stopić) określone typy materiałów, takich jak złom, surówka przeróbcza przy pomocy koksu odlewniczego. Żeliwo bazowe zostaje następnie przerobione w piecu indukcyjnym na docelowy gatunek żeliwa, z którego mają być wykonane odlewy. W procesie wytwarzania żeliwa docelowego dodawane są składniki takie jak np. złom stalowy czy miedziany, żelazomangan, nawęglacz grafitowy i inne.

Wymaga podkreślenia, iż niecałe żeliwo bazowe, powstałe w etapie pierwszym, jest wykorzystywane w całości do wytworzenia partii określonego żeliwa docelowego (brak proporcji 1:1). Innymi słowy, stworzona partia żeliwa bazowego może być wykorzystana do stworzenia kilku różnych partii żeliwa docelowego. Warto wspomnieć, że w działalności Wnioskodawcy występuje przeszło 200 różnych typów żeliwa. Finalnie, żeliwo bazowe również może być wykorzystane do produkcji odlewu. W praktyce pojawia się również problem wykorzystania kilku różnych partii żeliwa bazowego, do wykonania partii żeliwa docelowego. Wymaga również stwierdzenia, że niecała partia wykonanego żeliwa docelowego zostaje wykorzystana na jeden produkt (jedną serię odlewów). Z wykonanej partii żeliwa docelowego może być wykonany szereg odmiennych odlewów tj. zostaje on podzielone na różne produkty.

Dwustopniowy proces wytwarzania żeliwa powoduje, że powstaje trudny do przezwyciężenia problem z jednoznacznym wyliczeniem wartości materiałów zużytych do wykonania danego zlecenia (partii odlewów). Ze względu na sposób tworzenia i wykorzystywania partii żeliwa bazowego i docelowego Wnioskodawca nie ma możliwości powiązania finalnie stworzonego odlewu z określonymi fakturami zakupowymi, potwierdzającymi wartość nabycia danych materiałów. Wnioskodawca jest jednak w stanie powiązać zużyte materiały z danym typem żeliwa wykonanym w danym miesiącu. W konsekwencji, Spółka jest w stanie określić średni koszt wytworzenia 1 kilograma (jednostka rozliczeniowa) żeliwa danego typu w oparciu o cenę materiałów zużytych w danym miesiącu. Wartość średniego kosztu wytworzenia danego typu żeliwa w poszczególnych miesiącach różni się ze względu na wartość materiałów pobranych z magazynu do jego wytworzenia. Ustaloną w ten sposób wartość jednostki rozliczeniowej żeliwa docelowego należy przemnożyć przez masę wykonanych odlewów, aby uzyskać wartość materiałów wsadowych zużytych do ich produkcji.

Ze względu na brak innej możliwości wyliczenia wartości materiałów zużytych do wytworzenia partii próbnych odlewów klasyfikowanych jako nowe wyroby. Wnioskodawca wykorzystuje opisaną powyżej metodę do wyliczenia wartości materiałów wsadowych jako kosztów kwalifikowanych w myśl art. 18d ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT.

Dokumentowanie ponoszonych wydatków.

W trakcie 2020 r. Spółka rozpoczęła odrębne ewidencjonowanie wydatków związanych z opisaną powyżej działalnością badawczo-rozwojową poprzez ewidencję prowadzoną na kontach pozabilansowych, na które są księgowane koszty związane z działalnością badawczo-rozwojową. Spółka prowadzi również ewidencję czasu pracy pracowników, pozwalającą na ustalenie jaki stopień ich czasu pracy w danym miesiącu został przeznaczony na realizowanie zadań związanych z działalnością badawczo-rozwojową. Spółka dokonuje więc wyodrębnienia kosztów związanych z działalnością badawczo-rozwojową w swojej ewidencji rachunkowej w myśl art. 9 ust. 1b ustawy o CIT.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje również, że nie korzystał i nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 i 34a ustawy o CIT. Wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu prowadzonej przez nią działalności badawczo-rozwojowej nie są Wnioskodawcy zwracane w żadnej formie, jak również nie są odliczane od podstawy opodatkowania. Jeżeli Wnioskodawca uzyskuje jakieś formy dofinansowania (zwrotu wydatków) na przykład na poczet wynagrodzeń lub zakupu materiałów, takie wydatki zostają bezwzględnie wyłączone z kalkulacji kosztów kwalifikowanych działalności badawczo-rozwojowej. Wnioskodawca nie uzyskuje co do zasady przychodów ze źródła zyski kapitałowe, lecz nawet w sytuacji ich uzyskania, nie planuje rozliczenia ulgi na działalność B+R z dochodami uzyskanymi z tego źródła.

Opisane powyżej wydatki związane z prowadzeniem działalności badawczo-rozwojowej są dla Spółki kosztami uzyskania przychodu tj. spełniają wymogi wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz nie zostały ujęte w treści art. 16 tej ustawy. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT. Wnioskodawca oświadcza, że prowadzone prace badawczo-rozwojowe nie stanowią i nie będą stanowić badań podstawowych w rozumieniu art. 4a pkt 27 lit. a ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku pismem z 24 lipca 2020 r. (data wpływu 29 lipca 2020 r.) Spółka wskazała, że nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1402 ze zm.).

Spółka wskazuje również, że we wniosku oświadczyła, że: „Wnioskodawca podkreśla, że do środków trwałych związanych z działalnością badawczo-rozwojową nie przypisuje samochodów osobowych oraz budynków, zgodnie z art. 18d ust. 3 ustawy o CIT”.

W potwierdzeniu tej informacji Wnioskodawca wskazuje, że nie planuje zaliczać do kosztów kwalifikowanych odpisów amortyzacyjnych (ich części) dotyczących budowli, budynków oraz lokali. Amortyzacja (część) którą Wnioskodawca chce ująć w kosztach kwalifikowanych nie dotyczy więc budowli, budynków oraz lokali będących odrębną własnością.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy prowadzona przez Spółkę działalność w zakresie opracowywania nowych wyrobów stanowi działalność badawczo-rozwojową w postaci prac rozwojowych w myśl art. 4a pkt 26 w związku z pkt 28 ustawy o CIT?
2. Czy fakt uwzględnienia kosztów działalności B+R w kalkulacji wynagrodzenia za wykonane usługi/dostarczone towary na rzecz klientów Spółki wpływa na możliwość zaliczenia do wydatków kwalifikowanych w rozumieniu art. 18d ust. 1 ustawy o CIT?
3. Czy część odpisu amortyzacyjnego od przedstawionych we wniosku środków trwałych, w proporcji w jakiej są one wykorzystywane do opisanej działalności badawczo-rozwojowej, stanowi koszt kwalifikowany Wnioskodawcy w rozumieniu art. 18d ust. 3 ustawy o CIT?
4. Czy koszty nabycia materiałów i surowców niezbędnych do wykonania opisanych narzędzi formierskich (model, rdzennice, rdzenie) wykorzystanych zarówno do partii próbnej nowego wyrobu jak i do produkcji seryjnej, stanowią dla Wnioskodawcy koszty kwalifikowanych w myśl art. 18d ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Prowadzona przez Spółkę działalność w zakresie opracowywania nowych wyrobów stanowi działalność badawczo-rozwojową w postaci prac rozwojowych w myśl art. 4a pkt 26 w związku z pkt 28 ustawy o CIT.

Ad 2.

Fakt uwzględnienia kosztów działalności B+R w kalkulacji wynagrodzenia za wykonane usługi/dostarczone towary na rzecz klientów Spółki nie wpływa na możliwość zaliczenia do wydatków kwalifikowanych w rozumieniu art. 18d ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności, fakt zbycia partii próbnych nowych wyrobów nie wpływa na możliwość zaliczenia kosztów poniesionych na ich wytworzenie do kosztów kwalifikowanych w myśl art. 18d ust. 1 ustawy o CIT.

Ad 3.

Część odpisu amortyzacyjnego od przedstawionych we wniosku środków trwałych, w proporcji w jakiej są one wykorzystywane do opisanej działalności badawczo-rozwojowej, stanowi koszt kwalifikowany Wnioskodawcy w rozumieniu art. 18d ust. 3 ustawy o CIT.

Ad 4.

Koszty nabycia materiałów i surowców niezbędnych do wykonania opisanych narzędzi formierskich (model, rdzennice, rdzenie) wykorzystanych zarówno do partii próbnej nowego wyrobu jak i do produkcji seryjnej, stanowią dla Wnioskodawcy koszty kwalifikowanych w myśl art. 18d ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1.

Definicja działalności badawczo-rozwojowej została zamieszczona w art. 4a pkt 26 ustawy o CIT. Zgodnie z treścią tej regulacji, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności badawczo-rozwojowej - oznacza to działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Posługując się pojęciami badań naukowych i prac rozwojowych na gruncie ustawy o CIT Ustawodawca odwołuje się do regulacji ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (art. 4a pkt 27 i 28 ustawy o CIT). Zgodnie z właściwymi przepisami Prawa o szkolnictwie wyższym przez:

• badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;
  
• badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

W świetle powołanej wyżej definicji działalności badawczo-rozwojowej na gruncie ustawy o CIT, dla potrzeb uznania, że prowadzona działalność jest działalnością B+R, istotne jest, aby podatnik brał czynny udział w procesie badawczym lub pracach rozwojowych. Działalność B+R musi zatem posiadać twórczy charakter - w tym zakresie różni się ona od standardowej działalności gospodarczej podatnika tym, że ma na celu stworzenie nowego przedmiotu (produktu), czy też wytworzenie nowego stanu rzeczy w postaci wiedzy lub technologii.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że posłużenie się przez ustawodawcę sformułowaniem „twórczy charakter” sugeruje, że działalność badawczo-rozwojowa to taka aktywność, która nastawiona jest na tworzenie nowych i oryginalnych rozwiązań, często o charakterze unikatowym, niepowtarzalnym, specyficznym, które nie mają odtwórczego charakteru.

W zakresie tego pojęcia można wspierać się ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1231 z późn. zm.), która definiuje pojęcie utworu, a zgodnie z którą przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W efekcie rodzaj działalności podatnika, w której może powstać utwór, jest bardzo szeroki.

Jednocześnie, należy zauważyć, że przedmiotem prac badawczo-rozwojowych może być także produkt, usługa czy proces, które nie stanowią utworu w rozumieniu prawa autorskiego, a jedynie charakteryzują się „twórczym charakterem” prac. Zgodnie zaś z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (źródło: www.sjp.pwn.pl), przymiotnik „twórczy” oznacza: 1. „mający na celu tworzenie; też: będący wynikiem tworzenia”, 2. „dotyczący twórców”.

Działalność polegająca na badaniach naukowych lub pracach rozwojowych, zgodnie z ustawą o CIT, powinna być ponadto prowadzona w sposób regularny, przez pewien okres czasu, zgodnie z pewną przyjętą metodyką postępowania. Przesłankę tę można rozumieć jako zakaz obejmowania ulgą wyłącznie incydentalnych działań podatnika. Tak stwierdził m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 8 stycznia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.330.2017.1.JS.

Ostatnią przesłanką uznania konkretnej działalności za działalność badawczo-rozwojową jest konieczność nakierowania tej działalności na zwiększanie zasobów wiedzy podatnika/przedsiębiorcy. Przesłanka ta ma eliminować próby uznawania standardowej działalności gospodarczej podatnika za działalność badawczo-rozwojową. Celem pierwszej jest bowiem przede wszystkim wypracowanie zysku, zaś drugiej zwiększanie zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych rozwiązań. Nie wyklucza to naturalnie celu zarobkowego takiej działalności, który jednak w tym wypadku nie jest celem głównym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego wniosku trzeba stwierdzić, iż działalność Spółki wykonywana w zakresie opracowania nowy wyrobów (nowych typów odlewów) ma charakter twórczy. Z jednej strony działalność prowadzona przez Spółkę w ramach każdego z nowych wyrobów jest nakierowana na stworzenie nowych zaawansowanych rozwiązań technicznych w celu wytworzenia nowego produktu (wykorzystującego zdobyte doświadczenie i wiedzę), odpowiadającego wymaganiom klienta. Ponadto opisana działalność B+R zmierza do rozwinięcia posiadanej przez Spółkę wiedzy i technologii w zakresie produktów stanowiących odlewy żeliwne.

Potwierdzeniem powyższego twierdzenia jest konieczność każdorazowego przeprowadzenia skomplikowanych prac rozwojowych w zakresie właściwej technologii wykonania odlewu, połączonej z przeprowadzeniem symulacji oraz wykonaniem partii próbnej. Wymaga podkreślenia, że z perspektywy Wnioskodawcy każdy z odlewów kwalifikowanych do grupy nowych wyrobów jest nowym lub znacząco ulepszonym produktem, dotychczas nie oferowanym na rynku przez Spółkę. Wytworzenie nowego wyrobu wymaga wykorzystania aktualnej wiedzy technicznej w celu stworzenia nowej metody wykonywania odlewów, która pozwoli na uzyskanie nowego produktu. Czytelnym przykładem tego typu sytuacji jest stworzenie odlewu z nowego rodzaju żeliwa, dotychczas niewykorzystywanego. Kwestią powszechnie zrozumiałą jest fakt, iż różne rodzaje metali posiadają odmienne właściwości i wymagają odrębnego procesu obróbki. Stworzenie określonego (nowego) rodzaju odlewu z dotychczas niestosowanego stopu metalu wymaga twórczej pracy zespołu osób w celu opracowania technologii umożliwiającej osiągnięcie założonego celu.

Ze względów przedstawionych powyżej Wnioskodawca stoi na stanowisku, że prowadzona przez niego działalność w zakresie nowych wyrobów spełnia definicję prac rozwojowych i w konsekwencji dalej działalności badawczo-rozwojowej. W odniesieniu do opisanej działalności Spółki nie budzi ponadto wątpliwości, że działalność ta jest wykonywana w sposób systematyczny i nie ma charakteru jednorazowego, nadzwyczajnego. Spółka realizuje szereg projektów (kilkadziesiąt) w każdym roku swojej działalności.

Również cel działań Spółki, podejmowanych w ramach poszczególnych projektów związanych z nowymi wyrobami wpisuje się w cel zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów tej wiedzy do tworzenia nowych zastosowań, na co dowodem jest rosnąca jakość wytwarzanych odlewów i większa efektywność kosztowa i materiałowa prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. W ramach przykładu należy powołać interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 września 2019 r. (znak 0111-KDIB1-3.4010.332.2019.1.JKT) w której stwierdził on, iż:

„[...] działalność opisana we wniosku, tj. działalność związana z opracowaniem narzędzi do produkcji odlewów ciśnieniowych (w szczególności form, okrojnika, uchwytu obróbkowego) oraz z opracowaniem technologii produkcji odlewów ciśnieniowych oraz działalność w ramach realizacji Projektu mikrosprayingu stanowi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 4a pkt 26-28 uCIT. W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe”.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, na możliwość uznania wydatków związanych z działalnością B+R za koszty kwalifikowane (w myśl art. 18d ust. 1 ustawy o CIT) nie ma wpływu fakt, że wydatki te są w ostatecznym rozrachunku ponoszone przez klientów Spółki w postaci zakupu modelu (usługi jego adaptacji) czy też zakupu serii próbnych nowego wyrobu (uwzględnienia kosztów prac w wyliczeniu ceny za odlewy w ramach produkcji seryjnej).

Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 18d ust. 5 ustawy o CIT, koszty kwalifikowane podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższa regulacja nie znajduje zastosowania do sytuacji przedstawionej w opisanym stanie faktycznym.

W ocenie Wnioskodawcy ratio legis powyższej regulacji odnosi się do sytuacji dofinansowania podatnika ze środków publicznych (np. ze środków pochodzących z Unii Europejskiej). W zamierzeniu Ustawodawcy, celem powołanej regulacji było ograniczenie sytuacji uzyskania podwójnej korzyści przez podatnika - tj. sytuacji, w której za koszt kwalifikowany (zmniejszający dochód do opodatkowania) uznano by wydatki, które zostały podatnikowi zwrócone przez podmiot publiczny.

W przypadku Spółki takiego ryzyka nie ma, a fakt, że koszty wykonanych prac rozwojowych są następnie Spółce zapłacone przez jej klientów (w postaci wynagrodzenia za świadczone usługi/dostarczone towary), nie zmienia charakteru przeprowadzonych prac. Spółka uważa więc, że opisany fakt nie powinien wykluczać możliwości potraktowania poniesionych kosztów tych prac jako wydatków kwalifikowanych.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje szerokie potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, przykładowo w:

• z 16 listopada 2018 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.381.2018.2.MR),
  
• z 22 stycznia 2018 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.14.2018.1.APO),
  
• z 11 stycznia 2018 r. (Znak: 0111-KDIB1-3.4010.508.2017.1.MST).

Ad 3.

Zgodnie z art. 18d ust. 1 ustawy o CIT, podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność badawczo-rozwojową (koszty kwalifikowane). Natomiast, w myśl art. 18d ust. 3 ustawy o CIT, za koszty kwalifikowane uznaje się także dokonywane w danym roku podatkowym, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, z wyłączeniem samochodów osobowych oraz budowli, budynków i lokali będących odrębną własnością.

Aby rozstrzygnąć sens normatywny art. 18d ust. 3 ustawy o CIT, należy porównać użyte tam sformułowania z treścią art. 18d ust. 2 pkt 4 ustawy o CIT, gdzie wskazano, że za koszt kwalifikowany uznaje się odpłatne korzystanie z aparatury naukowo-badawczej wykorzystywanej wyłącznie w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej. Wnioskować można, że Ustawodawca, chcąc wprowadzić podobne ograniczenie w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych oraz wartości niematerialnych i prawnych, użyłby sformułowania jak w przytoczonym przepisie. Z braku takiego uregulowania wnioskować należy, że odpisy amortyzacyjne od środków trwałych mogą być uznane za częściowo wykorzystywane w działalności badawczo-rozwojowej, a w konsekwencji, w części odpowiadającej proporcji ich wykorzystywania w działalności badawczo-rozwojowej, mogą być uznane za koszty kwalifikowane.

W tej sytuacji za uzasadnione należy przyjąć stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca może, co do zasady, zaliczać do kosztów kwalifikowanych część wartości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od środków trwałych częściowo wykorzystywanych do działalności badawczo-rozwojowej (w części odpowiadającej ich wykorzystaniu na potrzeby prac badawczo-rozwojowych).

Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko zgodne z powyższą argumentacją (tj. pozwalające odliczyć w ramach ulgi na działalność badawczo-rozwojową odpisy amortyzacyjne od środków trwałych częściowo wykorzystywanych w działalności badawczo-rozwojowej) wyrażone zostało przykładowo przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2018 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.233.2018.JS).

Ad 4.

Odnosząc się do kwalifikacji wydatków związanych z wykonaniem narzędzi formierskich, Wnioskodawca wskazuje, że w Jego opinii spełniają one wszystkie konieczne warunki do uznania za koszt kwalifikowany działalności badawczo-rozwojowej w myśl art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT. Konieczność poniesienia wydatków na poczet wykonania modelu/rdzennic/rdzeni została czytelnie wykazana w stanie faktycznym wniosku. Bez wykonania opisanych narzędzi nie byłoby możliwe zweryfikowanie przeprowadzonych prac koncepcyjnych, a więc nie byłoby możliwe zakończenie prowadzonych prac rozwojowych. Opisana okoliczność jasno wskazuje na związek ponoszonych wydatków z prowadzoną działalnością badawczo-rozwojową.

Fakt, iż wydatki związane z działalnością badawczo-rozwojową, związane z wykonaniem (adaptacją) modelu i pozostałych narzędzi formierskich, zostają przez Spółkę wliczone do wartości wynagrodzenia za sprzedane towary nie stanowi okoliczności uniemożliwiającej zaliczenie ich do ulgi. W zakresie uzyskiwania przychodów w związku z prowadzonymi pracami B+R Wnioskodawca wskazuje na argumentację powołaną w uzasadnieniu stanowiska Spółki na pytanie nr 2 wniosku.

Kolejnym aspektem wymagającym podkreślenia jest sposób wykorzystania modelu i pozostałych narzędzi formierskich przez Wnioskodawcę. W treści art. 18d ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, Ustawodawca wskazuje, że kosztem kwalifikowanym są wydatki na nabycie materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością badawczo-rozwojową. Powołany przepis wymaga, aby pomiędzy nabyciem danego materiału a działalnością B+R zachodził bezpośredni związek tj., aby materiał ten był wykorzystany bezpośrednio w tej działalności. Przepis nie wyklucza z tej kategorii kosztów kwalifikowanych wydatków na nabycie materiałów, z których w ramach działalności B+R zostanie wykonane narzędzie jej służące lub też np. prototypy nowego wyrobu.

W przypadku Spółki, z nabytych materiałów i surowców są wykonywane narzędzia formierskie służące bezpośrednio działalności badawczo-rozwojowej w postaci wykonania partii próbnych nowego wyrobu (prototypu). Narzędzia te po zakończeniu prac rozwojowych mogą być wykorzystane do produkcji seryjnej nowych wyrobów (w przypadku modelu: co do zasady jako własność zamawiającego) lub ewentualnie do dalszych/innych prac B+R. Nie zmienia to jednak faktu, że podstawowym cele zużycia materiałów jest wytworzenie narzędzi formierskich do partii próbnych, a więc materiały te zostają zużyte bezpośrednio do działalności badawczo-rozwojowej (zużycie nie ma jednak charakteru trwałego).

Nie jest możliwe wymaganie, aby za koszt kwalifikowany mogły zostać uznane materiały, które zostają zużyte w sposób trwały tj. nie mogą być już wykorzystane w jakikolwiek inny sposób. Stanowisko takie oznaczałoby, że późniejsza zmiana przeznaczenia (np. sprzedaż prototypu nowego wyrobu) wykluczałaby rozliczenie kosztów danego materiału wykonania w ramach ulgi na działalność badawczo-rozwojową. Nie ma bowiem wątpliwości, że sprzedaż prototypu nowego wyrobu, czyli działanie wykonane po zakończeniu prac B+R, nie stanowi już czynności w ramach działalności B+R tj. nie służy jej bezpośrednio. Takie następcze działanie nie powinno mieć jednak wpływu na ocenę pierwotnego wykorzystania materiałów tj. zużycia ich do stworzenia prototypu nowego wyrobu.

Oczekiwanie, iż materiały zostaną w sposób trwały zużyte do działalności B+R wymagałoby od podatnika stałego śledzenia jak dany materiał jest wykorzystywany przez długi okres, szczególnie w przypadku materiałów takich jak metale. W wielu sytuacjach podatnik nie jest w stanie przewidzieć, jak raz zużyty materiał (np. do badań lub do partii próbnych) może być w odległej przyszłości wykorzystany ponownie w inny sposób.

W opinii Wnioskodawcy przedstawione powyżej uwagi oznaczają, że koszty związane z nabyciem materiałów i surowców, które mają na celu wytworzenie narzędzi formierskich stanowią koszt kwalifikowany w myśl art. 18d ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienić należy, że interpretacja została udzielona Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1-4. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 5 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.