2020.08.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.237.2020.1.MF
z 13 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2020 r. (data wpływu 19 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy kwoty, które będą przez Spółkę płacone do Operatora tytułem dofinansowania za nabywane przez pracowników zestawy obiadowe - będą stanowiły koszt uzyskania przychodu,
czy kwoty, którymi Operator ewentualnie obciąży Spółkę w związku ze zbyt niską wartością sprzedanych w danym miesiącu kalendarzowym zestawów obiadowych - będą mogły być zaliczone przez Spółkę do koszów uzyskania przychodów,
czy zryczałtowana opłata, którą Spółka będzie ponosiła na rzecz Operatora w związku z wyświadczeniem przez Operatora usług dodatkowych, oraz za gotowość ich świadczenia - będzie dla Spółki kosztem uzyskania przychodu

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy kwoty, które będą przez Spółkę płacone do Operatora tytułem dofinansowania za nabywane przez pracowników zestawy obiadowe - będą stanowiły koszt uzyskania przychodu,
czy kwoty, którymi Operator ewentualnie obciąży Spółkę w związku ze zbyt niską wartością sprzedanych w danym miesiącu kalendarzowym zestawów obiadowych - będą mogły być zaliczone przez Spółkę do koszów uzyskania przychodów,
czy zryczałtowana opłata, którą Spółka będzie ponosiła na rzecz Operatora w związku z wyświadczeniem przez Operatora usług dodatkowych, oraz za gotowość ich świadczenia - będzie dla Spółki kosztem uzyskania przychodu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Podatnik”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka jest zakładem produkcyjnym działającym w branży meblarskiej. Siedziba Spółki oraz główne miejsce prowadzenia działalności znajduje się w R. W zakładzie Spółki w R. jest zatrudnionych ok. 900 osób. W R. i okolicy - Spółka jest największym pracodawcą i dynamicznie się rozwija. W związku z zatrudnianiem pracowników Spółka jest także płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w związku z wypłacanymi wynagrodzeniami dla swoich pracowników.

R.jest położone ok. (…) km od P. na północ oraz ok. (…) km od P. na południe. W pobliżu R. znajdują się jednak także inne zakłady produkcyjne związane z szeroko rozumianą branżą meblarska i nie tylko, które stanowią dla Spółki konkurencję na rynku pracy.

R. jest dość trudnym rynkiem pracy. Pracodawcy muszą się starać o pozyskanie i utrzymanie dobrego pracownika. Spółka chce być postrzegana na lokalnym rynku jako bardzo dobry i atrakcyjny pracodawca, który zapewnia swoim pracownikom konkurencyjne warunki pracy i dobre możliwości rozwoju zawodowego. Między innymi dlatego, aby ściągnąć i zatrzymać wykwalifikowanych pracowników, także z okolic samego P. lub P. - Spółka musi gwarantować wysokie standardy związane z zatrudnieniem i tzw. warunkami około zatrudnieniowymi (np. programy motywacyjne).

Zdaniem Spółki, nieodzownym obecnie elementem funkcjonowania dużego i atrakcyjnego zakładu pracy, usytuowanego w takim właśnie miejscu jak R., winno być zapewnienie pracownikom stosownej bazy żywieniowej. Jest to związane m.in. z tym, że produkcja odbywa się na trzy zmiany, a na terenie zakładu nie funkcjonowała do tej pory żadna stołówka, która zapewniałaby (oferowałaby) pracownikom możliwość zjedzenia obiadu, śniadania lub lunchu. Wiele osób dojeżdżających spoza R. było niezadowolonych z faktu, że w innych firmach działają stołówki, a u Podatnika brak takiej możliwości.

Z tego też powodu Spółka podjęła starania zmierzające do otwarcia stołówki przyzakładowej. Spółka nie ma jednak doświadczenia w branży gastronomicznej. Uznała, że zatrudnienie własnego personelu w postaci kucharzy, dalszego personelu i organizowanie codziennego zaopatrzenia - nie byłoby dobrym rozwiązaniem z punktu biznesowego. Postanowiono skorzystać z firmy zewnętrznej (dalej: „Operator” lub „Operator Gastronomiczny”).

Pierwsze próby ściągnięcia na teren zakładu doświadczonego w branży gastronomicznej Operatora nie dały zadowalających rezultatów. Ostatecznie Spółka podjęła decyzję, że usytuuje na terenie zakładu obiekt, który będzie funkcjonował jako stołówka. Zakupiono specjalnie w tym celu zaprojektowany i przygotowany zestaw kilkunastu kontenerów. Obiekt na ten moment jest w fazie montażu i wkrótce zostanie ukończony. Spółka zapewni także stosowne wyposażenie obiektu stołówki w sprzęt AGD. Jest sprawą oczywistą, że w Obiekcie będzie zabudowana lada (bufet) oraz cześć typowo stołówkowa, tj. stoliki z krzesłami, przeznaczona na konsumpcję podanych posiłków w tym zestawów obiadowych. Bieżący porządek i prowadzenie stołówki - leżą w gestii Operatora.

Spółce udało się ostatecznie znaleźć Operatora Gastronomicznego, który zgodził się świadczyć obsługę gastronomiczną dla pracowników Spółki. Spółka nie ukrywa, że szukała Operatora mającego stosowne doświadczenie w branży gastronomicznej i dającego rękojmię, że pracownicy będą zadowolenia z jakości oferty.

Strony zamierzają podpisać umowę o współpracy. Na podstawie zapisów tej umowy Spółka odda w najem na okres nie krótszy aniżeli 3 lata obiekt stołówki (w/w zestaw kontenerowy). Z tego tytułu Spółka będzie obciążała Operatora Gastronomicznego stosowną kwotą czynszu miesięcznego.

Operator przyjął na siebie zobowiązanie, iż zatrudni na miejscu w R.: doświadczonego szefa kuchni, doświadczonego menadżera, kucharza i dwie pomoce kuchenne. Posiłki mają być przygotowywane na miejscu. Spółka zadbała, aby w codziennym menu były umieszczone także dania dla osób niejedzących mięsa.

Strony postanowiły w umowie, że Operator będzie dokonywał m.in. sprzedaży zestawów obiadowych (dalej zwane: „ZO”) oraz będzie dostarczał także inne posiłki bezpośrednio na rzecz pracowników Spółki. Dopuszczalne będzie także, aby z oferty Operatora skorzystały także inne osoby, które aktualnie przebywają na terenie zakładu Spółki (np. pracownicy kontrahentów, kontrahenci, pracownicy organów i urzędów administracji wykonujących określone czynności na terenie zakładu). Każda z tych osób będzie mogła zakupić zestaw obiadowy (ZO), ale możliwe będzie także zakupienie innego posiłku, przekąski (np. kanapka, baton, drożdżówka), napoje, etc. - korzystając z obsługi Operatora.

Wnioskodawca na potrzeby niniejszego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - przyjął, że w zakresie, w jakim dochodzić będzie do sprzedaży ZO, gdy będą one spożywane na miejscu w części stołówkowej Obiektu - będziemy mieli do czynienia z usługą gastronomiczną w rozumieniu Vatu.

Operator będzie wystawiał paragony na rzecz pracowników i inne osoby, które będą dokonywały zakupu żywności i/lub usług od Operatora na ternie zakładu Spółki. Zapewne możliwe będzie też, aby Operator wystawiał na żądanie tych osób i zgodnie z prawem - faktury VAT, jeśli taką możliwości dają lub obowiązek formułują w tym zakresie przepisy dotyczące VAT. Ta kwestia (tj. fakturowania) leży jednak w gestii już Operatora, a nie Spółki.

W umowie przewiduje się, że Operator nie będzie mógł obsługiwać klientów z zewnątrz (tzn. nie będzie to restauracja, do której mógłby wejść każdy „z ulicy”). Wynika to z faktu, że Spółka nie przewiduje, aby osoby z zewnątrz mogły wchodzić na teren zakładu. Możliwe będzie jednak, aby pracownik lub inna wymieniona wyżej osoba - zakupiły posiłek/ki także na wynos, w tym dla swoich bliskich lub członków rodziny.

Na podstawie analizy zapisów umownych oraz ustaleń stron umowy - można dojść do wniosku, że przewiduje się także, iż Operator ma zapewnić odpowiednio wysoki standard usług gastronomicznych. W zasadzie dzięki przyjętym zapisom umownym wykluczone jest, aby przedmiotem usługi gastronomicznej była żywność podgrzewana w mikrofalówkach lub dowożona na gotowo z zewnątrz. Strony, właśnie dla wykluczenia tego efektu i podniesienia atrakcyjności bazy żywieniowej dla pracowników, ustaliły obecność i zatrudnienie przez Operatora m.in. doświadczonego szafa kuchni oraz kucharza i menadżera.

W umowie przewidziano stałą cenę tylko dla ZO. Cena ta została określona na stałym poziomie 11 zł brutto za ZO. Przewidziano możliwość rewaloryzowania tej ceny jeden raz do roku. Możliwe też, że będzie ona ulegała zmianom.

W umowie przewiduje się, że każdy pracownik i tylko pracownik Spółki - będzie mógł skorzystać jeden raz na dzień z zakupu jednego ZO z dofinansowaniem ze strony Spółki jako pracodawcy. Dofinansowanie nie dotyczy innych posiłków lub usług gastronomicznych, które będzie świadczył Operator w Obiekcie, jak też innych oferowanych w jego ofercie produktów. Pracownik danego dnia może kupić sobie większą ilość ZO, ale z dofinansowania będzie korzystał tylko w zakresie jednego ZO.

Jeżeli pracownik danego dnia nie skorzystał z zakupu dofinansowanego ZO - to uprawnienie do skorzystania z dofinansowanego ZO nie przechodzi na kolejne dni. Pracownik ma możliwość skorzystać z dofinansowanego ZO - tylko raz dziennie i tylko w ramach jednego dnia.

Pracownikowi przysługuje prawo do nabycia ZO za dofinansowaniem tylko w dni dla niego robocze. To oznacza, że w dni, w których Pracownik nie świadczy pracy (np. urlop wypoczynkowy, macierzyński, rodzicielski, niezdolność do pracy z powodu choroby, opieki na chorym członkiem rodziny oraz dni ustalone jako wolne od pracy w Spółce) - nie ma on prawa do nabycia ZO za dofinansowaniem.

Planuje się wprowadzenie także Regulaminu Korzystania ze Stołówki, w którym będą określone zasady i warunki korzystania przez pracowników z dofinansowania do ZO. Regulamin wprowadzi Spółka, a każdy pracownik, który będzie chciał skorzystać z dofinansowania do ZO - będzie musiał zaakceptować warunki tego Regulaminu, składając stosowne oświadczenie, w którym wyrazi zgodę na przyjęte zasady i warunki (opisane m.in. w niniejszym wniosku). W Regulaminie wskazuje się, że Spółka nie prowadzi na terenie zakładu działalności gospodarczej w zakresie działalności związanej z wyżywieniem i nie jest stroną umów, których przedmiotem byłaby: usługa gastronomiczna, sprzedaż posiłków lub napojów na terenie Stołówki. Wskazuje się tam, że stroną umowy zawsze jest Operator. Pracodawca zatem nie ponosi względem pracowników odpowiedzialności w szczególności za jakość oferowanych przez Operatora posiłków i napojów.

W umowie przyjęto, że pracownik przy zakupie ZO za dofinansowaniem będzie okazywał personelowi Operatora swój identyfikator, którego noszenie obowiązuje na terenie zakładu każdego pracownika Spółki. Na terenie zakładu - ze względu na obowiązujące regulacje w zakresie polityki BHP - każda osoba jest bowiem zobowiązana posiadać stosowny identyfikator (także: gość, czyli „nie-pracownik”). Identyfikatory są wykonane w określonej technologii, a dla pracowników dodatkowo z paskiem magnetycznym na odwrocie i zdjęciem pracownika. Funkcjonuje niepowtarzalny numer indywidualnie przypisany do identyfikatora każdego pracownika, który to numer jest zapisany na pasku magnetycznym znajdującym się na odwrocie identyfikatora.

Zgodnie z treścią projektowanej umowy oraz dodatkowo Regulaminu - pracownik, aby skorzystać z zakupu ZO za dofinansowaniem będzie zobowiązany okazać, przy zakupie ZO za dofinansowaniem (i tylko w tym przypadku), w/w identyfikator. Pracownik Operatora, używając odpowiedniego czytnika dokona stosownego zeskanowania danych z paska magnetycznego (wyłącznie numer). Następnie przewiduje się, że pracownik Operatora wyda pracownikowi paragon na kwotę 11 zł. Pracownik Spółki będzie jednak zobowiązany uiścić tylko 7 zł. Dofinansowanie będzie miało stałą wartość. Obecnie przewiduje się, że będzie to 4 zł do ZO.

Dofinansowanie będzie realizowane przez Spółkę - ze środków obrotowych Spółki. Z dofinansowania do ZO - będą wyłącznie mogli skorzystać zatrudnieni na podstawie umowy o pracę.

Strony ustaliły, że Operator zapewnia rozwiązanie softwareowe oraz dysponuje sprzętem informatycznym, w tym czytnikami w odpowiedniej technologii. Chodzi o to, aby zeskanowane numery identyfikatorów, których użyli danego dnia pracownicy chcący tego właśnie dnia skorzystać z dofinansowanego ZO - mogły być zaraportowane do działu HR Spółki. Operator Gastronomiczny zobowiązuje się w umowie, że będzie przygotowywać miesięcznie i z dołu dla działu HR Podatnika - stosowny Raport. Raport będzie zawierać: nr identyfikatora zaczytany z paska magnetycznego, daty wydania ZO za dofinansowaniem dla danego nr identyfikatora oraz zbiorcze podliczenie wydanych ZO za dofinansowaniem w danym miesiącu. Raport będzie przekazywany przez Operatora, drogą elektroniczną oraz w określonym przez służby IT obu podmiotów - formacie. Przewiduje, się że Raport będzie musiał być przekazany w pierwszych 3 dniach roboczych miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy Raport. Termin ten może jednak w przyszłości ulec wydłużeniu lub skróceniu.

Dzięki otrzymaniu tego Raportu - pracownicy działu HR będą w stanie ustalić, z ilu obiadów w poprzednim miesiącu skorzystał pracownik. Spółka, jako płatnik PIT, będzie mogła dzięki temu łatwo oraz z dołu ustalić, jaką rzeczywistą wartość przychodu do opodatkowania można doliczyć danemu pracownikowi za ubiegły miesiąc.

Strony umowy jednocześnie postanowiły, że dzięki temu Raportowi - Spółka będzie w stanie dokonać zbiorczego przelewu kwoty dofinansowania, i to bezpośrednio na rzecz Operatora (to jest: jedna kwota za wszystkich pracowników, którzy w uprzednim miesiącu skorzystali z ZO za dofinansowaniem). Spółka będzie dokonywała przelewu dofinansowania zbiorczo w terminie 7 dni od otrzymania Raportu. Strony postanowiły w umowie, że przelew będzie realizowany bezpośrednio na rzecz Operatora - na podstawie noty obciążeniowej. Nota obciążeniowa będzie przesyłana do Spółki elektronicznie wraz z Raportem.

Strony w umowie współpracy wprowadziły także mechanizm, który ma zagwarantować dla Operatora określony poziom rentowności. Był to warunek, od którego Operator uzależniał podpisanie umowy i „wejście” do zakładu oddalonego tak znacznie od P. z takim projektem. Mianowicie do umowy wprowadzono następujące zapisy:

Bufet/stołówka będą otwarte codziennie, tj. w dni robocze w godzinach od 11 do 15. W przypadku jeśli Operator uzna, że jest zapotrzebowanie na wydłużenie godzin otwarcia Obiektu może być on otwarty do godziny 16.30.
Operator wprowadzi do codziennej sprzedaży menu dla pracowników Spółki według następujących założeń:
1. co najmniej jedna zupa dziennie,
2. 2 dania główne mięsne i 1 wegetariańskie, 2 dodatki skrobiowe, 3-4 warzywa/surówki
3. gramatura - Mięso (100-120 gr)
4. gramatura - Ryby (100-120 gr)
5. gramatura - Dania jednogarnkowe (180-220 gr)
6. gramatura - Dania wegetariańskie (250-350 gr)
7. gramatura - Surówki/warzywa gotowane 120-150 gr
8. gramatura - Dodatki skrobiowe 200 gr.
Operator i Spółka ustalają minimum sprzedażowe 5.500 Zestawów Obiadowych na 1 miesiąc, a Spółka gwarantuje sprzedaż miesięczną właśnie na takim co najmniej poziomie.
Operator i Spółka ustalają, że w przypadku mniejszej sprzedaży, aniżeli wskazana w ust. 3 powyżej, Operator będzie uprawniony, aby rozliczyć brakującą sprzedaż na podstawie poniższego wzoru:
wzór: 5.500 - X = Y
gdzie:
5.500 - oznacza minimum sprzedażowe ZO,
X - oznacza - faktyczną ilość sprzedanych ZO przez Operatora za dany miesiąc,
Y - oznacza - ilość niesprzedanych ZO, tj. brakujących do ustalonego minimum sprzedażowego.
Ustala się, że z tytułu nieosiągnięcia minimum sprzedażowego określonego w ust. 4 powyżej, Operator będzie uprawniony wystawić na Spółkę fakturę VAT obejmującą kwotę brutto obliczoną wg. poniższego wzoru:
Kwota do zapłaty przez Spółkę (brutto): Y x 11 zł
Operator jest zobowiązany do udostępnienia na każde żądanie Spółki wglądu do ksiąg handlowych lub/i wydania kopii raportów fiskalnych z kasy fiskalnej zainstalowanej w Obiekcie - celem wykazania, że ilość sprzedanych ZO jest niższa aniżeli 5.500 per/msc.
Jeżeli jednak spadek sprzedaży, o którym mowa powyżej będzie wynikiem niskiej jakości ZO, a fakt ten zostanie potwierdzony w drodze anonimowej ankiety wśród pracowników Spółki - wówczas Spółka wyznaczy Operatorowi dodatkowy 1 miesięczny okres na poprawę jakości ZO. Jeżeli jakość po upływie tego miesiąca nie ulegnie poprawie - wówczas Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty kwoty jak w ust. 4-5 powyżej, począwszy od kolejnego miesiąca następującego po miesiącu wskazanym w zdaniu pierwszym.
Powyższe zapisy mogą być w przyszłości korygowane przez strony w drobnym zakresie (np. gramatury, układ menu, godziny otwarcia, zamknięcia, etc.), ale istota regulacji powinna zostać zachowana.

W projektowanej umowie znalazł się także paragraf, w którym strony postanawiają, że:

Operator zobowiązuje się świadczyć obsługę gastronomiczną dla pracowników Spółki za pośrednictwem Obiektu przez okres nie krótszy, aniżeli 3 lata licząc od daty uruchomienia Obiektu.
Przez okres wskazany w ust. 1 powyżej Operator zobowiązuję się także do świadczenia oraz na gotowość do świadczenia - obsługi żywnościowej poprzez:
1. maszyny vendingowe na terenie zakładu Spółki w ilości nie mniejszej aniżeli uzgodniono w Załączniku nr (...) do Umowy,
2. gwarantowanie obsługi lunchowo-kawowej przy okazji spotkań biznesowych oraz różnego rodzaju szkoleń na terenie zakładu Spółki,
3. catering i dania na miejscu przy okazji Wigilii Bożego Narodzenia oraz innych tego typu spotkaniach okolicznościowych i eventach firmowych - stosownie do czynionych na bieżąco przez Strony ustaleń, co do zakresu, menu, ceny, etc.,
Dla zapewnienia możliwości świadczenia tych usług - Operator utrzymuje zatrudnienie na miejscu, tj. w Obiekcie, na które składa się minimalnie: doświadczony Szef Kuchni - kucharz, doświadczony Manager, kucharz, pomoc kuchenna, pomoc kuchenna.
Operator zobowiązuje się nadto prowadzić dla Spółki na bieżąco obsługę w zakresie rejestracji ZO za dofinansowaniem z wykorzystaniem własnego oprogramowania Operatora, i zobowiązuje się przekazywać Raporty do Spółki, co ma umożliwić Spółce obliczenie, pobranie i rozliczenie z urzędem skarbowym - stosownych zaliczek na podatek PIT.
Operator zobowiązuje się nadto, na każde żądanie Spółki, ale nie częściej aniżeli jeden raz na kwartał kalendarzowy - wesprzeć dział kadr Spółki w: prowadzeniu kampanii „haerowych” i zbieraniu ankiet wśród pracowników Spółki, na zasadach i warunkach uzgadnianych na bieżąco przez Strony.

Strony ustalają, że w związku z zobowiązaniami przyjętymi przez Operatora, jak powyżej, a także za gotowość do świadczenia usług dodatkowych jak powyżej - Spółka zobowiązuje się płacić do Operatora miesięczną ryczałtową opłatę. Płatność ta będzie rozliczana na podstawie faktury VAT, płatnej z dołu co miesiąc na rachunek Operatora.

Zapisy projektowanej w tym zakresie umowy brzmią następująco:

Strony ustalają, że w związku z zobowiązaniami przyjętymi przez MPL na podstawie niniejszego par., a także za gotowość do świadczenia dodatkowych usług, jak powyżej - IPL zobowiązuje się zapłacić do MPL miesięczną opłatę ryczałtową (dalej: MOR), która będzie kalkulowana w następujący sposób:

MOR = 3 zł x ilość sprzedanych ZO za dofinansowaniem w poprzednim miesiącu

Płatność wskazana w ust. 6 powyżej, będzie rozliczana na podstawie faktury VAT, płatnej z dołu co miesiąc, na poniższy rachunek bankowy MPL: (...)
Termin płatności do 15ego dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu, którego dana opłata dotyczy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy kwoty, które będą przez Spółkę płacone do Operatora tytułem dofinansowania za nabywane przez pracowników zestawy obiadowe - będą stanowiły koszt uzyskania przychodu?
Czy kwoty, którymi Operator ewentualnie obciąży Spółkę w związku ze zbyt niską wartością sprzedanych w danym miesiącu kalendarzowym zestawów obiadowych - będą mogły być zaliczone przez Spółkę do koszów uzyskania przychodów?
Czy zryczałtowana opłata, która Spółka będzie ponosiła na rzecz Operatora w związku z wyświadczeniem przez Operatora usług dodatkowych, oraz za gotowość ich świadczenia - będzie dla Spółki kosztem uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy

AD.1.

Punktem wyjścia winna być tutaj analiza dyspozycji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), a ściślej - zawartej tam definicji koszu uzyskania przychodów (dalej: „kup”). Przepis ten stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z ugruntowanym już stanowiskiem organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych, konstrukcja przepisu definiująca koszty uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość uznania za kup - takie wydatki, co do których podatnik wykaże ich związek z prowadzoną działalnością oraz ich celowość. W rezultacie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a przychodem musi zachodzić swoisty związek przyczynowy. Chodzi tut. o związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź też że wydatek służył zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione zatem w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny już w momencie ponoszenia kosztu. Poniesione koszty powinny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione w celu ochrony istniejącego źródła przychodów, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Zgodna z definicją kup - kwalifikacja wydatków powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przedsiębiorca działając w warunkach rynkowych, musi podejmować racjonalne ekonomicznie decyzje. Nie zawsze będzie to zwiększanie zysków. Czasami będą to decyzje dotyczące minimalizowania strat poprzez wprowadzanie oszczędności. Działania takie także spełniają kryteria z art. 15 ust. 1 updop, ponieważ ich zaniechanie stałoby się, a przynajmniej mogło się stać - realnym zagrożeniem dla rentowności przedsiębiorstwa. W efekcie zagrożone byłoby całe źródło przychodów.

Działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. (uchwała NSA z 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w składzie siedmiu sędziów).

Podsumowując, można stwierdzić, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił u niego kup, muszą być spełnione następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kup wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
wydatek poniesiony został w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów albo uzyskania przychodów,
wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki ponoszone przez nią wydatki na dofinansowanie do ZO dla pracowników spełniają w/w opisane warunki, aby móc je zaliczyć do kup. W szczególności - każdy z pięciu warunków powyżej - jest spełniony. Spółka nie podejmuje decyzji, aby realizować potrzeby osobiste pracowników wedle niczym nie uzasadnionej zachcianki. Sytuacja na rynku pracy, co opisano w niniejszym wniosku, jest trudna. Pracodawcy muszą rywalizować o każdego wykwalifikowanego pracownika. Wiele podmiotów wspiera się w procesie produkcji i nie tylko, pracownikami którzy są w „wypożyczani” przez agencje pracy tymczasowej. Są to głównie pracownicy z Ukrainy. Spółka na ten moment nie podjęła takich działań. Stoi i stała na stanowisku, że najważniejsza jest jednak stabilna i zadowolona własna załoga. Pracownicy agencyjni nie mają cechy stałości, co jasno wynika z regulacji odnoszących się do agencji pracy tymczasowej.

Podatnik musi także wziąć pod uwagę i bierze to, że ma rozbudowany dział produkcji pianki i laboratorium oraz mocno skomplikowany proces produkcji, po części będąc także zakładem chemicznym. Musi stwarzać zatem warunki, które będą zachęcały do przyjazdu do pracy w R. także specjalistów wysokiej klasy. Dla pracowników, którzy mają dojeżdżać do pracy kilkadziesiąt, a nie raz nawet 100 km dziennie i więcej - Spółka, jako pracodawca musi być postrzegana jako atrakcyjny pracodawca. Podatnik uważa, że nie będzie tak postrzegana Spółka, która nie zapewnia takim pracownikom możliwości zjedzenia w obszarze zakładu smacznego i wysokiej klasy - posiłku. Teza ta jest zasadna tym bardziej, że R. nie jest aglomeracją wielkomiejską, która zapewnia dobrą bazę żywieniową. Dominują tutaj lokale o ograniczonym zakresie i zdolnościach, jeśli idzie o serwowanie żywności. Z drugiej stronu Spółka czuje, że znaczna odległość od P. i konieczność ściągania pracowników z P. i innych dużych miast - powoduje wręcz potrzebę bycia bardziej konkurencyjnym pod wieloma względami, aniżeli ci pracodawcy, którzy są usytuowani w tych dużych miastach. Dowożenie na teren zakładu żywności typu fast food i to w jednorazowych opakowaniach - nie wydaje się dobrze świadczyć o lokalizacji zakładu Spółki.

Spółka stoi zatem na stanowisku, że wydatki na dofinansowanie już tylko z tego powodu winny być uznane za kup. Dodatkowo - Spółka zauważa, że wartość dofinansowania będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem PIT ze stosunku pracy, co wydaje się także mieć doniosłe znaczenie na polu kwalifikacji tych wydatków na płaszczyźnie kosztowej. Konkludując Spółka uważa, że wydatki na dofinansowanie winny stanowić dla niej kup.

AD. 2.

Analizy i argumentacja w tym zakresie powinna przebiegać w zasadzie identycznie, jak to uczyniono w odniesieniu do odpowiedzi na pytanie 1.

Także i tu punktem wyjścia winna być tutaj analiza dyspozycji przepisu art. 15 ust. 1 updop, a ściślej - zawartej tam definicji koszu uzyskania przychodów (dalej: „kup”). Przepis ten stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Działania takie także spełniają kryteria z art. 15 ust. 1 updop, ponieważ ich zaniechanie stałoby się, a przynajmniej mogło się stać - realnym zagrożeniem dla rentowności przedsiębiorstwa. W efekcie zagrożone byłoby całe źródło przychodów.

Podsumowując, można stwierdzić, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił u niego kup, muszą być spełnione następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kup wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
wydatek poniesiony został w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów albo uzyskania przychodów,
wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Spółka już wcześniej próbowała „uporać” się z problemem żywienia. Próbowała już kilka razy nakłonić jakiegoś restauratora do współpracy tut. na miejscu. Niestety albo było brak odpowiedzi ze strony restauratorów, albo stawiane były warunki nierealne dla Spółki, czy wręcz nieopłacalne ekonomicznie. Obecnie Spółce udało się nakłonić znaczącego i znanego w P. operatora. Niestety, jednym z warunków wejścia na teren zakładu w R. było żądanie, aby Podatnik zagwarantował określony poziom sprzedaży w zakresie posiłków, skoro Spółka wymaga, aby był to „lokal zamknięty” na klientów z zewnątrz. Spółka wyraziła zgodę na taką gwarancję, albowiem zakłada bardzo realnie, że przy dość wysokiej jakości obsługi żywieniowej i gastronomicznej, jaką wydaje się gwarantować ten konkretnie operator - poziom 5,5 tys. zestawów obiadowych/msc, przy niewygórowanej nadmierne cenie zestawu - zostanie z łatwością przekroczony w każdym miesiącu. Spółka bowiem obserwuje codziennie, w jakich ilościach są dowożone na teren zakładu posiłki w jednorazowych opakowaniach z okolicznych fast foodów. Nadto została w zakładzie przez dział HR przeprowadzona stosowna ankieta wskazująca, że zainteresowanie wyżywieniem, zdrowym, świeżym i smacznym, w ramach zakładowej stołówki - będzie cieszyć się znaczącym powodzeniem.

Spółka ma także świadomość, że z racji swojego rozmiaru i bardzo licznych relacji z firmami zewnętrznymi zagranicznymi oraz krajowymi, już samo grono pracowników tych firm zewnętrznych - gwarantuje istotny udział w tej sprzedaży. Na terenie zakładu, każdego dnia (poza sezonem koronawirusa) przebywa od kilku do kilkudziesięciu pracowników firm zewnętrznych, którzy korzystają z fast-foodów. Są to liczne firmy instalacyjne, serwisanci, monterzy, etc. Dla Spółki to jednak duży kłopot - dostawcy żywności non stop wjeżdżają na teren zakładu, a nadto służby Spółki muszą radzić sobie z setkami pudełek, naczyń i sztućców jednorazowego użytku. W umowie z Operatorem zadbano m.in. z tego powodu, że na terenie zakładu obowiązuję nakaz serwowania ZO z użyciem naczyń i sztućców mających postać jednorazowych. Tylko sprzedając posiłki na zewnątrz - pracownicy Operatora będą uprawnieni pakować posiłki w jednorazowe naczynia.

Spółka ma też świadomość, że gdyby odmówiła już kolejnemu operatorowi gwarancji minimalnej sprzedaży - to sama musiałaby zatrudniać kucharzy i cały profesjonalny personel. Sama musiałaby kształcić i doszkalać ten personel. Płacić wynagrodzenie. W zasadzie musiałaby rozbudować dział logistyki i administracji o osoby, które mają doświadczenie w branży gastronomicznej. Koszty takiego przedsięwzięcia byłyby znacząco wyższe. Wołała zatem przyjąć na siebie ryzyko udzielenia przedmiotowej gwarancji, co do minimum sprzedażowego. Takie działanie wydaje się obiektywnie racjonalne pod względem biznesowym. Prowadzi zatem także do zabezpieczenia źródła przychodów, bowiem chroni Podatnika przed koniecznością wyasygnowania dużo większych sum. Z drugiej strony wydaje się, że ryzyko nie jest duże i jest tego warte.

Zdaniem Spółki, poniesione ewentualnie w przyszłości wydatki tytułem wyrównania Operatorowi do minimum sprzedażowego - spełniają w/w opisane warunki (tj. z art. 15 ust. 1 updop). Winny być zatem zaliczane do kup. W szczególności - każdy z pięciu warunków powyżej - jest spełniony. Spółka ma świadomość, że gdyby nie zgodziła się ten warunek, to żaden sensowny operator działający w P. lub innym dużym miejscem - nie podjąłby się współpracy.

Sytuacja na rynku pracy, co opisano w niniejszym wniosku, jest trudna. Pracodawcy muszą rywalizować o każdego wykwalifikowanego pracownika. Wiele podmiotów wspiera się w procesie produkcji i nie tylko, pracownikami którzy są w „wypożyczani” przez agencje pracy. Są to głównie pracownicy z Ukrainy. Spółka na ten moment nie podjęła takich działań. Stoi i stała na stanowisku, ze najważniejsza jest jednak stabilna i zadowolona własna załoga. Pracownicy agencyjni nie mają cechy stałości, co jasno wynika z regulacji odnoszących się agencji pracy tymczasowej.

Podatnik musi także wziąć pod uwagę i bierze to, że ma rozbudowany dział produkcji pianki i laboratorium oraz mocno skomplikowany proces produkcji, po części będąc także zakładem chemicznym. Musi stwarzać zatem warunki, które będą zachęcały do przyjazdu do pracy w R. także specjalistów wysokiej klasy. Dla pracowników, którzy mają dojeżdżać do pracy kilkadziesiąt, a nie raz nawet 100 km dziennie i więcej - Spółka, jako pracodawca musi być postrzegana jako atrakcyjny pracodawca. Podatnik uważa, że nie będzie tak postrzegany pracodawca, który nie zapewnia takim pracownikom możliwości zjedzenia na terenie zakładu smacznego i wysokiej klasy - posiłku. Teza ta jest zasadna tym bardziej, że R. nie jest aglomeracją wielkomiejską, która zapewnia dobrą bazę żywieniową. Dominują tutaj lokale o ograniczonym zakresie i zdolnościach, jeśli idzie o serwowanie żywności. Z drugiej stronu Spółka czuje, że znaczna odległość od P. i konieczność ściągania pracowników z P. i innych dużych miast - powoduje wręcz potrzebę bycia bardziej konkurencyjnym pod wieloma względami, aniżeli ci pracodawcy, którzy są usytuowani w tych dużych miastach. Dowożenie na teren zakładu żywności typu fast-food i to w jednorazowych opakowaniach - nie wydaje się dobrze świadczyć o lokalizacji zakładu Spółki.

Spółka stoi zatem na stanowisku, że wydatki, o które pyta już tylko z tego powodu winny być uznane za kup.

Ad. 3.

Spółka stoi na stanowisku, że ponoszona miesięczna opłata zryczałtowana winna stanowić dla niej kup. W Spółce odbywają się każdego w zasadzie tygodnia liczne spotkania biznesowe z kontrahentami z całego świata. Dość często zachodzi konieczność zapewnienia przez Spółkę drobnego poczęstunku. Obsługi typu kawa, herbata lub ciastko. Świadomość, że na terenie zakładu znajduje się profesjonalny personel Operatora, w liczbie oraz jakości, dający gwarancję zrealizowania takiego zamówienia - znaczy dla Spółki bardzo dużo. W sensie biznesowym taki wydatek znajduje pełne uzasadnienie.

Dość często zagraniczni kontrahenci w umowach handlowych zastrzegają sobie, iż Spółka w której będą montowane linia produkcyjna lub inne urządzenie - ma zapewnić dla zagranicznych pracowników posiłek „w cenie kontraktu”. Jest to wręcz zwyczaj powszechnie przyjęty w tego typu relacjach. Dzięki gotowości Operatora do wyświadczenia takiej obsługi na miejscu - Spółka uzyskuje zatem także niższe ceny, gdyż dowóz obiadu z zewnątrz, tj. typu fast-food bywa droższy od cen gwarantowanych i wynegocjowanych z Operatorem.

Opłata zryczałtowana ma wpływ także na to, że Spółka „zyskuje” obsługę np. spotkań wigilijnych, które rok do roku odbywają się w Spółce. W sensie biznesowym taki wydatek także znajduje pełne uzasadnienie.

Ważne jednak jest i to, że Spółce udało się znaleźć Operatora, który nie tylko zechciał „zainstalować” swój personel w tak małej miejscowości jak ta, gdzie znajduje się Spółka, ale nade wszystko zagwarantował w zasadzie pełną obsługę w zakresie ewidencjonowania rozliczeń związanych z dofinansowaniem ZO. Operator, jak się okazało ma w tym względzie duże doświadczenie, albowiem działa w różnych centrach biznesowych na terenie P. i nie tylko. Ma dedykowany do tego sprzęt oraz oprogramowania, a pracownicy bufetu mają doświadczenie w obsłudze. Operator - zgodnie z umową gwarantuje jednocześnie pełne dostosowanie elektronicznego Raportu z systemem kadrowym funkcjonującym w Spółce. Dzięki temu nadmiernie już obciążony dział HR nie musi niczego w zasadzie rozliczać samodzielnie. Dostaje gotowy Raport w formie elektronicznej i będzie w stanie niezwykle efektywnie oraz szybko dokonać stosownego doliczenia do przychodów pracowników. Dla Spółki ważne jest także i to, że Operator dostosował się do wizji Spółki w zakresie kształtu Raportu i zapewnił wykorzystanie identyfikatorów funkcjonujących w Spółce. Z drugiej strony Operator daje gwarancję, że opracowany przez niego system daje gwarancję, że pracownicy nie będą w stanie nadużywać swoich praw, tj. nie ma możliwości, aby pracownik za dofinansowaniem odebrał więcej aniżeli jeden ZO dziennie. Personel Operatora zostanie w tym zakresie doszkolony.

Dział HR w Spółce - jest działem niezwykle dynamicznym. Jak już wskazywano wielokrotnie Spółka, z racji swojego położenia i konieczności utrzymywania stałego wysokokwalifikowanego personelu - musi być niezwykle aktywna i konkurencyjna na rynku pracy. Operator zobowiązał się w umowie o współpracy wspomagać poprzez swój personel - dział HR Spółki. Dzięki temu wzrośnie skuteczność kampanii HRowych, co dla Spółki jako lidera lokalnego rynku pracy ma ogromne znaczenie.

Wszystko to powoduje, że zryczałtowana miesięczna opłata - winna być kup. Zdaniem Spółki poniższe warunki wynikające z przepisów prawa są spełnione:

Także i tu bowiem punktem wyjścia powinna być analiza powyższego stanu faktycznego pod kątem wniosków płynących z dyspozycji przepisu art. 15 ust. 1 updop, a ściślej - zawartej tam definicji koszu uzyskania przychodów (dalej: kup).

Przepis ten stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z ugruntowanym już stanowiskiem organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych, konstrukcja przepisu definiująca koszty uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość uznania za kup - takie wydatki, co do których podatnik wykaże ich związek z prowadzoną działalnością oraz ich celowość. W rezultacie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a przychodem musi zachodzić swoisty związek przyczynowy. Chodzi tut. o związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź też, że wydatek służył zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podsumowując, można stwierdzić, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił u niego kup, muszą być spełnione następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kup wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
wydatek poniesiony został w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów albo uzyskania przychodów,
wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Konkludując, wydatki Spółki ponoszone w przyszłości miesięcznie tytułem zryczałtowanej opłaty, za obsługę i gotowość, jak to opisano powyżej - stanowią koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się zaś do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, Organ zauważa, że wyroki sądowe rozstrzygają w indywidualnych sprawach, w konkretnym, indywidualnie określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i wiążą tylko strony postępowania.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin