Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.29.2020.2.TW
z 14 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2020 r. (data wpływu 3 lipca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 27 lipca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 13 lipca 2020 r. nr 0112-KDWL.4011.29.2020.1.TW wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 14 czerwca 2020 r. Wniosek uzupełniono w dniu 27 lipca 2020 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 21 lipca 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14.02.2003 r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem (…) umowę o korzystanie z karty kredytowej uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach przyznanego limitu kredytowego w wysokości 15.000 zł. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca był zobowiązany do spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego w terminach wskazanych w wystawionym przez Bank wyciągu z rachunku karty oraz regulaminie Banku na rachunek karty prowadzonej przez Bank, przy czym posiadacz karty był zobowiązany do dokonywania spłat co najmniej w wysokości minimalnej kwoty spłaty podanej na wyciągu z rachunku karty. Umowa, ta została zawarta na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Wnioskodawca skorzystał ze środków na udostępnionej karcie kredytowej, przy czym zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych. W ten sposób powstało zadłużenie Wnioskodawcy wobec Banku na kwotę 8.902,74 zł należności głównej plus odsetki za zwłokę. Wnioskodawca nie pamięta dokładnej daty kiedy powstano to zadłużenie, jednakże z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, iż zaprzestał on spłacania na rzecz Banku kwot określonych w umowie najpóźniej w 2005 r.

W dniu 19.07.2006 r. Bank zawarł ze spółką (…) umowę przelewu wierzytelności, na mocy spółka ta miała nabyć m.in. wierzytelność wobec Wnioskodawcy z tytułu ww. umowy bankowej. W dalszej kolejności spółka (…) na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 15.02.2010 r. zbyła tę wierzytelność na rzecz (…) (obecna nazwa: (…)) z siedzibą w (…).

(…) z siedzibą w (…) wystąpił na drogę postępowania sądowego z pozwem o zapłatę ww. wierzytelności w dniu 2.10.2017 r. Sąd Rejonowy dla (…) w (…) w dniu 10.10.2017 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym obligujący Wnioskodawcę do zapłaty na rzecz powoda kwoty w łącznej wysokości 13.011,78 zł (należność główna 8.902,74 zł plus skapitalizowane odsetki) wraz z dalszymi ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Od ww. nakazu zapłaty Wnioskodawca złożył w terminie sprzeciw podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia. W odpowiedzi na ten zarzut (…) cofnął pozew, co jest stałą praktyką firm windykacyjnych po podniesieniu przez dłużnika zarzutu przedawnienia. W rezultacie w kwietniu 2019 r. ww. postępowanie zostało prawomocnie umorzone, przy czym (…) został obciążony kosztami postępowania sądowego, gdyż w tej sytuacji został przez Sąd uznany za stronę przegrywającą sprawę.

(…) sporządził na początku 2020 r. PIT-11 wskazując w nim przychód Wnioskodawcy z tytułu przedawnienia roszczenia w kwocie 14.445,97 zł i wysłał go na adres zamieszkania Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że przedawnienie roszczenia, o którym mowa we wniosku nastąpiło w 2007 roku. W odniesieniu do zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok, w którym nastąpiło przedawnienie roszczenia (2007 rok) nie wystąpiły okoliczności powodujące zawieszenie lub przerwanie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, w związku z którymi zobowiązanie za ten rok do dnia złożenia wniosku nie przedawniłoby się.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy ciąży aktualnie obowiązek uwzględnienia przychodu z tytułu przedawnionego roszczenia w zeznaniu podatkowym (w tym również poprzez korektę złożonego już zeznania), obliczenia dochodu i zapłaty należnego podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on aktualnie zobowiązany do uwzględnienia w zeznaniu podatkowym (w tym poprzez skorygowanie złożonego już zeznania podatkowego) oraz opodatkowania przychodu z tytułu przedawnienia zobowiązania określonego w PIT-11 wystawionego w przez (…).

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż nie nastąpiło po jego stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia przez bank. Przede wszystkim wskazać należy, iż mimo przedawnienia korzyść majątkowa nie jest trwała i nie można mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu. Zobowiązanie bowiem nadal istnieje i dłużnik co do zasady powinien je spłacić. Różnica jest tylko taka, że wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego wykonania. „Samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje bowiem zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu" (m.in. interpretacja dyrektora IS w Bydgoszczy z 30 czerwca 2016 r. nr ITPB2/4511-357/16/TJ).

Jednakże niezależnie od powyższego, Wnioskodawca wskazuje na kolejne argumenty potwierdzające, iż w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględnienia w zeznaniu podatkowym (korekcie) oraz opodatkowania omawianego przychodu z tytułu przedawnienia roszczenia – ani za 2019 r. ani za wcześniejsze lata,

Jak wskazano wyżej, Wnioskodawca zaprzestał spłacać zadłużenia wynikające z umowy o kartę kredytową najpóźniej w 2005 r. Umowa o kartę kredytową została zawarta w 2003 r dlatego też w niniejszej sprawie zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, w tym też przepis art. 6, w świetle którego roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat. Roszczenie o spłatę zadłużenia na karcie kredytowej staje się natomiast wymagalne wraz z upływem dnia wskazanego na wyciągu bankowym jako termin zapłaty kwoty minimalnej. Zostało to potwierdzone stanowiskiem zajętym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 17 grudnia 2008 r. sygn. akt I CSK 243/08: „bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej”.

Wobec tego, roszczenie Banku wobec Wnioskodawcy z tytułu ww. umowy o kartę kredytową uległo przedawnieniu najpóźniej w 2007 r.

Jak wynika z orzecznictwa sądowego, w przypadku przedawnionych roszczeń, przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń powstaje z pierwszym dniem po upływie terminu przedawnienia (wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2966/08). W związku z tym stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to ewentualnie jedynie podmiot będący wierzycielem w dacie przedawnienia zobowiązania w 2007 r. (była to wówczas spółka (…) sp. z o.o.) miał podstawę prawną do wystawienia informacji o przychodach na początku kolejnego roku tj. 2008 r., a nie obecny wierzyciel.

W oparciu o powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie uzyskał on w 2019 r. jak wynika z PIT-11 wystawionego przez (…) przychodu podlegającego opodatkowaniu i tym samym nie jest zobowiązany do jego opodatkowania za 2019 r.

Nadto aktualnie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do opodatkowania przychodu z tytułu przedawnionego zobowiązania i korygowania złożonego zeznania podatkowego za rok 2007 (kiedy doszło do przedawnienia zobowiązania i powstania ewentualnego przychodu) ze względu na przedawnienie ewentualnego zobowiązania podatkowego z tego tytułu. Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek zapłaty lub przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Dla zobowiązania podatkowego powstałego w dacie przedawnienia, przedawnienie nastąpi z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, skoro termin upływu terminu płatności podatku upłynąłby ewentualnie w 2008 r., to aktualnie zobowiązanie podatkowe z tego tytułu jest niewątpliwie przedawnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze, czy też innych nieodpłatnych świadczeń), jak również na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Źródłem przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych, są między innymi inne źródła, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy.

W myśl art. 20 ust. 1 omawianej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zwrot w „szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 powołanej ustawy.

Na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy ciąży na nim obowiązek uwzględnienia przychodu z tytułu przedawnionego roszczenia w zeznaniu podatkowym (w tym również poprzez korektę złożonego zeznania), obliczenia dochodu i zapłaty należnego podatku dochodowego.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 117 § 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

Przy czym, w myśl art. 117 § 2 cytowanej ustawy, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań.

W świetle powyższego zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem, ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania, mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu wierzytelności są zatem takie same, jak przy ich umorzeniu. Kredytobiorca kosztem wierzyciela osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia.

Stosownie do art. 118 omawianej ustawy, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

W wyniku przedawnienia się roszczenia banku o spłatę wierzytelności dłużnika wobec banku, po stronie dłużnika będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dłużnik, powołując się bowiem na przedawnienie zobowiązania z tytułu wierzytelności, odmawia jego spłacenia, wówczas osiąga realne przysporzenie majątkowe, które – jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 powołanej ustawy – podlega opodatkowaniu.

W konsekwencji, stosownie do postanowień zacytowanego powyżej art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podatniku – podmiocie będącym wierzycielem, w dacie przedawnienia zobowiązania, tj. w 2007 r. ciążył obowiązek sporządzenia dłużnikowi (tu: Wnioskodawcy) informacji PIT-8C, w której jako przychód z innych źródeł zobowiązany był wykazać wartość przedawnionego zobowiązania (należność główną oraz odsetki umowne wymagane na dzień przedawnienia), którego dłużnik odmawia spłacenia, za rok podatkowy w którym nastąpiło przedawnienie.

Należy wskazać, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy Ordynacja podatkowa.

Natomiast definicja zobowiązania podatkowego jest zawarta w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), w myśl której zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 cytowanej ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek przedawnienia.

Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 omawianej ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Stosownie do art. 12 § 4 powołanej ustawy, terminy określone w latach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim roku, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim roku nie było – w dniu, który poprzedzałby bezpośrednio ten dzień.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy zatem wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej określony jest jeden termin przedawnienia – wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do § 2 tego artykułu, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość z zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa), o ile nie zachodzą przesłanki powodujące zawieszenie lub przerwanie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Korekta zeznania rocznego może być więc dokonana do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Jeżeli więc termin na rozliczenie przychodów za 2007 r. upłynął z dniem 30 kwietnia 2008 r., korektę zeznania za 2007 r. można było składać do końca 2013 r.

W konsekwencji Wnioskodawca nie ma podstaw do złożenia korekty rocznego rozliczenia podatkowego za 2007 r. w związku z tym na Wnioskodawcy nie ciąży aktualnie obowiązek uwzględnienia przychodu z tytułu przedawnionego roszczenia w zeznaniu podatkowym (w tym również poprzez korektę złożonego już zeznania), obliczenia dochodu i zapłaty należnego podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.