Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.210.2020.1.JC
z 19 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2020 r. (data wpływu 12 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również jako „Wnioskodawca”) - będący jednostką organizacyjną posiadającą osobowość prawną i działającą w oparciu o ustawę z dnia 20 lutego 1997 roku (….) Wnioskodawca nie jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym, ani też nie posiada wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej.

Celem działalności jest organizowanie życia społecznego i religijnego w Polsce. Wszelkie działania podjęte przez Wnioskodawcę służą zbiorowym potrzebom Wspólnoty zgodnie z zapisami Prawa Wewnętrznego (dalej również jako „Prawo Wewnętrzne”).

Obrót nieruchomościami nie jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. działalności zarobkowej prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły.

Przed rokiem 2007 Wnioskodawca był właścicielem nieruchomości gruntowej I położonej w A., na której to kiedyś istniała (…) prowadzona przez społeczność (…), a która to została nabyta przez Wnioskodawcę z mocy prawa na podstawie art. 24 (...) Dodatkowo, na podstawie (...), Wnioskodawca wszczął siedem postępowań regulacyjnych przed Komisją Regulacyjną (…) w przedmiocie przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy własności nieruchomości lub ich części znajdujących się na terytorium A., które zostały przejęte przez Państwo, a które to w dniu 1 września 1939 roku były własnością gmin (…) lub innych wyznaniowych (…)osób prawnych, działających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W 2005 roku Rada A. podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na zawarcie przed Komisją Regulacyjną (…) ugody w przedmiocie zamiany wyżej opisanej nieruchomości gruntowej I położonej w A. stanowiącej własność Wnioskodawcy na nieruchomość gruntową niezabudowaną II położoną w A., stanowiącą wówczas własność gminy A. oraz niedochodzenie przez gminę należności stanowiącej różnicę między wartością zamienianych nieruchomości gruntowych w zamian za zrzeczenie się przez Wnioskodawcę wszystkich obecnych i przyszłych roszczeń w stosunku do gminy wynikających z (…) w związku z prowadzonymi postępowaniami regulacyjnymi. W 2006 roku Zarząd Wnioskodawcy podjął uchwałę w przedmiocie wyrażenia zgody na dokonanie zamiany przedmiotowych nieruchomości.

W wykonaniu przedmiotowych uchwał, w 2006 roku Wnioskodawca zawarł z gminą A. przedwstępną umowę zamiany pod warunkiem (akt notarialny xxx), w ramach której Strony obowiązały się - pod warunkiem zawarcia ugody przed Komisją Regulacyjną (…)– do zawarcia w terminie do 2007 roku umowy zamiany przedmiotowych nieruchomości.

W 2007 roku Wnioskodawca i gmina A. zawarły umowę zamiany (akt notarialny xxx), w ramach której gmina przeniosła własność wyżej opisanej działki wchodzącej w skład nieruchomości II na Wnioskodawcę (przedmiotowa działka wydzielona została z dotychczasowej księgi wieczystej i wpisana do nowoutworzonej księgi wieczystej), a w zamian Wnioskodawca przeniósł na własność gminy nieruchomość stanowiącą wyżej opisaną działkę I. Ponadto Wnioskodawca zrzekł się wszelkich i obecnych roszczeń w stosunku do gminy wynikających z (...), za wyjątkiem roszczeń opartych na art. 23 ust. 2 (...) związanych z zakazem zbywania cmentarzy należących do jednostek samorządu terytorialnego na rzecz osób trzecich oraz zakazem przeznaczania ich na inne cele. Równolegle w przedmiocie toczących się postępowań regulacyjnych przed Komisją Regulacyjną ds. Gmin (…) wydano orzeczenia w przedmiocie ich umorzenia na skutek wycofania wniosków przez Wnioskodawcę, które to orzeczenia stały się prawomocne przed zawarciem umowy zamiany.

Niemal dziesięć lat później, tj. w 2017 roku, Wnioskodawca zawarł umowę (akt notarialny xxx), mocą której Wnioskodawca sprzedał na rzecz spółki pod firmą C. opisaną powyżej nieruchomość gruntową II.

Przed zawarciem przedmiotowej umowy z 2017 roku, Zarząd Wnioskodawcy - działając w szczególności na podstawie Prawa Wewnętrznego - uchwałą wniósł o wyrażenie zgody na zbycie opisanej nieruchomości, zaś Rada Wnioskodawcy - działając w szczególności na podstawie Prawa Wewnętrznego - uchwałą z 2015 roku taką zgodę wyraziła.

Skutki w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz możliwe zwolnienie przedmiotowe z tytułu zaistniałej czynności sprzedaży, która to sprzedaż stanowiła niegospodarczą działalności statutową kościelnej osoby prawnej, dokonanej w 2017 roku opisanej nieruchomości gruntowej II, przez Wnioskodawcę jest podstawą pytania o dokonanie niniejszej interpretacji podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dochód Wnioskodawcy (jako kościelnej osoby prawnej) ze sprzedaży w 2017 roku nieruchomości gruntowej II. - która to sprzedaż stanowiła niegospodarczą działalności statutową Wnioskodawcy - mógł skorzystać ze zwolnienia podatkowego przedmiotowego z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód uzyskany przez Wnioskodawcę w związku ze zaistniałym stanem faktycznym, tj. sprzedażą w 2017 roku nieruchomości gruntowej II, a która to sprzedaż stanowiła niegospodarczą działalności statutową Wnioskodawcy, korzysta ze zwolnienia podatkowego przedmiotowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2020 r. poz. 1406, dalej również jako „u.p.d.o.p.”): „Wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej”.

Dokonując subsumpcji cytowanego przepisu do przedstawionego stanu faktycznego, należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, że cytowana norma prawa jest powtórzeniem i wypełnieniem treści ustaw odnoszących się do poszczególnych kościołów, związków wyznaniowych i kościelnych osób prawnych. Jakkolwiek bowiem - co do zasady - kościoły, związki wyznaniowe i kościelne osoby prawne podlegają opodatkowaniu poszczególnymi podatkami na ogólnych zasadach, to przepisy polskiego prawa konstytuują pewne szczególne skierowane do nich wyłączenia.

Zasada opodatkowania oraz zasady zwolnień zapisane są zarówno w u.p.d.o.p., jak i w prawie wyznaniowym. I tak ustawa z dnia 17 maja 1989 roku o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (tekst jedn. Dz.U. 2017 r., poz. 1153) w art. 13 ust. 1 i 2 stanowi: „1. Majątek i przychody kościołów i innych związków wyznaniowych podlegają ogólnie obowiązującym przepisom podatkowym, z wyjątkami określonymi w odrębnych ustawach. 2. Osoby prawne kościołów i innych związków wyznaniowych są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej”. Ustawa z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn. 2019 r., poz. 1347) w art. 55 ust. 1 i 2 stanowi: „1. Majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6. 2. Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej”.

Wreszcie, przyjęta już po wprowadzeniu do polskiego porządku prawnego ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawa z dnia 20 lutego 1997 roku o stosunku Państwa (…) w art. 25 ust. 1 stanowi: „Majątek i przychody (…) oraz Związku Gmin podlegają ogólnym przepisom podatkowym”. Wszystkie cytowane przepisy odwołują się do ogólnych przepisów podatkowych jako punktu odniesienia dla określenia zasad opodatkowania, jednocześnie już one same wyrażają regułę statuowaną art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. że wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej (u.p.d.o.p. posługuje się terminem „niegospodarczej działalności statutowej”, podczas gdy ustawy prawa wyznaniowego stanowią po prostu o „działalności niegospodarczej”).

Wnioskodawca działa w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 lutego 1997 roku o stosunku Państwa (...). Zgodnie z art. 2 (...) gminy (…) zrzeszają pełnoletnie osoby (…), posiadające obywatelstwo polskie, zamieszkałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest kościelną osobą prawną w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4a u.p.d.o.p.

Analizując kolejną przesłankę normy przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) u.p.d.o.p. tj. „niegospodarcza działalność statutowa”, zauważyć należy, że ustawodawca nie definiuje tego pojęcia. W celu określenia jego zakresu należy zatem zdefiniować znaczenie poszczególnych słów.

I tak, działalnością jest „zespół czynności, działań, podejmowanych w jakimś celu lub w jakimś zakresie, czynny udział w czymś; działanie, praca” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN). W związku z czym, działalność statutowa to każda działalność, która została określona, dopuszczona, przewidziana w statucie (a szerzej aktach prawa odnoszących się do ustroju i funkcjonowania danej jednostki).

Natomiast przez pojęcie „działalność gospodarcza” - w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacji podatkowej (tekst jedn. Dz.U. 2019 r., poz. 900 z późn.zm.) - rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 roku - Prawo przedsiębiorców (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 1294; dalej również jako „Prawo przedsiębiorców”), w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców. Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców, działalnością gospodarczą jest „zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły”. Działalność, która nie spełnia kryteriów przedstawionych wyżej nie może stanowić działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe to stanu faktycznego niniejszego wniosku, wskazać należy co następuje.

Działalność (tj. cele, przedmiot, formy działalności) Wnioskodawcy uregulowana jest zarówno w ustawie z dnia 20 lutego 1997 roku o stosunku (…), jak i w Prawie Wewnętrznym (którego moc obowiązującą respektuje się zgodnie z art. 3 ust. 2. (...): „Gminy (…) rządzą się w swoich sprawach własnym prawem wewnętrznym, określającym w szczególności organizację gmin (…), uchwalanym przez walne zebranie Związku Gmin w porozumieniu z Radą Religijną Związku Gmin”). Ponadto, analogiczne regulacje - odnoszące się do działalności każdego kościoła lub związku wyznaniowego, a zatem i do Wnioskodawcy - zawiera ustawa z dnia 17 maja 1989 roku o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Działalność Wnioskodawcy jako kościelnej osoby prawnej opisana jest zatem w szczególności kolejno w następujących przepisach przywoływanych aktów prawa:

• art. 19 ust. 2 pkt 7) ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o gwarancjach wolności sumienia i wyznania: „Wypełniając funkcje religijne kościoły i inne związki wyznaniowe mogą w szczególności: (...) nabywać, posiadać i zbywać majątek ruchomy i nieruchomy oraz zarządzać nim”;
• art. 22 ust. 1 (...): „Wyznaniowym (l…)osobom prawnym, o których mowa w art. 5, przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz swobodnego zarządzania swoim majątkiem”;
• art. Prawa Wewnętrznego: „Do zakresu działania zarządu gminy należy: (...) 7) prowadzenie spraw z zakresu ochrony materialnego dziedzictwa przodków i przywracania (…) własności gmin wyznaniowych i innych wyznaniowych (…) osób prawnych; 9) gospodarowanie majątkiem nieruchomym i ruchomym gmin w granicach określonych Prawem i uchwałami władz Wspólnoty, tradycją rabiniczną i zasadami judaizmu (...)”;
• art. Prawa Wewnętrznego;
• art. Prawa Wewnętrznego.
  
  

Analizując cytowane przepisy i wynikający z nich zakres możliwych czynności „działalności statutowej”, zauważyć należy, że w normach tych ustawodawca wskazuje na cały szereg czynności - zarówno wyliczając je konkretnie, np. cyt. „prawo nabywania, posiadania i zbywania”, jak i posługując się bardziej ogólnymi sformułowaniami, np. cyt. „gospodarowanie mieniem”, przy czym faktycznie jest to opis w dużej mierze równoważny, gdyż pojęcie „gospodarowania” mieniem jest pojęciem znanym i szeroko stosowanym przez polskiego ustawodawcę, które obejmujące swoim zakresem w szczególności zbywanie takiego mienia (tak przykładowo w ustawie z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (tekst jedn. Dz.U. 2020 r., poz. 396 z późn.zm.), czy ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. 2020 r., poz. 65 z późn.zm.).

Mając na względzie cytowane powyżej przepisy, działalnością statutową Wnioskodawcy jest m.in. gospodarowanie mieniem - majątkiem nieruchomym i ruchomym, w tym zbywanie takiego mienia, a zatem działalnością statutową była również sprzedaż przez Wnioskodawcę w 2017 roku nieruchomości gruntowej II.

Dla oceny czy konkretna sprzedaż przez Wnioskodawcę w 2017 roku nieruchomości gruntowej II, stanowiła działalność gospodarczą Wnioskodawcy, dokonana być musi z uwzględnieniem zarówno samej istoty działalności Wnioskodawcy, jak i przedmiotu tej konkretnej sprzedaży.

Po pierwsze zatem podkreślić należy, że celem działalności jest organizowanie (…)życia społecznego i religijnego w Polsce. Działalność osób prawnych wyznania mojżeszowego, o których mowa w art. 5 (...) podejmowana jest w szczególności w celu „prowadzenia zgodnej z ich misją działalności wyznaniowej, oświatowo-wychowawczej, charytatywno-opiekuńczej i społeczno-kulturalnej, w szczególności w zakresie zachowania dziedzictwa tradycji i kultury (…) oraz upowszechniania wiedzy o historii i zasadach religii mojżeszowej” (do realizacji tych celów powoływane mogą być zgodnie z art. 17 (...) jeszcze inne organizacje (…)).

Istotą i celem działalności Wnioskodawcy nie jest zatem prowadzenie działalności gospodarczej.

Przedmiotem konkretnej sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę w 2017 roku była nieruchomość gruntowa II.

Odnosząc się do tego „przedmiotu” tej konkretnej umowy zauważyć należy, że sprzedawana była nieruchomość, która uzyskana została przez Wnioskodawcę w 2007 roku mocą umowy zamiany zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i A., w ramach której A. przeniosła własność wyżej opisanej nieruchomości na Wnioskodawcę, a w zamian Wnioskodawca przeniósł na własność A. inną nieruchomość oraz zrzekł się wszelkich i obecnych roszczeń w stosunku do A. wynikających z (...), za wyjątkiem roszczeń opartych na art. 23 ust. 2 (...) związanych z zakazem wywłaszczania i zbywania cmentarzy należących do jednostek samorządu terytorialnego na rzecz osób trzecich oraz zakazem przeznaczania ich na inne cele, przy czym równolegle w przedmiocie toczących się postępowań regulacyjnych przed Komisją Regulacyjną ds. Gmin (…) wydano orzeczenia w przedmiocie ich umorzenia na skutek wycofania wniosków przez Wnioskodawcę (takie rozstrzygnięcie postępowań regulacyjnych przed Komisją Regulacyjną ds. Gmin Wyznaniowych (…) było warunkiem i przesłanką zawarcia umowy zamiany w 2007 roku). Zatem nieruchomość będąca przedmiotem późniejszej sprzedaży w 2017 roku została uzyskana przez Wnioskodawcę w 2007 roku w ramach działań podejmowanych na rzecz przywracania własności gmin wyznaniowych i (…)osób prawnych (czyli realizacji zadania wprost zapisanego w Prawie Wewnętrznym), nie zaś jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Potwierdzeniem braku charakteru działalności gospodarczej również w późniejszej sprzedaży przedmiotowej nieruchomości (w 2017 roku) jest w szczególności niebagatelna okolicznością że sprzedaż nieruchomości nastąpiła niemal 10 lat po jej nabyciu (w 2007 roku) - postępowanie takie nie ma zatem z pewnością charakteru zorganizowanej i ciągłej działalności, która stanowi kryterium definicji każdej działalności gospodarczej.

Sam obrót nieruchomościami nie jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawca, tj. działalności zarobkowej prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły. W 2017 roku Wnioskodawca oprócz sprzedaży w 2017 roku nieruchomości gruntowej II, sprzedał tylko dwie inne nieruchomości odzyskane w postępowaniu regulacyjnym.

Również sama nieruchomość gruntowa, będąca przedmiotem wniosku, nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze.

Reasumując, powyższej przywołane przepisy oraz opisane okoliczności stanu faktycznego, przesądzają że sprzedaż dokonana przez Wnioskodawcę w 2017 roku, której przedmiotem była nieruchomość gruntowa II, stanowiła „niegospodarczą działalność statutową”.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu wskazać, że opisywana w niniejszym wniosku sytuacja faktyczna i prawna nie jest sytuacją wyjątkową dla poszczególnych kościołów i innych związków wyznaniowych (sui generis kościelnych osób prawnych), ale taka sytuacja (przywracania własności mienia utraconego w czasach komunistycznych, gospodarowania nim, jego sprzedaży) wystąpiła niejednokrotnie w każdej wspólnocie wyznaniowej po przemianach politycznych z 1989 roku. Przedmiotowe sytuacje były już także poddawane ocenom prawnopodatkowym w zakresie ich skutków w kontekście regulacji art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.

W szczególności praktycznie identyczna sytuacja poddana była ocenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 czerwca 2008 roku (sygn. akt I SA/Kr 98/08). W przywołanej sprawie Prowincja Krakowska Towarzystwa (…) (kościelna osoba prawna) analogicznie pytała o stosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) u.p.d.o.p. dla sprzedaży nieruchomości odzyskanej orzeczeniem Komisji Majątkowej dla Kościoła Katolickiego w 2003 roku. W przywołanym orzeczeniu, analizując czym jest niegospodarcza działalność statutowa kościelnej osoby prawnej i odnosząc to pojęcie do konkretnego zdarzenia, Sąd Administracyjny stwierdził: „możliwość zbywania i nabywania nieruchomości przez Skarżąca została przewidziana w statucie (w punkcie 7:98 Statutów Prowincjalnych), a zatem stanowi działalność statutową” oraz „Niegospodarczą działalność statutową kościoła stanowi każda działalność, nie będąca działalnością gospodarczą i będąca działalnością wynikającą z samej istoty kościoła i specyfiki działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej kościoła są wolne od podatku, bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania”. W konsekwencji jednoznacznie potwierdzone zostało, że „dochód ze sprzedaży opisanej powyżej nieruchomości może korzystać ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

W uzasadnieniu swojego wyroku, Sąd Administracyjny przywołał także tożsame stanowisko doktryny wyrażone w opracowaniu „Opodatkowanie kościelnych osób prawnych w świetle polskiego prawa podatkowego - wybrane zagadnienia” (M.Unisk Dor. Pod. 2002, nr 7-8, poz. 59).

Wszystkie powyżej wskazane okoliczności uzasadniają i potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy, że dochód uzyskany przez Wnioskodawcę w związku ze zaistniałym stanem faktycznym, tj. sprzedażą w 2017 roku nieruchomości gruntowej II, która to sprzedaż stanowiła niegospodarczą działalności statutową Wnioskodawcy, korzysta ze zwolnienia podatkowego przedmiotowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.