2020.08.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP3-2.4011.361.2020.2.JK2

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.361.2020.2.JK2
z 19 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2020 r. (data wpływu 11 maja 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2020 r.(data wpływu 5 sierpnia 2020 r.) na wezwanie z dnia 23 lipca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.361.2020.1.JK2 o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie wyroku sądowego odszkodowania oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wynagrodzenie adwokata – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania na podstawie wyroku sądowego odszkodowania oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wynagrodzenie adwokata.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 23 lipca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.361.2020.1.JK2 wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 3 sierpnia 2020 r. (data wpływu 5 sierpnia 2020 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, która nie prowadzi działalności gospodarczej.

Mocą wyroku z dnia 25 marca 2019 r. wydanego przez Sąd Okręgowy, utrzymanego w mocy przez Sąd Apelacyjny, który oddalił apelację, zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa - Wojewody kwotę odszkodowania (dalej: Odszkodowanie) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty (dalej: Odsetki). Kwota Odszkodowania wraz z należnymi Odsetkami zostały zasądzone w związku z roszczeniem Wnioskodawczyni o odszkodowanie za utratę nieruchomości rolnej położonej bezprawnie przejętej na podstawie Dekretu PKWN z dnia 06 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej.

Wnioskodawczyni otrzymała stosowne kwoty w następujących terminach:

20 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała na rachunek bankowy kwotę Odszkodowania oraz część Odsetek;
11 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni otrzymała na rachunek bankowy pozostałą część Odsetek oraz zasądzony zwrot kosztów postępowania apelacyjnego.

Wnioskodawczyni otrzymała od Ministerstwa Finansów informację PIT-11 za 2019 r. („Informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy", dalej: PIT-11). Zgodnie z PIT-11 Wnioskodawczyni osiągnęła w 2019 r. przychód z tzw. „innych źródeł", tzn. w kwocie odpowiadającej Odsetkom, które Wnioskodawczyni otrzymała w 2019 r.

W czasie prowadzenia ww. postępowania w sprawie o odszkodowanie, Wnioskodawczyni reprezentowana była przez adwokata (dalej: Adwokat), którego wynagrodzenie za prowadzenie wyżej opisanej sprawy skalkulowane zostało jako 3% obliczone od wysokości sumy Odszkodowania oraz Odsetek (suma Odszkodowania i Odsetek) powiększone o równowartość otrzymanego przez Wnioskodawczynię zwrotu kosztów zastępstwa procesowego . Opisane wyżej wynagrodzenie Adwokata obejmowało wszelkie czynności związane z prowadzeniem przedmiotowej sprawy (w tym przygotowanie wszelkich pism procesowych). Innymi słowy wszelkie działania Adwokata, za które należne mu było wynagrodzenie nakierowane były na uzyskanie przez Wnioskodawczynię Odszkodowania oraz Odsetek. Usługi świadczone przez Adwokata zostały udokumentowane fakturą wystawioną przez niego w dniu 11 marca 2020 r. (zapłaconą przez Wnioskodawczynię w dniu 11 marca 2020 r.) – dalej: wynagrodzenie adwokata.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawczyni wskazała, że nieruchomości rolne bezprawnie przejęte na podstawie Dekretu PKWN z 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej należały do poprzedników prawnych Wnioskodawczyni, tj. do jej rodziców. Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazała, że bezpośrednim źródłem szkody (bezprawnego przejęcia nieruchomości) była decyzja z 1950 r. wydana w oparciu o ww. dekret. Następnie w decyzji nadzorczej z 2013 r. została stwierdzona nieważność ww. decyzji. Postanowieniem z dnia 2001 r. Sąd Rejonowy stwierdził, że spadek po zmarłej matce Wnioskodawczyni nabyli mąż i córka – Wnioskodawczyni (każde z nich w udziale 1/2),a następnie spadek po zmarłym ojcu w całości nabyła córka (Wnioskodawczyni). W ten sposób Wnioskodawczyni nabyła w całości spadek po swoich rodzicach. Powyższe zaś stanowiło podstawę dla Wnioskodawczyni do ubiegania się o odszkodowanie za bezprawne przejęcie wskazanych wyżej nieruchomości. Co więcej, jako że doszło już do rozdysponowania ww. nieruchomości na rzecz osób trzecich, Sąd Okręgowy w wyroku w którym zasądził na rzecz Wnioskodawczyni kwotę odszkodowania utrzymanym w mocy przez Sąd Apelacyjny, uznał, że naprawienie tej szkody może nastąpić wyłącznie poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (dalej: KC)).

Mocą wyroku z dnia 25 marca 2019 r. wydanego przez Sąd Okręgowy utrzymanego w mocy przez Sąd Apelacyjny, który oddalił apelację, zasądzono na rzecz Podatnika kwotę odszkodowania na podstawie art. 160 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: KPA w zw. z art. 363 § 1 KC. Co więcej, sąd zasądził odsetki ustawowe na podstawie art. 481 § 1 KC. Sąd apelacyjny również obciążył stronę pozwaną kosztami zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 ustawy z 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (dalej: KPC).

Wnioskodawczyni wskazała treść kluczowego dla przyznania przedmiotowego odszkodowania przepisu art. 160 KPN:

§ 1. Stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie.

§ 2. Do odszkodowania stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 418 tego kodeksu.

§ 3. Odszkodowanie przysługuje od organu, który wydal decyzję z naruszeniem przepisu art. 156 § 1, chyba że winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie ponosi inna strona postępowania dotyczącego tej decyzji; w tym ostatnim przypadku roszczenie o odszkodowanie służy w stosunku do strony winnej powstania tych okoliczności.

§ 4. O odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego w § 1 orzeka organ administracji państwowej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo stwierdził, w myśl art. 158 § 2, że została ona wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1. Dochodzenie odszkodowania od strony winnej powstania okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 następuje w postępowaniu przed sądem powszechnym.

§ 5. Strona niezadowolona z przyznanego jej odszkodowania przez organ administracji państwowej wymieniony w § 4, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, może wnieść powództwo do sądu powszechnego.

§ 6. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym stała się ostateczna decyzja stwierdzająca nieważność decyzji wydanej z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 albo decyzja, w której organ stwierdził, w myśl art. 158 § 2, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że przyznane odszkodowanie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć, gdyby jej szkody nie wyrządzono tzn. przyznane odszkodowanie dotyczyło faktycznie poniesionej szkody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota Odszkodowania jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT?
Czy Wynagrodzenie Adwokata może zostać zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów w 2019 r. w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w 2019 r., tj. kwocie Odsetek otrzymanych w 2019 r. w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu, tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek?
Czy Wynagrodzenie Adwokata może zostać zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów w 2020 r. w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w 2020 r., tj. kwocie Odsetek otrzymanych w 2020 r., w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu, tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek?

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad. 1 Otrzymana kwota Odszkodowania jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT.

Ad. 2. W ocenie Wnioskodawczyni Wynagrodzenie Adwokata może zostać zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów w 2019 r. jedynie w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w 2019 r. tj. kwocie Odsetek otrzymanych w 2019 r., w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu, tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek.

Ad. 3. W ocenie Wnioskodawczyni Wynagrodzenie Adwokata może zostać zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów w 2020 r. jedynie w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w 2020 r., tj. kwocie Odsetek otrzymanych w 2020 r., w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek.

Uzasadnienie w zakresie Pytania 1

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT „Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku tub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono."

Z powyższego przepisu wynika, że zwolnienie, o którym w nim mowa dotyczy odszkodowań i zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej - z zastrzeżeniem wyjątków w nim wskazanymi. Przy czym odszkodowanie czy zadośćuczynienie to szczególny rodzaj świadczenia polegający na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo.

W konsekwencji otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota Odszkodowania niewątpliwie wpisuje się w ww. normą prawna i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT.

Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazuje, że w otrzymanym od Ministerstwa Finansów PIT-11 jako przychód wskazana została jedynie otrzymana w 2019 r. kwota Odsetek. Tym samym podmiot wystawiający PIT-11 - Ministerstwo Finansów - samo uznało, że kwota Odszkodowania jest wolna od podatku dochodowego.

Uzasadnienie w zakresie Pytania 2 i 3

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.”

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, stąd każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione przez osoby inne niż podatnik),
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT,
być właściwie udokumentowany.

W przedmiotowej sprawie wydatek poniesiony przez Podatnika w zakresie obsługi prawnej prowadzonego postępowania cywilnego (odszkodowawczego):

jest bezpośrednio powiązany z osiągniętym przez niego przychodem (czynności podejmowane przez Adwokata wprost przyczyniły się do uzyskania przez Podatnika Odszkodowania wraz z Odsetkami),
został przez Wnioskodawczynię poniesiony (Podatnik poniósł ciężar Wynagrodzenia Adwokata),
nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów,
został właściwie udokumentowany fakturą wystawiona przez Adwokata, gdzie wszystkie czynności wykonywane przez Adwokata na rzecz podatnika znajdują swoje odzwierciedlenie w czynnościach podejmowanych przez niego oraz dokumentach sporządzonych na potrzeby postępowania odszkodowawczego.

Zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy o PIT „Jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów."

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ustawy o PIT „Zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2."

W konsekwencji podmiotowi uzyskującemu świadczenia (i) podlegające opodatkowaniu oraz (ii) wolne od podatku, przysługuje prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów związanych z takimi świadczeniami (jeżeli nie jest możliwe wydzielenie kosztów przypadających na poszczególne źródła) w stosunku w jakim pozostają przychody ze źródeł podlegających opodatkowaniu (w przedmiotowej sprawie są to Odsetki) do ogólnej kwoty przychodów (w tym wolnych od podatku - w przedmiotowej sprawie będzie to suma Odszkodowania i Odsetek).

Słuszność powyższego w podobnych stanach faktycznych potwierdzał już Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Dyrektor KIS) w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych, np.:

Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2017 r., znak: 0115-KDIT2-2.4011.37.2017.l.HD, uznał, że „w niniejszej sprawie występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem, a poniesionymi wydatkami (opłata za reprezentację przez adwokata - koszty zastępstwa procesowego, opłata sądowa od pozwu oraz wynagrodzenie za opinię biegłego) - co oznacza, że wydatki z tego tytułu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże do kosztów uzyskania przychodu - stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 22 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - można zaliczyć jedynie część ww. wydatków, tj. w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów - jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego z opodatkowania - nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.
Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2017 r., znak: 0115-KDIT2-2.4011.37.2017.l.HD, uznał, że „Wnioskodawczym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na wynagrodzenie adwokata z tytułu zastępstwa procesowego, który prowadził sprawę w tym przygotowywał zażalenia, apelacje i inne pisma procesowe, w wyniku czego Wnioskodawczym uzyskała przychód z tytułu odszkodowania i renty odszkodowawczej wraz z odsetkami, jednakże zaliczeniu podlega tytko część tych wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu z tytułu świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku Sądu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, tj. uzyskanych przez Wnioskodawczynię odsetek ustawowych."

W konsekwencji Wynagrodzenie Adwokata może zostać zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów jedynie w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu (tj. kwocie Odsetek), w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu (tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek), z tym że zaliczenie tak wyliczonej kwoty, z uwagi na konieczność alokacji kosztu do opowiadającego mu przychodu, może zostać dokonane proporcjonalnie w latach w którym rozpoznany został przychód:

w 2019 r. - jedynie w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w 2019 r., tj. kwocie Odsetek otrzymanych w 2019 r., w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu, tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek;
w 2020 r. - jedynie w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w 2020 r., tj. kwocie Odsetek otrzymanych w 2020 r., w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu, tj. sumie Odszkodowania oraz Odsetek.

Tym samym Wnioskodawczyni będzie uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodu łącznie w kwocie X.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz.1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Odnosząc się do skutków podatkowych otrzymanego odszkodowania, wskazać należy, że stanowi ono co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego przychód powstaje w każdym przypadku, w którym podatnik uzyskuje realną korzyść.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu. Przypisanie do konkretnego źródła przychodów jest istotne, ponieważ w zależności od ustalenia źródła przychodów, dla tego przychodu powstają dalsze skutki podatkowe prowadzące do obliczenia uzyskanego dochodu lub poniesionej straty w danym okresie rozliczeniowym.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu – „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca sformułował bowiem tak wskazany przepis, aby stanowił on kategorię otwartą. Zatem, o przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Powyższe nie oznacza, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań w tym przepisie wymienionych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powołane wyżej uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy. Nie jest więc wystarczające, aby w przepisach prawa określone były same tylko przesłanki powodujące powstanie roszczenia o odszkodowanie.

Natomiast w zakresie zwolnienia wynikającego z powołanego art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, mieszczą się tylko inne niż ww. odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, obejmujące tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczące utraconych korzyści.

Występujące w ww. przepisie sformułowanie „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia” należy rozumieć, jako te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to zwolnienia inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Ze zwolnienia z ww. przepisu nie korzysta odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz odszkodowanie obejmujące tzw. utracone korzyści.

Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na podstawie wyroku zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa - Wojewody kwotę odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty. Kwota Odszkodowania wraz z należnymi Odsetkami zostały zasądzone w związku z roszczeniem Wnioskodawczyni o odszkodowanie za utratę nieruchomości rolnej bezprawnie przejętej na podstawie Dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej. Wnioskodawczyni otrzymała stosowne kwoty w następujących terminach:

20 grudnia 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała na rachunek bankowy kwotę Odszkodowania oraz część Odsetek;
11 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni otrzymała na rachunek bankowy pozostałą część Odsetek oraz zasądzony zwrot kosztów postępowania apelacyjnego . Nieruchomości rolne bezprawnie przejęte na podstawie Dekretu PKWN z 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej należały do poprzedników prawnych Wnioskodawczyni, tj. do jej rodziców Wnioskodawczyni nabyła w całości spadek po swoich rodzicach. Powyższe stanowiło podstawę dla Wnioskodawczyni do ubiegania się o odszkodowanie za bezprawne przejęcie wskazanych wyżej nieruchomości. Zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni kwotę odszkodowania na podstawie art. 160 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: KPA w zw. z art. 363 § 1 KC. Sąd zasądził odsetki ustawowe na podstawie art. 481 § 1 KC. Sąd apelacyjny również obciążył stronę pozwaną kosztami zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 ustawy z 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (dalej: KPC). Przyznane odszkodowanie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć, gdyby jej szkody nie wyrządzono tzn. przyznane odszkodowanie dotyczyło faktycznie poniesionej szkody.

W myśl art. 160 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 Kodeksu albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie. Natomiast zgodnie z art. 160 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego do odszkodowań stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 418 tego Kodeksu.

Odszkodowanie przysługuje od organu, który wydał decyzję z naruszeniem przepisu art. 156 § 1, chyba że winę za powstanie okoliczności wymienionych w ww. przepisie ponosi inna strona postępowania dotyczącego tej decyzji; w tym ostatnim przypadku roszczenie o odszkodowanie służy w stosunku do strony winnej powstania tych okoliczności, o czym stanowi art. 160 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Jednocześnie zgodnie z § 4 tego artykułu o odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego w § 1 orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo stwierdził - w myśl art. 158 § 2 - że decyzja została wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1. Dochodzenie odszkodowania od strony winnej powstania okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 następuje w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Przepis art. 160 został jednakże uchylony z dniem 1 września 2004 r. przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692). Jednocześnie na mocy art. 5 ww. nowelizacji stosuje się go w tych sprawach, w których decyzja nieważnościowa (art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego) stała się ostateczna przed dniem 1 września 2004 r. Natomiast wydanie w tym trybie decyzji po tej dacie skutkuje objęciem wniosku odszkodowawczego regulacją art. 417 § 2 Kodeksu cywilnego, a zatem jego rozpoznanie następuje przed sądem powszechnym.

W myśl art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Jeżeli wykonywanie tych zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 4171 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Stosownie do art. 4171 § 2 Kodeksu jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Zgodnie z art. 4171 § 3 ww. ustawy jeżeli szkoda została wyrządzona przez niewydanie orzeczenia lub decyzji, gdy obowiązek ich wydania przewiduje przepis prawa, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności z prawem niewydania orzeczenia lub decyzji, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

W myśl art. 4171 § 4 ustawy jeżeli szkoda została wyrządzona przez niewydanie aktu normatywnego, którego obowiązek wydania przewiduje przepis prawa, niezgodność z prawem niewydania tego aktu stwierdza sąd rozpoznający sprawę o naprawienie szkody.

Zgodnie z treścią art. 4172 Kodeksu cywilnego jeżeli przez zgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej została wyrządzona szkoda na osobie, poszkodowany może żądać całkowitego lub częściowego jej naprawienia oraz zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, gdy okoliczności, a zwłaszcza niezdolność poszkodowanego do pracy lub jego ciężkie położenie materialne, wskazują, że wymagają tego względy słuszności.

Przepisów art. 417, art. 41711 i art. 4172 nie stosuje się, jeżeli odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej jest uregulowana w przepisach szczególnych (art. 421 ustawy Kodeks cywilny).

Odnosząc się zatem do podniesionych przez Wnioskodawcę wątpliwości należy wskazać, że w omawianej sprawie niewątpliwie mamy do czynienia z odszkodowaniem za szkodę wyrządzoną wadliwą decyzją organu administracyjnego, zasądzonym przez sąd powszechny na podstawie art. 160 kodeksu postępowania administracyjnego, w brzmieniu obowiązującym przez 1 września 2004 r. Przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy nie sposób pominąć kwestii nowelizacji kodeksu cywilnego dokonanej w 2004 r. dokonującej zmian w dziedzinie odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez organy władzy publicznej.

Takim aktem normatywnym była ustawa z 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 162, poz. 1692), która weszła w życie z dniem 1 września 2004 r., zmieniając sposób dochodzenia odszkodowań za szkody wyrządzone wadliwymi decyzjami administracyjnymi. Wprowadziła do kodeksu cywilnego nowe przepisy art. 417, 4171 i 4172 oraz związany z nimi art. 421 w nowym brzmieniu normujące odpowiedzialność za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej. Nowelizacja ta spowodowała, że straciło rację bytu uregulowanie w Kodeksie postępowania administracyjnego sprawy odszkodowania w razie wzruszenia decyzji administracyjnej. W tych przypadkach podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej stanowią przepisy art. 417 i 4171. Z tego względu uchylono m.in. art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego, a sprawy odszkodowawcze przekazano orzecznictwu sądów powszechnych.

Jednocześnie zgodnie z art. 5 ww. ustawy do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy art. 417, art. 419, art. 420, art. 4201, art. 4202 i art. 421 ustawy, o której mowa w art. l (tj. kc przyp. red.), oraz art. 153, art. 160 i art. 161 § 5 ustawy, o której mowa w art. 2 (tj. kpa przyp. red.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Wątpliwości interpretacyjne dotyczące pojęcia „zdarzenia i stany prawne powstałe przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej”, a co za tym idzie - wątpliwości co do tego, w jakich sytuacjach zastosowanie znajdują przepisy dotychczasowe, a w jakich nowe, usunęła uchwała pełnego składu Izby Cywilnej SN z 31 marca 2011 r. (III CZP 112/10). Zgodnie z powołaną uchwałą, „do roszczeń o naprawienie szkody wyrządzanej ostateczną decyzją administracyjną wydaną przed 1 września 2004 r. , której nieważność lub wydanie z naruszeniem art. 156 k.p.a stwierdzono po tym dniu ma zastosowanie art. 160 § 1, 2, 3 i 6 k.p.a. W uzasadnieniu uchwały stwierdzono również, że „chodzi o rozgraniczenie zastosowania art. 160 k.p.a., uchylonego z dniem 1 września 2004 r. i ustanowionego z mocą od tego dnia art. 4171 § 2 k.c. Praktyczne znaczenie tej kwestii wiąże się z tym, że w przepisach, którymi zastąpiono art. 160 k.p.a., nie unormowano odrębnie, wzorem art. 160 § 6 k.p.a., przedawnienia ani nie przewidziano specjalnego trybu dochodzenia odszkodowania”.

Kolejną istotną kwestią wymagającą podkreślenia jest to, że przed nowelizacją wskazanych przepisów o odszkodowaniu o którym mowa w art. 160 § 1 k.p.a. orzekał organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji administracyjnej. Natomiast po nowelizacji, nawet w sytuacji, gdy zastosowanie znajdzie na podstawie przepisów przejściowych art. 160 k.p.a., odszkodowanie zasądzane jest przez sąd powszechny, co miało miejsce w przedstawionej przez Wnioskodawcę sprawie. Nie sposób więc pominąć faktu, że odszkodowanie, które otrzymał Wnioskodawca otrzymane zostało na podstawie wyroku sądu, który przyznając je na podstawie art. 160 kpa ustalił jego wysokość.

Powyższe potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 1123/16. W którym sąd wskazał m.in. że cyt.: „wbrew stanowisku organu, ponieważ wysokość odszkodowania ani zasady jego ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów do nich wykonawczych, to w sprawie nie znajdzie też zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Wysokość odszkodowania jest co prawda wypadkową wartości nieruchomości oraz długości okresu, przez który Skarb Państwa bezprawnie posiadał grunt przez wszystkie lata od złożenia wniosku o ustanowienie prawa własności czasowej, ale nie oznacza to jeszcze, że ta wysokość lub te zasady "...wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw...". Dla spełnienia się hipotezy tego przepisu konieczne byłoby, aby odrębny przepis (odrębny względem ogólnych zasad prawa cywilnego) wskazywał konkretną wysokość odszkodowania lub sposób, w jaki należy je ustalić. Takiego przepisu w sprawie zabrakło.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, zwolnienie z opodatkowania samego odszkodowania wynika z art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. - zostało ono przecież przyznane na mocy wyroku sądowego, a z wniosku nie wynikało, aby spełniła się negatywna przesłanka zwolnienia, o której mowa pod. lit. "b" tego przepisu, tzn. aby odszkodowanie obejmowało tzw. lucrum cessans”.

Stanowisko w sprawie potwierdza również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 978/16.

Biorąc pod uwagę powyższe w części, dotyczącej zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe, gdyż jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego wypłacone odszkodowanie jest odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie zostało wypłacone w związku z działalnością gospodarczą oraz nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć, gdyby jej szkody nie wyrządzono.

Drugim zagadnieniem będącym przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na wynagrodzenie adwokata od przychodu uzyskanego z tytułu odsetek.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione przez osoby inne niż podatnik),

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

Stosownie do treści art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Powyższą zasadę stosuje się – na podstawie art. 22 ust. 3a ustawy – również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

Z treści wniosku wynika, że w czasie prowadzenia postępowania w sprawie o odszkodowanie, Wnioskodawczyni reprezentowana była przez adwokata , którego wynagrodzenie za prowadzenie wyżej opisanej sprawy skalkulowane zostało jako 3% obliczone od wysokości sumy Odszkodowania oraz Odsetek (suma Odszkodowania i Odsetek) powiększone o równowartość otrzymanego przez Wnioskodawczynię zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Opisane wyżej wynagrodzenie Adwokata obejmowało wszelkie czynności związane z prowadzeniem przedmiotowej sprawy (w tym przygotowanie wszelkich pism procesowych). Innymi słowy wszelkie działania Adwokata, za które należne mu było wynagrodzenie nakierowane były na uzyskanie przez Wnioskodawczynię Odszkodowania oraz Odsetek. Usługi świadczone przez Adwokata zostały udokumentowane fakturą wystawioną przez niego w dniu 11 marca 2020 r. (zapłaconą przez Wnioskodawczynię w dniu 11 marca 2020 r.).

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem Sądu odsetki od odszkodowania, jako nie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Ponadto, w niniejszej sprawie występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy uzyskanym przez Wnioskodawczynię przychodem, a poniesionymi wydatkami (wynagrodzenie adwokata) – co oznacza, że wydatki z tego tytułu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże do kosztów uzyskania przychodu – stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 22 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – można zaliczyć jedynie część ww. wydatków, tj. w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu (odsetek) podlegającego opodatkowaniu w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów – jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego z opodatkowania (odszkodowania)– nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Ponadto organ informuje, że nie odniósł się do kwot wskazanych we wniosku. Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji organu. Zgodnie bowiem zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin