2020.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.373.2020.2.PS
z 25 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 29 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności rozpoznania przychodu podatkowego w związku ze spłatą części kapitałowej i odsetkowej wierzytelności pożyczkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności rozpoznania przychodu podatkowego w związku ze spłatą części kapitałowej i odsetkowej wierzytelności pożyczkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną podlegająca w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W roku 2010 ojciec Wnioskodawcy (dalej: Pożyczkodawca), w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, udzielił pożyczki spółce X Spółka Akcyjna (dalej: Spółka, Pożyczkobiorca). Pomiędzy Pożyczkodawcą a Wnioskodawcą w roku 2014 miała miejsce darowizna przedsiębiorstwa Pożyczkodawcy, w ramach którego
to przedsiębiorstwa składnikami majątkowymi pozostawały wierzytelności o zwrot kapitału udzielonej pożyczki oraz wierzytelności o zapłatę odsetek stanowiących wynagrodzenie Pożyczkodawcy z tytułu udostępnienia kapitału. W konsekwencji otrzymanej darowizny - Wnioskodawca stał się wierzycielem Spółki. Podatnik nabył przedsiębiorstwo jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Spółka stale generowała straty na prowadzonej działalności operacyjnej, w wyniku czego stała się podmiotem niewypłacalnym. Pożyczkobiorca rozpoczął restrukturyzację swoich zobowiązań w ramach postępowania o zatwierdzenie układu, która zakończyła się postanowieniem właściwego sądu restrukturyzacyjnego o zatwierdzeniu zaproponowanego układu. W wyniku układu część wierzytelności (95%) przysługujących Wnioskodawcy została warunkowo umorzona, natomiast wartość pozostała jest spłacana zgodnie z zaakceptowanymi warunkami układu (30 rat kwartalnych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy spłata części kapitałowej wierzytelności pożyczkowej przez Pożyczkobiorcę na rzecz Wnioskodawcy stanowi dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
Czy spłata części odsetkowej wierzytelności pożyczkowej (w zakresie odsetek naliczonych do dnia darowizny przedsiębiorstwa) przez Pożyczkobiorcę na rzecz Wnioskodawcy stanowi dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

spłata części kapitałowej wierzytelności pożyczkowej przez Spółkę na jego rzecz nie stanowi dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych,
spłata części odsetkowej wierzytelności pożyczkowej (w zakresie odsetek naliczonych do dnia darowizny przedsiębiorstwa) przez Spółkę na jego rzecz nie stanowi dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie:

Umowa pożyczki została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: KC). Zgodnie z art. 720 § 1 KC, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Pożyczka może być udzielona nieodpłatnie lub odpłatnie, tj. za oznaczonym wynagrodzeniem w formie odsetek, w zależności od woli stron. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca otrzymał na podstawie umowy darowizny przedsiębiorstwa wierzytelności o zwrot części kapitałowej pożyczki udzielonej przez Pożyczkodawcę oraz wierzytelności o zapłatę wynagrodzenia z tytułu udzielenia przedmiotowej pożyczki (odsetki). Podatnik już otrzymał i przewiduje, że w najbliższej przyszłości będzie stale i zgodnie z harmonogramem otrzymywał od Spółki spłatę wierzytelności objętych zatwierdzonym przez właściwy sąd układem (w postępowaniu o zatwierdzenie układu). Uzyskanie przez Wnioskodawcę prawa do zwrotu kapitału udzielonej przez Pożyczkodawcę pożyczki jak i roszczenia o zapłatę odsetek odbyło się poprzez darowiznę, której skutki podatkowe zostały uregulowane art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (dalej: Ustawa PSD). Należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawa PIT) - przepisów tego aktu prawnego nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawa PIT) do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 (przychody z działalności gospodarczej - przyp. Wnioskodawcy), nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Natomiast - stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT - przychodami z kapitałów pieniężnych są odsetki od pożyczek. Wyżej wymienione regulacje miałyby więc bezpośrednie zastosowanie u Pożyczkodawcy, który obdarował prawami o zapłatę roszczeń pożyczkowych Wnioskodawcę. Co do zasady - przepisy Ustawy PIT podczas realizacji i rozliczania umów pożyczek / kredytów traktują: a) przepływ kapitału pożyczki pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą jako zdarzenie neutralne podatkowo („niewidzialne” na gruncie Ustawy PIT po stronie kosztowej oraz przychodowej); b) zapłatę odsetek (i/lub pozostałych kosztów odsetkowych związanych z finansowaniem) jako zdarzenie powodujące powstanie przychodu podatkowego po stronie pożyczkodawcy i/lub kosztu podatkowego po stronie pożyczkobiorcy. Mając na uwadze powyższe - uznać należy, że samo udzielenie pożyczki i późniejsza jej spłata (w części kapitałowej) pozostają neutralne podatkowo i nie stanowią źródła przychodu ani kosztu podatkowego dla pożyczkobiorcy i pożyczkodawcy (w ujęciu pierwotnym), ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy. Inaczej rzecz biorąc, kwota przenoszona na drugą stronę w wykonaniu takiej umowy ma charakter zwrotny, nie stanowi dla niej definitywnego przysporzenia majątkowego i z tego względu jest zdarzeniem obojętnym pod względem prawnopodatkowym. Ustawodawca nie uregulował wprost przypadku w jakim znalazł się Wnioskodawca, jednakże należy zwrócić uwagę, iż stosownie do art. 9 ust. 1 Ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Niemniej jednak - zauważyć należy, iż otrzymane przez podatnika lub pozostawione do jego dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne powinny co do zasady kreować po jego stronie przysporzenie majątkowe (wzrost posiadanych aktywów). Wobec czego - bez wątpienia - nie każda otrzymana czy pozostawiona do dyspozycji kwota wygeneruje po stronie osoby fizycznej przychód podatkowy. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2019 r. (sygn. akt II FSK 3659/17): (...) Wprawdzie z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. nie wynika to wprost, ale za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane tytułem zwrotnym, takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych. Do kategorii przychodów podatkowych zaliczono przychody z nieodpłatnych świadczeń uregulowane w art. 11 ust. 1, ust. 2-2b oraz art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia z dnia 17 października 2017 r. (sygn. akt I SA/Rz 510/17) stwierdził jak poniżej: Biorąc zatem pod uwagę powyższe rozważania oraz cechy wierzytelności mającej być przedmiotem darowizny należy stwierdzić, że zaskarżona interpretacja podatkowa jest błędna. Skarżąca otrzymać ma bowiem wierzytelność z tytułu niezapłaconej ceny zakupu nieruchomości, czyli wierzytelność "czystą", z tytułu wykonania której obowiązek podatkowy powstał w chwili zawarcia umowy sprzedaży. Skoro zatem obowiązek podatkowy powstał już u darczyńcy (a być może został też wykonany), obciążanie nim obdarowanego nie znajduje podstawy prawnej. Skarżąca nie powinna być zatem obciążona obowiązkiem w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu, otrzymanej w drodze darowizny, wierzytelności wynikającej z umowy sprzedaży nieruchomości, nie z samego faktu nabycia darowizny wyłączonej z zakresu działania p.d.o.f., ale z uwagi na szczególny przypadek otrzymania w drodze darowizny wierzytelności, nieobciążonej obowiązkiem podatkowym darczyńcy. Orzeczenie powyższe zostało zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jednakże Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 grudnia 2019 r. oddalił skargę kasacyjną. Reasumując - na podstawie wyżej wskazanych przepisów oraz tez orzeczniczych:

spłaty wierzytelności pożyczkowej (otrzymanej tytułem darowizny) nie należy traktować jako czynności podlegającej podatkowi od spadków i darowizn, ponieważ sama czynność darowizny prawa majątkowego (wierzytelności o zwrot pożyczki i zapłatę odsetek naliczonych do dnia darowizny) podlega temu podatkowi przez co jednocześnie jest wyłączona z opodatkowania podatkiem dochodowym na gruncie Ustawy PIT;
wierzytelności nabyte przez Wnioskodawcę stanowią pewnego rodzaju „nośnik” środków pieniężnych jakie zostaną przez niego otrzymane tytułem spłaty kapitału pożyczki oraz zapłaty odsetek naliczonych do dnia darowizny (technicznie spłata będzie polegała na tym, że prawo majątkowe przysługujące Wnioskodawcy zostanie zastąpione środkami pieniężnymi lub wartościami pieniężnymi w wyniku realizacji zobowiązania leżącego po stronie Pożyczkobiorcy);
nie sposób uznać, by w wyniku otrzymanej spłaty doszło do jakiegokolwiek definitywnego przyrostu majątkowego po stronie Podatnika (przyrost majątkowy miał miejsce w momencie otrzymania darowizny przedsiębiorstwa od Pożyczkodawcy);
zakładając, że zwrot kapitału pożyczki zostałby zrealizowany na rzecz pierwotnego podmiotu uprawnionego (Pożyczkodawca) - przepływ ten miałby charakter neutralny na gruncie ustawy CIT.

Wobec powyższego - zdaniem Wnioskodawcy:

spłata części kapitałowej wierzytelności pożyczkowej przez Spółkę na jego rzecz nie stanowi dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych;
spłata części odsetkowej wierzytelności pożyczkowej (w zakresie odsetek naliczonych do dnia darowizny przedsiębiorstwa) przez Spółkę na jego rzecz nie stanowi dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zaprzeczenie powyższym argumentom doprowadziłoby do podwójnego opodatkowania tego samego przysporzenia:

w pierwszej kolejności podatkiem od spadków i darowizn na moment darowizny przedsiębiorstwa;
w drugiej kolejności na moment spłaty wierzytelności przez Pożyczkodawcę (z uwagi na otrzymanie wierzytelności tytułem darmym - Wnioskodawca zostałby pozbawiony prawa do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu).

Jednocześnie zostałaby zniekształcona funkcja instrumentu finansowego jakim jest pożyczka, na gruncie Ustawy PIT. Zważywszy, że przepływ kapitału pożyczki pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą ma charakter neutralny - założyć należy, iż środki wykorzystane do udzielenia pożyczki zostały przez pożyczkodawcę opodatkowane na wcześniejszym etapie obrotu. Wnioskodawca otrzymał w ramach darowizny „wierzytelność czystą” (w części dot. zwrotu kapitału) w rozumieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, zaprezentowanym w wyroku z dnia 17 października 2017 r. (sygn. akt I SA/Rz 510/17).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Instytucja prawna zmiany wierzyciela jest określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn.zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 cyt. wyżej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie to w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelność wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta), powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Umowa pożyczki została natomiast uregulowana w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jak wskazano w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, w roku 2010 ojciec Wnioskodawcy, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, udzielił pożyczki spółce. Pomiędzy ojcem - pożyczkodawcą a Wnioskodawcą w roku 2014 miała miejsce darowizna przedsiębiorstwa pożyczkodawcy, w ramach którego to przedsiębiorstwa składnikami majątkowymi pozostawały wierzytelności o zwrot kapitału udzielonej pożyczki oraz wierzytelności o zapłatę odsetek stanowiących wynagrodzenie pożyczkodawcy z tytułu udostępnienia kapitału. W konsekwencji otrzymanej darowizny - Wnioskodawca stał się wierzycielem spółki. Podatnik nabył przedsiębiorstwo jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a powołanej ustawy).

Odrębnym źródłem przychodów są, wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się miedzy innymi odsetki od pożyczek.

Odrębnym źródłem przychodów jest również, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Stwierdzić należy w tym miejscu, że samo udzielenie pożyczki i późniejsza jej spłata pozostają neutralne podatkowo i nie stanowią źródła przychodu dla pożyczkobiorcy, ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy. Inaczej rzecz biorąc, kwota przenoszona na drugą stronę w wykonaniu takiej umowy ma charakter zwrotny, nie stanowi dla niej definitywnego przysporzenia majątkowego i z tego względu jest zdarzeniem obojętnym pod względem prawnopodatkowym.

W myśl natomiast art. 1 ust. 1 pkt 2 z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne m.in. praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny. Zdarzenie przedstawione we wniosku co do zasady podlegało więc ustawie o podatku od spadków i darowizn.

Z kolei, przywołany przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu stanowiska w sprawie art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, że zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 - udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo- -kredytowej lub przekazem pocztowym.

Przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn (art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wskazać trzeba zatem, że realizacja prawa (spłata roszczenia pożyczkowego nabytego w drodze darowizny) jest obojętna podatkowo, bowiem przychód taki (zarówno w momencie nabycia prawa do spłaty, jak i samej spłaty tego roszczenia), zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W konsekwencji powyższego należy uznać, że otrzymanie zapłaty (zarówno kwoty głównej, jak i odsetek, naliczonych do dnia darowizny przedsiębiorstwa) z tytułu przysługującej wierzytelności pożyczkowej nabytej w drodze darowizny wraz z przedsiębiorstwem ojca Wnioskodawcy nie spowoduje powstania przychodu podatkowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Zastrzec należy również, że stosownie do intencji Wnioskodawcy, przedmiotem tej interpretacji jest wyłącznie kwestia konieczności rozpoznania przychodu podatkowego w związku ze spłatą części kapitałowej i odsetkowej wierzytelności pożyczkowej nabytej w darowiźnie od ojca, w związku z czym organ nie dokonał oceny tej części stanowiska Wnioskodawcy, która wykracza poza zakres sformułowanego pytania.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin