Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.396.2020.2.JK3
z 25 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2020 r. (data wpływu 22 maja 2020 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 10 sierpnia 2020 r., data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) na wezwanie z dnia 29 lipca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.396.2020.1.JK3 (data nadania 29 lipca 2020 r., data doręczenia 4 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu z tytułu zapłaconych przez płatnika za Wnioskodawczynię składek na ubezpieczenie społeczne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu z tytułu zapłaconych przez płatnika za Wnioskodawczynię składek na ubezpieczenie społeczne.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 29 lipca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.396.2020.1.JK3 (data nadania 29 lipca 2020 r., data doręczenia 4 sierpnia 2020 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem (data nadania 10 sierpnia 2020 r., data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z firmą E. Wnioskodawczyni rozwiązała umowę o pracę z końcem lutego 2017 r. Od tamtej pory Wnioskodawczyni pracowała w innych firmach, niezwiązanych z ww. spółką. W marcu 2020 r. Wnioskodawczyni odebrała z poczty PIT- za rok 2019 z firmy E. wraz z informacją dotyczącą deklaracji podatkowej za rok 2019, z wyjaśnieniem, że firma przeszła kontrolę z ZUS w zakresie obliczania składek za ubezpieczenie społeczne. W związku z tym, że Wnioskodawczyni miała tam dwie umowy - o pracę oraz zlecenie - pracodawca powinien był odprowadzać składki na ubezpieczenie społeczne dotyczące umowy zlecenia - czego nie robił. Firma wyjaśniła, że składki stanowią przychód ze stosunku pracy i uwzględniła je w PIT- za rok 2019. Wnioskodawczyni kontaktowała się z firmą mailowo. Były pracodawca stwierdził, że wszystkie wyjaśnienia są w piśmie. W związku z tym, że firma doliczyła Wnioskodawczyni składki za lata 2014-2017 i uznała je za dochód Wnioskodawczyni w roku 2019 (którego fizyczne nie otrzymała), Wnioskodawczyni znalazła się w II progu podatkowym i musiała zapłacić kwotę 1525 zł - za brak znajomości przepisów firmy E. Wnioskodawczyni jest przekonana, że gdyby firma działała zgodnie z przepisami i odprowadzała składki na czas, Wnioskodawczyni nie miałaby tak dużego podatku do opłacenia. Wnioskodawczyni nadmienia, że rozlicza się wspólnie z mężem i z dochodu męża mieli do opłacenia podatek 1757 zł, natomiast z powodu błędu firmy, w której Wnioskodawczyni już nie pracuje podatek wzrośnie dwukrotnie. Wnioskodawczyni jest w piątym miesiącu ciąży, z powodu złych wyników badań musiała wykonać kolejne, których koszt wyniósł 2700 zł. Wnioskodawczyni nie stać na tak duże koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy PIT za rok 2019, który Wnioskodawczyni otrzymała od firmy E. w którym były pracodawca uwzględnił składki za ubezpieczenie społeczne jako przychód Wnioskodawczyni, których nie płacił przez kilka lat przed kontrolą ZUS za umowę zlecenie są zasadne?
2. Czy powinny być uwzględnione w PIT za rok 2019, jeżeli w owym roku Wnioskodawczyni nie otrzymała od tej firmy żadnych pieniędzy?
3. Czy zaległe składki, zasadnie zostały uwzględnione jako przychód Wnioskodawczyni w roku 2019, jeżeli fizycznie Wnioskodawczyni nie otrzymała od E. żadnych pieniędzy?
4. Czy wówczas Wnioskodawczyni powinna się z tego PIT-u za rok 2019 rozliczyć z Urzędem Skarbowym, który wystawił były pracodawca po 3 latach?
5. Czy jako pracownik nie znający się na przepisach księgowych Wnioskodawczyni powinna być teraz obciążana koniecznością zapłaty podatku od tego przychodu?
6. Czy owa sytuacja, która miała miejsce jest zasadna i co Państwo na to?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

1-2) Uważa, że nie otrzymała fizycznie żadnych pieniędzy od firmy E., żeby musiała wykazywać ten przychód w PIT za rok 2019. Powinna być wystawiona korekta do lat, za które składki zostały faktycznie naliczone, natomiast nie za rok 2019, w którym takiego przychodu nie otrzymała.

Wnioskodawczyni jest pewna, że 3-7 lata temu, kiedy pracowała w firmie E. składki byłyby odprowadzane należycie, na pewno nie wpadłaby w II próg podatkowy.

3. Uważa, że nie. Tak jak wspominała wyżej nie otrzymała żadnych pieniędzy, z których musiała się rozliczyć.
   Gdyby Wnioskodawczyni nadal pracowała w firmie E. nie byłaby tak stratna, gdyż wie, że były pracodawca z uwagi na sytuację, którą opisała dopłaca co miesiąc pracownikom do pensji, aby zminimalizować straty poniesione przez pracowników z winy księgowej. Wnioskodawczyni takiej rekompensaty nie otrzymała.
   

4. Zdaniem Wnioskodawczyni nie powinna się była rozliczać, natomiast miała naciski ze strony Urzędu Skarbowego, który straszył Wnioskodawczynię odsetkami, dlatego się rozliczyła i zapłaciła podatek ponad 1700 zł z winy E.
5. Odpowiedzialność za brak znajomości przepisów księgowych powinien ponieść Pracodawca, a nie pracownik, który kompletnie nie był związany z księgowością ani znajomością prawa.
6. Tak jak Wnioskodawczyni informowała we wniosku, uważa że sytuacja jest bardzo niesprawiedliwa i krzywdząca dla Niej, gdyż jest w ciąży, kiedy musi przechodzić bardzo drogie badania i wizyty kontrolne i została dodatkowo obciążona podatkiem z winy zaniechania byłego pracodawcy. Wpłynęło to na II próg podatkowy i owe wydarzenie nie jest Jej obojętne dlatego wnioskuje o indywidualną interpretację tej sprawy (co dla Wnioskodawczyni najważniejsze - czy powinna była się z tego rozliczyć i czy powinna zapłacić od tego podatek dochodowy).
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów są inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy i jednocześnie niekwalifikowane do żadnej z kategorii przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy.

Ponieważ w przepisie tym ustawodawca posługuje się pojęciem „nieodpłatnego świadczenia” to wobec jego niezdefiniowania w ustawie podatkowej odwołać się należy do stanowiska wyrażanego w tej mierze, a więc co do sposobu rozumienia tego pojęcia, w dotychczasowym orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle powyższego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, bądź uniknięciem jego pomniejszenia (innymi słowy zaoszczędzenie wydatku). Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w latach 2014-2017 świadczyła pracę dla firmy E. na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenie. W wyniku przeprowadzonej kontroli przez ZUS zakwestionowano sposób obliczania składek na ubezpieczenie społeczne odnośnie umowy zlecenia. Były pracodawca nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne. Firma uznała zapłacone zaległe składki za przychód Wnioskodawczyni i wystawiła z tego tytułu stosowny PIT. Wątpliwość Wnioskodawczyni budzą skutki podatkowe związane z zapłaceniem przez pracodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w przytoczonym na wstępie art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dlatego też zapłacone (przez byłego pracodawcę Wnioskodawczyni) za Wnioskodawczynię (Ubezpieczoną) składki po przeprowadzonej kontroli ZUS, w części, która powinna być finansowana przez Ubezpieczoną stanowią przychód Wnioskodawczyni.

Jeśli Wnioskodawczyni (ubezpieczona) nie zwróciła ich Zleceniodawcy (płatnikowi składek) w roku, w którym zostały zapłacone – wówczas Wnioskodawczyni otrzymała nieodpłatne świadczenie od E., bowiem Zleceniodawca zapłacił za Wnioskodawczynię składki, które powinny być finansowane ze środków Ubezpieczonej (Wnioskodawczyni).

Kwalifikacja przychodu do odpowiedniego źródła zależy od tego czy beneficjentem przychodu jest osoba, którą w chwili opłacenia ww. składek łączy ze świadczeniodawcą stosunek prawny czy też nie. Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenie w latach 2014-2017. Zatem w momencie zapłaty zaległych składek do ZUS nie łączył Wnioskodawczyni ze świadczeniodawcą żaden stosunek prawny.

W związku z powyższym, przychód powstały w związku z zapłatą przez płatnika tychże składek, które zgodnie z odrębnymi przepisami powinny być opłacone ze środków Wnioskodawczyni (byłego zleceniobiorcy), należy kwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uiszczając bowiem za byłego zleceniobiorcę zaległe składki na ubezpieczenie społeczne (należne z tytułu umowy zlecenie) zleceniodawca reguluje zobowiązanie byłego zleceniobiorcy należne wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przychód ten powstaje w dniu opłacenia przedmiotowych składek.

W konsekwencji, w rozpatrywanej sprawie na świadczeniodawcy nie ciążył obowiązek płatnika, a jedynie obowiązek informacyjny wynikający z art. 42a ustawy o podatku od osób fizycznych. Oznacza to, że świadczeniodawca nie był zobowiązany do obliczenia, poboru i odprowadzenia od tych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że zapłacone przez Zleceniodawcę z własnych środków zaległe składki w części, w której powinny być one pokryte z dochodu Wnioskodawczyni, stanowią dla Wnioskodawczyni przysporzenie majątkowe, które należało kwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem na moment uregulowania zaległych składek nie łączy już Wnioskodawczyni z E. żaden stosunek umowny (łączył w latach 2014-2017). Wskazane powyżej przysporzenie (przychód) podlega rozliczeniu w zeznaniu podatkowym składanym za 2019 r., tj. za rok w którym zostały zapłacone za Wnioskodawczynię składki przez byłego Zleceniodawcę. Zatem Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek z tego tytułu. Nieznajomość przepisów nie zwalnia Wnioskodawczyni z obowiązku rozliczenia się z uzyskanego przychodu.

Dodatkowo należy wskazać, że stosownie do treści art. 67a Ordynacji podatkowej, Wnioskodawczyni może wystąpić do właściwego naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o odroczenie terminu płatności podatku, rozłożenie na raty lub umorzenie podatku.

Bowiem jak wynika z art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1. odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;
2. odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek;
3. umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
   
   

W myśl § 2 ww. przepisu, umorzenie zaległości podatkowej powoduje również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość podatkowa.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.