2020.08.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.422.2020.2.MD
z 28 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 maja 2020 r. (data wpływu 28 maja 2020 r.) uzupełnionym pismem z 20 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę jako producenta wykonawczego faktury VAT dokumentującej świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie umowy z dnia 14 października 2019 r. oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupów związanych z realizacją czynności wykonywanych w ramach tej umowy oraz refaktury kosztów poniesionych w związku z realizacją projektu – jest prawidłowe,
prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Producenta – jest prawidłowe,
obowiązku wystawienia faktury VAT dokumentującej wkład rzeczowy koproducenta – jest prawidłowe,
opodatkowania otrzymanego przez koproducenta wynagrodzenia z tytułu udziału w prawach do filmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę jako producenta wykonawczego faktury VAT dokumentującej świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie umowy z dnia 14 października 2019 r. oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupów związanych z realizacją czynności wykonywanych w ramach tej umowy oraz refaktury kosztów poniesionych w związku z realizacją projektu, a także prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Producenta, obowiązku wystawienia faktury VAT dokumentującej wkład rzeczowy koproducenta oraz opodatkowania otrzymanego przez koproducenta wynagrodzenia z tytułu udziału w prawach do filmu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 15 lipca 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.422.2020.1.MD.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 20 lipca 2020 r. przedstawiono następujący stan faktyczny:

Centrum T. we W. (dalej: „Wnioskodawca”) jest państwową instytucją kultury, następcą X. Wnioskodawca realizuje działania produkcyjne w zakresie kinematografii, telewizji, Internetu, nauki i kultury, przy wykorzystaniu technologii elektronicznych i technik multimedialnych.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca w swoich rozliczeniach VAT stosuje prewspółczynnik, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT w odniesieniu do działalności gospodarczej oraz celów innych niż działalność gospodarcza dla potrzeb VAT. Przy projektach związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą C. stosuje pełne odliczenie VAT. Natomiast przy nieodpłatnej działalności statutowej C. nie odlicza VAT od poniesionych wydatków.

Wnioskodawca bierze udział w projekcie produkcji filmowej „R…” (dalej również: „Projekt”). Z punktu widzenia Wnioskodawcy jest to Projekt złożony, bowiem Wnioskodawca występuje w ramach tego Projektu jako:

producent wykonawczy,
koproducent z wkładem finansowym (dotacja z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego; dalej: „MKiDN”),
jako koproducent z wkładem rzeczowym.

Producent wykonawczy

Według pierwszej umowy między Wnioskodawcą, a Wytwórnią D. Sp. z o.o. z 14 października 2019 r. (dalej: „Umowa”), producent tj. Wytwórnia D. Sp. z o.o. (dalej: „Producent”) zobowiązuje się do wyprodukowania filmu, w tym pełnienia funkcji producenta wiodącego. Natomiast Wnioskodawca jako producent wykonawczy zobowiązuje się za wynagrodzeniem do pełnienia funkcji głównego organizatora procesu produkcji filmu oraz odpowiada za stworzenie optymalnych warunków do wyprodukowania filmu o możliwie jak najwyższej jakości artystycznej i technicznej.

W świetle umowy wersja podstawowa filmu będzie własnością Producenta, przy czym wyłącznie Producent będzie uprawniony do dystrybucji filmu. Producent będzie informował C. o negocjowanych i zawieranych umowach koprodukcyjnych oraz ich wpływie na przebieg produkcji filmu.

Do obowiązków Wnioskodawcy w ramach umowy należy:

organizacja produkcji filmu zgodnie ze scenariuszem,
prowadzenie rzetelnej i zgodne z przepisami dokumentacji finansowo-księgowej, w tym prowadzenie rzetelnej dokumentacji dotyczącej rozdysponowania środków z wkładu finansowego,
prowadzenie dokumentacji w zakresie przebiegu produkcji filmu, pozwalającej na okresową ocenę stopnia zaawansowania produkcji, w tym dokonanych dotychczas wydatków,
zapewnienie producentowi i osobom przez niego upoważnionym (w szczególności dotyczy audytu oraz podmiotów finansujących produkcję) możliwości kontroli w zakresie prawidłowego wykorzystania dofinansowania produkcji;
przygotowanie i rozliczenie rat do koproducentów i PISF w terminach określonych w umowach dotyczących finansowania filmu;
przygotowanie okresowych raportów dotyczących wydatkowania środków na produkcję filmu;
przeprowadzenie audytu filmu.

Wnioskodawca za zorganizowanie działań opisanych w umowie otrzyma wynagrodzenie płatne w częściach. Dodatkowo, Wnioskodawca obciąży Producenta kosztami za wykonanie dokumentacji technicznej oraz przeprowadzenie testów kamerowych.

Wnioskodawca na podstawie umowy, jako producent wykonawczy ponosi koszty np. organizacji dokumentacji filmowej. Następnie po zakończeniu tego etapu Wnioskodawca wystawił fakturę (dotycząca ustalonego wynagrodzenia oraz poniesionych kosztów). Od zakupu usług i materiałów wykorzystywanych do wykorzystania obowiązków wynikających z umowy, Wnioskodawca odliczał 100% VAT. W związku z tym, iż zakupy były w różnych stawkach VAT, Wnioskodawca wystawił fakturę za usługę organizacji produkcji filmowej z zastosowaniem stawki podstawowej.

Umowa Koprodukcyjna z 3 grudnia 2019 r.

Wnioskodawca i Wytwórnia D. Sp. z o.o. zawarli też umowę koprodukcyjną z 3 grudnia 2019 r. (dalej: „Umowa Koprodukcyjna”). W umowie koprodukcyjnej Wytwórnia D. Sp. z o.o. również występuje jako Producent, a Wnioskodawca występuje jako Koproducent. Strony tej umowy koprodukcyjnej postanowiły, że wspólnie wyprodukują film pod roboczym tytułem „…” w reżyserii J.

W umowie koprodukcyjnej Producent oświadcza, że dysponuje prawami do scenariusza umożliwiającymi produkcję filmu, jego rozpowszechnianie oraz eksploatację na polach wskazanych w umowie koprodukcyjnej. Na mocy umowy koprodukcyjnej Producent przenosi na Wnioskodawcę (Koproducenta) te prawa i będą one stanowiły ich wspólną własność w odpowiednich proporcjach.

Film oraz jego elementy stanowiące jego integralną część są wspólną własnością stron, a autorskie prawa majątkowe przysługują stronom w częściach odpowiadających ich procentowemu udziałowi w produkcję filmu. Wnioskodawca wnosząc wkład finansowy nabywa więc prawa do filmu, który powstanie w przyszłości. Stronom przysługują nieograniczone w czasie i miejscu autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne do filmu oraz prawo zezwalania na wykonywanie autorskich praw zależnych na polach eksploatacji, zgodnie z ustalonym podziałem pól eksploatacji

Producent zobowiązuje się do zrealizowania filmu zgodnie z najlepszą wiedzą fachową i starannością, jakiej wymaga dzieło tego rodzaju, przy jednoczesnym uwzględnieniu wymogów artystycznych, organizacyjnych, technicznych i finansowych Producenta i Koproducenta.

Zgodnie z umową koprodukcyjną wkład finansowy Wnioskodawcy w wysokości brutto płatny jest przez Wnioskodawcę (Koproducenta) Producentowi na podstawie otrzymanych, prawidłowo wystawionych i opisanych faktur. Do każdej faktury zostanie dołączone szczegółowe zestawienie kosztów.

Producent zobowiązał się przeznaczyć wkład finansowy Koproducenta wyłącznie na sfinansowanie kosztów filmu, na pokrycie kosztów wskazanych w załączniku do umowy koprodukcyjnej.

Dodatkowo wskazać należy, że środki na powyższy wkład Wnioskodawcy będą pochodzić z dotacji z MRiDN.

Z umowy koprodukcyjnej wynika też, że po zrealizowaniu umów dystrybucyjnych na rozpowszechnianie filmu Wnioskodawca będzie uprawniony do nieograniczonego w czasie udostępnienia filmu za pośrednictwem należącej do niego platformy VOD.

Ponadto Wnioskodawca w ramach współpracy wniesie również wkład rzeczowy, na który składa się:

udostępnienie sprzętu filmowego,
udostępnienie infrastruktury Wnioskodawcy – dwie hale, sala kinowa, magazyn, biuro produkcyjne, garderoby, studio postprodukcji dźwięku oraz dział postprodukcji obrazu.

Dodatkowo, oprócz infrastruktury i sprzętu będą to również usługi świadczone przez pracowników Wnioskodawcy - modelowanie 3D, postprodukcja obrazu, efekty specjalne.

W uzupełnieniu opisu stanu faktycznego podano następujące informacje.

Na pytanie Organu nr 1: „Czy z chwilą wniesienia wkładu finansowego i rzeczowego Wnioskodawca jako koproducent nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i pokrewnych do filmu?” Wnioskodawca udzielił odpowiedzi: „Tak. Takie wnioski wynikają z przytoczonych niżej postanowień umowy koprodukcyjnej.

Zgodnie z § 1 ust. 3 umowy koprodukcyjnej, Producent oświadcza, że dysponuje prawami do scenariusza umożliwiającymi produkcję filmu, jego rozpowszechnianie oraz eksploatację na polach wskazanych w umowie koprodukcyjnej i uzyskiwanie przychodów. Na podstawie umowy koprodukcyjnej prawa te zostają przeniesione na Koproducenta (Wnioskodawcę) i będą stanowiły ich wspólną własność.

Stosownie zaś do § 2 ust. 3 umowy koprodukcyjnej, na mocy umowy koprodukcyjnej Producent przenosi na Koproducenta (Wnioskodawcę) autorskie prawa majątkowe do filmu (zarówno w postaci ukończonej jak i nieukończonej), elementów będących częścią filmu oraz do materiałów wyjściowych, w części odpowiadającej wkładowi Koproducenta w produkcję filmu, do nieograniczonego w czasie i przestrzeni korzystania i rozporządzania filmem w kraju i za granicą (w tym prawo zezwalania na wykonywanie autorskich praw zależnych), prawa do materiałów archiwalnych (zdjęciowych, dźwiękowych, zdjęć fotograficznych, wydawniczych oraz ikonograficznych) wykorzystanych w filmie oraz prawa pokrewne na polach eksploatacji określonych w innych ustępach § 2 umowy koprodukcyjnej.

Jednocześnie w myśl § 1 ust. 4 umowy koprodukcyjnej Koproducent (Wnioskodawca) wnosi do produkcji filmu wkład finansowy, w zamian za co otrzyma udział w przychodach uzyskanych z eksploatacji filmu w proporcjach określonych w umowie koprodukcyjnej.”

Na pytanie Organu nr 2: „Czy udział w zysku z eksploatacji filmu jest wynagrodzeniem otrzymanym przez koproducenta z tytułu przekazania producentowi praw do eksploatacji filmu w ustalonych proporcjach?” Wnioskodawca udzielił odpowiedzi: Stosownie do § 2 ust. 3 umowy koprodukcyjnej, na mocy umowy koprodukcyjnej, to Producent przenosi na Koproducenta (Wnioskodawcę) autorskie prawa majątkowe do filmu (zarówno w postaci ukończonej jak i nieukończonej), elementów będących częścią filmu oraz do materiałów wyjściowych, w części odpowiadającej wkładowi Koproducenta (Wnioskodawcy) w produkcję filmu.

Zgodnie zaś z przytoczonym wyżej § 1 ust. 4 umowy koprodukcyjnej Koproducent (Wnioskodawca) wnosi do produkcji filmu wkład finansowy, w zamian za co otrzyma udział w przychodach uzyskanych z eksploatacji filmu w proporcjach określonych w umowie koprodukcyjnej.

W myśl natomiast § 12 ust. 1 umowy koprodukcyjnej, strony postanowiły, że prawo do eksploatacji filmu na wszystkich polach eksploatacji na terytorium Polski oraz za granicą posiadać będzie (z pewnymi zastrzeżeniami) Producent. Przychody z eksploatacji filmu, po odliczeniu prowizji dystrybucyjnej dzielone będą w odpowiednich proporcjach między Producentem a Koproducentem (Wnioskodawcą).

Zgodnie więc z przyjętą w § 12 ust. 1 umowy koprodukcyjnej konstrukcją, w praktyce, Producent będzie pobierał od podmiotów trzecich wynagrodzenie za udostępnianie im praw do eksploatacji filmu. Biorąc jednak pod uwagę, że Producent przeniósł na Koproducenta (Wnioskodawcę) autorskie prawa majątkowe do filmu, w części odpowiadającej wkładowi Koproducenta w produkcję filmu (§ 2 ust. 3 umowy koprodukcyjnej), należy w ocenie Wnioskodawcy stwierdzić, że otrzymywane przez Koproducenta (Wnioskodawcę) wynagrodzenie związane jest z udostępnianiem przez Koproducenta (Wnioskodawcę) jego części praw do filmu Producentowi, który ma prawo do eksploatacji całości praw do filmu. Stąd też w ocenie Wnioskodawcy na pytanie nr 2 wezwania należy odpowiedzieć twierdząco.

Na pytanie Organu nr 3: „Do jakich konkretnie czynności opodatkowanych wykonywanych przez Wnioskodawcę wykorzystywany jest nabyty przez niego udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych, o których mowa we wniosku? Wnioskodawca udzielił odpowiedzi: To do jakich konkretnie czynności może być wykorzystywany nabyty przez Wnioskodawcę udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu, zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z kolei kwalifikacja prawna (ocena prawna) tych czynności została przedstawiona w dalszej części wniosku. Dla porządku poniżej Wnioskodawca przedstawia krótkie podsumowanie w tym zakresie.

Zgodnie z przyjętą w umowy koprodukcyjnej konstrukcją, Producent będzie pobierał od podmiotów trzecich wynagrodzenie za udostępnianie im praw do eksploatacji filmu. Biorąc jednak pod uwagę, że Producent przeniósł na Koproducenta (Wnioskodawcę) autorskie prawa majątkowe do filmu, w części odpowiadającej wkładowi Koproducenta w produkcję filmu, można stwierdzić, że otrzymywane przez Koproducenta (Wnioskodawcę) wynagrodzenie związane jest z udostępnianiem przez Koproducenta (Wnioskodawcę) jego części praw do filmu.

Czynnością opodatkowaną, która może więc wystąpić w przypadku ukończenia filmu i osiągania przychodów z filmu, może być więc udostępnianie przez Wnioskodawcę jego części praw do filmu, które uzyskał na mocy umowy koprodukcyjnej, za co Wnioskodawca zamierza otrzymywać wynagrodzenie. W przedstawionej przez Wnioskodawcę ocenie prawnej stanu faktycznego wskazano, iż czynności te powinny być opodatkowane VAT. Wnioskodawca zwraca jednak uwagę, że kwalifikacja na gruncie VAT, czy tego rodzaju czynność rzeczywiście stanowi czynność opodatkowaną według ustawy o VAT, stanowi element oceny stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i jest przedmiotem wniosku, a konkretnie pytania nr 5 Wnioskodawcy zawartego we wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca jako producent wykonawczy, powinien wystawić fakturę VAT dokumentującą świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie umowy?
Czy Wnioskodawca, wystawiając fakturę za usługi organizacji produkcji filmowej, o której mowa w pytaniu nr 1 lub refakturując koszty poniesione w związku z realizacją projektu na Producenta – ma prawo do odliczenia VAT w 100% od wydatków związanych z tymi czynnościami opodatkowanymi?
Czy od wystawionych przez Producenta faktur dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę na podstawie umowy koprodukcyjnej udziału w prawach filmu oraz do zysku z produkcji filmowej w zamian za wkład finansowy i rzeczowy – Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT?
Czy Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT dokumentującą swój wkład rzeczowy?
Czy Wnioskodawca powinien opodatkować VAT wynagrodzenie z tytułu udziału w prawach do filmu kalkulowane jako stosowany procent zysków z produkcji filmowej i potraktować to wynagrodzenie jako wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z udostępnieniem części praw do filmu przez Wnioskodawcę?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1

Wnioskodawca, jako producent wykonawczy, powinien wystawić fakturę VAT dokumentującą świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie umowy.

W ocenie Wnioskodawcy świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej, o której mowa w umowie (z 14 października 2019 r.), stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu według stawki 23% VAT zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Biorąc pod uwagę wskazaną definicję świadczeniem usług jest każde zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Jednocześnie, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w przywołanej definicji świadczenia usług, to zasadniczo podstawowym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest jej opłatność. Przyjmuje się, że odpłatność oznacza wykonanie czynności za wynagrodzeniem. Stąd też pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Takie wnioski wynikają m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 września 2014 r. nr IPPP2/443-557/14-4/AO czy interpretacji indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 lutego 2020 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.719.2019.2.EW.

Takie rozumienie świadczenia usług na gruncie VAT znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: „TSUE”). Przykładowo w często powoływanym wyroku z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma Trybunał wskazał, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.”

Ponadto w tym kontekście, wskazuje się że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie, w przypadku którego istnieje odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Jeżeli nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, to wówczas świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 maja 2018 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.187.2018.l.BS).

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca bierze udział w projekcie produkcji filmowej (Projektu). Z punktu widzenia Wnioskodawcy jest to projekt złożony, bowiem CETA występuje w ramach tego projektu jako:

producent wykonawczy,
koproducent z wkładem finansowym (dotacja z MKiDN),
jako koproducent z wkładem rzeczowym.

Pytanie nr 1 niniejszego wniosku odnosi się do „pierwszej” roli Wnioskodawcy w ramach projektu tj. do roli producenta wykonawczego wykonującym określone na podstawie umowy działania za wynagrodzeniem. Do obowiązków Wnioskodawcy w ramach tej umowy należy zaś:

organizacja produkcji filmu zgodnie ze scenariuszem,
prowadzenie rzetelnej i zgodne z przepisami dokumentacji finansowo-księgowej, w tym prowadzenie rzetelnej dokumentacji dotyczącej rozdysponowania środków z wkładu finansowego,
prowadzenie dokumentacji w zakresie przebiegu produkcji filmu, pozwalającej na okresową ocenę stopnia zaawansowania produkcji, w tym dokonanych dotychczas wydatków,
zapewnienie producentowi i osobom przez niego upoważnionym (w szczególności dotyczy audytu oraz podmiotów finansujących produkcję) możliwości kontroli w zakresie prawidłowego wykorzystania dofinansowania produkcji;
przygotowanie i rozliczenie rat do koproducentów i PISF w terminach określonych w umowach dotyczących finansowania filmu;
przygotowanie okresowych raportów dotyczących wydatkowania środków na produkcję filmu;
przeprowadzenie audytu filmu.

W myśl umowy Wnioskodawca za zorganizowanie działań opisanych w umowie otrzyma wynagrodzenie płatne w częściach. Dodatkowo, Wnioskodawca obciąży Producenta kosztami za wykonanie dokumentacji technicznej oraz przeprowadzenie testów kamerowych.

Opisane usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta na podstawie umowy można określić zbiorczo mianem usług organizacji produkcji filmowej. Odbiorcą tych usług, jest Producent. Ponadto za świadczone usługi Wnioskodawca otrzyma od Producenta wynagrodzenie określone w umowie.

Oznacza to zdaniem Wnioskodawcy, że działając jako producent wykonawczy na podstawie umowy, świadczy usług organizacji produkcji filmowej podlegające opodatkowaniu VAT z zastosowaniem stawki 23% na podstawie zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca powinien udokumentować świadczenie tych usług fakturą VAT.

Ad 2

Wnioskodawca, wystawiając fakturę za usługi organizacji produkcji filmowej, o której mowa w pytaniu nr 1 lub refakturując koszty poniesione w związku z realizacją projektu na Producenta ma prawo do odliczenia całości VAT od wydatków związanych z tymi czynnościami opodatkowanymi, o ile nie zachodzą przesłanki negatywne realizacji prawa do odliczenia ujęte w art. 88 ustawy o VAT.

Stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do dokonania obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przysługuje, jeżeli dokonuje tego zarejestrowany, czynny podatnik VAT, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (sprzedaży opodatkowanej). Katalog podstawowych czynności opodatkowanych ujęty został w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Podstawowym warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od danych wydatków jest związek tych wydatków z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Dokonując zakupów na poczet świadczenia usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie umowy i świadcząc te usługi, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Spełniony zatem też jest drugi z podstawowych warunków realizacji prawa do odliczenia tj. związek wydatków z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi i działalnością gospodarczą podatnika. Skoro bowiem, Wnioskodawca, jako producent wykonawczy, powinien wystawić fakturę VAT dokumentującą świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie Umowy i opodatkować tę usługę stawką 23% VAT, to należy przyjąć że w stosunku do wydatków poniesionych na prawidłowe wykonanie tej usługi (nabyć towarów i usług) będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia VAT z nimi związanego.

Należy również wskazać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie zachodzi również żadna z przesłanek negatywnych prawa do odliczenia wskazanych w art. 88 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca nie będzie dokonywał odliczenia VAT od nabyć wskazanych w tym przepisie i na podstawie dokumentów (faktur) zawierających wady wskazane w tym przepisie.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy o VAT). Przepis tez reguluje tzw. refakturowanie usług, w którym przyjmuje się, że refakturujący sam wyświadczył usługę na rzecz podmiotu, do którego adresowana jest refaktura.

W odniesieniu do odsprzedaży towarów, nie ma zastosowania przywołany art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Niemniej jednak skutki podatkowe odsprzedaży towaru są zasadniczo analogiczne jak dla odsprzedaży usługi w trybie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

Możliwość pełnego prawa do odliczenia VAT w stosunku do refakturowanych świadczeń, potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 stycznia 2017 r. sygn. 2461-IBPP3.4512.687.2016.2.MD:

„(...) należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia w całości kwot podatku naliczonego, wykazanego w fakturach zakupowych, dokumentujących zużycie mediów, które to wydatki są następnie refakturowane na najemców lokali użytkowych na podstawie klucza podziału według powierzchni bądź według osób zatrudnionych u najemcy do wszystkich osób korzystających z mediów w obiekcie, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy. Jak bowiem wyżej wykazano obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do konkretnego rodzaju działalności gospodarczej. Zatem jeżeli Wnioskodawca jest w stanie określić kwoty podatku naliczonego związane z działalnością opodatkowaną, to w odniesieniu do tej części podatku naliczonego przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż ta część podatku jest związana z wykonywaniem czynności opodatkowanych. ”

W konsekwencji Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia całego VAT od wydatków, które poniósł na potrzeby świadczenia na rzecz Producenta usługi organizacji produkcji filmowej za wynagrodzeniem na podstawie umowy oraz w stosunku do odsprzedaży towarów i usług (refaktury) na rzecz Producenta celem prawidłowego wykonania umowy, o ile nie zachodzą przesłanki negatywne realizacji prawa do odliczenia ujęte w art. 88 ustawy o VAT.

Ad 3

Z wystawionych przez Producenta faktur dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę na podstawie umowy koprodukcyjnej udziału w prawach filmu oraz do zysku z produkcji filmowej w zamian za wkład finansowy i rzeczowy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT.

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Dla odpowiedzi na pytanie nr 3 konieczne jest w pierwszej kolejności ustalenie, czy wniesiony przez Wnioskodawcy wkład, którego dotyczą faktury od Producenta rzeczywiście stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez Producenta usługę opodatkowaną VAT.

Sprzedaż praw przez Producenta jako świadczenie usług w VAT

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Skoro istotą współpracy na podstawie umowy koprodukcyjnej jest uzyskanie przez Wnioskodawcę odpowiedniej części praw autorskich do filmu w zamian za wynagrodzenie, to należy przyjąć, że taką czynność należy potraktować jako odpłatne świadczenie usług przez Producenta filmu na rzecz Wnioskodawcy (Koproducenta). Art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT wprost stanowi bowiem, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej stanowi na gruncie VAT świadczenie usług.

W świetle postanowień umowy koprodukcyjnej w zamian za wkład Wnioskodawca nabędzie w odpowiedniej proporcji autorskie prawa majątkowe do filmu. Tym samym wniesienie przez Wnioskodawcę wkładu na poczet zarówno uzyskania samych praw do udziału w zyskach z eksploatacji filmu, jak i tytułem nabycia praw autorskich do filmu, powinno być potraktowane jako realizowanie między stronami tej czynności na gruncie VAT odpłatnego świadczenie usług podlegającego VAT.

Interpretując pojęcie świadczenia usług w podobnym stanie faktycznym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że w sytuacji wniesienia wkładu w zamian za udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu oraz udział we wpływach z eksploatacji filmu podatnikowi, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez producenta. Organ podatkowy stwierdził:

„Z opisu sprawy wynika bowiem, że przysługujące producentowi filmu autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne do tego filmu zostaną przez niego przeniesione na koproducenta w części proporcjonalnej do wysokości wniesionego wkładu. Skoro więc koproducent z chwilą wniesienia wkładu nabywa udział w autorskich prawa majątkowych i pokrewnych do filmu, to należy przyjąć, że dochodzi do odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT, a wkład finansowy wniesiony przez koproducenta pełni funkcję wynagrodzenia należnego za przekazanie przez producenta praw autorskich do filmu. Zatem występuje świadczenie, w którym istnieje bezpośredni konsument (odbiorca świadczenia) odnoszący korzyść o charakterze majątkowym, tj. koproducent filmu, a także zachodzi bezpośredni związek pomiędzy otrzymaną przez producenta płatnością a świadczeniem w postaci przeniesienia praw autorskich do filmu na rzecz koproducenta filmu.” (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 listopada 2019 r. sygn. 0115-KDIT1-1.4012.538.2019.3.MM).

Podobne stanowisko zaprezentowano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 lutego 2011 r. sygn. IPPP1/443-35/11-2/PR oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 czerwca 2014 r. sygn. IPPP1/443-291/14-2/AW.

Z powołanych interpretacji organów podatkowych można wyciągnąć wniosek, że jeżeli elementem współpracy jest uzyskanie praw autorskich do filmu w zamian za wynagrodzenie (wkład), to wówczas można taką czynność potraktować jako odpłatne świadczenie usług przez producenta filmu na rzecz koproducenta.

Takie też wnioski można wysnuć z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 czerwca 2014 r. sygn. I FSK 883/13.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie wkładu na rzecz Producenta na poczet uzyskania praw autorskich do filmu, a w konsekwencji praw do udziału w zyskach z eksploatacji filmu, powinno być potraktowane na gruncie VAT jako przejaw występowania czynności odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT między Producentem (świadczącym usługę sprzedaży praw) a Wnioskodawcą (nabywającym prawa za wynagrodzeniem, które stanowi wkład).

Zakres prawa do odliczenia VAT z faktur dokumentujących nabycie praw do filmu.

Biorąc pod uwagę, że:

Wnioskodawca nabędzie od Producenta udział w prawach autorskich do filmu oraz w związku z tym prawo do udziału zyskach z eksploatacji tych praw w zamian za uiszczone na rzecz Producenta wynagrodzenie (wkład);
zamiarem Wnioskodawcy jest uzyskiwanie przychodów (udziału w zysku) z tytułu posiadania praw autorskich, które na gruncie VAT będzie traktowane jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta lub innych podmiotów (por. odpowiedź na pytanie nr 5);
nie zachodzą negatywne przesłanki prawa do odliczenia VAT (ujęte w art. 88 ustawy VAT);

Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia całego VAT z faktur wystawionych przez Producenta dokumentujących nabycie praw autorskich do filmu. Będą to bowiem wydatki poniesione celem wykonywania przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych VAT (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Jeżeli zamiarem Wnioskodawcy jest uzyskiwanie przychodów (udziału w zysku ) z tytułu posiadania praw autorskich a przez to praw do wpływów z eksploatacji filmu, które na gruncie VAT będzie traktowane jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta lub innych podmiotów, to wydatki na nabycie tych praw należy potraktować jako wydatki związane ze sprzedażą opodatkowaną VAT i związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, od wystawionych przez Producenta faktur dokumentujących nabycie przez Wnioskodawcę na podstawie umowy koprodukcyjnej udziału w prawach filmu oraz do zysku z produkcji filmowej w zamian za wkład finansowy i rzeczowy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Przyjęte wyżej stanowisko jest zgodne z tym prezentowanym w niżej cytowanych interpretacjach indywidualnych:

„Skoro więc – jak przyjęto wyżej:

faktury wystawione przez producenta filmu dokumentują czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w postaci przeniesienia na koproducenta współudziału w prawach autorskich do filmu, przy czym okoliczności sprawy wskazują, że usługa ta nie korzysta ze zwolnienia od podatku,
koproducent w związku z przysługującym prawem współwłasności do dzieła filmowego, dokonując przekazania praw do dystrybucji tego filmu proporcjonalnie do posiadanego udziału w prawach autorskich do filmu, świadczy na rzecz producenta usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT,

to należy uznać, że koproducentowi (Wnioskodawcy) przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez producenta dokumentujących wniesiony przez koproducenta (Wnioskodawcę) wkład finansowy.”

(interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 listopada 2019 r. sygn. 0115-KDIT1-1.4012.538.2019.3.MM).

„(...) należy uznać, iż w związku z zawarciem przez Wnioskodawcę przedmiotowej umowy koprodukcyjnej, na mocy której jako koproducent uzyska on wszelkie autorskie prawa majątkowe do filmu i prawa pokrewne oraz uzyska zezwolenie na wykonywanie autorskich praw zależnych od wartości odpowiadającej jego wkładowi finansowemu, nabędzie on usługę tj. czynność opodatkowaną podatkiem VAT. W konsekwencji powyższego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze VAT od producenta, (...).”

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 lutego 2011 r. sygn. IPPP1-443-35/11-2/PR).

Ad 4

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien on wystawić fakturę VAT dokumentującą świadczenie usług w postaci wniesienia przedstawionego w opisie stanu faktycznego wkładu rzeczowego.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zgodnie z ustaleniami stron Wnioskodawca wniesie również wkład rzeczowy, na który składa się:

udostępnienie sprzętu filmowego,
udostępnienie infrastruktury Wnioskodawcy – dwie hale, sala kinowa, magazyn, biuro produkcyjne, garderoby, studio postprodukcji dźwięku oraz dział postprodukcji obrazu. Dodatkowo, oprócz infrastruktury i sprzętu będą to również usługi świadczone przez pracowników Wnioskodawcy – modelowanie 3D, postprodukcja obrazu, efekty specjalne.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W przypadku wniesienia opisanego wkładu rzeczowego o określonej przez strony wartości w zamian za uzyskanie praw autorskich (i późniejszych wpływów z eksploatacji tych praw) świadczenia obu stron tej transakcji mają wymierny charakter, wynikają ze wzajemnego zobowiązania i zawierają element odpłatności. Należy zatem przyjąć, że podlegają opodatkowaniu VAT.

Obie strony transakcji, dokonując opisywanych czynności, powinny je opodatkować i udokumentować fakturą VAT. Stąd też na Wnioskodawcy ciążył będzie obowiązek udokumentowania wniesienia wkładu rzeczowego na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Możliwość wystąpienia czynności opodatkowanych VAT w ramach świadczeń dokonywanych przez uczestników koprodukcji filmowych potwierdza też orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego:

„ (...) zespół czynności prowadzących do powstania filmu, z których niektóre są wykonywane przez jedną stronę umowy, inne przez drugą stronę, jeszcze inne są wykonywane wspólne, czy też są współfinansowane przez strony umowy, nie stanowi odpłatnego świadczenia na rzecz innego podmiotu, który współuczestniczy w wykonywaniu tych czynności. Powyższe jednak nie wyklucza powstania skutków podatkowych w zakresie podatku VAT w wyniku wykonywania poszczególnych czynności należących do procesu produkcji filmu.

W szczególności podatek VAT może powstać z tytułu wniesienia aportu w postaci wkładu niepieniężnego, czy też z tytułu przeniesienia udziału w prawach autorskich do filmu.

(wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 czerwca 2014 r. sygn. I FSK 883/13; tak też w wyroku tego sądu z 19 grudnia 2014 r. sygn. I FSK 1653/13)

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, powinien on wystawić fakturę VAT dokumentującą świadczenie usług w postaci wniesienia przedstawionego w opisie stanu faktycznego wkładu rzeczowego z zastosowaniem stawki podstawowej.

Ad 5

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on opodatkować VAT otrzymywane wynagrodzenie z tytułu udziału w prawach do filmu kalkulowane jako stosowany procent zysków z produkcji filmowej i potraktować to wynagrodzenie jako wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z udostępnieniem części praw do filmu przez Wnioskodawcę. Dla oceny opodatkowana VAT określonych czynności dokonywanych w ramach zawartej umowy koprodukcyjnej istotne znaczenie ma, że wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowiło wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę świadczoną na rzecz usługobiorcy, a odpłatność za otrzymane świadczenie pozostawała w bezpośrednim związku z czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dochodzi do wzajemnych świadczeń pomiędzy stronami umowy koprodukcyjnej.

Jak zostało wykazane w odpowiedzi na pytanie nr 3 świadczenie Producenta stanowi odpłatne świadczenie usług na gruncie VAT polegające na przeniesieniu praw autorskich do filmu na rzecz Wnioskodawcy (zapłatę w tym przypadku stanowi dla producenta wkład wniesiony przez Wnioskodawcę).

Z kolei w odniesieniu do pytania nr 5 Wnioskodawca uzyskuje wynagrodzenie z tytułu przysługującego Wnioskodawcy jako Koproducentowi udziału w prawach autorskich i prawach do zysku z eksploatacji filmu.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że na podstawie umowy koprodukcyjnej Wnioskodawca jako Koproducent wnosi do filmu wkład w zamian za co otrzyma udział w prawach autorskich do filmu, a przez to przychodach uzyskanych z tytułu eksploatacji filmu w ustalonych proporcjach. Na mocy umowy koprodukcyjnej Producent przenosi na Wnioskodawcę (Koproducenta) prawa do scenariusza umożliwiające produkcję filmu, jego rozpowszechnianie oraz eksploatację na polach wskazanych w umowie koprodukcyjnej i będą one stanowiły ich wspólną własność w odpowiednich proporcjach.

Z umowy koprodukcyjnej wynika ponadto, że film oraz elementy stanowiące jego integralną część są wspólną własnością stron, a autorskie prawa majątkowe przysługują stronom w częściach odpowiadających ich procentowemu udziałowi w produkcję filmu. Wnioskodawca wnosząc wkład finansowy nabywa więc prawa do filmu, który powstanie w przyszłości. Stronom przysługują nieograniczone w czasie i miejscu autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne do filmu oraz prawo zezwalania na wykonywanie autorskich praw zależnych na polach eksploatacji, zgodnie z ustalonym podziałem pól eksploatacji.

Skoro więc Wnioskodawca z chwilą wniesienia wkładu nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i pokrewnych do filmu, to należy przyjąć, że dochodzi do odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT, a wkład wniesiony przez Wnioskodawcę pełni funkcję wynagrodzenia należnego za przekazanie przez Producenta praw autorskich do filmu.

Z kolei realizacja nabytych na podstawie umowy koprodukcyjnej praw w przyszłości polegać będzie z punktu widzenia Wnioskodawcy na osiąganiu przychodów (udziału w zyskach) z posiadanych praw. Skoro istotą tej czynności jest uzyskiwanie wynagrodzenia z tytułu posiadanych praw do filmu, to należy przyjąć, że taką czynność należy potraktować jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę (właściciela części praw) na rzecz Producenta (lub ewentualnie innego podmiotu), do którego spływać będą środki ze sprzedaży tych praw wobec osób trzecich.

Innymi słowy, przysługujące Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu praw do filmu, powinno być udokumentowane fakturą, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca nie zidentyfikował przy tym podstawy prawnej pozwalającej na zastosowanie w odniesieniu do tego świadczenia innej stawki VAT niż stawka podstawowa, jak też zwolnienia od VAT. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy powinien on opodatkować VAT otrzymywane wynagrodzenie z tytułu udziału w prawach do filmu kalkulowane jako stosowany procent zysków z produkcji filmowej z zastosowaniem stawki 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na potwierdzenie prawidłowości tego stanowiska Wnioskodawca wskazuje następujące interpretacje indywidualne:

„Zatem biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony w opisie sprawy, a w szczególności fakt, że do prowadzenia dystrybucji filmu w Polsce i za granicą upoważniony jest wyłącznie producent filmu, z tym że jest on zobowiązany do otrzymania pisemnej zgody koproducenta na każdorazowe zawarcie umowy dystrybucyjnej lub sprzedaży licencji, to należy stwierdzić, że udział w zysku z eksploatacji filmu " (...) " stanowi wynagrodzenie należne koproducentowi filmu z tytułu przekazania producentowi praw do dystrybucji filmu lub licencji, które koproducentowi przysługują w części (stosownie do posiadanego udziału w prawach autorskich i prawach pokrewnych do ww. filmu). Przenosząc na producenta przedmiotowe prawa koproducent uzyskuje bowiem w zamian za to korzyść w postaci udziału (proporcjonalnego do wniesionego wkładu finansowego oraz posiadanych praw autorskich i pokrewnych) w zysku z tytułu eksploatacji filmu. Zatem w analizowanej sprawie mamy do czynienia z ekwiwalentnością świadczeń w ramach łączącego producenta i koproducenta stosunku prawnego. Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie dochodzi do rzeczywistych świadczeń pomiędzy stronami umowy koprodukcyjnej. ”

(interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 listopada 2019 r. sygn. 0115-KDIT1-1.4012.538.2019.3.MM)

„Analiza powołanych przepisów wskazuje, że w przedmiotowej sprawie w stosunku do opodatkowania przekazania zapłaty w ramach podziału zysku wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem od towarów i usług, określone w art. 8 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r., doszło bowiem do odpłatnego świadczenia usług pomiędzy stronami zawartej umowy o realizację przedsięwzięcia koprodukcyjnego. ”

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 czerwca 2014 r. sygn. IPPP17443-291/14-2/AW).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenia usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja pojęcia „świadczenie usług” ma charakter dopełniający definicję pojęcia „dostawa towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach działalności gospodarczej. W świetle przywołanych przepisów, przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Jednocześnie, jak wynika z treści wskazanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Szerokie określenie zakresu przedmiotowego pojęcia „usługi” zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie oznacza, że świadczeniem usług jest każda czynność, czy zdarzenie, którego efektem jest przysporzenie jednej ze stron na skutek działania lub zaniechania innej strony. Również krajowe orzecznictwo administracyjne potwierdza, że dychotomiczny podział na gruncie ustawy na świadczenie usług i dostawę towarów nie oznacza, że podział ten wypełnia wszelkie przejawy aktywności podmiotów gospodarczych, a każdy przepływ środków finansowych odbywający się w ramach relacji pomiędzy podatnikami VAT, musi być podporządkowany świadczeniu usług lub dostawie towarów (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 10 października 2014 r. sygn. I FSK 1493/13).

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE (np. sprawy C-154/80, C-89/81, C-16/93,

C-498/99) wynika, że za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynności opodatkowane VAT, uważane mogą być sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje wzajemne świadczenie,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana podatkiem VAT,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości świadczenia wzajemnego.

Zgodnie z powyższym, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni jego odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady wspierania twórczości filmowej i innej działalności w dziedzinie kinematografii oraz ochrony zasobów sztuki filmowej reguluje ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. z 2018 r., poz. 597, z późn. zm.). W art. 5 tej ustawy zdefiniowano istotne, związane z kinematografią pojęcia. W szczególności wskazano, że:

dystrybucja filmu – nabycie prawa do eksploatacji filmu, w tym prawa do wykonywania kopii filmu i przystosowania filmu do eksploatacji w wersji językowej innej niż ta, w której został wytworzony, oraz przekazanie tego prawa innym podmiotom w celu rozpowszechniania filmu (pkt 1)
koproducent filmu oznacza podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych (pkt 5)
producent filmu – osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu (pkt 6)
produkcja filmu – zespół czynności twórczych, organizacyjnych, ekonomicznych, prawnych i technicznych, prowadzących do wytworzenia filmu w postaci kopii wzorcowej (pkt 7)
rozpowszechnianie filmu – publiczne udostępnianie filmu w jakikolwiek sposób, z wyłączeniem nadawania przez nadawców telewizyjnych (pkt 8).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231), prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Stosownie do art. 9 ust. 1 przywołanej ustawy, współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może żądać określenia wielkości udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej.

W myśl ust. 2 wskazanego artykułu, każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców.

Według ust. 3 tego artykułu, do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest zgoda wszystkich współtwórców. W przypadku braku takiej zgody każdy ze współtwórców może żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeka uwzględniając interesy wszystkich współtwórców.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególnie dotyczące utworów audiowizualnych.

Z art. 69 tej ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.

Ponadto – na podstawie art. 70 ust. 1 ww. ustawy – domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca bierze udział w projekcie produkcji filmowej „R…”. Jak wskazał Wnioskodawca jest to projekt złożony, bowiem występuje on w ramach tego projektu jako producent wykonawczy, koproducent z wkładem finansowym oraz jako koproducent z wkładem rzeczowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą obowiązku wystawienia faktury VAT przez Wnioskodawcę jako producenta wykonawczego dokumentującą świadczenie usługi organizacji produkcji filmowej na podstawie umowy z dnia 14 października 2019 r.

Odnosząc się do kwestii obowiązku wystawienia faktury przez Wnioskodawcę jako producenta wykonawczego należy wskazać, że zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego;
świadczenia usług telekomunikacyjnych, nadawczych i elektronicznych, dla których miejscem świadczenia jest miejsce określone zgodnie z art. 28k ust. 1, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, dla których państwem członkowskim identyfikacji jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:
1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118
-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów nie będących podatnikami VAT.
Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.
Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że w dniu 14 października 2019 r. została zawarta umowa między Wnioskodawcą (producentem wykonawczym), a Wytwórnią D. Sp. z o.o. (producentem). Na podstawie ww. umowy Wytwórnia D. Sp. z o.o. (producent) zobowiązuje się do wyprodukowania filmu, w tym pełnienia funkcji producenta wiodącego. Natomiast Wnioskodawca jako producent wykonawczy zobowiązuje się za wynagrodzeniem do pełnienia funkcji głównego organizatora procesu produkcji filmu oraz odpowiada za stworzenie optymalnych warunków do wyprodukowania filmu o możliwie jak najwyższej jakości artystycznej i technicznej.
Do obowiązków Wnioskodawcy w ramach umowy należy: organizacja produkcji filmu zgodnie ze scenariuszem, prowadzenie rzetelnej i zgodnej z przepisami dokumentacji finansowo-księgowej, w tym prowadzenie rzetelnej dokumentacji dotyczącej rozdysponowania środków z wkładu finansowego, a także prowadzenie dokumentacji w zakresie przebiegu produkcji filmu, pozwalającej na okresową ocenę stopnia zaawansowania produkcji, w tym dokonanych dotychczas wydatków, zapewnienie producentowi i osobom przez niego upoważnionym możliwości kontroli w zakresie prawidłowego wykorzystania dofinansowania produkcji; przygotowanie i rozliczenie rat do koproducentów i P. w terminach określonych w umowach dotyczących finansowania filmu; przygotowanie okresowych raportów dotyczących wydatkowania środków na produkcję filmu oraz przeprowadzenie audytu filmu.
Wnioskodawca za zorganizowanie działań opisanych w umowie otrzyma wynagrodzenie płatne w częściach. Dodatkowo, Wnioskodawca obciąży Producenta kosztami za wykonanie dokumentacji technicznej oraz przeprowadzenie testów kamerowych.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dostawcą towarów lub usługodawcą a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem i przekazanym za nie wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dana czynność, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dokonującego dostawy lub świadczącego usługę.
Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane uregulowania prawne stwierdzić należy, że przedstawiona we wniosku sytuacja nosi znamiona odpłatnego świadczenia usług, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W opisanym przypadku występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy działaniami Wnioskodawcy (czynnościami polegającymi na zorganizowaniu procesu produkcji filmu oraz stworzeniu optymalnych warunków do wyprodukowaniu filmu o możliwie jak najwyżej jakości artystycznej i technicznej), a świadczeniem wzajemnym, tj. wynagrodzeniem od Wytwórni D. Sp. z o.o. (producenta). Wynika to z faktu, że na podstawie zawartej umowy producent zobowiązuję się zapłaty wynagrodzenia w częściach z tytułu organizacji produkcji filmowej, a Wnioskodawca zobowiązuje się zorganizować te działania zgodnie z postanowieniami umowy z 14 października 2019 r.
W związku z tym ww. działania Wnioskodawcy, stanowią usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, a otrzymane od producenta wynagrodzenie jest konsekwencją wykonania tego świadczenia przez Wnioskodawcę.
Wskazać w tym miejscu należy, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy – zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
działalności agencji informacyjnych;
usług wydawniczych;
usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
usług ochrony praw.

Należy stwierdzić, że ustawodawca wyłączył ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, usługi wymienione w cyt. wyżej art. 43 ust. 19 ustawy, tj. m.in. usługi związane z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach oraz usługi związane z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach. To oznacza, że spełnienie warunków podmiotowych i przedmiotowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, w sytuacji, gdy świadczona usługa jest jedną z tych objętych wyłączeniem, nie daje świadczącemu uprawnienia do zastosowania ww. zwolnienia od podatku.

Mając na uwadze treść przytoczonych przepisów należy wskazać, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do zwolnienia ww. usług polegających na organizacji opisanej produkcji filmowej na mocy art. 43 ust. 1 pkt 33 gdyż usługi te są związane z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach oraz z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach.

A zatem, w przedmiotowej sprawie świadczenie przez Wnioskodawcę jako producenta wykonawczego odpłatnych usług w zakresie organizacji produkcji filmowej będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług według właściwej dla nich stawki. Tym samym, Wnioskodawca jako producent wykonawczy powinien wystawić fakturę VAT z tytułu świadczenia usługi produkcji filmowej zgodnie z przepisami art. 106a-106q ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy do pytania 1 jest prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupów związanych z realizacją czynności wykonywanych w ramach umowy z 14 października 2019 r.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom podatku od towarów i usług w przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany wyłącznie z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji, jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do datku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca za zorganizowanie działań opisanych w umowie otrzyma wynagrodzenie płatne w częściach. Dodatkowo, Wnioskodawca obciąży Producenta kosztami za wykonanie dokumentacji technicznej oraz przeprowadzenie testów kamerowych.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, odliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W niniejszej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku są spełnione, gdyż – jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy zakupy towarów i usług dokonywane na poczet świadczenia usługi organizacji produkcji filmowej tj. organizowanie działań opisanych w umowie a także wykonanie dokumentacji technicznej oraz przeprowadzenie testów kamerowych oraz towary i usługi odsprzedawane producentowi w celu prawidłowego wykonania umowy będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Skoro więc – jak przyjęto wyżej świadczenie przez Wnioskodawcę jako producenta wykonawczego odpłatnych usług w zakresie organizacji produkcji filmowej będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług według właściwej dla nich stawki to należy uznać, że (Wnioskodawcy) przysługuje prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego związanego z zakupami towarów i usług dokonywanymi na poczet świadczenia tych usług. Prawo to przysługuje, o ile nie zachodzą inne ograniczenia, o których mowa w art. 88 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy do pytania 2 jest prawidłowe.

Ponadto z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca i Wytwórnia D. Sp. z o.o. zawarli również umowę koprodukcyjną z 3 grudnia 2019 r. W umowie koprodukcyjnej Wytwórnia D. Sp. z o.o. również występuje jako Producent, a Wnioskodawca występuje jako Koproducent. Strony tej umowy koprodukcyjnej postanowiły, że wspólnie wyprodukują film pod roboczym tytułem „R…”.

Na podstawie umowy koprodukcyjnej Wnioskodawca jako Koproducent wnosi do filmu wkład finansowy w zamian za co otrzyma udział w przychodach uzyskanych z tytułu eksploatacji filmu w ustalonych proporcjach. Dodatkowo wskazać należy, że środki na powyższy wkład Wnioskodawcy będą pochodzić z dotacji z M. Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca podał, że z chwilą wniesienia wkładu finansowego i rzeczowego Wnioskodawca jako koproducent nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i pokrewnych do filmu co wynika wprost z postanowień umowy koprodukcyjnej.

Producent zobowiązał się przeznaczyć wkład finansowy Koproducenta wyłącznie na sfinansowanie kosztów filmu, na pokrycie kosztów wskazanych w załączniku do umowy koprodukcyjnej.

Ponadto Wnioskodawca w ramach współpracy wniesie również wkład rzeczowy, na który składa się:

udostępnienie sprzętu filmowego,
udostępnienie infrastruktury Wnioskodawcy – dwie hale, sala kinowa, magazyn, biuro produkcyjne, garderoby, studio postprodukcji dźwięku oraz dział postprodukcji obrazu.

Dodatkowo, oprócz infrastruktury i sprzętu będą to również usługi świadczone przez pracowników Wnioskodawcy – modelowanie 3D, postprodukcja obrazu, efekty specjalne.

Wątpliwości Wnioskodawcy – w związku z zawartą umową koprodukcyjną z 3 grudnia 2019 r. w zakresie wniesienia wkładu finansowego oraz wkładu rzeczowego w zamian za udział we wpływach w eksploatacji filmu – dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez producenta.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy mieć przede wszystkim na uwadze, że podmioty zawierające umowę koprodukcyjną (producent i koproducent) na gruncie ustawy o VAT, nie są uznawane za jednego podatnika podatku VAT, a zatem relacje pomiędzy tymi podmiotami dla potrzeb rozliczenia podatku VAT powinny być oceniane zgodnie z ogólnymi zasadami obowiązującymi w tym podatku.

Stosownie bowiem do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami VAT.

W konsekwencji dla kwestii związanej z opodatkowaniem podatkiem VAT określonych czynności dokonywanych w ramach zawartej umowy koproducenckiej istotne znaczenie ma, aby wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowiło wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę świadczoną na rzecz usługobiorcy, a odpłatność za otrzymane świadczenie pozostawała w bezpośrednim związku z czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dochodzi do wzajemnych świadczeń pomiędzy stronami umowy koproducenckiej. Świadczenie producenta polega na przeniesieniu współudziału w autorskich prawach majątkowych do filmu na rzecz koproducenta tj. Wnioskodawcy (zapłatę w tym przypadku stanowi dla producenta wkład finansowy (pieniężny) i rzeczowy wniesiony przez Wnioskodawcę), natomiast świadczenie koproducenta (Wnioskodawcy) polega na przekazaniu producentowi praw do dystrybucji filmu w odniesieniu do przysługującego koproducentowi udziału w filmie (zapłatę z tego tytułu stanowi udział w przychodach uzyskanych z tytułu eksploatacji filmu).

Z opisu sprawy wynika bowiem, że przysługujące producentowi filmu autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne do filmu zostaną przez niego przeniesione na koproducenta w odpowiednich proporcjach. Skoro więc koproducent z chwilą wniesienia wkładów nabywa udział w autorskich prawach majątkowych i prawach pokrewnych do filmu, to należy przyjąć, że dochodzi do odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT, a wkład finansowy i rzeczowy wniesiony przez koproducenta pełni funkcję wynagrodzenia należnego za przekazanie przez producenta praw autorskich do filmu. Zatem występuje świadczenie, w którym istnieje bezpośredni konsument (odbiorca świadczenia) odnoszący korzyść o charakterze majątkowym, tj. koproducent filmu, a także zachodzi bezpośredni związek pomiędzy otrzymaną przez producenta płatnością a świadczeniem w postaci przeniesienia praw autorskich do filmu na rzecz koproducenta filmu.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Producenta wskazać należy, że w przedstawionych okolicznościach mamy do czynienia ze sprzedażą praw do dystrybucji filmu w odniesieniu do przysługującego koproducentowi udziału w prawach autorskich do filmu i jest to czynność opodatkowana podatkiem VAT u Wnioskodawcy (zapłatą jest kwota uzyskana z eksploatacji filmu), która daje w konsekwencji prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia udziału w tych prawach autorskich.

Zatem należy stwierdzić, że udział w zysku z eksploatacji filmu stanowi wynagrodzenie należne koproducentowi filmu z tytułu przekazania producentowi praw do dystrybucji filmu które koproducentowi przysługują w części (stosownie do posiadanego udziału w prawach autorskich i prawach pokrewnych do ww. filmu). Przenosząc na producenta przedmiotowe prawa koproducent uzyskuje bowiem w zamian za to korzyść w postaci udziału (proporcjonalnego do wniesionego wkładu finansowego i rzeczowego oraz posiadanych praw autorskich i pokrewnych) w zysku z tytułu eksploatacji filmu. Zatem w analizowanej sprawie mamy do czynienia z ekwiwalentnością świadczeń w ramach łączącego producenta i koproducenta stosunku prawnego.

Jak już wskazano, z treści art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom podatku od towarów i usług w przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi.

Skoro więc – jak przyjęto wyżej:

faktury wystawione przez producenta filmu dokumentują czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w postaci przeniesienia na koproducenta (Wnioskodawcę) współudziału w prawach autorskich do filmu, przy czym okoliczności sprawy wskazują, że usługa ta nie korzysta ze zwolnienia od podatku,
koproducent w związku z przysługującym prawem współwłasności do filmu, dokonując przekazania praw do dystrybucji tego filmu, świadczy na rzecz producenta usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT,

-to należy uznać, że koproducentowi (Wnioskodawcy) przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez producenta dokumentujących wniesiony przez koproducenta (Wnioskodawcę) wkład finansowy i wkład rzeczowy. Prawo to przysługuje, o ile nie zachodzą inne ograniczenia, o których mowa w art. 88 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy do pytania 3 jest prawidłowe.

W związku z zawartą umową koprodukcyjną z 3 grudnia 2019 r. Wnioskodawca ma również wątpliwości dotyczące obowiązku wystawienia faktury VAT dokumentującą wkład rzeczowy koproducenta.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sytuacji wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Przeniesienie określonych praw do filmu przez Producenta na rzecz Koproducenta (Wnioskodawcy) w zamian za wkład finansowy i rzeczowy, jest odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym wkład i rzeczowy Koproducenta i nabyte przez niego współudziały w prawach autorskich podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Skoro zatem, jak wykazano powyżej, w przedmiotowej sytuacji wystąpiły wszystkie konieczne elementy świadczenia opodatkowanego podatkiem VAT określone w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, to Koproducent (Wnioskodawca) powinien udokumentować wyświadczoną usługę fakturą VAT, w myśl art. 106a-106q ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących opodatkowania otrzymanego przez niego wynagrodzenia z tytułu udziału w prawach do filmu, należy jeszcze raz podkreślić, że z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że opodatkowaniu tym podatkiem podlegają konkretne, wymienione w nim czynności (odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; eksport towarów; import towarów na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów), a nie otrzymywane środki np. odpowiadające przysługującemu udziałowi w zysku.

Analiza przywołanych przepisów prawa wskazuje, zatem że w niniejszej sprawie – jak już wcześniej wywiedziono – występuje świadczenie wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta, którego przedmiotem jest udział w nabytych uprzednio prawach autorskich i prawach do zysku z eksploatacji filmu. Świadczenie to polega na umożliwieniu Producentowi wykorzystania przynależnego Wnioskodawcy udziału do utworu (udziału w praw autorskich do filmu), za które otrzymuje określony umownie udział zysku z eksploatacji filmu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że ww. czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które – na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy – podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się zatem do pytania Wnioskodawcy należy stwierdzić, że Wnioskodawca powinien potraktować wynagrodzenie z tytułu udziału w prawach do filmu jako świadczenie usług związane z udostępnianiem przez niego części praw do filmu oraz opodatkować to wynagrodzenie jako stosowny procent zysków z produkcji filmowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 5 jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż granice szczególnego postępowania, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Wskazać zatem należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzeniu przyszłym, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zastosowania stawki podstawowej, tj. 23% dla świadczonych usług. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług po dniu 30 czerwca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wiążącej informacji stawkowej, o której mowa w art. 42a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin