Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.414.2020.2.IK
z 31 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 czerwca 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zwrotu na rzecz swoich klientów (kredytobiorców) odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji w związku z wcześniejszą spłatą kredytu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zwrotu na rzecz swoich klientów (kredytobiorców) odpowiedniej części pobranej wcześniej prowizji w związku z wcześniejszą spłatą kredytu.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Bank jest podmiotem prowadzącym działalność bankową w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. 2019, poz. 2357 ze zm.; „Prawo bankowe”). W ramach swojej działalności Bank oferuje konsumentom szeroką gamę produktów bankowych, w tym kredytów i pożyczek, zarówno hipotecznych, jak i gotówkowych (odpowiednio „finansowanie hipoteczne” i „finansowanie gotówkowe”; łącznie określane jako „finansowanie”).

Otrzymując z Banku finansowanie, klienci są zobowiązani do ponoszenia określonych kosztów na rzecz Banku. Są to w szczególności koszty prowizji ponoszonej przez klientów przy uruchomieniu finansowania oraz odsetki płacone przez okres, na jaki udzielane jest finansowanie (tj. od kilku miesięcy do kilkudziesięciu lat). Na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych, wartość prowizji otrzymanej od klienta Bank rozpoznaje w całości jako przychód podlegający opodatkowaniu z chwilą uruchomienia finansowania, bez względu na okres, na jaki dane finansowanie jest udzielane. Przychód z tytułu odsetek rozpoznawany jest natomiast z chwilą faktycznego ich otrzymania, tj. przez cały okres na jaki finasowanie zostało udzielone.

Niejednokrotnie zdarza się, że pomimo zaciągnięcia finansowania na określony czas (np. 10 lat), klient dokonuje spłaty (zwrotu) całego kapitału wcześniej (np. po 6 latach od uruchomienia finansowania).

Zgodnie z art. 49 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2019, poz. 1083 ze zm.) w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Rozumienie tych przepisów na przestrzeni lat budziło wątpliwości interpretacyjne. W szczególności wątpliwości dotyczyły prowizji za udzielenie finansowania, której nie uznawano za koszt dotyczący całego okresu finansowania, ale za opłatę jednorazową, nie powiązaną z tym okresem. W konsekwencji wcześniejsza spłata kapitału finansowania nie wiązała się ze zwrotem prowizji za jego udzielenie. Mając na uwadze wskazane wątpliwości, polski sąd skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”). TSUE, wyrokiem z dnia 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18, rozstrzygnął, że prawo do obniżki całkowitego kosztu finansowania w przypadku wcześniejszej jego spłaty obejmuje również koszty, których wysokość nie jest zależna od okresu obowiązywania umowy. W konsekwencji Bank, mając na uwadze wyrok TSUE (pomimo, że nie był stroną postępowania przed sądem, który skierował pytanie prejudycjalne), postanowił zmienić swoją dotychczasową praktykę i dokonywać wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania gotówkowego. Z ostrożności – mając na uwadze brzmienie art. 39 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. 2017, poz. 819 ze zm.), które jest podobne do brzmienia art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim – Bank powziął decyzję o dokonywaniu klientom wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji również w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania hipotecznego.

Bank dokonuje wypłat świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji na podstawie umów zawartych z konsumentami w rozumieniu art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. 2019 r. poz. 1145, 1495 ze zm.), przy czym konsumentami mogą być zarówno rezydenci, jak i nierezydenci w rozumieniu przepisów podatkowych.

Zgodnie z przyjętymi w Banku zasadami, możliwość otrzymania przez klienta świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania, dotyczy finansowania udzielonego na mocy umów zawartych po określonej dacie (tj. po 18 grudnia 2011 r. w przypadku finansowania gotówkowego i po 22 lipca 2017 r. w przypadku finansowania hipotecznego). Wypłata świadczenia jest i będzie dokonywana w dwóch trybach:

• reklamacyjnym – otrzymanie świadczenia jest możliwe jedynie na podstawie indywidualnych reklamacji/dyspozycji złożonych przez klientów,
• automatycznym – świadczenie jest wypłacane automatycznie po dokonaniu wcześniejszej całkowitej spłaty finansowania.
  
  

Dla porządku należy dodać, że dla obliczania wysokości świadczenia wypłacanego klientom w związku z wcześniejszą spłatą finansowania, Bank wykorzystuje tzw. metodę liniową, z zastrzeżeniem, że do 11 grudnia 2019 r. częściowo stosował tzw. metodę odsetkową. Kwestia sposobu ustalania wysokości wypłacanego świadczenia nie ma jednak, zdaniem Banku, wpływu na charakter samego świadczenia i skutki podatkowe będące przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca informuje także, że niektóre z wypłacanych świadczeń mogą dotyczyć finansowania, które zostało udzielone przez Bank, ale następnie zostało sprzedane podmiotom trzecim (np. funduszom inwestycyjnym, firmom windykacyjnych, czy do … Banku Hipotecznego), jednak (np. na mocy ustaleń biznesowych), Bank może być zobowiązany do poniesienia kosztów wypłaty niektórych świadczeń, jak te, które są przedmiotem niniejszego zapytania.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 3):

Czy wcześniejsza spłata finansowania i powiązana z nim wypłata świadczenia mieści się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Wcześniejsza spłata finansowania i związana z tym wypłata świadczenia nie będzie powodowała skutków na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – będzie z punktu widzenia tego podatku neutralna.

Poniżej Bank prezentuje szczegółową argumentacje potwierdzającą jego stanowisko w zakresie pytania nr 3.

Zgodnie z art. 5 UVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów (opisana w art. 7 UVAT) i odpłatne świadczenie usług (opisane w art. 8 UVAT). Mając na uwadze definicje analizowanej ustawy, a także przepisy prawa cywilnego, z dostawą towarów mamy do czynienia, jeżeli dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą (lub jej częścią), jak właściciel. Ponieważ w opisywanym stanie faktycznym nie dochodzi do takiego przeniesienia, dalsza analiza w tym zakresie jest zbędna. Do rozstrzygnięcia pozostaje jednak, czy wcześniejsza spłata finansowania i związana z tym wypłata świadczenia spełnia określone w art. 8 UVAT kryteria do uznania jej za świadczenie usług.

W myśl art. 8 ust. 1 UVAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Powszechnie przyjmuje się jednak (np. DKIS w interpretacji z dnia 17 lutego 2020 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.65.2019.3.EK), że aby dana czynność była uznana za odpłatne świadczenie usługi muszą zostać spełnione łącznie oba następujące warunki:

1. występuje nabywca będący bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczeniu odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Powyższe oznacza zatem, że nie każda transakcja (czynność), która nie stanowi dostawy towarów powinna być automatycznie uznana za świadczenie usług, tj. świadczeniem usług, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jest każda czynność, której efektem jest przysporzenie jednego podmiotu na skutek działania bądź zaniechania innego podmiotu. Należy bowiem pamiętać również o przesłankach warunkujących uznanie danego świadczenia za opodatkowane na gruncie tej ustawy. Rozumienie to zostało wypracowane w drodze utrwalonej praktyki, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012, sygn. I FSK 562/11, wyroki TSUE w sprawach: Town&Country Factor LTd C-498/99, Tolsma C-16/93, Hoge Raad C-154/80).

Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN definiuje czasownik „świadczyć” jako „robić coś dla kogoś”. Z kolei „świadczenie” oznacza „obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz”. Z definicji tej wynika zatem, że przez świadczenie należy rozumieć zachowanie się na rzecz innej osoby. Rozumienie to potwierdza także wykładania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dokonywana przez sądy – np. WSA w Warszawie w wyroku z 9 kwietnia 2009 r., sygn. III SA/Wa 154/09 wskazał, że usługą w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Powszechnie przyjmuje się także w doktrynie (np. VAT Komentarz, Adam Bartosiewicz, Warszawa 2017), że „Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą (konsumentem usługi). Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest usługą, gdyż nie występuje wówczas konsument (odbiorca świadczenia).

O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę przekonuje również brzmienie regulacji art. 27 dyrektywy VAT z 2006 r.”

Odnosząc powyższe do okoliczności wcześniejszej spłaty finansowania, należy wskazać, że nie dochodzi tutaj do wystąpienia świadczenia – można uznać, że klient dokonujący wcześniejszej spłaty finansowania dokonuje tego na swoją rzecz i ewentualna korzyść (zmniejszenie kosztów finansowania) występuje po jego stronie. Dlatego też dokonanie wcześniejszej spłaty finansowania i związana z tym wypłata świadczenia w związku z wcześniejszym zwrotem finansowania nie będzie powodowała skutków na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – będzie z punktu widzenia tego podatku neutralna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że w ramach swojej działalności Bank oferuje konsumentom szeroką gamę produktów bankowych, w tym kredytów i pożyczek, zarówno hipotecznych, jak i gotówkowych (finansowanie). Otrzymując z Banku finansowanie, klienci są zobowiązani do ponoszenia określonych kosztów na rzecz Banku. Są to w szczególności koszty prowizji ponoszonej przez klientów przy uruchomieniu finansowania oraz odsetki płacone przez okres, na jaki udzielane jest finansowanie (tj. od kilku miesięcy do kilkudziesięciu lat). Niejednokrotnie zdarza się, że pomimo zaciągnięcia finansowania na określony czas (np. 10 lat), klient dokonuje spłaty (zwrotu) całego kapitału wcześniej (np. po 6 latach od uruchomienia finansowania). Z uwagi na wyrok TSUE z 11 września 2019 r., w którym rozstrzygnięto, że prawo do obniżki całkowitego kosztu finansowania w przypadku wcześniejszej jego spłaty obejmuje również koszty, których wysokość nie jest zależna od okresu obowiązywania umowy, Bank, postanowił zmienić swoją dotychczasową praktykę i dokonywać wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania gotówkowego. Z ostrożności – mając na uwadze brzmienie art. 39 ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, które jest podobne do brzmienia art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim – Bank powziął decyzję o dokonywaniu klientom wypłaty świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji również w przypadku wcześniejszej spłaty finansowania hipotecznego. Bank dokonuje wypłat świadczeń z tytułu zwrotu części prowizji na podstawie umów zawartych z konsumentami, przy czym konsumentami mogą być zarówno rezydenci, jak i nierezydenci w rozumieniu przepisów podatkowych. Zgodnie z przyjętymi w Banku zasadami, możliwość otrzymania przez klienta świadczenia z tytułu wcześniejszej spłaty finansowania, dotyczy finansowania udzielonego na mocy umów zawartych po określonej dacie (tj. po 18 grudnia 2011 r. w przypadku finansowania gotówkowego i po 22 lipca 2017 r. w przypadku finansowania hipotecznego).

Wypłata świadczenia jest i będzie dokonywana w dwóch trybach:

• reklamacyjnym – otrzymanie świadczenia jest możliwe jedynie na podstawie indywidualnych reklamacji/dyspozycji złożonych przez klientów,
• automatycznym – świadczenie jest wypłacane automatycznie po dokonaniu wcześniejszej całkowitej spłaty finansowania.
  
  

W związku z powyższym, powstała wątpliwość, czy wcześniejsza spłata finansowania i powiązana z nim wypłata świadczenia mieści się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Powyższe zwolnienie ma charakter przedmiotowy, co oznacza, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem z VAT wszelkich usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak i inne podmioty gospodarcze, niemające statusu instytucji finansowych.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zatem, w przypadku usług polegających na udzielaniu kredytów lub pożyczek obrotem, czyli kwotą należną z tytułu świadczenia tych usług są odsetki od udzielonych kredytów lub pożyczek oraz inne należności np. prowizje należne w związku z zawarciem umowy pożyczki, stanowiące otrzymane wynagrodzenie z tytułu udostępnienia pożyczkobiorcy kapitału. Natomiast kwota udzielonej pożyczki (kapitał) nie stanowi zapłaty w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W opisanej sprawie Bank świadczy usługę na rzecz kredytobiorcy/pożyczkobiorcy udzielając mu kredytu/pożyczki. Za wykonaną usługę Bank pobiera wynagrodzenie w postaci m.in. prowizji z tytułu oddania kredytobiorcy/pożyczkobiorcy odpowiedniej kwoty środków pieniężnych do dyspozycji.

Jak wynika z opisu sprawy w sytuacji wcześniejszej spłaty kredytu/pożyczki Bank jest zobowiązany do proporcjonalnego zwrotu kredytobiorcy/pożyczkobiorcy kwoty prowizji. Tym samym w wyniku dokonanego zwrotu prowizji należne Bankowi wynagrodzenie ulega pomniejszeniu o kwotę dokonanego zwrotu.

Mając na uwadze powyższy opis oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że zwrot części prowizji skutkować będzie pomniejszeniem podstawy opodatkowania z tytułu czynności zwolnionych, nie można zatem uznać, że jest to czynność neutralna podatkowo.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.