Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.537.2020.1.KB
z 26 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2020 r. (data wpływu 2 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.) oraz 18 sierpnia 2020 r. (data wpływu 18 sierpnia 2020 r.)o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

W dniu (…) czerwca 2013 r. została zawarta umowa nr (…) o budowę lokalu i miejsca postojowego w wielostanowiskowym lokalu garażowym (…). Stroną umowy był Wnioskodawca i jego matka I. oraz Spółdzielnia (…) z siedzibą (…). Przedmiotem umowy była budowa lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego w garażu. Na dzień zawarcia umowy decyzja Prezydenta m. (…) o nr (…) z dnia (…) października 2012 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz pozwolenia na budowę była prawomocna i ostateczna.

Od (…) maja 2014 r. Wnioskodawca jest w związku małżeńskim i ma ze współmałżonką ustawową wspólność majątkową. Umowa została zrealizowana, wszelkich wpłat dokonano terminowo i bez zastrzeżeń.

W dniu (…) października 2014 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję nr (…) w sprawie o sygn. (…) w przedmiocie udzielenia pozwolenia na użytkowanie budynku.

W dniu (…) października 2014 r. lokal oraz miejsce postojowe zostało wydane Wnioskodawcy i podpisany został protokół przekazania przedmiotu umowy. Zgodnie z zawartą umową od tego momentu Zainteresowany ponosił pełną odpowiedzialność za przedmiot umowy oraz od tego momentu rozpoczynał się okres gwarancyjny. Jeszcze przed oddaniem lokalu prowadzone były prace remontowe i wykończeniowe (za zgodą Spółdzielni), więc z dniem odebrania lokalu Wnioskodawca zamieszkał w nim z małżonką.

W związku z trwającymi procedurami dotyczącymi przekazywania lokali oraz dostępności notariusza akt przeniesienia własności odrębnej własności lokalu i miejsca garażowego miał miejsce w dniu (…) stycznia 2015 r.

W ww. akcie doszło do darowania ekspektatywy odrębnej własności lokalu oraz ułamkowego udziału we współwłasności lokalu niemieszkalnego – garażu. W ramach ww. aktu ustanowiono jednocześnie odrębną własność wskazanego lokalu oraz dokonano przeniesienia jego własności a także współwłasności lokalu niemieszkalnego na rzecz Zainteresowanego i K.

Obecnie Wnioskodawca z małżonką zamierzają sprzedać mieszkanie wraz z miejscem garażowym z uwagi na rosnące potrzeby rodzinne (powiększenie rodziny).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku ze sprzedaniem lokalu w 2020 roku powstanie obowiązek zapłaty podatku w wysokości 19% od dochodu ze sprzedaży nieruchomości i czy powstanie konieczność uwzględnienia tej sprzedaży w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2020 rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie dojdzie do powstania obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego albowiem jego zbycie nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym lokal został wybudowany.

Dokonując wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PIT) należy się odwołać do wyroku NSA w Gdańsku z dnia 20 września 1996 r., sygn. SA/Gd 1766/95. Sąd ten wyraził pogląd, że przepis ten wprowadza dwie, niezależne od siebie przesłanki od zaistnienia których ustawodawca uzależnił początek biegu pięcioletniego terminu, tj. nabycie lub wybudowanie. W konsekwencji, pięcioletni termin o jakim mowa w tym przepisie może zostać zapoczątkowany zarówno nabyciem nieruchomości, jak i jej wybudowaniem.

W przedstawionym stanie faktycznym znajdzie zastosowanie przesłanka "wybudowania". Słownikowo "wybudowanie" oznacza, że budynek zostaje wybudowany w momencie, gdy nadaje się do zamieszkania. Podobnie pojęcie to interpretowane jest w orzecznictwie sądowym (przykładowo: wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 24 lipca 2006 r., sygn. I SA/Bd 490/06). Miarodajna dla rozpoczęcia biegu pięcioletniego terminu o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a PIT powinna być data przekazania lokalu do zamieszkania wraz z protokołem zdawczo-odbiorczym. Skoro więc, do takiego przekazania doszło w październiku 2014 r. (od tego momentu lokal został również zamieszkany), a zbycie ma nastąpić w 2020 r., to obowiązek zapłaty podatku nie powstanie. Tym samym nie powinien powstać również obowiązek zgłoszenia sprzedaży lokalu mieszkalnego w zeznaniu podatkowym PIT-39 za 2020 r.

Nie zmienia tego, że art. 10 ust. 1 pkt 8 PIT posługuje się również przesłanką "nabycia". Wykładni tego pojęcia dokonał w wyroku NSA z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. II FSK 1489/08. Z orzeczenia tego wynika, że przy wykładni użytego w art. 10 należy odwołać się do zawartych w prawie cywilnym regulacji odnośnie do uzyskania prawa własności rzeczy. Zgodnie z art. 155 i 156 k.c. przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia - w formie aktu notarialnego - ostatecznej umowy przenoszącej własność.

Na ogół występującą sytuacją jest nabycie lokalu od dewelopera budowlanego. Mówi o tym art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Umowa deweloperska to umowa, na podstawie której deweloper zobowiązuje się do ustanowienia lub przeniesienia na nabywcę po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego prawa, o którym mowa w art. 1 a nabywca zobowiązuje się do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz dewelopera, na poczet ceny nabycia tego prawa. W podobny sposób działa Spółdzielnia (…) w myśl art. 1 ust. 2 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych.

Co do zasady ani umowa deweloperska ani umowa ze spółdzielnią mieszkaniową nie przenoszą własności nieruchomości. Nie ma to jednak znaczenia. Przesłanki nabycia lub wybudowania należy traktować jako równorzędne, a w konsekwencji wystąpienie którejkolwiek z nich rodzi powstanie lub nie obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży lokalu i in. praw. Wystarczającą przesłanką do powstania jest wybudowanie nieruchomości. Użycie w ustawie pojęcia ”wybudowanie” oznacza konieczność nadania temu słowu takiego znaczenia jakie jest mu potocznie nadawane w języku polskim. Skoro słowu „wybudowanie” przypisany jest czas przeszły dokonany, to oznacza ono w języku polskim nic innego jak zakończenie budowy rozumianej jako czynności budowania. Tym samym należy uznać, że „wybudowanie” oznacza „stworzenie” budowli tj. wykonanie nowego dotychczas nieistniejącego, obiektu budowlanego, który nadaje się do zamieszkania. Za taki natomiast należy uznać samodzielny lokal mieszkalny (tak m. in. Wyrok WSA w Krakowie z 26 lutego 2013 r., sygn. I SA/Kr 1887/12; wyrok NSA z 26 lutego 1999 r., sygn. I SA/Gd 352/97; wyrok NSA z 19 maja 2000 r., sygn. I SA/Lu 238/99).

W przedmiotowej sytuacji należy uznać, że takim momentem będzie data wydania lokalu, potwierdzona protokołem zdawczo-odbiorczym. W związku z wykonaniem prac wykończeniowych, od tego momentu również rozpoczęło się zamieszkanie lokalu. Wykładnia przesłanki „wybudowanie” inna, prowadziłaby do nieuzasadnionego różnicowania sytuacji prawnej tych, którzy samodzielnie budują budynki od tych, którzy korzystając z możliwości istniejących i akceptowanych przez państwo, kupują lokale i domy od deweloperów (tak m.in. wyrok NSA z 3 kwietnia 2019 r., sygn.. II FSK 52/19, wyrok WSA w Olsztynie z 24 kwietnia 2019 r., sygn. I SA/O 1152/19).

Potwierdza to również charakter umowy o wybudowanie lokalu (deweloperska/spółdzielcza). Przyjmuje się, że umowa deweloperska jest umową z kategorii budowy nieruchomości, a nie nabycia nieruchomości. W wyroku NSA z 3 kwietnia 2019 r., sygn. II FSK 52/19, wskazano, że kwoty płacone deweloperowi na podstawie umowy deweloperskiej stanowią wydatki na budowę własnego lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d PIT. Lokal w momencie poniesienia kosztu nie stanowi jeszcze własności podatnika, bo nie istnieje. Ale wydatki są indywidualnie wyliczone w odniesieniu do konkretnego przyszłego lokalu, którego własność podatnik ma nabyć, znane jest miejsce położenia lokalu, jego rozkład, powierzchnia i inne cechy indywidualizujące, środki wpłacane deweloperowi są na specjalnym rachunku i są mu przekazywane stosownie do postępów budowy (tak wyrok WSA w Olsztynie z 24 kwietnia 2019 r., sygn. I SA/O 1152/19, wyrok NSA z 7 lutego 2018 r., sygn. II FSK 3510/17).

Nie maja również znaczenia pozostałe okoliczności, tj. fakt przeniesienia ekspektatywy prawa oraz nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę i małżonkę. Zagadnienie bowiem nie dotyczy określenia momentu nabycia nieruchomości. Wspólność majątkowa istniejąca pomiędzy Wnioskodawcą a współmałżonką nie powoduje, że doszło do „późniejszego” nabycia nieruchomości. Tak więc okoliczności te nie wpływają na wykładnię przepisów przedstawioną powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że z uwagi na fakt, że wniosek został złożony przez jednego ze współwłaścicieli sprzedawanego lokalu mieszkalnego i miejsca garażowego interpretacja nie będzie wywoływała skutków prawnych po stronie drugiego ze współwłaścicieli, tj. po stronie małżonki Zainteresowanego, która jeśli chce uzyskać interpretację powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem spełniającym warunki określone w art. 14b i nast. Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426) jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości lub prawa, o którym mowa w ww. przepisie stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli sprzedaż ta ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, a także nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych.

Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Jak wskazano wyżej, moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy. To samo dotyczy wypadku, gdy przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy przyszłe (art. 155 § 2 ww. Kodeksu).

Przy czym, umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa własności nieruchomości powinna być dla jej ważności zawarta w formie aktu notarialnego, zgodnie z art. 158 ww. Kodeksu. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

W przedmiotowej sprawie doszło do zawarcia umowy o budowę lokalu i miejsca postojowego Wnioskodawcy i jego matki ze Spółdzielnią (…). Zatem należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 845, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. ustawy, z osobą ubiegającą się o ustanowienie odrębnej własności lokalu spółdzielnia zawiera umowę o budowę lokalu. Umowa ta, zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności, powinna zobowiązywać strony do zawarcia, po wybudowaniu lokalu, umowy o ustanowienie odrębnej własności tego lokalu, a ponadto powinna zawierać:

1. zobowiązanie osoby ubiegającej się o ustanowienie odrębnej własności lokalu do pokrywania kosztów zadania inwestycyjnego w części przypadającej na jej lokal przez wniesienie wkładu budowlanego określonego w umowie;
2. określenie zakresu rzeczowego robót realizowanego zadania inwestycyjnego, które będzie stanowić podstawę ustalenia wysokości kosztów budowy lokalu;
3. określenie zasad ustalania wysokości kosztów budowy lokalu;
4. określenie rodzaju, położenia i powierzchni lokalu oraz pomieszczeń do niego przynależnych;
5. inne postanowienia określone w statucie.
   
   

W myśl art. 18 ust. 2 ustawy, osoba, o której mowa w ust. 1, wnosi wkład budowlany według zasad określonych w statucie i w umowie, o której mowa w ust. 1, w wysokości odpowiadającej całości kosztów budowy przypadających na jej lokal. Jeżeli część wkładu budowlanego została sfinansowana z zaciągniętego przez spółdzielnię kredytu na sfinansowanie kosztów budowy danego lokalu, osoba ta jest obowiązana do spłaty tego kredytu wraz z odsetkami w części przypadającej na jej lokal.

Z art. 19 ust. 1 ustawy wynika, że z chwilą zawarcia umowy, o której mowa w art. 18 ust. 1, powstaje ekspektatywa własności. Ekspektatywa własności jest zbywalna wraz z wkładem budowlanym albo jego wniesioną częścią, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. W myśl ust. 2 nabycie ekspektatywy własności obejmuje również wniesiony wkład budowlany albo jego część. Zaś zgonie z ust. 3 umowa zbycia ekspektatywy własności powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ww. ustawy, Spółdzielnia ustanawia na rzecz osoby, o której mowa w art. 18 ust. 1, albo nabywcy ekspektatywy własności odrębną własność lokalu, w terminie 2 miesięcy po jego wybudowaniu, a jeżeli na podstawie odrębnych przepisów jest wymagane pozwolenie na użytkowanie - w terminie 2 miesięcy od uzyskania takiego pozwolenia. Na żądanie członka spółdzielnia ustanawia takie prawo w chwili, gdy ze względu na stan realizacji inwestycji możliwe jest przestrzenne oznaczenie lokalu.

W myśl art. 21 ust. 2 cyt. ustawy, ustanowienie odrębnej własności lokalu może nastąpić na rzecz małżonków albo osób wskazanych przez osobę, o której mowa w art. 18 ust. 1, które wspólnie z nią ubiegają się o ustanowienie takiego prawa.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że umowa o budowę lokalu zawarta ze spółdzielnią mieszkaniową nie jest umową przenoszącą własność tego lokalu mieszkalnego. Ten rodzaj umowy jest swego rodzaju umową przedwstępną, wzajemną, na podstawie której spółdzielnia zobowiązuje się do wybudowania określonej nieruchomości, a nabywca do uiszczenia określonej należności.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia budowy odnieść się winno do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, z późn. zm.).

Stosownie do art. 3 pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o budowie - należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Z kolei pkt 12 ww. artykułu stanowi, że przez pozwolenie na budowę należy rozumieć decyzję administracyjną zezwalającą na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu budowlanego.

Istotne znaczenie w rozpatrywanej sprawie ma także art. 17 ww. ustawy, zgodnie z którym uczestnikami procesu budowlanego, w rozumieniu ustawy, są:

1. inwestor;
2. inspektor nadzoru inwestorskiego;
3. projektant;
4. kierownik budowy lub kierownik robót.
   
   

Obowiązki inwestora związane z budową określa natomiast art. 18 ust. 1 ww. ustawy, w myśl którego, do obowiązków inwestora należy zorganizowanie procesu budowy, z uwzględnieniem zawartych w przepisach zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a w szczególności zapewnienie:

1. opracowania projektu budowlanego i, stosownie do potrzeb, innych projektów,
2. objęcia kierownictwa budowy przez kierownika budowy,
3. opracowania planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,
4. wykonania i odbioru robót budowlanych,
5. w przypadkach uzasadnionych wysokim stopniem skomplikowania robót budowlanych lub warunkami gruntowymi, nadzoru nad wykonywaniem robót budowlanych

– przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych.

Zatem mając powyższe na względzie zauważyć należy, że uczestnikiem procesu budowlanego (a więc osobą, co do której można powiedzieć, że buduje obiekt budowlany) jest inwestor, którym w rozpatrywanej sprawie jest spółdzielnia.

Wobec tego pojęcie wybudowania lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wiązać z osobą inwestora, gdyż to on jest osobą prowadzącą niewątpliwie budowę (proces budowlany).

Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie nie był inwestorem, nie wybudował własnego lokalu mieszkalnego. W konsekwencji, nie zachodzi okoliczność wybudowania lokalu i miejsca garażowego przez Zainteresowanego.

Ponadto zauważyć należy, że przywołana przez Wnioskodawcę ustawa z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1805) nie ma zastosowania w przypadku umowy o budowę lokalu mieszkalnego ze spółdzielnią mieszkaniową, gdyż w myśl art. 1 ww. ustawy jej zakresem są zasady ochrony praw nabywcy, wobec którego deweloper zobowiązuje się do ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności tego lokalu na nabywcę, albo do przeniesienia na nabywcę własności nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym lub użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i własności domu jednorodzinnego na niej posadowionego stanowiącego odrębną nieruchomość.

Zatem ustawa ta ma zastosowanie wyłącznie do umów deweloperskich, natomiast zgodnie z zaprezentowanym opisem zdarzeń przyszłych Wnioskodawca zawarł wraz z matką umowę o budowę lokalu i miejsca postojowego w wielostanowiskowym lokalu garażowym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż 5 letni termin wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozpoczął swój bieg od końca roku, w którym doszło do przeniesienia prawa własności lokalu mieszkalnego i miejsca garażowego w dniu 12 stycznia 2015 r., gdyż w myśl powołanych przepisów Wnioskodawca nie był w przedmiotowej sprawie inwestorem. Zatem zbycie lokalu w 2020 r. będzie rodziło obowiązek zapłaty podatku dochodowego z tytułu rzeczonej sprzedaży.

Według art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Artykuł 30e ust. 2 przywołanej ustawy stanowi, że podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Stosownie do art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22 ust. 6c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 45 ust. 1a pkt 3 cytowanej ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

W myśl art. 45 ust. 4 pkt 4 tej ustawy, przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 3.

W związku z powyższym środki uzyskane ze zbycia lokalu wraz z miejscem garażowym będą podlegać opodatkowaniu 19%, co należy wykazać w zeznaniu podatkowym PIT 39 za 2020 r.

Mając zatem powyższe na względzie należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki, nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w innych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.