Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.348.2020.1.MS
z 4 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 sierpnia 2020 r. (data wpływu do Organu 11 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w związku z ponoszonymi przez Wnioskodawcę opłatami za nabycie licencji do korzystania z Oprogramowania, na Wnioskodawcy jako płatniku, ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych,
• Wnioskodawca ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2 i IFT-2R w przypadku, gdy na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu płatności dokonanych na rzecz luksemburskiego kontrahenta

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w związku z ponoszonymi przez Wnioskodawcę opłatami za nabycie licencji do korzystania z Oprogramowania, na Wnioskodawcy jako płatniku, ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych,
• Wnioskodawca ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2 i IFT-2R w przypadku, gdy na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu płatności dokonanych na rzecz luksemburskiego kontrahenta.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką kapitałową prawa polskiego, prowadzącą m.in. działalność w zakresie odpłatnej dystrybucji treści telewizyjnych za pośrednictwem infrastruktury dostępowej do internetu.

Świadcząc usługi telewizyjne Wnioskodawca zawiera wielostronne umowy z właścicielami infrastruktury dostępowej do Internetu oraz abonentami końcowymi. Do kompetencji i obowiązków umownych Spółki należy nadanie właściwego sygnału telewizyjnego a także zapewnienie odbioru tego sygnału po stronie abonenta. W tym celu abonentom udostępniany jest (za odpłatnością) odpowiedni sprzęt posiadający możliwości techniczne obsługi transmisji i odbioru sygnału telewizyjnego (dekoder). Zgodnie z zawartymi umowami wielostronnymi, rozliczenia z tego tytułu dokonywane są dwustopniowo: w pierwszej kolejności pomiędzy Spółkę i dostawcą Internetu a następnie pomiędzy dostawcą Internetu a abonentem końcowym.

Przedmiotowe dekodery do prawidłowego funkcjonowania wymagają specjalistycznego oprogramowania, pozwalającego na odblokowywanie (dekodowanie) zabezpieczonych treści telewizyjnych, zgodnie z nabytym przez abonenta pakietem usług (dalej: „Oprogramowanie”). Spółka nabywa przedmiotowe Oprogramowanie od X SA na mocy niewyłącznej, nieprzenaszalnej, ograniczonej terytorialnie, niepodlegającej dalszym sublicencjom licencji, zgodnie z zawartą Umową licencyjną (dalej: „Umowa”).

X SA jest spółką kapitałową prawa luksemburskiego - rezydentem podatkowym Luksemburga. Nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani zarządu; według wiedzy Spółki nie prowadzi również działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406; dalej: „ustawa o CIT”). X SA jest w stosunku do Wnioskodawcy podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Oprogramowanie nabyte od X SA, Spółka pozyskuje w celu świadczenia usług dla odbiorcy końcowego - abonenta telewizji internetowej. Postanowienia Umowy wskazują, że Spółka może wykorzystywać je wyłącznie w celu świadczenia usług dostarczania płatnej telewizji za pomocą infrastruktury dostępowej do Internetu, bez możliwości stosowania w pozostałych kanałach dystrybucji treści telewizyjnych (np. kablowym czy satelitarnym). Zarówno Spółka, operatorzy internetowi, jak i abonenci telewizji internetowej nie mają możliwości modyfikowania Oprogramowania - jedynym podmiotem posiadającym uprawnienia do dokonywania w nim jakichkolwiek zmian tj. aktualizowania, zmieniania, lub dokonywania innych modyfikacji jest podmiot posiadający prawa autorskie do oprogramowania, czyli X SA.

Umowa zawarta między Spółką, operatorem internetowym a abonentem przewiduje, iż Spółka jest odpowiedzialna za świadczenie usług dostępu do telewizji wraz z udostępnieniem urządzenia do odbioru i dekodowania sygnału, bez wyszczególnienia, że obejmuje ona także udostępnienie/udzielenie licencji do Oprogramowania w jakiejkolwiek formie. W konsekwencji abonent ani operator internetowy nie uzyskują żadnych praw do Oprogramowania, które Spółka nabywa od X SA. Co więcej, abonent nie ma świadomości, że korzysta z urządzenia wraz z Oprogramowaniem, które jest udostępniane przez inny podmiot. Zmiany i modyfikacje w Oprogramowaniu mogą być przeprowadzane zdalnie bez wiedzy abonenta końcowego.

Spółka ponosi (i będzie ponosić w przyszłości) na rzecz X SA opłaty licencyjne z tytułu udostępnienia Oprogramowania, zgodnie z postanowieniami Umowy. Spółka jest zobowiązana co miesiąc informować dostawcę Oprogramowania o liczbie abonentów, w celu skalkulowania przez niego wysokości opłaty licencyjnej.

Spółka powzięła wątpliwości odnośnie kwalifikacji powyższych opłat na gruncie podatku u źródła. W konsekwencji Spółka podjęła decyzję o wystąpieniu z wnioskiem o interpretację indywidualną.

W tym miejscu Spółka wskazała dane identyfikujące X SA.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

• Czy w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku, w związku z ponoszonymi przez Wnioskodawcę opłatami za nabycie licencji do korzystania z Oprogramowania, na Wnioskodawcy jako płatniku, ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych?
• Czy w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku Wnioskodawca ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2 i IFT-2R w przypadku, gdy na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu płatności dokonanych na rzecz luksemburskiego kontrahenta?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Należności za nabywane przez niego na mocy Umowy uprawnienia do Oprogramowania nie stanowią należności z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w związku z przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1231) (dalej: „PAPP”). Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik, do pobierania i przekazywania do urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od należności z tytułu pozyskanej licencji na Oprogramowanie, na zasadach określonych w art. 26 ust. 1 oraz ust. 3 ustawy o CIT.
2. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest objęty obowiązkiem wskazanym w art. 26 ust. 3, ust. 3a, ust. 3b oraz ust. 3d ustawy o CIT, tj. nie jest zobligowany do przekazania X SA oraz właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku (IFT-2 oraz IFT-2R).
   
   

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1

Jak wskazano w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne dokonujące wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zryczałtowany podatek dochodowy z tytułów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów ustala się w wysokości 20% przychodów m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych.

Kwestie związane z licencjami i przenoszeniem praw autorskich regulują przepisy dotyczące własności intelektualnej - PAPP. Wskazana w art. 1 ust. 1 PAPP definicja utworu określa, że przedmiotem praw autorskich jest „utwór”, rozumiany jako każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Przykładowy katalog utworów wskazano w art. 1 ust. 2 PAPP, podkreślając, że przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, muzyczne i słowno-muzyczne, sceniczne, audiowizualne (w tym filmowe).

Należy podkreślić, że przepisy art. 41 ust. 2 PAPP wskazują, że umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych/korzystanie z utworu, zwana także licencją, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. W rezultacie, nie można interpretować zakresu umowy licencyjnej w sposób rozszerzający. Koresponduje z tym art. 52 PAPP wskazujący, że (o ile umowa nie stanowi inaczej) przejście na nabywcę autorskich praw majątkowych nie powoduje przeniesienia na niego własności egzemplarza utworu. Jednocześnie, zgodnie z art. 74 ust. 1 PAPP programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie. W konsekwencji, co do zasady możliwe jest zbycie praw do programu komputerowego lub udzielenie licencji do niego.

W świetle art. 74 ust. 4, z zastrzeżeniem art. 75 ust. 2 i 3 PAPP, przez autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego należy rozumieć prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

W konsekwencji, aby sklasyfikować daną umowę zbycia/udostępnienia programu komputerowego jako umowę licencyjną na korzystanie z prawa autorskiego do programu komputerowego w rozumieniu przepisów PAPP konieczne jest ustalenie, czy w ramach analizowanej transakcji przeniesiono na nabywcę autorskie prawo majątkowe w przynajmniej jednym z pól eksploatacji utworu wskazanych w art. 74 ust. 4 PAPP.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że wskutek zawarcia Umowy Wnioskodawca pozyskuje niewyłączną, nieprzenaszalną, ograniczoną terytorialnie, niepodlegającą dalszym sublicencjom licencję do Oprogramowania. Co więcej Umowa zawarta z właścicielem praw autorskich do Oprogramowania, uprawnia Wnioskodawcę tylko i wyłącznie do korzystania z niego w celu świadczenia usług, a więc jest to tzw. licencja end-user (licencja użytkownika końcowego). Oprogramowanie to jest (będzie) używane bowiem jako software w dekoderach udostępnionych abonentom i służy (będzie służyło) Wnioskodawcy wyłącznie do prawidłowego wykonania usługi telewizyjnej, tj. na użytek własny.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że licencja end-user obejmująca opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym bardzo wąski zakres uprawnień do Oprogramowania nabywany w ramach Umowy nie stanowi licencji w rozumieniu art. 41 ust. 2 PAPP. Nie dochodzi bowiem na jej podstawie do przeniesienia na nabywcę autorskich praw majątkowych w rozumieniu art. 74 ust. 4 PAPP. Postanowienia Umowy przyznają Spółce prawo jedynie do wykorzystywania Oprogramowania w celu świadczenia usług dostarczania treści telewizyjnych swoim abonentom, a więc na zasadach tzw. użytkownika końcowego - podmiotu wykorzystującego oprogramowanie na użytek własny. W konsekwencji należności z tego tytułu nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki potwierdza również Komentarz do Modelowej Konwencji OECD - który co prawda dotyczy wykładni umów międzynarodowych, ale również można się nim uzupełniająco posłużyć interpretując przepisy polskiej ustawy o CIT. Wskazuje on, że celem opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym nie jest opodatkowanie należności za oprogramowanie używane na własne potrzeby, lecz za oprogramowanie wykorzystywane do generowania przychodów (przykładowo z tytułu udzielania sublicencji). W efekcie wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie na własne potrzeby, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy na podstawie opisanej w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) Umowy należy uznać, że licencja nabywana przez Wnioskodawcę od X SA jest licencją na własne potrzeby Wnioskodawcy. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy przychód X SA z tytułu udzielenia Wnioskodawcy licencji na Oprogramowanie nie powinien być traktowany jako przychód z praw autorskich lub ich sprzedaży w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka pragnie wskazać także, iż analogiczne sytuacje były już przedmiotem licznych interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w których wspomniany organ przychylił się do przedstawionej powyżej przez Spółkę oceny charakteru należności za licencje udzielane na rzecz podmiotu świadczącego usługi na rzecz tzw. abonentów końcowych.

Przykładami takich rozstrzygnięć są interpretacje:

• z 14 lutego 2020 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.522.2019.l.SP, w której organ podatkowy wskazał, że: „(...) Oprogramowanie będzie używane przez Spółkę w celu umożliwienia jej abonentom prawidłowego odbioru usług telewizyjnych nadawanych przez Spółkę, zaś sami abonenci Spółki nie będą mieli żadnych praw do oprogramowania, które Spółka nabędzie od szwajcarskiego Kontrahenta. Abonenci są bowiem zainteresowani jedynie prawidłowym korzystaniem z usług telewizyjnych oferowanych przez Spółkę, zaś w jaki sposób i przy wykorzystaniu jakich urządzeń i oprogramowania Spółka wywiąże się z swoich obowiązków względem abonenta - nie ma to znaczenia dla abonentów Spółki. Z tego też powodu abonenci nie będą korzystać z oprogramowania Spółki (z oprogramowania będzie korzystać Spółka w celu wykonania usługi), nie będą modyfikować tego oprogramowania, ani nie będą mieli dostępu do oprogramowania umożliwiającego jakiekolwiek zmiany.
  Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop.
  W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu korzystania z oprogramowania na własne potrzeby nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z art. 12 umowy polsko-szwajcarskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz podmiotu ze Szwajcarii bez względu na to, czy Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji szwajcarskiego rezydenta, czy też nie”.
  
• z 18 grudnia 2019 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.331.2019.2.KK, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika wskazujące, że: „Prawa Spółki w odniesieniu do praw autorskich ograniczają się jedynie do praw niezbędnych dla pośrednika handlowego umożliwiających mu dystrybucję kopii oprogramowania. Zdaniem Wnioskodawcy, w takiej transakcji Spółka płaci zagranicznemu dostawcy Spółki jedynie za nabycie kopii oprogramowania, a nie za korzystanie z jakiegokolwiek prawa do korzystania z praw autorskich do oprogramowania. (...) W rezultacie, płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz zagranicznego dostawcy Spółki z tytułu Transakcji typu 1 oraz Transakcji typu 2 nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt l-2a updop”.
  
• Z 10 grudnia 2019 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.408.2019.2.SP, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika wskazujące, że: „Fakt, że udzielenie prawa do dystrybucji dostępu do A. B.V. nie powinno być rozumiane jako działanie generujące przychody ze sprzedaży praw autorskich, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest powszechnie akceptowany w praktyce prawa podatkowego. Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji podatkowej z 21 października 2015 r. (nr IPPB5/4510-663/15-4/MK), w której stwierdzono, że wnioskodawca, którego wyłączną rolą było pełnienie funkcji dystrybutora oprogramowania dla klientów (końcowych użytkowników) - jako płatnik - nie był zobowiązany do poboru podatku u źródła”.
  
  
  
  

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2

Zgodnie z art. 26 ust. 3a ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać informację IFT-2R w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat należności wymienionych między innymi w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Dodatkowo, na pisemny wniosek podatnika będącego nierezydentem podatkowym, płatnik w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu wspomnianej informacji podatkowej.

Powyższe informacje - zgodnie z 26 ust. 3d ustawy o CIT - sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku.

Z przytoczonych regulacji wynika więc, że w przypadku, gdy Wnioskodawca, nie pobierałby podatku od wypłat na rzecz X SA z uwagi na zwolnienie wynikające z ustawy o CIT lub z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania - to nadal byłby zobowiązany do sporządzenia i przesłania kontrahentowi i organom podatkowym informacji IFT.

Inaczej jednak, w ocenie Spółki, wygląda sytuacja, gdy Spółka nie ma obowiązku poboru podatku u źródła z uwagi na fakt, iż wypłacane przez nią należności nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W takim przypadku, wypłacając należności na rzecz X SA, Spółka nie ma obowiązku poboru podatku nie dlatego, że stosuje zwolnienie z opodatkowania, lecz dlatego, że wypłacane przez nią należności nie są wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji oznacza to, że nie musi ona również sporządzać i przesyłać informacji podatkowej IFT.

Analogiczne sytuacje były już przedmiotem interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której wspomniany organ przychylił się do przedstawionego powyżej stanowiska Wnioskodawcy. Przykładem takiego rozstrzygnięcia jest interpretacja z 14 lutego 2020 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.522.2019.1.SP.

Podsumowując, charakter nabywanych na mocy Umowy uprawnień do Oprogramowania powoduje, iż należności z tego tytułu nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych oraz sporządzenia informacji IFT-2/IFT-2R.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.