Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.491.2020.1.MM
z 7 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności uwzględnienia w rozliczeniu rocznym za 2019 r. uiszczonych przez bank opłat za lokal – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konieczności uwzględnienia w rozliczeniu rocznym za 2019 r. uiszczonych przez bank opłat za lokal.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z nieruchomości, która była własnością Wnioskodawcy i jego żony, w której zamieszkują, prowadzona była egzekucja komornicza. W związku z tym, że nie doszło do sprzedaży tej nieruchomości w wyniku pierwszej i drugiej licytacji, Bank X– jako główny wierzyciel wpisany na hipotekę – złożył wniosek do sądu o przejęcie nieruchomości. W listopadzie 2018 r. sąd przysądził prawo do ww. nieruchomości Bankowi X. W związku z tym faktem Bank stał się właścicielem nieruchomości, w której zamieszkuje Wnioskodawca wraz z małżonką. Od 2019 r. Bank uiszcza do wspólnoty opłaty związane z tą nieruchomością.

Od momentu przeniesienia własności do dnia dzisiejszego Bank nie zwrócił się do Wnioskodawcy i jego małżonki z żadnym żądaniem o zwrot ponoszonych opłat za lokal, jak również nie było żadnego kontaktu, czy propozycji zawarcia jakiegokolwiek porozumienia w tej sprawie.

W marcu 2020 r. Wnioskodawca i jego małżonka otrzymali od Banku informację PIT-11 za 2019 r., w której w poz. 76 został wpisany: czynsz i kwota 1.294,44 zł.

Bank powołał się na art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i poinformował Wnioskodawcę i jego żonę, że w informacji PIT-11 zostały ujęte przychody z tzw. innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy.

Wnioskodawca i jego żona nie posiadają żadnego wiążącego porozumienia z Bankiem w kwestii ponoszenia kosztów związanych z zajmowanym przez niego i jego małżonkę lokalem oraz Bank nie zwolnił ich z ponoszonych przez siebie ww. opłat.

Wnioskodawca chciałby uniknąć sytuacji, w której zostanie zapłacony podatek od wymienionej kwoty „czynszu”, a następnie Bank będzie dochodził od Wnioskodawcy i jego małżonki zwrotu poniesionych opłat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca i jego małżonka powinni rozliczyć dochód wykazany w otrzymanej z Banku informacji PIT-11 w zeznaniu podatkowym za 2019 r., czy dokonać korekty zeznania i odesłać ww. informację do Banku?

Zdaniem Wnioskodawcy, po przeanalizowaniu przepisu art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na który powołuje się Bank, nie znalazł podstaw prawnych do wystawienia przez Bank informacji PIT-11 za opłacony czynsz. Wnioskodawca jest przekonany, że powinien odesłać otrzymaną informację PIT-11 do Banku i dokonać korekty zeznania podatkowego za 2019 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zauważyć należy, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa majątek podatnika (takie przysporzenie, którym może rozporządzać jak właściciel). Przychód podatkowy musi charakteryzować się definitywnością i nie mieć charakteru zwrotnego.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przy czym, zgodnie z art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia, sprawozdania oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego z nieruchomości, która była własnością Wnioskodawcy i jego żony, w której zamieszkują, prowadzona była egzekucja komornicza. W związku z tym, że nie doszło do sprzedaży tej nieruchomości w wyniku pierwszej i drugiej licytacji, Bank X– jako główny wierzyciel wpisany na hipotekę – złożył wniosek do sądu o przejęcie nieruchomości. W listopadzie 2018 r. sąd przysądził prawo do ww. nieruchomości Bankowi X. W związku z tym faktem Bank stał się właścicielem nieruchomości , w której zamieszkuje Wnioskodawca wraz z małżonką. Od 2019 r. Bank uiszcza do wspólnoty opłaty związane z tą nieruchomością. Od momentu przeniesienia własności do dnia dzisiejszego Bank nie zwrócił się do Wnioskodawcy i jego małżonki z żadnym żądaniem o zwrot ponoszonych opłat za lokal, jak również nie było żadnego kontaktu, czy propozycji zawarcia jakiegokolwiek porozumienia w tej sprawie. W marcu 2020 r. Wnioskodawca i jego małżonka otrzymali od Banku informację PIT-11 za 2019 r., w której w poz. 76 został wpisany: czynsz i kwota 1.294,44 zł. Bank powołał się na art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i poinformował Wnioskodawcę i jego żonę, że w informacji PIT-11 zostały ujęte przychody z tzw. innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy. Wnioskodawca i jego żona nie posiadają żadnego wiążącego porozumienia z Bankiem w kwestii ponoszenia kosztów związanych z zajmowanym przez niego i jego małżonkę lokalem oraz Bank nie zwolnił ich z ponoszonych przez siebie ww. opłat. Wnioskodawca chciałby uniknąć sytuacji, w której zostanie zapłacony podatek od wymienionej kwoty „czynszu”, a następnie Bank będzie dochodził od Wnioskodawcy i jego małżonki zwrotu poniesionych opłat.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny w pierwszej kolejności wskazać należy na treść art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2020 r., poz. 532, z późn. zm.), zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Jednocześnie – stosownie do art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 611) – osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 ww. ustawy).

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy zauważyć należy, że w chwili uprawomocnienia się postanowienia Sądu o przysądzeniu własności nieruchomości Bank stał się właścicielem tego lokalu i od tego momentu był zobowiązany do regulowania miesięcznych opłat związanych z utrzymaniem tego lokalu na rzecz wspólnoty. Jednocześnie na mocy powołanego art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, Bankowi przysługuje odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego, którego wysokość odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, iż elementem szkody powstałej na skutej zajmowania lokalu bez tytułu prawnego (do naprawienie której poprzez uiszczenie stosownego odszkodowania zostają zobowiązane osoby zajmujące ww. lokal) są m.in. opłaty związane z eksploatacją tego lokalu, obejmujące np.: należności za wodę, energię elektryczną, ogrzewanie mieszkania, wywóz nieczystości, itp. Z wniosku nie wynika, że Bank zwolnił Wnioskodawcę z zapłaty całości lub części przysługujących należności lub że doszło do całkowitego albo częściowego ich umorzenia. Zatem – jak słusznie wskazał Wnioskodawca – Bank może jeszcze dochodzić od niego i jego małżonki zapłaty ww. należności. Wobec tego w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca nie odniósł wymiernej i definitywnej korzyści materialnej w związku z opłacaniem przez Bank opłat za zajmowany przez Wnioskodawcę i jego żonę lokal. Tym samym Wnioskodawca nie uzyskał przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie miał obowiązku rozliczenia w zeznaniu rocznym za 2019 r. przychodu/dochodu wykazanego przez Bank w informacji PIT-11. W sytuacji zaś, gdy przychód/dochód ten został przez Wnioskodawcę rozliczony w zeznaniu podatkowym, to Wnioskodawca może złożyć korektę zeznania z pominięciem tego przychodu/dochodu.

W tym miejscu zauważyć należy, że przepisy prawa podatkowego nie wskazują, w jaki sposób powinien postąpić podatnik w przypadku otrzymania błędnie sporządzonej informacji podatkowej, w tym nie wskazują na konieczność odesłania jej wystawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto, należy wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie na wniosek zainteresowanego – co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Małżonka Wnioskodawcy chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie i uiścić stosowną opłatę.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.