Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.493.2020.2.ENB
z 8 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 13 sierpnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia podatku zapłaconego za granicą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 13 sierpnia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia podatku zapłaconego za granicą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od śmierci męża, tj. od 31 lipca 2009 r., który wykonywał pracę zarobkową w Holandii, otrzymuje rentę rodzinną z polskiego ZUS, rentę rodzinną z holenderskiego Pracowniczego Programu Emerytalnego STIPP oraz do 19 września 2018 r. otrzymywała rentę rodzinną na małoletnią córkę z holenderskiego Sociale Verzekeringsbank. Wnioskodawczyni jest rezydentem polskim i nigdy nie pracowała za granicą. Z obu rent zagranicznych pobierany jest podatek odprowadzany do holenderskiego urzędu skarbowego, a bank w Polsce do którego zostają przelewane holenderskie renty, pobiera od renty z SVB zaliczkę na podatek i na ubezpieczenie zdrowotne, a od renty ze STIPP tylko zaliczkę na ubezpieczenie zdrowotne. Po zakończonym roku podatkowym w PIT-36 w myśl Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, Wnioskodawczyni wykazuje przychody na podstawie otrzymanych dokumentów: jaaropgraaf z SVB i jaaropgraaf ze STIPP, PIT-11 z banku oraz PIT-40A z ZUS. Wnioskodawczyni odlicza podatek zapłacony za granicą metodą proporcjonalnego odliczenia.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyjaśniła, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy 2016 r. Obie renty tzn. renta rodzinna z Sociale Verzekeringsbank oraz renta rodzinna z Pracowniczego Programu Emerytalnego STIPP były wypłacane według systemu ubezpieczeń społecznych Holandii, a dodatkowo Pracowniczy Program Emerytalny STIPP był utworzony i działał w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Holandii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w myśl Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów Wnioskodawczyni przysługuje prawo odliczenia w PIT- 36 podatku zapłaconego za granicą z holenderskich rent metodą proporcjonalnego odliczenia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie może się starać o zwrot podatku z Holandii, bo od rent i emerytur takie prawo nie przysługuje. W takim wypadku przychody Wnioskodawczyni zostałyby podwójnie opodatkowane, stąd odliczenie podatku zapłaconego za granicą w PIT-36 metodą proporcjonalnego odliczenia Wnioskodawczyni uważa za słuszne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, Wnioskodawczyni od śmierci męża, tj. od 31 lipca 2009 r., który wykonywał pracę zarobkową w Holandii, otrzymuje rentę rodzinną z polskiego ZUS, rentę rodzinną z holenderskiego Pracowniczego Programu Emerytalnego STIPP oraz do 19 września 2018 r. otrzymywała rentę rodzinną na małoletnią córkę z holenderskiego Sociale Verzekeringsbank. Wnioskodawczyni jest rezydentem polskim i nigdy nie pracowała za granicą. Z obu rent zagranicznych pobierany jest podatek odprowadzany do holenderskiego urzędu skarbowego, a bank w Polsce do którego zostają przelewane holenderskie renty, pobiera od renty z SVB zaliczkę na podatek i na ubezpieczenie zdrowotne, a od renty ze STIPP tylko zaliczkę na ubezpieczenie zdrowotne. Po zakończonym roku podatkowym w PIT-36 w myśl Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, Wnioskodawczyni wykazuje przychody na podstawie otrzymanych dokumentów: jaaropgraaf z SVB i jaaropgraaf ze STIPP, PIT-11 z banku oraz PIT-40A z ZUS. Wnioskodawczyni odlicza podatek zapłacony za granicą metodą proporcjonalnego odliczenia.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyjaśniła, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy 2016 r. Obie renty tzn. renta rodzinna z Sociale Verzekeringsbank oraz renta rodzinna z Pracowniczego Programu Emerytalnego STIPP były wypłacane według systemu ubezpieczeń społecznych Holandii, a dodatkowo Pracowniczy Program Emerytalny STIPP był utworzony i działał w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Holandii.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, uznać należy, że w okresie którego dotyczy wniosek Wnioskodawczyni w Polsce objęta jest nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W odniesieniu do rent otrzymywanych z Holandii zastosowanie znajduje Konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Na podstawie art. 18 ust. 1 tej Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zgodnie z art. 18 ust. 2 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta może być również opodatkowana w tym Umawiającym się Państwie, z którego jest ona uzyskiwana, zgodnie z prawem tego Państwa:

1. jeżeli, i o ile, tytuł do takiej emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty w Umawiającym się Państwie, z którego jest uzyskiwana, jest zwolniony z opodatkowania, lub składki związane z emeryturą lub innym podobnym świadczeniem albo rentą dokonywane na rzecz funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej były odpisywane w przeszłości przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w tym Państwie lub kwalifikowały się do innych ulg podatkowych w tym Państwie; i
2. jeżeli, i o ile, taka emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta nie jest opodatkowana w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania, według powszechnie stosowanej stawki od dochodu z pracy najemnej, lub jest opodatkowana od mniej niż 90% kwoty brutto emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty; i
3. jeżeli łączna kwota brutto emerytur i innych podobnych świadczeń oraz rent, a także emerytura lub inne wypłaty, dokonane na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych Państwa, w jakimkolwiek roku kalendarzowym przekroczy kwotę 20.000 euro.

Stosownie natomiast do art. 18 ust. 5 ww. Konwencji wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, co do zasady wynikającej z treści art. 18 ust. 1 tejże Konwencji, emerytury i inne podobne świadczenia jak również renty podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania.

Jednakże w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 18 ust. 2 lit. a)-c) ww. Konwencji dochody uzyskane ze świadczeń, o których mowa w tychże przepisach, w tym z tytułu emerytur i rent wypłacanych z Holandii, mogą być opodatkowane zarówno w Polsce, jak i w Holandii.

Tak samo, jednakże bez spełnienia dodatkowych warunków, dochody będące płatnością wypłacaną według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii mogą być opodatkowane zarówno w Polsce, jak i w Holandii.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Zatem renty wypłacane według holenderskiego systemu ubezpieczeń społecznych zgodnie z ww. Konwencją podlegają opodatkowaniu zarówno w Holandii jak i w Polsce.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 23 ust. 5 lit. a) ww. Konwencji polsko-holenderskiej w odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób – jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Mając zatem na uwadze wskazane we wniosku okoliczności, uznać należy, że świadczenia wypłacane Wnioskodawczyni według systemu ubezpieczeń społecznych Holandii podlegały opodatkowaniu zarówno w Holandii jak i w Polsce, z zastosowaniem właściwej metody unikania podwójnego opodatkowania.

W Polsce do ww. świadczeń zastosowanie znajdują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest m.in. renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika - z zastrzeżeniem ust. 33.

Przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej (art. 21 ust. 33 ww. ustawy).

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 850) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy - na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;
2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55 roku życia;
3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;
4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.

Z powyższego wynika, że zamiarem ustawodawcy było, aby określenie „wypłata” świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego obejmowała m.in. zabezpieczenie źródła utrzymania osobie otrzymującej wypłatę po przejściu na emeryturę lub osobie uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.

Mając zatem na uwadze wskazane we wniosku okoliczności - w szczególności fakt, że Pracowniczy Program Emerytalny STIPP był utworzony i działał w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Holandii - stwierdzić należy, że świadczenie w postaci renty rodzinnej otrzymywanej z tego programu korzystało ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) w związku z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji świadczenie w postaci renty rodzinnej wypłacanej z Pracowniczego Programu Emerytalnego STIPP nie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast renta rodzinna na małoletnią córkę z holenderskiego Sociale Verzekeringsbank podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychód o którym mowa we wskazanym powyżej art. 12 ust. 7 ustawy.

W przedstawionej we wniosku sytuacji zastosowanie znajduje metoda unikania podwójnego opodatkowania, w postaci proporcjonalnego zaliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą), o której mowa w art. 23 ust. 5 lit. a) ww. Konwencji oraz art. 27 ust. 9 i ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ustawy, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 27 ust. 9 i 9a ww. ustawy podatnik ma prawo od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odliczyć kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie.

Podkreślić jednak należy, że w przypadku zastosowania metody proporcjonalnego odliczenia, zgodnie z art. 27 ust. 9 i 9a ustawy – odliczeniu podlega jedynie zagraniczny podatek do wysokości polskiego podatku obliczonego od dochodów nieobjętych zwolnieniem (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy), który proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym podlegający w Polsce opodatkowaniu.

Wnioskodawczyni, ma zatem prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą, jednakże wyłącznie do wysokości limitu, w którym uwzględniane są dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce (nie podlegające zwolnieniu).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni - zgodnie z którym może odliczyć podatek zapłacony za granicą od holenderskich rent - bez wskazania, że odliczenie to będzie przysługiwało do wskazanego powyżej limitu należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo zastrzec należy, że tutejszy organ podatkowy wydając interpretację oparł się na opisie stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.