Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.257.2020.2.RM
z 10 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2020 r. (data wpływu 30 czerwca 2020 r.), uzupełnionym w dniu 21 sierpnia 2020 r. na wezwanie Organu z dnia 10 sierpnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 17 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz dokumentowania transakcji w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz dokumentowania transakcji w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej.

Wniosek uzupełniony został w dniu 21 sierpnia 2020 r. na wezwanie Organu z dnia 10 sierpnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, uzupełniony w dniu 20 sierpnia 2020 r.:

Spółka … Sp. z o.o. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na terytorium Polski oraz posiada NIP-UE.
Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na przerobie mleka.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka dokonała zakupu towaru od firmy posiadającej siedzibę w Australii. Spółka otrzymała fakturę VAT od zagranicznego kontrahenta bez wskazanego NIP-UE.

Zakupione towary były transportowane na terytorium Polski z terytorium Francji.

Firma australijska nie posiada rejestracji we Francji.

Spółka dokonała zakupu towarów na bazie Incoterms 2020 FCA Doullen (Francja).

Spółka była organizatorem transportu towarów. Towary były transportowane bezpośrednio od pierwszego sprzedawcy (podmiot francuski - informacja z dokumentu przewozowego CMR), który dokonał dostawy na rzecz australijskiej firmy, do ostatniego nabywcy, czyli spółki (Wnioskodawcy). Firma australijska weszła we władanie towarami na skutek dostawy dla niej dokonanej.

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania, czy w przypadku transakcji będącej przedmiotem wniosku podmiot francuski przeniósł prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz podmiotu australijskiego a następnie podmiot australijski przeniósł prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca wskazał, że podmiot francuski przeniósł prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz podmiotu australijskiego, następnie podmiot australijski przeniósł prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz Spółki.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy podmiot australijski jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, Wnioskodawca wskazał, że podmiot australijski jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy podmiot australijski jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w innym kraju niż Francja, Wnioskodawca wskazał, że nie posiada informacji czy podmiot australijski jest podatnikiem od wartości dodanej w innym kraju członkowskim niż Francja. Na fakturze podmiot australijski nie posłużył się żadnym NIP-UE.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania czy podmiot australijski jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE w innym kraju niż Francja, Wnioskodawca wskazał, że nie posiada informacji, czy podmiot australijski jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE w innym kraju unijnym. Podmiot australijski nie posłużył się żadnym NIP UE do tej transakcji.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy to Wnioskodawca ponosił ryzyko przypadkowej utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu z terytorium Francji na terytorium Polski, wskazano że Spółka ponosiła ryzyko przypadkowej utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu z terytorium Francji na terytorium Polski.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania gdzie (na terytorium jakiego państwa) znajdował się towar w momencie przeniesienia na podmiot australijski prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy podmiotem francuskim i podmiotem australijskim, Wnioskodawca wskazał, że towar znajdował się na terytorium Francji w momencie przeniesienia na podmiot australijski prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy podmiotem francuskim a podmiotem australijskim.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania gdzie (na terytorium jakiego państwa) znajdował się towar w momencie przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy podmiotem australijskim i Wnioskodawcą, Wnioskodawca wskazał że towar znajdował się na terytorium Polski w momencie przeniesienia na Spółkę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy podmiotem australijskim a Spółką. Fizyczne prawo do dysponowania towarem jak właściciel oraz możliwość dysponowania nim miało miejsce po odebraniu towaru od przewoźnika na terenie Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i należy wykazać ją w deklaracji VAT-7, bez względu na fakt, że australijska firma nie posłużyła się NIP-UE przy dokonywaniu transakcji co powoduje, iż Spółka nie może wykazać tej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE?

Stanowisko Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Opisana transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, z uwagi na fakt, że zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 9 ust. l u.p.t.u. Towar będący przedmiotem dostawy był transportowany na terytorium Polski z terytorium innego państwa członkowskiego. Nabywca towarów (Spółka) jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u., a nabywane towary służą działalności gospodarczej Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcję nabycia towarów od podmiotu australijskiego należy wykazać w deklaracji VAT-7 w części C w poz. 23 oraz 24 - wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz w części D poz. 45 i 46 - nabycie towarów i usług pozostałych. Natomiast w informacji podsumowującej VAT-UE nie należy wykazywać tej transakcji, z uwagi na fakt, że podmiot australijski nie posłużył się NIP-UE przy dokonywaniu tej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast jak wskazuje art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Jednocześnie, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Jak stanowi art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
      
   - z zastrzeżeniem art. 10;
   
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   
   

Podatnikami, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Natomiast miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. - w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Przy tym w myśl art. 22 ust. 3 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. - w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Zatem w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Przepis art. 22 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. odnosił się do sytuacji, kiedy towar był wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji, transport (wysyłka) należało przyporządkować dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Było to założenie domniemane, które mogło zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynikało, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Natomiast w sytuacji, gdy towar był wysyłany (transportowany) przez pierwszego dostawcę lub ostatecznego nabywcę, transport należało przyporządkować odpowiednio pierwszej lub ostatniej dostawie. Jeśli więc towar był wysyłany (transportowany) przez pierwszego dostawcę, transport towarów należało przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei gdy towar był wysyłany (transportowany) przez ostatniego nabywcę, transport towarów należało przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, który jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz posiada NIP-UE zakupił towar od podmiotu posiadającego siedzibę w Australii, który jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, nieposiadającym rejestracji we Francji wg reguł Incoterms 2020 FCA Doullen (Francja).

Podmiot australijski nabył prawo do rozporządzania jak właściciel towarem na terytorium Francji (w momencie przeniesienia na podmiot australijski prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy podmiotem francuskim i podmiotem australijskim, towar znajdował się na terytorium Francji), a następnie przeniósł prawo do rozporządzania jak właściciel tym towarem na rzecz Spółki. Do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy podmiotem australijskim i Wnioskodawcą, doszło na terytorium Polski, po odebraniu towaru od przewoźnika.

Zakupione towary były transportowane bezpośrednio z Francji (od podmiotu francuskiego będącego pierwszym sprzedawcą) do Wnioskodawcy na terytorium Polski (ostatni nabywca). Podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu był Wnioskodawca, który ponosił również ryzyko przypadkowej utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu.

Transakcja została udokumentowana fakturą przy czym podmiot australijski na fakturze nie wskazał nr NIP-UE.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy nabycie towarów od kontrahenta z Australii stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które należy wykazać w deklaracji VAT-7, a ze względu na brak nr NIP-UE firmy australijskiej nie można wykazać w informacji podsumowującej VAT-UE.

Opisane okoliczności wskazują, że dostawa towarów realizowana wg przedstawionego modelu sprzedaży stanowi transakcję łańcuchową, w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy, w ramach której następuje dostawa towarów pomiędzy podmiotem francuskim a firmą australijską a następnie pomiędzy firmą australijską i Wnioskodawcą, a towar dostarczany jest bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw, tj. z terytorium Francji na terytorium Polski. Jednocześnie Wnioskodawca (ostatni podmiot w opisanym łańcuchu dostaw) ponosił ryzyko przypadkowej utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu z terytorium Francji na terytorium Polski i odpowiadał za organizację transportu. Zatem mając na uwadze przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w tym konkretnym przypadku dostawę dokonaną między firmą australijską a Wnioskodawcą należy uznać za „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową.

Przy czym jak wyżej wskazano, aby daną transakcję można było uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, zarówno dostawca jak i nabywca towarów muszą być podatnikami.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r., nr 347, str. 1, z późn. zm.) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca nabył towary od podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą posiadającego siedzibę w Australii. W związku z dokonaną transakcją, firma australijska wystawiła na rzecz Wnioskodawcy fakturę. Powyższe pozwala zatem uznać, że firma australijska, od której Wnioskodawca nabył towar, działa w analizowanej sprawie w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

W konsekwencji przenosząc przedstawiony opis sprawy na grunt obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że transakcja nabycia towaru przez Wnioskodawcę od firmy australijskiej spełnia przesłanki do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca (nabywca towarów) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE, i jak przyjęto w niniejszym rozstrzygnięciu, dostawca towarów – firma australijska działa w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej. Podmiotem odpowiedzialnym za transport towarów do Polski jest Wnioskodawca (ostatni podmiot w łańcuchu dostaw). Towar nabyty przez Wnioskodawcę od firmy australijskiej transportowany jest z terytorium Francji na terytorium Polski.

Tym samym Wnioskodawca słusznie rozpoznał, że z tytułu nabycia towaru od firmy australijskiej, winien rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wykazania dokonanej transakcji w deklaracji VAT-7 wskazać należy, że na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Wzory deklaracji wraz z objaśnieniami dotyczącymi sposobu ich wypełnienia zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 25 października 2019 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. 2019 poz. 2104).

W załączniku nr 3 do rozporządzenia zawarto objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K), z których wynika, że w poz. 23 wykazuje się wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną zgodnie z art. 29a ustawy. Kwota będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej (…). Z kolei w poz. 24 wykazuje się łączną wysokość podatku należnego od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną wg obowiązujących stawek, z wyłączeniem transakcji, o których mowa w art. 136 ustawy.

Z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji wynika, że nabycie towaru przez Wnioskodawcę od kontrahenta z Australii, stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Zatem uwzględniając powołane objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług - Wnioskodawca powinien wykazać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w części C, w poz. 23 oraz w poz. 24 deklaracji VAT-7 jako rozliczenie podatku należnego oraz (w przypadku przysługiwania prawa do doliczenia podatku naliczonego) w poz. 45 „wartość netto w zł” i poz. 46 „podatek naliczony w zł” (część D.2 deklaracji VAT-7) - jako rozliczenie podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów inne niż środki trwałe.

Jednocześnie wskazać należy, że w myśl art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych o wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Stosownie do art. 100 ust. 3 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1.

Informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 100 ust. 8 pkt 2 ustawy).

Jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji, nabycie towaru od kontrahenta z Australii, stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy. Niemniej jednak, jak wskazał Wnioskodawca, na fakturze wystawionej przez dostawcę z Australii nie widnieje numer VAT-UE kontrahenta australijskiego oraz dostawca z Australii nie posiada rejestracji we Francji. Zatem, z uwagi na brak numeru VAT dostawcy towaru, przedmiotowej transakcji nie należy wykazywać w informacji podsumowującej, bowiem złożenie informacji podsumowującej, która nie zawiera numeru VAT dostawcy towaru, jest niemożliwe.

Należy jednak zauważyć, że z objaśnienia do poz. 23 deklaracji VAT-7 wynika, że kwota wykazana w tej pozycji (wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej. W analizowanej sprawie, z uwagi na brak numeru VAT dostawcy towaru Wnioskodawca nie będzie miał możliwości wykazania dokonanej transakcji w informacji podsumowującej. Wobec tego, Wnioskodawca winien wykazać w deklaracji VAT-7 wartość dokonanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i jednocześnie odrębnie wyjaśnić rozbieżności pomiędzy danymi zawartymi w złożonej deklaracji i w informacji podsumowującej. Jeśli bowiem podatnik nie ma możliwości wykazania tej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE w formie elektronicznej (z uwagi na brak numeru UE kontrahenta), powinien złożyć pisemne wyjaśnienie o braku identyfikacji kontrahenta, podając szczegółowe dane identyfikacyjne dostawcy towaru.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, należy stwierdzić, że dokonane wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów Wnioskodawca powinien wykazać w deklaracji VAT-7, natomiast z uwagi na brak numeru VAT dostawcy towarów z Australii dokonanej transakcji nie należy wykazywać w informacji podsumowującej VAT-UE, powiadamiając jednocześnie urząd skarbowy o przyczynie braku wykazania tej transakcji w informacji podsumowującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opisana transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które należy wykazać w deklaracji VAT-7 w pozycji 23 i 24 oraz (w przypadku przysługiwania prawa do doliczenia podatku naliczonego) w poz. 45 i 46 i jednocześnie z powodu braku stosownych danych (nr VAT-UE) nie należy wykazywać w informacji podsumowującej należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.