Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.253.2020.4.AW
z 10 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2020 r. (data wpływu 29 maja 2020 r.), uzupełnionym pismami z dnia 27 lipca 2020 r. (28 lipca 2020 r. i 31 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki/działek, a w konsekwencji braku zobowiązania do rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z ww. czynnościami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki/działek, a w konsekwencji braku zobowiązania do rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z ww. czynnościami. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 27 lipca 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2003 Wnioskodawczyni wraz z mężem – Panem kupiła do majątku wspólnego 3 (trzy) położone obok siebie działki budowlane (geodezyjne) o łącznej powierzchni ok. 0,5 ha (dalej: „Działki Geodezyjne”).

W roku 2008 mąż Wnioskodawczyni zmarł, a ww. Działki Geodezyjne stały się wyłączną jej własnością. Z czasem okazało się, że żadne z trojga dzieci Wnioskodawczyni nie jest zainteresowane tzw. uzbrojeniem, a następnie wykorzystaniem tych Działek Geodezyjnych na własne potrzeby mieszkaniowe, w związku z czym Wnioskodawczyni postanowiła ww. Działki Geodezyjne sprzedać.

Na ofertę Wnioskodawczyni sprzedaży całości nieruchomości – 3 (trzech) Działek Geodezyjnych odpowiedział jeden z lokalnych zakładów remontowo-budowlanych (Deweloper), który przedstawił jej konkretne warunki transakcji.

Zgodnie z tymi warunkami, po podziale Działek Geodezyjnych, Wnioskodawczyni sprzeda końcowym nabywcom wskazanym przez Dewelopera (Inwestorom) nieogrodzone, nieuzbrojone i niezabudowane Działki, na których Deweloper (na zlecenie Inwestorów) wybuduje wolnostojące budynki jednorodzinne wraz z niezbędną infrastrukturą.

Obecnie dokonany został podział każdej z 3 (trzech) Działek Geodezyjnych na 2 (dwie) mniejsze. Podział ten został wykonany za zgodą Wnioskodawczyni przez przyszłego wykonawcę robót budowlanych, polegających na budowie budynków jednorodzinnych wolnostojących na wszystkich 6 (sześciu) działkach. Ten sam wykonawca (Deweloper) uzyskał warunki zabudowy oraz wystąpił z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę 6 (sześciu) budynków jednorodzinnych wolnostojących na tych działkach.

Wnioskodawczyni podkreśla, że nie podjęła żadnych czynności oraz nie poniosła żadnych kosztów związanych z podziałem Działek Geodezyjnych, uzyskaniem warunków ich zabudowy oraz pozwolenia na budowę i nie wykonała żadnych prac uzbrojenia ani ogrodzenia terenu.

Celem Wnioskodawczyni jest sprzedanie wszystkich 6 (sześciu) niezabudowanych Działek, czyli całości wskazanej we wniosku nieruchomości. Jako właścicielka tych Działek Wnioskodawczyni nie będzie jednak miała wpływu na to, kim ostatecznie będzie końcowy nabywca/nabywcy Działek, ponieważ wyraża zgodę na ich sprzedaż nabywcy/nabywcom wskazanym przez wykonawcę robót budowlanych (Dewelopera). Lokalne realia rynkowe wyglądają w ten sposób, że to deweloperzy najczęściej określają warunki, na jakich ma zostać dokonana transakcja. Biorąc pod uwagę wyżej opisaną sytuację oraz aktualne realia rynkowe, Wnioskodawczyni zmuszona jest przyjąć wyżej opisane warunki transakcji, ponieważ jest to obecnie jedyna realna możliwość sprzedaży całej nieruchomości, chociaż najchętniej sprzedałaby Działki Geodezyjne nie dokonując żadnego podziału gruntu.

Wnioskodawczyni zwraca się z uprzejmą prośbą o możliwie szybkie wydanie stosownej interpretacji podatkowej z uwagi na znaczny już poziom zaawansowania czynności związanych z wyżej opisanym projektem budowlanym.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Nie jest i nigdy nie była zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.).
2. Działki będące przedmiotem sprzedaży nie są i nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, w tym w działalności rolniczej, o której mowa w art. 2 pkt 15 ustawy.
3. Od momentu nabycia do momentu planowanego zbycia, działki nie były oraz nie są udostępniane osobom trzecim na podstawie umowy najmu/dzierżawy/użyczenia, za wyjątkiem sytuacji opisanej w pkt 6 poniżej.
4. Od momentu nabycia do momentu planowanej sprzedaży, przedmiotowy grunt nie był przez Wnioskodawczynię użytkowany. Grunt ten leżał odłogiem. Działki były przeznaczone pod wybudowanie trzech domów dla trojga jej dzieci.
5. Wykonawca dokonał podziału każdej z 3 działek, uzyskał warunki zabudowy oraz wystąpił z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę 6 budynków jednorodzinnych na podstawie udzielonego przez Wnioskodawczynię stosownego upoważnienia złożonego przez Wykonawcę w Urzędzie Miejskim.
6. W związku z wykonaniem czynności wskazanych w ww. pkt 5 Wnioskodawczyni udzieliła Wykonawcy upoważnienia do działania w jej imieniu. Ponadto udzieliła Wykonawcy stosownych pełnomocnictw umożliwiających uzyskanie warunków przyłączenia działek do sieci (energia elektryczna), do sieci (gaz) oraz do sieci wodno-kanalizacyjnej w firmie wodociągowej. Jednocześnie Wnioskodawczyni zwraca uwagę na fakt (opisany w pkt 7 poniżej), iż działki zostaną sprzedane przez nią bez jakichkolwiek inwestycji strukturalnych z jej strony, zaś ww. pełnomocnictwa zostały udzielone Wykonawcy na jego prośbę. Takie działanie, z punktu widzenia Wykonawcy powinno przyspieszyć proces inwestycyjny, ponieważ czas oczekiwania na stosowne decyzje administracyjne, zgody oraz pozwolenia jest obecnie znacznie wydłużony.
7. Do momentu sprzedaży działek końcowym nabywcom wskazanym przez Wykonawcę nie zostaną przeprowadzone inwestycje infrastrukturalne zwiększające ich atrakcyjność. Zgodnie z umową, po podziale Działek Geodezyjnych Wnioskodawczyni sprzeda końcowym nabywcom (Inwestorom) wskazanym przez Wykonawcę nieogrodzone, nieuzbrojone i niezabudowane Działki, na których Wykonawca (na zlecenie Inwestorów) wybuduje wolnostojące budynki jednorodzinne wraz z niezbędną infrastrukturą.
8. Do momentu sprzedaży nie zostaną poniesione nakłady finansowe związane z ww. działkami.
9. Celem pozyskania nabywcy na ww. działki Wnioskodawczyni poinformowała o chęci ich sprzedaży rodzinę, znajomych oraz jedno z biur nieruchomości.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie przyszłym Wnioskodawczyni będzie działać jako podatnik VAT prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów VAT, a w związku z tym zobowiązana będzie do rozpoznania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży Działki lub Działek?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy planowanej sprzedaży Działki lub Działek nie będzie działała w charakterze podatnika VAT prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o VAT, a w związku z powyższym nie będzie zobowiązana do rozpoznania obowiązku podatkowego w VAT.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty (w tym grunty budowlane) spełniają zatem definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jak zostało wskazane m.in. w interpretacji indywidualnej 0113-KDIPT1-3.4012.646.2018.3.MK z dnia 8 listopada 2018 r.: „Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy”.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, dla celów VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z przywołanym art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że aby doszło do opodatkowania danej czynności, koniecznym jest, aby była ona wykonywana przez podmiot, który ma przymiot podatnika, a ten z kolei powinien prowadzić działalność gospodarczą, czyli powinien występować w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Innymi słowy, aby czynność podlegała opodatkowaniu na gruncie podatku VAT, spełnione łącznie muszą zostać poniższe warunki:

• czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu oraz
• czynność wykonana została przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem posiada status podatnika VAT.
  
  

W kwestii opodatkowania dostawy Działki lub Działek istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawczyni, w celu dokonania sprzedaży podejmowała lub będzie podejmować aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Jak stwierdza Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej w interpretacji 0114-KDIP4.4012.531.2018.1.KM z dnia 24 października 2018 r.: „W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sfera prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym”.

Dalej, w tej samej interpretacji, organ wskazuje: „W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną”.

Zagadnienie odnoszące się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowiła sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, było przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Odniesienie do wskazanych orzeczeń znaleźć można m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 540/17: „Jednak w kontekście wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych Słaby i in. C-180/10 i C-181/10 sama liczba i zakres transakcji sprzedaży, fakt, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny, długość okresu, w jakim te transakcje następowały jak i wysokość osiągniętych z nich przychodów nie ma znaczenia dla przesądzenia, w jakim charakterze działa podatnik dokonujący sprzedaży gruntów, bowiem całość powyższych elementów może odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (pkt 37-38 wyroku).

Inaczej jest natomiast – zdaniem TSUE – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112 (pkt 39 wyroku). Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności (pkt 40-41 wyroku)”.

We wskazanej wcześniej interpretacji 0113-KDIPT1-3.4012.646.2018.3.MK organ podnosi, że: „Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły okoliczności, które wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: np.: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki). Wnioskodawca jest właścicielem działek nr 1/2 i 1/3. Zainteresowany nie jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej (...).

Jednakże poza podziałem na mniejsze działki oraz zamieszczeniem ogłoszeń w prasie sieci Internecie lub w biurach nieruchomości (jednakże bez zlecania jakimkolwiek pośrednikom poszukiwania nabywców na oferowane działki) Wnioskodawca nie zamierza czynić jakichkolwiek nakładów finansowych lub innych celem uatrakcyjnienia nieruchomości powstałych w wyniku podziału działki (…).

Z informacji przedstawionych we wniosku nie wynika zatem taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem, w związku z zamiarem sprzedaży działek, ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, takich jak, np. uzbrojenie terenu – doprowadzenie do niego mediów, ogrodzenie działek. Zainteresowany nie angażował zatem środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanych we wniosku działek porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, zbycie przez Zainteresowanego działek powstałych z podziału działki nr 1/2 nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tychże nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży działek powstałych z podziału działki nr 1/2 Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek powstałych z podziału działki nr 1/2 należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania”.

W bardzo zbliżonym tonie wypowiada się także Naczelny Sąd Administracyjny, co znajduje odzwierciedlenie np. w przywołanej interpretacji 0113-KDIPT1-3.4012.646.2018.3.MK: „Jako przykłady czynności mogących świadczyć o zorganizowanym charakterze, prowadzonych w ramach działalności NSA wymienia np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek (wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia), uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Podkreśla się przy tym, że tego rodzaju aktywność »handlowa« wskazywać musi ciąg wymienionych wyżej czynności, nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z nich. Zarówno podział nieruchomości jak i ogłoszenia o sprzedaży mogą bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym (wyrok NSA z dnia 9 maja 2014 r., I FSK 811/13. Jak stwierdził NSA, nawet podział nieruchomości o stosunkowo dużym obszarze (25 ha) na mniejsze działki, jest koniecznością podjętą w celu stworzenia możliwości realizacji takiej sprzedaży, co w żadnym przypadku nie jest uatrakcyjnieniem tego gruntu, lecz koniecznym elementem umożliwiającym jego zbycie (wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2014 r., I FSK 621/13)”.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności sprawy zaprezentowanej przez Wnioskodawczynię, uznać należy, że nie będzie występowała ona w charakterze podatnika VAT, a zaplanowana przez nią sprzedaż nie będzie przeprowadzona w ramach działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawczyni nie rozpozna obowiązku podatkowego z tytułu zbycia Działki/Działek.

Planowana przez nią sprzedaż będzie miała charakter jednorazowy, incydentalny; jak było wskazane w odniesieniu do przychodu osiąganego w PIT, sprzedaż związana jest z zaistniałą sytuacją życiową Wnioskodawczyni. Sprzedaje ona nieruchomość budowlaną w związku z faktem, że jej dzieci nie są zainteresowane skorzystaniem z rzeczonej nieruchomości.

Sama nieruchomość (Działki Geodezyjne) nabyta została na cele związane ze sprawami rodzinnymi, w celu późniejszego udostępnienia nieruchomości dzieciom Wnioskodawczyni, co jednak w związku z zaistniałymi okolicznościami, nie będzie miało miejsca.

Nabycie Działek Geodezyjnych nie było związane z zamiarem prowadzenia przy ich użyciu działalności gospodarczej, w szczególności polegającej na profesjonalnym obrocie gruntami budowlanymi. Wnioskodawczyni wspólnie z małżonkiem nabyła nieruchomość już 17 (siedemnaście) lat temu i do tej pory jej nie sprzedała, co wyklucza nabycie w celu obrotu.

Co zasługuje na wzmiankę, Działki Geodezyjne podzielone na Działki, nie są i nigdy nie były przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawczyni lub jej małżonka. Nieruchomość służyła jedynie celom prywatnym.

Z całą pewnością planowane działania Wnioskodawczyni nie miały i mieć nie będą charakteru ciągłego – sprzedaż będzie miała charakter de facto jednorazowy, choć realia gospodarcze wymuszają, aby dokonać podziału nieruchomości i być może sprzedać ją w pewnym odstępie czasowym i nie od razu w całości.

Podział działki (w tym działki budowlanej) jest jednym z praw, jakie przysługuje właścicielowi. Dokonanie podziału – co zostało potwierdzone przytoczonymi interpretacjami i wyrokami – w żadnym razie nie może przesądzać o tym, ze jest to działanie w ramach działalności gospodarczej; potwierdzają to zarówno organy polskie, jak i unijne. Dodatkowo, działania podjęte przez Wnioskodawczynię nie przekraczają zarządu zwykłego nieruchomością, co także wyklucza możliwość przypisania im znamion wykonywania w ramach działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni ponadto nie wykonywała i nie będzie wykonywać czynności, które wskazywałyby na profesjonalny, zawodowy charakter sprzedaży działek. Nie będzie ona angażowała środków podobnych do tych wykorzystywanych przez handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT. Jak wskazano w stanie faktycznym i uzasadnieniu do pytania pierwszego, Wnioskodawczyni nie dokonywała działań, które mogłyby zwiększyć atrakcyjność sprzedawanej nieruchomości i świadczyć o przygotowaniu do sprzedaży w ramach działalności, w szczególności zaś nie dokonała ona „uzbrojenia” nieruchomości.

Jak wskazano we wcześniejszej części wniosku, Wnioskodawczyni nie podejmuje żadnych działań, które typowe są dla działalności deweloperskiej lub związanej z obrotem nieruchomościami. To deweloper odpowiedzialny jest za dokonanie czynności, które związane będą:

• po pierwsze – z działaniami prawnymi i projektowymi odnoszącymi się do Działek; deweloper odpowiedzialny będzie za złożenie wniosku o podział Działek Geodezyjnych na Działki, przygotowanie projektu budowlanego i otrzymanie stosownych pozwoleń na budowę;
• po drugie – z działaniami o charakterze technicznym, tj. dokonania tzw. „uzbrojenia” Działek (doprowadzenie przyłączy elektrycznych, wodnych, kanalizacyjnych, gazowych itp., przygotuje i zabezpieczy teren budowy oraz zrealizuje projekt inwestycyjny – budowę domów wolnostojących wraz z niezbędną infrastrukturą);
• po trzecie – ze sprzedażą wybudowanych nieruchomości; deweloper odpowiedzialny będzie za kwestie reklamowe, promocyjne i całość działań mających na celu doprowadzenie do sprzedaży wybudowanych nieruchomości.
  
  

Wnioskodawczyni w żadnym razie nie podejmuje też ciągu czynności/działań, które są niezbędne do zaistnienia działalności gospodarczej; innymi słowy brak jest takiej aktywności. Planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż Działki lub Działek jest tylko i wyłącznie wykonywaniem przysługującego jej prawa właścicielskiego, zatem nie powinna stanowić przedmiotu opodatkowania na gruncie podatku VAT.

Z zaprezentowanych rozważań jednoznacznie wynika, że planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż nie ma charakteru działalności gospodarczej, a ona sama nie będzie występować w charakterze podatnika VAT, w związku z czym sprzedaż Działki lub Działek nie będzie u niej generowała obowiązku podatkowego.

Powyższy punkt widzenia został potwierdzony w indywidualnych interpretacjach podatkowych, wyrokach sadów administracyjnych (WSA i NSA), a także w orzecznictwie unijnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przedstawionych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki/dzialek istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podjęła/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE, sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów, angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że W roku 2003 Wnioskodawczyni wraz z mężem kupiła do majątku wspólnego 3 działki. W roku 2008 mąż Wnioskodawczyni zmarł, a ww. działki stały się wyłączną jej własnością. Z czasem okazało się, że dzieci Wnioskodawczyni nie są zainteresowane wykorzystaniem działek na własne potrzeby mieszkaniowe, w związku z czym Wnioskodawczyni postanowiła je sprzedać.

Celem pozyskania nabywcy na ww. działki Wnioskodawczyni poinformowała o chęci ich sprzedaży rodzinę, znajomych oraz jedno z biur nieruchomości.

Na ofertę sprzedaży wszystkich działek odpowiedział jeden z lokalnych zakładów remontowo-budowlanych (Deweloper), który przedstawił jej konkretne warunki transakcji.

W konsekwencji Wnioskodawczyni udzieliła Wykonawcy upoważnienia do działania w jej imieniu. Tym samym za zgodą Wnioskodawczyni, Wykonawca (Deweloper) dokonał podziału każdej działki na 2 kolejne działki. Ten sam Wykonawca uzyskał warunki zabudowy oraz wystąpił z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę 6 budynków jednorodzinnych wolnostojących na tych działkach.

Ponadto Wnioskodawczyni udzieliła Wykonawcy stosownych pełnomocnictw umożliwiających uzyskanie warunków przyłączenia działek do sieci (energia elektryczna), do sieci (gaz) oraz do sieci wodno-kanalizacyjnej w firmie wodociągowej.

Zgodnie z umową, po podziale działek Wnioskodawczyni sprzeda końcowym nabywcom (Inwestorom) wskazanym przez Wykonawcę nieogrodzone, nieuzbrojone i niezabudowane działki, na których Wykonawca (na zlecenie Inwestorów) wybuduje wolnostojące budynki jednorodzinne wraz z niezbędną infrastrukturą.

Wnioskodawczyni wskazała, że nie jest i nigdy nie była zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a zatem działki będące przedmiotem sprzedaży nie są i nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, w tym w działalności rolniczej.

Od momentu nabycia do momentu planowanej sprzedaży, przedmiotowy grunt nie był przez Wnioskodawczynię użytkowany. Grunt ten leżał odłogiem. Działki były przeznaczone pod wybudowanie trzech domów dla dzieci.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawczyni powzięła wątpliwości w kwestii uznania jej za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki/działek, a w konsekwencji rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z ww. czynnością.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów prawa, dostawa towarów (w tym gruntu) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawczyni podjęła/podejmie w odniesieniu do gruntu będącego przedmiotem planowanej sprzedaży.

Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma fakt udzielenia przez Wnioskodawczynię Wykonawcy upoważnienia (pełnomocnictwa) do działania w jej imieniu celem dokonywania szeregu czynności związanych z przedmiotowym gruntem.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestie udzielania pełnomocnictw reguluje Dział VI Przedstawicielstwo ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego, o czym stanowi § 2 powyższego artykułu.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Na mocy art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

Według § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony (art. 108 Kodeksu cywilnego).

Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w związku z planowaną sprzedażą działki/działek udzieliła Wykonawcy pełnomocnictw celem wykonania szeregu następujących czynności – w pierwszej kolejności dokonanie podziału każdej z 3 działek, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy oraz wystąpienie z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę 6 budynków jednorodzinnych. Ponadto udzielone pełnomocnictwa umożliwiają również uzyskanie warunków przyłączenia działek do sieci (energia elektryczna), do sieci (gaz) oraz do sieci wodno-kanalizacyjnej w firmie wodociągowej.

Zatem fakt, że działania podejmowane przez Dewelopera w ramach udzielonych mu pełnomocnictw nie będą podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawczynię, ale przez osoby trzecie nie oznacza, że pozostają bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawczyni. Po udzieleniu przedmiotowych pełnomocnictw czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawczyni (mocodawcy). Tym samym Deweloper jako pełnomocnik działać będzie w imieniu Wnioskodawczyni, a nie w imieniu własnym. Zatem czynności podejmowane przez Dewelopera jako przedstawiciela Wnioskodawczyni, w granicach umocowania, są traktowane tak jak czynności wykonywane bezpośrednio przez Wnioskodawczynię.

Tak więc w niniejszych okolicznościach, przed planowaną sprzedażą, Wnioskodawczyni wykaże aktywność w przedmiocie sprzedaży działki/działek porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Dodatkowo należy podkreślić, że Wnioskodawczyni w związku z planowaną sprzedażą działki/działek i pozyskaniem przyszłego nabywcy, wykazała się pełnym profesjonalizmem informując o tym fakcie rodzinę, znajomych, a przede wszystkim biuro nieruchomości. W następstwie powyższego, zakupem przedmiotowego gruntu zainteresował się Deweloper, który przedstawił Wnioskodawczyni konkretne warunki transakcji.

Zatem czynność zbycia działki/działek nie będzie mieścić się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, lecz wskazuje na obrót mieniem wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione we wniosku okoliczności, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni z tytułu transakcji sprzedaży działki/działek będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym ww. transakcja dostawy będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, w analizowanej sprawie Wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży działki/działek będzie działała jako podatnik podatku VAT, prowadzący działalność gospodarczą, a tym samym będzie zobowiązana do rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z ww. czynnościami.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Natomiast odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię we wniosku wyroków sądów administracyjnych tut. organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawczyni, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiążą one stronę postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcia.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki/działek, a w konsekwencji braku zobowiązania do rozpoznania obowiązku podatkowego w związku z ww. czynnością. Natomiast, w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Dodatkowo, tut. Organ wyjaśnia, że wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej rozpatrywane są w terminie, o którym mowa w art. 14d § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, tj. bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosków. Ponadto, wszystkie wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej załatwiane są z zachowaniem kolejności wpływu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.