Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.274.2020.1.MF
z 10 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku 13 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć wartość kosztów wynikających z faktur (wartość netto faktur) Podwykonawcy do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty, i w którym roku podatkowym Spółka powinna zaliczyć ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodu,
• czy zapłacone Podwykonawcy odsetki za zwłokę stanowią koszt podatkowy Spółki w dacie ich zapłaty,
• czy koszty postępowania sądowego mogą stanowić koszt podatkowy Spółki w momencie ich zapłaty na rzecz Podwykonawcy

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć wartość kosztów wynikających z faktur (wartość netto faktur) Podwykonawcy do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty, i w którym roku podatkowym Spółka powinna zaliczyć ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodu,
• czy zapłacone Podwykonawcy odsetki za zwłokę stanowią koszt podatkowy Spółki w dacie ich zapłaty,
• czy koszty postępowania sądowego mogą stanowić koszt podatkowy Spółki w momencie ich zapłaty na rzecz Podwykonawcy.
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów w Polsce (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka prowadzi księgi rachunkowe i sporządza sprawozdanie finansowe. Rok obrotowy i podatkowy Spółki rozpoczyna się 1 kwietnia i kończy 31 marca każdego roku następnego.

Spółka w ramach swojej działalności wykonuje przede wszystkim usługi budowlano-montażowe z zakresu izolacji przemysłowych, ochrony przeciwpożarowej, ochrony akustycznej i inne.

W latach 2010 - 2011 Spółka realizowała projekt związany z demontażem i montażem izolacji termicznej dużego obiektu budowlanego. W ramach projektu Spółka współpracowała z kontrahentem, który dostarczał oraz montował rusztowania na terenie budowy (dalej: „Podwykonawca”). W trakcie prac miał miejsce wypadek śmiertelny. W ocenie Spółki wypadek był spowodowany błędami w ustawieniu rusztowań. Stało się to powodem kwestionowania przez Spółkę jakości świadczonych przez Podwykonawcę usług. W konsekwencji wypadku prace na budowie zostały wstrzymane. Groziło to opóźnieniem realizacji kontraktu i zmusiło Spółkę do zlecenia dodatkowych kontroli bezpieczeństwa rusztowań, a także do poniesienia kosztów przestojów innych ekip podwykonawczych. Spółka nie godziła się na zapłatę całości wynagrodzenia Podwykonawcy. Z tego powodu Spółka nie zaakceptowała części faktur Podwykonawcy wystawionych w maju i czerwcu 2011 i nie ujęła ich w księgach rachunkowych ani jako koszt uzyskania przychodu w kalkulacji podstawy opodatkowania CIT. Sprawa znalazła swój finał w sądzie i zakończyła się ostatecznie wyrokiem Sądu drugiej instancji wydanym w dniu 28 marca 2019 r. Sąd niestety nie podzielił stanowiska Spółki i nakazał jej zapłatę zarówno należności głównej jak i odsetek za zwłokę i kosztów postępowania sądowego obejmujących m.in. wynagrodzenie pełnomocnika, opłaty od pozwu, koszty biegłych. Zaległość została uregulowana w całości w kwietniu 2019 roku (należność za usługę, odsetki, koszty postępowania sądowego). Wcześniej w roku 2018, w związku z niekorzystnym rozstrzygnięciem sądu I instancji, Spółka utworzyła rezerwy na przewidywane koszty toczącego się sporu wraz z odsetkami. Rezerwy te pomniejszyły wynik finansowy Spółki za rok obrotowy obejmujący okres 01 kwietnia 2017 r. – 31 marca 2018 r., ale nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Spółka kwalifikuje koszty ustawienia rusztowań jako koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami z realizacji kontraktu uzyskanymi w latach 2010-2011.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka może zaliczyć wartość kosztów wynikających z faktur (wartość netto faktur) Podwykonawcy do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty? W którym roku podatkowym Spółka powinna zaliczyć ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodu?
2. Czy zapłacone Podwykonawcy odsetki za zwłokę stanowią koszt podatkowy Spółki w dacie ich zapłaty?
3. Czy koszty postępowania sądowego mogą stanowić koszt podatkowy Spółki w momencie ich zapłaty na rzecz Podwykonawcy?
   
   

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Co do zasady koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4b i 4c.

Art. 15 ust. 4b updop stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei przepis art. 15 ust. 4c updop wskazuje, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki wydatki poniesione na najem rusztowań są związane z uzyskiwaniem przez Spółkę przychodów przez co została wypełniona przesłanka celowościowa, o której mowa w art. 15 ust. 1 updop, przy czym wydatki te są w bezpośredni sposób związane z przychodami Spółki. Co do zasady powinny one zostać ujęte w roku podatkowym w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody. Jednak wyjątkiem od tej zasady są koszty poniesione po dniu określonym w art. 15 ust. 4b tj. po dniu złożenia sprawozdania lub zeznania podatkowego, które są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie, a więc zgodnie z art. 15 ust. 4c updop. Mowa jest tutaj o „następnym roku podatkowym”, a nie o bezpośrednio po nim następującym roku. Zdanie Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Przykładem jest interpretacja Ministra Finansów z 25 maja 2015 r., Znak: DD10.8221.48.2015.MZO, zmieniająca z urzędu interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w której stwierdzono, że z przepisu art. 15 ust. 4c updop nie wynika (...), że bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, należy wyłącznie ujmować w roku następującym bezpośrednio po roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód. Możliwości rozliczenia kosztów bezpośrednich na zasadzie wyjątku, pozwalającego ująć te koszty w roku następnym w stosunku do tego, w którym wystąpił przychód, ustawodawca nie ograniczył bezpośrednio do roku, w którym powstał przychód. Przepis ten zawiera otwartą formułę rozliczenia kosztów bezpośrednich w czasie, to jest w tym roku podatkowym następnym, w którym został poniesiony i udokumentowany koszt bezpośredni. Gdyby ustawodawca uznał za stosowne, aby w trybie art. 15 ust. 4c ustawy koszty rozliczyć wyłącznie w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z tym kosztem, zawarłby w tym przepisie analogiczne sformułowanie jak to ma miejsce w innych przepisach updop, tj. w art. 25 ust. 11, 12 i ust. 16 pkt 2 updop. Analogiczna argumentacja znalazła się w indywidualnych interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 grudnia 2015 r. Znak: IPPB6/4510-318/15-4/AM oraz z 25 listopada 2015 r. Znak: IPPB6/4510-299/15-2/AG.

Kluczowym jest określenie daty poniesienia i udokumentowania kosztu. Art. 15 ust. 4e updop łączy bezpośrednio dzień poniesienia kosztu z faktycznym jego zaksięgowaniem w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), za wyjątkiem rezerw oraz biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Jednocześnie zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 27 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodu rezerw innych niż wymienione w pkt 26, jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów nie wynika z innych ustaw; nie są jednak kosztem uzyskania przychodów rezerwy utworzone zgodnie z ustawą o rachunkowości, inne niż określone w niniejszej ustawie jako koszt. Cytując Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej z dnia 12 października 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.310.2017.1.BG „(...) przepis ten wskazuje, że sam fakt utworzenia rezerwy np. na podstawie szacunków nie daje prawa zaliczenia jej w koszty uzyskania przychodów, jednak późniejsze poniesienie wydatków w związku z jej wykorzystaniem będzie już dawało prawo do zaliczenia wartości tych wydatków w koszty uzyskania przychodów.” W ocenie Spółki utworzenie rezerwy na podstawie domniemania wystąpienia zobowiązania wobec kontrahenta jest tożsame z przywołanym przez organ podatkowy „szacunkiem”.

Podsumowując powyższe, zdaniem Spółki zaliczenie kosztów wynikających z faktur Podwykonawcy do kosztów uzyskania przychodów w roku zapłaty tych kosztów na rzecz Podwykonawcy jest prawidłowe. Wykorzystanie rezerwy w dacie zapłaty za zobowiązanie wskazuje dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatek może zostać ujęty jako koszt wówczas, gdy jego poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie dany wydatek nie może być wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym art. 16 ust. 1 updop. Art. 16 ust. 1 pkt 11 updop wymienia jedynie naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań. A contrario - zapłacone odsetki są uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Zwłoka w zapłacie faktur na rzecz Podwykonawcy skutkowała powstaniem obowiązku zapłaty odsetek ustawowych. Odsetki te są ściśle powiązane z kosztami ustawienia rusztowań, które jak wskazano powyżej są kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami z działalności gospodarczej Spółki. Późniejsze działania Spółki związane z postępowaniem sądowym zmierzały do obrony jej słusznego interesu, jej majątku oraz zabezpieczenia źródeł jego przychodu, w ramach działań zgodnych z zasadami współżycia społecznego, a także w zgodzie z prawem. Ponieważ wyczerpano środki odwoławcze Spółce nie pozostało nic innego niż zaakceptowanie niekorzystnego dla Spółki wyroku sądowego i zapłacenie odsetek.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, zapłacone przez nią ustawowe odsetki za zwłokę stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie zapłaty. Jest to stanowisko zgodne m.in. z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Znak: IPPB3/4510-773/15-3/JBB z dnia 27 lutego 2018 r., Izby Skarbowej w Łodzi Znak: IPTP3/423-325/14-2/KJ z dnia 16 grudnia 2014 r.

Ad. 3

Zdaniem Spółki poniesione koszty postępowania sądowego, podobnie jak koszty odsetek, miały służyć ochronie jej majątku i zabezpieczenia źródeł jej przychodów przychodu. Prowadzone postępowanie sądowe związane było z normalną działalnością gospodarczą Spółki. Wyniku sporu sądowego nie można było wcześniej przewidzieć a tym samym nie można było wyeliminować narastających kosztów postępowania sądowego. Spółka kontynuując spór o wysokość otrzymanych od kontrahenta faktur miała na celu obniżenie wysokości tych kosztów w związku z nieprawidłowym wykonaniem usługi, a tym samym zabezpieczenie własnego majątku. W ocenie Spółki wszelkie koszty postępowania sądowego związane z przegranym sporem powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w momencie poniesienia. Moment ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, wyznacza data ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) - w tym wypadku koszt wprawdzie ujęto w księgach w latach wcześniejszych wskutek utworzenia odpowiedniej rezerwy, jednak za moment poniesienia kosztu należy w tym wypadku uznać moment wykorzystania tej rezerwy, czyli moment zapłaty na rzecz Podwykonawcy całości kosztów postępowania sądowego.

Podobne stanowisko zajmują organy podatkowy w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np. Izby Skarbowej w Łodzi Znak: IPTP3/423-325/14-2/KJ z dnia 16 grudnia 2014 r.: „Odnosząc powyższe do przedstawionych przez Wnioskodawcę wydatków stanowiących koszty sądowe, należy stwierdzić, że nie mogą być one powiązane z konkretnym przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę, wiążą się bowiem pośrednio z całokształtem prowadzonej przez Spółkę działalności, ponieważ zostały poniesione dla ochrony Jej interesów. Koszty związane z wystąpieniem na drogę sądową mają na celu ochronę przedsiębiorcy przed uszczupleniem jego majątku, wykorzystywanego w działalności gospodarczej prowadzonej w celu osiągania przychodów. Zatem są to koszty związane z funkcjonowaniem Wnioskodawcy i jako takie stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Z tych też względów wydatki z tego tytułu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - jako koszty pośrednie prowadzonej działalności, które są potrącane w dacie ich poniesienia”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.