2020.09.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.264.2020.2.EB
z 4 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2020 r. (data wpływu 29 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2020 r. (data wpływu 8 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego na wynajem dla jednego ze swoich klientów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego na wynajem dla jednego ze swoich klientów. Wniosek uzupełniono w dniu 8 sierpnia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie rachunkowo-księgowej (PKD 69.20.Z). Obecnie, dla jednego z klientów zagranicznych Wnioskodawca ma zamiar zaoferować wynajem długoterminowy samochodu, który zostanie wcześniej wyleasingowany lub wynajęty w ramach wynajmu długoterminowego przez Wnioskodawcę w tym celu. Po zakończeniu okresu najmu samochód zostanie Klientowi odsprzedany. Wnioskodawca zamierza w tym celu rozszerzyć swój przedmiot działalności (poprzez zgłoszenie do KRS). Wnioskodawca nie wyklucza, że w przypadku zainteresowania będzie oferował również innym klientom tego typu usługę. Samochód nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany do celów innych, niż najem (także po zakończeniu umowy najmu, będzie on bowiem wtedy sprzedany). Wnioskodawca posiada i w przyszłości będzie posiadać inne samochody, które są wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz do innych celów niż działalność gospodarcza. W umowie najmu Wnioskodawcy z klientem będą zawarte m.in. informacje o stanie licznika na dzień i godzinę przekazania pojazdu, okres czasu, na jaki będzie zawarta umowa najmu oraz stan licznika na dzień i godzinę zwrotu pojazdu. W konsekwencji ze stanów licznika wskazanych w umowach najmu wynikać będzie liczba faktycznie przejechanych kilometrów przez pojazd. Wynagrodzenie za najem stanowić będzie realne wynagrodzenie (rzeczywistą równowartość) za świadczenie tego typu usług na rynku. Spółka wprowadzi regulamin określający sposób użytkowania pojazdów samochodowych przeznaczonych na wynajem wykluczający użycie tych pojazdów w celach innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Wniosek uzupełniono w dniu 10 sierpnia 2020 r. o następujące informacje:

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.
Pojazd, o którym mowa we wniosku, jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
Jest to samochód osobowy.
Nie jest to pojazd, o którym mowa w art. 86a ust. 9 ustawy.
Nie jest to samochód przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób. Jest to samochód 5-osobowy.
Samochód będzie użytkowany przez najemcę, więc Wnioskodawca nie będzie nadzorował sposobu jego użytkowania, nie będzie nadzorował sposobu jego garażowania. Nie ma w związku z tym możliwości, aby samochód był użytkowany przez pracowników do celów prywatnych.
Samochód będzie używany do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę VAT na najemcę.
Samochód będzie użytkowany wyłącznie do czynności opodatkowanych.
Pojazd będzie użytkowany wyłącznie do działalności gospodarczej.
Samochód jest oddany do użytkowania najemcy, więc Wnioskodawca fizycznie nie ma możliwości użytkowania go do celów prywatnych.
Wnioskodawca dokona wpisu w swoim PKD dodatkowego przedmiotu działalności polegającego na wynajmie samochodów. Wnioskodawca nie wyklucza także, że będzie takie samochody wynajmował w przyszłości innym klientom. Natomiast nie będzie to główny przedmiot działalności Wnioskodawcy.
Dopuszczalna masa całkowita wynikająca z tymczasowego dowodu rejestracyjnego wynosi 2280 kg.
Samochód będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie, w celu oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.
Ewidencja przebiegu pojazdu będzie prowadzona dla celów związanych z umową najmu. Ewidencja będzie prowadzona miesięcznie i będzie obejmować łączną ilością przejechanych w danym miesiącu kilometrów podczas najmu auta. Natomiast Wnioskodawca uważa, że dla pełnego odliczenia VAT w związku z wynajmem tego samochodu, prowadzenie takiej ewidencji nie jest obowiązkowe.
Wnioskodawca nie mając pewności co do możliwości pełnego odliczenia VAT w związku z wynajmem samochodu (stąd przedmiotowy wniosek) złożył dla samochodu VAT-26 w dniu 24 lipca 2020 r. Natomiast Wnioskodawca uważa, że dla pełnego odliczenia VAT w związku z wynajmem tego samochodu, złożenie VAT-26 nie było obowiązkowe.
Samochód nie jest pojazdem specjalnym, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 3.
Wydatki związane z pojazdem samochodowym, o którym mowa we wniosku, będą udokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT z faktury za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego na wynajem dla jednego ze swoich klientów?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do pełnego odliczenia VAT od leasingu samochodu przeznaczonego na wynajem bez potrzeby zgłaszania go do urzędu skarbowego na druku VAT-26 i bez potrzeby prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak stanowi art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do zapisu art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”. Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”. Przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, w świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze – jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że w sytuacji Wnioskodawcy spełnione zostaną przesłanki do niestosowania ograniczenia odliczenia VAT do 50%. Samochód, który Wnioskodawca pozyska w drodze leasingu lub wynajmu długoterminowego, będzie przeznaczony wyłącznie na cele wynajmu dla jednego z klientów Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie ma zamiaru korzystać z tego samochodu do własnych celów, leasing samochodu będzie efektem zawarcia umowy najmu z klientem. Po zakończeniu wynajmu Wnioskodawca zamierza odkupić samochód od leasingodawcy i od razu odsprzedać go klientowi (fizycznie samochód nadal będzie w posiadaniu i użytkowaniu klienta). Jednocześnie Wnioskodawca zamierza rozszerzyć przedmiot swojej działalności o wynajem samochodów, przy czym będzie to działalność uboczna/pomocnicza do działalności głównej. Wnioskodawca klientów do tego typu transakcji będzie pozyskiwał jedynie wśród swoich klientów, dla których świadczy usługi rachunkowe, w szczególności klientów zagranicznych, dla których leasing samochodu na terytorium Polski jest utrudniony. W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska wyrażonego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca zapewnił zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno, tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Zasady odliczania i rozliczania na gruncie podatku od towarów i usług wydatków dotyczących pojazdów samochodowych zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi,
o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”. Przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
– jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
‒ jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Stosownie do art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, prowadzi działalność w zakresie rachunkowo-księgowej (PKD 69.20.Z). Obecnie, dla jednego z klientów zagranicznych Wnioskodawca ma zamiar zaoferować wynajem długoterminowy samochodu, który zostanie wcześniej wyleasingowany lub wynajęty w ramach wynajmu długoterminowego przez Wnioskodawcę w tym celu. Po zakończeniu okresu najmu samochód zostanie Klientowi odsprzedany. Wnioskodawca zamierza w tym celu rozszerzyć swój przedmiot działalności (poprzez zgłoszenie do KRS). Wnioskodawca nie wyklucza, że w przypadku zainteresowania będzie oferował również innym klientom tego typu usługę. Samochód nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany do celów innych, niż najem (także po zakończeniu umowy najmu, będzie on bowiem wtedy sprzedany). Wnioskodawca posiada i w przyszłości będzie posiadać inne samochody, które są wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz do innych celów niż działalność gospodarcza. W umowie najmu Wnioskodawcy z klientem będą zawarte m.in. informacje o stanie licznika na dzień i godzinę przekazania pojazdu, okres czasu, na jaki będzie zawarta umowa najmu oraz stan licznika na dzień i godzinę zwrotu pojazdu. W konsekwencji ze stanów licznika wskazanych w umowach najmu wynikać będzie liczba faktycznie przejechanych kilometrów przez pojazd. Wynagrodzenie za najem stanowić będzie realne wynagrodzenie (rzeczywistą równowartość) za świadczenie tego typu usług na rynku. Spółka wprowadzi regulamin określających sposób użytkowania pojazdów samochodowych przeznaczonych na wynajem wykluczający użycie tych pojazdów w celach innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy. Zainteresowany jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Pojazd, o którym mowa we wniosku, jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Jest to samochód osobowy. Nie jest to pojazd, o którym mowa w art. 86a ust. 9 ustawy. Nie jest to samochód przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób. Jest to samochód 5-osobowy. Samochód będzie użytkowany przez najemcę, więc Wnioskodawca nie będzie nadzorował sposobu jego użytkowania, nie będzie nadzorował sposobu jego garażowania. Nie ma w związku z tym możliwości, aby samochód był użytkowany przez pracowników do celów prywatnych. Samochód będzie używany do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę na najemcę. Samochód będzie użytkowany wyłącznie do czynności opodatkowanych. Pojazd będzie użytkowany wyłącznie do działalności gospodarczej. Samochód jest oddany do użytkowania najemcy, więc Wnioskodawca fizycznie nie ma możliwości użytkowania go do celów prywatnych. Wnioskodawca dokona wpisu w swoim PKD dodatkowego przedmiotu działalności polegającego na wynajmie samochodów. Wnioskodawca nie wyklucza także, że będzie takie samochody wynajmował w przyszłości innym klientom. Natomiast nie będzie to główny przedmiot działalności Wnioskodawcy. Dopuszczalna masa całkowita wynikająca z tymczasowego dowodu rejestracyjnego wynosi 2280 kg. Samochód będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie, w celu oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Ewidencja przebiegu pojazdu będzie prowadzona dla celów związanych z umową najmu. Ewidencja będzie prowadzona miesięcznie i będzie obejmować łączną ilością przejechanych w danym miesiącu kilometrów podczas najmu auta. Natomiast Wnioskodawca uważa, że dla pełnego odliczenia VAT w związku z wynajmem tego samochodu, prowadzenie takiej ewidencji nie jest obowiązkowe. Wnioskodawca nie mając pewności co do możliwości pełnego odliczenia VAT w związku z wynajmem samochodu złożył dla samochodu VAT-26 w dniu 24 lipca 2020 r. Natomiast Wnioskodawca uważa, że dla pełnego odliczenia VAT w związku z wynajmem tego samochodu, złożenie VAT-26 nie było obowiązkowe. Samochód nie jest pojazdem specjalnym, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 3. Wydatki związane z pojazdem samochodowym, o którym mowa we wniosku, będą udokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki, z faktur za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego na wynajem dla jednego ze swoich klientów.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że powołany wyżej przepis art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy wprowadza ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego do 50% w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do „użytku mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Skorzystanie z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi umożliwia spełnienie warunku, o którym mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy, tj. wykorzystywanie pojazdów samochodowych przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych.

W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. W odniesieniu do tych pojazdów ustawodawca nie przewidział obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów. Pojazdy te zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 86a ust. 9 ustawy.

Z kolei przepis art. 86a ust. 5 ustawy wskazuje ściśle określone sytuacje, w których wyłączony zostaje obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w przypadku pojazdów samochodowych.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać na art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy. Zgodnie z tymi przepisami, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Ponadto, przepis art. 86a ust. 5 pkt 1 ustawy ma zastosowanie jeżeli oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Mając na uwadze treść cytowanych przepisów należy stwierdzić, że z regulacji art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Do celów pełnego odliczenia podatku, fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. Co do zasady w celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Zgodnie z art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Ponadto, przepis art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy ma zastosowanie, jeżeli oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika. W tym miejscu należy jednak zauważyć, że użycie wyrazu „wyłącznie” w wyżej cytowanych przepisach wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów.

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy, umożliwiający dokonanie odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki, tj. z faktur za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego na wynajem dla jednego ze swoich klientów.

Z informacji zawartych przez Wnioskodawcę we wniosku wynika bowiem, że obecnie, dla jednego z klientów zagranicznych Wnioskodawca ma zamiar zaoferować wynajem długoterminowy samochodu, który zostanie wcześniej wyleasingowany lub wynajęty w ramach wynajmu długoterminowego przez Wnioskodawcę w tym celu. Samochód nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany do celów innych niż najem (także po zakończeniu umowy najmu, będzie on bowiem wtedy sprzedany). W umowie najmu Wnioskodawcy z klientem będą zawarte m.in. informację o stanie licznika na dzień i godzinę przekazania pojazdu, okres czasu, na jaki będzie zawarta umowa najmu oraz stan licznika na dzień i godzinę zwrotu pojazdu. W konsekwencji ze stanów licznika wskazanych w umowach najmu wynikać będzie liczba faktycznie przejechanych kilometrów przez pojazd. Wynagrodzenie za najem stanowić będzie realne wynagrodzenie (rzeczywistą równowartość) za świadczenie tego typu usług na rynku. Spółka wprowadzi regulamin określających sposób użytkowania pojazdów samochodowych przeznaczonych na wynajem wykluczający użycie tych pojazdów w celach innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy. Pojazd, o którym mowa we wniosku, jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Jest to samochód osobowy. Samochód będzie użytkowany przez najemcę, więc Wnioskodawca nie będzie nadzorował sposobu jego użytkowania, nie będzie nadzorował sposobu jego garażowania. Nie ma w związku z tym możliwości, aby samochód był użytkowany przez pracowników do celów prywatnych. Samochód będzie używany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę na najemcę. Samochód będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie, w celu oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Po zakończeniu okresu najmu samochód zostanie Klientowi odsprzedany. Wnioskodawca zamierza w tym celu rozszerzyć swój przedmiot działalności (poprzez zgłoszenie do KRS). Wnioskodawca dokona wpisu w swoim PKD dodatkowego przedmiotu działalności polegającego na wynajmie samochodów. Wnioskodawca nie wyklucza także, że będzie takie samochody wynajmował w przyszłości innym klientom. Natomiast nie będzie to główny przedmiot działalności Wnioskodawcy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie warunki do pełnego (100%) odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki, tj. z faktur za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego na wynajem dla jednego ze swoich klientów zostaną spełnione, z uwagi na fakt, że samochód zostanie przeznaczony tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej, tj. na wynajem, który to wynajem będzie stanowił przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Podsumowując należy stwierdzić, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki, tj. z faktur za leasing lub najem długoterminowy samochodu przeznaczonego wyłącznie na najem dla jednego ze swoich klientów.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Tym samym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Ponadto, nadmienić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin