Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.355.2020.2.MŻ
z 11 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2020 r. (data wpływu 22 czerwca 2020 r.) uzupełnionym pismem Strony z dnia 10 sierpnia 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 21 sierpnia 2020 r. (data wpływu 24 sierpnia 2020 r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lipca 2020 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.355.2020.1.MŻ (skutecznie doręczone Stronie w dniu 3 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą działek niezabudowanych w latach 2018-2019 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą działek niezabudowanych w latach 2018-2019. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 10 sierpnia 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 21 sierpnia 2020 r. (data wpływu 24 sierpnia 2020 r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lipca 2020 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.355.2020.1.MŻ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu (…) czerwca 2008 r. aktem notarialnym rep. A nr (…) Wnioskodawca nabył wraz z żoną w ramach ustawowej wspólności majątkowej nieruchomość rolną zabudowaną (zrujnowane drewniane budynki, dom, obora i stodoła) połażoną we wsi (…) w gminie (…), w powiecie (…), w województwie (…) o pow. (…) m², oznaczoną geodezyjnym nr (…) dla której w Sądzie Rejonowym w (…), została założona księga wieczysta nr KW (…).

Przedmiotowa nieruchomość w dacie zakupu znajdowała się na terenie dla którego nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i nie były wydane decyzje o warunkach zabudowy, powodujące zmianę jej zagospodarowania.

W rejestrze gruntów działka jest opisana jako grunty orne, użytki rolne zabudowane i pastwiska trwałe.

Wnioskodawca nabycia przedmiotowej nieruchomości dokonał w celu wybudowania na niej domów mieszkalnych dla siebie i dzieci.

Na przestrzeni lat 2008-2016 plany Wnioskodawcy uległy zmianie i nastąpił podział nieruchomości na 35 działek oraz wyodrębniono 3 działki o łącznej pow. (…)m² stanowiące drogi dojazdowe do ww. działek.

W 2018 r. na ww. działki Wnioskodawca uzyskał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania, Wnioskodawca sprzedał 3 działki, w 2019 r. również Wnioskodawca sprzedał 3 działki.

W drodze darowizny w 2019 r. Wnioskodawca przekazał 1 działkę dla synowej, a w 2020 r. 3 działki dla córki.

W bieżącym roku Wnioskodawca sprzedał 1 działkę.

W pasie drogi gminnej sposobem gospodarczym w październiku 2019 r. położony został wodociąg doprowadzający wodę do działek.

Wnioskodawca zaznacza, że posiada wykształcenie wyższe rolnicze, działalności rolniczej Wnioskodawca nie prowadzi.

Wnioskodawca do maja 2019 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą (sklep spożywczy). Żona Wnioskodawcy prowadzi działalność zwolnioną podmiotowo z podatku VAT.

W piśmie z dnia 10 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, Wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług. Małżonka Wnioskodawcy nie była i nie jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca działalność gospodarczą zakończył 30 kwietnia 2019 r.
   
2. przedmiotową nieruchomość rolną Wnioskodawca kupił z małżonką na mocy aktu notarialnego (…) czerwca 2008 r. jako grunty orne pastwiska klasy IV i V zabudowane zrujnowanymi budynkami (dom i stodoła).
   
3. nabycie przedmiotowej nieruchomości nie było czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawcy oraz żonie jako kupującym przedmiotową nieruchomość nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług.
   
4. Wnioskodawca wraz z żoną wskazał, że działki które sprzedali nie były wykorzystywane na cele prywatne przez cały okres posiadania od momentu nabycia do momentu planowanej sprzedaży. Na gruntach IV klasy Wnioskodawca wraz z żoną prowadzili zasiewy zbóż, natomiast grunty gorszej klasy stanowiły pastwiska. Na niewielkim obszarze Wnioskodawca wraz z żoną siał również warzywa na własne potrzeby. Wyżej wymienione uprawy Wnioskodawca wraz z żoną prowadzą nadal na pozostałych gruntach. Od maja 2009 r. Wnioskodawca posiada numer producenta rolnego nadany przez ARiMR i od tego okresu do chwili obecnej Wnioskodawca otrzymuje dotacje unijne za uprawę powyższych gruntów.
   
5. Wnioskodawca oświadczył, że działki które sprzedał z żoną były wykorzystywane na cele działalności zwolnionej z podatku. Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym i na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług, dostawa produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej przez rolnika ryczałtowego jest zwolniona z podatku VAT.
   
6. Działki, które Wnioskodawca sprzedał z małżonką nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej żony ani całości ani w części. Wnioskodawca wskazał, że żona prowadzi działalność gospodarczą sezonową o innym profilu.
   
7. Wnioskodawca oświadczył, że przed sprzedaż pierwszych 5 działek (a nie jak błędnie wskazał 6) nie poczynił żadnych działań związanych z ich uatrakcyjnieniem. Na żądanie kupujących Wnioskodawca wystąpił tylko o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania – ze skutkiem pozytywnym. W miesiącu wrzesień – październik 2019 r. Wnioskodawca położył wodociąg systemem gospodarczym w pasie drogi gminnej. Droga ta jak wskazał Wnioskodawca zapewnia dojazd do połowy działek Wnioskodawcy. Wobec problemu z dojazdem do reszty działek, Wnioskodawca w tym samym czasie wytyczył drogę o szer. 3 metrów. Powstała ona z 3 działek o szer. 3 metrów po wcześniejszym podziale geodezyjnym. Wnioskodawca poinformował, że 2 kolejne działki sprzedał w grudniu 2019 r. i lutym 2020 r.
   
8. Wnioskodawca nie stosował żadnych działań marketingowych, typu reklama, ogłoszenia w prasie, ogłoszenia w Internecie, tablice ogłoszeniowe. Powyższe działki Wnioskodawca sprzedał rodzinie kolegi 3 działki oraz 4 działki znajomym.
   
9. Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość rolna/działki niezabudowane nigdy nie były przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.
   
10. Wnioskodawca na chwilę obecną traktuje sprzedaż pozostałych działek jak zabezpieczenie rodziny. Wnioskodawca w przyszłości, może sporadycznie dokonać dalszą sprzedaż działek, gdy zabranie środków do życia.
11. Wnioskodawca wskazał, że budowa wodociągu nastąpiła pod presją właścicieli zakupionych działek, którym władze gminy odmówiły wykonania tej inwestycji. Wnioskodawca wobec powyższego przy pomocy rodziny wykonał na własny koszt wodociąg pod nadzorem uprawnionego kierownika budowy.
    
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonując w latach 2018-2019 sprzedaży działek niezabudowanych Wnioskodawca wraz z żoną stał się podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy dokonując sprzedaży przedmiotowych nieruchomości niezabudowanych z zamiarem zbycia w kolejnych latach, nie skutkuje obowiązkiem podatkowania tych czynności podatkiem VAT. Wnioskodawca wraz żoną nie są podatnikiem podatku VAT ponieważ sprzedaż nieruchomości dokonywali w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie stanowią one transakcji mających znamiona transakcji gospodarczych.

Wnioskodawca z żoną są osobami fizycznymi, którzy dokonują okazjonalnych sprzedaży nieruchomości stanowiących cześć ich majątku osobistego, za który nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata i który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

Wnioskodawca wraz z żoną nie podejmowali żadnych działań, które wykazywałyby na aktywność zbliżoną dla podmiotów zajmujących się obrotem nieruchomościami, nie było usług marketingowych, nie dawali żadnych ogłoszeń w prasie czy innych mediach, nie prowadzili działalności w zakresie usług deweloperskich.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sprawy C-180/1 i C-181/10) orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia miedzy czynnościami dokonywanymi prywatnie a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2019 r. zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przed dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumnie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była objęta tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasność nieruchomości), stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11. Jednocześnie należy wskazać, że kwestia współwłasności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zwanej dalej kodeksem cywilnym.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682 z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 ww. Kodeksu oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na podstawie art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast art. 15 ust. 4 ustawy stanowi, że w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 ustawy przez działalność rolniczą - rozumie się:

• produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (CN 4403 41 00 i 4403 49) oraz bambusa (CN 1401 10 00), a także świadczenie usług rolniczych;
  

• rolniku ryczałtowym - rozumie się przez to rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;
  

• produktach rolnych - rozumie się przez to towary pochodzące z własnej działalności rolniczej rolnika ryczałtowego oraz towary, o których mowa w art. 20 ust. 1c i 1d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.).
  
  
  

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
  
  
  

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegająca opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub pewnym okresem trwania. Zatem, czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Wobec tego nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Mając na względzie definicję działalności gospodarczej, zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że działalność rolnicza, o której mowa w art. 2 pkt 15, 19 i 20 ustawy, mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

Zatem rolnik, w świetle przepisów ustawy, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Natomiast wykonywanie czynności polegających na świadczeniu usług rolniczych stanowi wykonywanie działalności rolniczej w rozumieniu ustawy. Co istotne, w sytuacji gdy rolnik dokona rejestracji i uzyska miano podatnika podatku VAT czynnego, oznacza to, że prowadzi on działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT według właściwej stawki tego podatku.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką w dniu (…) czerwca 2008 r. nabył aktem notarialnym Rep. A nr (…) nieruchomość rolną zabudowaną (zrujnowane drewniane budynki, dom, obora i stodoła) połażoną we wsi (…) w gminie (…), w powiecie (…) , w województwie (…) o pow. (…) m², oznaczoną geodezyjnym nr (…) dla której w Sądzie Rejonowym w (…) została założona księga wieczysta nr KW (…), celem wybudowania na niej domów mieszkalnych dla siebie i dzieci.

Na przestrzeni lat 2008-2016 plany Wnioskodawcy oraz żony uległy zmianie i nastąpił podział nieruchomości na 35 działek oraz wyodrębniono 3 działki o łącznej pow. (…) m² stanowiące drogi dojazdowe do ww. działek. Ponadto, na żądanie Kupujących Wnioskodawca wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania – ze skutkiem pozytywnym. W miesiącu wrzesień – październik 2019 r. Wnioskodawca położył wodociąg systemem gospodarczym w pasie drogi gminnej. Wnioskodawca wskazał również, że wobec problemu dojazdu do reszty działek, Wnioskodawca wytyczył drogę o szer. 3 metrów, która powstała z 3 działek o szer. 3 metrów po wcześniejszym podziale geodezyjnym.

Ja wynika z opisu sprawy Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, ponadto do maja 2019 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą (sklep spożywczy) jako czynny podatnik podatku VAT. Działki niezabudowane, które Wnioskodawca sprzedał wraz z żoną były wykorzystywane na cele prywatne tj. na gruntach klasy IV Wnioskodawca wraz żoną prowadził zasiewy zbóż, grunty gorszej klasy stanowiły pastwiska, ponadto na niewielkim obszarze siano warzywa na własne potrzeby. Działki niezabudowane, które Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał wykorzystywane były w działalności rolniczej zwolnionej od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o VAT. Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży działek niezbudowanych Sprzedający będzie spełniać przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się do treści przepisów ustawy o VAT - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników podatku VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Sprzedający podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Przedmiotowe działki, które Wnioskodawca sprzedał, były wykorzystywane na cele działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku VAT. W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że działki wykorzystywał w działalności rolniczej z tytułu której był rolnikiem ryczałtowym

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy Wnioskodawca dokonał podziału (35 działek). Wnioskodawca na żądanie Kupujących dokonał na własny koszt przyłącza wodociągu w pasie drogi gminnej. Ponadto, Wnioskodawca wystąpił i uzyskał decyzję o warunkach zabudowy. Jak wskazano w opisie sprawy Wnioskodawca wytyczył drogę o szer. 3 metrów umożliwiającą dojazd do działek Wnioskodawcy.

Analiza opisu sprawy pozwala na stwierdzenie, że wykonywanie, podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, przyłącza wodociągowego, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zbiorem tych zorganizowanych działań.

Ponadto okoliczności sprawy wskazują, że dostawa działek niezabudowanych dokonanych przez Wnioskodawcę w latach 2018-2019 stanowiła składniki majątku służące prowadzeniu działalności gospodarczej, którą w rozumieniu ustawy jest również działalność rolnicza.

Wobec powyższego, dostawa działek niezabudowanych w latach 2018-2019 powstałych w wyniku podziału nieruchomości rolnej, była dostawą w odniesieniu do której Wnioskodawca działał jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy i ww. sprzedaż była realizowana w ramach działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, sprzedaż działek niezabudowanych stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na gruncie ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawcy. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem małżonki Wnioskodawcy.

W świetle powyższego zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.