2020.09.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP3-2.4011.476.2020.1.JK2

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.476.2020.1.JK2
z 11 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn.zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2020 r. (data wpływu 16 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką akcyjną, bankiem, prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 2187, z późn. zm.). Przedmiotem działalności Banku jest oferowanie kompleksowego zakresu usług bankowych zarówno dla klientów krajowych, jak i zagranicznych. Zakres przedmiotowy działalności Banku obejmuje m.in. prowadzenie rachunków bankowych. Na rachunki prowadzone przez Bank klienci indywidualni mogą otrzymywać m.in. świadczenia emerytalno-rentowe z zagranicy.

Zgodnie z Regulaminem rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych, oszczędnościowych i terminowych lokat oszczędnościowych obowiązującym w Banku, stanowiącym każdorazowo element zawartej z klientem umowy o świadczenie usług przez Bank, klient posiadający taki rachunek zobowiązuje się do niedokonywania na nim rozliczeń płatności emerytalno—rentowych otrzymywanych z zagranicy bez ich uprzedniego zgłoszenia Bankowi.

Ze swojej strony Bank, w celu dochowania należytej staranności w wykonywaniu funkcji płatnika oraz mając na uwadze możliwość potencjalnego niewywiązania się klienta z obowiązku zgłoszenia Bankowi zamiaru otrzymywania wpływów z tytułu świadczeń emerytalno-rentowych z zagranicy, we własnym zakresie filtruje zagraniczne wpływy klientów ze względu na występowanie w tytule przelewu słów kluczowych oznaczających emeryturę/rentę w kilku językach obcych oraz ze względu na nadawców zidentyfikowanych przez Bank jako zagraniczne instytucje rentowe. Tak wychwycone przelewy są wstrzymywane przez Bank, a następnie Bank podejmuje próby skontaktowania się z klientem wskazanym jako beneficjent przelewu celem wyjaśnienia, czy wstrzymana przez Bank płatność co do której zachodzi przypuszczenie, że jest to zagraniczne świadczenie emerytalno-rentowe faktycznie ma taki charakter.

Bank dokonuje kwalifikacji świadczenia jako zagranicznej płatności emerytalno-rentowej bądź jako płatności nie stanowiącej takiego świadczenia w oparciu o oświadczenie klienta i ewentualnie dokumenty dostarczone przez klienta. W sytuacji potwierdzenia przez klienta, że płatność jest rentą zagraniczną, na podstawie otrzymanych od klientów informacji i dokumentów odnośnie tych świadczeń Bank dokonuje oceny skutków podatkowych na gruncie art. 35 updof oraz międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie Bank występuje do Narodowego Funduszu Zdrowia z zapytaniem w zakresie obowiązku potrącenia składki na ubezpieczenie zdrowotne.

W sytuacji, gdy kilkukrotne próby kontaktu z klientem w celu wyjaśnienia charakteru płatności zatrzymanej przez Bank nie przynoszą skutku Bank z ostrożności także traktuje taką płatność jako rentę zagraniczną pobierając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, chyba, że ze stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika, że renta nie podlega opodatkowaniu w Polsce i Bank nie ma wątpliwości co do tego z jakiego kraju pochodzi płatność (tak np. w przypadku przelewów z Ukrainy zatytułowanych „For payment pension to citizens of Ukraine living in Poland”).

Zdarzają się jednak sytuacje, gdy mimo staranności Bank nie zdoła zidentyfikować płatności zagranicznej jako renty zagranicznej, gdyż ani tytuł przelewu ani nadawca przelewu (zdarza się, że zagraniczne instytucje wypłacające świadczenia emerytalno-rentowe korzystają z pośrednictwa podmiotów trzecich) nie wskazują na emerytalno-rentowy charakter płatności lub w sytuacji, gdy takie płatności wpływają do Banku już jako płatności krajowe. Ta ostatnia sytuacja może mieć miejsce w przypadku, gdy przelew nadany w banku zagranicznym wpływa do Banku za pośrednictwem innego banku w Polsce (tj. banku-korespondenta takiego zagranicznego banku) — nie stanowi ona więc już z perspektywy Banku płatności zagranicznej tylko płatność krajową. W wyżej wskazanych przypadkach tylko i wyłącznie informacja od klienta umożliwia identyfikację świadczenia jako zagranicznej płatności rentowej. Zdarzają się także sytuacje, gdy już po zidentyfikowaniu świadczenia jako renty zagranicznej zmianie ulegają parametry takiego świadczenia — np. zmienia się nadawca świadczenia lub numer jego rachunku co powoduje, że Bank, w braku informacji od klienta, szczególnie w przypadku płatności kanałem przeznaczonym dla płatności krajowych ponownie traci możliwość wychwycenia przelewu jako zagranicznej płatności rentowej. Nie można także wykluczyć sytuacji, że klient wprowadzi Bank w błąd oświadczając, że płatność - która w rzeczywistości stanowi świadczenie emerytalno-rentowe z zagranicy — nie stanowi zagranicznego świadczenia emerytalno-rentowego.

Po zakończeniu roku Bank jako płatnik, na podstawie art. 39 ust. 1 updof jest zobowiązany do sporządzenia oraz przesłania podatnikowi i urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika imiennej informacji sporządzonej według ustalonego wzoru (PIT-11). Wnioskodawca wystawia ww. informację tylko w odniesieniu do Klientów, w stosunku do wpływów których pełnił w ciągu roku rolę płatnika. Bank nie wystawia takich informacji w przypadkach, gdy po zakończeniu roku klient, który nie dopełnił obowiązku zgłoszenia o otrzymywaniu renty (lub jego aktualizacji) zgłasza się do Banku z żądaniem wystawienia PIT-11 od płatności, które nie zostały przez Bank zidentyfikowane jako renty zagraniczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w sytuacji niedopełnienia przez klienta obowiązków informacyjnych w zakresie zgłoszenia Bankowi informacji o otrzymywaniu świadczenia z tytułu emerytury lub renty zagranicznej bądź wprowadzenia Bank w błąd oświadczeniem, zgodnie z którym płatność nie stanowi zagranicznej płatności emerytalno-rentowej Bank jest zwolniony z odpowiedzialności wynikającej z art. 35 ust. 1 pkt 1 updof na podstawie art. 30 § 5 OP?
Czy Wnioskodawca ma obowiązek sporządzenia informacji PIT-11 klientom otrzymującym świadczenia z tytułu emerytury lub renty zagranicznej także w odniesieniu do płatności, co do których Bank nie posiadał wiedzy o emerytalno-rentowym charakterze tych wpływów, w wypłacie których pośredniczył?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko w zakresie pytania nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji, gdy klient nie dopełni zobowiązań zawartych w zaakceptowanym przez niego regulaminie, czyli w sytuacji, gdy nie poinformuje o zamiarze otrzymywania na prowadzony rachunek środków z tytułu emerytury lub renty zagranicznej a Bank nie miał możliwości we własnym zakresie zidentyfikować płatności jako zagranicznej płatności emerytalno-rentowej lub gdy klient wprowadził Bank w błąd swoim oświadczeniem o tym, że płatność nie stanowi renty zagranicznej, Bank nie ponosi odpowiedzialności za niepobranie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2:

W ocenie Wnioskodawcy Bank nie ma obowiązku przygotowania rocznej informacji PIT-11 dla klientów otrzymujących świadczenia emerytalno-rentowe z zagranicy w stosunku do płatności co do których nie dysponował wiedzą o charakterze świadczeń, w wypłacie których pośredniczył.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1:

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy pdof, podmioty dokonujące wypłat emerytur i rent z zagranicy zobowiązane są do poboru podatku (zaliczek na podatek) od tych świadczeń. Poboru tego podatku, w myśl ustępu 3 dokonuje się stosując postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z państwem z którego pochodzą te emerytury i renty.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, opodatkowanie emerytur i rent oraz innych podobnych świadczeń pochodzących z zagranicy, ma miejsce wyłącznie w państwie zamieszkania beneficjenta.

Zgodnie z art. 8 OP płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z art. 26a § 1 i § 2 OP, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 updof, do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 30 § 5.

Według art. 26a § 1 OP, podatnik nie będzie ponosił odpowiedzialności za nieujawnienie albo ujawnienie w kwocie niższej przez płatnika podstawy opodatkowania następujących czynności, objętych podatkiem dochodowym od osób fizycznych:

uzyskiwanie przez podatnika przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
uzyskiwanie przez podatnika przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 ww. ustawy),
uzyskiwanie przez podatnika przychodów z praw majątkowych (art. 18 tej ustawy).

Wobec powyższego, podatnik nie ponosi odpowiedzialności za podatek w takim zakresie, w jakim nie został on zapłacony w wyniku wadliwie wykonanych czynności płatnika, czy też niewykonania ich w ogóle. Tym samym, art. 26a OP, uwalnia podatnika od odpowiedzialności na gruncie Ordynacji podatkowej do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany był płatnik. Sytuacja taka może wystąpić wówczas, gdy płatnik i osoba, której wypłacane jest świadczenie pozostają ze sobą w takim stosunku prawnym, że płatnik ma wpływ na charakter wypłacanego świadczenia i jego wysokość, co determinuje skutki podatkowe związane z wypłatą tego świadczenia.

Natomiast zgodnie z art. 30 § 1 ww. ustawy, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Jednocześnie stosownie do art. 30 § 4 tej ustawy, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2 (dotyczy odpowiedzialności inkasenta), organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.

Odpowiedzialność za niepobranie przez płatnika miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych ulega ograniczeniu w sytuacjach wskazanych w art. 30 § 5 OP, zgodnie z którym przepisów o odpowiedzialności podatkowej płatnika nie stosuje się, jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika.

Każdorazowo, otwierając rachunek bankowy klient akceptuje postanowienia Regulaminu rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych, oszczędnościowych i terminowych lokat oszczędnościowych zobowiązujące go do niedokonywania na nim rozliczeń płatności emerytalno—rentowych otrzymywanych z zagranicy bez ich uprzedniego zgłoszenia Bankowi.

Dodatkowo Bank dokłada wszelkich starań by we własnym zakresie pośród przelewów zagranicznych wpływających na rachunki klientów zidentyfikować płatności o charakterze emerytalno-rentowym.

W sytuacji jednak, gdy klient niedopełnia zobowiązań zawartych w regulaminie i nie informuje Banku o zamiarze otrzymywania emerytury lub renty, a Bank mimo staranności nie jest w stanie zidentyfikować płatności jako renty zagranicznej lub gdy klient wprowadzi Bank w błąd swoim oświadczeniem, Bank nie jest w stanie wcielić się w rolę płatnika. W operacji wpływu środków na rachunek Bank pełni bowiem jedynie funkcję pośrednika. Nie posiada więc pełnej wiedzy na temat charakteru każdej z realizowanych transakcji i nie może jej samodzielnie pozyskać od nadawcy przelewu ze względu na ograniczenia wynikające z regulacji prawnych dotyczące m.in. ochrony danych. Wnioskodawca podkreśla, że jest w stanie realizować funkcję płatnika tylko i wyłącznie mając wiedzę o emerytalno-rentowym charakterze świadczenia otrzymywanego przez klienta za pośrednictwem Banku.

W sytuacji więc, gdy klient nie dopełnił ww. obowiązków, przez co Bank nie był w stanie wypełnić funkcji płatnika zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i/lub składki na ubezpieczenie zdrowotne, brak potrącenia ww. należności publiczno-prawnych nastąpił w opinii Wnioskodawcy z winy podatnika, tj. w niniejszej sytuacji — klienta będącego beneficjentem przedmiotowego świadczenia. W ocenie Wnioskodawcy odpowiedzialność płatnika podlega zatem wyłączeniu w takich przypadkach. Norma prawna zawarta w art. 30 § 5 OP nie definiuje sytuacji/zdarzeń, za jakie ustawodawca uważa, że następują z winy podatnika. Niemniej w ocenie Banku zabieg taki jest celowy, gdyż trudno jest określić pełne spektrum możliwych sytuacji. Tym samym, skoro ustawodawca sam nie dokonał identyfikacji katalogu zdarzeń objętych ww. normą, to zakwalifikowanie zdarzenia jako następującego „z winy podatnika" powinno następować według zasady „zdrowego rozsądku".

W ocenie Banku, w stanie faktycznym niniejszego wniosku, mamy do czynienia z takim właśnie rodzajem sytuacji. A więc, w przypadkach gdy Bank nie zidentyfikował świadczenia jako renty zagranicznej i nie był w stanie ocenić, czy będą na nim ciążyły obowiązki płatnika w rozumieniu art. 35 ust. 1 updof, a jeśli tak to jakie, albo został przez klienta wprowadzony w błąd, nie powinien ponosić odpowiedzialności za podatek niepobrany, w sytuacji gdyby okazało, że od emerytury/renty wypłaconej za jego pośrednictwem należny jest podatek na terytorium Polski. W takich przypadkach odpowiedzialność za rozliczenie podatku, a w konsekwencji również za brak takiego rozliczenia powinna ciążyć na podatniku, tj. kliencie Banku, zaś w stosunku do Banku powinna mieć zastosowanie zasada wyłączenia odpowiedzialności, o której mowa w art. 30 § 5 OP.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2:

Zgodnie z art. 39 ust. 1, Wnioskodawca jako płatnik, o którym mowa w art. 35 updof jest obowiązany przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Ww. regulacje wskazują, że w celu określenia, że Wnioskodawca stał się płatnikiem i będą one miały zastosowanie, musi uprzednio zastać zidentyfikowane zdarzenie objętą przedmiotową normą. W odniesieniu do sytuacji opisanej w niniejszym wniosku, sytuacją taką jest uprzednia identyfikacja wypłaty za pośrednictwem Banku jako świadczenia emerytalno-rentowego pochodzącego z zagranicy.

Skoro więc obowiązek w zakresie wystawienia informacji PIT-11 uwarunkowany jest uprzednią identyfikacją zdarzenia, jakim jest wypłata za pośrednictwem Banku emerytury/renty z zagranicy, to dopóki do tej identyfikacji nie dochodzi z powodów wskazanych powyżej, to na Banku nie powinien ciążyć obowiązek w zakresie wystawienia informacji PIT-11. Obowiązek taki wystąpi pod warunkiem, że klient poinformuje Bank o zamiarze/ fakcie otrzymywania rent zagranicznych i wyłącznie od tego momentu.

Innymi słowy, w ocenie Banku, w sytuacji jeśli Klient nie dopełnia obowiązków informacyjnych lub dopełnia je z opóźnieniem w stosunku do terminu pierwszej wypłaty emerytury/renty z zagranicy, to obowiązek Banku w zakresie sporządzenia informacji PIT-11 obejmuje wyłącznie wypłaty następujące po poinformowaniu Banku o fakcie otrzymywania renty zagranicznej za pośrednictwem Banku. Tym samym, w opinii Banku, nie ma podstaw do wystawiania informacji PIT-11 w stosunku do płatności, co do których Bank nie miał wiedzy o ich emerytalno-rentowym charakterze, w wypłacie których pośredniczył.

W ocenie Banku odmienna od powyższej interpretacja stałaby w sprzeczności z przesłanką funkcjonalną art. 39 ust. 1 updof, która co do zasady, nakłada na podmioty wypłacające określone świadczenia, w tym m.in. emerytury/renty z zagranicy, obowiązek potrącenia podatku w momencie ich wypłaty. Tym samym, dopóki Bank nie ma wiedzy o charakterze świadczenia, to również nie powinien być zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-11, która dotyczyłaby tych świadczeń, tj. wskazania wysokości świadczeń, jaka została wypłacona za pośrednictwem płatnika oraz wysokości potrąconych przez płatnika należności publiczno-prawnych, tj. zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Jednocześnie Bank zwraca uwagę, że zaprezentowane w niniejszym wniosku stanowiska w zakresie pytania Nr 1 i 2 znajdują potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych dla podobnych zapytań w zbliżonych stanach faktycznych:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDlP3-3.4011.304.2018.1.JK3;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. IPTPB1/415-316/12-2/DS;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2011 r., sygn. IPPB4/415-72/11-2/SP.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca wniósł o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy – od wypłacanych przez nie emerytur i rent, pomniejszonych o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b.

Natomiast w myśl ust. 3 tego artykułu, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1e, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Takie też rozwiązanie przyjęte jest w Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku – OECD. Podkreślić należy, że umowy, które zawiera strona polska w dużej mierze wzorowane są na Modelowej Konwencji.

Przypadki, w których prawo opodatkowania tych świadczeń, przysługuje państwu wypłacającemu, stanowią wyjątek od wyżej wskazanej reguły. Odrębne zasady opodatkowania dotyczą głównie świadczeń pochodzących np. z ustawowych systemów zabezpieczeń socjalnych, indywidualnych systemów emerytalnych, świadczeń związanych z wcześniejszą pracą o charakterze publicznym.

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego, do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z art. 26a § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 30 § 5.

Według art. 26a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik nie będzie ponosił odpowiedzialności za nieujawnienie albo ujawnienie w kwocie niższej przez płatnika podstawy opodatkowania następujących czynności, objętych podatkiem dochodowym od osób fizycznych:

uzyskiwanie przez podatnika przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
uzyskiwanie przez podatnika przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 ww. ustawy),
uzyskiwanie przez podatnika przychodów z praw majątkowych (art. 18 tej ustawy).

Sytuacja taka może wystąpić wówczas, gdy płatnik i osoba, której wypłacane jest świadczenie pozostają ze sobą w takim stosunku prawnym, że płatnik ma wpływ na charakter wypłacanego świadczenia i jego wysokość, co determinuje skutki podatkowe związane z wypłatą tego świadczenia.

Natomiast zgodnie z art. 30 § 1 ww. ustawy, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Jednocześnie stosownie do art. 30 § 4 tej ustawy, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.

Zgodnie z art. 30 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów o odpowiedzialności podatkowej płatnika (§ 1-4 tego artykułu), nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika. Odpowiedzialność podatnika można orzec w decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego.

W świetle powyższych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, obowiązek płatnika polega na wykonaniu trzech materialno-technicznych czynności: obliczeniu należnego od podatnika podatku, pobraniu obliczonego podatku z jego środków i wpłaceniu w wyznaczonym terminie do właściwego organu podatkowego.

Niemniej jednak płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony na podstawie art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zatem, za podatek niepobrany przez płatnika od podatnika, mimo takiego obowiązku, odpowiada płatnik, a nie podatnik.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że realizacja przez Bank wypłaty świadczeń emerytalno-rentowych pochodzących z zagranicy nie mieści się w dyspozycji przepisów art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazanych w treści art. 26a ustawy Ordynacja podatkowa, zatem omawiany art. 26a cyt. ustawy w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

W związku z powyższym, należy wskazać na treść art. 30 § 1 i § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym, zasada ponoszenia odpowiedzialności przez płatnika jest wyłączona, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika.

Jak wskazano wyżej, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada na płatnika obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku na rachunek organu podatkowego. W przypadku niewykonania jakiejkolwiek z tych czynności, płatnik ponosi odpowiedzialność za wszystkie działania, których efektem jest niewpłacenie w prawidłowej wysokości podatku na rzecz właściwego organu podatkowego.

Natomiast, jeżeli Bank, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych wykona obowiązki wynikające z ustawy zgodnie z jej wymogami, tj. obliczy, pobierze i odprowadzi należny podatek we właściwym terminie, bądź potraktuje świadczenie emerytalno-rentowe z zagranicy jako zwolnione od opodatkowania w Polsce, to nie musi przejąć odpowiedzialności za niedopełnienie obowiązków przez podatnika w zakresie przekazania płatnikowi informacji o danych, mających wpływ na sposób i wysokość opodatkowania, ewentualnie zwolnienie z opodatkowania.

W myśl art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z treści wyżej cytowanego przepisu wynika, że informację o dochodach podatnika oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, na formularzu PIT-11 sporządza płatnik, który w trakcie roku podatkowego dokonywał obliczenia i pobierał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, od wypłaconych świadczeń.

Reasumując, należy stwierdzić, że Bank nie poniesie odpowiedzialności płatnika wynikającej z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadku w sytuacji niedopełniania przez Klienta obowiązków informacyjnych względem Banku wynikających z Regulaminu w zakresie otrzymywania emerytury/renty zagranicznej lub podania nieaktualnych danych albo niedopełniania obowiązku ich aktualizacji.

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawienia informacji PIT-11 za okres, kiedy nie posiadał wiedzy co do charakteru świadczeń, w wypłacie których uczestniczył.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin