Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.336.2020.2.PM
z 14 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2020 r. (data wpływu 7 lipca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 3 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania na fakturach oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania na fakturach oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności”.

Wniosek został uzupełniony w dniu 3 września 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie wyjaśnienia czy w przypadku sprzedaży krajowej preparatów klasyfikowanych kodem CN 3811, gdy kwota faktury przekroczy 15 000 PLN, sprzedający jest/będzie zobowiązany do oznaczania faktury Mechanizmem Podzielonej Płatności w związku z art. 106e pkt 18e ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT.

Opis działalności Spółki.

Spółka prowadzi sprzedaż produktów z szeroko pojętej branży chemii samochodowej, w tym (…) oraz podstawowego wyposażenia dla kierowców takiego jak (…), a także dla warsztatów – m.in. (…).

Zdobyte przez lata doświadczenie i ciągły rozwój doprowadziły do zbudowania szerokiej oferty (…) różnych produktów oferowanych klientom w Polsce oraz (…).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ofercie sprzedawanych produktów Wnioskodawca posiada wyroby o kodzie CN 3811 „Środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne”, które podzielić można w zależności od zastosowania na trzy grupy:

1. dodatki do paliw silnikowych (paliw, oleju, gazu) – które czyszczą i poprawiają kondycję układów paliwowych,
2. dodatki do oleju silnikowego – których głównym celem jest poprawienie właściwości smarnych olejów poprzez zmniejszenie tarcia oraz zwiększenie warstwy ochronnej współpracujących elementów,
3. uszczelniacze i płukacze silnika – preparaty mające na celu uszczelnienie silnika i zapobieganie wyciekom z silnika.
   
   

Zgodnie z art. 106e ustawy o VAT w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 13 do ustawy – faktura powinna zwierać wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 1 września 2020 r. Zainteresowany wskazał, że ustawodawca nie wskazał jakichkolwiek kodów CN i PKWiU definiujących poz. 92 i 93 załącznika nr 15:

• benzyny silnikowe, oleje napędowe, gazy przeznaczone do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym;
• oleje opałowe oraz oleje smarowe – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.
  
  

Kluczowe staje się wyjaśnienie czy preparaty o kodzie CN 3811 należy zaliczyć do wyrobów wymienionych w poz. 92 i 93 załącznika nr 15.

Poz. 92 Załącznika nr 15 ustawy o VAT mówi o benzynach silnikowych, olejach napędowych i gazach przeznaczonych do napędu silników spalinowych – czyli de facto o paliwach silnikowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, z wyłączeniem wyrobów, o których mowa w ust. 2.

W odniesieniu do powyższej definicji, dodatki do paliw silnikowych nie spełniają warunku stawianego przez definicję – tzn. nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych ani do celów opałowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych ani paliw opałowych. Ich bezpośrednim przeznaczeniem nie jest napęd silników a poprawa właściwości układów paliwowych.

W ocenie Wnioskodawcy, również dodatki do olejów i uszczelniacze oraz płukacze silnika nie spełniają definicji wskazanej w ustawie o podatku akcyzowym – nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych ani do celów opałowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych, ani paliw opałowych.

W odniesieniu do definicji olejów opałowych i olejów smarowych – nie ma jednoznacznie wskazanego pojęcia tychże olejów w ustawie o podatku akcyzowym.

Art. 89 pkt 10 tejże ustawy, wymienia oleje opałowe o określonych kodach CN.

10. olejów opałowych o kodach CN od 2710 19 51 do 2710 19 68 i od 2710 20 31 do 2710 20 39:
    
    1. z których 30% lub więcej objętościowo destyluje przy 350ºC lub których gęstość w temperaturze 15 ºC jest niższa niż 890 kilogramów/metr sześcienny, zabarwionych na czerwono i oznaczonych znacznikiem zgodnie z przepisami szczególnymi – 232.00 zł/1000 litrów;
    2. pozostałych, niepodlegających obowiązkowi barwienia i znakowania na podstawie przepisów szczególnych – 64,00 zł/1000 kilogramów;

Art. 89 pkt 11 wymienia z kolei oleje i preparaty smarowe

11. olejów i preparatów smarowych:
    1. olejów smarowych, pozostałych olejów o kodach CN od 2710 19 71 do 2710 19 99, z wyłączeniem wyrobów o kodzie CN 2710 1985 (oleje białe, parafina ciekła) oraz smarów plastycznych zaliczanych do kodu CN 2710 19 99,
    2. olejów smarowych o kodzie (CN 2710 20 90,
    3. preparatów smarowych objętych pozycją CN 3403, z wyłączeniem smarów plastycznych objętych tą pozycją – 1180,00 zł/1000 litrów.
       
       

W obu punktach mamy nawiązanie do Nomenklatury Scalonej – 2710 w przypadku olejów opałowych i olejów smarowych oraz 3403 w przypadku preparatów smarowych.

Wyroby o kodzie CN 3811 „Środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne” należą do działu 38 PRODUKTY CHEMICZNE RÓŻNE nomenklatury CN.

W myśl tej definicji, w ocenie Wnioskodawcy do poz. 93 nie należy klasyfikować dodatków do paliw silnikowych, dodatków do silników, uszczelniaczy i płukaczy silnika.

Wyroby o kodzie 3811 to produkty chemiczne dodawane do olejów mineralnych łącznie z benzyną lub do innych cieczy stosowanych do tych samych celów co oleje mineralne. Stanowią one odrębną grupę CN, nie klasyfikowaną wspólnie z olejami smarowymi i preparatami smarowymi, dlatego wg Wnioskodawcy nie należy wyrobów o kodzie CN 3811 traktować jako preparatów spełniających definicję olejów opałowych lub olejów smarowych w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Dostarczane przez Wnioskodawcę wyroby o kodzie CN 3811 nie zostały wymienione w Załączniku nr 15 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Załącznik nr 15 co prawda wymienia paliwa silnikowe i oleje smarowe, nie wyszczególnia jednak:

1. dodatków do paliw silnikowych,
2. dodatków do oleju silnikowego,
3. uszczelniaczy i płukaczy silnika.
   
   

Wobec powyższego Wnioskodawca uznaje, że wyroby o kodzie CN 3811, których Wnioskodawca jest dostawcą, nie spełniają kryterium zawartego w poz. 92 i 93 Załącznika nr 15 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako dystrybutor preparatów oznaczonych kodem CN 3811 powinien zastosować oznaczenie „mechanizm podzielonej płatności” na fakturach, których wartość przekracza 15 000 PLN?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności powstaje gdy spełnione są dwa warunki:

1. Kwota należności wynikająca z faktury przekracza 15 000 PLN lub równowartość tej kwoty.
2. Na fakturze znajdują się towary lub usługi z załącznika nr 15 ustawy o VAT.
   
   

Art. 108 pkt la ustawy o VAT stanowi, że przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Istotne są więc produkty wskazane w załączniku nr 15, a w szczególności te z poz. 92 i 93 załącznika nr 15 ustawy o VAT odnoszącego się do przepisów o podatku akcyzowym:

• benzyny silnikowe, oleje napędowe, gazy przeznaczone do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym;
• oleje opałowe oraz oleje smarowe – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.
  
  

W związku z tym, że ustawodawca nie wskazał jakichkolwiek kodów CN i PKWiU definiujących te grupy produktów, kluczowe staje się wyjaśnienie czy preparaty o kodzie CN 3811 należy zaliczyć do wyrobów wymienionych w poz. 92 i 93 załącznika nr 15.

Zgodnie z załącznikiem nr 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r., Nr 3, poz. 11), preparaty o kodzie CN 3811 są produktami akcyzowymi.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 6 tejże ustawy, są one również wyrobami energetycznymi.

Poz. 92 załącznika nr 15 do ustawy o VAT mówi o benzynach silnikowych, olejach napędowych i gazach przeznaczonych do napędu silników spalinowych – czyli de facto o paliwach silnikowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy, są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, z wyłączeniem wyrobów, o których mowa w ust. 2.

W odniesieniu do powyższej definicji, dodatki do paliw silnikowych nie spełniają warunku stawianego przez definicję – tzn. nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych ani do celów opałowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych ani paliw opałowych. Ich bezpośrednim przeznaczeniem nie jest napęd silników, a poprawa właściwości układów paliwowych.

W ocenie Wnioskodawcy, również dodatki do olejów i uszczelniacze oraz płukacze silnika nie spełniają definicji wskazanej w ustawie o podatku akcyzowym – nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych ani do celów opałowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych ani paliw opałowych.

Poz. 93 załącznika nr 15 ustawy o VAT mówi o „olejach opałowych i olejach smarowych”. Wyroby o kodzie CN 3811 „środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne” należą do działu 38 PRODUKTY CHEMICZNE RÓŻNE nomenklatury CN.

W myśl tej definicji, w ocenie Wnioskodawcy, do poz. 93 nie należy klasyfikować dodatków do paliw silnikowych, dodatków do silników, uszczelniaczy i płukaczy silnika. Wyroby o kodzie 3811 to produkty chemiczne dodawane do olejów mineralnych łącznie z benzyną lub do innych cieczy stosowanych do tych samych celów co oleje mineralne – załącznik nr 15 nie wymienia jednak dodatków do olejów, a same oleje w ocenie Wnioskodawcy wyroby o kodzie CN 3811 nie spełniają kryterium zawartego w poz. 93 załącznika nr 15.

Wnioskodawca uznaje, że w przypadku sprzedaży produktów o kodzie CN 3811 w tym:

1. dodatków do paliw silnikowych,
2. dodatków do oleju silnikowego,
3. uszczelniaczy i płukaczy silnika

na fakturach sprzedażowych o wartości przekraczającej kwotę 15 000 PLN nie musi stosować oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności”. Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości wyżej określonego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawą z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751) z dniem 1 listopada 2019 r. wprowadzono m.in. nowy blok przepisów zawartych w rozdziale 1a w art. 108a-108e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 108a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Natomiast w myśl art. 108a ust. 1a ustawy, przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności (art. 108a ust. 1b ustawy).

W myśl art. 108a ust. 2 ustawy, zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1. zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
2. zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.
   
   

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zakres informacji jakie powinna zawierać faktura, wskazany został w art. 106e ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy, w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy – wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

Stosownie do art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Załącznik nr 15 do ustawy – stanowiący „Wykaz towarów i usług, o których mowa w art. 105a ust. 1, art. 106e ust. 1 pkt 18a, art. 108a ust. 1a oraz art. 108e ustawy” – zawiera zamkniętą listę towarów i usług, w przypadku których faktura dokumentująca ich dostawę lub świadczenie musi zawierać adnotację „mechanizm podzielonej płatności”.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że obowiązek wystawiania faktur z adnotacją „mechanizm podzielonej płatności” będzie istnieć, jeżeli łącznie spełnione będą trzy warunki, tj. faktura:

• będzie wystawiana na kwotę należności ogółem (kwotę brutto) przekraczającą 15 000 zł lub jej równowartość (art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców);
• będzie dokumentować dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy,
• czynności będą dokonywane na rzecz podatnika.
  
  

Jednocześnie w myśl art. 106e ust. 12 i 13 ustawy, w przypadku stwierdzenia, że podatnik wystawił fakturę z naruszeniem ust. 1 pkt 18a, naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu celno-skarbowego ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku przypadającej na dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy, wykazanej na tej fakturze. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się. Przepisu ust. 12 nie stosuje się, jeżeli zapłata kwoty odpowiadającej kwocie podatku przypadającej na dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy, wykazanej na fakturze, została dokonana z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi sprzedaż produktów z szeroko pojętej branży chemii samochodowej, w tym (…) oraz podstawowego wyposażenia dla kierowców takiego jak (…), a także dla warsztatów – m.in. (…).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W ofercie sprzedawanych produktów Wnioskodawca posiada wyroby o kodzie CN 3811 „Środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne”, które podzielić można w zależności od zastosowania na trzy grupy:

1. dodatki do paliw silnikowych (paliw, oleju gazu) – które czyszczą i poprawiają kondycję układów paliwowych,
2. dodatki do oleju silnikowego – których głównym celem jest poprawienie właściwości smarnych olejów poprzez zmniejszenie tarcia oraz zwiększenie warstwy ochronnej współpracujących elementów,
3. uszczelniacze i płukacze silnika – preparaty mające na celu uszczelnienie silnika i zapobieganie wyciekom z silnika.
   
   

Dodatki do paliw silnikowych nie spełniają warunku stawianego przez definicję – tzn. nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych ani do celów opałowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych ani paliw opałowych. Ich bezpośrednim przeznaczeniem nie jest napęd silników a poprawa właściwości układów paliwowych.

Również dodatki do olejów i uszczelniacze oraz płukacze silnika nie spełniają definicji wskazanej w ustawie o podatku akcyzowym – nie są przeznaczone do napędu silników spalinowych ani do celów opałowych. Nie stanowią więc paliw silnikowych ani paliw opałowych.

W odniesieniu do definicji olejów opałowych i olejów smarowych – nie ma jednoznacznie wskazanego pojęcia tychże olejów w ustawie o podatku akcyzowym.

Nie należy wyrobów o kodzie CN 3811 traktować jako preparatów spełniających definicję olejów opałowych lub olejów smarowych w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Dostarczane przez Wnioskodawcę wyroby o kodzie CN 3811 nie zostały wymienione w Załączniku nr 15 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Wyroby o kodzie CN 3811, których Wnioskodawca jest dostawcą, nie spełniają kryterium zawartego w poz. 92 i 93 Załącznika nr 15 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Zainteresowany, jako dystrybutor ww. preparatów oznaczonych kodem CN 3811, powinien zastosować oznaczenie „mechanizm podzielonej płatności” na fakturach, których wartość przekracza 15 000 PLN.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności wprowadzony przepisami obowiązującymi od dnia 1 listopada 2019 r. dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy. Podkreślenia wymaga, że zapis art. 108a ust. 1a ustawy, wprowadza obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności przy regulowaniu należności z faktury, w której wartość sprzedaży brutto przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty.

Ponadto zaznaczyć należy, że ustawodawca w poz. 92 i 93 załącznika nr 15 do ustawy wskazał, że z dniem 1 listopada 2019 r. obowiązek stosowania mechanizmu podzielnej płatności dotyczy – bez względu na symbol PKWiU – dostawy benzyn silnikowych, olejów napędowych, gazów przeznaczonych do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym (poz. 92), a także olejów opałowych oraz olejów smarowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym (poz. 93).

Zatem obowiązek stosowania mechanizmu podzielonej płatności w przypadku towarów wymienionych w poz. 92 załącznika nr 15 do ustawy został zawężony do dostaw tych towarów (benzyn silnikowych, olejów napędowych i gazów) przeznaczonych do napędu silników spalinowych – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym. Natomiast w przypadku towarów wymienionych w poz. 93 załącznika nr 15 do ustawy obowiązek stosowania mechanizmu podzielonej płatności dotyczy towarów, które są olejami opałowymi oraz olejami smarowymi – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r., poz. 722), zwanej dalej ustawą o podatku akcyzowym, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W załączniku nr 1 do ustawy o podatku akcyzowym, w pozycji 38 pod kodem CN 3811 wymieniono – środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne.

Z kolei do wyrobów energetycznych, w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym, zalicza się wyroby:

1. objęte pozycjami CN od 1507 do 1518 00, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
2. objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715;
3. objęte pozycjami CN 2901 i 2902;
4. oznaczone kodem CN 2905 11 00, niebędące pochodzenia syntetycznego, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
5. objęte pozycją CN 3403;
6. objęte pozycją CN 3811;
7. objęte pozycją CN 3817;
8. oznaczone kodami CN: 3824 99 86, 3824 99 92, 3824 99 93, 3824 99 96, 3826 00 10 oraz 3826 00 90, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;
9. pozostałe wyroby, z wyłączeniem substancji stosowanych do znakowania i barwienia, o którym mowa w art. 90 ust. 1, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa silnikowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych – bez względu na kod CN;
10. pozostałe wyroby będące węglowodorami, z wyłączeniem torfu, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa opałowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych – bez względu na kod CN.
    
    

Paliwami silnikowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych – art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym.

Na mocy art. 86 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy są wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do celów opałowych, z wyłączeniem wyrobów, o których mowa w ust. 2.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca prowadzi sprzedaż krajową wyrobów, które podzielić można w zależności od zastosowania na trzy grupy:

1. dodatki do paliw silnikowych (paliw, oleju gazu) – które czyszczą i poprawiają kondycję układów paliwowych,
2. dodatki do oleju silnikowego – których głównym celem jest poprawienie właściwości smarnych olejów poprzez zmniejszenie tarcia oraz zwiększenie warstwy ochronnej współpracujących elementów,
3. uszczelniacze i płukacze silnika – preparaty mające na celu uszczelnienie silnika i zapobieganie wyciekom z silnika.
   
   

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy o podatku akcyzowym stwierdzić należy, że sprzedawane przez Wnioskodawcę towary są wyrobami akcyzowymi wymienionymi w załączniku nr 1 do ustawy o podatku akcyzowym (w poz. 38 załącznika nr 1) oraz wyrobami energetycznymi, o których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku akcyzowym.

Niemniej wyroby te nie stanowią paliw silnikowych ani paliw opałowych w rozumieniu art. 86 ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, gdyż Zainteresowany wskazał, że preparaty oznaczone kodem CN 3811, których Wnioskodawca jest Dystrybutorem, nie są paliwami silnikowymi, ani też paliwami opałowymi w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Następnie należy więc ustalić, czy sprzedawane przez Wnioskodawcę preparaty mieszczą się w zakresie poz. 93 załącznika nr 15 do ustawy. Zgodnie z tą pozycją mieszczą się tam – bez względu na klasyfikacje statystyczne – oleje opałowe oraz oleje smarowe – w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Klasyfikacja statystyczna CN wskazuje, że symbol 3811 znajduje się w Dziale 38 klasyfikacji CN, zatytułowanym jako „PRODUKTY CHEMICZNE RÓŻNE”.

Z kolei kod CN 3811 – zgodnie z powyższą klasyfikacją – obejmuje: „środki przeciwstukowe, inhibitory utleniania, inhibitory tworzenia się żywic, dodatki zwiększające lepkość, preparaty antykorozyjne oraz pozostałe preparaty dodawane do olejów mineralnych (włącznie z benzyną) lub do innych cieczy, stosowanych do tych samych celów, co oleje mineralne”.

Jak wynika z treści wniosku, ww. preparatów oznaczonych kodem CN 3811, których Wnioskodawca jest Dystrybutorem, nie należy traktować jako preparatów spełniających definicję olejów opałowych lub olejów smarowych w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

W tym miejscu należy ponownie podkreślić, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności wprowadzony przepisami obowiązującymi od dnia 1 listopada 2019 r. dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy. Podkreślenia wymaga, że zapis art. 108a ust. 1 pkt 1a ustawy, wprowadza obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności przy regulowaniu należności z faktury, w której wartość sprzedaży brutto przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty.

Tym samym, odnośnie sprzedawanych przez Wnioskodawcę preparatów o kodzie CN 3811, nie występuje obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy, ponieważ nie są spełnione warunki z tego przepisu.

W związku z powyższym, skoro przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę są preparaty oznaczone kodem CN 3811, które – jak wynika z powyższego – nie są wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, to należy stwierdzić, że nie zachodzi obowiązek wynikający z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy, tj. obowiązek umieszczenia przez Wnioskodawcę na fakturach dokumentujących sprzedaż tych towarów oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności”.

Podsumowując, Zainteresowany, jako dystrybutor wymienionych we wniosku preparatów oznaczonych kodem CN 3811, nie ma obowiązku zastosowania oznaczenia „mechanizm podzielonej płatności” na fakturach, których wartość przekracza 15 000 PLN.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy lub stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydając interpretację oparł się na przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy, a w szczególności na informacji, że sprzedawane preparaty nie są paliwami silnikowymi, paliwami opałowymi, olejami opałowymi lub olejami smarowymi. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.