Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.491.2020.2.RR
z 10 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2020 r. (data wpływu 1 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 27 sierpnia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.491.2020.1.RR (doręczonym dnia 28 sierpnia 2020 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na wezwanie w dniu 7 września 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 1 września 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca urodził się w Polsce i jest obywatelem polskim. W 1991 r. spędził rok szkolny częściowo w Polsce, a częściowo w Niemczach. Następnie dopóki nie ukończył liceum w 2001 r. w szkole w Polsce, mieszkał w Polsce. W 2002 r. Wnioskodawca przeniósł się do Niemiec, aby wesprzeć ojca w zarządzaniu (…). W latach 2002-2006 studiował również w Szwajcarii. Studiował także w Chinach przez sześć miesięcy.

Badanie szwajcarskich organów podatkowych wykazało, że byt On rezydentem w Niemczech od 2002 r. do co najmniej 2007 r.

Od 2008 r. Wnioskodawca mieszka głównie w innych krajach Unii Europejskiej. Jest to następujące:

1. pobyt w Irlandii

Odbył studia doktoranckie w Irlandii od września 2006 r. do lata 2012 r.

Od sierpnia do września 2006 r. mieszkał w akademiku (…), a od października 2006 r. do lata 2011 r. w dwóch wynajmowanych mieszkaniach w (…). Krótko po zamieszkaniu w Irlandii nawiązał związek za swoją obecną partnerką życiową (…) (październik 2006 r.) i z którą mieszka od lata 2011 r.

Wnioskodawca był członkiem klubu sportowego (…), częściowo także członkiem (…), a także członkiem różnych stowarzyszeń zawodowych, takich jak (…) Wnioskodawca spędził zatem większą część tego czasu w Irlandii. Program doktorancki wymagał obecności na miejscu, szczególnie za względu na kierownictwo grup ćwiczeniowych (2-4 grupy ćwiczeniowe rocznie) oraz prowadzanie wykładów w 2011 r. i 2012 r.

Ponadto musiał również sam uczestniczyć w wykładach i kilka razy w semestrze wyjeżdżał z Irlandii na konferencje akademickie w innych państwach Europy, lecz także w Ameryce oraz Azji. Spędzał zwykle wolny czas (np. okres świąteczny) w Irlandii wraz ze swoją partnerką (…), w Polsce (zjazd rodzinny) lub w krajach trzecich. Spędził m.in. 3 tygodnie w Kanadzie, 3 tygodnie w Japonii, 4 tygodnie we Francji i udawał się na krótszą wycieczkę, np. do Hiszpanii. W tym czasie był bardzo nieregularnie w (…). Chociaż wypełniał obowiązki dla (…), było to rzadko możliwe z Niemiec, ponieważ studia doktoranckie wymagały niemal niepodzielnej uwagi i Jego obecności w (…). Gdy był w Niemczach przebywał głównie w mieszkaniu ojca przy (…).

2. pobyt w Danii od 2012 r.

W 2012 r. Wnioskodawca przeprowadził się ze swoją partnerką życiową (…) do Danii, gdzie przyjął profesurę na uniwersytecie.

Od tego czasu mieszka w ich wspólnym mieszkaniu w Danii. Jego partnerka życiowa tam studiuje i pracuje, a Wnioskodawca pracuje na (…). Jego praca obejmuje w szczególności obszary badań, administracji i nauczania. Z reguły może realizować działalność „badania” online. Podróże na konferencje specjalistyczne rozpoczynają się i kończą w Danii. Administracja odbywa się zwykle online, lecz niektóre spotkania wymagają fizycznej obecności. Nauczanie to niewielka część Jego pracy, zwykle musi On prowadzić 1-2 wykłady rocznie.

Wnioskodawca ma bilety okresowe do muzeów od czasu swojego pobytu w Danii, a także do pobliskiego zoo od urodzenia pierwszego dziecka. Ponadto byt również tymczasowym członkiem klubu żeglarskiego (…).

Pierwsze Jego dziecko i Pani (…) urodziło się 12 lipca 2016 r. w (…), drugie dziecko urodziło się 28 maja 2018 r. w (…).Starsze dziecko chodziło do żłobka w Danii, obecnie uczęszcza do przedszkola i jest zapisane do szkoły. Młodsze dziecko chodzi do żłobka w (…). Wspólna rodzinna rezydencja rodziny (…) znajduje się w Danii.

W przeciwieństwie do czasu, gdy podejmował studia doktoranckie w Irlandii, ponownie pracował dla (…). Duński urząd podatkowy obliczył dni pobytu Wnioskodawcy w Danii na podstawie wypłat lub płatności w Danii za pomocą karty kredytowej w oparciu o wyciągi z banku (…).

Do podanych poniżej dni należy doliczyć dni w których karta nie była używana, a pobyt był w Danii:
• 2012 r. od 7 sierpnia 2012 r.: 61 dni,
  
• 2013 r. : 164 dni,
  
• 2014 r.: 153 dni,
  
• 2015 r.: 164 dni,
  
• 2016 r.: 167 dni,
  
• 2017 r.: 167 dni,
  
• 2018 r.: 90 dni (w 2018 r. odbyty został kilku miesięczny pobyt naukowy w USA).

Udziały w spółkach w Polsce:

Pod koniec 2018 r. Wnioskodawca założył (…) Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce o łącznym kapitale 5 000 zł, z czego przeniósł 10% na (…). Posiadał 50% udziałów w (…) od 2003 r. i 90% w (…) Sp. z o.o. na koniec 2018 r. z siedzibą w Polsce.

Rezydencja podatkowa w Danii

Zgodnie z pismem z dnia 24 kwietnia 2020 r., wydanym przez duński urząd skarbowy, (dalej: „Pismo Urzędu Skarbowego z Danii”) Wnioskodawca jest uznawany przez władze Królestwa Danii za rezydenta podatkowego w Danii od roku 2012.

W piśmie (data wpływu 7 września 2020 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy lat 2012-2020.

Nie posiadał On w latach 2012-2020 i nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych). Nie przebywał w latach 2012-2020 i nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Wnioskodawca osiągał w Polsce i osiąga przychody z tytułu:

• wynajmu nieruchomości oraz
  

• umowy o pracę z (…) Sp. z o.o. (od dnia 15 października 2018 r. do końca 2019 r., praca wykonywana zdalnie spoza Polski);
  

• udziały w spółkach z siedzibą w Polsce;
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że nie było sprzedaży nieruchomości. Posiada jeszcze papiery wartościowe „trzymane” w bankach w Polsce. Ten rodzaj przychodu zdaniem Wnioskodawcy nie jest traktowany jako „źródła położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” – przychody z tego tytułu są opodatkowane w Danii.

Dania traktowała Go jako rezydenta podatkowego w latach 2012-2020.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca posiadał w Polsce w latach 2012-2020, nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361; dalej: „Ustawa PIT”), osoby mieszkające w Polsce podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza, że podlegają obowiązkowi podatkowemu od wszystkich swoich dochodów, również tych uzyskanych z zagranicy.

Zgodnie z art. 3 Ustawy PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) – (art. 3 ust. 1a pkt 1) lub
  

• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a pkt 2).
  
  

Opodatkowanie dochodów zagranicznych w Polsce odbywa się jednak z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 4a Ustawy PIT).

Zatem, celem ustalenia miejsca opodatkowania przedmiotowych dochodów należy przeanalizować zapisy Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej a Królestwem Danii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2010 r., Nr 241, poz. 1613, dalej: „Umowa DTT”).

Zgodnie z postanowieniami art. 4 Umowy DTT, miejsce zamieszkania osób fizycznych dla celów podatkowych ustala się w następujący sposób:

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy DTT, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Art. 4 ust. 2 Umowy DTT stanowi, że jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykłe przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem.
   
   

Jeśli sytuacji danej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, oceniając sytuację faktyczną, przedstawioną we wniosku, w świetle brzmienia powyższych przepisów Ustawy PIT oraz Umowy DTT, oraz pisma z urzędu skarbowego z Danii, należałoby przyjąć przede wszystkim, że miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest Dania.

Nawet gdyby przyjąć, że Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania zarówno w Danii, jak i w Polsce w takim przypadku miałby zastosowanie art. 3 ust. 1a pkt 1 Ustawy PIT w związku z art. 4 ust. 2 lit. a Umowy DTT.

Reasumując, gdyby uznać, że Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w obu Państwach, tj. zarówno w Polsce jaki i w Dani, w takiej sytuacji stosuje się normy „kolizyjne”.

Konsekwentnie zatem, należy ocenić, w którym z tych Państw, Wnioskodawca posiada „ośrodek interesów życiowych”. Brzmienie przepisów Ustawy PIT oraz Umowy DTT nie daje odpowiedzi na to pytanie, zatem konieczne jest posłużenie się praktyką wynikającą z komentarza do umowy modelowej OECD oraz z orzecznictwa.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD, 2014), tzw. „ośrodek interesów życiowych”, czyli powiązania gospodarcze (ekonomiczne) i osobiste, należałoby ocenić w następujący sposób: jeżeli osoba mająca ognisko domowe w jednym z państw, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska domowego to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych interesów życiowych w pierwszym państwie.

Omawiając kwestie związane z określeniem jurysdykcji podatkowej, na podstawie powyżej przywołanych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, należy również przywołać fragmenty wyroków sądów administracyjnych, które zapadły w sprawach dotyczących wątpliwości, która jurysdykcja podatkowa jest właściwa. Wnioskodawca powołał następujące orzecznictwo:

1. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 15 lutego 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 1063/17 – określenie miejsca zamieszkania osoby fizycznej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych

Decydujące znaczenie dla określenia, w którym z państw osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania ma to, czy stworzyła w danym państwie ośrodek (centrum) interesów życiowych, rozumiany zgodnie z treścią art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jako centrum interesów osobistych lub gospodarczych. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna; kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd. Z powyższego wynika, iż przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać również opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

2. wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 493/17 – badanie rezydencji podatkowej

Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem.

3. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1466/15 – pozostawienie mienia w Polsce a centrum interesów osobistych i gospodarnych

Choć okoliczności związane z pozostawieniem mienia w Polsce stanowią czynnik wpływający na ustalenie ośrodka interesów życiowych, to nie mają charakteru decydującego. Dla oceny istnienia centrum interesów osobistych i gospodarczych bezsprzecznie mają również znaczenie takie okoliczności, jak funkcjonowanie w określonym układzie rodzinnym czy społecznym na terytorium Włoch. Tym samym fakt świadczenia pracy i uzyskiwania z tego tytułu wynagrodzenia oraz fakt przebywania za granicą wraz z rodziną, uczęszczanie dzieci do szkół we Włoszech „przeważają” w niniejszej sprawie przy dokonywaniu oceny istnienia centrum interesów osobistych i gospodarczych.

4. wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 962/10 – przesłanki stosowania umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu

Jeżeli z akt sprawy nie wynika, że inny kraj rości sobie prawo do przypisania stronie nieograniczonego obowiązku podatkowego, to w tych okolicznościach nie ma żadnych podstaw, by rozważać opodatkowanie strony w świetle postanowień umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy również zauważyć, że w omawianym stanie faktycznym, nie osiąga On dochodów na terytorium Polski, których źródłem jest np. umowa o pracę, umowa zlecenia, itp. zawarte w podmiotami z siedzibą w Polsce. Jedynymi źródłami przychodów są te związane z wynajmem majątku nieruchomego położonego w Polsce oraz posiadaniem udziałów w (…) Sp. z o.o.

Podsumowując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, decydującym argumentem przemawiającym za stwierdzeniem, że ma „centrum interesów życiowych” w Danii, są następujące fakty, które należy oceniać łącznie, tj.:

• związki ekonomiczne Wnioskodawcy z Danią rozumiane jako: (i) źródła dochodów, (ii) posiadane inwestycje, (iii) majątek nieruchomy i ruchomy, (iv) kredyty, (v) konta bankowe, tj.:
  • działalność osobista wykonywana w Danii;
  • zamieszkanie i przebywanie na stałe w Danii;
  • konta bankowe używane na codzienne wydatki życiowe – wyłącznie w bankach z siedzibą w Danii;
  • kredyty i linie kredytowe wyłącznie w bankach z siedzibą poza Polską.
  
  

• związki ekonomiczne Wnioskodawcy z Polską rozumiane jako: (i) źródła dochodów, (ii) posiadane inwestycje, (iii) majątek nieruchomy i ruchomy, (iv) kredyty, (v) konta bankowe, tj.:
  • udziały w spółkach z siedzibą w Polsce;
  • zatrudnienie w spółce z siedzibą w Polsce w okresie listopad 2018 – XII 2019 na niewielką część etatu, praca wykonywana zdalnie spoza granic Polski;
  • osiąganie przychodów z tytułu wynajmu nieruchomości, opodatkowane w Polsce, Wnioskodawca zarządza nieruchomościami poprzez pełnomocników.
  
  
  

Wnioskodawca osiągał w Polsce i osiąga przychody z tytułu:

• wynajmu nieruchomości oraz umowy o pracę z (…) Sp. z o.o. (od dnia 15 października 2018 r. do końca 2019 r., praca wykonywana zdalnie spoza Polski);
  

• udziałów w spółkach z siedzibą w Polsce; sprzedaży nieruchomości nie było.
  

Wnioskodawca posiada jeszcze papiery wartościowe „trzymane” w bankach w Polsce. Ten rodzaj przychodu zdaniem Wnioskodawcy, nie jest traktowany jako źródła położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” – przychody z tego tytułu są opodatkowane w Danii.

• związki osobiste Wnioskodawcy z Danią, rozumiane jako więzi rodzinne i towarzyskie itp., tj.:
  • miejsce zameldowania najbliższych członków rodziny Wnioskodawcy w Danii;
    
  • zamieszkanie i przebywanie na stałe w Danii;
    
  • ubezpieczenie zdrowotne w Danii;
    
  • korzystanie z wizyt lekarskich w Danii;
    
  • podawany adres w Polsce służy wyłącznie do korespondencji.
  
  

• związki osobiste Wnioskodawcy z Polską, rozumiane jako więzi rodzinne i towarzyskie itp., tj.:
  • pobyt w Polsce wyłącznie czasowo, w celach wizyt u babci i mamy;
    
  • siostra oraz przyjaciele przebywają na stałe poza Polską;
    
  • pobyt w Polsce sprowadza się wyłącznie do kilku najwyżej kilkunastu dni w roku;
    
  • pobyt w Polsce w latach 2012-2019 wyniósł średnio ok. kilkanaście dni rocznie (od 10-32 dni). W ostatnich 4 latach było to ok. 10 dni rocznie.
  
  
  

Reasumując, w świetle postanowień przepisów art. 3 ust. 1a Ustawy PIT oraz postanowień art. 4 Umowy DTT, należy uznać, że Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym w Danii, z uwagi na fakt, że „centrum interesów życiowych” Wnioskodawcy jest w Danii.

Gdyby uznano, że nie można stwierdzić centrum interesów życiowych, wówczas pobyt jednoznacznie wskazuje na rezydencję w Danii. Władze podatkowe w Danii potwierdziły taki stan faktyczny i prawny poprzez wydanie pisma z urzędu skarbowego w Danii.

Konsekwentnie należy uznać, że całość przychodów Wnioskodawcy (uzyskiwanych gdziekolwiek na świecie) podlega opodatkowaniu w Danii, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym przedstawionym we wniosku nie posiadał On w Polsce w latach 2012-2020 nieograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Danią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2012 r. Wnioskodawca przeprowadził się ze swoją partnerką życiową do Danii, gdzie przyjął profesurę na uniwersytecie. Od tego czasu mieszka w ich wspólnym mieszkaniu w Danii. Jago partnerka życiowa tam studiuje i pracuje, a Wnioskodawca pracuje na (…). Zgodnie z pismem wydanym przez duński urząd skarbowy, Wnioskodawca jest uznawany przez władze Królestwa Danii za rezydenta podatkowego w Danii od roku 2012. Nie posiadał On w latach 2012-2020 i nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych). Nie przebywał w latach 2012-2020 i nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Osiągał i osiąga w Polsce przychody z tytułu:

• wynajmu nieruchomości,
  

• umowy o pracę z (…) Sp. z o.o. (od dnia 15 października 2018 r. do końca 2019 r., praca wykonywana zdalnie spoza Polski);
  

• udziałów w spółkach z siedzibą w Polsce.
  
  

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w świetle tych przepisów Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą w latach 2012-2020 miejsce zamieszkania na terytorium Danii, gdyż posiada miejsce zamieszkania w tym kraju i tam pracuje. W tym okresie nie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zgodnie z pismem wydanym przez duński urząd skarbowy, Wnioskodawca jest uznawany przez władze Królestwa Danii za rezydenta podatkowego w Danii od roku 2012.

Zatem, Wnioskodawca nie posiadał w Polsce w latach 2012-2020 nieograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja odnosi się jedynie do przedmiotu zapytania i nie dotyczy innych kwestii poruszonych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku w sprawie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.