Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.42.2020.2.MJ
z 16 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia (…), uzupełnionym w dniu (…) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu (…) wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z dnia (…) Znak: X wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu (…).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu (…) pomiędzy Prezydentem Miasta X działającym w imieniu Gminy X, a Wnioskodawczynią została zawarta umowa o przyznanie bezrobotnemu środków finansowych na podjęcie działalności gospodarczej w ramach projektu: „(…)” w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Pomoc udzielana w ramach niniejszej umowy stanowi pomoc de minimis w rozumieniu przepisów rozporządzenia komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis i jest udzielana zgodnie z przepisami tego rozporządzenia.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że pomoc została przyznana na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wnioskodawczyni rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej dnia (…).

Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, podatek dochodowy rozliczany jest na zasadach ogólnych.

W ramach przyznanego dofinansowania zgodnie z postanowieniem paragrafu 1 pkt 2 umowy Wnioskodawczyni dokonała zakupów w wyznaczonym terminie, które udokumentowane zostały fakturami zakupu oraz umową kupna-sprzedaży (dot. samochodu osobowego). Zakupione wyposażenie w postaci aparatu fotograficznego z funkcją nagrywania filmów z obiektywami i osprzętem oraz urządzenie wielofunkcyjne niezbędne do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekroczyła (…), nie zostaną zaliczone w działalności gospodarczej jako środki trwałe oraz jednocześnie nie zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że zakupione wyposażenie, tj. aparat fotograficzny z obiektywami i osprzętem oraz urządzenie wielofunkcyjne, będzie wykorzystywane wyłącznie przy wykonywaniu działalności gospodarczej. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazuje, że samochód osobowy, którego wartość zakupu wynosi (…), będzie wprowadzony do środków trwałych firmy, ale używany do celów mieszanych (prywatnie i służbowo), a więc w koszty podatkowe będzie ujmowane jedynie 75 % ich wartości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane środki są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym, a wydatki poniesione na zakup wyposażenia o wartości jednostkowej nie przekraczającej kwoty (…) netto, sfinansowane z przyznanej jednorazowej dotacji z Urzędu Pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie poniesienia wydatków?
2. Czy środek trwały o wartości powyżej (…) netto - samochód osobowy, który sfinansowany jest z dotacji częściowo (do x udzielonej dotacji) może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w części sfinansowanej ze środków własnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej, które zostały przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, są zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 nr 80, poz. 350 z późn. zm.).

Wnioskodawczyni zauważa, że zakup wszelkiego wyposażenia, którego wartość jednostkowa nie przekroczyła (…) i które nie zostało uznane jako środki trwałe, sfinansowanego z otrzymanych środków, może stanowić koszty uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych jedynie wydatków sfinansowanych z dochodów, o których mowa w art. 21 ust 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Wnioskodawczyni podkreśla, że jeśli środek trwały został częściowo zakupiony z dotacji, a częściowo ze środków własnych, to do kosztów firmowych można zaliczyć jedynie proporcjonalną część odpisów amortyzacyjnych przypadających na część sfinansowaną z własnych środków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy - jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych - nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1409).

Stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w dniu (…) pomiędzy Prezydentem Miasta X działającym w imieniu Gminy X, a Wnioskodawczynią została zawarta umowa o przyznanie bezrobotnemu środków finansowych na podjęcie działalności gospodarczej w ramach projektu: „(…)” w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.

Pomoc została przyznana na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Z otrzymanych środków Wnioskodawczyni zakupiła:

• wyposażenie w postaci aparatu fotograficznego z funkcją nagrywania filmów z obiektywami i osprzętem oraz urządzenie wielofunkcyjne niezbędne do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekroczyła (…) netto, nie zostaną zaliczone w działalności gospodarczej jako środki trwałe i jednocześnie nie zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych

oraz

• samochód osobowy, którego wartość zakupu wynosi (…) , który będzie wprowadzony do środków trwałych firmy.

Mając na uwadze przedstawione regulacje i zawarte we wniosku oświadczenie, że otrzymane przez Wnioskodawczynię środki zostały przyznane na podstawie art. 46 ust.1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawczynię środki na podjęcie działalności gospodarczej - w części przeznaczonej na zakup samochodu stanowiącego środek trwały - nie stanowią dla Wnioskodawczyni przychodu. Natomiast w pozostałej części, przeznaczonej na zakup wyposażenia (aparat fotograficzny z obiektywami i osprzętem i urządzenie wielofunkcyjne) stanowią przychód z działalności gospodarczej, jednak na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są zwolnione od opodatkowania.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• być właściwie udokumentowany;
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

W związku z tym, sfinansowanie zakupu wyposażenia (tj. składników majątkowych, które nie są zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych), niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej ze środków przyznanych - na podstawie ww. przepisu - osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 cytowanej ustawy.

Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Wobec powyższego, poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup wyposażenia, tj. aparatu fotograficznego z obiektywami i osprzętem oraz urządzenia wielofunkcyjnego, sfinansowane ze środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni powinna przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z cytowanym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Odnosząc się z kolei do wydatków na zakup samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych w prowadzonej działalności, wskazać należy, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...). Zatem w świetle ww. przepisu, wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, w myśl ww. art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustaw, nie mogą bezpośrednio stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym mogą być odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a- 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak wynika z treści art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Jak wynika z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 wyłączenia spod regulacji ustawy pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1124),
2. 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych;

Z powyższych przepisów wynika zatem, że skoro zakup samochodu osobowego stanowiącego środek trwały o wartości początkowej (…), został częściowo sfinansowany z dotacji, to Wnioskodawczyni może do kosztów uzyskania przychodów zaliczać jedynie tę część odpisów amortyzacyjnych, która odpowiada wydatkowi na nabycie samochodu w części sfinansowanej ze środków własnych.

Reasumując, w sytuacji opisanej we wniosku, otrzymana dotacja nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wydatki na zakup wyposażenia mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej samochodu, która odpowiada wydatkowi sfinansowanemu z dotacji, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W związku powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.