Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP4/4513-141/16-1/MK
z 15 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 904/16 (data zwrotu akt – 19 czerwca 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 kwietnia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej obowiązku zawiadomienia naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania odpadów powstałych w trakcie magazynowania i przetwarzania suszu tytoniowego do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej obowiązku zawiadomienia naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania odpadów powstałych w trakcie magazynowania i przetwarzania suszu tytoniowego do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 20 czerwca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy postanowienie o odmowie wszczęcia postepowania znak: IBPP4/4513-141/16/MK.

Wnioskodawca na ww. postanowienie o odmowie wszczęcia postepowania z dnia 20 czerwca 2016 r. znak: IBPP4/4513-141/16/MK, wniósł 30 czerwca 2016 r. zażalenie, żądając uchylenia postanowienia w całości i wydania interpretacji.

W odpowiedzi na ww. zażalenie, postanowieniem z 5 września 2016 r. znak: IBPP2/4512-2-7/16-1/MP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 20 czerwca 2016 r. znak: IBPP4/4513-141/16/MK.

13 października 2016 r. Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, żądając uchylenia postanowienia z 5 września 2016 r. znak: IBPP2/4512-2-7/16-1/MP utrzymującego w mocy postanowienie z 20 czerwca 2016 r. znak: IBPP4/4513-141/16/MK odmawiające wszczęcia postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 26 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 904/16 uchylił zaskarżone postanowienie z 5 września 2016 r. znak: IBPP2/4512-2-7/16-1/MP oraz poprzedzające je postanowienie z 20 czerwca 2016 r. znak: IBPP4/4513-141/16/MK.

9 marca 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wniósł skargę kasacją do Naczelnego Sadu Administracyjnego.

Wyrokiem z 29 stycznia 2020 r., sygn. akt I GSK 532/17 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego w imieniu Ministra Finansów, wskazując m.in.: „(…) zasadne jest stanowisko Sądu I instancji, że prawidłowa interpretacja § 30 ust. 1 rozporządzenia pozwoli skarżącemu jako zarejestrowanemu podmiotowi tytoniowemu należyte wykonanie obowiązków nałożonych przez to rozporządzenie w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Prawidłowa sygnalizacja, właściwemu naczelnikowi urzędu celnego, zamiaru przekazania odpadów osobie trzeciej (celem likwidacji) suszu tytoniowego umożliwi skarżącemu uniknięcie ewentualnych konsekwencji wynikających z regulacji zawartych w przepisach ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.”

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązku zawiadomienia naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania odpadów powstałych w trakcie magazynowania i przetwarzania suszu tytoniowego do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podmiotem tytoniowym zajmującym się handlem suszem tytoniowym oraz jego przetwarzaniem w postaci dosuszania liści, nakrapiania ich preparatami zapachowymi antypleśniowymi, odpiaszczania liści oraz oddzielania żyły liścia od jego blaszki. Podczas magazynowania i przetwarzania dochodzi do kruszenia się liści tytoniowych z czego powstaje pył, który nie nadaje się do dalszego wykorzystania. Pozostaje również piasek znajdujący się na liściach kupowanego tytoniu. Podobnie część żył liściowych, nie nadają się do sprzedaży i dalszego przetwarzania. Wnioskodawca zamierza zlecać utylizację tych odpadów podmiotowi zewnętrznemu (zakładowi komunalnemu). Za odebrane odpady, Wnioskodawca uiszczać będzie opłatę.

Sam jednak nie będzie dokonywał likwidacji tych odpadów, nie będzie niszczył ich we własnym zakresie.

Wnioskodawca otrzyma potwierdzenie ilości zdanych odpadów, co stanowić będzie udokumentowanie wagi przekazanych odpadów z suszu tytoniowego. W chwili odebrania odpadów są one ważone. Następnie Wnioskodawca otrzymuje kartę przekazania odpadu oraz fakturę VAT do zapłaty.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie:

Czy Wnioskodawca musi zawiadamiać naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania odpadów do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W myśl § 30 rozporządzenia ministra finansów z dnia 18 grudnia 2015 r. w sprawie kontroli niektórych wyrobów akcyzowych, podmiot przed dniem planowanego niszczenia suszu tytoniowego nieprzydatnego do dalszego przerobu informuje właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze jego niszczenia, podając datę i godzinę oraz masę suszu, który ma zostać zniszczony.

Zgodnie z art. 138g ust. 2 lit. h ustawy o podatku akcyzowym, pośredniczący podmiot tytoniowy, prowadzi ewidencję zniszczonego suszu tytoniowego.

Zgodnie zaś z art. 99a ustawy, za susz tytoniowy uznaje się, bez względu na wilgotność, tytoń, który nie jest połączony z żywą rośliną i nie jest jeszcze wyrobem tytoniowym.

W stanie faktycznym [winno być zdarzeniu przyszłym – przypis Organu] to nie Wnioskodawca dokonuje niszczenia odpadów powstałych podczas magazynowania i przetwarzania, ale oddaje je podmiotowi trzeciemu do zniszczenia (utylizacji). W ocenie Wnioskodawcy, zobowiązany jest on jedynie do wpisania do ewidencji suszu tytoniowego ilości odpadów przekazanych do utylizacji jako zniszczonego suszu. Ustawa nie wskazuje bowiem, że to pośredniczący podmiot tytoniowy ma dokonywać zniszczenia suszu, ale że taki podmiot ewidencjonuje ilości suszu tytoniowego, który posiadał, ale następnie został zniszczony, nawet przez inny podmiot.

Jeżeli chodzi zaś o obowiązek wskazany w rozporządzeniu, tj. zawiadomienia naczelnika urzędu celnego o planowanym niszczeniu, to przepis ten nie ma zastosowania do przedstawionego stanu faktycznego [winno być zdarzenia przyszłego – przypis Organu]. Aby zawiadomić naczelnika, konieczne jest posiadanie wiedzy kiedy odpady zostaną zniszczone. Skoro Wnioskodawca oddaje te odpady innemu podmiotowi, to nie jest w stanie określić tego terminu. Oddanie odpadów tytoniowych innemu podmiotowi do likwidacji, nie może być uważane za niszczenie tych odpadów.

Jak się wydaje celem przepisów rozporządzenia jest zapobieganie pozaewidencyjnej sprzedaży suszu tytoniowego, „ukrytej pod” oświadczeniem o niszczeniu odpadów. Jednak jak wskazano w stanie faktycznym [winno być zdarzeniu przyszłym – przypis Organu], to Wnioskodawca płaci za odbiór odpadów, a ich ilości są potwierdzane każdorazowo przy odbiorze przez zakład komunalny.

Literalne brzmienie przepisu jednoznacznie wskazuje, że chodzi o sytuację faktyczną w której podatnik dokonuje we własnym zakresie niszczenia odpadów. Skoro w stanie faktycznym [winno być zdarzeniu przyszłym – przypis Organu] wydaje, za pokwitowaniem te odpady podmiotowi trzeciemu, który następnie dokonuje ich zniszczenia, sytuacja ta nie odpowiada hipotezie ww. przepisu rozporządzenia. W stanie faktycznym [winno być zdarzeniu przyszłym – przypis Organu] zawiadamianie Naczelnika byłoby bezcelowe, skoro Wnioskodawca posiada dokument potwierdzający ilości oddanych odpadów suszu tytoniowego do utylizacji przez zakład komunalny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu wydania uchylonego postanowienia, tj. w dniu 20 czerwca 2016 r.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 i 23b ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 752 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

• wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy;
• pośredniczący podmiot tytoniowy - podmiot posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium kraju, przedsiębiorca zagraniczny posiadający oddział z siedzibą na terytorium kraju, utworzony na warunkach i zasadach określonych w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) lub przedsiębiorca zagraniczny, który wyznaczył podmiot reprezentujący go na terytorium kraju, prowadzący działalność gospodarczą w zakresie suszu tytoniowego, który został wpisany do rejestru pośredniczących podmiotów tytoniowych.
  
  

W poz. 45 załącznika nr 1 wymieniono, bez względu na kod CN susz tytoniowy.

Za susz tytoniowy uznaje się, bez względu na wilgotność, tytoń, który nie jest połączony z żywą rośliną i nie jest jeszcze wyrobem tytoniowym – art. 99a ustawy.

Zgodnie z § 30 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2015 r. w sprawie kontroli niektórych wyrobów akcyzowych (Dz.U. z 2015 r. poz. 2293), wydanego na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2015 r. poz. 990, ze zm.), podmiot przed dniem planowanego niszczenia:

1. suszu tytoniowego nieprzydatnego do dalszego przerobu informuje właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze jego niszczenia, podając datę i godzinę oraz masę suszu, który ma zostać zniszczony;
2. wyrobów akcyzowych, o których mowa w § 3 ust. 1, nieprzydatnych do spożycia, dalszego przerobu lub zużycia informuje właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze ich niszczenia, podając datę i godzinę, rodzaj i ilość niszczonych wyrobów.
   
   

Przez podmiot, zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia rozumie się podmiot podlegający kontroli, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej.

Powyższe obowiązki dotyczą zatem podmiotów podlegających kontroli, które będą dokonywać faktycznego niszczenia suszu tytoniowego nieprzydatnego do dalszego przerobu lub wyrobów akcyzowych, o których mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia, nieprzydatnych do spożycia.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest pośredniczącym podmiotem tytoniowym. Podczas magazynowania i przetwarzania suszu tytoniowego dochodzi do kruszenia się liści tytoniowych z czego powstaje pył, który nie nadaje się do dalszego wykorzystania. Pozostaje również piasek znajdujący się na liściach kupowanego tytoniu. Podobnie część żył liściowych, nie nadają się do sprzedaży i dalszego przetwarzania. Wnioskodawca zamierza zlecać utylizację tych odpadów podmiotowi zewnętrznemu (zakładowi komunalnemu). Sam jednak nie będzie dokonywał likwidacji tych odpadów, nie będzie niszczył ich we własnym zakresie.

Wątpliwości – sformułowane we wniosku pytanie, dotyczy konieczności zawiadomienia przez Wnioskodawcę naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania odpadów do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji.

Mając na uwadze powyższe przepisy, przedstawiony opis zdarzenia przyszłego zgodnie z którym Wnioskodawca oddaje odpady za potwierdzeniem do podmiotu trzeciego, który dokonuje ich utylizacji oraz sformułowane przez Wnioskodawcę pytanie Organ wskazuje, że Wnioskodawca nie będzie obowiązany zawiadamiać naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania przedmiotowych odpadów (pyłu tytoniowego z pokruszonych liści tytoniu, części żył liściowych, które nie nadają się do sprzedaży i dalszego przetwarzania, piasku) do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji.

Zgodnie bowiem z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie podmiotem dokonującym faktycznego niszczenia przedmiotowych odpadów.

Nadto obowiązek o którym mowa w § 30 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kontroli niektórych wyrobów akcyzowych, w sprawie (zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego) nie mógłby dotyczyć opisanego we wniosku piasku znajdującego się na liściach kupowanego tytoniu, który w świetle przedstawionego opisu nie będzie suszem tytoniowym nieprzydatnym do dalszego przerobu ani wyrobem akcyzowym, o którym mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia, nieprzydatnym do spożycia.

Odpowiadając zatem wprost na zadane we wniosku pytanie, stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Organ zastrzega, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Zainteresowanego dotyczącego konieczności zawiadomienia przez Wnioskodawcę naczelnika urzędu celnego o zamiarze oddania odpadów do podmiotu trzeciego celem ich likwidacji. Pozostałe kwestie opisane we wniosku, które nie zostały objęte zapytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Nadto Organ zaznacza, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonego postanowienia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.