UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziałów w nieruchomości (pytanie nr 1) oraz w zakresie podatku od spadków i darowizn (pytanie nr 2).

W związku z tym, że wniosek – w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych – nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 20 sierpnia 2020 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.575.2020.2.DJ na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że – zgodnie z art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej – okresu oczekiwania między wezwaniem Wnioskodawczyni przez organ do uzupełnienia wniosku, a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej.

Wezwanie wysłano w dniu 20 sierpnia 2020 r., skutecznie doręczono w dniu 26 sierpnia 2020 r., natomiast w dniach: 27 sierpnia 2020 r. oraz 18 września 2020 r. wpłynęły pisma, stanowiące uzupełnienia wniosku.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu (…) października 2019 roku zmarł ojciec Wnioskodawczyni C. Był on właścicielem nieruchomości położonej w (…) przy ulicy (…). Nieruchomość tą nabyli wspólnie z żoną F. w dniu 30 października 1967 roku do majątku wspólnego (i do śmierci rodziców Wnioskodawczyni nic nie uległo zmianie), akt notarialny kupna został sporządzony w Państwowym Biurze Notarialnym notariusza (…) (Repertorium (...)).

F. zmarła w dniu (…) 2012 roku, a spadek po niej w drodze dziedziczenia testamentowego nabył w całości C. aktem dziedziczenia sporządzonym dnia (…) 2016 roku przez notariusza (…) (Numer Repertorium (…)).

Nieruchomość przy ulicy (…) jest zabudowana budynkiem mieszkalnym, w którym znajdują się dwa lokale mieszkalne i jeden lokal usługowy, tj. mieszkanie nr 1 i lokal usługowy nr 3, które zajmują państwo Z., mieszkanie nr 2 którego właścicielem był zmarły C.

W dniu 13 kwietnia 2017 roku w Kancelarii Notarialnej (…) przy (…) podpisano umowę ustanowienia odrębnej własności lokali, zniesienia współwłasności oraz ustalenia sposobu korzystania z nieruchomości, na podstawie której ustanowiono odrębne własności poszczególnych lokali, znosząc współwłasność. Zawarcie powyższej umowy nie zwiększyło majątku, który posiadał C. przed zawarciem przedmiotowej umowy ustanowienia odrębnej własności lokali, zniesienia współwłasności oraz ustalenia sposobu korzystania z nieruchomości.

W dniu (…) listopada 2019 roku w Kancelarii Notarialnej (…) w (…) przy ulicy (…) Wnioskodawczyni wraz z siostrą (…) nabyły ww. nieruchomość przy ulicy (…) po 1/2 części aktem poświadczenia dziedziczenia i protokołem dziedziczenia.

W dniu 5 czerwca 2020 r. Wnioskodawczyni wspólnie z siostrą dokonały sprzedaży nieruchomości aktem notarialnym w Kancelarii Notarialnej (…) w (…) przy ulicy (…). Podczas podpisywania aktu notarialnego pani rejent zwróciła uwagę, aby wyjaśnić w urzędzie skarbowym sprawę odprowadzenia podatku.

Zgodnie z Dziennikiem Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 grudnia 2018 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych pięcioletni okres po upływie którego wolno będzie sprzedać nieruchomość bez konieczności płacenia podatku (w przypadku dziedziczenia) będzie liczony od daty nabycia nieruchomości przez spadkodawcę, a więc teoretycznie w opisanym przypadku od daty 30 października 1967 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Od jakiej daty należy liczyć okres pięciu lat, który trzeba „przeczekać”, aby nie płacić podatku dochodowego? Czy liczony jest on od daty zakupu nieruchomości, tj. od 30 października 1967 r.? Ostatnia zmiana danych w księdze wieczystej odbyła się zgodnie z aktem sporządzonym w dniu (…) 2017 r. i dotyczyła ustanowienia odrębnej własności lokali.
2. Czy w przypadku przekazania darowizny (ze spadku) swoim dzieciom konieczne jest opłacenie podatku? Czy również należy czekać okres pięciu lat, aby dzieci nie musiały płacić podatku (i od jakiej daty należy liczyć ten okres)?
   
   

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest zagadnienie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziałów w nieruchomości (pytanie nr 1), natomiast w kwestiach dotyczących podatku od spadku i darowizn (w zakresie pytania nr 2) wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni (stanowisko, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych): data zakupu nieruchomości to 30 październik 1967 r. Od tego czasu właścicielami lokalu mieszkalnego przy ul. (…) byli rodzice Wnioskodawczyni i do ich śmierci nie było żadnych zmian co do własności ww. nieruchomości. Okres pięciu lat powinien zatem być liczony właśnie od 30 października 1967 r. co oznacza, że już minął i nie jest konieczne płacenie podatku dochodowego. Podpisany akt notarialny w dniu (…) 2017 r. nie zmienił żadnej własności co do nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Wobec tego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment i sposób jej nabycia.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu (…) października 2019 roku zmarł ojciec Wnioskodawczyni C. Był on właścicielem nieruchomości położonej w (…) przy ulicy (…), którą wspólnie z żoną F. nabyli w drodze kupna w dniu 30 października 1967 roku do majątku wspólnego. F. zmarła w dniu (…) lutego 2012 roku, a spadek po niej w drodze dziedziczenia testamentowego nabył w całości C. Nieruchomość przy ulicy (…) była zabudowana budynkiem mieszkalnym, w którym znajdowały się dwa lokale mieszkalne i jeden lokal usługowy, tj. mieszkanie nr 1 i lokal usługowy nr 3, które zajmują państwo Z. oraz mieszkanie nr 2, którego właścicielem był zmarły C. W dniu (…) kwietnia 2017 roku podpisano umowę ustanowienia odrębnej własności lokali, zniesienia współwłasności oraz ustalenia sposobu korzystania z nieruchomości, na podstawie której ustanowiono odrębne własności poszczególnych lokali, znosząc współwłasność. Zawarcie powyższej umowy nie zwiększyło majątku, który posiadał C. przed jej zawarciem. W dniu (…) listopada 2019 roku Wnioskodawczyni wraz z siostrą nabyły na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia i protokołu dziedziczenia ww. nieruchomość przy ulicy (...) po 1/2 części, natomiast w dniu 5 czerwca 2020 r. Wnioskodawczyni z siostrą dokonały sprzedaży tejże nieruchomości.

Wątpliwość Zainteresowanej budzi kwestia, od jakiej daty należy liczyć pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc czy dokonując przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawczyni będzie zobowiązana z tego tytułu do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Stosownie do art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego, powołanie do spadku, czyli przekazanie w spadku majątku, wynika z ustawy albo z testamentu, jednakże dniem nabycia spadku przez spadkobiercę jest data śmierci spadkodawcy. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W tym miejscu jednakże należy wskazać, że w dniu 1 stycznia 2019 r., w związku z opublikowaniem ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) – w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzono art. 10 ust. 5, zgodnie z którym w przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycie w drodze spadku”.

Należy zauważyć, że w orzecznictwie sądów administracyjnych pod pojęciem „nabycie w drodze spadku”, użytym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć nabycie w drodze dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego (np. wyroki NSA z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt II FSK 1437/09, z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 2983/11, z dnia 25 stycznia 2013 r. sygn. akt II FSK 1120/11, z dnia 6 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 1966/11, z dnia 19 czerwca 2015 r. sygn. akt II FSK 625/13, z dnia 29 listopada 2015 r. sygn. akt II FSK 3281/15).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że pojęcie „nabycia w drodze spadku” użyte w art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje zarówno nabycie nieruchomości w drodze dziedziczenia ustawowego i testamentowego, jak i nabycie nieruchomości w wyniku zwolnienia się z obowiązku wypłaty zachowku przez przeniesienie własności nieruchomości na rzecz osoby pominiętej w testamencie oraz nabycie nieruchomości na podstawie rozporządzenia testamentowego w drodze zapisu zwykłego i windykacyjnego.

Dodatkowo należy zauważyć, że we wszystkich wymienionych wyżej przypadkach nieruchomości będące przedmiotem nabycia muszą stanowić część masy spadkowej.

Stosownie do art. 16 ww. ustawy zmieniającej, przepisy art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Wobec powyższego od dnia 1 stycznia 2019 r. pięcioletni okres, po upływie którego nie powstanie obowiązek uiszczenia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości nabytych w drodze spadku liczony jest od końca roku, w którym spadkodawca ją nabył lub wybudował, a nie tak jak w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. - od końca roku, w którym został otwarty spadek (w którym zmarł spadkodawca). Zmiana obejmuje zatem wszystkich, którzy dokonają zbycia nieruchomości po dniu 31 grudnia 2018 r. bez względu na datę odziedziczenia nieruchomości.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że skoro nabycie przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości jest nabyciem tych udziałów w nieruchomości w drodze spadku (po ojcu) i ich zbycie nastąpiło w 2020 roku, w związku z tym do określenia skutków podatkowych z tytułu sprzedaży tych udziałów w nieruchomości zastosowanie znajdzie art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego, w przypadku odpłatnego zbycia przez Wnioskodawczynię nabytych w spadku udziałów w nieruchomości położonej w (…) przy ulicy (…) istotne znaczenie ma ustalenie daty (lub dat) nabycia tej nieruchomości przez spadkodawcę, czyli ojca Wnioskodawczyni. Aby zatem ustalić, czy w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości podlegało będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, istotne jest ustalenie, czy odpłatne zbycie udziałów w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez spadkodawcę tych udziałów.

Mając na uwadze powyższe należy ustalić moment nabycia praw do przedmiotowej nieruchomości przez spadkodawcę – ojca Wnioskodawczyni.

Zważywszy na fakt, że ww. nieruchomość ww. nieruchomość spadkodawca (ojciec Wnioskodawczyni) z żoną nabyli w drodze kupna w ramach ustawowej wspólności majątkowej w dniu 30 października 1967 roku, a następnie w dniu (…) lutego 2012 roku zmarła F., a spadek po niej w drodze dziedziczenia testamentowego nabył w całości C. – należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie nieruchomości (prawa majątkowego) w czasie jej trwania oznacza nabycie przez każdego z małżonków tej nieruchomości (tego prawa) w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w podjętej przez NSA uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której Sąd stwierdził, że: Dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

Zatem, nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa, przedstawiony stan faktyczny oraz Uchwałę NSA należy stwierdzić, że za datę nabycia przez ojca Wnioskodawczyni udziałów otrzymanych w drodze spadkobrania po żonie F. należy uznać datę 30 października 1967 roku, kiedy to ww. nieruchomość nabyta została do majątku wspólnego małżonków. Powyższe wynika z faktu, że skoro przedmiotowa nieruchomość wchodziła wcześniej do majątku wspólnego małżeńskiego za życia F., nie można było wyodrębnić udziałów, które F. oraz – odrębnie – jej mąż C. posiadali w chwili nabycia ww. nieruchomości w małżeństwie. Zatem ojcu Wnioskodawczyni z tego tytułu przysługiwało już prawo własności całej nieruchomości z chwilą nabycia do majątku wspólnego, tj. już w 1967 roku, a więc ojciec Wnioskodawczyni nie mógł ponownie nabyć udziałów w przedmiotowej nieruchomości w drodze dziedziczenia po zmarłej żonie, bowiem nieruchomość wchodziła wcześniej do wspólnego majątku małżeńskiego, a ojcu Wnioskodawczyni z tego tytułu przysługiwało już prawo własności całej nieruchomości. Zauważyć należy, że – jak już wcześniej wspomniano – dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości (prawa majątkowego) kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku – w momencie jego poniesienia – nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

W dalszej kolejności należy ustalić, czy w niniejszej sprawie, w dniu (…) kwietnia 2017 roku, w wyniku podpisania umowy ustanowienia odrębnej własności lokali, zniesienia współwłasności oraz ustalenia sposobu korzystania z nieruchomości, na podstawie której ustanowiono odrębne własności poszczególnych lokali, znosząc współwłasność jest dla ojca Wnioskodawczyni nowym nabyciem udziałów w nieruchomości, będącej następnie przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawczynię i jej siostrę w dniu 5 czerwca 2020 r.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2020 r., poz. 532 z późn. zm.) samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu art. 2 ust. 2 ww. ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Z kolei art. 3 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali, udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Do wyznaczenia stosunku, o którym mowa w ust. 3, niezbędne jest określenie, oddzielnie dla każdego samodzielnego lokalu, jego powierzchni użytkowej wraz z powierzchnią pomieszczeń do niego przynależnych (art. 3 ust. 4 ustawy o własności lokali).

Przepis art. 3 ust. 6 ww. ustawy stanowi natomiast, że w wypadku gdy na podstawie jednej czynności prawnej dokonanej przez właściciela lub przez wszystkich współwłaścicieli nieruchomości następuje wyodrębnienie wszystkich lokali, wysokość udziałów, o których mowa w ust. 1, określają odpowiednio w umowie właściciel lub współwłaściciele.

Jak wynika z powyższego, właściciel odrębnego lokalu jest jednocześnie współwłaścicielem nieruchomości wspólnej. Prawo własności lokalu oraz związane z nim prawo współwłasności nieruchomości wspólnej nie mogą być przedmiotem odrębnego obrotu prawnego. Nie wolno żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności, w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy - o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Natomiast na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy mieści się w ramach posiadanego dotychczas udziału.
  
  

Tak więc, zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyta na własność rzecz mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla części nieruchomości dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

W przedmiotowej sprawie - jak wskazała Wnioskodawczyni - w wyniku podpisania umowy ustanowienia odrębnej własności lokali, zniesienia współwłasności oraz ustalenia sposobu korzystania z nieruchomości, na podstawie którego ustanowiono odrębne własności poszczególnych lokali, znosząc współwłasność nie zwiększył się majątek, który posiadał C. przed zawarciem przedmiotowej umowy. Wobec tego, nie można mówić o nowej dacie nabycia przez ojca Wnioskodawczyni udziałów w nieruchomości położonej w (…) przy ulicy (…).

Zatem, w niniejszej sprawie jako datę nabycia całości przedmiotowej nieruchomości przez ojca Wnioskodawczyni (spadkodawcę) należy przyjąć datę nabycia do wspólności majątkowej małżeńskie, tj. dzień 30 października 1967 r. W konsekwencji, pięcioletni termin, określony w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do Wnioskodawczyni powinien być liczony od końca 1967 roku i upłynął z dniem 31 grudnia 1972 r.

Wobec powyższego uznać należy, że pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku Wnioskodawczyni niewątpliwie minął, ponieważ od końca roku, w którym ojciec Wnioskodawczyni (spadkodawca) nabył ww. nieruchomość, tj. od końca 1967 r. do momentu jej sprzedaży w dniu 5 czerwca 2020 r. upłynęło ponad 5 lat. Zatem, odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię w dniu 5 czerwca 2020 r. udziałów w nieruchomości nie stanowi dla Niej źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie ww. udziałów nastąpiło po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie przez spadkodawcę, czyli ojca Wnioskodawczyni. W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu rzeczonej sprzedaży.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 tej ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Poinformować zatem należy, że z uwagi na fakt, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został złożony przez Wnioskodawczynię – jednej ze współwłaścicielek nieruchomości odziedziczonej w spadku – zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiej współwłaścicielki nieruchomości, tj. siostry Wnioskodawczyni. Siostra Wnioskodawczyni, chcąc uzyskać interpretację indywidualną w swojej sprawie powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie – spełniającym wszystkie niezbędne wymogi formalne, o których mowa w ustawie Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.