2020.09.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-3.4012.364.2020.2.ISK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.364.2020.2.ISK
z 24 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2020 r. (data wpływu 18 czerwca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 sierpnia 2020 r. (data wpływu 12 sierpnia 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 4 sierpnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.364.2020.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 4 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu domków kempingowych (pytanie nr 1);

określenia podstawy opodatkowania dla wynajmu domków kempingowych (pytanie nr 2);

braku opodatkowania czynności zatrzymania przez Wnioskodawcę Kaucji w drodze zaliczenia jej na poczet należnej Kary Umownej (pytanie nr 3);

prawa do stosowania metody kasowej rozliczeń od 1 czerwca 2020 r. (pytanie nr 4);

prawa do odliczenia i zwrotu podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie domków kempingowych, Wyposażenia oraz Nakładów Inwestycyjnych (pytanie nr 5)

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 10 sierpnia 2020 r. (data wpływu 12 sierpnia 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 4 sierpnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.364.2020.1.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 4 sierpnia 2020 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia dla świadczenia usług wynajmu domków kempingowych, określenia podstawy opodatkowania, opodatkowania czynności zatrzymania przez Wnioskodawcę Kaucji w drodze zaliczenia jej na poczet należnej Kary Umownej, prawa do stosowania metody kasowej rozliczeń od 1 czerwca 2020 r. prawa do odliczenia i zwrotu podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie domków kempingowych, Wyposażenia oraz Nakładów Inwestycyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką komandytową. W dniu 25 maja 2020 r. Wnioskodawca złożył zgłoszenie VAT-R, w którym oświadczył, że rezygnuje ze zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej „podatek VAT”), o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 Ustawy VAT. We wskazanym zgłoszeniu VAT-R Wnioskodawca wskazał datę 26 maja 2020 r. jako datę, od której rezygnuje ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca dokonał wyboru kasowej metody rozliczania podatku VAT wskazując jako datę początkową czerwiec 2020 r.

Do daty niniejszego wniosku Wnioskodawca nie został jeszcze ujawniony w rejestrze czynnych podatników VAT. Procedura rejestracji jest w toku.

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy zgodnie z danymi ujawnionymi w KRS jest PKD 55.20.Z - obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

Pozostałe przedmioty działalności gospodarczej Wnioskodawcy to:

PKD 55.10.Z - hotele i podobne obiekty zakwaterowania;
PKD 55.30.Z - pola kempingowe (włączając pola dla pojazdów kempingowych) i pola namiotowe;
PKD 55.90.Z - pozostałe zakwaterowanie;
PKD 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Wnioskodawca zamierza prowadzić działalności gospodarczą w zakresie wynajmu domków kempingowych wraz z ich wyposażeniem na krótkotrwałe zakwaterowanie (krótkotrwałe pobyty turystyczne). W tym celu Wnioskodawca dokona zakupu dwóch fabrycznie nowych domków kempingowych bezpośrednio od ich producenta.

Dodatkowo Wnioskodawca na potrzeby świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania dokona zakupu elementów wyposażenia domków kempingowych takich jak: płytki ceramiczne, drzwi wewnętrzne, armaturę łazienkową i kuchenną, meble, pościel, talerze, garnki, szklanki, kieliszki, ścierki, sztućce, lampy, kaloryfery, sprzęt AGD (lodówka, płyty grzewcze, piekarnik) oraz drobny sprzęt RTV (telewizory, odbiorniki radiowe) - dalej „Wyposażenie”.

Ponadto Wnioskodawca poniesie wydatki na nabycie elementów ogrodzenia do wzniesienia którego jest zobowiązany odpowiednio do postanowień umowy dzierżawy nieruchomości, na której będą zlokalizowane domki kempingowe, wydatki na wykonanie przyłączy mediów (woda, energia elektryczna, instalacja odprowadzania i gromadzenia ścieków - szambo) oraz wydatki na zagospodarowanie nieruchomości (nasadzenia, utwardzenie powierzchni pod miejsca postojowe) - dalej „Nakłady Inwestycyjne”.

Po montażu domków kempingowych na nieruchomości, podłączeniu ich do mediów, wyposażeniu w Wyposażenie oraz po poniesieniu Nakładów Inwestycyjnych, Wnioskodawca będzie oferował za pośrednictwem własnej strony WWW domki kempingowe do odpłatnego wynajmu - krótkotrwałego zakwaterowania w celach pobytów turystycznych.

Zasady wynajmu domków kempingowych zostaną ujęte w regulaminie, w którym jednoznacznie zostanie wskazane, że wynajem domków jest wyłącznie na cele krótkotrwałego pobytu turystycznego i zabronione jest wykorzystywanie domków kempingowych w ramach zawieranych umów najmu w celach innych niż krótkotrwały pobyt turystyczny, w szczególności regulamin wynajmu będzie wyłączał możliwość korzystania z domków kempingowych w celach mieszkaniowych. Innymi słowy udostępnienie każdego z domków kempingowych w ramach zawieranych umów krótkotrwałego zakwaterowania nie będzie dawało prawa do wykorzystywania go w celach mieszkaniowych.

Zgodnie z planami udostępnienie domków kempingowych do wynajmu powinno nastąpić w terminie do 31 lipca 2020 r.

Z tytułu wynajmu Wnioskodawca będzie pobierał opłatę ustalaną jako iloczyn przyjętej stawki za wynajem za jeden dzień i liczby dni wynajmu (dalej „Opłata podstawowa”). Poza Opłatą podstawową Wnioskodawca będzie pobierał;

opłatę rezerwacyjną w wysokości wynoszącej nie więcej niż 20% Opłaty podstawowej, przy czym w każdym przypadku nie niższą niż stawka za wynajem za jeden dzień pobytu (dalej „Opłata rezerwacyjna”);
kaucję na poczet zabezpieczenia ewentualnych roszczeń odszkodowawczych z tytułu uszkodzeń lub zniszczeń wyrządzonych w przedmiocie najmu (dalej „Kaucja”) w stałej kwocie wskazanej w regulaminie wynajmu;
tzw. opłatę przygotowawczą tytułem przygotowania domku do wynajmu, tj. za przygotowanie odpowiedniej ilości ręczników, pościeli itp. (dalej „Opłata przygotowawcza”).

Zgodnie z postanowieniami regulaminu wynajmu, w przypadku powstania uszkodzeń lub zniszczeń w przedmiocie najmu Wnioskodawcy będzie należna kara umowa tytułem odszkodowania (dalej „Kara Umowna”). Wysokość Kary Umownej będzie równa kwocie Kaucji. W przypadku braku uszkodzeń lub zniszczeń w przedmiocie najmu, Kaucja będzie zwracana przez Wnioskodawcę w pełnej wysokości. W razie powstania uszkodzeń lub zniszczeń, tj. spełnienia się warunku do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy Kary Umowne pobrana Kaucja będzie zaliczana na poczet Kary Umownej.

Opłata podstawowa będzie pobierana najpóźniej w dniu oddania domku kempingowego w najem. W tym samym terminie będzie pobierana Opłata przygotowawcza.

Opłata rezerwacyjna będzie zaliczana na poczet Opłaty podstawowej w przypadku w jakim dojdzie do najmu domku kempingowego. W przypadku w jakim po uiszczeniu Opłaty rezerwacyjnej nastąpi rezygnacja z najmu, Opłata rezerwacyjna nie będzie zwracana przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca będzie zatrzymywać pobraną Opłatę rezerwacyjną).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że domki kempingowe wskazane we wniosku nie będą spełniać definicji nieruchomości, o której mowa w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej „k.c.”).

Zgodnie z powołanym przepisem art. 46 § 1 k.c. „Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności”.

Domki kempingowe nie będą trwale związane z gruntem (Nieruchomością, na której będą zlokalizowane). Zostaną posadowione na tzw. słupkach fundamentowych wzniesionych na Nieruchomości, przy czym nie będą na trwale zespojone z tymi słupkami. Domki kempingowe spoczywać będą na tych słupkach i w każdej chwili z wykorzystaniem dźwigu o wymaganej nośności mogą być zdemontowane, bez konieczności odkuwania ze słupków fundamentowych.

Na gruncie przepisów k.c. domki kempingowe nie będą również częścią składową Nieruchomości. Odpowiednio do przepisu art. 47 § 2 k.c. „Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego”. Sposób „złączenia” domków kempingowych z Nieruchomością będzie wypełniać hipotezę przepisu art. 47 § 3 k.c., zgodnie z którym „Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych”.

Reasumując, domki kempingowe nie będą nieruchomościami, ani też nie będą stanowić części składowej Nieruchomości (gruntu na jakim zostaną zlokalizowane). W ujęciu cywilistycznym domki kempingowe będą ruchomościami.

Zawiadomienie o wyborze metody kasowej rozliczania podatku VAT zostało zgłoszone w zgłoszeniu VAT-R przekazanym do Naczelnika Urzędu Skarbowego … w dniu 25 maja 2020 r. (za pośrednictwem ePUAP), a następnie (na żądanie wskazanego organu podatkowego) przesłane ponownie listem poleconym w dniu 8 czerwca 2020 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy jest on małym podatnikiem, o którym mowa w przepisie art. 2 pkt 25 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej „Ustawa VAT”). Zgodnie z powołanym przepisem ilekroć w Ustawie VAT jest mowa o małym podatniku - rozumie się przez to podatnika podatku od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 EURO. Wnioskodawca został wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 22 maja 2020 r.

Wnioskodawca nie istniał przed tą datą (został utworzony umową spółki z dnia 18 maja 2020 r.).

Konsekwentnie w ocenie Wnioskodawcy spełniony został warunek, od którego ustawodawca uzależnił status małego podatnika w rozumieniu ustawy VAT.

Zgodnie z przyjętymi założeniami biznesowymi oferta wynajmu domków kempingowych (usługa krótkotrwałego zakwaterowania w celach pobytów turystycznych) będzie skierowana do wszystkich podmiotów zainteresowanych nabyciem tej usługi. Wnioskodawca zakłada, że nabywcami usług będą zatem:

osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (niebędące czynnymi podatnikami podatku VAT);
osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą będące czynnymi podatnikami podatku VAT;
osoby prawne i jednostki organizacyjne będące czynnymi podatnikami podatku VAT.

Z dokonanych analiz rynku wynajmu domków kempingowych wynika, że w zasadniczej mierze nabywcami usługi mogą być faktycznie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Domki kempingowe, Wyposażenie oraz Nakłady Inwestycyjne będą wykorzystywane wyłącznie do świadczenia wskazanych we wniosku o interpretację usług w zakresie wynajmu na krótkotrwałe zakwaterowanie w celach pobytów turystycznych.

Z uwagi na okoliczności faktyczne niedotyczące Wnioskodawcy, takie jak przedłużenie się procesu produkowania domków kempingowych, ich montażu, wykończenia, zagospodarowania Nieruchomości, uzbrojenia jej w przyłącza mediów, pierwotne założenie co do podjęcia działalności w zakresie wynajmu domków kempingowych od dnia 31 lipca 2020 r. uległo zmianie.

Uwzględniając aktualny stan zaawansowania prac Wnioskodawca zakłada, że przystąpienie do oferowania usługi wynajmu domków kempingowych powinno nastąpić nie później niż w I połowie września 2020 r.

Tak jak zostało to wskazane powyżej, Wnioskodawca został utworzony w dniu 18 maja 2020 r. i wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 22 maja 2020 r. Wnioskodawca nie dokonał jeszcze żadnej sprzedaży ani dostawy usług na rzecz osób fizycznych, rolników i innych podmiotów. Konsekwentnie Wnioskodawca nie wykazał żadnego obrotu, co oznacza, że nie jest możliwym wskazanie proporcji.

Przewidywany przez Wnioskodawcę udział procentowy obrotu w rozumieniu przepisu § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących za okres do końca 2020 roku będzie wyższy niż 80%.

Zgodnie z przyjętymi założeniami biznesowymi rozliczenia z tytułu świadczonych usług powinny być dokonywane bezgotówkowo (za pośrednictwem banku), w przyszłości również z wykorzystaniem kart płatniczych lub kredytowych. Będzie to preferowana przez Wnioskodawcę forma rozliczeń. Wnioskodawca rozważa możliwości stosowania preferencji cenowych dla klientów celem „przekonania” ich do dokonywania rozliczeń bezgotówkowych.

Założeniem jest, że z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę będzie jednoznacznie wynikać jakiej konkretnie czynności będzie dotyczyła zapłata.

Wnioskodawca nie może jednocześnie wykluczyć, że niektórzy klienci mogą dokonywać zapłaty w formie gotówkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy usługi wynajmu domków kempingowych celem zakwaterowania na krótkotrwałe pobyty turystyczne mieszczą się pod symbolem 55.90.19 „Pozostałe usługi związane z zakwaterowaniem, gdzie indziej niesklasyfikowane” wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2008 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytania nr 1, 3 - 6 wniosku):

Czy wynajem domków kempingowych będzie podlegał zwolnieniu z podatku VAT, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT?
Czy podstawą opodatkowania podatkiem VAT z tytułu wynajmu domków kempingowych będzie Opłata podstawowa, Oplata rezerwacyjna, Opłata przygotowawcza oraz Kaucja?
Czy zatrzymanie przez Wnioskodawcę Kaucji w drodze zaliczenia jej na poczet należnej Kary Umownej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. czy kwota Kary Umownej będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem VAT?
Czy poczynając od 1 czerwca 2020 r. Wnioskodawca może stosować metodę kasową rozliczania podatku VAT, a tym samym czy od wskazanej daty obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu pobrania Opłaty podstawowej, Opłaty rezerwacyjnej, Opłaty przygotowawczej będzie powstawał w dacie pobrania tych należności przez Wnioskodawcę (w dacie dokonania zapłaty przez najemcę)?
Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zgodnie z art. 86 ust. 1, ust. 10, ust. 10b pkt 1 i ust. 10e ustawy VAT wynikającego z prawidłowo wystawionych faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług (tj. zakupu domków kempingowych, zakupu Wyposażenia, zakupu Nakładów Inwestycyjnych) oraz prawo do zwrotu nadwyżki VAT naliczonego nad należnym na rachunek bankowy zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy VAT, w zależności od przypadku?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem domków kempingowych nie będzie podlegał zwolnieniu z podatku VAT, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Odpowiednio do przepisu art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tejże, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tejże, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Definicja towaru na gruncie ustawy VAT zawarta jest w przepisie art. 2 pkt 6, zgodnie z którym ilekroć jest mowa w ustawie VAT o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle powołanych przepisów udostępnianie za wynagrodzeniem domków kempingowych w celach krótkotrwałego zakwaterowania (krótkotrwałych pobytów turystycznych) jest świadczeniem odpłatnej usługi o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy VAT.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT „Zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe”.

W ocenie Wnioskodawcy warunkiem, od jakiego ustawodawca uzależnił możliwość skorzystania ze zwolnienia w podatku VAT do usług wynajmu są:

wynajem, którego przedmiotem są nieruchomości o charakterze mieszkalnym;
wynajem wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Odpowiednio do przepisu art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (dalej „k.c.”) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Domki kempingowe nie będą spełniać definicji nieruchomości z przepisu art. 46 § 1 k.c. - nie będą bowiem nieruchomością, jak również nie będą stanowić części składowej nieruchomości wobec faktu, że nie będą trwale związane z gruntem. Domki kempingowe zostaną posadowione na tzw. słupkach fundamentowych wzniesionych na nieruchomości, przy czym nie będą na trwale zespojone z tymi słupkami. Domki kempingowe spoczywać będą na tych słupkach pod własnym ciężarem i w każdej chwili z wykorzystaniem dźwigu o wymaganej nośności będą mogły być zdemontowane, bez konieczności odkuwania ze słupków fundamentowych.

Jednocześnie, z uwagi na wyłączenie w regulaminie wynajmu możliwości korzystania z domków kempingowych w celach mieszkaniowych i zastrzeżenie dopuszczalnego użycia wyłącznie w celach krótkotrwałego zakwaterowania w celach turystycznych/rekreacyjnych, nie zostanie spełniony warunek oddania w najem wyłącznie w celach mieszkaniowych, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT.

Konsekwentnie w ocenie Wnioskodawcy przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy VAT nie będzie miał zastosowania.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy wynajem domków kempingowych w podanym opisie zdarzenia przyszłego nie będzie podlegał zwolnieniu z podatku VAT, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy podstawą opodatkowania podatkiem VAT z tytułu wynajmu domków kempingowych będzie wyłącznie Opłata rezerwacyjna, Opłata podstawowa oraz Opłata przygotowawcza. Pobierana przez Wnioskodawcę Kaucja, niezależnie od tego czy zostanie zwrócona, czy też zaliczona przez Wnioskodawcę zgodnie z postanowieniami regulaminu wynajmu na poczet Kary Umownej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w dacie jej pobrania, a konsekwentnie nie będzie stanowić podstawy opodatkowania podatkiem VAT z tytułu wynajmu domków kempingowych.

Zgodnie z przepisem art. 29a ust. 1 Ustawy VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a- 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy w podanym opisie zdarzenia przyszłego zasady ustalania podstawy opodatkowania podatkiem VAT zapisanych w art. 119 ustawy VAT nie będą mieć zastosowania.

W świetle powołanego przepisu art. 29a ust. 1 ustawy VAT pobierane przez Wnioskodawcę: Opłata rezerwacyjna, Opłata podstawowa oraz Opłata przygotowawcza będą stanowić podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Opłaty te będą bowiem stanowić zapłatę należną Wnioskodawcy z tytułu usługi udostępnienia domków kempingowych na cele krótkotrwałego zakwaterowania.

Pobierana przez Wnioskodawcę Kaucja nie będzie stanowić odpłatności za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę, lecz będzie stanowić zabezpieczenie na poczet ewentualnej Kary Umownej.

Ustawa VAT nie definiuje pojęcia „kaucji”. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN, „kaucją” jest suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, przez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Kucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, a zatem jako taka nie może być uznana za mieszczącą się w hipotezie przepisu art. 29a ust. 1 ustawy VAT, tj. nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Kwota kaucji nie jest bowiem częścią należności. Nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę na poczet należności za świadczoną usługę.

Pobierana kaucja będąc zabezpieczeniem prawidłowego wykonania umowy, jest zwracana po wygaśnięciu umowy (o ile nie zaistnieją przesłanki do jej zatrzymania).

Jak zostało to wskazane w podanym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będzie pobierał Kaucję na zabezpieczenia ewentualnych roszczeń odszkodowawczych z tytułu uszkodzeń lub zniszczeń wyrządzonych w przedmiocie najmu. W przypadku braku uszkodzeń lub zniszczeń w przedmiocie najmu, Kaucja będzie zwracana przez Wnioskodawcę w pełnej wysokości.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej Kaucji znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 października 2018 r. (znak: 0112-KDIL2-2.4012.380.2018.1.JK) - „W świetle powołanych przypisów, odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku wskazać należy, że wpłacona przez najemcę kaucja, będzie w istocie rzeczy stanowić zabezpieczenie wykonania umowy (zabezpieczenie rozszerzeń z tytułu wyrządzonych szkód w przedmiocie najmu, pogorszeniu jego stanu). Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że pobrana przez Wnioskodawcę część kaucji, która została uiszczona przez Najemcę lokalu użytkowego celem zabezpieczenia roszczeń Wynajmującego z tytułu wyrządzenia szkód (celem zabezpieczenia wykonania umowy), nie jest obrotem w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy podstawą opodatkowania podatkiem VAT z tytułu wynajmu domków kempingowych będzie wyłącznie Opłata rezerwacyjna, Opłata podstawowa oraz Opłata przygotowawcza. Kaucja, niezależnie od tego czy zostanie zwrócona, czy też zaliczona przez Wnioskodawcę zgodnie z postanowieniami regulaminu wynajmu na poczet Kary Umownej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w dacie jej pobrania, a konsekwentnie nie będzie stanowić podstawy opodatkowania podatkiem VAT z tytułu wynajmu domków kempingowych.

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy zatrzymanie Kaucji w drodze zaliczenia jej na poczet należnej Wnioskodawcy Kary Umownej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. kwota Kary Umownej nie będzie stanowić podstawy opodatkowania podatkiem VAT.

Stosownie do przepisu art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono o czym stanowi przepis art. 361 § 2 k.c.

Wymaga podkreślenia, ze istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za wyrządzoną szkodę. Nie ma zatem w takim przypadku miejsca transakcja ekwiwalentna, tj. świadczenie (dokonywane przez podmiot uprawniony do otrzymania odszkodowania na rzecz podmiotu zobowiązanego do wyrównania szkody) w zamian za wynagrodzenie - co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem wzajemnym po stronie podmiotu obowiązanego do zapłaty odszkodowania.

Odpowiednio do przepisu art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie z przepisem art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Kara umowna jest zatem dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny). Nie jest zatem świadczeniem związanym z przedmiotem umowy, w tym znaczeniu, że nie stanowi odpłatności za wykonaną usługę.

Zastrzeżenie kary umownej można należy traktować wyłącznie jako formę uproszczenia redakcji warunków umownych, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej w uzgodnionej między stronami wysokości.

Innymi słowy, istotą kary umownej jest rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności, jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi. Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań i jako takie nie spełniają hipotezy przepisu art. 29a ust. 1 Ustawy VAT.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego regulamin wynajmu będzie przewidywał Karę Umowną w wysokości równej Kaucji pobieranej na zabezpieczenie ewentualnych roszczeń odszkodowawczych Wnioskodawcy z tytułu uszkodzeń lub zniszczeń wyrządzonych w przedmiocie najmu.

W przypadku powstania uszkodzeń lub zniszczeń, Kaucja będzie zatrzymywana w pełnej wysokości niezależnie do wartości uszkodzeń lub zniszczeń, poprzez jej zaliczenie na poczet należnej Wnioskodawcy Kary Umownej przewidzianej w regulaminie wynajmu.

Konsekwentnie, tak zatrzymywana kwota będzie odszkodowaniem należnym Wnioskodawcy i jako taka nie będzie zapłatą z tytułu świadczenia usług w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w powołanej uprzednio interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 października 2018 r. (znak: 0112-KDIL2-2.4012.380.2018.1.JK) - „Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że pobrana przez Wnioskodawcę część kaucji, która została uiszczona przez Najemcę lokalu użytkowego celem zabezpieczenia roszczeń Wynajmującego z tytułu wyrządzenia szkód (celem zabezpieczenia wykonania umowy), nie jest obrotem w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Opłatę taką należy zatem traktować jako karę umowną, skutkiem czego nie stanowi ona wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz związana jest z nienależytym wykonaniem umowy przez najemcę na rzecz Wnioskodawcy, co z kolei nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, i tym samym nie stanowi obrotu.

Zatem, potrącenie z kaucji pieniężnej od najemcy kwoty tytułem odszkodowania z tytułu wyrządzonych szkód nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz związane jest z nienależytym wykonaniem umowny przez najemcę na rzecz Wnioskodawcy, co z kolei nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, i tym samym nie stanowi obrotu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca poniesie - po potrąceniu kaucji - w późniejszym terminie wydatki na usunięcie uszkodzeń w wynajmowanym lokalu. Nie oznacza to jednak, że potrącenie kwoty z kaucji stanowi zaliczkę na usługę, którą nabędzie Wnioskodawca.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia z dostawą towarów ani ze świadczeniem usług. Tym samym, pobranie części kaucji nie stanowi wynagrodzenia za czynność, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT, zatem nie może zostać udokumentowana fakturą VAT.

Reasumując, zatrzymanie Kaucji w drodze zaliczenia jej na poczet należnej Wnioskodawcy Kary Umownej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. kwota Kary Umownej nie będzie stanowić podstawy opodatkowania podatkiem VAT.

Ad 4

Zdaniem Wnioskodawcy, poczynając od 1 czerwca 2020 r. Wnioskodawca może stosować metodę kasową rozliczania podatku VAT, a tym samym obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu pobrania Opłaty podstawowej, Opłaty rezerwacyjnej, Opłaty przygotowawczej będzie powstawał w dacie pobrania tych należności przez Wnioskodawcę (w dacie dokonania zapłaty przez najemcę).

Zgodnie z przepisem art. 19a ust. 1 ustawy VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. la, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Odpowiednio do przepisu art. 21 ust. 1 Ustawy VAT mały podatnik może wybrać metodę rozliczeń polegającą na tym, że obowiązek podatkowy w odniesieniu do dokonywanych przez niego dostaw towarów i świadczenia usług powstaje:

z dniem otrzymania całości lub części zapłaty - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny,
z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podmiotu innego niż wymieniony w pkt 1

- po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego w terminie do końca miesiąca poprzedzającego okres, za który będzie stosował tę metodę, zwaną dalej „metodą kasową”; otrzymanie zapłaty w części powoduje powstanie obowiązku podatkowego w tej części.

Definicja małego podatnika zawarta jest w art. 2 pkt 25 ustawy VAT, zgodnie z którym ilekroć w ustawie VAT jest mowa o małym podatniku rozumie się przez to podatnika podatku VAT:

u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro,
prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, zarządzającego alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu - jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45 000 euro

- przy czym przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Jednocześnie odpowiednio do przepisu art. 104 ust. 1 ustawy VAT przepisy art. 21 i art. 86 ust. 10e stosuje się również do podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, kwot określonych w art. 2 pkt 25.

Jak zostało to wskazane w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca został wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 22 maja 2020 r., a dokonując zgłoszenia VAT-R dokonał wyboru metody kasowej rozliczania podatku VAT wskazując jako pierwszy okres jej stosowania miesiąc czerwiec 2020 r.

Konsekwentnie Wnioskodawca spełnia ustawowe warunki do stosowania metody kasowej rozliczania podatku VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy poczynając od 1 czerwca 2020 r. Wnioskodawca może stosować metodę kasową rozliczania podatku VAT, co oznacza, że obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu pobrania Opłaty podstawowej, Opłaty rezerwacyjnej, Opłaty przygotowawczej będzie powstawał w dacie pobrania tych należności przez Wnioskodawcę (w dacie dokonania zapłaty przez najemcę).

Ad 5

Zdaniem Wnioskodawcy będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony VAT zgodnie z art. 86 ust. 1, ust. 10, ust. 10b pkt 1 i ust. 10e ustawy VAT wynikającego z prawidłowo wystawionych faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług (tj. zakupu domków kempingowych, zakupu Wyposażenia, zakupu Nakładów Inwestycyjnych) oraz prawo do zwrotu nadwyżki podatku VAT naliczonego nad podatkiem VAT należnym na rachunek bankowy zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy VAT, w zależności od przypadku.

Elementem kluczowym dla rozstrzygnięcia o prawie Wnioskodawcy do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony VAT przy nabyciu domków kempingowych, Wyposażenia oraz Nakładów Inwestycyjnych, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy VAT, jest to, czy nabyte ww. towary i usługi będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Jak wynika z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego VAT o kwotę podatku naliczonego VAT przy nabyciu towarów i usług w zakresie, w jakim są one wykorzystywane do wykonywania przez podatnika czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jeśli zatem dane towary i usługi są wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podarkiem VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości podatku naliczonego VAT przy nabyciu, pod warunkiem posiadania prawidłowo wystawionej faktury VAT.

Wnioskodawca dokonał zgłoszenia VAT-R, w którym zrezygnował ze zwolnienia podmiotowego. Konsekwentnie usługi świadczone przez Wnioskodawcę będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Po nabyciu domków kempingowych, Wyposażenia oraz Nakładów Inwestycyjnych Wnioskodawca będzie wykorzystywać je w prowadzonej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 10 ustawy VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego VAT o kwotę podatku naliczonego VAT powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Jednocześnie, zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy VAT prawo to powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Odpowiednio do przepisu art. 86 ust. 10e ustawy VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego VAT o kwotę podatku naliczonego VAT w odniesieniu do nabytych przez małego podatnika towarów i usług, w okresie stosowania przez niego metody kasowej, powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonał zapłaty za te towary i usługi.

W świetle powyższego - zdaniem Wnioskodawcy po dokonaniu nabyć: domków kempingowych, Wyposażenia, Nakładów Inwestycyjnych i otrzymaniu prawidłowo wystawionych faktur VAT potwierdzających ich dokonanie Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego VAT o podatek naliczony VAT, gdyż będzie spełniony warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy VAT, przy czym nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca dokona zapłaty za nabywane domki kempingowe, Wyposażenie i Nakłady Inwestycyjne.

Jeżeli w okresie rozliczeniowym w jakim odpowiednio do przepisu art. 86 ust. 10e ustawy VAT powstanie po stronie Wnioskodawca prawo do obniżenia kwoty podatku należnego VAT o kwotę podatku naliczonego VAT w odniesieniu do domków kempingowych, Wyposażenia, Nakładów Inwestycyjnych, Wnioskodawca nie wykona czynności opodatkowanych podatkiem VAT na terytorium Polski oraz nie wykona czynności poza terytorium Polski, kwotę podatku naliczonego VAT Wnioskodawca będzie mógł przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy (wykazać w składanej deklaracji VAT-7 jako kwota podatku naliczonego do przeniesienia).

W przypadku w jakim kwota podatku naliczonego VAT w danym okresie rozliczeniowym będzie wyższa od kwoty podatku należnego VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo do zwrotu tej różnicy na rachunek bankowy, odpowiednio do przepisu art. 87 ust. 1 ustawy VAT.

Resumując, zdaniem Wnioskodawcy będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony VAT zgodnie z art. 86 ust. 1, ust. 10, ust. 10b pkt 1 i ust. 10e Ustawy VAT wynikającego z prawidłowo wystawionych faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług (tj. zakupu domków kempingowych, zakupu Wyposażenia, zakupu Nakładów Inwestycyjnych) oraz prawo do zwrotu nadwyżki podatku VAT naliczonego nad podatkiem VAT należnym na rachunek bankowy zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy VAT, w zależności od przypadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wynajmu domków kempingowych.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Oddanie rzeczy innej osobie do używania na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

W konsekwencji najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, w poz. 163 wymienione zostały usługi mieszczące się w grupowaniu PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanej nieruchomości (nieruchomość mieszkalna) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanej nieruchomości (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju, czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Z cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

przedmiotem świadczenia jest nieruchomość o charakterze mieszkalnym,

świadczenie usługi na własny rachunek,

mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku, natomiast brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza prowadzić działalności gospodarczą w zakresie wynajmu domków kempingowych wraz z ich wyposażeniem na krótkotrwałe zakwaterowanie (krótkotrwałe pobyty turystyczne). Zasady wynajmu domków kempingowych zostaną ujęte w regulaminie, w którym jednoznacznie zostanie wskazane, że wynajem domków jest wyłącznie na cele krótkotrwałego pobytu turystycznego i zabronione jest wykorzystywanie domków kempingowych w ramach zawieranych umów najmu w celach innych niż krótkotrwały pobyt turystyczny, w szczególności regulamin wynajmu będzie wyłączał możliwość korzystania z domków kempingowych w celach mieszkaniowych. Innymi słowy udostępnienie każdego z domków kempingowych w ramach zawieranych umów krótkotrwałego zakwaterowania nie będzie dawało prawa do wykorzystywania go w celach mieszkaniowych.

Domki kempingowe wskazane we wniosku nie będą spełniać definicji nieruchomości, o której mowa w art. 46 § 1 k.c. Domki kempingowe nie będą trwale związane z gruntem (Nieruchomością, na której będą zlokalizowane). Zostaną posadowione na tzw. słupkach fundamentowych wzniesionych na Nieruchomości, przy czym nie będą na trwale zespojone z tymi słupkami. Domki kempingowe spoczywać będą na tych słupkach i w każdej chwili z wykorzystaniem dźwigu o wymaganej nośności mogą być zdemontowane, bez konieczności odkuwania ze słupków fundamentowych.

Na gruncie przepisów k.c. domki kempingowe nie będą również częścią składową Nieruchomości. W ujęciu cywilistycznym domki kempingowe będą ruchomościami.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa wskazać należy, że skoro w niniejszej sprawie - jak wskazał Wnioskodawca - domki kempingowe wskazane we wniosku nie będą spełniać definicji nieruchomości, o której mowa w art. 46 § 1 k.c. jak również nie będą częścią składową nieruchomości, a zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy odnosi się wyłącznie do czynności związanych z nieruchomościami, to nie zostanie spełniona podstawowa przesłanka uprawniająca Wnioskodawcę do skorzystania ze zwolnienia usług najmu domków kempingowych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Cytowany przepis stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z ww. przepisów wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wszystko, co stanowi zapłatę, którą dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza prowadzić działalności gospodarczą w zakresie wynajmu domków kempingowych wraz z ich wyposażeniem na krótkotrwałe zakwaterowanie (krótkotrwałe pobyty turystyczne).

Z tytułu wynajmu Wnioskodawca będzie pobierał Opłatę podstawową ustalaną jako iloczyn przyjętej stawki za wynajem za jeden dzień i liczby dni wynajmu. Poza Opłatą podstawową Wnioskodawca będzie pobierał;

Opłatę rezerwacyjną w wysokości wynoszącej nie więcej niż 20% Opłaty podstawowej, przy czym w każdym przypadku nie niższą niż stawka za wynajem za jeden dzień pobytu;
Kaucję na poczet zabezpieczenia ewentualnych roszczeń odszkodowawczych z tytułu uszkodzeń lub zniszczeń wyrządzonych w przedmiocie najmu w stałej kwocie wskazanej w regulaminie wynajmu;
tzw. Opłatę przygotowawczą tytułem przygotowania domku do wynajmu, tj. za przygotowanie odpowiedniej ilości ręczników, pościeli itp.

Zgodnie z postanowieniami regulaminu wynajmu, w przypadku powstania uszkodzeń lub zniszczeń w przedmiocie najmu Wnioskodawcy będzie należna Kara Umowa tytułem odszkodowania. Wysokość Kary Umownej będzie równa kwocie Kaucji. W przypadku braku uszkodzeń lub zniszczeń w przedmiocie najmu, Kaucja będzie zwracana przez Wnioskodawcę w pełnej wysokości. W razie powstania uszkodzeń lub zniszczeń, tj. spełnienia się warunku do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy Kary Umownej pobrana Kaucja będzie zaliczana na poczet Kary Umownej.

Opłata podstawowa będzie pobierana najpóźniej w dniu oddania domku kempingowego w najem. W tym samym terminie będzie pobierana Opłata przygotowawcza.

Na tle przedstawionych okoliczności sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia podstawy opodatkowania z tytułu wynajmu domków kempingowych oraz opodatkowania Kaucji w sytuacji jej zatrzymania i zaliczenia na poczet należnej Kary Umownej.

Wskazać w tym miejscu należy, że w przypadku świadczenia usług za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od usługobiorcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez usługodawcę wartość (cenę) usług, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. świadczonych usług). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnego świadczenia.

W myśl tych przepisów koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez usługodawcę od usługobiorcy wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej usługi podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej, wskazując tylko przykładowo na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do tej podstawy opodatkowania. Oznacza to, że także inne koszty dodatkowe mogą być wliczane do podstawy opodatkowania usług podstawowych, niewymienione w tym przepisie.

Z kolei za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za to świadczenie podstawowe. Koszty dodatkowe nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Odnosząc się natomiast do problematyki świadczenia złożonego należy wskazać, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego - na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Należy podkreślić, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik wykonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę. Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Transakcja składająca się z jednego świadczenia w aspekcie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, gdyż pogarszałoby to funkcjonalność systemu VAT. Stanowisko takie wynika z orzecznictwa TSUE. Pogląd taki został wyrażony m.in. w wyroku z dnia 27 października 2005 r., sygn. akt C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV, w którym Trybunał stwierdził, iż jeżeli dwie lub więcej niż dwie czynności (typu: dostawa towarów lub/i świadczenie usług) dokonane przez podatnika na rzecz nabywcy są tak ściśle ze sobą związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku VAT (czyli albo dostawę określonego towaru, albo świadczenie konkretnej usługi), i to nawet wówczas, gdy następuje to za zapłatą dwóch lub wielu odrębnych cen.

Stanowisko takie Trybunał potwierdził w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise, w którym stwierdził, że „w celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Tak więc, o świadczeniu złożonym można mówić, gdy istnieje funkcjonalny związek pomiędzy poszczególnymi elementami świadczenia na tyle ścisły, by nie można było wydzielić z tego świadczenia jego poszczególnych elementów i potraktować ich jako świadczeń odrębnych. Muszą one stanowić jedną nierozerwalną całość.

W przypadku usług o charakterze złożonym, o wysokości zastosowanej stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług. Ocena tej okoliczności powinna odbywać się przy tym w oderwaniu od treści umowy łączącej strony, a jedynie w oparciu o to, czy dokonywane przez podatnika czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy prawa oraz przywołane orzecznictwo, należy stwierdzić, że w przypadku usług wynajmu domków kempingowych wraz z usługą przygotowania domku do wynajmu, można uznać, że mamy do czynienia ze świadczeniem jednolitym usługi wynajmu domków kempingowych, w cenę której wliczana jest Opłata przygotowawcza za ww. usługę dodatkową. Pobierana przez Wnioskodawcę Opłata przygotowawcza jest ściśle związana ze świadczoną przez Wnioskodawcę usługą najmu domków kempingowych bowiem dotyczy ona przygotowania domku do wynajmu tj. jest pobierana za przygotowanie odpowiedniej liczby ręczników, pościeli itp. Tego rodzaju opłata jest związana z konkretnym zamówieniem usługi najmu domku kempingowego. Bez nabycia przez klienta usługi najmu domku kempingowego nabycie dodatkowej usługi w postaci przygotowania domku do wynajmu nie miałoby racji bytu.

Zatem ww. usługa przygotowania domku do wynajmu nie będzie traktowana jako odrębne od usługi wynajmu domków kempingowych, ale jako czynność w ramach świadczenia zasadniczego.

W świetle powyższego, w takiej sytuacji przyjąć należy, że Opłata przygotowawcza pobierana tytułem przygotowania domku do wynajmu, stanowi element kalkulacyjny czynszu najmu domków kempingowych, a zatem zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, będzie wliczona do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług usługi wynajmu domków kempingowych.

Wnioskodawca wskazał, że oprócz opłaty podstawowej oraz Opłaty przygotowawczej pobierana będzie również Opłata rezerwacyjna kalkulowana jako określona część Opłaty podstawowej, która będzie zaliczana na poczet Opłaty podstawowej w sytuacji gdy dojdzie do realizacji najmu domku kempingowego.

Zatem skoro ww. Opłata rezerwacyjna odnosi się do skonkretyzowanej usługi najmu, w odniesieniu do której znane jest m.in. miejsce, termin oraz wysokość wynagrodzenia za daną usługę, a ponadto w sytuacji gdy dojdzie do realizacji usługi najmu wynagrodzenie należne Wnioskodawcy w postaci Opłaty podstawowej jest pomniejszane o wpłaconą Opłatę rezerwacyjną uznać należy, że stanowi ona zaliczkę realizowanej usługi najmu domku kempingowego.

Tym samym do podstawy opodatkowania usługi wynajmu domków kempingowych należy wliczyć również Opłatę rezerwacyjną jako część wynagrodzenia należną Wnioskodawcy od nabywcy z tytułu realizacji usługi stanowiącą w istocie część Opłaty podstawowej za usługę.

W odniesieniu natomiast do pobieranej przez Wnioskodawcę kaucji wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia kaucji. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN „kaucją” jest suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

W aspekcie przedmiotowej sprawy wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku Języka Polskiego PWN:

„zaliczką” – jest część należności wypłacana z góry na poczet należności;

„zadatkiem” – jest suma pieniędzy dawana przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania;

„przedpłatą” – jest określona suma pieniędzy wpłacana regularnie, w ustalonych terminach, w celu zapewnienia sobie otrzymania jakiegoś towaru;

„ratą” – jest część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie.

Z przytoczonych wyżej definicji: zaliczki, zadatku, przedpłaty i raty wynika, że wiążą się one z przekazaniem kontrahentowi środków pieniężnych do jego dyspozycji. Natomiast cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej, wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest to bowiem otrzymanie części należności; nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana kontrahentowi po wygaśnięciu umowy, nie jest zapłatą z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 29a ustawy i nie podlega opodatkowaniu.

Jak wskazano wyżej kaucja zabezpieczająca jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług, natomiast w świetle uregulowań zawartych w ustawie kodeks cywilny, jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesionej przez kogoś straty.

Stosownie bowiem do treści art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na zagadnienie kar umownych, które również regulują przepisy k.c., Tytuł VII „Wykonanie zobowiązań i skutki ich niewykonania”, Dział II „Skutki niewykonania zobowiązań”.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 k.c. wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności, jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi.

Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

W świetle powołanych przepisów, odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku wskazać należy, że wpłacona przez najemcę Kaucja, będzie w istocie rzeczy stanowić zabezpieczenie wykonania umowy najmu. Kaucja stanowi zabezpieczenie dotrzymania przez najemcę umowy (zabezpieczenie ewentualnych roszczeń odszkodowawczych z tytułu uszkodzeń lub zniszczeń wyrządzonych przedmiocie najmu). Jak wskazano w opisie sprawy, w przypadku powstania uszkodzeń lub zniszczeń w przedmiocie najmu, pobrana przez Wnioskodawcę Kaucja nie jest zwracana najemcy i jest należna Wnioskodawcy jako Kara Umowna tytułem odszkodowania za wykonane zniszczenia. W sytuacji zaś braku uszkodzeń i zniszczeń Kaucja jest zwracana najemcy.

Tym samym, pobrana przez Wnioskodawcę Kaucja, która zostanie uiszczona przez najemcę domku kempingowego celem zabezpieczenia roszczeń Wynajmującego z tytułu wyrządzenia szkód (celem zabezpieczenia wykonania umowy), nie jest obrotem w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług i nie należy jej wliczać do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług usługi wynajmu domków kempingowych.

Zatem do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług usługi wynajmu domków kempingowych należy wliczyć wyłącznie Opłatę podstawową, Opłatę rezerwacyjną oraz Opłatę przygotowawczą.

Opłatę taką (Kaucję) należy bowiem traktować jako Karę umowną, skutkiem czego nie stanowi ona wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz związana jest z nienależytym wykonaniem umowy przez najemcę na rzecz Wnioskodawcy, co z kolei nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, i tym samym nie stanowi obrotu.

Zatem, pobranie przez Wnioskodawcę Kaucji, która w sytuacji powstania w przedmiocie najmu uszkodzeń lub zniszczeń jest przez Wnioskodawcę zatrzymywana w charakterze Kary Umownej tytułem odszkodowania z tytułu wyrządzonych szkód nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz związana jest z nienależytym wykonaniem umowy przez najemcę na rzecz Wnioskodawcy, co z kolei nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy, i tym samym nie stanowi obrotu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 i 3 wniosku należało uznać za prawidłowe.

Ad 4

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do stosowania metody kasowej rozliczeń od 1 czerwca 2020 r. oraz momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu pobrania Opłaty podstawowej, Opłaty rezerwacyjnej oraz Opłaty przygotowawczej.

Zgodnie z art. 2 pkt 25 ustawy o VAT, przez małego podatnika rozumie się przez to podatnika podatku od towarów i usług:

u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro,
prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, zarządzającego alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, będącego agentem, zleceniobiorcą lub inną osobą świadczącą usługi o podobnym charakterze, z wyjątkiem komisu - jeżeli kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wykonane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 45.000 euro;

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, aby podatnik podatku od towarów i usług spełniał definicję małego podatnika wartość dokonanej przez niego sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie może przekroczyć, w poprzednim (do badanego okresu) roku podatkowym, wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy tj. powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W odniesieniu natomiast do małych podatników, o których mowa w art. 2 pkt 25 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje na zasadach szczególnych wskazanych w art. 21 ustawy.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 ustawy o VAT, mały podatnik może wybrać metodę rozliczeń polegającą na tym, że obowiązek podatkowy w odniesieniu do dokonywanych przez niego dostaw towarów i świadczenia usług powstaje:

z dniem otrzymania całości lub części zapłaty – w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny,
z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi - w przypadku dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz podmiotu innego niż wymieniony w pkt 1

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się do czynności wykonanych w okresie, w którym podatnik stosuje metodę kasową.

Stosownie do art. 104 usta. 1 ustawy, przepisy art. 21 i art. 86 ust. 10e stosuje się również do podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, kwot określonych w art. 2 pkt 25.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów uzyskanie statusu małego podatnika wiąże się z prawem do stosowania metody kasowej. Jest to jednak dobrowolne, stąd też ustawa przewiduje, że jej stosowanie następuje w razie złożenia stosownego zawiadomienia w tej sprawie – przez co podatnik wyraża wolę stosowania tej metody. Zawiadomienie w formie pisemnej powinno zostać złożone naczelnikowi urzędu skarbowemu w terminie do końca miesiąca poprzedzającego okres, za który rozpocznie się stosowanie metody kasowej. Skuteczne złożenie zawiadomienia skutkuje tym, że od pierwszego dnia następnego okresu, podatnik stosuje metodę kasową. Obowiązek złożenia zawiadomienia nie oznacza obowiązku uzyskiwania zgody organu podatkowego na stosowanie tej metody. Przez samo złożenie zawiadomienia podatnik uzyskuje prawo do metody kasowej.

Wybranie metody kasowej powoduje, że obowiązek podatkowy powstaje na zasadzie kasowej.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w maju 2020 r. rozpoczął działalność gospodarczą, a tym samym wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła u Wnioskodawcy w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro, spełniony został warunek wskazany w art. 2 pkt 25 lit. a) ustawy pozwalający uznać Wnioskodawcę za małego podatnika. Ponadto jak wskazano w opisie sprawy Wnioskodawca 25 maja 2020 r. złożył VAT-R do Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym oświadczył, że rezygnuje ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 i dokonuje wyboru kasowej metody rozliczania podatku VAT.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca – jako mały podatnik złożył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie o wyborze metody kasowej 25 maja 2020 r. Tym samym zostały spełnione warunki wskazane w art. 21 ust. 1 ustawy, uprawniające Wnioskodawcę do stosowania metody kasowej rozliczeń od 1 czerwca 2020 r.

W konsekwencji obowiązek podatkowy z tytułu pobrania Opłaty podstawowej, Opłaty rezerwacyjnej, Opłaty przygotowawczej będzie powstawał na zasadach wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy tj. w odniesieniu do usług świadczonych na rzecz:

podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny - z dniem otrzymania całości lub części zapłaty;

podmiotu innego niż powyżej - z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 180. dnia, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 należało uznać za prawidłowe.

Ad 5

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony od zakupionych towarów i usług tj. domków kempingowych, Wyposażenia, Nakładów Inwestycyjnych oraz prawa do zwrotu nadwyżki VAT naliczonego nad należnym na rachunek bankowy zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do prawa do odliczenia podatku naliczonego stwierdzić należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika że, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Co do zasady prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy (art. 86 ust. 10 ustawy).

Jednak w odniesieniu do nabytych przez małego podatnika towarów i usług, w okresie stosowania przez niego metody kasowej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, powstaje na podstawie art. 86 ust. 10e ustawy, tj. nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonał zapłaty za te towary i usługi.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W myśl art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zatem zgodnie z ww. przepisem mały podatnik rozliczający się metodą kasową może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do nabytych towarów i usług w rozliczeniu za okres, w którym dokonał zapłaty za te towary i usługi lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych lub w ciągu 5 lat poprzez dokonanie stosownej korekty deklaracji.

W treści opisu sprawy wskazano, że Wnioskodawca złożył zgłoszenie VAT-R, w którym oświadczył, że rezygnuje ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy VAT. Do daty niniejszego wniosku Wnioskodawca nie został jeszcze ujawniony w rejestrze czynnych podatników VAT - procedura rejestracji jest w toku. Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wynajmu domków kempingowych wraz z ich wyposażeniem na krótkotrwałe zakwaterowanie (krótkotrwałe pobyty turystyczne). W tym celu Wnioskodawca dokona zakupu dwóch fabrycznie nowych domków kempingowych bezpośrednio od ich producenta.

Ponadto Wnioskodawca poniesie wydatki na nabycie elementów ogrodzenia, do wzniesienia którego jest zobowiązany odpowiednio do postanowień umowy dzierżawy nieruchomości, na której będą zlokalizowane domki kempingowe, wydatki na wykonanie przyłączy mediów (woda, energia elektryczna, instalacja odprowadzania i gromadzenia ścieków - szambo) oraz wydatki na zagospodarowanie nieruchomości (nasadzenia, utwardzenie powierzchni pod miejsca postojowe) - dalej „Nakłady Inwestycyjne”.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, należy stwierdzić, że Wnioskodawca po zarejestrowaniu przez naczelnika właściwego urzędu skarbowego jako czynny podatnik VAT, będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem domków kempingowych, Wyposażenia oraz Nakładów Inwestycyjnych. Wynika to z faktu, że w analizowanym przypadku będą spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nabyte przez Wnioskodawcę ww. towary i usługi będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT tj. do świadczenia wskazanych we wniosku usług w zakresie wynajmu na krótkotrwałe zakwaterowanie w celach pobytów turystycznych, które jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 1 wniosku, podlegają opodatkowaniu według właściwej dla tych usług stawki podatku VAT.

Przy czym z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest małym podatnikiem stosującym metodę kasową odliczenia będzie mógł dokonać nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca dokonał zapłaty za te towary lub usługi (art. 86 ust. 16 e ustawy), a jeśli nie dokonał obniżenia w tym terminie, może tego dokonać w terminach określonych w art. 86 ust. 11 lub ust. 13 ustawy tj. może dokonać obniżenia kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych lub w drodze korekty 5-letniej.

Tym samym w przypadku, gdy w rozliczeniu za dany okres rozliczeniowy wystąpi nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, to Wnioskodawcy będzie przysługiwało z tego tytułu prawo do zwrotu różnicy podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 1 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy. Tym samym w zakresie prawa do zastosowania obniżonej 8% stawki podatku VAT dla wynajmu domków kempingowych (pytanie nr 2 wniosku) zostało wydane postanowienie z dnia 4 sierpnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-34012.457.2020.1.ISK.

W odniesieniu natomiast do pytań nr 6 i 7 wniosku dotyczących ewidencjonowania na kasie rejestrującej usług wynajmu domków kempingowych wraz z ich wyposażeniem na krótkotrwałe zakwaterowanie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin