Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.490.2020.1.JM
z 24 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2020 r. (data wpływu 24 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnieniem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego rezydentem podatkowym Białorusi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnieniem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego rezydentem podatkowym Białorusi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce i prowadzi na jej terenie działalność gospodarczą związaną między innymi z oprogramowaniem, doradztwem w zakresie informatyki, zarządzaniem urządzeniami informatycznymi i stronami internetowymi (hosting), działalność usługową w zakresie technologii informatycznych i komputerowych. Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z zatrudnianiem pracowników. Spółka zamierza zawrzeć stosunek pracy na podstawie umowy o pracę z osobą posiadającą obywatelstwo białoruskie i jednocześnie stale zamieszkującą na terytorium Republiki Białoruś. Świadczona przez pracownika praca wykonywana będzie na rzecz Spółki w formie telepracy w wymiarze pełnego etatu. Miejscem wykonywania pracy będzie Białoruś – miejscowość, w której pracownik będzie zamieszkiwał. Pracownik będzie świadczył pracę na stanowisku programisty. Pracownik będzie przekazywał pracodawcy rezultaty pracy w formie elektronicznej, przez wewnętrzne kanały komunikacji firmowej takie jak (…), (…), e-mail oraz przez pozostawienie kodu źródłowego na serwerach wskazanych i udostępnianych przez Wnioskodawcę. W umowie o pracę w formie telepracy jako miejsce pracy wskazane zostanie jego miejsce zamieszkania na Białorusi. Charakter świadczonej przez niego pracy, jak również treść zawartej umowy o pracę, nie będzie wymagał jego osobistej obecności w siedzibie spółki ani w ogóle w Polsce. Pracownik będzie przekazywał pracodawcy wyniki swojej pracy wyłącznie drogą elektroniczną. Miejsce faktycznego zamieszkania pracownika i świadczenia przez niego pracy na rzecz Wnioskodawcy będzie znajdować się na Białorusi, gdzie pracownik będzie przebywać na stałe. Ośrodek interesów życiowych, centrum interesów osobistych i gospodarczych pracownika znajduje się na Białorusi. Pracownik przedstawi Spółce certyfikat swojej rezydencji podatkowej na Białorusi. Praca będzie wykonywana w formie telepracy z miejsca zamieszkania pracownika na Białorusi, gdzie będzie przebywał powyżej 183 dni w roku podatkowym. Z wiedzy Spółki wynika, że oprócz dochodów z tytułu wykonywania umowy o pracę w formie telepracy na rzecz Spółki, pracownik nie będzie uzyskiwał w ramach umów z polskimi podmiotami innych dochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jako pracodawca na podstawie umowy o pracę świadczonej w formie telepracy, z uwagi na to, że posiada siedzibę w Polsce, będzie obowiązany do spełnienia obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. do obliczenia, pobrania od pracownika zaliczek na podatek dochodowy od przychodów uzyskiwanych przez pracownika ze stosunku pracy w formie telepracy świadczonej na Białorusi i wpłacania ich we właściwym terminie organowi podatkowemu w Polsce lub na Białorusi? Jeśli nie, to czy wskazane obowiązki płatnika podatku dochodowego na Białorusi będą spoczywać na pracowniku?
2. Czy Wnioskodawcę obciążać będą obowiązki informacyjne z tytułu wypłacanego wynagrodzenia ze stosunku pracy pracownikowi wykonującemu swoje obowiązki pracownicze w formie telepracy na terytorium Republiki Białoruś, tzn. czy Spółka będzie obowiązana do sporządzenia informacji PIT-11 lub IFT-1/IFT-1R?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku pracownika, który posiada miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Białorusi i świadczyć będzie pracę na rzecz Wnioskodawcy przebywając na Białorusi, w Polsce nie powstanie obowiązek podatkowy w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych. Wynika z tego, że Spółka nie będzie obowiązana do spełnienia obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych – nie będzie zobowiązana do obliczania i pobierania od pracownika zaliczek na podatek dochodowy od przychodów uzyskiwanych przez pracownika ze stosunku pracy oraz wpłacania ich we właściwym terminie właściwemu w Polsce lub na Białorusi organowi podatkowemu. Jak stanowi art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako „ustawa o PIT”), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Zgodnie z art. 3 ust. la ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Natomiast w myśl art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, w przypadku, gdy osoba fizyczna nie ma na terytorium Polski miejsca zamieszkania, wówczas podlega ona obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy. Ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają więc osoby, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce wskazana w art. 3 ust. la ustawy o PIT wskazuje, że za taką osobę może być uznana tylko osoba, która spełnia jedną z powołanych wyżej przesłanek – posiada w Polsce ośrodek interesów życiowych lub przebywa na terenie Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W kontekście opisanego zdarzenia przyszłego należy uznać, że pracownik Spółki nie będzie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski, a więc nie będzie polegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powołane przepisy, zgodnie z art. 4a ustawy o PIT należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Rzeczpospolita Polska jest stroną umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 18 listopada 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 120, poz. 534), a w myśl jej art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, pracownik posiada miejsce zamieszkania na Białorusi, pracę będzie świadczył dla Spółki zdalnie z miejsca zamieszkania, regularnie poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej (jako telepraca). Oznacza to, że jako nierezydent będzie wykonywał swoją pracę na rzecz polskiego pracodawcy na terenie Białorusi, a jej efekty przekaże zdalnie za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej. Wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę w formie telepracy będzie więc przychodem uzyskanym poza granicami Polski przez nierezydenta. W przypadku pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Białorusi i tam świadczącego pracę na rzecz Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w Polsce – uzyskany z umowy o pracę przychód będzie podlegał opodatkowaniu na Białorusi. Wynika z tego, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia oraz odprowadzania ich polskiemu organowi podatkowemu, pomimo że wynagrodzenie wypłaci Wnioskodawca jako pracodawca mający siedzibę na terenie Polski. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany również do naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia oraz odprowadzania ich do właściwego organu podatkowego Republiki Białoruś. Obowiązek ten będzie leżał po stronie pracownika.

Ad. 2

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych. Zdaniem Wnioskodawcy pracownik, który nie ma miejsca zamieszkania w Polsce, świadczący pracę na terytorium Republiki Białoruś będzie osiągał z tytułu umowy o pracę w formie telepracy dochody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro, jak Wnioskodawca wykazuje w punkcie 1, dochody te nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy pracownika, to w konsekwencji nie będzie miał z tego tytułu obowiązku sporządzania i przekazywania informacji, o których mowa powyżej, czyli informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, czy informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1/IFT-1R. Wnioskodawca przekaże jedynie pracownikowi zaświadczenie informujące o uzyskanych dochodach z tytułu zawartej umowy o pracę. Obowiązki informacyjne wynikające z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT nie obejmą Wnioskodawcy.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania dotyczące obowiązków Spółki jako płatnika na terytorium Polski, w zakresie obowiązków Wnioskodawcy oraz obowiązków pracownika na Białorusi zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy wynika, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogół praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ze zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce i prowadzi na jej terenie działalność gospodarczą związaną między innymi z oprogramowaniem, doradztwem w zakresie informatyki, zarządzaniem urządzeniami informatycznymi i stronami internetowymi (hosting), działalność usługową w zakresie technologii informatycznych i komputerowych. Spółka zamierza zawrzeć stosunek pracy na podstawie umowy o pracę z osobą posiadającą obywatelstwo białoruskie i jednocześnie stale zamieszkującą na terytorium Republiki Białoruś. Świadczona przez pracownika praca wykonywana będzie na rzecz Spółki w formie telepracy w wymiarze pełnego etatu. Miejscem wykonywania pracy będzie Białoruś – miejscowość, w której pracownik będzie zamieszkiwał. Pracownik będzie przekazywał pracodawcy rezultaty pracy w formie elektronicznej, przez wewnętrzne kanały komunikacji firmowej. W umowie o pracę w formie telepracy jako miejsce pracy wskazane zostanie jego miejsce zamieszkania na Białorusi. Charakter świadczonej przez niego pracy, jak również treść zawartej umowy o pracę, nie będzie wymagał jego osobistej obecności w siedzibie spółki ani w ogóle w Polsce.

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Według art. 38 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych. (art. 39 ust. 1 ustawy).

A zatem, na płatnikach, o których mowa w art. 31 ustawy, co do zasady, ciążą następujące obowiązki o charakterze informacyjnym:

1. obowiązek przesłania do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, rocznej deklaracji, według ustalonego wzoru (PIT-4R) – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym (art. 38 ust. 1a ustawy);
2. obowiązek przesłania podatnikowi i w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennych informacji sporządzonych według ustalonego wzoru (PIT-11).
   
   

Tym samym, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują wystawienia przez polskiego płatnika informacji IFT-1/IFT-1R w przypadku wypłaty cudzoziemcowi dochodów ze stosunku pracy.

Jednakże określając obowiązki Wnioskodawcy jako płatnika, w pierwszej kolejności, należy przeanalizować zapisy umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białorusi w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Mińsku dnia 18 listopada 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 120, poz. 534).

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Zatem z treści art. 15 ust. 1 umowy wynika, że wynagrodzenia osób mających miejsce zamieszkania na terytorium Białorusi, których praca wykonywana jest na terytorium Białorusi, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, tj. na Białorusi.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 15 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W związku z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Republice Białorusi (będącego rezydentem podatkowym Białorusi) i wykonującemu w Republice Białoruskiej na rzecz Wnioskodawcy telepracę na podstawie umowy o pracę, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do potrącania i odprowadzania do właściwego urzędu skarbowego w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, pomimo że wypłata będzie następować przez Wnioskodawcę jako pracodawcę mającego siedzibę na terenie Polski. Przedmiotowe dochody nie będą bowiem podlegały opodatkowaniu w Polsce i w konsekwencji Spółka nie będzie miała z tego tytułu obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy. Spółka nie będzie miała również obowiązku sporządzania i przekazywania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, czy informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne nie mające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1/IFT-1R.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.