INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 01.09.2011 r. (data wpływu 08.09.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, który od dnia 24 września 2010 r. wykonuje pracę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (dalej: USA) na podstawie umowy o pracę zawartej z amerykańską spółką H. (dalej: Spółka amerykańska). Przewiduje się, iż pobyt Wnioskodawcy na terytorium tego kraju potrwa co najmniej do końca czerwca 2013 roku. Od 24 września 2010 r. całość wynagrodzenia Wnioskodawcy wypłacana jest przez Spółkę amerykańską bezpośrednio w oparciu o umowę o pracę zawartą z tym podmiotem. Wynagrodzenie to stanowi główne źródło utrzymania Wnioskodawcy. Z uwagi na wykonywanie pracy wyłącznie na terytorium USA, Wnioskodawca opłaca składki na obowiązkowe amerykańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne. Wnioskodawca przebywał ponadto w USA w kwietniu 2010 r. w ramach podróży służbowej.

Przed wyjazdem do USA Wnioskodawca był zatrudniony przez polską spółkę H. Sp. z o.o. (dalej: Spółka polska). Na czas wykonywania pracy na terytorium USA poprzedni pracodawca Wnioskodawcy udzielił mu urlopu bezpłatnego. W związku z faktem, iż Wnioskodawca nie wykonuje pracy w Polsce ani nie uzyskuje wynagrodzenia od polskiego pracodawcy, nie są odprowadzane zaliczki na podatek do polskiego urzędu skarbowego ani składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne do polskiego systemu ubezpieczeniowego.

Zgodnie z informacjami uzyskanymi przez pełnomocnika Wnioskodawcy, w trakcie całego 2010 roku Wnioskodawca był uznawany za amerykańskiego nierezydenta podatkowego. Natomiast począwszy od dnia 1 stycznia 2011 r., na podstawie wewnętrznych przepisów prawa amerykańskiego, Wnioskodawca jest traktowany jako osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym kraju (w związku z czym opodatkowaniu w USA podlega całość jego dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia).

Wnioskodawca jest osobą stanu wolnego i nie posiada dzieci. Najbliższa rodzina Wnioskodawcy (rodzice) mieszka w Polsce. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania położonego w Polsce, które jednakże nie będzie dla niego dostępne w okresie wykonywania przez niego pracy na terytorium USA, z tego względu, że mieszkanie jest w stanie surowym i nie nadaje się do zamieszkania (budynek mieszkalny oddano do użytku w marcu 2011, a Wnioskodawca, z uwagi na wyjazd do USA do tej pory nie mógł przeprowadzić prac wykończeniowych). Przebywając za granicą Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu, ponosząc wszystkie koszty powstałe z tego tytułu.

W roku 2010 Wnioskodawca spędził w Polsce więcej niż 183 dni (około 230 dni). Poczynając od roku 2011, o ile nie ulegnie zmianie jego sytuacja, pobyt Wnioskodawcy w Polsce nie przekroczy 183 dni w ciągu każdego z lat kalendarzowych. W okresie pracy w USA Wnioskodawca nie planuje powrotów do Polski na okres urlopu.

W przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani też postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 1, la i 2a Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307, dalej: Ustawa PDOF), a także art. 4 Umowy z dnia 8 października 1974 roku pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchyleniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 18 września 1976 r. Nr 31, poz. 178; dalej: Umowa polsko - amerykańska) Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w roku 2011, a także w latach następnych, w których stan faktyczny będzie analogiczny jak w roku 2011...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a Ustawy PDOF, osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. opodatkowaniu podlegają tylko ich dochody/przychody osiągane na terytorium Polski). Natomiast osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (tj. obowiązkowi podatkowemu od swoich wszystkich światowych dochodów).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a Ustawy PDOF, za osoby fizyczne, które posiadają miejsce zamieszkania w Polsce uznaje się osoby, które:

1. posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych, albo też, jeżeli nie ma ośrodka interesów życiowych w Polsce, okres pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien być dłuższy niż 183 dni w ciągu roku podatkowego (tożsamego z rokiem kalendarzowym).

Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca jest osobą stanu wolnego i nie posiada dzieci (którego najbliższą rodziną są rodzice mieszkający na stałe w Polsce), a jego pobyt w Polsce od momentu wyjazdu do USA będzie sporadyczny (przykładowo, w 2010 roku od czasu wyjazdu do USA Wnioskodawca w ogóle nie przyjeżdżał do Polski, a w odniesieniu do roku 2011 Wnioskodawca deklaruje, że będzie przebywał w USA przez cały rok) trzeba przyjąć, że z chwilą, gdy Wnioskodawca wyjechał do USA i rozpoczął tam pracę, do tego kraju przeniósł się jego ośrodek interesów osobistych.

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy fakt, iż uzyskuje przychód tylko z tytułu pracy wykonywanej wyłącznie na terytorium USA, wypłacany na podstawie umowy o pracę zawartej z amerykańskim pracodawcą oznacza, że na terytorium USA znajduje się również ośrodek interesów ekonomicznych Wnioskodawcy. Ponadto należy podkreślić, iż położone w Polsce mieszkanie, którego właścicielem jest Wnioskodawca, nie będzie dla niego dostępne w okresie wykonywania pracy w USA. Podczas pobytu zagranicą Wnioskodawca będzie mieszkał w wynajętym mieszkaniu, stale dla niego dostępnym, koszt wynajmowania którego będzie ponoszony bezpośrednio przez niego.

Zgodnie z powyższymi argumentami, zdaniem Wnioskodawcy w okresie pracy na terytorium USA Wnioskodawcy nie łączą żadne bliższe ekonomiczne i osobiste związki z Polską. Tym samym od 24 września 2010 r., a także w roku 2011 oraz w latach następnych centrum interesów osobistych i ekonomicznych Wnioskodawcy będzie się znajdowało w USA. W konsekwencji pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a pkt 1) Ustawy PDOF nie jest spełniony, wobec czego w okresie wykonywania pracy w USA Wnioskodawca nie może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego na podstawie kryterium posiadania w Polsce ośrodka interesów życiowych.

Jeżeli chodzi o drugi warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 2) Ustawy PDOF, pobyt Wnioskodawcy w Polsce w roku 2010 wyniósł ok. 230 dni, natomiast w roku 2011 i latach następnych (o ile nie ulegnie zmianie sytuacja Wnioskodawcy) jego pobyt w Polsce nie przekroczy 183 dni w każdym z tych lat.

Tym samym warunek uznania na podstawie wymienionego przepisu, iż Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski jest spełniony, jeśli chodzi o rok 2010 i nie będzie spełniony, w odniesieniu do roku 2011 i lat następnych.

W świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego, na podstawie art. 3 ust. l i la Ustawy PDOF Wnioskodawca był uznawany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce w roku 2010 (w oparciu o kryterium długości pobytu) i złożył roczne zeznanie podatkowe za rok 2010 jako polski rezydent podatkowy. Natomiast w roku 2011 oraz latach kolejnych, podczas których będzie mieszkał i wykonywał pracę poza terytorium Polski Wnioskodawca powinien być uznawany za osobę nie posiadającą miejsca zamieszkania w Polsce. Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 3 ust 2a Ustawy PDOF uznać należy, że w roku 2011 i latach następnych powinien podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tj. opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów osiąganych na terytorium Polski.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 4a Ustawy PDOF przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b Ustawy PDOF stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie z informacjami posiadanymi przez pełnomocnika, od roku 2011 Wnioskodawca jest uznawany za rezydenta podatkowego USA (tj. osobę podlegającą w USA nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) na podstawie wewnętrznych przepisów USA. Tym samym, gdyby nawet uznać, że Wnioskodawca, pomimo argumentów przedstawionych powyżej, byłby uznany za polskiego rezydenta podatkowego w roku 2011 i latach następnych, mogłoby dojść do sytuacji, w której Wnioskodawca podlegałby nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w dwóch krajach. W takiej sytuacji, w razie gdyby zaszła konieczność rozstrzygania konfliktu podwójnej rezydencji, należy przeanalizować także przepisy Umowy polsko-amerykańskiej, (art. 4), które rozstrzygają o zasadach ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych.

Zgodnie z lit. a) art. 4 Umowy polsko-amerykańskiej, jeżeli dana osoba ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję) zarówno w Polsce, jak i w USA, to będzie ona uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym stale zamieszkuje. Jeżeli zaś dana osoba stale zamieszkuje w obydwu krajach, tj. w Polsce i USA lub nie zamieszkuje ona w żadnym z tych Państw, to osoba taka będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych). Zgodnie z lit. b) powołanego przepisu, jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa. Natomiast stosownie do lit. c) przywołanego przepisu, jeżeli osoba ta zazwyczaj przebywa w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.

Kwestię stałego zamieszkania osób fizycznych analizuje Józef Banach w komentarzu „Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania”: „Stały charakter danego miejsca zamieszkania oznacza, że dana osoba to miejsce urządziła i zastrzegła dla jej trwałego użytkowania (stałe ognisko domowe), w przeciwieństwie do miejsca, w którym jej zamieszkanie nosi wyłącznie charakter tymczasowości, gdyż ogranicza się do krótkiego okresu czasu. Przy czym sama forma miejsca zamieszkania (np. mieszkanie, dom, pokój), oraz tytuł prawny również nie może stanowić kryterium rozstrzygającego dla uznania danego miejsca za miejsce stałego zamieszkania”.

Powołując się na brzmienie komentarza do Konwencji Modelowej OECD o podatkach dochodowych i majątkowych, należy podkreślić, że stałym miejscem zamieszkania może być dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, bez względu na to, czy podatnik jest jego właścicielem czy jedynie najemcą. Bez znaczenia pozostaje zatem tytuł prawny podatnika do pozostającego do jego dyspozycji domu/mieszkania. Istotne jest jedynie, aby służyło ono zaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych i było uznawane (również w obiektywnej ocenie podatnika) za jego stałe miejsce zamieszkania.

Odnosząc się do rozumienia terminu „stałe miejsce zamieszkania” w opinii doktryny polskiego prawa podatkowego, a także komentarza do Konwencji Modelowej OECD (na podstawie której została sformułowana Umowa polsko - amerykańska) jednoznacznym wydaje się fakt, iż mieszkanie w którym Wnioskodawca zamieszkuje na stałe od września 2010 r. na terytorium USA powinno być traktowane jako jego miejsce stałego zamieszkania. Natomiast cech takich nie ma mieszkanie położone w Polsce, które jakkolwiek stanowi własność Wnioskodawcy nie jest dla niego stale dostępne w okresie wykonywania pracy w USA.

Zatem nawet gdyby uznać, że na mocy wewnętrznego prawa Polski oraz USA Wnioskodawca posiadał od 1 stycznia 2011 r. miejsce zamieszkania zarówno w USA, jak i w Polsce, na podstawie art. 4 Umowy polsko-amerykańskiej, Wnioskodawca powinien zostać uznany za rezydenta podatkowego USA dla celów podatkowych w trakcie całego roku 2011 i w latach następnych.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym oraz argumentacją, zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1, 1a i 2a Ustawy PDOF, jak i w świetle art. 4 Umowy polsko-amerykańskiej, Wnioskodawca powinien podlegać w 2011 r., a także w dalszych okresach, podczas których będzie stale przebywał w USA, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem powinien opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium, tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów z polskich źródeł. Jednocześnie należy uznać, że dochód osiągnięty w tym okresie z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (np. z USA) oraz inne dochody Wnioskodawcy ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 08.10.1974 r. (Dz. U z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 7 lit. b) ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski" oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi polskiemu jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych" oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych dla celów jej opodatkowania, lecz w przypadku udziałowca spółki prawa cywilnego lub zarządcy majątku tylko w takim zakresie, w jakim dochód uzyskany przez taką osobę z tego tytułu podlega podatkowi Stanów Zjednoczonych jako dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Stanach Zjednoczonych.

Zgodnie z art. 4 ww. umowy, jeżeli w znaczeniu artykułu 3, ustępu 1, punktów 7 i 8 niniejszej Umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obydwu Umawiających się Państwach, to:

1. będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ona stale zamieszkuje. Jeżeli ona stale zamieszkuje w obydwu Umawiających się Państwach lub nie zamieszkuje w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, z którym jej związki osobiste i majątkowe są ściślejsze (ośrodek powiązań osobistych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym z Umawiających się Państw znajduje się ośrodek jej powiązań osobistych, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym ona zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli ona zazwyczaj przebywa w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa w żadnym z Umawiających się Państw, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca spełnia warunki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w USA. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ww. umowy.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i USA.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy uznać należy, iż w roku 2011, a także w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) w świetle ww. przepisów, Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium USA. Wnioskodawca jest obywatelem polskim, który od dnia 24 września 2010 r. wykonuje pracę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej na podstawie umowy o pracę zawartej z amerykańską spółką. Przewiduje się, iż pobyt Wnioskodawcy na terytorium tego kraju potrwa co najmniej do końca czerwca 2013 roku. Od 24 września 2010 r. całość wynagrodzenia Wnioskodawcy wypłacana jest przez Spółkę amerykańską bezpośrednio w oparciu o umowę o pracę zawartą z tym podmiotem. Wynagrodzenie to stanowi główne źródło utrzymania Wnioskodawcy. Z uwagi na wykonywanie pracy wyłącznie na terytorium USA, Wnioskodawca opłaca składki na obowiązkowe amerykańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne. Wnioskodawca przebywał ponadto w USA w kwietniu 2010 r. w ramach podróży służbowej.

W związku z faktem, iż Wnioskodawca nie wykonuje pracy w Polsce ani nie uzyskuje wynagrodzenia od polskiego pracodawcy, nie są odprowadzane zaliczki na podatek do polskiego urzędu skarbowego ani składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne do polskiego systemu ubezpieczeniowego.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2011 r., na podstawie wewnętrznych przepisów prawa amerykańskiego, Wnioskodawca jest traktowany jako osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym kraju (w związku z czym opodatkowaniu w USA podlega całość jego dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia).

Wnioskodawca jest osobą stanu wolnego i nie posiada dzieci. Najbliższa rodzina Wnioskodawcy (rodzice) mieszka w Polsce. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania położonego w Polsce, które jednakże nie będzie dla niego dostępne w okresie wykonywania przez niego pracy na terytorium USA, z tego względu, że mieszkanie jest w stanie surowym i nie nadaje się do zamieszkania (budynek mieszkalny oddano do użytku w marcu 2011, a Wnioskodawca, z uwagi na wyjazd do USA do tej pory nie mógł przeprowadzić prac wykończeniowych).

Przebywając za granicą Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu, ponosząc wszystkie koszty powstałe z tego tytułu. W roku 2010 Wnioskodawca spędził w Polsce więcej niż 183 dni (około 230 dni). Poczynając od roku 2011, o ile nie ulegnie zmianie jego sytuacja, pobyt Wnioskodawcy w Polsce nie przekroczy 183 dni w ciągu każdego z lat kalendarzowych. W okresie pracy w USA Wnioskodawca nie planuje powrotów do Polski na okres urlopu.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada w roku 2011 a także w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki. W tym państwie przebywa oraz wykonuje pracę zarobkową. Zatem Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.