2020.09.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.264.2020.1.KS
z 25 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2020 r. (data wpływu 22 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatków poniesionych na nabycie samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży – jest prawidłowe,

zastosowania do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b, art. 16 ust. 1 pkt 4, art. 16a ust. 1 pkt 2 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatków poniesionych na nabycie samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży,

zastosowania do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1lit. b, art. 16 ust. 1 pkt 4, art. 16a ust. 1 pkt 2.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prawną, podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 updop. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa samochody osobowe w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 updop. Pojazdy te nie stanowią środków trwałych w rozumieniu art. 16a updop. Aktywność ta nie jest przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej wnioskodawcy.

Cena nabycia samochodów osobowych przekracza kwotę 150.000,00 złotych lub jej równowartość. Wnioskodawca nie przyjmuje ich do używania, nie przewiduje, aby okres ich używania był dłuższy niż rok oraz nie używa ich faktycznie w prowadzonej działalności gospodarczej. Nabywane pojazdy są przeznaczone wyłącznie do odprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy kosztem uzyskania przychodu uzyskanego ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odprzedaży będzie cała kwota wydatków poniesionych na ich nabycie?
Czy do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odprzedaży zastosowanie znajdą art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b, 16 ust. 1 pkt 4 art. 16a ust. 1 pkt 2 updop?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy ws. pytania numer 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odprzedaży będzie cała kwota wydatków poniesionych na ich nabycie.

Stanowisko Wnioskodawcy ws. pytania numer 2

Do kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży tych samochodów nie znajdą zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 4 oraz art. 16a ust. 1 pkt 2 updop.

Wspólne uzasadnienie stanowisk w zakresie pytania numer 1 i 2

W przekonaniu wnioskodawcy samochody osobowe nabyte wyłączenie w celu odprzedaży nie stanowią środków trwałych podlegających amortyzacji stosownie do art. 16a ust. 1 pkt 2 updop. Samochody nie są przez wnioskodawcę przyjmowane do używania. Tym samym nie jest spełniona przesłanka uznania ich za środki trwałe. Wnioskodawca nie rozpoznaje w kosztach uzyskania przychodu odpisów z tytułu zużycia samochodów osobowych. Wydatki na nabycie samochodów nie są przez stronę kwalifikowane według zasad określonych w art. 16a-16m updop. Kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odprzedaży powinny być zatem wszystkie wydatki poniesione przez wnioskodawcę na ich nabycie. Do wydatków tych zastosowanie nie powinien znaleźć art. 16 ust. 1 pkt 4 updop.

Ponadto wydatki te nie stanowią kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) updop, albowiem nie są one ponoszone na nabycie lub wytworzenie środków trwałych.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że spełniona jest wyłącznie jedna przesłanka spośród wszystkich wymienionych w art. 16a ust. 1 udpop, a mianowicie wykorzystywanie pojazdów "przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą". Jednakże działalnością wnioskodawcy w tym zakresie jest odprzedaż pojazdów. Pozostałe przesłanki z art. 16a ust. 1 updpop, pozwalające uznać pojazdy za środki trwałe, nie są spełnione.

Jak wskazuje się w literaturze: "Zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. środkami trwałymi są składniki majątkowe podatnika posiadające następujące cechy:

są własnością lub współwłasnością podatnika;

przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;

są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

zostały nabyte od innego podmiotu lub wytworzone przez podatnika i są wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. (leasing finansowy);

są budowlami, budynkami lub lokalami będącymi odrębną własnością, maszynami, urządzeniami i środkami transportu lub innymi przedmiotami.

Amortyzacji co do zasady podlegają środki trwałe stanowiące własność lub współwłasność podatnika. Wyjątkiem od tej zasady są:

inwestycje w obcym środku trwałym,

budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

aktywa trwałe używane na podstawie leasingu finansowego."

(Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. X)

Towary nabywane przez Wnioskodawcę nie spełniają wyżej wymienionych przesłanek. Przewidywany okres ich używania nie przekracza bowiem jednego roku. Z tych przyczyn nie sposób mówić o zastosowaniu art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) updop: "Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów nabycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej wynika z rachunkowej zasady współmierności kosztów i przychodów oraz z faktu, że majątek ten jest wykorzystywany zwykle przez wiele lat i rozliczenie kosztów następuje za pomocą odpisów amortyzacyjnych (szczegółowo omówione w art. 16a-16m u.p.d.o.p.). Intencją ustawodawcy było stworzenie takiego rozwiązania, by środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne generowały koszty bardziej proporcjonalnie do przychodów uzyskiwanych przez podatnika" (Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. X). W opisanym przez wnioskodawcę zdarzeniu dochodzi z założenia do odpłatnego zbycia towaru. Jest on przeznaczony do odprzedaży już w chwili jego nabycia. Wysoki koszt uzyskania przychodu zostanie rozpoznany wraz z wysokim przychodem ze zbycia towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatków poniesionych na nabycie samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży – jest prawidłowe,

zastosowania do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1lit. b, art. 16 ust. 1 pkt 4, art. 16a ust. 1 pkt 2 - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie: „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”, „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa samochody osobowe w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 updop. Pojazdy te nie stanowią środków trwałych w rozumieniu art. 16a updop. Aktywność ta nie jest przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wskazać należy, że zgodnie z przywołanymi przepisami prawa, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z powyższą zasadą ogólną w przypadku sprzedaży towaru co do zasady kosztem uzyskania przychodu jest wartość jaką podatnik poniósł na nabycie tego towaru.

Wskazać należy, że w art. 4a ust. 9a updop zawarta została definicja samochodu osobowego, zgodnie z którą jest to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
- agregat elektryczny/spawalniczy,
- do prac wiertniczych,
- koparka, koparko-spycharka,
- ładowarka,
- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
- żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach

Jednocześnie należy zauważyć, że w stosunku do samochodów osobowych o których mowa w art. 4a pkt 9a updop ustawodawca przewiduje szereg ograniczeń w rozliczaniu kosztów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in.

wydatków na:
1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 updop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc składnik majątku zalicza się do środków trwałych jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,
składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Samochody osobowe, o których mowa w opisie stanu faktycznego, stanowią towar handlowy nabywany wyłącznie do odsprzedaży. Z uwagi na to, że samochody te nie są przez Wnioskodawcę przyjmowane do używania nie są one także środkami trwałymi zgodnie art. 16a ust. 1 updop. W takim przypadku na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek wprowadzenia tych składników majątku do ewidencji środków trwałych. Tym samym, w analizowanej sprawie nie mają zastosowania przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych
w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317, 1356 i 2348),
150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 16 ust. 5b).

Dodatkowo zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 5i updop kosztem uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nabytego uprzednio samochodu osobowego będącego środkiem trwałym są wydatki na jego nabycie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, w części nieprzekraczającej odpowiednio kwot, o których mowa w ust. 1 pkt 4, po pomniejszeniu tych wydatków o sumę odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tego samochodu zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Treść powyższych przepisów odnosi się do samochodów, których wartość początkowa przekracza limity opisane w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, tj. odpowiednio 225 tysięcy złotych dla samochodów spalinowych elektrycznych oraz 150 tysięcy złotych dla samochodów spalinowych.

Jednakże należy raz jeszcze podkreślić, że zgodnie z opisem stanu faktycznego zakupione samochody nie stanowią środków trwałych Spółki z uwagi na fakt niespełnienia w stosunku do nich dyspozycji przepisu art. 16a ust. 1 updop. Natomiast prezentowane powyżej ograniczenia w rozliczaniu kosztów dotyczą wyłącznie samochodów osobowych, które stanowią środek trwały podatnika. Zatem nie ulega wątpliwości, że w przypadku sprzedaży zakupionych samochodów Spółka będzie mogła ująć w swoich kosztach uzyskania przychodu całą wartość nabycia sprzedawanego samochodu niezależnie od tego czy jego wartość przekracza 150 tysięcy złotych czy też nie przekracza tej kwoty.

W związku z powyższym, przy sprzedaży opisywanych w stanie faktycznym samochodów Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu całość wydatków poniesionych na ich nabycie bez konieczności stosowania limitu o którym mowa w art. 16 ust. 5i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem do kosztów związanych z zakupem samochodów osobowych przeznaczonych wyłącznie do odprzedaży, ponoszonych w celu osiągnięcia przychodów, Wnioskodawca może zaliczyć całą kwotę wydatków poniesionych na ich nabycie. Jednocześnie wskazać należy, że z uwagi na to, że zakupione samochody nie stanowią dla Wnioskodawcy środków trwałych, w analizowanej sytuacji nie mają zastosowania przepisy dotyczące środków trwałych i ich amortyzacji w tym przywołane przez Wnioskodawcę przepisy art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b, 16 ust. 1 pkt 4 art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatków poniesionych na nabycie samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży – jest prawidłowe,

zastosowania do kosztów uzyskania przychodu uzyskanego ze sprzedaży samochodów osobowych nabytych wyłącznie w celu odsprzedaży przepisów art. 16 ust. 1 pkt 1lit. b, art. 16 ust. 1 pkt 4, art. 16a ust. 1 pkt 2 - jest prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca podał, że „w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa samochody osobowe w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 updop”. Organ powyższe przyjął, jako oczywistą omyłkę, gdyż definicja samochodu osobowego zawarta została przez ustawodawcę w art. 4a ust. 6a updop. Z kolei przywołany art. 16 ust. 1 pkt 4 updop odnosi się do samochodów osobowych będących środkami trwałymi.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin