Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.637.2020.3.MS
z 29 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 6 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu otrzymania subwencji finansowej w ramach tzw. tarczy antykryzysowej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na prowadzenie działalności gospodarczej sfinansowanych ww. subwencją (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

… (dalej Strona, Przedsiębiorca lub Wnioskodawca), prowadzi samodzielną działalność gospodarczą pod nazwą: …., (dalej samodzielną działalnością gospodarczą). Strona jest podatnikiem VAT czynnym, w zakresie podatku od towarów i usług, zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. Głównym przedmiotem działalności jest wykonywanie usług w zakresie wykonywania posadzek w obiektach handlowych i produkcyjnych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w 2020 r. Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, a od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%. Wnioskodawca, po złożeniu sformalizowanego wniosku w ramach tzw. tarczy antykryzysowej do spółki akcyjnej prowadzącej działalność pod firmą P Spółka Akcyjna z siedzibą w …, KRS.. (dalej: Spółka Akcyjna), zawarł umowę o nazwie umowa subwencji finansowej, w ramach której otrzymał na rachunek bankowy w dniu 2020 r. od Spółki subwencję o nazwie … w kwocie … zł ( złotych), zwaną (dalej subwencją od spółki akcyjnej). Kwotę ww. subwencji Wnioskodawca w przyszłości zamierza przeznaczyć na finasowanie bieżącej działalności gospodarczej, tj. wynagrodzeń pracowników, kosztów biura, kosztów administracyjnych, kosztów nabycia materiałów do wykonania zleceń itp. Z zawartej umowy ze Spółką wynika, że w przyszłości Wnioskodawca będzie zobowiązany do spłaty ww. subwencji w 24 równych ratach, od 13 miesiąca licząc od miesiąca otrzymania ww. subwencji oraz Strona może się zwrócić do Spółki o umorzenie części otrzymanej przez stronę subwencji.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania:

1. Czy uzyskaną w 2020 r. subwencję od Spółki Wnioskodawca ma obowiązek uznać za podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od której powinien być naliczony oraz zadeklarowany należny podatek od towarów i usług według stawki podatkowej w wysokości 23%?
2. Czy uzyskaną w miesiącu 2020 r. subwencję od Spółki Wnioskodawca w 2020 r. zobowiązany jest uznać za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy wydatki na prowadzenie działalności gospodarczej sfinansowane w 2020 r. lub w 2021 r. z subwencji uzyskanej od Spółki Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?
4. Czy na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek naliczenia oraz zadeklarowania podatku od czynności cywilnoprawnych według stawki podatkowej w wysokości 0,5% podstawy jej naliczania, od otrzymanej w dniu 2020 r. subwencji od Spółki ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych nr 2 i nr 3, dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytań oznaczonych nr 1 oraz nr 4 dotyczących odpowiednio podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 2

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia włączenie pieniędzy i wartości pieniężnych do przychodu podatnika od spełnienia wyłącznie jednej przesłanki, a mianowicie ich „otrzymania”, z czym mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Nie stawia się w tej mierze żadnych innych warunków, a w szczególności, od kogo i z jakiego tytułu środki finansowe zostały otrzymane. Wskazać jednocześnie należy, że do dnia złożenia wniosku z ustawy o podatku dochodowym od fizycznych nie wynika, że subwencja od Spółki z uwagi na fakt, że nie jest przeznaczona na bezzwrotne sfinansowanie kosztów działalności podatnika, jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też, reasumując powyższe, należy uznać, że uzyskaną w miesiącu 2020 r. subwencję od Spółki Wnioskodawca w 2020 r. zobowiązany jest uznać za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ad 3

Jak zostało to wskazane na wstępie, Wnioskodawca uzyskaną od Spółki subwencją zamierza finansować wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, które to wydatki będą przez Niego na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Wskazać jednocześnie należy, że zdaniem Wnioskodawcy, uzyskana subwencja od Spółki winna być uznana przez Niego w 2020 r. za podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też, mając powyższe za podstawę, należy uznać, że wydatki na prowadzenie działalności gospodarczej sfinansowane w 2020 r. lub w 2021 r. z subwencji uzyskanej od Spółki Wnioskodawca ma prawo zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu otrzymania subwencji finansowej w ramach tzw. tarczy antykryzysowej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),
  

• prawidłowe – w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na prowadzenie działalności gospodarczej sfinansowanych ww. subwencją (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Konstrukcja podatku dochodowego od osób fizycznych zakłada zróżnicowanie sposobu opodatkowania poszczególnych rodzajów dochodów (przychodów) osób fizycznych na podstawie systemu przyporządkowywania ich do odpowiedniego źródła przychodów.

Ustawodawca, tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych, miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń na podstawie kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów);

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, po złożeniu sformalizowanego wniosku w ramach tzw. tarczy antykryzysowej, zawarł umowę o nazwie umowa subwencji finansowej, w ramach której to umowy otrzymał na rachunek bankowy w dniu 2020 r. od Spółki subwencję. Z zawartej umowy ze Spółką wynika, że w przyszłości Wnioskodawca będzie zobowiązany do spłaty ww. subwencji w 24 równych ratach, od 13-tego miesiąca licząc od miesiąca otrzymania ww. subwencji, a ponadto może się zwrócić do Spółki o umorzenie części otrzymanej subwencji.

W odniesieniu do kwestii, czy uzyskaną w 2020 r. subwencję Wnioskodawca zobowiązany jest uznać za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy wskazać, że rządowy program wsparcia finansowego przedsiębiorstw „Tarcza Finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla Małych i Średnich Firm” – przyjęty uchwałą Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2020 r. – jest programem, o którym mowa w art. 21a ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju, znowelizowanej ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o systemie instytucji rozwoju (Dz. U. poz. 569), zgodnie z którym Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, może powierzyć Polskiemu Funduszowi Rozwoju realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, w tym w formie bezzwrotnej. Tarcza Finansowa zakłada, że podstawowym instrumentem wsparcia finansowego przedsiębiorstw będą subwencje finansowe (ang. „advanced payables”, zaliczki zwrotne), o których mowa w Tymczasowych Ramach Pomocy, przewidujące mechanizm przeciwdziałający negatywnym skutkom gospodarczym COVID-19.

Na stronie PFR (https://pfrsa.pl/tarcza-finansowa-pfr/tarcza-finansowa-pfr-dla-mmsp-faq.html) znajdują się informacje, zgodnie z którymi instrumentem finansowym przewidzianym przez Program w celu udzielenia wsparcia przedsiębiorcom jest subwencja finansowa PFR. Subwencja finansowa udzielana będzie na podstawie umowy o udzielenie subwencji finansowej, której zawarcie przez przedsiębiorcę jest konieczne i niezbędne dla otrzymania subwencji finansowej. Subwencja finansowa będzie miała w znacznej mierze charakter bezzwrotny, uzależniony jednak od spełnienia przez przedsiębiorcę dodatkowych warunków. Po spełnieniu warunków określonych w Programie, aż do 75% otrzymanej subwencji może nie podlegać zwrotowi. Nie jest możliwe otrzymanie subwencji całkowicie bezzwrotnej. Założenie Programu jest takie, aby co najmniej 25% kwoty subwencji podlegało zwrotowi niezależnie od okoliczności. Warunki pozwalające określić, jaka część subwencji podlega zwrotowi podlegają badaniu na koniec 12 miesiąca kalendarzowego, licząc od pierwszego pełnego miesiąca kalendarzowego po dniu udzielenia subwencji finansowej.

Warunkiem nieegzekwowania zwrotu Subwencji finansowej (przy czym kwota stanowiąca 25% wartości Subwencji Finansowej jest w każdym przypadku bezwarunkowo zwrotna), jest:

• spełnienie przez Beneficjenta Programu ewentualnych innych zobowiązań, określonych w Umowie,
  

• złożenie oświadczenia przez Beneficjenta Programu wraz z załączonym dokumentem potwierdzającym stan zatrudnienia.
  
  

Kwota subwencji finansowej, która podlega zwrotowi, jest spłacana w 24 równych miesięcznych ratach, rozpoczynając od 13 miesiąca kalendarzowego, licząc od pierwszego pełnego miesiąca kalendarzowego po dniu udzielenia subwencji finansowej.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowym programie rządowym „Tarcza finansowa polskiego funduszu rozwoju dla małych i średnich firm” jest mowa o wsparciu finansowym, którego podstawowym instrumentem będą subwencje finansowe (ang. „advanced payables”, zaliczki zwrotne). Zatem, otrzymana przez mikro, małego lub średniego przedsiębiorcę Subwencja Finansowa, co do zasady, podlega zwrotowi. Może również dojść do częściowego zwolnienia przedsiębiorcy z obowiązku zwrotu subwencji finansowej (umorzenia subwencji).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że subwencja finansowa otrzymana przez podatnika w ramach rządowego programu dotyczącego wsparcia finansowego Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. dla mikro, małych i średnich przedsiębiorców w związku ze zwalczaniem skutków epidemii COVID-19 w Polsce w ramach rządowej Tarczy Antykryzysowej ma co do zasady charakter zwrotny, a zatem nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu w momencie jej otrzymania.

Zatem należy stwierdzić, że otrzymana przez Wnioskodawcę w ramach pomocy finansowej subwencja z Polskiego Funduszu Rozwoju dla celów podatku dochodowego traktowana jest jak pożyczka, która nie podlega zaliczeniu do przychodów podatkowych. Wypłata środków z Polskiego Funduszu Rozwoju jest zatem dla Wnioskodawcy neutralna podatkowo. Neutralność podatkowa oznacza, że przychód podatkowy nie powstaje także z racji tego, że otrzymana pożyczka jest nieoprocentowana. Nieoprocentowanie pożyczki jest bowiem ogólnie ustaloną zasadą programu przyznawania pomocy w ramach Tarczy Antykryzysowej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Przechodząc z kolei do kwestii ustalenia, czy poniesione wydatki związane z bieżącą działalnością, a sfinansowane z opisanej we wniosku subwencji, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, należy wskazać, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że kwotę subwencji otrzymanej w ramach tzw. tarczy antykryzysowej Wnioskodawca w przyszłości zamierza przeznaczyć na finasowanie bieżącej działalności gospodarczej, tj. wynagrodzeń pracowników, kosztów biura, kosztów administracyjnych, kosztów nabycia materiałów do wykonania zleceń itp.

Podkreślić należy, że skoro dla celów podatku dochodowego subwencja otrzymana w ramach tzw. tarczy antykryzysowej traktowana jest jak pożyczka, która nie podlega zaliczeniu do przychodów podatkowych, to wydatki z niej sfinansowane kwalifikowane są do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach. Wszystkie wydatki, które zostały pokryte ze środków przekazanych przez Polski Fundusz Rozwoju S.A., podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli spełniają ogólne przesłanki wynikające z ustaw podatkowych do takiej ich kwalifikacji. Kwalifikacji wydatków jako kosztów uzyskania przychodów nie zmienia także ewentualne umorzenie pożyczki.

Zatem, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na prowadzenie działalności gospodarczej sfinansowane subwencją uzyskaną z Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. pod warunkiem, że wydatki te spełniają ogólne przesłanki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.