2020.09.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.523.2020.2.KK
z 30 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 18 sierpnia 2020 r. (data wpływu 25 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku opodatkowania sprzedaży działek nr 1, 2, 3 stanowiących współwłasność małżeńską - jest prawidłowe;

braku opodatkowania działki nr 4 stanowiącej majątek osobisty Wnioskodawczyni - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek nr 1, 2, 3 stanowiących współwłasność małżeńską oraz opodatkowania działki nr 4 stanowiącej majątek osobisty Wnioskodawczyni.

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pani U. W.,

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Pan P. W.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pani U. W. wraz z małżonkiem P. W. są właścicielami nieruchomości gruntowej składającej się z trzech niezabudowanych działek o nr 1, 2, 3, o łącznej powierzchni 0,5954 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta numer (…). Nieruchomość jest objęta ustawową wspólnością majątkową małżeńską i została nabyta do majątku wspólnego Wnioskodawców na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 marca 2006 roku od osób trzecich.

Z kolei Pani U. W. jest właścicielką nieruchomości o nr 4, którą stanowi niezabudowana działka o powierzchni 0,1580 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta numer (…). Nieruchomość została nabyta do majątku osobistego Pani U. W. na podstawie umowy darowizny z dnia 16 stycznia 2013 r. od rodziców Wnioskodawczyni.

Powyższe nieruchomości położone są na obszarze, na którym nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ewidencji gruntów nieruchomości oznaczone są jako rolne. Obszar ten jest z trzech stron zabudowany, w tym budynkami przemysłowymi, mieszkalnymi, betoniarnią oraz ogrodzony, co znacznie utrudnia prowadzenie działalności rolniczej. Powyższe nieruchomości bezpośrednio sąsiadują z nieruchomością potencjalnego nabywcy, Spółka 1 na której to ma on swoją siedzibę i zakład produkcyjny.

W celu ustalenia możliwości wykorzystania powyższych nieruchomości na cele inwestycyjne firma jako przyszły, potencjalny nabywca wskazanych powyżej działek, wystąpił w 2016 roku do burmistrza Gminy (…) o wydanie i uzyskał decyzję o ustaleniu warunków zabudowy na przedmiotowych nieruchomościach dla inwestycji: zabudowa produkcyjno-magazynowa.

Mając na uwadze fakt, że nieruchomości sąsiadują bezpośrednio z siedzibą potencjalnego nabywcy oraz dopuszczalność warunków zabudowy, zainteresowany nabywca wystąpił do Wnioskodawców z ofertą nabycia przedmiotowych nieruchomości. Wnioskodawcy nie podejmowali żadnych działań marketingowych w celu zbycia wyżej wskazanych nieruchomości.

Po przeprowadzeniu negocjacji, w dniu 17 grudnia 2019 roku Strony zawarły w formie aktu notarialnego przedwstępną umowę sprzedaży ww. nieruchomości. Na mocy tej umowy strony zobowiązały się zawrzeć umowę przyrzeczoną sprzedaży po spełnieniu szeregu postawionych przez kupującego warunków określonych w umowie przedwstępnej takich jak np.: przeprowadzenie przez kupującego pozytywnych badań geologicznych gruntu czy zniesienie przez sprzedających wnioskodawców służebności gruntowych obciążających nieruchomości. W umowie przedwstępnej, nie określono więcej żadnych warunków zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży. Wnioskodawcy w związku z umową przedwstępną nie udzielili żadnego pełnomocnictwa, sami są stronami umowy.

Zawierając umowę przedwstępną, Wnioskodawcy z ostrożności poprosili, aby zawarta w tych umowach cena sprzedaży nieruchomości została powiększona o ewentualny podatek od towarów i usług według stawki 23%. W roku 2019 Wnioskodawczyni zbyła ze swojego majątku osobistego na rzecz osoby trzeciej inną nieruchomość rolną, której sprzedaż nie była objęta podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż ta nastąpiła okazjonalnie osobie, która sama się do Niej zgłosiła. Wnioskodawczyni nie prowadzi także działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowana czynnym podatnik podatku od towarów i usług. Jedynie mąż Wnioskodawczyni w chwili obecnej prowadzi działalność gospodarczą oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej innej niż z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Nie prowadzi On działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, a jedynie polegającą na wynajmie nieruchomości budowlanych oraz świadczeniu usług doradztwa technicznego. Małżonek Wnioskodawczyni nie był nigdy także rolnikiem i nie opłacał z tego tytułu żadnych podatków. Należy także dodać, że działki objęte powyższym wnioskiem, Wnioskodawcy nigdy nie wykorzystywali w prowadzeniu działalności gospodarczej. Nieruchomości te obecnie pozostają nieużytkami rolnymi. Ze strony Wnioskodawców nie były ponoszone żadne nakłady w celu przygotowania nieruchomości do sprzedaży, poza zniesieniem służebności gruntowych po zawarciu umowy przedwstępnej zgodnie z warunkami postawionym przez kupującego.

Obecnie jedna z nieruchomości o powierzchni 0,1580 ha, należąca do majątku osobistego Wnioskodawczyni jest udostępniana Spółka 1, która to firma zorganizowała na tej nieruchomości tymczasowy parking oraz okresowo składuje materiały budowlane wykorzystywane przez firmę do realizacji inwestycji na sąsiadujących działkach będących własnością kupującego. Wnioskodawcy nie ponosili żadnych nakładów w celu przygotowania działki pod wynajem. Potencjalny nabywca jedynie wyrównał teren w celu składowania na nim swoich materiałów budowlanych. Działka ta nie stanowi budowli zgodnie z przepisami o prawie budowlanym. Wynajmowana działka w żadnym wypadku nie była utwardzana i nie były ponoszone na jej zagospodarowanie żadne nakłady ze strony Wnioskodawców, w związku z tym nie ma możliwości skalkulowania nakładów liczonych procentowo względem wartości przedmiotowej nieruchomości.

Z tytułu powyższego najmu Wnioskodawczyni odprowadza należny ryczałtowy podatek od przychodów z najmu prywatnego. Wnioskodawczyni nigdy nie opłacała podatku VAT od działalności rolniczej prowadzonej na powyższych nieruchomościach rolnych wskazanych we wniosku, ani na wcześniej sprzedanej. Produkty rolne wytworzone na omawianych nieruchomościach (zaraz po ich nabyciu) nigdy nie były odsprzedawane, a wykorzystywane były jedynie na cele osobiste Wnioskodawców. Wskazane we wniosku działki nigdy nie były w jakikolwiek sposób wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT.

Żadna z powyższych działek, czy to stanowiąca własność Wnioskodawczyni, czy też będąca współwłasnością z mężem Wnioskodawczyni, nigdy wcześniej nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży nieruchomości rolnych przez osobę fizyczną (Wnioskodawców) będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego?

Zdaniem Wnioskodawców:

W ocenie Wnioskodawców planowane zbycie działek, w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zgodnie bowiem z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatna dostawa towarów. Co do zasady, sprzedaż nieruchomości jest dostawą towarów w rozumieniu ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność była opodatkowana, to musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei ust. 2 stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym podatnikami podatku VAT, są jedynie osoby prowadzące działalność gospodarczą, a z działalnością gospodarczą mamy do czynienia, gdy transakcje są dokonywane w sposób powtarzalny oraz gdy mają na celu uzyskanie stałego dochodu. Aby zaistniało opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. W kontekście ww. definicji nie jest podatnikiem osoba fizyczna dokonująca jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Z kolei w przypadku osoby prowadzącej działalność gospodarczą dokonywanie czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Aby uznać daną osobę za prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży gruntów, należy ustalić czy działalność przybiera formę działalności zawodowej, profesjonalnej i cyklicznej. Zamiarem podejmowanych działań Wnioskodawców nie jest uzyskiwanie stałego dochodu, gdyż nie są one ukierunkowanie na kupno gruntów i ich odsprzedaż z zyskiem.

Po pierwsze należy podkreślić, że Wnioskodawcy uzyskali nieruchomości wiele lat temu, co przeczy tezie o prowadzeniu stałego obrotu nieruchomościami. Okres liczony od nabycia tych nieruchomości do ich planowanego zbycia jest tak odległy, że powoduje to brak związku czasowego wskazującego na zamiar odsprzedaży tych nieruchomości w chwili ich nabycia i nastawienie na uzyskanie z tego tytułu zysku.

Po drugie, Wnioskodawcy w 2019 r., zbyli jedynie jedną nieruchomość, a zbycie to miało charakter indywidualnej sprzedaży poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Czasookres (wynoszący około 1 roku) pomiędzy poprzednim zbyciem nieruchomości rolnej, a planowaną sprzedażą przedmiotowych nieruchomości, także nie pozwala twierdzić o stałej działalności gospodarczej polegającej na profesjonalnym obrocie nieruchomościami. Dokonana sprzedaż była transakcją, która nie czyni z Wnioskodawców profesjonalnych handlowców. Warto też zauważyć, że przyszła sprzedaż następuje z majątku wspólnego, jak również z udziałem małżonka, który nie brał udziału w poprzedniej transakcji.

Po trzecie, Wnioskodawcy nie podejmowali działań mających na celu znalezienie kupca lub uatrakcyjnienie oferty sprzedaży. Wnioskodawcy nie korzystali bowiem z usług profesjonalnego agenta nieruchomości, nie dokonywali w mediach ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości, a kontakt z potencjalnym, przyszłym nabywcą uzyskali z racji tego, że są oni sąsiadami Wnioskodawców. Wnioskodawcy nie występowali o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy na nieruchomości, gdyż zrobił to sam zainteresowany nabywca. Oznacza to, że Wnioskodawcy jako osoby fizyczne mają na celu jedynie wyzbycie się nieruchomości, na której nie mogą prowadzić działalności rolniczej wobec urbanizowania się i uprzemysławiania okolicznego terenu, a co należy podkreślić - bardzo by chcieli. Decyzja o sprzedaży nieruchomości, została podjęta dopiero po zgłoszeniu przez sąsiadującą z nieruchomościami wnioskodawców Spółka 1, chęci nabycia tych nieruchomości.

A zatem potwierdza to tezę o tym, że transakcja ta ma charakter okazjonalny, a nie powtarzalny. Sam fakt zbycia nieruchomości z majątku osobistego w przeciągu roku nie powinien automatycznie kwalifikować Wnioskodawców jako podatnika podatku od towarów i usług, jeśli poprzednie i kolejne zbycie ma charakter okazjonalny, a uzyskanie ceny za sprzedane nieruchomości nie jest źródłem stałego dochodu Wnioskodawców, świadczącym o prowadzeniu działalności gospodarczej w tym zakresie.

Jak wskazano wyżej, czas sprzedaży i jedynie dwukrotna sprzedaż nieruchomości rolnej dokonana przez Wnioskodawców, uwarunkowana jest zainteresowaniem ich nieruchomościami przez potencjalnych nabywców. Oznacza to, że Wnioskodawcy będąc osobami fizycznymi dokonują sprzedaży swojego majątku osobistego, wykonując czynność sprzedaży okazjonalnie, nie nosząc się z zamiarem nadania jej charakteru stałego. Wnioskodawcy nie nabywali gruntu w celu odsprzedaży, lecz na cele osobiste, prywatne z przeznaczeniem dla własnej rodziny. Wnioskodawcy w niniejszym stanie faktycznym rozporządzają swoim majątkiem osobistym, nabytym przed kilkoma laty. Brak jest tu elementu zamiaru wykonywania sprzedaży w sposób ciągły i trwały. Sprzedaż ta ma raczej charakter okazjonalny, podyktowany prośbą i potrzebą nabycia przedmiotowych nieruchomości przez zainteresowanego, prowadzącego działalność gospodarczą po sąsiedzku i chcącego rozwijać tą działalność na przyległych terenach. Warto też podkreślić, że Wnioskodawcy nie podejmowali z własnej woli i inicjatywy żadnych zorganizowanych czynności (jak np. wyposażenie działek w media), nie dokonywali zamieszczania ogłoszeń o sprzedaży i innych czynności mających na celu przygotowywanie działek do zbycia, które to czynności podnosiłyby wartość tych działek. To również świadczy o tym, że nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Tym samym realizowana przez Wnioskodawców kolejna okazjonalna sprzedaż nieruchomości z ich majątku prywatnego nie powoduje automatycznego powstania obowiązku opodatkowania kolejnej transakcji podatkiem od towarów i usług. Także fakt prowadzenia przez jednego z Wnioskodawców zarejestrowanej działalności gospodarczej i bycie podatkiem podatku VAT nie powoduje obowiązku objęcia sprzedaży nieruchomości podatkiem od towarów i usług, gdyż sprzedaż ta jest przez zbywcę realizowana poza prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podobne stanowiska, jak wyżej przedstawione przez Wnioskodawców, prezentują sądy. Trybunał Sprawiedliwości i Wspólnot Europejskich (orzeczenie z dnia 15 września 2011 r„ w sprawach połączonych sygn. C-180/10 i C-181/10) wskazał, że czynność sprzedaży nie będzie obciążona podatkiem VAT, jeżeli sprzedaż nastąpi w ramach zarządu mieniem prywatnym. Czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą być same z siebie uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r. w sprawie o sygn. akt I FPS 3/07, wg którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT. A zatem nie wystarczy sam status podatnika, ale również działanie w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Co do zasady, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu mieniem prywatnym, wykluczone są z grona podatników podatku VAT. Aby uznać daną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz konieczne jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą za podatnika podatku od towarów i usług.

Reasumując, stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie mogą być uznani za podatników podatku od towarów i usług, gdyż nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Dokonują oni bowiem jedynie sprzedaży swojego majątku osobistego jako osoby fizyczne, a sprzedaż ta ma charakter okazjonalny bez nadania jej charakteru stałego. Oznacza to, że Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym transakcje sprzedaży przedmiotowej nieruchomości rolnej nie będą objęte tym podatkiem, a jedynie podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W aspekcie powołanej argumentacji, zasadne i prawidłowe prawnie staje się stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek stanowiących współwłasność małżeńską oraz nieprawidłowe w zakresie opodatkowania działki stanowiącej majątek osobisty Wnioskodawczyni.

Ad 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „zwanej dalej Dyrektywą 112”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału w działkach istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości gruntowej składającej się z trzech niezabudowanych działek o nr 1, 2, 312/4, która jest objęta ustawową wspólnością majątkową małżeńską i została nabyta do majątku wspólnego Wnioskodawców na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 marca 2006 roku od osób trzecich.

Z kolei Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości, którą stanowi niezabudowana działka o nr 4, która została nabyta do majątku osobistego na podstawie umowy darowizny z dnia 16 stycznia 2013 r. od rodziców Wnioskodawczyni.

W celu ustalenia możliwości wykorzystania powyższych nieruchomości na cele inwestycyjne Kupujący jako przyszły, potencjalny nabywca wskazanych powyżej działek, wystąpił w 2016 roku do burmistrza Gminy o wydanie i uzyskał decyzję o ustaleniu warunków zabudowy na przedmiotowych nieruchomościach dla inwestycji: zabudowa produkcyjno-magazynowa.

Strony zawarły przedwstępną umowę sprzedaży ww. nieruchomości. Na mocy tej umowy zobowiązali się zawrzeć umowę przyrzeczoną sprzedaży po spełnieniu szeregu postawionych przez Kupującego warunków określonych w umowie przedwstępnej takich jak np.: przeprowadzenie przez kupującego pozytywnych badań geologicznych gruntu czy zniesienie przez sprzedających wnioskodawców służebności gruntowych obciążających nieruchomości. W umowie przedwstępnej, nie określono więcej żadnych warunków zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży. Wnioskodawcy w związku z umową przedwstępną nie udzielili żadnego pełnomocnictwa, sami są Stronami umowy.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowana czynnym podatnik podatku od towarów i usług. Jedynie mąż Wnioskodawczyni w chwili obecnej prowadzi działalność gospodarczą oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej innej niż z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Nie prowadzi On działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, a jedynie polegającą na wynajmie nieruchomości budowlanych oraz świadczeniu usług doradztwa technicznego. Małżonek Wnioskodawczyni nie był nigdy także rolnikiem i nie opłacał z tego tytułu żadnych podatków. Działek objętych powyższym wnioskiem, Wnioskodawcy nigdy nie wykorzystywali w prowadzeniu działalności gospodarczej. Nieruchomości te obecnie pozostają nieużytkami rolnymi. Ze strony Wnioskodawców nie były ponoszone żadne nakłady w celu przygotowania nieruchomości do sprzedaży poza zniesieniem służebności gruntowych po zawarciu umowy przedwstępnej zgodnie z warunkami postawionym) przez Kupującego.

Obecnie jedna z nieruchomości o nr 4 należąca do majątku osobistego Wnioskodawczyni jest udostępniana Kupującemu. Firma zorganizowała na tej nieruchomości tymczasowy parking oraz okresowo składuje materiały budowlane wykorzystywane przez firmę do realizacji inwestycji na sąsiadujących działkach będących własnością Kupującego. Wnioskodawcy nie ponosili żadnych nakładów w celu przygotowania działki pod wynajem. Potencjalny nabywca jedynie wyrównał teren w celu składowania na nim swoich materiałów budowlanych. Wynajmowana działka w żadnym wypadku nie była utwardzana i nie były ponoszone na jej zagospodarowanie żadne nakłady ze strony Wnioskodawców.

Produkty rolne wytworzone na omawianych nieruchomościach (zaraz po ich nabyciu) nigdy nie były odsprzedawane, a wykorzystywane były jedynie na cele osobiste Wnioskodawców. Wskazane we wniosku działki nigdy nie były w jakikolwiek sposób wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawcy powzięli wątpliwości w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek nr 1, 2, 3 będących we wspólności majątkowej małżeńskiej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy na tle powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w związku z planowaną sprzedażą działek nr 1, 2, 3, będących we wspólności majątkowej małżeńskiej, Wnioskodawcy nie będą działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynności te nie będą nosiły znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że przedmiotowa sprzedaż będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności w stosunku do ww. nieruchomości gruntowych stanowiących część majątku prywatnego, które jak wynika z treści wniosku – nie były oddane ani w dzierżawę ani w najem, czy użytkowanie innym podmiotom oraz nie była też prowadzona żadna działalność gospodarcza na tych działkach. Jedynie Wnioskodawcy wykorzystywali je rolniczo na własne potrzeby. Tym samym transakcja zbycia działek nr 1, 2, 3, będących we wspólności majątkowej małżeńskiej, nie będzie podlegała przepisom ustawy, ponieważ przedmiotem transakcji będzie majątek osobisty. Natomiast działanie Wnioskodawców polegające na przeprowadzeniu przez Kupującego pozytywnych badań geologicznych gruntu, czy też zniesienie przez sprzedających Wnioskodawców służebności gruntowych obciążających nieruchomości, nie będzie wskazywało na profesjonalną formę działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że sprzedaż działek nr 1, 2, 3 będących we wspólności majątkowej małżeńskiej, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji w związku z ww. sprzedażą po stronie Wnioskodawców nie powstanie obowiązek podatkowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawców odnośnie sprzedaży działek o nr 1, 2, 3 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą również kwestii, czy sprzedaż działki nr 4 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia), o której mowa w cyt. wyżej art. 8 ust. 1 ustawy, należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie generuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Stosownie do art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, ustawodawca wskazał, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wobec tego oddanie w ramach umowy najmu, tj. czynności cywilnoprawnych innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego i tym samym stanowi świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Strony stosunku cywilnoprawnego (a taki niewątpliwie powstaje w wyniku umowy najmu) mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie, co do rozliczenia poniesionych kosztów. A zatem stanowi to zobowiązanie cywilnoprawne, uregulowane w zawartej umowie, które należy traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia ww. usługi.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

W rozpatrywanej sprawie należy uznać, że wynajmowanie działki nr 4, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, które na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Najem ze swojej istoty ma charakter długotrwały (Wnioskodawczyni wskazała, że działka jest wynajmowana firmie na cele parkingowe oraz okresowo składowanie materiałów budowlanych) i wskazuje na ciągłe wykorzystywanie rzeczy do celów zarobkowych.

Zatem należy stwierdzić, że sprzedaż posiadanej działki nr 4 w sytuacji, gdy przed planowaną transakcją jest ona przedmiotem odpłatnej umowy najmu, będzie związana z prowadzoną przez Wnioskodawczynię, jako podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, gdyż działka ta jest wykorzystywana przez Wnioskodawczynię w celach zarobkowych, skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych przez dłuższy okres, co wypełnia definicję prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy wskazać, że powyższa argumentacja Organu znajduje swoje potwierdzenie także w wyroku NSA z dnia 14czerwca 2019 r. sygn. akt I FSK 741/17, w którym Sąd stwierdził cyt. „(...) Dokonując dostawy działek (powstałych z podziału gospodarstwa rolnego), które dzierżawione były w celach zarobkowych (w celu uzyskiwania korzyści majątkowej z tego tytułu), sprzedający wypełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.W konsekwencji sprzedaż wydzierżawionych działek będzie podlegać opodatkowaniu VAT (...)”.

W związku z tym należy stwierdzić, że opisana w przedmiotowej sprawie transakcja sprzedaży działki nr 4 stanowiąca majątek osobisty Wnioskodawczyni, będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT w zw. z art. 7 ust. 1, z tytułu której Wnioskodawczyni będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawców w zakresie braku opodatkowania VAT sprzedaży działki nr 4 należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin